Αντοχές και τύψεις για ψυχικά άρρωστο

[Υφάκι]

Μια και βρίσκομαι σε ένα τέτοιο φόρουμ, που τα μέλη έχουν ζήσει καταστάσεις, και με την αφορμή ενός ποστ που διάβασα σχετικά με τη στήριξη αγαπημένων που έχουν πρόβλημα, θα ήθελα να ρωτήσω κάτι. Πιο πολύ όχι για να εμβαθύνω προς το παρόν, απλά για να δω απαντήσεις από ανθρώπους ευαισθητοποιημένους.
Αν ένας δικός σας αντιμετωπίζει ψυχολογικό πρόβλημα, χρόνιο όμως, και σε τέτοιες διαστάσεις που να έχετε κουραστεί να γίνεται δικό σας, κι αν αυτός ο άνθρωπος δε δέχεται την κατάστασή του, ούτε βοήθεια, πώς θα αισθανόσασταν σχετικά με την ανικανότητά σας για στήριξη αρχικά; Θα νιώθατε τύψεις αν φτάνατε στο σημείο να πείτε ότι δε σας νοιάζει πλέον να ασχοληθείτε με τα δικά του προβλήματα κι ότι θα ασχοληθείτε μόνο με τις πληγές που σας έχει αφήσει, ακόμα κι αν έχει σαν κόστος να τον εγκαταλείψετε ψυχικά και πρακτικά;

