ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

[konMak]

Όταν απόφασισα να γράψω την ιστορία μου ειλικρινά δεν ήξερα σε ποιά κατηγορία να μπω.
Διαλεξα την κατάθλιψη, γιατί από κει ξεκίνησε το πρόβλημα του άντρα μου για τον οποίο θα μιλήσω !!!!!
Θα προσπαθήσω να τα αναφέρω όλα επιγραμματικά.
Πριν από περίπου 10 χρόνια ο γιατρός διέγνωσε "κατάθλιψη και συναισθηματική διαταραχή". Οφείλω βέβαια να πώ οτι από τότε που τον γνώρισα είχε τάσεις μελαγχολίας (και απ' ότι έμαθα εκ των υστέρων τις είχε και από νεαρή ηλικία) οι οποίες όμως όλο και χειροτέρευαν και γι' αυτό απευθυνθήκαμε σε γιατρό. Πήρε αντικαταθλιπτικά φάρμακα και έκανε και αρκετές συνεδρίες με τον γιατρό αυτόν, μέχρι που ο άνθρωπος σήκωσε τα χέρια ψηλά! Στο τέλος όλων αυτών των χρόνων που βρισκόντουσαν, ο γιατρός του είπε ότι είναι θέμα χαρακτήρα και θα πρέπει να βοηθήσει και ο ίδιος τον εαυτό του. Μέσα σ' αυτά τα δέκα χρόνια, αποκτήσαμε 3 παιδιά, τα οποία αγαπά αλλά θεωρεί και παρηγοριά στη μίζερη ζωή του, αλλά ειλικρινά τα πράγματα έχουν χειροτερέψει. Συνεχίζει να ζει με φάρμακα, έχει δεί δύο - τρεις ψυχιάτρους και μια ψυχολόγο, αλλά στην ουσία δεν θέλει να βοηθήσει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό του είπε και η ψυχολόγος. Το μόνο που πιστεύει ότι τον ηρεμεί είναι τα φάρμακα και κυρίως το EFEXOR. Με συμβουλή γιατρού το μείωσε και από τις αρχές του μήνα το σταμάτησε (ενώ παράλληλα συνεχίζει με Minitran και Centrac) και η κατάσταση πλέον είναι αβάσταχτη!
Βρίσκεται σε μόνιμη δυσθυμία, έχει γίνει πολύ αντικοινωνικός, το μόνο συναίσθημα που νοιώθει για όλους και όλα είναι οργή και μίσος, εκνευρίζεται με το παραμικρό, με μια γκρίνια των παιδιών, ή με το ασφαλιστικό (πρόσφατο παράδειγμα). Στις φάσεις αυτές γίνεται επιθετικός, αθυρόστομος και μάλλον ψάχνεις γωνία να κρυφτείς.
Πριν δύο μέρες, χτύπησε τη μητέρα του (για πρώτη φορά στη ζωή του χτύπησε άνθρωπο, πάντα έμενε με το χέρι σηκωμένο), έσπασε πιάτα, καρέκλες και τραπέζια και δυστυχώς όλα αυτά μπροστά σε τρία μικρά παιδιά, τα οποία έχουν αρχίσει ήδη να τον φοβούνται.
Την επομένη ξανάρχισε πάλι το EFEXOR και ήδη νοιώθει καλύτερα. Δεν έχει καμία διάθεση όμως να κάνει πέρα από το να παίρνει χάπια. Σε λίγες μέρες έχει ραντεβού με την ψυχολόγο του και θέλει να πάει να της πει ότι δεν θέλει να συνεχίσουνε γιατί δεν τον βοηθάει.
Οφείλω βέβαια να ομολογήσω, ότι είναι αρκετά επηρεασμένος από τα οικονομικά, τα χρέη, τη δουλειά του που γίνεται όλο και πιο αβέβαιη. Να σημειώσω ότι πριν από μερικά χρόνια, που κάναμε διακοπές στο αγαπημένο του μέρος στην Αυστρία, όλο το διάστημα που ήμασταν εκεί, ήταν ένας πραγματικός άγγελος !
Αυτά σε λίγες μόνο γραμμές. Θα ήθελα να ακούσω μια άποψη επιστημονική ή ακόμα και μια παρόμοια εμπειρία.
Σας ευχαριστώ!

