Τι σκέφτεστε;

[Φωτεινη!]

ελπιζω να προλαβες να διαβασεις!
οσο κι αν προσπαθω το ποστ μου κοβεται.:(

[RainAndWind]

Το σπουδαιότερο είναι ότι μπορέσατε με τ'αστεία σας να με κάνετε να σκάσω το χειλάκι, που ήμουν η προσωποποίηση της μουρτζουφλιάς. Όμπορο, λολ για το Manipulator of Justice, χαχαα
Φωτεινή, έχεις μια πλατιά πλατιά αγκαλιά κι από μένα. Προσπάθησε να μη στεναχωριέσαι και να ζεις καλά, promise me!

[Φωτεινη!]

Μπορει να ειμαι αυτο που μισω ομως αντιστεκομαι γιατι δεν το επελεξα να ειμαι σαν αυτους αλλα θα κανω οτι περναει απο τον ελαχιστα υγιη εγκεφαλο μου να βελτιωθω..
Ετσι βρισκω μεσα μου την δυναμη να συχωρεσω και να λυτρωθω..τους βαζω στη θεση μου και βλεπω οτι ουτε αυτοι το επελεξαν να ειναι ετσι..και μη μου πεις γιατι δεν εκαναν κατι..γιατι ΔΕΝ εβλεπαν..γιατι αυτοι ειναι αυτοι και εγω ειμαι εγω..
Ετσι και εσυ αγαπουλα μου..μη φοβηθεις τις αποκαλυψεις,ξερω τι γυριζει μεσα στο κεφαλι σου,ξερω πως βλεπεις σε σενα συμπεριφορες που σου θυμιζουν αυτη και σου ερχεται ναυτια..ηρθε η ωρα να το αντιμετωπισεις..
Κατα την γνωμη μου ειναι τοση η δουλεια που εχεις κανει μεσα σου,που πραγματικα πιστευω οτι η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ σου θα υπερισχυσει..

το γμν το ποστ κοβεται..

[RainAndWind]

άστο, δε σε θέλει σήμερα, πρόλαβα να το διαβάσω όμως Φωτεινούλα. Ναι, με τρομάζει ακόμη η γυναίκα αυτή, με άλλον τρόπο. Όλα όσα έγραψα θα τα αναφέρω και στον ψυχολόγο μου, θα τα συζητήσω. Νιώθω πιο ξαλαφρωμένη, και το κλάμα έκανε τη δουλειά του. Ξέσπασα. (αλλά η μύτη μου είναι σαν μελιτζάνα από το φύσα φύσα, χαχαα) άιντε να σας κάνω να γελάσετε κι εσείς, να το ανταποδώσω το δώρο σας.:)

[Φωτεινη!]

Το σπουδαιότερο είναι ότι μπορέσατε με τ'αστεία σας να με κάνετε να σκάσω το χειλάκι, που ήμουν η προσωποποίηση της μουρτζουφλιάς. Όμπορο, λολ για το Manipulator of Justice, χαχαα
Φωτεινή, έχεις μια πλατιά πλατιά αγκαλιά κι από μένα. Προσπάθησε να μη στεναχωριέσαι και να ζεις καλά, promise me!

τι να κανω?να στεναχωριεμαι?ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ..
εγω ειμαι εγω και τα χω βρει με την δικη μου φατσα κι ας ειμαι αδεσποτο σκυλι και μπερδεμενη ρατσα...
αν ημουν ΟΛΟΙΔΙΑ δεν θα με απασχολουσε και εμενα τπτ!!

[Φωτεινη!]

αχ μωρε μελιτζανακι μου..
κανε ενα ζεστο μπανακι,βαλε τα ρουχα που σε κανουν να μοιαζεις πυρκαγια (κοιτα μη βγεις με κοκκινο φουστανι πρωινιατικο αχαχαχ) και πηγαινε να απολαυσεις ενα καφεδακι..

