Αντοχές και τύψεις για ψυχικά άρρωστο

[Υφάκι]

Μια φορά του το είπα απ\' έξω απ\' έξω ότι δηλαδή δεν προσέχει τον εαυτό του, μου φώναξε κάτι του στυλ ότι \"τα ξέρει όλα το σκ* και θα μας κάνει και υποδείξεις\". Και άλλη μια πάλι κάτι που του είπα πάλι με φωνές μου γύρισε ότι \"θα ακυρώσεις εσύ τόσους γιατρούς? Ξέρεις καλύτερα?\"
Φυσικά να του πασάρω ψυχολόγο δήθεν ότι είναι γνωστή/ός μου κλπ δεν υπάρχει περίπτωση... είναι γάτα και δε θα το δεχτεί πρώτον γιατί θα γίνει ύπουλα και θα το καταλάβει και δεύτερον γιατί είναι τόσο ξύπνιος και έχει τέτοια αυτοπεποίθηση που σίγουρα θα σκεφτεί ότι \"τί έχει να μου πει αυτός!\" Όταν ήταν νέος είχε πάει μια φορά γιατί είχε στρεσαριστεί με τη δουλειά και όλα καλά, και πριν από καμιά 15-20ρια χρόνια (ούτε και θυμάμαι) πήγε, και του έδωσαν χάπια για κατάθλιψη τα οποία τα πήρε μόνο μια φορά και τα σταμάτησε αυθαίρετα. Έκτοτε κουβέντα γι\' αυτό από κανένα στο σπίτι, λες και δεν υπάρχει το πρόβλημα. Μετά περάσαμε μια απαίσια περίοδο με πρόβλημα ποτού που το πάλεψε και το σταμάτησε, αλλά μπορώ να καταλάβω ότι δεν σταμάτησε τελείως απλά πλέον δεν είναι όπως ήταν έξω από τον έλεγχο. Γίνεται στο βαθμό του να ζαλίζεται και να ξεκινάει να λέει, ή στο βαθμό του να εκνευρίζεται όταν δεν πίνει κάτι για αρκετό καιρό. Καμιά φορά δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν οι κρίσεις του έχουν να κάνουν με το ζάλισμα, με την έλλειψη, ή με την κατάθλιψη.

Αυτό που λές ότι θα μειώσει τη δουλειά, το είχε πει πρόσφατα σε μια κρίση του στυλ \"Τέρμα, ως εδώ η δουλειά\" και εννοούσε ότι δε θα δουλεύει για την αχάριστη εμένα. It\'s ok, ποτέ δεν του ζήτησα περιουσία. Το πρόβλημα είναι ότι δε μου τα λέει κατευθείαν παρά έχω αγγελιοφόρο τη μάνα, κατάλαβες; Ωστόσο δεν είδα να τη μειώνει... ούτε να βγαίνει σε σύνταξη είδα. Αντιθέτως βλέπω να αυτοκαταστρέφεται. Όλη μέρα και νύχτα βλέπει ειδήσεις και καυγάδες σε παράθυρα και εκνευρίζεται, λέει ότι λόγω αυπνίας βλέπει tv, αλλά εγώ πιστεύω ότι συμβαίνει πλέον το αντίθετο καθώς πώς να ξέρεις αν μπορείς να κοιμηθείς αν έχεις να κλείσεις την tv 20 χρόνια; Η υγεία του καταρρέει και πλέον δεν επιτρέπεται να φάει πολλά πολλά, επίσης δεν έχει κουράγιο για τίποτα. Στο γάμο του ξαδελφού μου το πρώτο που ρώτησε ήταν αν θα έχει να κάτσει. Η άσκησή του το πολύ να είναι 30 ώρα περπάτημα την ημέρα κι αυτό συνολικά. Και η εργασιομανία καλά κρατεί. Με τί ψυχολογία να φτιάξει οτιδήποτε έτσι κουρέλια που έκανε τον οργανισμό του; Τί να του πρωτοπώ να φτιάξει; Και ύστερα φταίω εγώ που δουλεύει για μένα... πραγματικά μου το προσάπτει αυτό, σε όλους μας δηλαδή. Και πάντα τσιμπάω. Αλλά όταν μένω μόνη μου ξέρω ότι δε θα έπρεπε να με γεμίζει τύψεις και αρνούμαι να πιστέψω ότι φταίω ολοκληρωτικά. Κάποιες φορές μας έλεγε να δούμε τί θα κάνουμε γιατί δεν ξέρει πόσο θα αντέξει ακόμα-εννοώντας ότι αισθάνεται ότι θα πεθάνει. Κι έτσι εκτός από τύψεις, μου πάσσαρε και μια ωραία φοβία ότι θα πεθάνει, που άργησα πολύ να την τινάξω από πάνω μου. Σκεφτόμουν ότι θα πεθάνει και χτυπούσα ξύλο και 20 φορές μέχρι να αισθανθώ καλύτερα, λες και θα έφταιγα εγώ αν δεν είχα χτυπήσει ξύλο και πάθαινε κάτι. Μετά έμαθα ότι είναι ψυχαναγκασμός και το έκοψα με πολύ ζόρι. Έμαθα να σκέφτομαι κάθε φορά: \"Κάποια στιγμή θα πεθάνει, τί να γίνει, αν είναι να πεθάνει θα πεθάνει\". Έτσι το έκοψα. Όμως εκείνο που με φρικάριζε πιο πολύ ήταν η σκέψη ότι, για να ξεπηδάει κάθε τόσο η σκέψη του θανάτου του ίσως 1) να ήθελα ενδόμυχα να πεθάνει και 2) ότι δε φοβάμαι μην τον χάσω αλλά φοβάμαι μη μείνω ξεκρέμαστη οικονομικά. Και εκεί αισθανόμουν απαίσια...εκεί φοβήθηκα πραγματικά και σκέφτηκα σοβαρά για ψυχίατρο. Τέλος πάντων αυτό το ξεπέρασα εντελώς, δόξα τω Θεώ.
Η διαφορά μου είναι ότι δεν το χτύπησα σε κανένα για να αισθανθώ καλύτερα.... ούτε το ποτό, ούτε τίποτα δεν πέταξα σε κανένα κι ας τους θεωρώ όλους συνένοχους. Δε μου λείπει το να πληγώσω κάποιον, δεν το χρειάζομαι.
Μόνο να μ\' αφήσουν ήσυχη αν τους είμαι και βάρος. Μόνο αυτό.

