Τι σκέφτεστε;

[carrie]

Το θεμα ειναι οτι διωχνεις τους ανθρωπους απο γυρω σου, τους φοβιζεις. Το ερωτημα ειναι γιατι τους φοβασαι?

[deleted-member30-03]

Μηπως τους εχεις φτυσει κ εσυ ολους? Ακομα και τα ατομα που σου ταιριαζουν?
Η ζωη σου μπορει να γίνει υπεροχη, αρκει να την ονειρευτεις και να το θελησεις.
Γιατι εισαι ο χειροτερος ολων? Ποιος ειναι ο χειροτερος ολων αραγε? Αυτος που εχει βασανισει και σκοτωσει αργα 100 ατομα? Το εχεις κανει αυτο? φαινεται οτι καποια καλα στοιχεια εχεις πανω σου, απο τις φρικες που τρως οτι εισαι παλιανθρωπος κ οτι θες να αυτοκτονησεις. Ειναι τα καλα σου στοιχεια αυτα που βροντανε την κασα να βγουνε εξω γιατι τα εχεις θαμμενα

οχι δεν φτυνω ατομα που ταιριαζω, οταν εντοπισω καποιο που εχουμε κοινο γουστο (αυτο συμβαινει σπανια), τοτε προσπαθω να ειμαι οσο καλυτερος γινεται απεναντι του. ειδικα οταν ειναι κοπελα, σκεφτομαι απλα πως θα μπορουσαμε να κανουμε και σχεση να της παρεχω τα παντα, να ειμαστε μαζι και να εχουμε κατι οπως ολοι οι φυσιολογικοι ανθρωποι... ε και τοτε ειτε τρομαζει, ειτε βλεπω οτι εχει αλλους γυρω της και αρχιζω εγω να αδιαφορω και την αφηνω μαζι τους.

το γιατι εμαι ο χειροτερος ολων ειναι λιγακι δυσκολο να το εξηγησω. σιγουρα δεν ειμαι normal στη σκεψη, ουτε θελω να γινω ομως. αυτο μαζι με τον τροπο ζωης μου που ειναι λιγακι μηδενιστικος, με κανει ισως παραξενο σε συγκριση με ολα τα αλλα ατομα, που εχουν τις δουλειες τους καθημερινα κλπ κλπ. μακαρι να μπορουσα να αλλαξω το τροπο ζωης μου χωρις να αλλαξει κι ο τροπος σκεψης μου, αλλα μονος αποκλειεται να το πετυχω οσο κι αν θελω...

Το θεμα ειναι οτι διωχνεις τους ανθρωπους απο γυρω σου, τους φοβιζεις. Το ερωτημα ειναι γιατι τους φοβασαι?

το ενα ακυρωνει το αλλο, δε νομιζεις ? δεν τους φοβαμαι εγω, εγω απλα δυσκολευομαι να τους εμπιστευτω, γιατι ξερω οτι τελικα θα εξαφανιστουν απ'τη ζωη μου, οπως συμβαινει με ολους! συνηθως αυτοι τρομαζουν απ'το μεγεθος της καφριλας μου, και ειτε με χαρακτηριζουν καπως κι εξαφανιζονται, ειτε απομακρυνονται σταδιακα. λες και τους απογοητευω ολους και δεν υπαρχει καμια ελπιδα σωτηριας για μενα, δεν εχουμε μελλον μαζι.

[whitecandle]

Σκέφτομαι ότι μια ζωή ήμουν δυστυχισμένη και τώρα έχω δεν μπορώ να νιώσω σαν άνθρωπος. Πόσο θα θελα να χα συναισθήματα έστω και στενοχώρια δεν λέγεται. Δεν παλεύεται άλλο η κατάσταση ειλικρινά. Παλιά δεν ένιωθα σαν άνθρωπος, και τώρα τα ίδια...

[Φωτεινη!]

