ΠΩΣ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ ΑΥΤΟ?

[Karmen_30]

Γεια σας.

θα ηθελα τη γνωμη σας και τη συμβουλη-βοηθεια σας,για ενα θεμα.
Ας τα παρουμε ομως απο την αρχη..Ολα ξεκινησαν απο υπερβολικο αγχος που ειχα σαν ατομο γενικα σε πολλους τομεις της ζωης μου.Ομως κατα τα αλλα ημουν καλα.Αποφασισα να παω σε νευρολογο ο οποιος μου εδωσε ενα αγχολυτικο που λειτουργουσε και ως αντικαταθλιπτικο και με βοηθησε παρα πολυ.Ημουν καλυτερα απο ποτε..Μετα απο μια ασχημη σχεση που εκανα και τελειωσε με πολυ ασχημο τροπο,αρχισα να βουλιαζω στη καταθλιψη.Αρχικα η αιτιας αυτης της καταθλιψης πιστευω ηταν η απογοητευση κ ο χωρισμος τα οποια ομως ξεπερασα μετα απο λιγο καιρο.
Ταυτοχρονα ομως επειδη αρχισα να υποψιαζομαι οτι ισως πασχω απο διαταραχη προσληψης τροφης αποφασισα να το αντιμετωπισω και αυτο,πηγαινοντας σε ψυχιατρο στο νοσοκομειο οπως με συμβουλευσαν να κανω.
Η ψυχιατρος ομως επειτα εκανε "λαθος" διαγνωση οπως διαπιστωθηκε αργοτερα.
Οχι απλα μου διεγνωσε βουλιμια (ως συμπτωμα) αλλα και διπολικη διαταραχη.Με γεμισε με φαρμακα και εγω αντι καλυτερα εγινα χειροτερα ψυχολογικα γιατι δε μπορουσα να χωνεψω οτι ειχα κατι παραπανω απο μια απλη καταθλιψη.
Ζητησα μετα απο λιγο καιρο μια δευτερη και τριτη γνωμη οπου διαπιστωθηκε οτι ηταν λαθος η διαγνωση αυτη.Ειχα απλα καταθλιψη.
Ομως πριν γινει αυτο,ρωτησα την ψυχιατρο τι μπορω να κανω ως εναλλακτικη γιατι δεν ηθελα να παιρνω φαρμακα σε ολη μου τη ζωη.
Μου ειπε οτι η αλλη λυση ηταν να κανω ψυχαναλυση.Το δεχτηκα χωρις δευτερη σκεψη.
Ετσι και εκανα..ξεκινησα ψυχαναλυση στο νοσοκομειο παλι.Ο ψυχολογος αν και δε μου αρεσε απο την αρχη ως προς το υφος του κτλ κτλ,ημουν πολυ συνεργασιμη και προσπαθουσα να "απορροφω σαν σφουγγαρι" τα λιγα που μου ελεγε.Περασε πολυς καιρος,εγω ομως αντι καλυτερα ημουν χειροτερα.
Ο λογος? Ο ειδικος αυτος με οδηγησε στο να "σκαλισω" πληγες και μνημες πολυ οδυνηρες απο το παρελθον τις οποιες ειχα καλα καταχωνιασει για να μην επηρεαζουν την καθημερινοτητα μου,αλλα δε με βοηθησε να τις αντιμετωπισω και να τις λυσω οπως θα επρεπε.
Ανοιξαν οι ασκοι του Αιολου και δεν ηξερα τι και πως να πρωτομαζεψω.
Καποια στιγμη οταν ειδα οτι δεν παει αλλο,καθως αυτος με "καθοδηγουσε" για το πως θα επρεπε να ειναι η ζωη μου κτλ και γενικα οτι εκανα το εβρισκε λαθος,αποφασισα να μην ξαναπαω.
Οταν επισκεπτομουν ομοιοπαθητικο για θεματα υγειας που ειχα ή διαιτολογο για να βελτιωσω την εικονα μου,με εκρινε και με εκανε να νιωθω ηλιθια που εκανα αυτες τις κινησεις θεωρωντας τες ανουσιες αφου ολα τα προβληματα μου θεωρουσε οτι ηταν ψυχολογικης φυσεως.