Δε ρωτάω για να δω πως θα αντιδράσω με βάση τις απαντήσεις σας, απλά μου κάνει εντύπωση να βλέπω να μιλάνε για στήριξη γιατί σκέφτομαι "κανείς δεν έχει απώλειες, κανείς δεν έχει απομακρυνθεί, κανείς δεν έχει καταστραφεί έχοντας δίπλα του άνθρωπο με ψυχικό πρόβλημα;" Ξέρω ότι αν κάποιος αντιμετωπίζει κάποιο ψυχικό πρόβλημα εδώ μέσα, πιθανόν να αισθανθεί πολύ εγωιστικά τα λόγια μου και να μου μιλήσει κάπως άσχημα, ωστόσο, αν ειπωθούν με όμορφο τρόπο θα ήθελα να ακούσω και αυτή την πλευρά και να ρωτήσω: Δε θα έπρεπε ο κόσμος με ψυχικό πρόβλημα να δώσει μια ανάσα και στους ανθρώπους που τον αγαπάει; Δεν ξέρω, καμιά φορά αισθάνομαι ότι ζητάω πολλά από κάποιον που δεν μπορεί -σα να ξεχνάω ότι είναι άρρωστος (με την έννοια κιόλας της έλλειψης δύναμης), άλλες φορές αισθάνομαι ότι μου ζητάει και να μου παίρνει τα πάντα... νομίζει ότι έχει μόνο ο άρρωστος δικαιώματα. Και παρόλο που δε μιλάω και δεν τα ζητάω πίσω, μου ζητάει κι άλλα κι άλλα.... και πολύ φοβάμαι μην αρρωστήσω κι εγώ στο τέλος -αν δεν το έχω πάθει ήδη και δεν το ξέρω... Δεν αντέχω άλλο, θέλω να διαφυλάξω ό,τι έχω. Πλέον έχω αρχίσει κι έχω κι εγώ έντονα ξεσπάσματα και ξέρω που οφείλονται. Και μετά σκέφτομαι ότι στην πραγματικότητα δεν είναι ο άνθρωπος που ξέρω, είναι η αρρώστια του που μου 'επιτίθεται', οπότε μήπως θα πρεπε να τον βοηθήσω; Αλλά δε δίνει περιθώρια και πλέον δεν ξέρω αν θέλω να ασχοληθώ, έχω κρυώσει τόσο πολύ κι έχω φύγει τόσο μακριά ψυχολογικά...γιατί κάθε φορά που μιλάμε με πονάει, έχω φτάσει να νιώθω ότι με ΧΤΥΠΑΕΙ λεκτικά και με την κατάστασή του κι αυτό με αποτρέπει ακόμα και τηλ. να παίρνω... Η απουσία μου τα κάνει φαινομενικά χειρότερα γιατί ξεσπάει πιο έντονα, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να βρίσκομαι γύρω του, είναι τόσο αρρωστημένη η κατάσταση, δεν αντέχω να αρρωσταίνω κάθε φορά κοντά του, νομίζω ότι κάτι θα εκραγεί μέσα μου στο κεφάλι ή στο στήθος μου όταν τον ακούω να φωνάζει. Ξέρω ότι αν πεθάνει θα είμαι η μόνη που θα αισθάνομαι ότι τον εγκατέλειψε γιατί δείχνει να είμαι η μόνη που ξέρει ότι είναι άρρωστος, ή που το παραδέχεται. Ξέρω ότι αν γινόταν καλά θα τον αγαπούσα όσο τον αγαπούσα παλιά και θα τα έσβηνα όλα και παράλληλα θα αισθανόμουν ντροπή που δεν τον έπιασα απ' το μαλλί να τον πάω σε ένα γιατρό. Αλλά δεν μπορώ να του επιβληθώ, ούτε να το υπονοήσω με αφήνει ότι έχει πρόβλημα. Και δεν μπορώ άλλο... πλέον δεν είναι μόνο δικό του το πρόβλημα. Με μένα κανείς δεν ασχολείται, το αντίθετο, μου προσάπτουν κιόλας ότι δεν πάω με τα νερά του. Αλλά τα νερά του είναι απρόβλεπτα και άγρια και δε θέλω να βουλιάξω για να ηρεμήσουν. Βαρέθηκα να είμαι ο σάκος του μποξ. Δεν είμαι σκληρή αλλά αναγκάζομαι να γίνω σκληρή απέναντί του, για να φροντίσω λίγο και μένα. Μακριά από τον παραλογισμό, μόνο εκεί μπορώ να επιζήσω. Δεν έχω άλλη επιλογή, προσπαθώ να μη ρίχνω λάδι στη φωτιά που σημαίνει ότι δεν του απαντάω αλλά πλέον τον γράφω ό,τι κι αν λέει. Και προσπαθώ να με πείσω ότι δεν τρέχει τίποτα, αλλά τρέχει! Και φτάνω να αντιμετωπίζω πρόβλημα ύπνου (την ώρα που αυτός αφού έχει ξεσπάσει πάνω μου, ροχαλίζει σα να μην τρέχει τίποτα), βίαιου ξεσπάσματος σε αντικείμενα ή να ουρλιάζω και να με ακούει η γειτονιά όταν είμαι μόνη μου... τη στιγμή που νόμιζα ότι το ελέγχω. Παράλληλα έχω πάψει να αποκαλύπτω στους δικούς μου και το παραμικρό για την καθημερινότητά μου με το φόβο ότι θα με κρίνουν ή θα πιαστεί από οπουδήποτε και ή θα μου φωνάξει. Και δε με πειράζει, πλέον δεν έχω ανάγκη να με αγαπάνε, αρκεί να μη με χτυπάνε. Δεν ξέρω που θα καταλήξει όλο αυτό, μπορεί να τον πεθάνω με την απουσία μου, ή να αποκτήσω ΚΑΙ το πρόβλημά του. Ήδη έχω χρόνια ψυχοσωματικά που μου εξήγησαν ότι κάποια έχουν να κάνουν με καταπιεσμένη φωνή. Σκέφτομαι να πάω σε ψυχολόγο, αλλά όλο το αναβάλλω...τί να πρωτοπώ και τί να πρωτορωτήσω; Όλη τη ζωή μου;
Τέσπα, είπα να μην το κάνω πολύ προσωπικό, απλά να δω μερικές απόψεις -δεν τα κατάφερα.
Ποιές είναι οι σκέψεις σας όσοι έχετε ανθρώπους με προβλήματα που στρέφονται εναντίον σας; Αισθάνεστε ότι προδίδετε τον "υγιή" εαυτό που ήταν κάποτε; Πώς ανταπεξέρχεστε προσωπικά, συναισθηματικά;

Παρακαλώ να σεβαστείτε την κατάθεσή μου... μου βγήκε αυθόρμητα στην πορεία και τώρα δε θα θελα να τη σβήσω. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, να έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα. Εξάλλου, δεν ξέρω αν θα έχω το κουράγιο να τα ξαναγράψω.