[RainAndWind]

Έχεις δίκιο. Ούτε τη μητέρα μου την απασχολεί. Ποτέ δεν σκέφτεται τέτοια, ποτέ όμως. Πιστεύει πως είναι η καλύτερη μάνα όλων των εποχών. Το λέει κιόλας συνέχεια. Μπας και το πιστέψει νομίζω. Κι εγώ ψάχνω όλη μέρα να βρω πού δεν είμαι καλή μάνα για να με βαρέσω. Έλεος!

[Φωτεινη!]

Αυτη ειναι η ΔΙΑΦΟΡΑ των διαφορων..στο λεω γιατι το βλεπω κι εγω στους δικους μου!!
Μιλαμε για ζομπι οι ανθρωποι,μην σκας ειναι σαν να μιλας στο τσιμεντο..αν αυτοι καταλαβαιναν τι εχουν κανει θα προσπαθουσαν να μαζεψουν κατι,οπως κανουμε εμεις!!
χεχε να σου πω τι τους κανω εγω και το βουλωνουν οταν φουσκωνουν σαν παγωνια ????(ναι ναι νομιζουν οτι τους πρεπει και βραβειο)
τους ζηταω να δουν τα αποτελεσματα τους..κι απο αυτα να κρινουν..αμ πως!

[crazy_diamond]

http://www.youtube.com/watch?v=U0cyx...eature=related



Rainoύλα, είσαι καλύτερα, ναι; :)

[carrie]

Έχουν παγώσει τα χέρια μου από το φόβο. Και κλαίω όλη μέρα σήμερα.
Πείτε μου, τι θα κάνω αν είμαι σαν αυτή? Έχω διπολική? Δε θέλω να είμαι σαν εκείνη. Όλη μου τη ζωή προσπαθώ να ξεπεράσω ό,τι έζησα μαζί της.
Μπορεί να είμαι και να μην το ξέρω?

Επιτελους ξεσπασες!! Εγω αυτο σκεφτομαι. Οπως επισης σκεφτομαι ότι πρεπει να καταλαβεις οτι οπως δεν θα τα εβαζες με/δε θα μισουσες την μανα σου επειδη γεννηθηκε ή εμεινε αναπηρη στην πορεια, ετσι δεν πρεπει να ταβζεις τωρα μαζι της. Θα καθοσουν να μισεις εναν κουτσο ανθρωπο επειδη ειναι κουτσος?
Η μανα σου ειναι αρρωστη, και ετσι μπορεις μονο να την αντιμετωπιζεις. Δεν υπαρχει γιατρεια για τον ναρκισσισμο, δεν το καταλαβαινουν ουτε οι ιδιοι. Εσυ το εχεις πει, και το ξερω κι εγω γιατι πρωτον τα εζησα απο πρωτο χερι με ναρκισσιστη πατερα, και δευτερον εχω διαβασει πολλα για τον ναρκισσισμο και την αντικοινωνικη συμπεριφορα, και πολλα αλλα που ειχε ο φαδερ μου, υποχονδριαση, μετεπειτα εκδηλωσε και ψυχωτικα επεισοδια κ.α. Σε καταλαβαινω οτι νιωθεις σαν survivor, ετσι νιωθω κι εγω. Κι εχω ευχαριστησει απειρες φορες το Θεο που δεν κανανε αλλα παιδια οι γονεις μου να τραβηξουνε τα ζορια που περασα εγω, γιατι δεν ξερω αν αλλος ανθρωπος θα αντιμετωπιζε αυτα τα πραγματα που εζησα χωρις να κλεινοταν στο ψυχιατρειο.
Αλλα, μετα πο πολυ διαβασμα και εσωτερικο ψαξιμο, καταλαβα οτι ηταν αρρωστος, οτι δε μπορουσε να αλλαξει, οτι δεν το εκανε επιτηδες, οτι ηταν κ ο ιδιος παγιδευμενος σε αυτη την αρρωστια.. Αυτα μπορει να τα ξερεις κι εσυ αλλα θελω να στα πω.Αλλα θελω να σου πω επισης κι οτι κι εγω φοβομουν κι ακομα καμια φορα (πολυ σπανια ομως) φοβαμαι ότι θα γινω ή οτι ειμαι σαν τον πατερα μου. Αυτο που καταλαβα είναι ότι το οτι το σκεφτομουν αυτο σημαινε οτι δεν ημουν καλα ψυχολογικα, και δεν ημουν καλα με τον πατερα μου. Κι εσυ δεν εισαι καθολου καλα με την μητερα σου. Αντι να κοιτας να φτιαξεις αυτο το πραγμα, κοιτας οοοοολους τους τριγυρω. Ισως γιατι πιστευεις οτι ποτε δε θα συμφιλιωθεις με αυτην, οτι εχεις καθε λογο και ζητω και μπραβο και γιουπι που την μισεις. Δεν φταιει αυτη που ειναι ετσι.