Οταν μετα απο λιγο καιρο ξεκινησα με αλλη ψυχολογο,με βοηθησε να καταλαβω ολα αυτα που τωρα σας αφηγουμαι.Τη λαθος διαγνωση της ψυχιατρου που ηξερα ηδη,και τη λαθος προσεγγιση στη ψυχαναλυση που εκανε για πολυ καιρο τη ζωη μου να μοιαζει με κολαση.
Καθε μερα εκλαιγα με το παραμικρο και χωρις προφανη αιτια,οτι υπηρχε γυρω μου ως ερεθισμα το συνεδεα παντα με το παρελθον.Δε μπορουσα να ζησω στο τωρα,ζουσα πια στο ασχημο παρελθον μου.
Σιγα σιγα αρχισα να συνερχομαι,αλλα ακομη ειναι πολυ νωρις μαλλον.
Ολο αυτο το διαστημα που εκανα τη "λαθος" ψυχαναλυση,περασα πολλα.Δε μπορουσα να εργαστω σε μια δουλεια που ηθελα πολυ,γιατι ζουσα συχνα κρισεις πανικου,ανεξηγητες κρισεις αγχους που με "αναγκασαν" να παραιτηθω και να κλειστω παλι στους 4 τοιχους του σπιτιου νιωθωντας μονη,ανικανη και αβοηθητη κανοντας πολλες φορες και σκεψεις αυτοκτονιας.Ταυτοχρονα ολο αυτο το διαστημα επαιρνα αντικαταθλιπτικα και με παρακολουθουσε ειτε ψυχιατρος ειτε νευρολογος.
Αλλαξα πολλα φαρμακα γιατι δεν με "επιαναν",δεν εβλεπα αποτελεσμα.
Και φτανουμε στο σημερα που ακομη παιρνω φαρμακα,με διπλη δοση το τελευταιο διαστημα,και εχω παντα μια ανεξηγητη θλιψη,αυτολυπηση πολυ,αρνητικοτητα,απογοητε υση,μη περιμενοντας τιποτα θετικο και χωρις κουραγιο να κανω οτιδηποτε.Τιποτα δε με ευχαριστει και μονιμως επικεντρωνομαι σε οσα δεν εχω στη ζωη μου.
Οι συνθηκες στο σπιτι μου δεν ειναι οι ιδανικες,καθως εχω ενα πολυ δυσκολο και αυστηρο πατερα με πολυ κακες σχεσεις,αλλα πλεον ανεκτες.
Οι γονεις μου ειναι ατομα με ειδικες αναγκες,μεγαλοι αρκετα στην ηλικια και εγω ειμαι μοναχοπαιδι 28 ετων.Δε με πειραξε ποτε η κατασταση των γονιων μου.Αυτο που δεν μπορω να αντεξω ειναι η κακη σχεση,η κακη κριτικη,το ξεφτυλισμα απο το πατερα μου και η αγαπη που ποτε δεν εισεπραξα απο αυτον.
Σχεση δεν εχω,και αν θα το ειχα πολυ μεγαλη αναγκη,φοβαμαι οτι δεν ειμαι σε θεση να κανω σχεση,καθως ολοι μου φαινονται τοσο μα τοσο ιδιοι,ωστε δεν πιστευω πια οτι θα βρεθει για μενα ο "σωστος".Το θεωρω τοσο απιθανο οσο το να κερδισω το λαχειο.Μεσα σε ολα αυτα,ειμαι και ανεργη για αρκετο καιρο και αυτο επιδεινωνει λιγο και την ολη κατασταση.
Το μονο θετικο που υπαρχει στη ζωη μου ειναι η μητερα μου που υπεραγαπω και πολυ λιγα αγαπημενα ατομα στη ζωη μου που μου δινουν κουραγιο οσο μπορουν.
Ειμαι σε μια φαση τωρα που προσπαθω να βρω πως μπορω να ανατρεψω ολο αυτη την ψυχαναλυση που μου εκανε κακο.Συνεχιζω να εχω απλα ψυχολογικη υποστηριξη απο αλλη ψυχολογο,χωρις βεβαια να εχω δει τρομερες αλλαγες στη διαθεση μου ή κατι θετικο ακομη.Εχει περασει κανεις σας κατι παρομοιο? Πως μπορει κανεις να ξεπερασει μια "λαθος" ψυχαναλυση?


