Tα πρώτα παιδιά ''θυσιάζονται''για τα δεύτερα

[chris_M]

νομιζω πως τα πρώτα παιδιά είναι το πεδίο εκτέλεσης πειραμάτων των γονιών. trial and error... Για τα δευτερα ειναι πάντα πιο ευκολα.

[mstrouf]

επιτρέψτε μου να διαφωνήσω ως προς το κατα πόσο \"θυσιαζονται\" τα πρωτα παιδιά για τα δεύτερα. ίσως, επειδή είμαι το δεύτερο παιδί, έχω κ διαφορετική άποψη. μέσα απ τα δικά μου μάτια, βλέπω ένα αυταρχικό μεγαλύτερο αδερφό που το παιζει μεγάλος, παντογνώστης, φύλακας. ποτέ δεν θέλησα να του μοιάσω ή να ξεπεράσω την κατα τύχη εξυπνάδα του σαν το πρώτο παιδί. δλδ για κάτι τέτοιο δεν αμφιβάλλω, αλλά είμαστε τόσο διαφορετική που πράγματα που κατέχω εγώ, εκείνος δεν θα τα καταφέρει ποτέ. μιλάμε για άλλα επίπεδα κ άλλες νοοτροπίες. ως προς την αντιμετώπιση απ τους γονείς, σίγουρα είναι διαφορετική, άρα δεν είναι θέμα εξολοκλήρου του παιδιού, αλλά του τρόπου με τον οποιο το έχει μεγαλώσει ο γονιός κ τον ρόλο που του έχει προσδιορίσει.

[frei]

Εννοείται οτι αφορά καθαρά τον ρόλο που του προσδίδει ο γονιός. Αλλά στο θέμα σου μπορεί να αφορά λίγο και το γεγονός οτι ειναι αγορι. Ο αδερφός μου ειναι 2 χρόνια μικρότερος. Εγώ εχω φάει πολύ κριτική απο τους δικούς μου, και πάντα προσέχω το παραμικρό για να μην δώσω κανένα δικαίωμα... Αντί λοιπόν να είμαι εγώ η απόλυτη, είναι ο αδερφός μου. ΤΟ παίζει μεγάλος, με κατσαδιάζει αν κάνω λάθος με πολύ επικριτικό ύφος, ενώ αν ο ίδιος κάνει το ίδιο λάθος πάλι θα σε κρίνει αν του το πεις. Θεωρώ οτι ειναι θέμα αντρικού εγωισμου. ΓΙα αυτο πλέον δεν του δίνω σημασια, γιατι το μόνο που κάνει είναι ουσιαστικά να κρίνει στον άλλον τα λάθη που κάνει ο ίδιος. Απλώς στον εαυτό του δεν τα βλέπει και θεωρεί τον εαυτό του τέλειο!!!

[mstrouf]

μα υπάρχει ανθρωπος που να θεωρει τον εαυτό του τέλειο?
αυτό κ αν είναι εξωπραγματικό, γιατί κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι εχουμε τα ελαττώματα κ τα προτερήματά μας.
θέλεις να πεις, οτι στην περιπτωση μου, παιζει ρολο που ειναι αγορι κ οτι κ μικροτερος να ηταν, παλι το ιδιο θα συμπεριφεροταν. Well, αυτό δεν το γνωρίζω, ουτε μπορω να ειμαι σιγουρη για κατι τετοιο, παντος είμαι αντίθετη της άποψης οτι \"θυσιαζονται\", τι εννοειται τελικα μ αυτον τον ορο;

[frei]

Ετσι το εννοω, οτι σαν αγορι εχει αναγκη να επιβληθει! Ειναι λιγο θεμα επιβιωσης αυτο στους άντρες, διαφορετικα νιωθουν ευνουχισμενοι!

[krino]

Originally posted by frei

διαφορετικα νιωθουν ευνουχισμενοι!

να πανε να τα βρουν με τις μαναδες τους και οχι με τον υπολοιπο κοσμο.

(αλλα και παλι, την ζημια την εκαναν γυναικες :P )

[frei]

Originally posted by krino

Originally posted by frei

διαφορετικα νιωθουν ευνουχισμενοι!

να πανε να τα βρουν με τις μαναδες τους και οχι με τον υπολοιπο κοσμο.