Σκέφτομαι ότι μια ζωή ήμουν δυστυχισμένη και τώρα έχω την αρρώστια και δεν μπορώ να νιώσω σαν άνθρωπος. Πόσο θα θελα να χα συναισθήματα έστω και στενοχώρια δεν λέγεται. Δεν παλεύεται άλλο η κατάσταση ειλικρινά.

ΜΗΝ απελπιζεσαι..
κανε κουραγιο,εχεις αλλαξει φαρμακακια?η δεν εχει να κανει με αυτο?εννοω θα αλλαζε κατι αν προσπαθουσες με αλλη θεραπεια?

[whitecandle]

Thanks αλλά δεν είναι από τα φάρμακα. Το είχα από πριν αυτό.

[carrie]

το ενα ακυρωνει το αλλο, δε νομιζεις ? δεν τους φοβαμαι εγω, εγω απλα δυσκολευομαι να τους εμπιστευτω, γιατι ξερω οτι τελικα θα εξαφανιστουν απ'τη ζωη μου, οπως συμβαινει με ολους! συνηθως αυτοι τρομαζουν απ'το μεγεθος της καφριλας μου, και ειτε με χαρακτηριζουν καπως κι εξαφανιζονται, ειτε απομακρυνονται σταδιακα. λες και τους απογοητευω ολους και δεν υπαρχει καμια ελπιδα σωτηριας για μενα, δεν εχουμε μελλον μαζι.

Aυτο το οτι τους απογοητευεις και τους τρομαζεις και χανονται ενας ψυχαναλυτης θα ερμηνευε οτι το κανεις ασυνειδητα επειδη τους φοβασαι για να τους διωξεις πο κοντα σου. Τον ορο αυτοεκπληρουμενη προφητεια τον εχεις ακουσει? Αμα εχεις αυτο το πραγμα στο μυαλο σου οτι τελικα θα εξαφανιστουν απο τη ζωη σου, αυτο θα γινει. Αμα θες να εχεις ατομα στη ζωη σου, αυτο πρεπει να αλλαξεις..

[arktos]

σκέφτομαι...πως πρέπει να σηκωθώ, να βάλω μουσική, να κάνω καμιά δουλειά, πως το απόγευμα έχω συνεδρία, να βγάλω το σκύλο μου βόλτα κ πως αύριο ΠΡΕΠΕΙ να επιστρέψω στη δουλειά!

[crazy_diamond]

Σκέφτομαι τα ρολόγια του Νταλί να λιώνουν αργά, σα μαλακό βούτυρο.
Και είναι έτσι ακριβώς ο χρόνος, έτοιμος να τον αλείψω πάνω σε μια φέτα ψωμί, όπως και όπου τον απλώσει το μαχαίρι μου.

Μα και πάλι δε θα κατεβάσω την μπουκιά μου. Αγχώνομαι. Κι είναι σα να θέλω να νιώσω αυτή την πίεση για να κινηθώ. Στο στήθος.
Στα μηνίγγια. Στα δάχτυλα. Αρνούμαι διαφορετικά. Δεν αντέχω την άνεση. Γυρεύω το λαχάνιασμα για να αποδώσω.
Λες και δεν μπορώ να περπατήσω. Λες και πρέπει να πατάω σκανδάλη και να τρέχω. Μόνη μου. Διαφορετικά δε γίνεται.

Θέλω το στοίχημα. Θέλω να ποντάρω.
Και είναι έτσι ένα μονόπρακτο του αρκεί-να-προλάβω. Κι όλα τ’ άλλα αμελητέα. Όλα τ’ άλλα τα μεγάλα, τα μικρά.
Μόνο ένα αρκεί-να-προλάβω.
Δεν υπάρχει χρόνος να κλάψω πάνω απ’ τα σπασμένα μου παιχνίδια...
Σκόρπια.

Θα προλάβω όμως. Για άλλη μια φορά. Έστω και οριακά..