Συγχωρεστε με για το μεγαλο μηνυμα

Ευχαριστω εκ των προτερων

[Arsi]

Καρμεν,
εντοπιζεις το προβλημα σου δλδ στη λαθος προσεγγιση?
Και οχι στην καταθλιψη?

Απ\'την εμπειρια μου θα σου πω παντως πως η \'ανασκαφη\' καταχωνιασμενων θεματων μεσω της θεραπειας και η συνηδειτοποιηση της πραγματικοτητας ειναι πολυ επωδυνη κατασταση αλλα και μερικες φορες αναγκαια να προχωρησει καποιος.Βεβαια,χρειαζεσαι κοντα σου εναν καλο ψυχοθεραπευτη για να αντιμετωπισεις την ολη κατασταση παραμενοντας τουλαχιστον λειτουργικη κι οχι να χασεις και τη λειτουργικοτητα που ειχες.Αληθεια,εργαζοσουν,ε� �χες κοινωνικη ζωη πριν την ψυχαναλυση?

Απο κει και περα μπορει εσενα οντος να μη σου ταιριαζε η συγκεκριμενη μεθοδος αλλα προσωπικα δεν θεωρω πως το προβλημα σου ειναι το κακο της θεραπειας.Αλλωστε προυπηρχε.

Καλα εκανες και απευθυνθηκες αλλου αφου δε σε καλυπτε.
Οσο για τη σημερινη κατασταση που περιγραφεις...με τον καρο και ακολουθωντας τη θεραπεια σου θα νιωσεις καλυτερα.Θελει υπομονη και χρονο.
Εχεις καιρο που ξεκινησες τη νεα ψυχολογο?

[Karmen_30]

Arsi ευχαριστω για την απαντηση σου.Το προβλημα το επικεντρωνω κυριως στη λαθος προσεγγιση του προηγουμενου ψυχολογου ο οποιος με οδηγησε να ανοιξω πολλα μετωπα μαζι χωρις αποτελεσμα.Η καταθλιψη απο οσο ξερω και οσο μου ειπαν ξεκινησε λιγο μετα το χωρισμο μου αλλα το γεγονος οτι \"σκαλισα\" το παρελθον μου χωρις αποτελεσμα επιδεινωσε την κατασταση.Ουτε τα αντικαταθλιπτικα μπορουσαν να με βοηθησουν πια,σε αντιθεση με πριν.
Ναι ειχα και δουλεια και κοινωνικη ζωη οπως ειχα και πριν ξεκινησω στο ψυχολογο,οταν ημουν ακομη αρκετα καλα.
Επισης ενας ψυχιατρος μου ειχε πει οτι ειναι λαθος να κανει καποιος ψυχαναλυση οταν βρισκεται σε καταθλιψη,ακριβως γιατι ειναι τοσο επωδυνη που ειναι πολυ δυσκολο να συνδυαστει και οτι θα ηταν καλυτερο να περασει πρωτα η καταθλιψη και μετα να προχωρησει σε ψυχαναλυση..
Δε ζητησα ομως εγω να κανω ψυχαναλυση,ακολουθησα οδηγιες της αλλης ψυχιατρου με τη λαθος αρχικα διαγνωση προκειμενου να μην ειμαι μια ζωη με τα φαρμακα,και αυτη τη οδο υποτιθεται ακολουθησε και ο ψυχολογος αφου κ αυτος θεωρησε οτι εχω διπολικη διαταραχη,που δεν ειχα τελικα.
Ολα δηλαδη ξεκινησαν απο λαθος γιατρου και συνεχιστηκαν απο εναν εξισου λαθος ειδικο.
Ολα αυτα δεν ειναι απλα δικες μου εκτιμησεις,τα εχω συζητησει με τη τωρινη μου ψυχολογο που πηγαινω το τελευταιο 6μηνο περιπου.
Η αληθεια ειναι οτι εκτος απο το οτι εχω μερικες γνωσεις ψυχολογιας απο προσωπικη μελετη κτλ,εχω εμπειρια και απο το πως λειτουργουν καποιοι ψυχολογοι καθως \"αναγκαστηκα\" να αλλαξω αρκετους απο τα 18 μου οταν πρωτοπηγα σε ψυχολογο λογω καταθλιψης ξανα.
Καποιοι δεν μπορουσαν να με βοηθησουν,καποιοι με εβλεπαν
\"με συμπονοια\" και καταληγαμε με φιλικες σχεσεις,αρα αυτοματως χανεται και η σωστη ψυχολογικη προσεγγιση ενος ασθενη.
Αυτα..

[Arsi]

Ευχομαι αυτη τη φορα να βρηκες το σωστο ειδικο και να βοηθηθεις ωστε να νιωσεις συντομα καλυτερα
Υπομονη θελει και με τη θεληση σου αλλα και τη σωστη θεραπεια ολα θα γινουν.

