Θελω καπου να μιλησω

[John11]

Originally posted by tonia_dia
Η γνωμη μου ειναι να βαλτετε ορια στουσ δικούσ σας.Νoμιζω οτι το προβλημα ειναι οι δικοι μας και οι προσδοκιεσ τουσ για εμας κ οχι τοσο το χωριο.

Μην ξεχνάς ότι και το γύρω περιβάλλον επηρεάζει τους δικούς σου με τις απόψεις του. Π.χ. αν κάτι θεωρείται \"κακό\" από το χωριό, ίσως οι δικοί σου να ντρέπονται και έτσι να το μεταφέρουν σε εσένα. Ή και να μην ντρέπονται αλλά να επηρεάζονται. Απλώς το αναφέρω, χωρίς να έχω λόγο να αμφισβητήσω τις σκέψεις σου.

[tonia_dia]

Originally posted by John11

Originally posted by tonia_dia
Η γνωμη μου ειναι να βαλτετε ορια στουσ δικούσ σας.Νoμιζω οτι το προβλημα ειναι οι δικοι μας και οι προσδοκιεσ τουσ για εμας κ οχι τοσο το χωριο.

Μην ξεχνάς ότι και το γύρω περιβάλλον επηρεάζει τους δικούς σου με τις απόψεις του. Π.χ. αν κάτι θεωρείται \"κακό\" από το χωριό, ίσως οι δικοί σου να ντρέπονται και έτσι να το μεταφέρουν σε εσένα. Ή και να μην ντρέπονται αλλά να επηρεάζονται. Απλώς το αναφέρω, χωρίς να έχω λόγο να αμφισβητήσω τις σκέψεις σου.

Το γνωρίζω αυτό παρα πολυ καλά..Αλλωστε ενας παραπάνω λογοσ που δεν ηθελα το χωριο ηταν και τα σχολια απο τισ κουτσομπολεσ που εχουν αποψη για ολα.
Απλα το λεω αυτο γιατι και εγω απο τοτε που μιλησα με τη μαμα μου και τησ ειπα ολα τα απωθημενα καθώς κ οτι μου εκανε, και αφου της εξηγησα πολλεσ φορεσ οτι την επηρρεάζουν οι άσχετοι αρχισε καπως να τα βλεπει αλλιωσ .Να βλεπει δλδ οτι δεν κοιτανε το σπιτι τους παρα μονο τα ξενα σπιτια..Αλλα εγω εκτονωθηκα πολυ στη μανα μου δλδ μιλουσαμε πια εξω απο τα δοντια .επαψα να τη φοβαμαι κ να θελω να ειμαι αρεστη.Αλλα να μην υπερβάλλω κιόλασ εννοειται οτι ακομα πιανω τον εαυτό μου να επηρρεάζομαι απο τη γνωμη της.Ακομα μου περναει καποιουσ φοβουσ της κ ανησυχιεσ αλλα καπωσ λυτρωθηκα με το να λεω αυτα που σκέφτομαι..Αλλαξε η σχέση μας

[John11]

Originally posted by tonia_dia
Απλα το λεω αυτο γιατι και εγω απο τοτε που μιλησα με τη μαμα μου και τησ ειπα ολα τα απωθημενα καθώς κ οτι μου εκανε, και αφου της εξηγησα πολλεσ φορεσ οτι την επηρρεάζουν οι άσχετοι αρχισε καπως να τα βλεπει αλλιωσ .Να βλεπει δλδ οτι δεν κοιτανε το σπιτι τους παρα μονο τα ξενα σπιτια..Αλλα εγω εκτονωθηκα πολυ στη μανα μου δλδ μιλουσαμε πια εξω απο τα δοντια .επαψα να τη φοβαμαι κ να θελω να ειμαι αρεστη.Αλλα να μην υπερβάλλω κιόλασ εννοειται οτι ακομα πιανω τον εαυτό μου να επηρρεάζομαι απο τη γνωμη της.Ακομα μου περναει καποιουσ φοβουσ της κ ανησυχιεσ αλλα καπωσ λυτρωθηκα με το να λεω αυτα που σκέφτομαι..Αλλαξε η σχέση μας

Δεν είναι τέλεια η ειλικρίνεια; Μόνο μέσα από την ειλικρίνεια μπορούν να υπάρξουν σωστές σχέσεις (οποιουδήποτε τύπου). Αν όπως λες συνέβησαν έτσι, θα πρέπει τώρα να έχεις μάθει κάτι και επίσης να θεωρήσεις -σ\' αυτό το θέμα- τον εαυτό σου τυχερό. Γιατί δε συμβαίνει αυτό με όλους τους ανθρώπους. Θα μπορούσε να μην ήθελε να καταλάβει και να συνέχιζε το ίδιο. Άλλοι δεν είναι τυχεροί (πάντα μιλάω για το συγκεκριμένο πράγμα, με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, τη συγκεκριμένη στιγμή).