[whitecandle]

Ωραία λοιπόν, το μόνο που μένει είναι να βρεις μία δουλειά και να φύγεις από το σπίτι αφού δεν αντέχεις. Η μητέρα σου δεν δουλεύει;

[Υφάκι]

Δε μένω μαζί τους, απλά μένω στο σπίτι τους και όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να τραβήξω το σκοινί γιατί δεν έχω για νοίκι και θα πάρει καιρό να φτιάξω το οικονομικό μου. Το πρόβλημα έρχεται όταν παριστάνουν ότι εγώ είμαι η αχάριστη που αργώ να τους πάρω τηλέφωνο ή που δεν έχω πάει να τους δω. Πώς να τους δώ; Τις προάλλες με το που μπήκα στο σπίτι πραγματικά σε 15\'\' ξεκίνησαν οι φωνές. Αυτό φυσικά δεν μπορώ να τους το πω. Ο πατέρας μου θα πει ότι είχε δίκιο όποτε μου φώναξε, οι άλλες δυο ότι δε βάζω νερό στο κρασί μου. Μα άμα μάθετε με πόσο χαζές προφάσεις φωνάζει θα γελάτε. Πόσες φορές δεν έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό να σκέφτομαι \"πλάκα μου κάνουν, δεν το ζω αυτό\". Και φουντώνει και τη μάνα μου η οποία δεν καταλαβαίνει γιατί τον υπερασπίζεται, απλά αντιγράφει τα λόγια του. Ακόμα χειρότερη είναι η σκέψη ότι καταλαβαίνει πολύ καλά γιατί τον υπερασπίζεται. Είμαι αυτή που ταράζει τα νερά με το να μην πηγαίνει με τα νερά του. Κι αυτό είναι μια θλιβερή διαπίστωση αν σκεφτείς ότι υποσυνείδητα βάζει τη δική της βολή πάνω από τη δική μου ψυχική υγεία. Στην τελική, δεν τον επέλεξα εγώ...

[whitecandle]

Να τους πεις όταν σου αρχίζουν τις φωνές γιατί το κάνουν; Έκανες κάτι; Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν; Για μένα είναι συνένοχη και η μητέρα σου που ανακατεύεται.