[jane-do-ni]

Karmen γεια σου!

Νομίζω πως αυτό που χρειάζεσαι αυτή την στιγμή είναι ανθρώπους(είτε από κοντά είτε και μέσω internet) να μιλάς για τα συναισθήματά σου ώστε να μην τα κρατάς μέσα σου. Αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο. Όταν με το καλό βρεις και δουλειά, προσπάθησε να μείνεις μόνη σου για να βγεις μέσα από αυτή την κακή αύρα του σπιτιού σου.
Συμφωνώ με το ότι η ψυχανάλυση σου έκανε κακό. Τα ψυχολογικά τραύματα όταν ανασύρονται από το ασυνείδητο πρέπει να επιλύονται. Έπεσες σε κακό ψυχαναλυτή. Κάποια στιγμή όμως στην ζωή σου, όταν θα είσαι καλύτερα, θα πρέπει να κάνεις μια ψυχοθεραπεία επικεντρωμένη στα βαθιά συναισθήματα από το παρελθόν σου γιατί διαφορετικά, θα σε ακολουθούν μια ολόκληρη ζωή.
Και γω σε παρόμοια φάση είμαι με την δική σου και στην ίδια ηλικία. Πέρασα από διάφορους ψυχοθεραπευτές και κάποιοι παραλίγο να με βλάψουν πολύ αντί να με βοηθήσουν.
Θα σου πρότεινα να διαβάσεις και ένα βιβλίο: \"Πρωτογενής Κραυγή\" του Άρθουρ Τ\'ζάνοφ. Μιλάει για τις αιτίες και την θεραπεία της ψυχικής ασθένειας και με τις πολύτιμες γνώσεις που θα αποκτήσεις, θα ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα μέσα στο μυαλό σου.

Εύχομαι το καλύτερο για σένα!

[katatonia]

δε χρειαστηκε να διαβασω ολο το μυνημα....απλα να ξερεις οτι στη ψυχαναλυση πρωτα εντοπιζουμε τα αιτια στο παρελθον και μετα προχωραμε στην αντιμετωπιση τους.σταματησες στο πιο κρισιμο σημειο(με οτι αυτο συνεπαγεται)

[Sepia]

καρμεν, έγινε κάποια παρόμοια συζήτηση σε πρόσφατο ποστ που ανέβασα, για το πόσο καλό κάνει τελικα η \"ανασκαφή\" παλαιότερων εμπειριών...η πόσο κακό..
στη δική σου περίπτωση, πιστεύω, πως απο τη στιγμή που έχεις αντιληφθεί και κατανοήσει ότι σε βάλανε κατα λάθος σε λάθος δρόμο, τότε μπορείς τώρα που το ξέρεις να τον αλλάξεις...συμφωνώ λίγο με την katatonia ότι ίσως σταμάτησες στο πιο κρίσιμο σημείο..αλλά ίσως τελικα έσενα αυτός ο τρόπος προσέγγισης δεν σου ταίριαζε...μην απογοητεύεσε και προπαντώς μην προσπαθείς να τα λύσεις όλα μαζι..ένα ένα τη φορά..προσπάθησε να κράτας τα θετικά απο το οτιδήποτε, ίσως αυτό είναι μια αρχή. σιγά- σιγά όλα θα φτίαξουν..ακόμα και αν το σιγά φένεται σαν ποτέ...

[Karmen_30]

Ισως ναι να σταματησα στο πιο κρισιμο σημειο,ομως το θεμα ειναι οτι απο ενα σημειο και μετα η διαδικασια αυτη δε προχωρουσε.Ο ψυχολογος προσπαθησε να \"επιβαλλει\" μια λυση που αυτος θεωρουσε σωστη,και καθε φορα δεν καναμε τιποτα αλλο περα απο το να μου υπενθυμιζει αυτη τη λυση που ο ιδιος θεωρουσε τη πηγη των παντων κατι που εγω δεν συμφωνουσα.
Απο εκει κ περα ηταν σαν μονοδρομος..Η θα εκανα αυτο που ελεγε αυτος ή θα μεναμε στασιμοι..Αυτο ειναι η ψυχοθεραπεια? Δε νομιζω..

[Karmen_30]

Originally posted by nnkos
Karmen γεια σου!