[claire]

υφάκι, καταρχάς αν δεν είσαι η ίδια καλά, δεν θα μπορέσεις να στηρίξεις και τον άνθρωπό σου. και φυσικά έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις κουρασμένη, θυμωμένη, απογοητευμένη από την όλη κατάσταση.

από αυτά που γράφεις φαίνεται σαν να έχεις φορτωθεί όλο το βάρος της ασθένειας εσύ. οι γονείς, οι φίλοι του φίλου σου, τι στάση κρατάνε?

[arktos]

Υφάκι , τί σχέση έχεις με αυτόν τον άνθρωπο ?

[Υφάκι]

Η αδελφή λέει ότι αφού μας παρέχει οικονομική ασφάλεια, δε μας έχει παρατήσει, δεν ξενοκοιμάται, δε χαρτοπαίζει στα καφενεία είναι ο τέλειος γονιός και είμαι αχάριστη. Τους μοιάζει πολύ, εγώ αντιθέτως νιώθω σαν από άλλη οικογένεια. Μάλιστα, αντί να με ρωτήσει τί έγινε, όταν γίνεται κάτι, ρωτάει: τί του είπες; !!!!!!!!!!!! Όμως εγώ δεν κάνω ότι δε θυμάμαι όταν κάποτε μας είπε ότι του βρήκαν κατάθλιψη και δε θα ξαναπάρει τα χάπια γιατί ένιωσε σα φυτό. Δεν ξεχνάω και το πως ένιωθε εκείνη όταν αυτός κατέφυγε στο ποτό, ούτε ξεχνάω ότι με φώναξε μεθυσμένος(παλιά κατάσταση ευτυχώς) κάθαρμα, μια μέρα που της είπε ότι δεν μπορεί να δουλεύει άλλο για να σπουδάζει στο εξωτερικό και τη ρώτησε αν μπορεί να τον απαλλάξει κι εκείνη δεν είχε τα κότσια καν να απαντήσει. Και ξέρω να αναγνωρίζω μια κρίση όταν έρχεται. Ξέρω ότι θα βρεί την πιο απίστευτη δικαιολογία για να ξεσπάσει. Η αδελφή όμως είναι η αγαπημένη του και μια φορά που της ζήτησα τη βοήθεια έσπευσε να κάνει το καλό παιδί, στη σιγουριά ότι δε θα την πει σ\' αυτήν. Και το μόνο που του είπε είναι ότι καμιά φορά είναι λίγο υπερβολικός. Και μετά από καιρό μου το χτύπησε σε ανύποπτο χρόνο ότι και καλά \"με βοήθησε τότε\". Βοήθεια είναι αυτό; Σα μεγάλη αδελφή που μόνο σ\' αυτή δεν ξεσπάει πια (γιατί παλιά ξεσπούσε και θα πρεπε κι αυτή να με καταλαβαίνει) θα έπρεπε να τον φροντίσει. Ή αν δεν μπορούσε, ας φρόντιζε εμένα αντί να με απομακρύνει.

Η μάνα πότε στεναχωριέται (και πάντα της λέω να κάνει υπομονή, αν και πιστεύω ότι σαν μεγαλύτερη έπρεπε να επέμβει-αλλά αυτό δεν της το έχω πει) και πότε (το πιο σύνηθες) τα βάζει μαζί μου που του πάω κόντρα και που δεν του ζητάω συγνώμη... και γενικά τρέχει πίσω μου να μου πει τα παράπονά του μην τυχόν και δεν τα άκουσα την ώρα που τα φώναζε και τον άκουγε η γειτονιά. Της έχω εξηγήσει ότι δε δέχομαι να μου ξαναφερθούν με οποιονδήποτε τρόπο που μου κάνει κακό, κι αυτό μου κάνει κακό, αλλά δεν πέρασε ο καιρός και τώρα πάλι έκανε σα να μην έγινε η κουβέντα. Ξέρω ότι σα ζευγάρι τα χουν βρει μεταξύ τους, ο ένας να είναι χάλια και ο άλλος να συνδράμει και όλα καλά. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι εγώ δεν την επέλεξα αυτή την επικοινωνία, ούτε με ρώτησε κανείς.