[Υφάκι]

Το ξέρω ότι είναι συνένοχη. Εκείνη τα μπερδεύει χειρότερα. Ωστόσο, δε νομίζω να χωράει κουβέντα. Το όλο σκηνικό είναι αρκετά παρανοϊκό για να χωράει και εξηγήσεις.
Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, με πήρε η μάνα μου να μου κάνει παράπονα που δεν πήρα τηλ να πω ευχαριστώ ή να ζητήσω συγνώμη. Μου ζήτησε να πάρω το βράδυ να του μιλήσω. Αποφάσισα να δώσω τόπο στην οργή. Το παράτεινα όσο μπορούσα και κατάφερα να πάρω στις 23.30, όμως δεν κατάφερα να τον ζητήσω. Η μάνα μου μου κάνει: θες τον πατέρα σου; Και φυσικά εκείνος το κατάλαβε ότι εγώ δεν τον ζήτησα κι άρχισε να ορίεται ότι δεν έχει τίποτα να μου πει. Η μάνα μου σε ελεύθερη μετάφραση μου είπε ότι τρώει και δεν μπορεί να σηκωθεί. Εγώ της απάντησα ότι δε χρειάζεται να ανακατεύεται αφού βλέπει ότι τα κάνει *&^*^%.
Πιο παλιά μπροστά μου μου είχε πει ότι \"τελείωσε με μένα\". Ντάξει ρε παιδιά, άμα ενοχλώ να φύγω... πιάνω χώρο μάλλον...
Αυτό που δεν ξέρει όμως είναι ότι εμένα μου έχει τελειώσει στ\' αλήθεια και προ πολλού. Το υποψιάζεται δηλαδή, αλλά τι να το κάνεις τώρα...

..........
Το κομμένο σκοινί μπορείς εύκολα να το ξαναδέσεις.
Ωστόσο θα είναι κομμένο.

(Ωραία υπογραφή!)

[whitecandle]

Τι να σου πω, είναι πραγματικά άσχημη η κατάσταση που βιώνεις. Εύχομαι τα καλύτερα, αλλά δεν νομίζω να αλλάξει και κάτι. Η μόνη λύση είναι να κάνεις υπομονή μέχρι να φύγεις. Τελικά όλοι με αυτή την οικονομική κρίση έχουμε να υποστούμε πολλά από μαγαζάτορες-γονείς-συγγενείς κτλ. Άντε, να φύγει να τελειώνουμε.
Thanks για την υπογραφή :)

[Υφάκι]

Ευχαριστώ. Όχι η οικονομική κρίση δεν είναι το θέμα. Ο πατέρας μου δούλευε από πολύ μικρός. Και η όλη ιστορία ξεκίνησε πολύ πριν την οικονομική κρίση, πολύ πριν κι από το ευρώ ακόμα.

Ευχαριστώ :)

[whitecandle]

Εννοώ ότι θα είναι δύσκολο να βρεις εσύ δουλειά, ακόμα και ο πατέρας σου για να γλιτώσετε.

[Θεοφανία]

Εγω υφακι ξέρεις που πραγματικά απορώ?

Νιώθω πως δεν έχεις καμιά ανεξαρτησία παρόλο που ζεις μακριά τους, ακόμη και αν το σπίτι σου βρίσκεται δίπλα.
Θεωρώ πως ασχολείσαι πάρα πολύ με την οικογένεια σου και λιγότερο με τον εαυτό σου. Μου δίνεις την εντύπωση πως ψάχνεις την επιβεβαίωση μέσα από τον πατέρα σου.
Παράλληλα, μετά από πολύ καιρό εδώ μέσα, έχω διαπιστώσει πως άνθρωποι που αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα πχ, ψυχώσεις, διπολική, ιδεοψυχαναγκασμούς, βαριά κατάθλιψη κλπ, δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς φάρμακα.
Είσαι σίγουρη πως ο πατέρας σου έχει κάτι τόσο σοβαρό, ή είναι απλά δύστροπος και απο τους πατέρες/αφέντες που ναι μεν δουλεύουν όλη τους τη ζωή για την οικογένεια, αλλά τη θέλουν στο ένα πόδι?

[whitecandle]

Originally posted by Θεοφανία
Είσαι σίγουρη πως ο πατέρας σου έχει κάτι τόσο σοβαρό, ή είναι απλά δύστροπος και απο τους πατέρες/αφέντες που ναι μεν δουλεύουν όλη τους τη ζωή για την οικογένεια, αλλά τη θέλουν στο ένα πόδι?