[reggaeM]

μμμμ αν εγω καθησω να πω στη μανα μου το τι μου εκανε,το πως νιωθω,και τι ψυχολογικα εχω,θα προσπαθησει να το παιξει θυμα και θα κλαιει για καμια βδομαδα μεχρι να ξεκινησει παλι τα ιδια.Και παντα θα φταιω εγω.Συνδρομο μοναχοπαιδιου που αποζητα την προσοχη ολων ειναι,ακομα και στα 44 χρονια της.Μηδενικη ωριμοτητα.Καταλαβες,κι εγω, που εχω ωριμασει απο τα 5 μου, τραβαω ολο το ζορι λες και φταιω.Και με επιασε παλι και η νοσοφοβια σημερα και εχω κανει αυτοδιαγνωση τελεσιδικη.
Ουφ........ποσο μα ποσο με κουραζει ολο αυτο...

[tonia_dia]

Originally posted by John11

Originally posted by tonia_dia

Αν όπως λες συνέβησαν έτσι, θα πρέπει τώρα να έχεις μάθει κάτι και επίσης να θεωρήσεις -σ\' αυτό το θέμα- τον εαυτό σου τυχερό. Γιατί δε συμβαίνει αυτό με όλους τους ανθρώπους.

Το γνωριζω αυτο πολυ καλά.Απλα θέλω να τονίσω οτι δεν άλλαξε και χαρακτηρα η μάνα μου αλλά και μονο που αναγνωριζει τα λάθη της απέναντι μου και το κακό που αυτα μου προκάλεσαν και με ακουει πια και μπορω να της λεω οτι σκεφτω χωρις κανενα φοβο ειναι ενα μεγάλο βημα πιστευω..

[tonia_dia]

Originally posted by reggaeM
μμμμ αν εγω καθησω να πω στη μανα μου το τι μου εκανε,το πως νιωθω,και τι ψυχολογικα εχω,θα προσπαθησει να το παιξει θυμα και θα κλαιει για καμια βδομαδα μεχρι να ξεκινησει παλι τα ιδια.Και παντα θα φταιω εγω.Συνδρομο μοναχοπαιδιου που αποζητα την προσοχη ολων ειναι,ακομα και στα 44 χρονια της.Μηδενικη ωριμοτητα.Καταλαβες,κι εγω, που εχω ωριμασει απο τα 5 μου, τραβαω ολο το ζορι λες και φταιω.Και με επιασε παλι και η νοσοφοβια σημερα και εχω κανει αυτοδιαγνωση τελεσιδικη.
Ουφ........ποσο μα ποσο με κουραζει ολο αυτο...

Πανω κατω το μοτιβο το ίδιο είναι.και εμένα θυμα το παιζει η μανα μου αν τη ζορισεις και τα κλάματα βάζει και φωνάζει και το τηλ μου κλεινει αλλα δεν με νοιαζει πια.Εχασα πολλα χρονια με το να τουσ προστατευω απο την ανωριμότητά τουσ.Απο τη στιγμη που εμφανίστηκαν στη ζωή μου ο πανικός και οι φοβίεσ τουσ θεωρησα υπευθυνουσ και με ξεπερνουσε ο θυμος που ειχα οπότε επρεπε να της δειξω οτι μου καναν κακό.Ηθελα να το δει να το βιωσει οτι μου κατεστρεψαν ενα κομμάτι της ζωης μου...και της το πα ανοιχτα.Το κατάλαβε..
Επαναλαμβανω δεν αλλαξε χαρακτηρα αλλά ομολογουμένως έφυγε ενα μικρά βάροσ απο πάνω μου.
Και η περιπτωση μου δεν ειναι ευκολη καθως η μαμα υπηρξε ψυχικα ασθενησ οταν ημουν ακομα πιτσιρικάκι..Πολυ δυσκολη κατασταση τοτε..Τραγικη μπορω να πω..

[John11]

Originally posted by tonia_dia
Το γνωριζω αυτο πολυ καλά.Απλα θέλω να τονίσω οτι δεν άλλαξε και χαρακτηρα η μάνα μου αλλά και μονο που αναγνωριζει τα λάθη της απέναντι μου και το κακό που αυτα μου προκάλεσαν και με ακουει πια και μπορω να της λεω οτι σκεφτω χωρις κανενα φοβο ειναι ενα μεγάλο βημα πιστευω..

Δεν λέμε ότι έγινε \"άλλος\" άνθρωπος ξαφνικά. Άλλαξε όμως χαρακτήρα, κατάλαβε κάτι και έτσι η συμπεριφορά της έγινε διαφορετική σε ένα μικρό έστω τομέα.

Όμως ο λόγος που έστειλα το μήνυμα δεν είναι αν άλλαξε η μητέρα σου. Ο λόγος είναι, βλέπεις τι σημαίνει ειλικρίνεια (το ίδο φαντάζομαι θα μπορούσαν να δουν και άλλοι). Και κάτι που συμβαίνει καλό είναι να μαθαίνουμε από αυτό. Όλοι μας σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, όταν περάσει μια δυσκολία προσπαθούμε να την ξεχάσουμε και έτσι δεν μαθαίνουμε.