[keep_walking]

Δεν αντιμετωπιζονται ολα με ψυχολογο.

Καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη και μπορει στην συγκεκριμενη περιπτωση να επιβαλλεται να παιρνει φαρμακα εφ\'όρου ζωης.

Δεν νομιζω οτι πρεπει να γινει σκοπος της ζωης του να μην παιρνει φαρμακα , κατι που μπορει να ειναι αδυνατο να πετυχει οπως ενας διαβητικος δε μπορει να ζησει χωρις ενεσεις ινσουλινης αλλα να προσπαθησει μαζι με τα φαρμακα να πετυχει οτι ειναι καλυτερο για αυτον.

Φυσικα δεν μπορω να ξερω.

[TheYellowLemonTree_Deleted_membe]

Και φυσικά επειδή όπως λες δε μπορεί να διανοηθεί τη ζωή του χωρίς φάρμακα, να αναφέρουμε και το ότι μάλλον υπάρχει ένα σημείο στα όσα λες που δε βλέπω να σχολιάζεται. Αναρωτηθήκατε ποτέ αν όλα αυτά τα συμπτώματα που περιγράφεις - που γίνονται όλο και περισσότερα και πιο έντονα με την πάροδο του χρόνου - ενδεχομένως να οφείλονται όχι στην κατάθλιψη αυτή καθαυτή, αλλά πλέον στη συνεχιζόμενη και εναλασσόμενη αγωγή και τις παρενέργειες των φαρμάκων;... οι ψυχίατροι μιας και συνταγογραφούν, σπάνια κάνουν τον κόπο να αναφερθούν στα \'ψιλά γράμματα\'. Αλλά νομίζω ότι θα έπρεπε να έχει αναρωτηθεί ο/η ψυχολόγος. Με λίγα λόγια, κάποια στιγμή μετά από έντονη χρήση φαρμάκων, δύσκολα ξεχωρίζεις αν φταίει η ίδια η ασθένεια ή τα φάρμακα. Και στην τελική, αν είναι κυρίως θέμα χαρακτήρα, δε βρίσκω λογική στην έντονη φαρμακοχρησία αν μιλάμε για κατάθλιψη. Δες κι αυτό παρακάτω. Αναφέρεται και η συνύπαρξη κάποιες φορές της κατάθλιψης με κάποια άλλη νόσο. Αυτά από μένα κι εύχομαι τα καλύτερα.

http://psi-gr.tripod.com/snri.html

[jane-do-ni]

Καλησπέρα konMak,

Νομίζω πως ο άντρας σου θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του, αλλά δεν βρίσκει κάτι αποτελεσματικό κι έτσι έχει απελπιστεί. Αν δεν ήθελε, δεν θα επισκεπτόνταν τόσα χρόνια τον έναν ειδικό μετά τον άλλον. Σου έχει μιλήσει ποτέ για τα παιδικά του χρόνια και την σχέση του με τους γονείς του; Τα χει πει αυτά στους ψυχολόγους; Αν ήταν μελαγχολικός από νεαρός, τότε πολύ πιθανόν οι ρίζες των προβλημάτων του να είναι πολύ παλιές. Πρέπει να βρει έναν ειδικό και να του μιλήσει για τις εμπειρίες της ζωής του, από τις πιο πρόσφατες στις παλαιότερες μέχρι να ξεθάψει όλα τα συναισθήματα που έχει μέσα του. Αυτά νομίζω ότι του δημιουργούν το πρόβλημα. Έχουν συσωρευθεί το ένα πάνω στο άλλο και τώρα ο άνθρωπος κοντεύει να σκάσει.

[TheYellowLemonTree_Deleted_membe]

Να συμπληρώσω κάτι αγαπητέ φίλε σε σχέση με αυτό που λες - αν μου επιτρέπεις - ότι αν δεν ήθελε να βοηθηθεί δε θα πήγαινε σε τόσους γιατρούς σε όλο αυτό το διάστημα. Σωστό, αλλά υπάρχει και η άλλη όψη. Να έχει αφεθεί σε αυτή την κατάσταση, λόγω της ανακούφισης που προσφέρουν τα φάρμακα στα συμπτώματα. Αν και όπως είπα και πιο πριν, κάποια πράγματα μπερδεύονται με τη δράση και τις παρενέργειες. Ίσως λοιπόν και να μην υπάρχει πλέον ιδιαίτερη βούληση και πρωτοβουλία, παρά μόνο η έντονη ανάγκη για σχετικά γρήγορη ανακούφιση που όμως δεν αποτελεί τη λύση στο πρόβλημα.