Εδώ θέλω να πω ότι δεν έχω τίποτα να του ζητήσω συγνώμη, τα ξεσπάσματά του έχουν να κάνουν με γεγονότα όπως το να πώ ότι \"το μεσημέρι μετά το φαγητό θα πάω βόλτα\" και να φωνάζει ότι είμαι τρελή, κι αν έχω δει κανένα να περπατάει μετά το φαγητό!!! Ταυτόχρονα προσπαθεί με ακραία μέσα να με κάνει να εκνευριστώ και να απαντήσω για να γίνει καυγάς, πράγμα που παλιότερα δεν αντιλαμβανόμουν έγκαιρα. Όταν του απαντούσα λοιπόν, έλεγε: Την άκουσες πως μου απάντησε; (άσχετο με το πώς του απάντησα). Τώρα που δεν απαντάω έχω ύφος και είμαι αχάριστη γιατί μου τα χει δώσει όλα.

Πραγματικά με το τελευταίο με διπλάρωνε για χρόνια και ακόμα καμιά φορά νιώθω τύψεις. Τώρα όμως δεν μπορώ. Πρόσφατα, ένα πρωί μετά από μια νύχτα που προσπάθησε να καυγαδίσει και τον αγνόησα, έφυγε χωρίς να με χαιρετίσει. Η μάνα μου μου είπε να τρέξω πίσω του να τον φιλήσω. Με τί ψυχή; Και όχι, δε ρίχνω τα μούτρα μου. Παράλληλα μου άφησε χρήματα για τους λογαριασμούς και μετά περίμενε ευχαριστώ. Όμως ήταν η πρώτη φορά που δεν τον ευχαρίστησα. Αν ήταν ο τρόπος του να πληρώσει μια ψυχοθεραπεία, δεν μπορώ να το δεχτώ. Αν ήταν ο τρόπος του να πει συγνώμη, δεν μπορώ να τον συγχωρήσω και μετά να νιώθει ελεύθερος να ξαναξεσπάσει επάνω μου. Επίσης δεν μπορούσα να μην τα δεχτώ -θα το έφτανε στα άκρα και τα άκρα τα δικά μου δε φτάνουν τόσο μακριά. Επέλεξα μια μέση λύση. Αποφάσισα να γίνω γαϊδούρι και να μην τον ευχαριστήσω, για να μην το ξανακάνει (εκεί ήταν που είχα και το τελευταίο ακραίο ξέσπασμα θυμού-με άκουσε η γειτονιά). Ελπίζω να πάρει το μήνυμα. Χαζός εξάλλου δεν είναι, άρρωστος μόνο.

[Υφάκι]

