Το δακτυλίδι και τα χρυσά νομίσματα...

[maria_p_40]

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους εμάς, τους απωλέσαντες την αυτοπεποίθηση και την έννοια της αξίας του εαυτού μας.-

" Κάποτε ζούσε σε μια μεγάλη πολιτεία ένα κοριτσάκι. Πήγαινε σχολείο, είχε φίλες, έπαιζε αλλά δεν ένιωθε και πολύ ευτυχισμένο. Βαθιά μέσα του πίστευε ότι δεν άξιζε και πολλά πράγματα, ότι δεν μπορούσε να καταφέρει και πολλά στη ζωή της. Της έλειπε η αυτοπεποίθηση, η σιγουριά για την αξία της.

Τις περισσότερες φορές ήταν σοβαρή, θλιμμένη και πάντα απασχολούσε το μυαλό της μια σκέψη: ότι δεν αξίζει και πολλά?

Αποφάσισε, λοιπόν, να ζητήσει βοήθεια από το δάσκαλό της, να του εξομολογηθεί πώς ένιωθε και ίσως εκείνος τη βοηθούσε.
Του λέει μια μέρα: «Κύριε, έχω κάποιο πρόβλημα και θέλω να με βοηθήσετε».

Εκείνος την κοίταξε γλυκά και ξέροντας πόσο ευαίσθητο, υπεύθυνο και καλό παιδί ήταν, σα να διαισθάνθηκε το πρόβλημα της μικρής και αμέσως της είπε: «Ναι γλυκιά μου, ευχαρίστως να σε βοηθήσω αλλά πριν μου πεις το πρόβλημά σου θέλω να με βοηθήσεις εσύ πρώτα σε κάτι»

«Βεβαίως κύριε, ό,τι θέλετε!» απάντησε πρόθυμα η μικρή

«Θέλω, λοιπόν, να πάρεις αυτό το δακτυλίδι, να πας στην αγορά της πόλης και να το πουλήσεις. Πρόσεξε όμως, μην το πουλήσεις σε καμία περίπτωση λιγότερο από ένα χρυσό νόμισμα!»

Η μικρούλα πήρε το δακτυλίδι και κατευθύνθηκε προς την αγορά. Ντρεπόταν βέβαια λίγο να σταματάει τους περαστικούς και να τους ρωτάει αν θέλουν να αγοράσουν το δακτυλίδι, όμως είχε υποσχεθεί να βοηθήσει το δάσκαλό της και θα το έκανε πάση θυσία.

Ο πρώτος διαβάτης που σταμάτησε να τη ρωτήσει πόσο κοστίζει το δακτυλίδι που πουλούσε, άρχισε να γελάει δυνατά όταν του είπε ότι δεν το πουλάει λιγότερο από ένα χρυσό νόμισμα. «Το πολύ-πολύ να σου δώσω ένα ασημένιο νόμισμα», της είπε υποτιμητικά. «Η αξία του δακτυλιδιού σου εξάλλου, είναι πολύ μικρότερη απ?αυτά που σου προσφέρω».

Το κοριτσάκι, έχοντας υπόψη του τα όσα της είχε πει ο δάσκαλός της, προχώρησε πιο κάτω. Μα όλοι όσοι σταματούσαν και τη ρωτούσαν πόσο κοστίζει το δακτυλίδι, στο τέλος γελούσαν κοροϊδευτικά και την διαβεβαίωναν ότι ζητάει πάρα-πάρα πολλά για ένα τόσο φτηνό δακτυλίδι. Το πιο πολύ που της έδινε κάποιος για το δακτυλίδι ήταν 3 ασημένια νομίσματα!

Το κοριτσάκι απελπισμένο που δεν μπορούσε να πουλήσει το δακτυλίδι του δασκάλου της όσο εκείνος της είχε πει, σκέφτηκε να πάει σε μαγαζιά που πουλούσαν παρόμοια κοσμήματα, να ρωτήσει εκεί τους ειδικούς πόσο πραγματικά κόστιζε το δακτυλίδι και πόσο της έδιναν για να τους το πουλήσει.