[arktos]

Φοβάμαι να πάω σε ψυχίατρο να δω αν όντως έχω διπολική. Φοβάμαι γιατί έχει η μητέρα μου. Και οτιδήποτε έχει εκείνη εγώ το φοβάμαι.
Όλη μέρα κάθομαι και σκέφτομαι, αν κάποιος μου πει ότι θα γίνω σαν αυτήν, θα θελήσω να πεθάνω. Προτιμώ το θάνατο από μια τέτοια μοίρα. Το να μη με θέλουν οι γύρω μου, το να μη με αγαπά κανένας αληθινά, το να μη με αντέχει κανένας.
Μια μέρα στο δρόμο μια γειτόνισσα μου είπε πως (επειδή από σύμπτωση είχαμε βάψει και οι δυο μας τα μαλλιά μας τότε στο ίδιο χρώμα) της μοιάζω, ήθελα να πεθάνω.
Τρομοκρατήθηκα.
Άρκτε, βοήθεια! Κυκλοθυμική?
Τι θα κάνω? Πώς θα είναι η ζωή μου αν είμαι σαν εκείνη???

βρε ψυχή, τί έπαθες?
στις 4:30 το πρωϊ έφαγες κόλλημα πως είσαι διπολική?
τί είναι αυτά που λες?
τί συμβαίνει?
τώρα θα σε δείρω εγώ!
επειδή σου είπε η γειτόνισσα πως μοιάζεις με τη μάνα σου φυσιογνωμικά?

[arktos]

Ευχαριστώ τόσο πολύ όλους σας!
Αλέξανδρε, δε φταις εσύ, οι δικοί μου δαίμονες είναι που με κυνηγάνε.
Ευχαριστώ Φωτεινούλα και όμπορο, πάρα πολύ. Περνάω πολύ δύσκολα. Γιατί έχω την αγωνία για το σύντροφό μου που δε βρίσκει δουλειά και έχει αγχωθεί πολύ και δε θέλω να υποφέρει. Δε θέλω να χειροτερέψει η ψωρίασή του από το άγχος. Ούτε να αισθάνεται άχρηστος επειδή δεν έχει δουλειά. Και προσπαθώ να στηρίξω κι εκείνον. Και τον αδερφό μου, που έχει λίγο ξεφύγει με την εμμονή του με τη γυμναστική και είναι συνέχεια κομμάτια και τσακώνεται με τη γυναίκα του γιατί δεν είναι παρών αλλά πέφτει και κοιμάται και την πιάνει ο θυμός. Και να σκεφτείτε πόσο όλοι μας δε θέλουμε να είμαστε σαν εκείνη, μου είπε πως κάθε φορά που τσακώνονται και του λέει έναν λόγο παραπάνω, μετά νιώθει ενοχές γιατί σκέφτεται μήπως του φέρεται σαν τη μάνα του!!! Μου έπεσε το σαγόνι μόλις το άκουσα. Ακόμη κι εκείνη που προέρχεται από ισορροπημένη οικογένεια, έχει αρχίσει και παίρνει τα ενοχικά της και τώρα πάει κι εκείνη ψυχολόγο για να μπορεί να δει πώς θα του φέρεται.
Ό,τι νά' ναι όμπορο σου λέω, ένα κάρο προβλήματα όλων που σέρνονται για χρόνια και όλα γυρίζουν γύρω από την κακοποίηση στα παιδικά μας χρόνια. Ο άλλος πάει το βράδυ σπίτι από τη δουλειά. Όλη μέρα κάθεται στο γραφείο. Και πίνει πάρα πολύ.
Όλα αυτά με επηρεάζουν, στεναχωριέμαι.
Σκέψου πόσο έχω γυρίσει σε κάποια βιώματα, που στο τυχαίο μια μέρα η νύφη μου ανέφερε πως η μητέρα της της έφτιαχνε ρούχα για την κούκλα της στη μηχανή κι εγώ τά'μπηξα, μ΄επιασε το παράπονο και ντρεπόμουνα κιόλας που κάτι τόσο απλό με έφερε πίσω. Αλλά κατάλαβε, είναι πολύ καλός άνθρωπος και βοηθάει τον αδερφό μου, τον αγαπάει.