Νομίζω ότι απάντησα και στους δύο με κάποιον τρόπο.
Τώρα που τα διαβάζω φαντάζουν τόσο ακραία! Σα να ήμασταν τύποι σαν αυτούς που βρίζονται στην Πάνια. Και να φανταστείς ότι είναι συνοπτικά και μόνο μερικά από αυτά που συμβαίνουν εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια. Παρόλαυτά επιμένουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε από τις καλύτερες οικογένειες. Δεν ξέρω... πάντα πίστευα ότι δεν είναι τόσο χάλια, γιατί οι κρίσεις έρχονται και παρέρχονται, παρόλο που ποτέ δεν είναι απόλυτα καλά. Νομίζω ότι πρόκειται για διπολική ή μονοπολική διαταραχή δεν το έχω εντοπίσει όμως ακόμα μια και τα συμπτώματα δε συμπίπτουν με καμία ακριβώς ακριβώς. Θα ήθελα όμως να το ακούσω από έναν ειδικό τί ακριβώς έχει. Και -πάλι εγωιστικά- θα πώ ότι το θέλω για μένα, για να πάψω να νιώθω τύψεις που δεν τον αγαπάω πια τόσο. Τουλάχιστον, αν ξέρω τί έχει, θα ξέρω ότι όντως δεν είναι αυτός που δεν αγαπάω. Δεν ξέρω πώς ακούγεται, αλλά μου μοιάζει σαν η αρρώστια να τον έχει πάρει και να έχει φέρει έναν άλλο άνθρωπο στη θέση του. Όχι αλλαγμένο, ΑΛΛΟ. Αν είναι άλλος, δεν είμαι κακιά που δεν τον αγαπάω.

[Capricorn]

ειμαι καινουργιο μελος κ ακομη δν εχω παρει την αποφαση ν μιλησω για το θεμα που βασανιζει εμενα..

ομως διαβασα τα οσα εχεις γραψει σαυτο τοποστ κ θελω να σ πω πως δακρυσα με ολα αυτα που εξιστορησες ..με αγγιξε τοσο πολυ ολο αυτο το συναισθημα που εχεις βγαλει κ ειλικρινα σ ευχομαι συντομα να βρεθει μια λυση σε ολο αυτο που περνας με την οικογενεια σ κ να καταφερεις να ξεφυγεις απαυτη τ κατασταση γτ σ αξιζει να ζεις μια ζωη οπως την εχεις ονειρευτει εσυ η ιδια οπως κ σε καθε ανθρωπο αλλωστε

[Υφάκι]

Ευχαριστώ Capricorn. Αν βρεις τη δύναμη να γράψεις, ενδιαφέρομαι να είμαι \'εκεί\' και να διαβάσω για σένα.
Όσο για μένα, μόνο αν βρω τη δύναμη να σταθώ εξ ολοκλήρου μόνη μου στα πόδια μου θα τον λυτρώσω κάπως και θα λυτρωθώ εγώ απόλυτα. Αλλά ακόμα κι έτσι, η ζημιά έχει γίνει. Μ\' έχει απομακρύνει τόσο πολύ που έχω φτάσει στο σημείο να αρνούμαι κάθε ευθύνη που μου προσάπτει και να λέω ότι \"Δε με νοιάζει πλέον τί θα κάνει, ας φρόντιζε τον εαυτό του για να φροντίσει να κρατήσει και τη σχέση μας. Εξάλλου αυτός είναι ο γονιός, όχι εγώ\".

[krino]

Originally posted by Υφάκι


Σκέφτομαι να πάω σε ψυχολόγο, αλλά όλο το αναβάλλω...τί να πρωτοπώ και τί να πρωτορωτήσω; Όλη τη ζωή μου;

Εχω ξαναδιαβασει ιστορια με παρομοια χαρακτηριστικα, μην νομιζεις οτι γραφεις κατι πρωτακουστο.

Η απαντηση στην ερωτηση σου,
ειναι οτι ηδη εχεις αργησει.
Λες το αναβαλεις, για να μην μπω σε λεπτομεριες, πολυ φιλικα θα σου πω οτι κακως το αναβαλεις.
Βρες μονο καποιον που να μπορειτε να δουλεψετε μαζι και να αισθανεσαι ανετα.

Βλεπω απλετη και ομαδικη κακοποιηση της ψυχολογιας σου, και μια απιστευτη συσσωρευση.
Ολο αυτο φοβαμαι οτι θελει αρκετη δουλεια και υποστηριξη για να μπορεσεις να το ισορροπισεις....
Αν δεν κανεις μια αρχη ομως, ενα καλυτερο αυριο δεν θα ερθει ποτε.


Νομιζω οτι εισαι εξυπνη για να καταλαβεις τι εννοω και ποιο ειναι το συμφερον σου.

[Lou!]