Συμφωνώ.

[katerinaki]

Originally posted by Θεοφανία
Εγω υφακι ξέρεις που πραγματικά απορώ?

Νιώθω πως δεν έχεις καμιά ανεξαρτησία παρόλο που ζεις μακριά τους, ακόμη και αν το σπίτι σου βρίσκεται δίπλα.
Θεωρώ πως ασχολείσαι πάρα πολύ με την οικογένεια σου και λιγότερο με τον εαυτό σου. Μου δίνεις την εντύπωση πως ψάχνεις την επιβεβαίωση μέσα από τον πατέρα σου.
Παράλληλα, μετά από πολύ καιρό εδώ μέσα, έχω διαπιστώσει πως άνθρωποι που αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα πχ, ψυχώσεις, διπολική, ιδεοψυχαναγκασμούς, βαριά κατάθλιψη κλπ, δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς φάρμακα.
Είσαι σίγουρη πως ο πατέρας σου έχει κάτι τόσο σοβαρό, ή είναι απλά δύστροπος και απο τους πατέρες/αφέντες που ναι μεν δουλεύουν όλη τους τη ζωή για την οικογένεια, αλλά τη θέλουν στο ένα πόδι?

Nai κ εγω συμφωνω! πολλη στεναχωρια για εναν ανδρα απο τον οποιο ετσι κιαλλιως πρεπει να ανεξαρτοποιηθεις.Δεν ειναι το μελλον σου ο πατερας σου,να ηταν ο φιλος σου θα καταλαβαινα την αγωνια σου! αν στεναχωριεσαι για την μητερα σου που τον εχει καθημερινα ,παλι το καταλαβαινω,αν εχεις εμπλοκη μαζι του οικονομικη κ φοβασαι μη τη χασης αν αποστασιοποιηθεις πληρως ,τοτε φροντισε να το κανεις οσο πιο γρηγορα μπορεις γιατι θα μεταφερεις αυτη την αγωνια σου κ την εξαρτηση σου κ στη σχεση σου κ θα δημιουργηθει ενας φαυλος κυκλος που παντα θα εισαι εξαρτημενη κ θα νοιωθεις οτι σε εκμεταλευονται κ δεν θα εισαι ποτε ελευθερη να διεκδικησεις τα θελω σου.
Ο μπαμπας σου ειναι μεγαλο παιδι ασ βρει μονος του τη λυση!
Ζησε τη ζωη σου μακρια του κ δεν εχει τοση σημασια αν τον αγαπας η οχι,μην εχεις ενοχες! Αυτοι, οι γονεις μας πρεπει να εχουν ενοχες που μας μεγαλωσαν κ μας εκαναν ενοχικα ατομα!

[whitecandle]

Originally posted by katerinaki

Nai κ εγω συμφωνω! πολλη στεναχωρια για εναν ανδρα απο τον οποιο ετσι κιαλλιως πρεπει να ανεξαρτοποιηθεις.Δεν ειναι το μελλον σου ο πατερας σου,να ηταν ο φιλος σου θα καταλαβαινα την αγωνια σου! αν στεναχωριεσαι για την μητερα σου που τον εχει καθημερινα ,παλι το καταλαβαινω,αν εχεις εμπλοκη μαζι του οικονομικη κ φοβασαι μη τη χασης αν αποστασιοποιηθεις πληρως ,τοτε φροντισε να το κανεις οσο πιο γρηγορα μπορεις γιατι θα μεταφερεις αυτη την αγωνια σου κ την εξαρτηση σου κ στη σχεση σου κ θα δημιουργηθει ενας φαυλος κυκλος που παντα θα εισαι εξαρτημενη κ θα νοιωθεις οτι σε εκμεταλευονται κ δεν θα εισαι ποτε ελευθερη να διεκδικησεις τα θελω σου.
Ο μπαμπας σου ειναι μεγαλο παιδι ασ βρει μονος του τη λυση!
Ζησε τη ζωη σου μακρια του κ δεν εχει τοση σημασια αν τον αγαπας η οχι,μην εχεις ενοχες! Αυτοι, οι γονεις μας πρεπει να εχουν ενοχες που μας μεγαλωσαν κ μας εκαναν ενοχικα ατομα!