Μπαίνει, λοιπόν, σ?ένα μαγαζί με χρυσά κοσμήματα και λέει στον ιδιοκτήτη «θέλω να πουλήσω αυτό το δακτυλίδι κύριε. Πόσα μου προσφέρετε για να το πάρετε?».

Ο κοσμηματοπώλης παίρνει το δακτυλίδι στα χέρια του, το παρατηρεί πολύ-πολύ καλά, το βλέπει απ?όλες τις μεριές με το φακό του και της λέει: «γι?αυτό το δακτυλίδι κοριτσάκι μου, σου προσφέρω εκατό χρυσά νομίσματα. Βέβαια, αξίζει πολύ περισσότερα το δακτυλίδι σου, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω περισσότερα χρήματα να σου προσφέρω, παρά μόνο 100 χρυσά νομίσματα».

Το κοριτσάκι άκουγε με έκπληξη! Μα ήταν δυνατόν? Εκεί κάτω στην αγορά της είχαν προσφέρει το πολύ ένα με 3 ασημένια νομίσματα και τώρα? αυτός ο κύριος, ο ειδικός της προσέφερε 100 ολόκληρα χρυσά νομίσματα!!

Γεμάτη χαρά, λέει στον κοσμηματοπώλη ότι θα επέστρεφε σε λίγο να του πουλήσει το δακτυλίδι και έτρεξε να ενημερώσει το δάσκαλό της για όσα είχαν συμβεί.

ʼρχισε να εξιστορεί στο δάσκαλο με κομμένη την ανάσα τα όσα άκουσε στην αγορά, τις κοροϊδίες που δέχθηκε για το ότι πουλούσε πολύ ακριβά ?τάχα- αυτό το ανεκτίμητο δακτυλίδι και τέλος, του είπε για τον κοσμηματοπώλη που δεχόταν να το αγοράσει για 100 ολόκληρα χρυσά νομίσματα!!

Ο δάσκαλός της την άκουγε με προσοχή. Μόλις τελείωσε την αφήγησή της, της είπε: «Είδες, λοιπόν, μικρή μου, ότι για να εκτιμήσουν σωστά την αξία μας πρέπει να βρούμε τους κατάλληλους ανθρώπους? Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο σωστό κριτήριο».

Η μικρούλα τότε κατάλαβε πως το ίδιο ίσχυε και για εκείνη. ʼξιζε πάρα-πάρα πολλά, αλλά δεν είχαν βρεθεί οι κατάλληλοι άνθρωποι για να εκτιμήσουν την αξία της. Αποφάσισε, λοιπόν, από εκείνη τη μέρα να εκτιμήσει ΠΡΩΤΑ η ίδια τον εαυτό της όσο πραγματικά του άξιζε και να περιμένει με υπομονή να βρεθούν και οι σωστοί άνθρωποι που θα αναγνώριζαν το πόσο πραγματικά άξιζε τούτο το κοριτσάκι!"

[smoke08]

Πολύ γλυκιά ιστορία...

[Zwh_ed]

ωραία ιστορία Μαράκι..και αληθινή!ευχαριστούμε!!

[ArisaArakida]

Ποσο δικιο εχει ..

[free]

πολυ γλυκο οντως..

[christina_ed]

Αυτην την στιγμη τα καταλαβα ολα.Ολα.Τωρα συνειδητοποιησα πολλα πραγματα τοσα πολλα που αρκουν για να αρχισω ξανα την προσπαθεια μου να πετυχω κατι καλο για μενα. Παντα με πιστη στον εαυτο μου. Ευχομαι ολοι οσοι διαβασατε αυτη την ιστορια να νιωσατε το ιδιο κ να ειναι αυτο το εναυσμα για μια καινουρια καλυτερη ζωη οπου πανω απολα εμεις οι ιδιοι θα αγαπαμε τους εαυτους μας.Μαρια νασαι καλα σου ευχομαι τα καλυτερα. ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ!!!!