νομίζω ότι δεν ήσουν υποχρεωμένη να τα ανέχεσαι όλα αυτά. τεσπα, ποτέ δεν είναι αργά, πήγαινε σε έναν ψυχ να δουλέψεις τη σχέση σου με τον εαυτό σου κ στην πορεία θα τοποθετήσεις κ τον πατέρα σου στη σωστή του θέση (μάλλον απόστασης).

[Υφάκι]

Νομίζω ότι το ξέρω krino ότι έτσι πρέπει να γίνει. Ο φίλος μου μου λέει ότι δεν είμαι εγώ που πρέπει να πάω σε ψυχίατρο, ότι δεν έχω εγώ το πρόβλημα. Έχω όμως χρόνια δερματικό πρόβλημα, θυροειδή, ατονία, κόπωση, έλλειψη κινήτρου, χαμηλή αυτοπεποίθηση (πάντα μου έλεγε ο πατέρας μου \'δε φοβόμαστε κανένα\' αλλά στην πράξη εισέπραττα ότι αυτόν πρέπει να τον φοβόμαστε-ακόμα και όταν ήταν στα καλά του), απίστευτα κακό ανοσοποιητικό σε σημείο όλο το χειμώνα να είμαι κρυωμένη καθημερινά, τα τελευταία 2 χρόνια προβλήματα αναπνευστικά (που πυροδοτούνται από τα πάντα αλλά μια φορά εμφανίστηκαν μέσα σε τέτοιο εκρηκτικό οικογενειακό κλίμα), κάποιες φορές να με πονάει το χέρι μου σε σημείο να νομίζω ότι είναι καρδιακό ή κάτι σοβαρό (χρειάστηκα μασάζ ρέικι για να ηρεμήσει γιατί τα ντεπόν δε βοηθούσαν), σε κάποια άλλη ακραία στιγμή άρχισε να πετάει το μάτι μου και δε σταμάταγε.... και το πιο πρόσφατο βίαια ξεσπάσματα με χτυπήματα σε έπιπλα και ουρλιαχτά. Καμιά φορά με πιάνω να υψώνω φωνή στο φίλο μου λόγω της έλλειψης υπομονής που έχει αρχίσει να με διακρίνει και δεν θέλω καθόλου να το κάνω αυτό στη σχέση μας, ούτε να γίνω έτσι... Εγώ είμαι ο άνθρωπος που και να μου φταίς και να με κατηγορείς δε θα γυρίσω να σου χτυπήσω τα λάθη σου και κοίτα πώς κατάντησα.

Ήδη άρχισα να ψάχνω ψυχολόγο στην περιοχή μου, πιο πολύ για να μπορώ να καταφύγω εκεί άμεσα σε έκτακτη ανάγκη. Επίσης ψάχνω και για ρέικι, με τη σκέψη όταν μαθαίνω ότι έρχονται οι δικοί μου να πηγαίνω για μια συνεδρία ώστε να μπορώ να ανταπεξέλθω συναισθηματικά, ή να πηγαίνω αφού φύγουν για να ηρεμίσω. Δεν ξέρω τί είναι καλύτερο και φυσικά δεν μπορώ να κάνω τα πάντα ούτε να ανοίξω παρτίδες, γι\' αυτό και το αναβάλλω συνέχει -ποιός έχει λεφτά για τέτοια έξοδα!

[Υφάκι]

Ευχαριστώ lucifer...

[whitecandle]

Υφάκι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα το ίδιο. Κι εγώ έχω, αλλά δεν δημιουργώ σε κανέναν πρόβλημα. Τι ακριβώς σου κάνει ο πατέρας σου και αισθάνεσαι έτσι, μπορείς να μας πεις; Εκτός και αν είπες στο δεύτερό σου ποστ, δεν το διάβασα γιατί κουράζομαι και εύκολα.

[krino]

Originally posted by Υφάκι



Δεν ξέρω τί είναι καλύτερο και φυσικά δεν μπορώ να κάνω τα πάντα ούτε να ανοίξω παρτίδες, γι\' αυτό και το αναβάλλω συνέχει -ποιός έχει λεφτά για τέτοια έξοδα!