Νομίζω πως αυτό που χρειάζεσαι αυτή την στιγμή είναι ανθρώπους(είτε από κοντά είτε και μέσω internet) να μιλάς για τα συναισθήματά σου ώστε να μην τα κρατάς μέσα σου. Αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο. Όταν με το καλό βρεις και δουλειά, προσπάθησε να μείνεις μόνη σου για να βγεις μέσα από αυτή την κακή αύρα του σπιτιού σου.
Συμφωνώ με το ότι η ψυχανάλυση σου έκανε κακό. Τα ψυχολογικά τραύματα όταν ανασύρονται από το ασυνείδητο πρέπει να επιλύονται. Έπεσες σε κακό ψυχαναλυτή. Κάποια στιγμή όμως στην ζωή σου, όταν θα είσαι καλύτερα, θα πρέπει να κάνεις μια ψυχοθεραπεία επικεντρωμένη στα βαθιά συναισθήματα από το παρελθόν σου γιατί διαφορετικά, θα σε ακολουθούν μια ολόκληρη ζωή.
Και γω σε παρόμοια φάση είμαι με την δική σου και στην ίδια ηλικία. Πέρασα από διάφορους ψυχοθεραπευτές και κάποιοι παραλίγο να με βλάψουν πολύ αντί να με βοηθήσουν.
Θα σου πρότεινα να διαβάσεις και ένα βιβλίο: \"Πρωτογενής Κραυγή\" του Άρθουρ Τ\'ζάνοφ. Μιλάει για τις αιτίες και την θεραπεία της ψυχικής ασθένειας και με τις πολύτιμες γνώσεις που θα αποκτήσεις, θα ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα μέσα στο μυαλό σου.

Εύχομαι το καλύτερο για σένα!

Ευχαριστω παρα πολυ αγαπητε nnko για την προταση του βιβλιου.Τυχαινει να ειμαι λατρης των βιβλιων ειδικα με οτι εχει να να κανει με ψυχολογια,οποτε συντομα θα το διαβασω και θα σου πω τα συμπερασματα μου.Συμφωνω σε οσα λες,εχεις δικιο..Ευχομαι και για σενα οτι καλυτερο,και να βγουμε ολοι μας μεσα απο τετοιες περιπετειες ακομη καλυτεροι και δυνατοτεροι απο ποτε!! Και γρηγορα να βγουμε μεσα απο ολο αυτο \"λουκι\"..

[tonia_dia]

παιδιά εχω διαβάσει σε ένα βιβλίο μιας ψυχολόγου από το εξωτερικό που λέει οτι οι ανασκαφες του παρελθόντοσ βοηθάνε εννοείται αλλά πρεπει να γινονται με σωστη μεθοδευση με τον ψυχοθεραπευτή γιατί διαφορετικά μπορεί να κάνει χειρότερα τον ασθενη.Δηλαδη δεν σημαινει απαραίτητα οτι σκαλιζοντασ το παρελθον με οποιοδηποτε τροπο βοηθάει..Εχει σημασία ο ψυχοθεραπευτης.

[Karmen_30]

Originally posted by tonia_dia
παιδιά εχω διαβάσει σε ένα βιβλίο μιας ψυχολόγου από το εξωτερικό που λέει οτι οι ανασκαφες του παρελθόντοσ βοηθάνε εννοείται αλλά πρεπει να γινονται με σωστη μεθοδευση με τον ψυχοθεραπευτή γιατί διαφορετικά μπορεί να κάνει χειρότερα τον ασθενη.Δηλαδη δεν σημαινει απαραίτητα οτι σκαλιζοντασ το παρελθον με οποιοδηποτε τροπο βοηθάει..Εχει σημασία ο ψυχοθεραπευτης.

Ναι οντως ισχυει αυτο..και νομιζω πως και αλλοι το εχουν βιωσει αυτο δυστυχως..

[Θεοφανία]