[jane-do-ni]

Σου έστειλα και ένα U2U για κάποιον ψυχοθεραπευτή.

[jane-do-ni]

Ναι TheYellowLemonTree, από ότι λέει και η konMak, τα χάπια έχουν γίνει το καταφύγιό του.

[konMak]

Σας ευχαριστώ όλους για τις άμεσες απαντήσεις σας και το ενδιαφέρον σας!
Να δώσω μια διευκρίνηση: Όταν λέω ότι δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του εννοώ ότι αρνείται να ακολουθήσει τις οδηγίες των γιατρών που του λένε ότι τα φάρμακα είναι πλέον μια εξάρτηση στη ζωή του, και μπορεί απλά να εκνευριστεί γιατί π.χ. θυμήθηκε ότι δεν τα πήρε! Όπως και αρνείται να δεχτεί τις πρακτικές συμβουλές που του δίνει η ψυχολόγος για να φτιάξει τη διάθεσή του μέσα στη μέρα.
Ένα απλό παράδειγμα. Του είπε η ψυχολόγος ότι πρέπει να γεμίζει το χρόνο του με πράγματα που τον ενδιαφέρουν, π.χ. ένα απογευματινό μπάνιο μετά τη δουλειά, μια βόλτα, λίγο παιχνίδι με τα παιδιά, αλλά κάνοντας τα αυτά να πεί στο τέλος της μέρας. Σήμερα πέρασα ωραία. Μετά από αυτή τη συνεδρία με τη ψυχολόγο, κατέβασε το κεφάλι για μια εβδομάδα, δεν ήθελε να ξαναπάει, θεωρώντας ότι η ψυχολόγος του λέει \"μ......ς\" !!!! Sorry !
Αναγνωριζει το πρόβλημά του αλλά δεν δέχεται ότι συζητήσεις και ψυχαναλύσεις θα του λύσουν το πρόβλημα!!!!!
Καλή σας ημέρα !

[TheYellowLemonTree_Deleted_membe]

Είναι μάλλον αυτό που είπαμε λοιπόν. Ότι έχει αφεθεί και κουραστεί ταυτόχρονα και αδυνατεί να αναλάβει δράση. Δύσκολο έτσι όπως τα λες, να αλλάξει ματιά στα πράγματα. Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορέσει να αποφασίσει να δει πιο βαθιά το θέμα. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, αυτά \'πονάνε\' πολύ. Αλλά μόνο έτσι υπάρχει αποτέλεσμα κάποιες φορές. Εύχομαι να έρθει αυτή η στιγμή και καλό κουράγιο στον ίδιο και σε σένα που τον στηρίζεις.

[justme]

Γειά και από εδώ. Ούτε επιστημονική άποψη έχω να σου γράψω ούτε παρόμοια εμπειρία. Μόνο μερικές μου σκέψεις που ότι σου δώσουν σου έδωσαν.
Πιάνομαι από αυτό

Originally posted by konMak
Οφείλω βέβαια να ομολογήσω, ότι είναι αρκετά επηρεασμένος από τα οικονομικά, τα χρέη, τη δουλειά του που γίνεται όλο και πιο αβέβαιη. Να σημειώσω ότι πριν από μερικά χρόνια, που κάναμε διακοπές στο αγαπημένο του μέρος στην Αυστρία, όλο το διάστημα που ήμασταν εκεί, ήταν ένας πραγματικός άγγελος !

