Τι θελετε απο τη ζωη?

[krino]

εγω παντως ηθελα απο την ζωη μου ενα διωρο υπνο,
τον εριξα και φτιαχνω καφεδακι και σε λιγο θα ειμαι σενιος....

[MARIAVAS]

1) υγεια
2)λεφτα ( οχι πολλα..καμια 200,000 Ε )
3)αλλο ενα παιδακι ( συνολο 2 )
4)ενα σπιτι μπροστα στη θαλασσα και με μεγαλο κηπο γεματο με λουλουδια και κανενα ζωακι
5)μια φυσιολογικη δουλεια ( 5θημερη και 8ωρη και πρωινη )
6)και απολυτη ξενοιασια , χωρις αγχος και χωρις προβληματα
Ζητάω πολλά?

[frei]

Ψυχική ηρεμία και όμορφη οικογενειακή ζωή!

[curtains]

Η ερωτηση μου προκαλει αυτοματα ενα χαμογελο. Δεν αποκλειεται και να ειναι και η απαντηση μου αυτη. Γενικα νιωθω, πως μαλλον δεν ειμαι συγκεκριμενη. Επιθυμω την ομορφια, οπως εγω την αισθανομαι. Αυτο περιλαμβανει πραγματα πολυ αντιφατικα μεταξυ τους. Συχνα η ομορφια για εμενα ειναι ζωτικη, συχνα ανυποφορη. Επιθυμω να διατηρω ισορροπιες ισως, στον τροπο με τον οποιο αντιλαμβανομαι και προσεγγιζω την ομορφια και την ζωη κατ\' επεκταση.
Να διατηρω τη μνημη αυτου που ειμαι ακομη κι οταν με ξεχναω μεσα σε ανθρωπους και πραγματα. Να πραγματωνομαι, ακομα κι αν δεν γινομαι αντιληπτη. Ελευθερια και χαμογελο. Χαμογελο απεναντι στη μικροτητα, το μεγαλειο. Επιθυμω συνειδηση της ασυνειδησιας της ζωης και παιχνιδι με αυτην με εναν τροπο που δεν την χυδαιοποιει, δεν την υποβαθμιζει και επιδιωκει να την αφουγκραζεται.
Τελεια. Δεν εχω ιδεα τι εγραψα. Αλλα κι αυτο ειναι μεσα σε αυτα που επιθυμω. Γουσταρω εκπληξεις :P.

[curtains]

Επιπλεον, επιθυμω απο την ζωη να μου γνωρισει ανθρωπους που να εχουν τη δυναμικη να με ακυρωσουν, να με μετατοπισουν, διχως χερια να με ψηλαφισουν. Ισως και στην τελικη ομως να επιθυμω να μη με ξυπνησει τιποτα και κανεις. Ισως και να μην επιθυμω, απλως να ονειρευομαι. Τιποτα δεν θα μπορουσε να διαταραξει, να σπασει αυτο που ειμαι, γιατι δεν ξερω πως τα καταφερα, αλλα νιωθοντας τα παντα, νιωθω μουδιασμενη απεναντι σε ολο αυτο που ειμαι. Μια συνεχη εξωσωματικη εμπειρια, ενα αδιαλειπτο ονειρο, μια φαρσα.
Συνεχως χαμογελω. Μου το διαπιστωνουν αυτο. Χαμογελω απλως επειδη ειμαι εδω, επειδη νιωθω τον χρονο. Ακομη και πανω στο δερμα μου.

[RainAndWind]

Μία φρέσκια φραπεδιά με σαρανταπέντε παγόβουνα.Λιώνω...:P

[mstrouf]

Εχεις μόνο μια ευχή, μια και μοναδική” της είπε το τζίνι….

Εκείνη σάστισμένη από τη θέα του ημιδιαφανούς πλάσματος με τα σκουλαρίκια στη μύτη και τα ράστα μαλλιά (δεν ήταν ακριβώς η εικόνα που είχε στο μυαλό της γιαι τα τζίνια) ψέλισε: “χμμμ…μισό λεπτό να το σκεφτώ…“

“γρήγορα, της απάντησε, έχω να πάω και σε μια συναυλία!” (πρέπει να ήταν εναλλακτικό τζίνι αυτό….)

Το μυαλό της άρχισε να φτιάχνει πιθανά σενάρια, και εξέταζε προσεχτικά κάθε ενδεχόμενο, λες και υπολόγιζε τις επόμενες κινήσεις της σε μια παρτίδα σκάκι, μια παρτίδα ζωής…

“Αν ζητήσω λεφτά, και έχω μόνο μια ευχή, μπορεί να χάσω κάτι άλλο, όπως την υγεία μου, τους φίλους μου, τη δουλειά μου…Υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά πράγματα από τα λεφτά…“

Ναι, δεν ήταν τα λεφτά αυτό που ήθελε πιο πολύ…

“Αν ζητήσω φίλους, αγάπη, έρωτα και συντροφικότητα, και μου λείπουν τα χρήματα, μια καλή δουλειά, ή αρρωστήσω, τότε ίσως χάσω και τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου…θα τους φάει η γκρίνια μου, όχι, δεν είναι η αγάπη που θέλω πιο πολύ αυτό τον καιρό…“

“Θα μπορούσα να ζητήσω υγεία, είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή, αλλά δεν νομίζω πως αυτός ο μαλλιάς μπορεί να μου τη δώσει, δεν μπορεί κανεις να το κάνει αυτό!“

Στράβωσε τη μύτη της με απόγνωση…Τι θα μπορούσε να θέλει πιο πολύ? Πολλές φορές έχει πιάσει το μυαλό της να εύχεται “Αχ! αν είχα αυτό…” ή “…αν γινόταν εκείνο…”, μα ήταν εύκολο να τα σκέφτεται κανείς αυτά, έτσι κι αλλιώς ήξερε πως ήταν απλοί ευσεβείς πόθοι, και οι πιθανότητες εκπλήρωσης τους ήταν απο μηδενικές έως και αρνητικές!
Και να! τώρα που είχε την μοναδική ευκαιρία να εκπληρώσει την πιο βαθιά της επιθυμία, και ω! της έκπληξης! δεν ήξερε ποιά ήταν αυτή…
Έστιψε το μυαλό της να σκεφτεί πιο γρήγορα, το τζίνι ήταν βιαστικό, είχε προπληρωμένο εισητήριο και θα έχανε την αρχή της συναυλίας…

Ξαφνικά, της ήρθε η ιδέα! Σε κλάσματα του δευτερολέπτου έφτιαξε το σενάριο, το τσέκαρε, το επαλήθευσε και με μεγάλη σοβαρότητα απάντησε με σιγουριά:

“Θέλω μια δεύτερη ευκαιρία!“

“Ορίστε?” είπε το τζίνι χωρίς να καταλαβαίνει…”εγώ σου δίνω μια ευχή κι εσύ θες να πας σε τηλεπαιχνίδι????“

“Όχι, όχι, δεν κατάλαβες…Άκου λίγο: Το σκέφτηκα καλά και είδα πως αυτή τη στιγμη, όπως είμαι τώρα, δεν χρειάζομαι πιο πολύ ούτε υγεία, ούτε αγάπη, ούτε λεφτά…Αλλά τον τελευταίο καιρό έχω κάνει καινούριες αρχές στη ζωή μου, που κάποιοι τις “ακυρώνουν” επειδή, λέει, έχω μεγαλώσει πια… Αν μπορούσα να κερδίσω τα χαμένα χρόνια, αν μπορούσα να γυρίσω για λίγο το χρόνο πίσω, ίσως να γλύτωνα από την γκρίνια τους και να κατάφερνα σπουδαία πράγματα…“

“Είσαι σίγουρη γι’αυτο που λες? Πρόσεχε, υπάρχουν πολύ σοβαρά πράγματα στη ζωή…Η υγεία, είναι το πιο σημαντικό, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά αν είσαι άρρωστος! Η αγάπη, ο έρωτας, είναι επίσης σημαντικός, οι φίλοι…πως να δημιουργησεις όταν είσαι μόνη? Και τι να πούμε για μια καλή δουλειά και χρήματα? Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένας φτωχός άνθρωπος? Μα καλά, δεν διαβάζεις Β.Ράϊχ? Το τρίπτυχο των πηγών της ζωής?“

“Α! φίλτατε, σε βρίσκω αδιάβαστο….Δεν τα λες καλά! Οι πηγές της ζωής του Ράϊχ είναι ελαφρώς διαφορετικές: Έρωτας - ναι - εργασία - οκ - και γνώση, όχι υγεία! την υγεία δυστυχώς δεν μπορείς να την ελέγξεις, είναι κάτι που δεν περνάει πάντα από το χέρι σου…Αν χαραμίσω την ευχή μου σε κάτι τέτοιο, θα με κορόϊδευες, ούτε κι εσύ θα μπορούσες να μου την εξασφαλίσεις, έτσι δεν είναι???“

Το τζίνι έξυσε τις τζίβες του απελευθερώνοντας μια μικρή ξανθιά κατσαρίδα.

“Οκ, με έπιασες, το παραδέχομαι. Δεν θα μπορούσα να στην εκπληρώσω αν την ζητούσες, δεν είναι στη δικαιοδοσία μου, αλλά είναι η δουλειά μου να αποπροσανατολίζω τους πελάτες μου…Πριν γίνω τζίνι είχα διαπρέψει ως ασφαλιστής ξέρεις…“

“Οπότε ας αφήσουμε το θέμα της υγείας σε όποιον είναι υπεύθυνος γι’ αυτήν να ασχολείται, κι ας δούμε τα υπόλοιπα…“

“Ναι, αλλά μην το φιλοσοφήσουμε κιόλας, θα χάσω το support…“

“Ναι, ναι, λοιπον, στα γρήγορα…Λεφτά δεν θέλω, δεν θα μπορούσα να τα ξοδδέψω συνετά, έτσι κι αλλιώς, έχω πολύ κακή σχέση μαζί τους…Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε δεν μιλήσαμε καθόλου, μου κρατάνε μούτρα…“

“…Έρωτα δεν θέλω, τον έχω ήδη, για να είμαι ειλικρινής, από τότε που γεννήθηκα είμαι ερωτευμένη με κάποιον ή κάτι, έπεσα στη μαρμίτα από μικρή…Ακόμα κι αν ο έρωτας μου είναι μονόπλευρος, σημασία έχει αυτό που αισθάνομαι εγώ, έτσι δεν είναι? Δεν μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματα του άλλου, και δεν θα είχε γούστο κιόλας αν συνέβαινε, σωστά?“

“Ναι, ναι, whatever…παρακάτω please…“

“Γνώση, ναι, αυτό μάλιστα!!! Από μικρή είχα αυτή την εμμονή, ξεφύλλιζα εγκυκλοπαίδειες αντί για περιοδικά και διάβαζα ό,τιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου…Είναι τόσο μαγικός ο κόσμος μας, έχει τόσα πολλά να μάθω…από την άλλη, μπορεί να ήταν και κουραστικό να τα γνωρίζεις όλα, δεν είδες τι έπαθε ο John Doe? Άσε που προτιμώ να μην μου τα φυτέψει κανείς μέσα στο κεφάλι μου, αλλά να τα αποκτήσω μόνη μου, αλλά πότε θα προλάβω???“

“Έτσι όπως το πας, ούτε εγώ θα προλάβω τη συναυλία…” γκρίνιαξε το τζίνι.

“Γι’ αυτό σου λέω, και επιμένω…Θέλω μια δεύτερη ευκαιρία, λίγα χρόνια πίσω, όσανομίζεις εσύ πως χρειάζονται, θα σε εμπιστευτώ, μη με κοροϊδέψεις…Αλλά με έναν όρο: Με την προϋπόθεση πως θα κρατήσω την ήδη υπάρχουσα γνώση στο κεφάλι μου, δεν θέλω απλά να γυρίσω τον χρόνο πίσω…Θέλω απλώς να γίνει κάπως και να “μικρύνω” λιγάκι…Μπορείς να το κάνεις?“

“Χμμμμ…δεν έχω ακούσει πιο παράξενη ευχή! Θέλεις δλδ να μείνεις όπως είσαι, αλλά να είσαι λίγο μικρότερη?“

“Ακριβώς! Έτσι, θα μπορώ να κάνω κάποια πράγματα επιπλέον, εκμεταλευόμενη τα κερδισμένα χρόνια, αλλά με σύνεση πια, εκμεταλευόμενη την γνώση που πήρα ήδη.“

“Μήπως θες και να σε κάνω πιο νέα? χαχαχαχαχα” κορόιδεψε ο ραστατζίνης…”πφφφ…γυναί� �ες…” κούνησε το κεφάλι του με απογοήτευση.

“Μη με προσβάλεις, ξέρω πως δεν μπορείς να το κάνεις, και θα ήμουν πολύ ματαιόδοξη να ζητούσα κάτι τέτοιο…Έτσι κι αλλιώς μοιάζω για πολύ μικρότερη, δεν με νοιάζουν οι ρυτίδες μου και καναδυό άσπρες τρίχες στο κεφάλι μου, αυτά είναι λεπτομέρειες…Απλά θέλω με κάποιο τρόπο να είμαι μικρότερη, τόσο απλό. Δεν ξέρω πως, αυτό θα το βρείς εσύ, αυτή εινάι η δουλειά σου!“

Ο τζίνης την κοίταξε προβληματισμένος. “Αυτό είναι, να το κλείσω? — να δω πως σκατά θα το κάνω τώρα αυτό…–” μουρμούρησε τσατισμένος.

“Ναι, αυτό, τελείωσε. Θέλω λίγα χρόνια πίσω!” του είπε χαμογελώντας μέχρι τ’αυτιά, σίγουρη για την καλή απόφαση που είχε πάρει.

“Καλά” της είπε και στράβωσε το στόμα. “Τώρα ξέχνα πως με είδες, αν το έχεις στο μυαλό σου δεν θα γίνει, πρέπει να είσαι χαλαρή” ακούστηκε από το βάθος καθώς η μορφή του διαλυόταν στον αέρα.

Εκείνη έμεινε αποσβολωμένη, καθισμένη στην λεκάνη της τουαλέτας, μετρώντας τα πλακάκια του μπανιου…

“Πόση ώρα κάθομαι εδώ?” αναρωτήθηκε “έχω διαβάσει τα μισά σαμπουάν και όλα τα απορρυπαντικά, έπρεπε να φέρω κανένα βιβλίο, αυτός ο καφές με τάραξε…“

ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ

“Είναι έτοιμη?” ρώτησε τον υπάλληλο του αστυνομικού τμήματος της γειτονιάς της.

“Ναι, μισό λεπτό…Ποιός είπαμε είναι ο λόγος που βγάζετε καινούρια ταυτότητα?” την ρώτησε ψάχνοντας σε ένα συρτάρι.

“Απώλεια, μου έκλεψαν την τσάντα μου, αλλά δεν θέλω να κάνω μήνυση, μήπως και φιλοτιμηθεί όποιος την πήρε και τη φέρει πίσω, δεν θέλω να μπλέξω κανένα, απλά θέλω τα πράγματά μου πίσω“

“Καλά, περίμενε λιγακι, κάπου εδώ είναι…Α! νάτη! Τσέκαρε λίγο τα στοιχεία πριν την πλαστικοποιήσω, και είσαι έτοιμη“

Πήρε στα χέρια της την ταυτότητα χαμογελώντας. Ήθελε πολύ καιρό να βγάλει καινούρια, μα δεν το αποφάσιζε, μέχρι τελικά που έπρεπε να το κάνει λόγω συγκυριών!
Τα μάτια της σκάναραν γρήγορα τα στοιχεία της, χάρηκε που είδε το όνομά της και στα λατινικά, η παλιά της ταυτότητα ήταν διαφορετική. Όλα της φαίνονταν σωστά μέχρι που…
Γούρλωσε τα μάτια και το ξαναδιάβασε.
Δεν μπορούσε να το πιστεψει.
Το διάβασε και μια τρίτη φορά.

“Ωχ!” σκέφτηκε “λες να μην το πω? κι αν έχω πρόβλημα? όχι, δεν είναι σωστό, πρέπει να το πω“

αποφάσισε, και είπε με μισή καρδιά: “Ε…υπάρχει ένα πρόβλημα…Με έχετε γράψει 2 χρόνια μικρότερη, αν και πολύ με βολεύει…” αστειεύτηκε.

“Για να δω!” είπε ο αστυνομικός.

“Πράγματι, κάναμε λάθος, αλλά είναι πολύ μεγάλη διαδικασία να το διορθώσουμε τώρα. Πάρε την όπως είναι, και έλα κατά τον Σεπτέμβρη να την ξαναλλάξουμε“

Δεν πίστευε στ’αυτιά της…

“Εχμ…τώρα δλδ όταν συμπληρώνω τα στοιχεία μου κάπου θα πρέπει να γράφω ό,τι λέει η ταυτότητα, σωστά?” ρώτησε με ένα τεράστιο χαμόγελο.

“Ε, βέβαια!” της απάντησε, χαμογελώντας κι αυτός, καταλαβαίνοντας.

“Και αν δεν την αλλάξω θα έχω πρόβλημα?” έπρεπε να βεβαιωθεί.

“Ε, όχι, δεν νομίζω, αλλά έλα τον Σεπτέμβρη“

“Ναι, πως, τι λέτε τώρα, να με περιμένετε, θα έρθωωωωωω” Φώναζε καθώς απομακρυνόταν, κρατώντας σφιχτά στα χέρια της την ολοκαίνουρια, αστραφτερή και υπέροχη ταυτότητά της!!!!
Καθώς περπατούσε στον δρόμο, διάβαζε και ξαναδιάβαζε την χρονολογία γέννησης της.

“Τώρα πρέπει να συνηθίσω την καινούρια μου ηλικία, να μην κάνω λάθος όταν με ρωτάνε και να υπολογίσω πόσων χρονών είμαι.“

γελούσε σα χαζή και περπατούσε σα μεθυσμένη, μη κοιτώντας τίποτε άλλο παρά εκείνη την γαλάζια πλαστική κάρτα που “καθόριζε” τον εαυτό της….
Σκουντούσε τον κόσμο, σκόνταφτε και κουτουλούσε σε κολώνες.
Έστριψε απότομα στο στενό και ξαφνικά βρέθηκε πάνω σε έναν άντρα με ράστα μαλλιά και σκουλαρίκια στη μύτη.

“Σιγά ρε κοπελιά” της είπε “θα με σκοτώσεις“

“Ω! χίλια συγνώμη, είμαι ταραγμένη” δικαιολογήθηκε.

“Ελπίζω να αξίζει τον κόπο“

“Ω! ναι, είναι κάτι πολύ καλό, μόλις πήρα ένα περίεργο και μοναδικό δώρο” του εκμυστηρεύτηκε φεύγοντας πάλι προς τον δρόμο της.

“Κοίτα να το εκμεταλευτείς όπως πρέπει” της φώναξε από μακριά κουνόντας το χέρι.

Χαμογέλασε και πάλι και έβαλε την ταυτότητα στην τσάντα της.
Κοίταξε πίσω στο στενό, μα ο άντρας είχε φύγει.

“Που τον ξέρω αυτόν….κάτι μου θυμίζει…” αναρωτήθηκε, αλλά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Συνέχισε τον δρόμο της ευτυχισμένη, σχεδιάζοντας όλα όσα ήθελε να κάνει τα επόμενα δύο υπέροχα, δωρισμένα της χρόνια!!!!

[frei]

Απο τις πιο ωραίες ιστορίες που έχω διαβάσει στρουμφ αλλά εχω να σου αποκαλύψω οτι η ζωζω σαπουντζάκη κρύβει πολλά περισσότερα στην ταυτοτητά της! χαχαχαχα!