Κάρμεν, διαβάζοντας την ιστορία σου, μου ήρθε στο μυαλό η ιστορία μιας φίλης μου.
Είχε τρομερές ταλαιπωρίες από κρίσεις πανικού, (σε βαθμό που αν έλειπε ο φίλος της κοιμόμασταν οι κολλητές με βάρδιες σπίτι της), και αποφάσισε να κάνει ψυχαλάλυση.
Φαινομενικά δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα και όλοι αναρωτιόμασταν τι σόι συναισθηματικο/ψυχολογικό μπούκωμα ήταν αυτό που την έφερνε σε αυτή την κατάσταση.
Ψάχνοντας λοιπόν μέσα της, ανακάλυψε πως η σχέση με τον πατέρα της ήταν αυτή που έπρεπε να έρθει αντιμέτωπη. Ενώ φαινομενικά ήταν μια αγαπημένη οικογένεια, στην ουσία, στα παιδικά της χρόνια και επειδή εκείνος κυνηγούσε την καριέρα του, άφηνε συναισθηματικές τρύπες στα παιδιά του.
Η φίλη μου έκανε πάνω από τρία χρόνια ψυχανάλυση ώστε να ισοροπήσει μέσα της.
Δεν ξανέπαθε ποτέ κρίση πανικού.
Τι θέλω να σου πω με αυτό?
Μίλησες για πληγές του παρελθόντος που ήρθες αντιμέτωπη και δεν μπόρεσες να αντέξεις.
Το βλέπω πολύ λογικό. Φαντάσου εκείνη, από κάτι τόσο απλό και το δούλεψε τρία χρόνια.
Θεωρώ, (επειδή είμαι κατά των χαπιών, εκτός αν είναι απόλυτη ανάγκη), πως πρέπει να βρεις έναν καλό ειδικό και να δουλέψεις μαζί του εντατικά.
Με τη βοήθεια του, πιστεύω, πως θα μπορέσεις να παλέψεις τους εφιάλτες σου...

[Karmen_30]

Εχεις δικιο Θεοφανια και καταλαβαινω απολυτα αυτη τη ιστορια της φιλης σου! Τυχαινει να εχω και εγω θεμα με τον πατερα μου,δυστυχως.Τυχαιο? Δε νομιζω! Αλλα δεν ειναι μονοοο αυτο! Ουτε εγω ειμαι υπερ των φαρμακων παρα μονο οταν κρινονται αναγκαια.Αλλα και τοτε απο μονα τους δεν μπορουν να κανουν και πολλα αν εμεις δε βοηθησουμε λιγο τον εαυτο μας,γιατι κ αυτα δεν μπορουμε να τα παιρνουμε δια βιου..
Αλλα ναι η ψυχαναλυση ενω ειναι οδυνηρη απο μονη της,γινεται ακομη πιο δυσκολη οταν δεν μπορει να σε βοηθησει σωστα ο ειδικος.Ελπιζω οτι τωρα ειμαι σε καλο δρομο,θα φανει.
Παντα ομως με πολυ προσωπικη \"εργασια\" περα απο συνεδριες κτλ.

[Θεοφανία]

Originally posted by Karmen_30
Εχεις δικιο Θεοφανια και καταλαβαινω απολυτα αυτη τη ιστορια της φιλης σου! Τυχαινει να εχω και εγω θεμα με τον πατερα μου,δυστυχως.Τυχαιο? Δε νομιζω! Αλλα δεν ειναι μονοοο αυτο! Ουτε εγω ειμαι υπερ των φαρμακων παρα μονο οταν κρινονται αναγκαια.Αλλα και τοτε απο μονα τους δεν μπορουν να κανουν και πολλα αν εμεις δε βοηθησουμε λιγο τον εαυτο μας,γιατι κ αυτα δεν μπορουμε να τα παιρνουμε δια βιου..
Αλλα ναι η ψυχαναλυση ενω ειναι οδυνηρη απο μονη της,γινεται ακομη πιο δυσκολη οταν δεν μπορει να σε βοηθησει σωστα ο ειδικος.Ελπιζω οτι τωρα ειμαι σε καλο δρομο,θα φανει.
Παντα ομως με πολυ προσωπικη \"εργασια\" περα απο συνεδριες κτλ.

Μπράβο.
Πάλεψε το λοιπόν και μη κοιτάς πίσω, παρά μόνο μπροστά.
Πάρε μια βαθιά ανάσα και πέρνα όλη αυτή την ταλαιπωρία και το σκάλισμα.
Στο τέλος-αν το θες πολύ-θα τα καταφέρεις.
Όπως πολύ σωστά είπες, τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν το κυνηγήσεις πρώτη εσύ...

[Karmen_30]

Μπράβο.
Πάλεψε το λοιπόν και μη κοιτάς πίσω, παρά μόνο μπροστά.
Πάρε μια βαθιά ανάσα και πέρνα όλη αυτή την ταλαιπωρία και το σκάλισμα.
Στο τέλος-αν το θες πολύ-θα τα καταφέρεις.
Όπως πολύ σωστά είπες, τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν το κυνηγήσεις πρώτη εσύ... [/quote]



Eυχαριστω Θεοφανια!!