[dexa]

Βρε maria-p-40 τι τον ειχες τον αισωπο???
Μπραβο βρε μανα μου βρηκες την ουσια του πραγματος!!!
Ολα ξεκινουν απο αυτο ακριβως που λεει η ιστοριουλα!!!
Πρεπει να εκτιμησουμε εμεις πρωτα τον ευατο μας,υπαρχει κοσμος που θα μας εκτιμησει οπως μας αξιζει και τελευταια το πως θα μας αντιμετωπισουν οι τριτοι εχει να κανει καθαρα με το πως αντιμετωπιζουμε εμεις τον ευατο μας πρωτα και τα αναλογα επιτρεπουμε και σ'αυτους!!!

Μες στην ψυχη μου μιλησες ρε μαρακι!!Ενα μεγαλο μπραβο !!

ΦΙΛΙΑ!!!!

[Xoreytarou]

Originally posted by dexa
Μες στην ψυχη μου μιλησες ρε μαρακι!!

Συμφωνώ και επαυξάνω...

[Hilda]

Τέλεια η ιστορία! Και πόσο αληθινή...

[click]

Originally posted by maria_p_40
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους εμάς, τους απωλέσαντες την αυτοπεποίθηση και την έννοια της αξίας του εαυτού μας.-

" Κάποτε ζούσε σε μια μεγάλη πολιτεία ένα κοριτσάκι. Πήγαινε σχολείο, είχε φίλες, έπαιζε αλλά δεν ένιωθε και πολύ ευτυχισμένο. Βαθιά μέσα του πίστευε ότι δεν άξιζε και πολλά πράγματα, ότι δεν μπορούσε να καταφέρει και πολλά στη ζωή της. Της έλειπε η αυτοπεποίθηση, η σιγουριά για την αξία της.

Τις περισσότερες φορές ήταν σοβαρή, θλιμμένη και πάντα απασχολούσε το μυαλό της μια σκέψη: ότι δεν αξίζει και πολλά?

Αποφάσισε, λοιπόν, να ζητήσει βοήθεια από το δάσκαλό της, να του εξομολογηθεί πώς ένιωθε και ίσως εκείνος τη βοηθούσε.
Του λέει μια μέρα: «Κύριε, έχω κάποιο πρόβλημα και θέλω να με βοηθήσετε».

Εκείνος την κοίταξε γλυκά και ξέροντας πόσο ευαίσθητο, υπεύθυνο και καλό παιδί ήταν, σα να διαισθάνθηκε το πρόβλημα της μικρής και αμέσως της είπε: «Ναι γλυκιά μου, ευχαρίστως να σε βοηθήσω αλλά πριν μου πεις το πρόβλημά σου θέλω να με βοηθήσεις εσύ πρώτα σε κάτι»

«Βεβαίως κύριε, ό,τι θέλετε!» απάντησε πρόθυμα η μικρή

«Θέλω, λοιπόν, να πάρεις αυτό το δακτυλίδι, να πας στην αγορά της πόλης και να το πουλήσεις. Πρόσεξε όμως, μην το πουλήσεις σε καμία περίπτωση λιγότερο από ένα χρυσό νόμισμα!»

Η μικρούλα πήρε το δακτυλίδι και κατευθύνθηκε προς την αγορά. Ντρεπόταν βέβαια λίγο να σταματάει τους περαστικούς και να τους ρωτάει αν θέλουν να αγοράσουν το δακτυλίδι, όμως είχε υποσχεθεί να βοηθήσει το δάσκαλό της και θα το έκανε πάση θυσία.

Ο πρώτος διαβάτης που σταμάτησε να τη ρωτήσει πόσο κοστίζει το δακτυλίδι που πουλούσε, άρχισε να γελάει δυνατά όταν του είπε ότι δεν το πουλάει λιγότερο από ένα χρυσό νόμισμα. «Το πολύ-πολύ να σου δώσω ένα ασημένιο νόμισμα», της είπε υποτιμητικά. «Η αξία του δακτυλιδιού σου εξάλλου, είναι πολύ μικρότερη απ?αυτά που σου προσφέρω».