(αλλα και παλι, την ζημια την εκαναν γυναικες :P )

χαχαχααχ!

[TheYellowLemonTree_Deleted_membe]

Άντε, ας γράψουμε κι εμείς οι... εξαιρέσεις, λολ!... δεν ισχύει!... :D ... είμαι το δεύτερο παιδί. Το πρώτο κορίτσι, η λατρεμένη του πατερούλη και το τρίτο αγόρι, εδώ ο καλός \'μαμάκιας\'!... :P ... ο πατέρας μου έπεσε με τα μούτρα στην αδερφή μου, και η μητερούλα μου - αψούυυυυυυ! - ανέλαβε το αγοράκι της. Έγινα ο σάκος του μποξ και επειδή ήμουν πολύ διαφορετική σε σχέση με τους άλλους δυο, αλλά και επειδή παραήμουν... ευφυής. Αν οι γονείς δεν έχουν την κατάλληλη παιδεία και ανοιχτωσιά στο μυαλό γενικότερα, η μαλακία δε θέλει και πολύ για να συμβεί. Να μας πει και ο Πετράν, πόσο περισσότερο σκατώνει το πράμα όταν οι γονείς ταυτίζουν τα παιδιά στα οποία έχουν αδυναμία με δικά τους \'κεκτημένα\', καταστάσεις και απωθημένα.
Προσωπικά, έχω χρησιμοποιηθεί απ\' τη μητέρα μου για να μισήσω τον πατέρα μου επειδή δε δέχτηκε ποτέ ότι έχω έναν πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα. Μου παρουσίαζαν και οι δυό τις ιδιαιτερότητες και τα χαρίσματά μου ως \'ελαττώματα\' μιας και δε χαρακτήριζαν τα άλλα δυο αδέρφια μου.
Ένα χαρακτηριστικό που θα θυμάμαι πάντα, είναι όταν μιλούσα για διάφορα πράματα και με άκουγε. Θεωρούσε απαραίτητο και χρήσιμο το να πετάει παντόφλες στο κεφάλι ενός παιδιού που ενώ ήταν 8 χρονών πχ., μιλούσε σα να ήταν 12...
... έ ρε φούστη μου, κάτι εγκλήματα που έχουμε διαπράξει και εμείς τα μεσιανά κατάρτια!... λολ!...

:D

[krino]

δεν πιστευω σε αυτες τις θεωριες, ουτε εμπλεκομαι στα συνδρομα των γονιων και τις ανασφαλειες τους.


Ο αδερφος μου ειναι 2 χρονια μεγαλυτερος και οντως αυτος ειχε ολα τα μπραβο απο παντου, ενω εγω ακουγα παντα οτι τα κανω στραβα....
Ο πατερας μου παντα απορουσε πως και δεν εχω γινει πρεζονι, και δεν εχω παει στο φρεσκο....
Βλεπεις δεν ειχα ποτε τα κοινωνικα στανταρτς που επιθυμουσε....


So what?
ουτε τους παρακολουθησα ποτε - ουτε και που ασχοληθηκα με τις εμμονες του καθενος που αφορουσαν εμενα αλλωστε.
Ποτε δεν με ενδιεφερε ειτε να γινω αποδεκτος ειτε να μου δωσουν αγαπη και κολοκυθια.
Οτι επαιρνα το επαιρνα γιατι το αξιζα και οχι γιατι επρεπε να μου το δωσουν.
Εκεινο που παντα ομως με ενδιεφερε ηταν να κτιζω τον εαυτο μου και ετσι επιβιωνω μεχρι σημερα.

[Nikakikoukou]