ρέιν μου, επειδή υπάρχουν αυτά τα προβλήματα, δν σημαίνει πως πάσχεις από διπολική κ είσαι ναρκισσίστρια.
έχεις κάποια συμπτώματα διπολικής κ επιμένεις σε κάτι τέτοιο?

[arktos]

Πού το ξέρεις? Ο Αλέξανδρος είπε πως είμαι! Μπορεί να τα έχω όλα όσα κι εκείνη. Θα πεθάνω. Αν είμαι σαν εκείνη, τότε θα τελειώσω τη ζωή μου με τη μία.

κοίτα αν είσαι διπολική θα συτοκτονήσουμε παρέα!
αυτό δν το έχω δοκιμάσει...
ΡΕΕΕΕΕ, ΘΑ ΣΕ ΠΛΑΚΩΣΩ!!!!!

[RainAndWind]

άρκτε, ναι, νομίζω πως έχω συμπτώματα διπολικής. Της 2. Δηλαδή περνάω από κάτι κουλές αισιοδοξίες σε κάτι δυσθυμίες. Μπορεί όμως και να κάνω τις αυτοδιαγνώσεις μου και να μου βρίσκω διάφορα. Γιατί χτες πίστευα ότι είμαι διπολική, ναρκισσίστρια και σήμερα δουλεύω το να έχω και ιδεοψυχαναγκαστική. λολ, άι στον κόρακα η μαλάκω.
Carrie, ευχαριστώ για το tough love μήνυμά σου. Έχεις δίκιο κι εσύ. Πρέπει να ξανασταθώ στα πόδια μου και να ξαναγυρίσω στον πυρήνα μου(αυτό με τον πυρήνα μου το λέει ο ψυχολόγος, κλεμμένο είναι, λολ)
Έφαγα την φρίκη μου κι εγώ, πάμε γι άλλα. Σήμερα θα βγούμε το βράδυ, θα ανασκουμπωθώ και από βδομάδα θα πάω ψυχολόγο να δω τι θα μου σούρει.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ, δημόσια και ιδιωτική.:)
Αν πίστευα στο θεό θα σας έλεγα να σας έχει ο θεός καλά. Αντί γι αυτό σας λέω να σας έχετε καλά εσείς και να σας φροντίζετε. Όχι υπερβολικά, γιατί φοβάμαι το ναρκισσισμό, λολ. Ξαναγύρισε το χιούμορ μου παρατηρώ, έστω και βλαμένο.Καλό σημάδι.

[Arsi]