Το κοριτσάκι, έχοντας υπόψη του τα όσα της είχε πει ο δάσκαλός της, προχώρησε πιο κάτω. Μα όλοι όσοι σταματούσαν και τη ρωτούσαν πόσο κοστίζει το δακτυλίδι, στο τέλος γελούσαν κοροϊδευτικά και την διαβεβαίωναν ότι ζητάει πάρα-πάρα πολλά για ένα τόσο φτηνό δακτυλίδι. Το πιο πολύ που της έδινε κάποιος για το δακτυλίδι ήταν 3 ασημένια νομίσματα!

Το κοριτσάκι απελπισμένο που δεν μπορούσε να πουλήσει το δακτυλίδι του δασκάλου της όσο εκείνος της είχε πει, σκέφτηκε να πάει σε μαγαζιά που πουλούσαν παρόμοια κοσμήματα, να ρωτήσει εκεί τους ειδικούς πόσο πραγματικά κόστιζε το δακτυλίδι και πόσο της έδιναν για να τους το πουλήσει.

Μπαίνει, λοιπόν, σ?ένα μαγαζί με χρυσά κοσμήματα και λέει στον ιδιοκτήτη «θέλω να πουλήσω αυτό το δακτυλίδι κύριε. Πόσα μου προσφέρετε για να το πάρετε?».

Ο κοσμηματοπώλης παίρνει το δακτυλίδι στα χέρια του, το παρατηρεί πολύ-πολύ καλά, το βλέπει απ?όλες τις μεριές με το φακό του και της λέει: «γι?αυτό το δακτυλίδι κοριτσάκι μου, σου προσφέρω εκατό χρυσά νομίσματα. Βέβαια, αξίζει πολύ περισσότερα το δακτυλίδι σου, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω περισσότερα χρήματα να σου προσφέρω, παρά μόνο 100 χρυσά νομίσματα».

Το κοριτσάκι άκουγε με έκπληξη! Μα ήταν δυνατόν? Εκεί κάτω στην αγορά της είχαν προσφέρει το πολύ ένα με 3 ασημένια νομίσματα και τώρα? αυτός ο κύριος, ο ειδικός της προσέφερε 100 ολόκληρα χρυσά νομίσματα!!

Γεμάτη χαρά, λέει στον κοσμηματοπώλη ότι θα επέστρεφε σε λίγο να του πουλήσει το δακτυλίδι και έτρεξε να ενημερώσει το δάσκαλό της για όσα είχαν συμβεί.

ʼρχισε να εξιστορεί στο δάσκαλο με κομμένη την ανάσα τα όσα άκουσε στην αγορά, τις κοροϊδίες που δέχθηκε για το ότι πουλούσε πολύ ακριβά ?τάχα- αυτό το ανεκτίμητο δακτυλίδι και τέλος, του είπε για τον κοσμηματοπώλη που δεχόταν να το αγοράσει για 100 ολόκληρα χρυσά νομίσματα!!

Ο δάσκαλός της την άκουγε με προσοχή. Μόλις τελείωσε την αφήγησή της, της είπε: «Είδες, λοιπόν, μικρή μου, ότι για να εκτιμήσουν σωστά την αξία μας πρέπει να βρούμε τους κατάλληλους ανθρώπους? Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο σωστό κριτήριο».

Η μικρούλα τότε κατάλαβε πως το ίδιο ίσχυε και για εκείνη. ʼξιζε πάρα-πάρα πολλά, αλλά δεν είχαν βρεθεί οι κατάλληλοι άνθρωποι για να εκτιμήσουν την αξία της. Αποφάσισε, λοιπόν, από εκείνη τη μέρα να εκτιμήσει ΠΡΩΤΑ η ίδια τον εαυτό της όσο πραγματικά του άξιζε και να περιμένει με υπομονή να βρεθούν και οι σωστοί άνθρωποι που θα αναγνώριζαν το πόσο πραγματικά άξιζε τούτο το κοριτσάκι!"

τελειο...
Μαρακι ξαναδιαβασετο.
ΕΠΤΑ φορες!!!

σε ευχαριστω που το μοιραστηκες...

[Vassoula]

Αληθινό..