Προσπαθώ και θέλω αλλά απελπίζομαι...
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 13 of 13
  1. #1
    Member
    Join Date
    Jun 2010
    Posts
    42

    Προσπαθώ και θέλω αλλά απελπίζομαι...

    Καλησπέρα παιδιά:D
    Διαβάζω καιρό αυτό το site και μπορώ να πω ότι ένιωσα μεγάλη ανακούφιση όταν το βρήκα και είδα πως κ άλλοι πολλοί έχουν παρόμοια προβλήματα με τα δικά μου..!Παρόλα αυτά όμως φοβάμαι αρκετά για μένα κ το πώς θα εξελιχθεί η ζωή μου αν και καταβάθος είμαι αισιόδοξη...Έβαλα το θέμα μου στα γενικά γιατί η αλήθεια ειναι ότι δεν ξέρω τι ακριβώς έχω, μάλλον λίγο απ' όλα...:( Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαι ΠΟΛΥ δυστιχισμένη κ γι' αυτό αποφάσισα να πάρω ladose αφού δεν άντεχα αλλο να είμαι έτσι.Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα έκλεισα ένα μήνα που το παίρνω κ συνεχίζω να μην νιώθω καλά.Ισως καλύτερα από πριν αλλά εγώ περίμενα να με βοηθήσει να πάρω τις αποφάσεις μου,να νιώσω πιό σίγουρη για μένα,με λίγα λόγια θέλω δύναμη κ ευτυχία!Το ξέρω ότι είναι πολύ απελπιστικό να τα ζητάω αυτά από ένα χάπι αλλά κουράστηκα και απελπίστηκα.Μου το πρότεινε κ η ψυχολόγος μου για δεύτερη φορά να δώ εναν ψυχίατρο και έτσι πήγα.Η ποιότητα της ζωής μου δεν είναι και τόσο καλή, έχω κρίσεις πανικού χρόνια που πλέον δεν τις φοβάμαι πολύ αλλά με ενοχλούν αρκετά, δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου κ το χειρότερο είναι οτι κάνω σκέψεις του τύπου "μήμπως τρελαθώ τόσο που πηδήξω από το μπαλκόνι ή στις ράγες του τρένου?".Επίσης πολύ άσχημο ήταν όταν ένιωθα αισθήματα μίσους για τους άλλους και άλλες φόρες ζήλευα απίστευτα τους πάντες.Το θέμα είναι ότι όλη αυτή η τρέλα και η δυστιχία με εμποδίζει από το να χαρώ τη ζωή μου,να πάω μπροστά και το πιο σημαντικό να βρώ δουλειά γιατί την ώρα της συνεντευξης αισθάνομαι τρομερά ανασφαλής,θολώνω, τρέμω κτλ.Η ειρωνία είναι ότι τον περασμένο Σεπτέμβρη έχασα τον πατέρα μου, κ τότε αισθάνθηκα ΠΟΛΥ άσχημα που έλεγα ότι ήθελα να πεθάνω και φοβόμουν ή που δεν μπορούσα να αναπνεύσω όταν έκεινος ΠΑΛΕΥΕ να ζήσει και ανεπνεέ με μάσκα οξυγόνου, αλλαξα την ζωή μου 180 μοίρες και τα έκανα όλα όπως ήθελα και πίστευα ότι έπρεπε.Τώρα όμως πάλι πισωγυρίσματα και το πιο τρομακτικό είναι οι σκέψεις αυτοκτονιάς για τις όποιες ντρέπομαι κιόλας.Η λέξη ''φοβάμαι" πρωταγωνιστεί πολλά χρόνια στη ζωή μου.Βαρέθηκα.Προσπαθώ να σκέφτομαι τον πατέρα μου και τον αγώνα που έδωσε αλλά πάλι κατάθλιψη με πιάνει και ντρέπομαι για μένα.Πριν κάτι μέρες αισθανόμουν ότι ήθελα επειγόντως βοήθεια,φοβόμουν...Υπάρχουν άλλοι που να νιώθουν έτσι;Που ένιωθαν και το ξεπέρασαν κάπως;Που είναι πιο αισιόδοξοί;

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    May 2010
    Posts
    421
    Αννυ γεια σου. Σιγουρα νιωθουν κι αλλοι οπως εσυ. Οι αυτοκαταστροφικες κι αυτοκτονικες σκεψεις ειναι πολυ πιο συνηθισμενες μεταξυ των ανθρωπων απο οτι πιθανα νομιζεις.
    Και δεν χρειαζεται να ντρεπεσαι γι αυτες, δεν ειναι αυτος ο τροπος να τις αντιμετωπισεις. Δεν φταις εσυ, ουτε ηταν η επιλογη σου. Κι εγω ladose παιρνω αυτο το διαστημα. Θα ηθελα να σε ρωτησω αν βλεπεις συστηματικα καποιον ψυχιατρο και τι ηλικια περιπου εχεις. Επισης επειδη αναφερεις τον πατερα σου και τον αγωνα που εδωσε, θελω να σου πω να μην νιωθεις εσυ υπευθυνη για οτι αφορα κι αφορουσε αλλους, δεν ματαιωσες ουτε απογοητευσες κανεναν. Τον δικο σου αγωνα δινεις και θα δινεις κι εσυ, με τον δικο σου τροπο και στο πλαισιο των δικων σου παραμετρων.