Σκέφτομαι πόσο φοβάμαι τον τελευταίο καιρό. Λες και η ψυχοθεραπεία μου έχει ανοίξει ένα πηγάδι φόβων. Από ποιο λήθαργο ξυπνάνε όλ΄αυτά? Νιώθω αγωνία, νιώθω τύψεις, νιώθω πόνο, νιώθω ένα σκατά κουβάρι τελειωμένο. Κι όμως, χαίρομαι για όλ΄αυτά που περνάω. Θέλω να τα περάσω. Σκέφτομαι πόσα πέρασα που δεν ήθελα να τα περάσω. Κι είναι τόσο ειρωνικό... Πώς για να ξεπεράσω πρέπει ΠΑΛΙ να περάσω από πόνο. Γαμώ την κοινωνία μου. Ένα κορμί κι ένα μυαλό έχω, και τα έχω σαπίσει στο πέρασμα και ξεπέρασμα. Κι όχι μόνο το δικό μου αλλά και όσων αγαπώ και θέλω να προστατέψω. Των παιδιών μου. Των αδερφών μου. Του συντρόφου μου. Των ανηψιών μου. Βαρέθηκα να είμαι ηρωίδα ιάμβου. Θέλω να μην αντέχω, θέλω να μην αισθάνομαι την ανάγκη να αντέχω και αυτό να μη με πανικοβάλλει πια. Θέλω να σταματήσω να σέρνω το παρελθόν μου στο παρόν μου, το θέλω καθαρό, δε θέλω να μου βάζουν στον καμβά μου τις ξένες τους μπογιές που δεν τις έχω επιλέξει. Θέλω να ζωγραφίζω με δικά μου χρώματα. Θέλω να είμαι το παιδί που έχασα στην πορεία μου για επιβίωση. Θέλω να αγαπώ δίχως φόβο. Θέλω να ανοίγω την αγκαλιά μου και να χωράει μέσα της τον κόσμο.
Κάποιες μέρες με ξυπνάνε τα πρόσωπά σας, οι πόνοι σας, τα λόγια όλων, οι σιωπές και οι ήχοι σας. Κάποιες φορές νιώθω να πονάω πάνω από την αντοχή μου. Και η αντοχή μου στον πόνο είναι μεγάλη. The pain threshold is high. Γι αυτό ξεχνώ να με φροντίζω. Γι αυτό δε θέλω να πεινάς εσύ, γι αυτό δε θέλω να πονάς εσύ, γιατί εγώ πόνεσα τόσο. Και δεν είμαι παρά μία κουκίδα σε έναν ωκεανό καημών που στενάζουν, νοσταλγιών που ζητάνε να τις δεις, παραπόνων που στέκονται κοιτώντας αλλού μέχρι να πας εσύ κοντά και να σκύψεις πάνω από το στοματάκι τους. Είμαστε πολλοί σ' αυτή τη βάρκα φίλε. Πιάνω το κουπί μου, πιάσε το δικό σου. Μαζί δε θα τσακιστούμε στα βράχια. Βοήθα με να βγούμε κάπου αλλού.

Με αφορμή σκέφτομαι 1,5 χρόνο πριν...
Όταν η ψυχολόγος μου, μου ζήτησε να ζωγραφίσω την πορεία μου. Ξεκίνησα με 2 γραμμές, έναν απλό δρόμο. Δε μου άρεσε κι έτσι
άρχισα να τον 'στολίζω' . Ωσπου προέκυψε ποτάμι.
' Αυτός είναι ο δρόμος σου, ένα ποτάμι δακρύων και είναι ο μόνος τρόπος να βγεις. Να το διασχίσεις.', μου είπε και συμπλήρωσε
το σχέδιο με μια βάρκα, εμένα (καλά δεν ήμουν και ολόιδια :P) και αέρα στα πανιά μου.
' Μη φοβηθείς, από δύσοσμα συναισθήματα και μνήμες που πιθανόν να ανασυρθούν, να θυμάσαι πως είναι μέρος της διαδικασίας.
Έρχονται μεγάλες αλλαγές.'
Ήταν η πρώτη φορά που με προειδοποιούσε για κάτι, που έδειχνε έντονα δείγματα προστασίας.
Η πρώτη και η τελευταία ως τώρα.