[RainAndWind]

Σκέφτομαι πως τα στερεότυπα πάνω στο ρόλο της γυναίκας (που "πρέπει" να είναι δοτική, εξαρτημένη, τρυφερή και προδέρμ, καλή μάνα, σύζυγος και ταυτόχρονα σέξυ και έτοιμη ανά πάσα στιγμή για ένα καλό πήδουλα από τον σύζυγό της, να μην ξενοκοιτάει, να είναι ηθική και παντοιοτρόπως να κρατάει τα στεγανά που ο ρόλος της την μαθαίνει) της γαμάει το μυαλό και τις μέρες της.

[3wtiko]

σκέφτομαι ....που να μην σκεφτόμουν!!
ότι η ζωή μπορεί να στα φέρει καλύτερα απο ότι προσδοκείς ...
ότι δεν είναι επιλογή μου όλα όσα ζω και όλα όσα θα ρθουν....
το μιικρο κομμάτι της επιλογής μου το διαλέγω πάντα με την καρδιά .....
κι αφήνω όλα ταλλα να οργανωθούν απο την σοφία της δημιουργικής αρχής.
όλο ονειρεύομαι ......όταν ζω τα ονειρά μου , μου φαίνονται ληψά,
έζησα ονειρεμένα σε όνειρα που δεν έκανα .....
παραδίνομαι λοιπόν στη ζωή ,που ξέρει να σχεδιάζει καλύτερα απο μένα,
που ξέρει τον δρόμο ,ενώ εγω ακόμα τον ψάχνω..

[crazy_diamond]

Σκέφτομαι την πίπα του Μαγκρίτ που δεν είναι μία πίπα, τη λακούβα δίπλα μου στο στρώμα που επιτέλους έπιασε να στρώνει,
το περιτύλιγμα μίας σοκολάτας μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου, το κρακ που κάνει ο αυχένας, τις αυτοσχέδιες χάρτινες βαρκούλες
που χαλαρώνουν τη νευρικότητα στα δάχτυλα, ένα κύμα που μένει παραπάνω, το μικρό σύμπαν του μπλε,
ένα παιδί που παίζει με την άμμο,
το φάντασμα της Edith Piaf στο 7.04 του 'waiting for a train', ένα πορτοκάλι σε μια καρτ-ποστάλ, τη σκόνη που κάθεται στα έπιπλα μαζί με την αμφιβολία,
σκέφτομαι πως δεν σε ξέρω, σκέφτομαι το χρόνο, σκέφτομαι πως δε θα προλάβω..

σκέφτομαι πόσο διαφωνώ με το στίχο αυτό:
music won't save you from αnything but silence.

Εσύ, τι σκέφτεσαι;

[deleted-member30-03]

σκεφτομαι πως αν οντως εκανα πραξη ολα αυτα που εχω μεσα στο μυαλο μου, και με τιμωρουσε οχι η αστυνομια μετα αλλα καποιος Θεος (αν υπαρχει παντοτε), τοτε η ζωη μου θα ηταν γεματη τυψεις και μιζερια... μιζερια οπως και τωρα! οι τυψεις μοναχα μου λειπουν, αλλα ισως να νιωθω τυψεις και γιαυτες μου τις σκεψεις... ισως οι σκεψεις σε καποια αλλη διασταση γινονται πραγματικοτιτα, οποτε γιαυτο βασανιζομαι εδω τωρα. ή μπορει να εχει σχεση με το καρμα, δε ξερω πραγματικα γιατι βασανιζομαι τοσο σ'αυτη τη ζωη...

[roula35]

οτι θα ηθελα να ειμαι ταυτοχρονα σε 2 μερη............χρειαζομαι εναν κλωνο επειγοντως...!!!

[dora-agxos]

οτι θα ηθελα να ειμαι ταυτοχρονα σε 2 μερη............χρειαζομαι εναν κλωνο επειγοντως...!!!

στειλε και εναν κλωνο κατα εδω :D

[roula35]

στειλε και εναν κλωνο κατα εδω :D

εκει δεν στελνω κλωνο...μονο το αυθεντικο κοματι .. :)