Συμφωνώ σε όλα, αλλά πιστεύω ότι κανείς δεν πρέπει να έχει ενοχές. Και τους γονείς μας έτσι τους μεγάλωσαν, έτσι επικρατεί γενικά στην κοινωνία ότι πρέπει να νιώθουμε τύψεις :( Εδώ αν δεν έχεις περάσει Πανεπιστήμιο σε κάνουν να νιώθεις τύψεις, τι λέμε;

[Υφάκι]

Originally posted by Θεοφανία
Εγω υφακι ξέρεις που πραγματικά απορώ?

Νιώθω πως δεν έχεις καμιά ανεξαρτησία παρόλο που ζεις μακριά τους, ακόμη και αν το σπίτι σου βρίσκεται δίπλα........................................ .................................................. .................................................. .................................................. ..........
Είσαι σίγουρη πως ο πατέρας σου έχει κάτι τόσο σοβαρό, ή είναι απλά δύστροπος και απο τους πατέρες/αφέντες που ναι μεν δουλεύουν όλη τους τη ζωή για την οικογένεια, αλλά τη θέλουν στο ένα πόδι?

Για το πρώτο δεν έχεις άδικο. Έχω σκληρύνει πολύ σαν άνθρωπος, παλιότερα ήμουν τόσο ευαίσθητη που δεν υπήρχε πιο πολύ. Όμως ακόμα και τώρα, μετά από τόση δουλειά με τον εαυτό μου, δεν έχω καταφέρει να βάλω τείχος στην ψυχή μου τόσο μεγάλο ώστε να μη με επηρεάζουν οι φωνές. Ακόμα το ψάχνω, κάποια μέθοδος θα υπάρχει.

Για το δεύτερο δεν είμαι σίγουρη αλλά το πιστεύω. Όπως και να χει, αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που θέλω να πάω σε ψυχολόγο, να ρωτήσω που παραπέμπουν τα συμπτώματα. Ο πρώτος είναι για να καταφέρω να κλείνω τις φωνές τους απ\' έξω με επιτυχία 100%

Πώς να ξεγράψεις άραγε εντελώς και χωρίς βοήθεια αυτά που γράφτηκαν στην ψυχή σου επί δεκαετίες, στο μισό χρόνο;

[whitecandle]

Originally posted by Υφάκι
Πώς να ξεγράψεις άραγε εντελώς και χωρίς βοήθεια αυτά που γράφτηκαν στην ψυχή σου επί δεκαετίες, στο μισό χρόνο;

Θες να πεις ότι πάντα έτσι ήτανε;;;;

[Υφάκι]

Όχι αλλά δεν είμαι μικρή :)
Μέχρι τις αρχές του Δημοτικού όλα ήταν ρόδινα-παραμυθένια. Μετά παίχτηκαν διάφορα με εξωοικογενειακό παράγοντα και άρχισαν κάποιες προστριβές, ωστόσο θέμα αρρώστιας δεν υπήρχε. Όλα αυτά άρχισαν να εμφανίζονται από το Γυμνάσιο σιγά σιγά και ανά πολύ μακρινά διαστήματα. Κάτι σαν τρίμηνο που ήταν στις καλές του και μήνας με τρομερά νεύρα. Μετά ήταν μήνας-μήνας. Μετά ήταν μήνας σχετικά οκ και τρίμηνο χάλια. Τώρα δεν ξεχωρίζεις τίποτα. Τον έχω πετύχει να κλαίει στο άσχετο μπροστά σε κόσμο. Ποιός; Αυτός που δε θα το καταδεχόταν ποτέ. Τον έχω δει να κλαίει όταν του είπα ότι μια σχέση μου ήταν σοβαρή (δηλαδή ολοκληρωμένη) και μου φάνηκε τόσο μα τόσο άτοπο όλο αυτό το συγκινησιακό φορτίο. Ακραίες ψυχικές εκδηλώσεις! Τελευταία κάνει και κάτι άλλο... όταν δεν είναι down, τον πιάνει λογοδιάρροια και δε σ\' αφήνει να φύγεις. Οι άλλοι το θεωρούν ότι έρχεται στα καλά του επειδή μιλάει, αλλά εγώ ξέρω ότι πάλι είναι της αρρώστιας. Μόνο πριν ένα μήνα τον είδα στα καλά του, μετά από σίγουρα 10 χρόνια! Ούτε υπέρμετρος ενθουσιασμός, ούτε συγκίνηση, ούτε απόγνωση, ούτε νεύρα. Ο εαυτός του. Κουρασμένος όπως πάντα, αλλά φυσιολογικός. Αλλά τί να το κάνεις...