Δεν ξέρω αν το διέσχισα αλλά έχω κάνει μεγάλη διαδρομή η αλήθεια...
Ώρες ώρες ένιωθα ήρωας πολέμου χαχα, με δεμένο χέρι, σκευρωμένη, άνεργη, σπίτι με τους γονείς, χωρισμένη, και
προπάντων καταταλαιπωρημένη ψυχολογικά! οημέ εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες :P,
και εγώ να συνεχίζω ακάθεκτη να πηγαίνω ψυχοθεραπείες και να το φιλοσοφώ.
Τίποτα δεν ήταν τυχαίο.
Μιάζει σαν κατά ένα τρόπο να κατεδαφίστηκα για να ανασυγκροτηθώ. (κι εδώ κολάει και η υπογραφή ''πως θα ξαναγεννηθείς αν δεν καείς πρώτα?''
της αγαπημένης μου ανώνυμης που επί ευκαιρίας μου έλειψε ο λόγος της στο φόρουμ .. άσχετο λολ)
Ή είναι η αισιοδοξία μου πάλι:D, τελευταία έχω παρατηρήσει την αισιόδοξη ερμηνεία που δίνω στα γεγονότα αλλά το διασκεδάζω
ακόμα κι όταν διαψεύδομαι (ουκ ολίγες φορές χαχα).
Ή απλά ήταν συναισθήματα απογορευμένα που ήθελαν να αναπνεύσουν με τον ένα ή άλλο τρόπο (πχ σωματοποιώντας τα) και αποφάσησα
να δώσω το ok.
Ένα απλό δεν είμαι καλά, έχω ανάγκες, είμαι πληγωμένη.
Σκέφτομαι πως τόσα χρόνια είχα ζήσει τόσο πόνο άπατο. Είναι σαν να μου έσπασε κάποιος το πόδι κι αντί να κλαίω για τον πόνο
του ποδιού έκλαιγα στην ουσία ''γιατί μου το κάναν αυτό?''
Τρελή αντίφαση, τρελή πίεση, τόση έλλειψη χώρου για μένα, για τον ΔΙΚΟ μου πόνο...


Τελευταία νιώθω καλά :) (εδώ και καιρό :) η αλήθεια) .. μια παράξενη και όμορφη αίσθηση.
Γαλήνια, σταθερή, ανάλαφρη :)
Είδα και ένα όνειρο (που είσαι κάρυ, νομίζω πως είσαι η ονειροκρίτα του φόρουμ αν θυμάμαι καλά! :P) ,
ήμουν με ένα μικρό κορίτσι και παίζαμε ατελείωτα! ήταν απερίγραπτα όμορφα !
Νομίζω πως ήταν η μικρή άρσι που έπαιζε χεχε ;)


Είμαι σίγουρη πια πως αυτό το τελευταίο ταξίδι στο ποτάμι των δακρύων ήταν (είναι ίσως ακόμη..) το πιο σημαντικό της ζωής μου :)


*Ρέιν καλή συνέχεια ...
όταν διάβασα το μήνυμά σου χαμογέλασα τόσο πηγαία! αναγνώρισα κάποια κοινή μορφή του δρόμου που διέσχισα και διασχίζω και
ξέρω πως είναι απ'τις πιο ουσιαστικές και σημαντικές φάσεις, τουλάχιστον για μένα.

*το μνμ είναι χθεσινό, το έγραψα στο πισι πρώτα μετά το χθεσινό στραπάτσο και έχω να συμπληρώσω.
Ρέιν μου όσα είπες σήμερα μου φαίνονται τόσο γνωστά !!!! πέρασα τον εφιάλτη να μιάζω τον πατέρα μου, τις ανησυχίες μου για τη
διπολικότητα κι ας μην πάσχει κανείς δικός μου (μιας κ τα συναισθήματα είχαν μεγάλη ένταση κ πεταγόμουν απ τη μια κατάσταση στην άλλη γρήγορα συν 1 μοναδική σοβαρή φάση με τάσεις αυτοκτονίας μετά τα 15)
και φυσικά όλη αυτή την ανακατοσούρα που φέρνει η συνάντηση με τα 'πνιγμένα' θέματα.
Επιμένω πως είναι μια φουρτούνα στην πορεία του καραβιού και μέρος της διαδικασίας. Ζήστο, ο εαυτός σου θα επεξεργαστεί,
ξαναβιώσει, ξαναπροσδιορίσει.
...η επώδυνη πλευρά της ψυχοθεραπείας.. αλλά αξίζει.
Σε φιλώ κι εγώ λέω πως είσαι καλύτερα από ποτέ! μην ανησυχείς.