  3. #3
    Member
    Join Date
    Jun 2010
    Posts
    42
    Γειά σου curtains.Σ\' ευχαριστώ για την απάντησή σου.Είμαι 25 χρονών κ πήγα σε ψυχίατρο μόνο μια φορά όπου μου έγραψε και το φάρμακο.Δεν του είπα κ πολλά γιατί ήταν βιαστηκός, ούτε μου είπε τι πιστεύει για μένα, ούτε πότε να τον ξαναδώ...Λες ότι θα έπρεπε να τον βλέπω πιο τακτικά?Επισκέπτομαι μια ψυχολόγο εδώ και 2 χρόνια και με βαζει στο τριπάκι να σκεφτώ κάποια πράγματα αλλά αρχίζω και μπερδεύομαι μετά(το καιω δλδ) και στην πράξη είναι όλα δύσκολα!Εσύ γιατί παίρνεις ladose?Aισθάνεσαι καλύτερα και αν ναι πότε άρχισε να σε πιάνει?

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    May 2010
    Posts
    123
    αννα εχεις σκεφτει οτι ισως η καταθλιψη ερχεται απο τις κρισεις πανικου και οτι θαταν καλιτερα να παρεις φαρμακα για το αγχος και τις κρισεις? ισως ετσι βοηθηθεις πιο πολυ δε ξερω συζητησε το και με τον σακολογο και δες τι θα σου πει, γιατι αμα εχεις κρισεις ειναι σαν να καταρεει ολος ο κοσμος γυρω σου και να μη μπορεις να κανεις τιποτα και να πας πουθενα και γιαυτο να εχεις καταθλιψη.. καταλαβες με ποια λογικη στο λεω? ελπιζω να βοηθησα

  5. #5
    Banned
    Join Date
    Feb 2009
    Posts
    4,512
    Άννυ γειά σου.
    Τα φάρμακα από όσο ξέρω εκεί στο μήνα πιάνουν μπορεί και παραπάνω οπότε μην ανησυχείς. Μπορεί να είναι και σταδιακά. Καταρχάς πρέπει να επισκέπτεσαι το γιατρό σου πιο συχνά νομίζω, καλά σε τι γιατρο πήγες που δεν σου είπε πότε θα τον επισκεφθείς; ΜΗΝ κόψεις τα φάρμακα από μόνη σου, γιατί κάνουνε κακό.

  6. #6
    Member
    Join Date
    Jun 2010
    Posts
    42
    FreakOut έχω μπερδευτεί πολύ!Δεν ξέρω τι γίνεται, τι έχω ακριβώς, αν έχω τρελαθεί...?Θέλω μόνο να βρώ μια λύση, να φύγουν όλοι αυτοί οι φόβοι και οι άσχημες σκέψεις και να κάνω όλα αυτά που θέλω!Έτσι μου ρχεται να πάω στην ψυχολόγο μου και να της πώ \"πές μου τι ακριβώς να κάνω για να γίνω καλά, δεν μπορώ να το βρώ μόνη μου!!\"

  7. #7
    Member
    Join Date
    Jun 2010
    Posts
    42
    Γειά σου lightbluepath.Το ίδιο αναρωτιέμαι και εγώ για τον γιατρό...Τον επισκέφθηκα επειδή γνωρίζω ότι είχε βοηθήσει έναν συγγενή μου με σοβαρό πρόβλημα που το ξεπέρασε.Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του τον επισκεπτόταν και ο πατέρας μου και του είχε μιλήσει για μένα και τις κρίσεις πανικού μου και ο γιατρός του απάντησε πως αυτό δεν ειναι τίποτα, είναι εύκολο αλλά ύπουλο...Αφότου έχασα τον πατέρα μου έμαθα πως είχε φοβίες του τύπου μήμπως πεθάνει αν βγεί έξω απότο σπίτι και άλλα παρόμοια(χωρίς να ξέρει ότι είναι άρρωστος) και μου φάνηκαν όλα αυτά τόσο οικεία με τις δικίες μου φοβίες και σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν να μιλάγαμε μαζι γι αυτό, πόσο θα με ανακούφιζε και πόσο μοιάζουμε...Όσον αφόρα αύτες τις απαίσιες σκέψεις που κάνω περί μπαλκονιού είναι της στιγμής περισσότερο αλλά γενικά φοβάμαι και μόνο την σκέψη που κάνω..:(Έίναι απαίσιο...