και συνεχίζω λέγοντας.
Είναι το μόνο μέρος σε αυτά που έγραψες που εγώ βλέπω να μπορείς να συνεισφέρεις πραγματικά.
Αν λοιπόν ο γιατρός του είπε στον άντρα σου κάθε μέρα να λέει στο τέλος της \" πέρασα ωραία\" εγώ λοιπόν θα σου πρότεινα κάθε μέρα να του λές (με τον α ή τον β τρόπο) ή ακόμα καλίτερα να του δείχνεις (με όποιον τρόπο μπορείς \"εχεις την δουλίτσα σου, δε θα σκάσουμε ούτε θα πεθάνουμε εμείς, και με λίγα και με πολλά η ζωή μας έχει τα ωραία της, ας μη μας δώσουν και καθόλου σύνταξη, πιπίλα των καναλιών είναι αυτά (και όντως έτσι είναι)
Προφανώς και φαντάζομαι τα έχεις σκεφτεί και εσύ αυτά που σου γράφω και τα προσπάθησες κιόλας κι αυτα και άλλα πολλά αλλά έχω την εντύπωση ότι και εσύ (όπως και ο άντρας σου) έχεις παραιτηθεί απο κάθε προσπάθεια.
Μη νομίσεις ότι σου ρίχνω ευθύνες. Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Απλά σου γράφω τις δικές μου σκέψεις πάνω σε αυτά που έγραψες ελπίζοντας να σε βοηθήσω εστω και στο ελάχιστο.

[Sofia]

Originally posted by konMak
Συνεχίζει να ζει με φάρμακα, έχει δεί δύο - τρεις ψυχιάτρους και μια ψυχολόγο, αλλά στην ουσία δεν θέλει να βοηθήσει ο ίδιος τον εαυτό του.
Στις φάσεις αυτές γίνεται επιθετικός, αθυρόστομος και μάλλον ψάχνεις γωνία να κρυφτείς.

ΚonMak,

ολα οσα περιγραφεις μου δειχνουν ανθρωπο που μαλλον εχει \"βολευτει\" ή αυτοπαγιδευτει σε μια κατασταση γνωριμη, ακομα κι αν αυτη λεγεται καταθλιψη. Ακομα κ αν ειναι τοσο δυσαρεστη. Καποιες φορες (οχι ολες βεβαια), οι πολλες αλλαγες γιατρων, μπορει να ειναι κ ενα άλλοθι, κατι για να πειστουμε πώς οντως προσπαθουμε. Αλλα προς λαθος κατευθυνση. Αφου το προβλημα μπορει να παραμενει κ να ειναι ενα: να δουμε (οι θεραπευομενοι) πιο αμεσα το προβλημα. Ετσι μπορει τα χρονια να περνανε, παρεα με τον ψυχολογο/ψυχιατρο και την καταθλιψη χερακι χερακι. Φυσικα δεν αποκλειεται να ειναι μια πιο σοβαρη κατασταση, μα οταν συμφωνουν τοσοι ειδικοι που εχουν μιλησει μαζι του, μαλλον καποια βαση θα χουν τα οσα υποστηριζουν.

Οποτε αναρωτιεμαι πώς τον αντιμετωπιζεις: ως ασθενη, ως ανθρωπο που εξαιτιας της αγωγης του,τυγχανει κ ειδικης μεταχειρισης? Του μιλάς ανοιχτα? Του λες πώς τον βλεπεις? Οχι επικριτικα, αλλα μενοντας κυριως σ αυτα που βλεπεις να γινονται στο σπιτι σας. Για το οτι αγωνιας για την υγεια του κ την οικογενεια σας. Για το ποσο επιθετικος γινεται. Ειμαι σιγουρη, πως θες να τον δεις καλυτερα, απαλλαγμενο απο κατι τοσο βαρυ οσο μια καταθλιψη, ομως μια συμπεριφορα ανοχης που δεν χαρακτηριζεται απο κανενα οριο, περισσοτερο κακο μπορει να του κανει παρα καλο!

Εγω στη θεση σου, θα προσπαθουσα να του πω πώς βλεπω την κατασταση μεσα στην οικογενεια, τί φοβαμαι κ τί με προβληματιζει στην συμπεριφορα του. Δινοντας του την ματια σου, μπορει να τον ταρακουνισεις κ να τον βοηθησεις να δει κ να αισθανθει καλυτερα καποια πραγματα που μπορει κ να μην εχει σκεφτει καν. Λεγοντας του, πώς αισθανεσαι μπορει να τον βγαλεις για λιγο απο την σπηλια του ή τον φαυλο κυκλο που εχει πεσει.

Καλη δυναμη, θα την χρειαστεις υποθετω...