Γεια σου Αστεριξ!Ούσα η μικρή της οικογένειας και έχοντας αδερφή 3 χρόνια μεγαλύτερη σε μεγάλο βαθμό συμφωνώ μαζί σου.Όντως η αδερφή μου ήταν πάντα το καλό και ήσυχο παιδί και εγω πάνυα ο διάολος που εκανα για 5 γιους όπως πάντα μου έλεγαν.Η αδερφή μου δυστηχώς πριν αρρωστήσει είχε απαλλαγεί απο το ρόλο της αδερφής και ήταν πιο πολύ η μαμά μεσα στο σπίτι και έβαζε πάνντα τις ισορροπίες(γιατί η άμά μου δεν ήταν δυστηχώς σε θέση).Βλέποντας την αδερφή μου βλέπω οτι ως πρώτη και μεγάλη κόρη είχε και έχει πάντα ενα αίσθημα ευθύνης απεναντι σε ολους και μια τάση να φοβάται να κάνει λάθος γιατί παντα θεωρείτο πρότυπο.Τα πιο μικρά της οικογένειας(εγω πχ) βλέπουν πάντα τον μεγαλύτερο,τον θαυμάζουν(μπορεί και να ζηλεύουν λιγάκι ) :P αλλά επι της ουσίας του κεφαλιού τους κάνουν ίσως επειδή υποσυνειδητα ξέρουν οτι υπάρχουν \"οι μεγάλοι \"γύρω-γύρω...\"

[Paprika]

Originally posted by Asterix
Ένα άλλο πράγμα που κατάλαβα απο τις επισκέψεις μου στον γνωστικό ψυχοθεραπευτή και που η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να το καταλάβω είναι γιατί τα δεύτερα παιδιά μίας οικογένειας βγαίνουνε πιο \'\'αναίσθητα\'\',με ελάχιστα προβλήματα,δεν παίρνουνε τόσο στα σοβαρά αυτά που τούς λένε οι άλλοι κ.ο.κ.Αυτό λοιπόν είναι νόμος της φύσης...Πόσω μάλλον όταν το πρώτο παιδί έχει προβλήματα,τότε το δεύτερο έιτε από αντίδραση,είτε υποσυνείδητα κάνει τα ακριβώς αντίθετα και βγάζει μία συμπεριφορά πιο φυσιολογική και μην δίνοντας τόση σημασία στα λεγόμενα των άλλων και κυρίως στους γονείς του...Αυτό απ\'ότι έχω καταλάβει γίνεται στο μεγαλύτερο ποσοστό...Άρα,στην ουσία τα πρώτα παιδιά \'\'θυσιάζονται\'\'για τα δεύτερα...Γιατί,αυτή είναι η αλήθεια...

Καλησπέρα,

σε μια οικογένεια, υπάρχει η τάση ένα άτομο να εκφράζει κάποιο πρόβλημα, κάποιο σύμπτωμα, ή όπως αλλιώς θέλεις να το πεις. Ίσως σ αυτό να οφείλεται αυτή η εντύπωση που λες ότι έχεις σχετικά με τη \"φυσιολογική συμπεριφορά\" των μεγαλύτερων παιδιών. Υπάρχουν στοιχεία που στατιστικά συναντώνται στα μικρότερα ή στα μεγαλύτερα αδέλφια. Αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει κάποιο συγκεκριμένο τέτοιο παράδειγμα γι αυτό δε μπαίνω σε λεπτομέριες.

Αν καταλαβαίνω καλά, αναφέρεσαι σε συγκεκριμένο ζήτημα, που αφορά την αυτοπεποίθηση που μπορεί να έχει το κάθε παιδί σε μια οικογένεια.
Το μοναχοπαίδι, ή το πρώτο παιδί, ενδέχεται να έχει την προσοχή και την καθημερινή αλληλεπίδραση με μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, γεγονός που συμβάλλει στην υιοθέτηση πιο ώριμων συμπεριφορών (γιατί όχι και του δείκτη νοημοσύνης).
Έπίσης, οι για πρώτη φορά γονείς μπορεί να είναι πιο επιφυλακτικοί και υπερπροστατευτικοί, όπως ειπώθηκε και παραπάνω και το παιδί να μην νιώθει την ίδια αυτονομία που μπορεί να νιώθει το δεύτερο ή επόμενο παιδί της οικογένειας.

΄Ολα αυτά χωράνε πολύ κουβέντα και είναι πολύ ενδιαφέροντα. Οι παράγοντες πάντως είναι μπόλικοι, δεν περιορίζονται στη σειρά γέννησης. Μεσολαβεί η εμπειρία εκτός της οικογένειας, η οποία είναι μάλλον δύσκολο να εκτιμηθεί,

[Χάιντι]

Προσωπικά πιστεύω ότι ο ένας γίνεται θυσία για τον άλλον.