εχεις δικαιο,
και εγω θελω να παω ταξιδι στο Ριο, αλλα δεν υπαρχει φραγκο....
:P:P

Παρολα αυτα,
υπαρχουν τα ΚΨΥ, μηπως να αρχιζες αμεσα απο εκει που ειναι ελαχιστων εξοδων?

Μην σε παιρνει απο κατω,
παντα υπαρχουν λυσεις, αρκει να θες.
Ψαξου - ενημερωσου και εδω ειμαστε εμεις, να τα ξαναπουμε.

[Υφάκι]

lightbluepath ξεσπάει πάνω μας αλλά κυρίως πάνω σε μένα και τη μάνα μου φωνάζοντας. Ακόμα κι αν δε φωνάζει υπάρχει ένα κλίμα στο σπίτι ότι πρέπει να κυριαρχεί μουγκαμάρα το μήνα που θα ξυπνήσει στραβά. Τέλος πάντων αυτό γινόταν παλιότερα γιατί όσο περνάει ο καιρός πάντα ξυπνάει στραβά. Απλά τώρα το ερώτημα είναι αν θα του βγει σε ανάγκη για κλείσιμο οπότε και προσπαθούμε ούτε καν να τον ρωτήσουμε τί έχει με το φόβο μην ξεσπάσει, ή σε εμφανή σημάδια ψαξίματος για να ξεσπάσει οπότε δε μας σώζει τίποτα. Μας έχει κατηγορήσει πολλές φορές για τα προβλήματά του και δε λέω ότι έχει άδικο γιατί μας στήριξε και μας στηρίζει οικονομικά με κόστος την κούρασή του, αλλά έχει φτάσει τόσο στο απροχώρητο η κατάσταση που αν και αισθάνομαι άσχημα γι\' αυτό που θα πω, πιστεύω πια ότι και σ\' αυτό είχε άδικο και πιστεύω ότι έχει ανάγκη να εργάζεται πολλές ώρες, αντίθετα με το τί λέει. Μου θυμίζει τη νοικοκυρά που φτιάχνει 20 φαγητά χωρίς να της το ζητήσει κανείς και μετά καταπιέζει τους άλλους να φάνε επειδή σκοτώθηκε να τα φτιάξει. Δε λέω ότι δεν δεχόμαστε τη βοήθειά του, αλλά θεωρώ την αντιμετώπισή του λάθος. Αν μας έλεγε: \"ως εδώ, θα μειώσω λίγο τη δουλειά τώρα για να είμαστε όλοι καλά, και κόψτε το λαιμό σας\" θα ήταν μεν σκληρό, αλλά λιγότερο σκληρό και θα ήταν και σωστό. Και δεν είναι ότι δε δουλεύουμε! Μόνο φέτος αναγκάστηκα να βγω στην ανεργία αλλά δεν του έχω ζητήσει φράγκο, μια και είμαι στο ταμείο. Να φανταστείς εδώ και χρόνια πρέπει να τακτοποιήσω κάτι με οδοντίατρο και αναγκάστηκα να του το ζητήσω τώρα που έφτασε στο απροχώρητο γιατί τόσα λεφτά δεν έχω. Και πάλι πάγωσε το θέμα μετά την τελευταία του κρίση -να δω πότε θα πάθω κάτι και θα τρέχω. Τώρα όμως δε θέλω ούτε να του μιλήσω. Τέσπα. Ξέφυγα πάλι.

krino δεν το ήξερα (αν και κατάλαβα τί είναι). Θα το ψάξω, ευχαριστώ!

[whitecandle]

Υφάκι γιατί δεν του το λες αυτό να μειώσει την δουλειά του; Ψυχολόγο-ψυχίατρο δέχεται να δει; Έχει και ο πατέρας μου παρόμοιο πρόβλημα γκρίνια όλη την ώρα και μας διατάζει οπότε σε καταλαβαίνω αλλά δεν νομίζω ότι είναι από τη δουλειά εμάς.