  8. #8
    Member
    Join Date
    Jun 2010
    Posts
    42
    Το πιο σπαστικό απ όλα είναι όταν μου λένε κάποιοι δικοί μου άνθρωποι ότι δεν προσπαθώ αρκετά, ότι δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά δεν θέλω..!Γίνεται να μην θέλω να αλλάξω?Γίνεται να μ\' αρέσει που είμαι έτσι??Νευριάζουν μαζί μου και φοβάμαι μην χάσω και τους τελευταίους που έχουν μείνει κοντά μου αλλά κουράζομαι να σκέφτομαι συνέχεια τους άλλους προτεραιότητα έχω εγώ...

  9. #9
    Banned
    Join Date
    Feb 2009
    Posts
    4,512
    Φυσικά και προτεραιότητα έχεις εσύ..Κρίμα για τον πατέρα σου...

  10. #10
    Member
    Join Date
    Jun 2010
    Posts
    42
    Ναι, πολύ κρίμα.... και μάλλον δεν θα είναι καθόλου περήφανος που φοβάμαι μήμπως τον συναντήσω...Ντρέπομαι τόοοοσο πολύ......:o

  11. #11
    Banned
    Join Date
    Feb 2009
    Posts
    4,512
    Όχι βρε και δεν θα τον συναντήσεις και να μην ντρέπεσαι. Συζήτησέ τα αυτά και με την ψυχολόγο σου.

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    May 2010
    Posts
    421
    Originally posted by *anny*
    Γειά σου curtains.Σ\' ευχαριστώ για την απάντησή σου.Είμαι 25 χρονών κ πήγα σε ψυχίατρο μόνο μια φορά όπου μου έγραψε και το φάρμακο.Δεν του είπα κ πολλά γιατί ήταν βιαστηκός, ούτε μου είπε τι πιστεύει για μένα, ούτε πότε να τον ξαναδώ...Λες ότι θα έπρεπε να τον βλέπω πιο τακτικά?Επισκέπτομαι μια ψυχολόγο εδώ και 2 χρόνια και με βαζει στο τριπάκι να σκεφτώ κάποια πράγματα αλλά αρχίζω και μπερδεύομαι μετά(το καιω δλδ) και στην πράξη είναι όλα δύσκολα!Εσύ γιατί παίρνεις ladose?Aισθάνεσαι καλύτερα και αν ναι πότε άρχισε να σε πιάνει?
    Δεν θα επρεπε να δειχνει βιαστικος, εσυ εισαι το αντικειμενο του εκεινη την ωρα και θα επρεπε να σου ειναι αφοσιωμενος.
    Θα προτεινα, απο την στιγμη που παιρνεις φαρμακα να βρεις καποιον αλλον ψυχιατρο, ο οποιος για ενα διαστημα τουλαχιστον θα σε παρακολουθει, για να βλεπει την πορεια σου και την οποια δραση εχουν σε εσενα τα φαρμακα.
    Εμενα τα ladose με βοηθησαν αρκετα, τα παιρνω 3 μηνες τωρα. Μου τα εδωσε ο γιατρος γιατι ειχα σημαδια υποτροπης σε καταθλιψη. Περιπου μετα απο 3 εβδομαδες γινεται αισθητη η δραση τους. Καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη ομως, εγω δεν ειχα κρισεις πανικου, δεν ξερω αυτο τι ρολο παιζει και πως μπορει να σε επηρεαζει.

  13. #13
    Member
    Join Date
    Jun 2010
    Posts
    42
    Εγώ ξεκίνησα να το παίρνω επειδή δεν μπορούσα να χαρώ με τίποτα, ζήλευα τους πάντες και γενικά είχα απελπιστεί...Σε ένα μήνα περίπου θα ορκιζόμουν και ήθελα εκείνη την στιγμή να νιώσω χαρά και συγκίνηση, όπως περίμενα τόσα χρόνια ότι θα ένιωθα τότε και όπως άρμοζε ούτως ή άλλως στην περίσταση!Τελικά ένιωσα απέραντη χαρά κ συγκίνηση που είδα παλιούς μου φίλους που νόμιζα ότι με είχαν ξεγράψει, που επισκέφθηκα την πόλη που έζησα τόσο όμορφα πράγματα και τόσο ξένοιαστα, που ορκίστηκα και τίποτα δεν μπορούσε να με χαλάσει έκεινη την στιγμή!Ήταν όλα παραμυθένια:)!Κάποιες φόρες σκέφτηκα μήμπως ήταν το χάπι που με έκανε να νιώθω έτσι και δεν είμουν πραγματικά εγώ.Δεν ξέρω.Μια φίλη μου που της έλεγα στο τηλέφωνο πόσο ωραία ήταν όλα εκεί με ρώτησε τι με πότισαν και μιλάω έτσι??Τραγικό.

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •