Χάσαμε τον αρχηγό μας

**gios** · 28-09-2010, 23:59

Να σας πω μονο το εξής..
Όταν νοσηλευόταν ο πατέρας μου ένιωθα παγιδευμένος απο τους γιατρούς. Ξέρω πως σε αυτές τις περιπτώσεις ψάχνουμε εξιλαστηριοα θυμα , αλλα πραγματικα ευχομαι οταν παθουν κατι και αυτοι να τους μεταχειριστουν οπως καναν αυτοι με τον πατερα μου ...

Πολλές φορές εχω σκεφτεί άσχημα πράγματα για αυτους αλλα πραγματικα δεν αξίζει να απασχολούν πια ούτε το ένα εκατοστό των σκεψεων μου..

Απάνθρωποι , εκβιαστες , εκμεταλευτές της ανθρώπινης αδυναμίας ...

Ενω θα έπρεπε να ήταν πραγματικα λειτούργημα έχουν γίνει εγκληματιες...

Αλήτες..

**ioannis2** · 29-09-2010, 09:09

Συλληπητήρια.
Δυστυχώς και από προσωπική εμπειρία σου λέω ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Απλά να φανείς δυνατός, ο χαμός να μη σε παίρνει από κάτω στη δική σου ζωή. Προσπάθησε να γεμίζεις τις σκέψεις με άλλα πράγματα, το ίδιο και το χρόνο κάνοντας διάφορες δραστηριότητες ή να είσαι κοντά σε ανθρώπους.

Ο έντονος πόνος που τώρα νοιώθεις φρόντισε να τον μοιώσεις με το χρόνο σταδιακά.
Το ότι νοσηλεύθηκε πιστεύω βοηθά στο να έρθει λιγότερο έντονος ο χαμός ίσως λόγω αναμονής οπότε λίγο εκεί αρχίζεις να εξοικοιώνεσαι.

Κουράγιο και πολλή δύναμη. ΄Βλέπε μπροστά.

**UlverK** · 29-09-2010, 14:50

Ακριβώς \'ετσι.... εγκληματίες...να φανταστείς εμένα ένας από αυτούς τους λεγόμενους \'\'λειτουργούς\'\' παραλίγο να χτυπήσει τη μητέρα μου όταν αυτή έκανε το ΕΓΚΛΗΜΑ να τον απασχολήσει για δεύτερη φορά σε ένα βράδυ επειδή ο πατέρας μου δεν έπαιρνε αναπνοή. Με τα πολλά τελικά ήρθε στο δωμάτιο, τον είδε, μας διαβεβαίωσε ότι είναι απολύτως καλά (ενώ ο άνθρωπός μας δεν μπορούσε να αναπνεύσει ήταν εμφανές) και με υπεροπτικό ύφος μας άφησε έτσι. Την επόμενη μέρα κάποιος άλλος γιατρός έκανε διάγνωση πνευμονία και εγκεφαλικό. Μεσα σε λιγότερο από εβδομάδα τον χάσαμε...

Και γι αυτό,ναι, κι εγώ απλά εύχομαι κάποια στιγμή ο γιατρός αυτός να συναντήσει την ίδια αντιμετώπιση..

**gios_new** · 29-09-2010, 15:40

Εγώ μιλάω για πελατειακή σχέση ... Εμείς πονάγαμε και αγωνιούσαμε και αυτοί κοιτάγαν πως θα δοκιμάσουν τα πάντα πάνω του...

Όσον αφορά την συμπεριφορά τους ? Την μία πήγε να πεθάνει γιατί έπεσε σε αργία και ήταν 2 μέρες στο νοσοκομείο είχε γίνει εισαγωγή και δεν ερχόταν να ασχοληθεί κανείς..
Πόναγε , λιποθύμησε κόντευε να σκάσει και όταν τους παρακαλάγαμε να έρθουν να τον κοιτάξουν μας περιφρονούσαν και μας πρόσβαλλαν. Βάλαν τους security να μας διώξουν ..

Εγώ τον θυμάμαι πάρα πολύ καλά το παιδάκι που ήταν τότε υπέυθυνος στην περίοδο που πήγαμε..Τον θυμάμαι που έβαλε τους σεκιούριτη να μας διώξουν.. Που μας πρόσβαλε...

Επίσης δεν έχω ξεχάσει την εκμετάλευση του πατέρα μου απο το νοσοκομείο όσον αφορά το ότι κάναν τα πάντα πάνω του και πειραματιζόντουσαν...

Θυμάμαι πάρα πολύ καλά και έχω καταλάβει και πολά ακόμα...

Μετα δυσκολίας κρατιέμαι να μην ασχοληθώ μαζί τους..

Όσο σκέφτομαι τον πατέρα μου να τους παρακαλάει να τον βοηθήσουν και αυτοί σκέφτονταν ή το χρήμα ή μας ξεφτίλιζαν με την συμπεριφορά τους σκέφτομαι αρκετά γιαυτούς ...

Τώρα ο πατέρας μου έχει φύγει και αυτά τα ζώα συνεχίζουν να κάνουν αυτό που κάναν ...

Εύχομαι ολόψυχα έτσι όπως του συμπεριφερθήκαν να το πάθουν οι ίδιοι και να πάθουν και τα παιδιά τους τα ίδια που έπαθα και εγώ!!!

**UlverK** · 29-09-2010, 17:52

Διαβάζω το post σου και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα ενθυμούμενη τη δική μου εμπειρία που τόσο μοιάζει... Κι εγώ αυτό νιώθω, ότι ο μπαμπάς μου, ο καλός μου ο μπαμπάκας που κάθε φορά που τον είχε κάποιος ανάγκη ΕΤΡΕΧΕ να βοηθήσει όπως μπορούσε κατάντησε πειραματόζωο στα χέρια κάποιων \'\'γιατρών\'\', κάποιων πιτσιρικάδων που εν περίοδω διακοπών Αυγούστου είχαν μείνει μόνοι στο νοσοκομείο και είτε δοκίμαζαν τις γνώσεις τους πάνω σε ανθρώπους που πονούσαν είτε δοκίμαζαν τα νεύρα μας με συμπεριφορές ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΕΣ. Κανένας σεβασμός, καμία ανθρωπιά, τίποτα...

Και να φοβάσαι να μιλήσεις, να εκφράσεις την ανησυχία σου, το φόβο σου... Να φοβάσαι να ανοίξεις το στόμα σου μήπως τους ενοχλήσεις και αφήσουν τον άνθρωπό σου ακόμα πιο αβοήθητο. Και τελικά... τελικά έρχεται το τέλος και σου λένε ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν κι εσύ μένεις εκεί να τους κοιτάζεις χωρίς να βλέπεις γιατί το μόνο που υπάρχει μπροστά σου είναι ο θάνατος και το κενό και λίγο αργότερα οι τύψεις. Τύψεις και ενοχές... ότι δεν έκανες ό,τι μπορούσες, ότι δεν πάλεψες αρκετά... Τους μισώ τους γιατρούς. Τους μισώ γι αυτό που έκαναν στον πατέρα μου, γι αυτό που έκαναν στην οικογένειά μας, μα πιο πολύ γι αυτό που έκαναν στην ψυχή μου.

Κι όπως λες κι εσύ... εύχομαι με αυτήν την ψυχή, που αυτοί έφεραν σε τέτοια κατάσταση, να πληρώσουν όχι περισσότερο, απλά ΤΟ ΙΔΙΟ!

**madem** · 05-10-2010, 01:17

Κουράγιο...

το μήνυμα διαγράφηκε από την ομάδα διαχείρισης για παραβίαση των όρων χρήσης.

**gios** · 05-10-2010, 21:47

http://www.youtube.com/watch?v=SGkkAhzI0j0&feature=related

**gios** · 05-10-2010, 22:40

Δεν κοπάζει δεν σβήνει
στη καρδιά μου η φωτιά
που με τρώει και με ρίχνει
απ\' την Εδέμ στο πουθενά
Οι αιώνες ρωτάνε
πόσο ακόμα Θα αντέξω
Να τρικλίζω εκεί έξω
Ξυπόλυτος μόνος
Και γω ψιθυρίζω
δικιά μου η χαρά
δικό μου το αίμα
δικός μου κι ο τρόμος
Δεν είμαι μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος
Η φωτιά η γιορτή η απώλεια ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμο

**asteraki87** · 06-10-2010, 22:07

lipame poli.... silipitiria!
kouragio file mou.....

**psili** · 07-10-2010, 20:28

Ολα ειναι κυκλος gios,και αυτο που μενει στον απολογισμο που κανει ο καθενας απο μας,ειναι ποσο σωστα συμπεριφερθηκαμε στην ζωη.
Σιγουρα το γιατρουδακι,οταν ερθουν οι καταστασεις μπροστα του(παντα ερχονται) θα κανει ενα αρνητικο απολογισμο για τον τροπο που συμπεριφερθηκε στον μπαμπα σου και εσενα.
Ασε τον χρονο να κανει την δουλεια του,δικια σου δουλεια,ειναι να φροντισεις να μαζεψεις τα κομματια σου,για εσενα,την οικογενεια σου και για να νιωσει ο μπαμπας σου,οτι παντα τον θυμασαι και τον αγαπας ,αλλα εισαι αρκετα δυνατος για να προχωρησεις.
ζωη σε εσας.

**gios** · 08-10-2010, 00:39

Δυστυχως νομιζα πως το ελεγχω αλλα το χανω..
Δεν ξερω αν εχω καταθλιψη ή κατι αλλο , αλλά ξεφευγω συνέχεια ..
Παρα πολλά νεύρα , πολλές σκέψεις , βυθίζομαι στην μοναξιά μου .

Όλα έχουν αλλάξει , νιώθω αδύναμος..
Όσο περνάει ο καιρός νιώθω την απουσία του και πιο πολύ ..
Έχω πολλά άτομα δίπλα μου αλλά νιώθω μόνος.

Τελικά αυτό είναι ? Καταλήγουμε στο ΤΙΠΟΤΑ ?
Όλα είναι μάταια ? Ποιο το νόημα ? Να είμαστε καλοί σε έναν σκατένιο κόσμο ? Για ποιό λόγο ? Για το τίποτα ?
Γιατί να το περνάνε αυτό ?

**Θεοφανία** · 08-10-2010, 15:50

Επειδή το πέρασα αυτό με τη μαμά μου και βρίσκομαι στο στάδιο της συνηδειτοποίησης πλέον, θα σου πω κάτι πολύ απλό. Ξέσπασε, κλάψε, δώσε χρόνο. Είναι μακρύς ο δρόμος αλλά δυστυχώς δεν έχεις καμία μα καμία επιλογή.
Πρόσεχε τους ανθρώπους που έμειναν πίσω και μαζί με αυτούς τον εαυτό σου.
Ναι, ένα τίποτα είμαστε γι αυτό πρέπει να ζούμε κάθε μέρα της ζωής μας και να μην αναλωνόμαστε σε ανούσια πράγματα. (δεν εννοώ φυσικά το πένθος σου).

**psili** · 09-10-2010, 20:50

Δεν πιστευω στον θανατο,δεν υπαρχει θανατος για εμενα.
Τα ατομα που εχουν φυγει απο κοντα μου,πιστευω οτι ειναι διπλα μου και με προσεχουν,αληθεια το πιστευω.
Θα σου πω μια ιστορια.
Πριν 14 χρονια περιπου ,εχασα τον αδερφο μου ,με γονατησε ο θανατος του,ηθελα να ειμαι στην θεση του και ειχα τυψεις ,πολλες τυψεις.Δεν του ειχα πει ποτε οτι τον αγαπαω,δεν ηξερα αν το ηξερε και εφυγε ξαφνικα ,με βαραινε και καθε μερα σχεδον πηγαινα στονεκροταφειο και τον ρωτουσα αν το ξερει.
Πιστευα οτι με καποιο τροπο μπορουσε να μου απαντησει,οτι ειναι καπου και μπορουσε να βρει τροπο να μου μιλησει.
Δεν περασαν 3 μερες και ειδα ενα ονειρο,ημουν λεει σε ενα δωματιο,γεματο φως,ολα τα αδερφια μου ,οι γονεις μου κοιτουσαν στην εισοδο ενος αλλου δωματιου,που ηταν σκοτεινο,λες και το φως του δωματιου που καθομασταν να μην το επιρρεαζε καθολου.
Οι δικοι μου καθοντουσαν σιωπηλοι και περιμεναν και ρωτησα τι κανουν ?γιατι κοιταζουν το δωματιο που δεν ειχε φως σαν αγαλματα και η μητερα μου ,μου εκανε νοημα ,να μην μιλαω δυνατα,μου εξηγησε οτι περιμενουν τον Γιαννη χαμηλοφωνα.
Καθησα και εγω και περιμενα μαζι τους και μετα απο λιγο βγηκε απο το σκοτεινο δωματιο,ηρθε μπροστα μου,με αγκαλιασε και μου ειπε ,και εγω σε αγαπαω.
Οσο ζω ,δεν θα ξεχασω αυτο το ονειρο,δεν ξερω αν ηταν καποια ψυχολογικη υποσυνειδητη διεργασια που δεν μπορω να καταλαβω.
Για εμενα ηταν η απαντηση του αδερφου μου σε αυτο που ρωτησα.
Αργοτερα ασχοληθηκα και με θεωριες για τον θανατο,για την ζωη κ.λπ
Δεν ξερω αν με εκαναν πιο σοφη,σιγουρα ομως με εκαναν πιο σιγουρη και πιο δυνατη.
Εισαι καλος ,γιατι ειναι ελευθερια να κοιτας το παρελθον σου χωρις να ντρεπεσαι,να κοιτας τον εαυτο σου στον καθρεφτη ,χωρις να τον απεχθανεσαι...ειναι πολυ μεγαλη αμοιβη,αν δεν στο ειχε πει ποτε ο πατερας σου λεκτικα,ειμαι σιγουρη οτι στο εδειξε.

**gios_new** · 14-11-2010, 22:48

δεν ξέρω αν φταιει το οτι πρόσφατα μπήκα σε νέα δεκαετια ή οι συνθηκες-οικονομικες συνθηκες που εξαθλιωνουν την χωρα , ..κτλ..
η η προσφατη απωλεια του πατερα , αλλά εάν αυτα που νιωθω τα νιωθει και αλλος , ας το πει γιατι νιωθω λιγο απομωνομενος..
Νιώθω μίσος για ολα εκεινα τα επαγγελματα που επιτελουν υποτιθεται κοινωνικο λειτουργημα.. Γιατρους , πολιτικους , παπαδες , αστυνομια..
Νιώθω πως στην δουλεια μου με εκμεταλεύονται.. Νιώθω τις διαπροσωπικες σχεσεις με φιλους να αλλιωνονται.. Νιωθω στην καθημερινοτητα μου να προσπαθουν να με εξαπατησουν.. Συνεργεια , τεχνιτες... Νιώθω το σοι μου ασυνδετο-απομακρο σαν να κοιταει ο καθενας την παρτη του...

Η ειρωνεια ειναι πως μεχρι πριν 5 χρονια ολοι λεγαν πως ειμαι το καλυτερο παιδι και μεσα στην καρδια μου δεν υπηρχε μισος για κανεναν , παρα μονο η κατανοηση για ολους και για ολα
Αυτά

))

***Ghost*** · 16-11-2010, 22:10

Αυτα που αισθανεσαι για τους γυρω σου ειναι κατα την γνωμη μου ενα μιγμα πραγματικοτητας και εντυπωσεων. Απ την μια σιγουρα βλεπεις με πιο καχυποπτη ματια τον κοσμο μετα απο οσα περασες, ομως σε αυτο που βλεπεις υπαρχει μεγαλη δοση αληθειας. Δυστυχως ο κοσμος ειναι πολυ σκληρος και ακομη πιο σκληρη η στιγμη που φτανουμε στην συνειδητοποιηση οτι ολα οσα πιστευαμε ηταν μια αυταπατη και τοτε ξαφνικα ολος ο κοσμος μας καταρρεει. Δεν εχω χασει καποιον δικο μου ανθρωπο ευτυχως, αλλα νιωθω πολυ μονη τον τελευταιο καιρο... Νιωθω οτι αλλαζω και χανω τον παλιο ανεμελο εαυτο μου, πλεον δεν μπορω να μοιραστω συναισθηματα με φιλους μου, βρισκω ανουσια τα παντα, δεν βρισκω νοημα στο να μπω σε βαθυτερη συζητηση με καποιον ή για να μιλησω για σοβαρα θεματα, δεν βρισκω νοημα να δεθω συναισθηματικα, νιωθω ενα πληρες κενο, οσο οξυμορο και αν ακουγεται... Αν απεικονιζα τον εσωτερικο μου κοσμο θα ζωγραφιζα μια ευθεια γραμμη, μια ανιαρη, ανουσια ευθεια γραμμη. Δεν βρισκω ενδιαφερον σε τιποτα πια, δεν βρισκω κατι να με συγκινει, δεν εχω χομπι, ολα τα βαριεμαι...