η ψυχολογια της παραλιας

[Χάιντι]

Τυπικό γνώρισμα των διακοπών είναι η ψευδαίσθηση ότι λειτουργούμε εκτός χρόνου, χωρίς άγχος. Η ώρα του φαγητού και του ύπνου δεν είναι προκαθορισμένη, οι υποχρεώσεις αλλάζουν, στην πλαζ απευθυνόμαστε στον ενικό στους διπλανούς μας, κάτω από την ομπρέλα, σαν να ήμαστε φίλοι από χρόνια. Επίσης στην παραλία οι σχέσεις ισχύος μεταβάλλονται. Δεν έχει πια σημασία το επάγγελμα ή, ως ένα βαθμό, το εισόδημά μας. Οι αξίες που οδηγούν σε κοινωνική αναγνώριση είναι άλλες, όπως, για παράδειγμα, η ικανότητα να κάνουμε γουιντ-σέρφινγκ, να κολυμπάμε καλά ή να χορεύουμε όμορφα. Ίσως γι\' αυτό όσοι επιλέγουν τη θάλασσα για να παραθερίσουν είναι νεότεροι (τριάντα πέντε χρονών, κατά μέσο όρο) από τους φίλους του βουνού (σαράντα πέντε χρονών). Η διαφορά αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις προτιμήσεις των εικοσάρηδων, οι οποίοι σαφώς προτιμούν τις ελληνικές ακτές και τα νησιά από τις διακοπές στο βουνό. Είναι κι αυτό ένα είδος εξάρτησης στη χώρα των ατέλειωτων, μαγευτικών ακτών

[whitecandle]

Janet, εσύ το έγραψες αυτό το κείμενο; Μπράβο!

[Sofia]

Originally posted by mstrouf
εε κανω με 2-3 άτομα παρεα. το ενα δεν παει θαλασσα, με το αλλο δεν συμβαδιζουν οι ωρες μας κ με το τριτο οποτε κατσει. νομιζω οτι ζηταω πολλα. καθε καλοκαιρι σκεφτομαι παραλια, θαλασσα, μπανιο κ πεφτω ψυχολογικα. το χειμωνα ειναι διαφορετικα, δεν εχεις τετοια απαιτηση, να βγεις κ συ σαν ανθρωπος να κανεις ενα μπανακι σαν ολους τους αλλους.

οποτε υπάρχει ενα τουλάχιστον ατομο που εστω αραια κ που ξερεις οτι θα πατε παρεα για μπανακι.σωστα?:) ειναι κατι κ αυτο...

απο την αλλη ειναι αληθεια, οτι το καλοκαιρι, εχει κ αυτο κατι που εχουν κ αλλες περιοδοι του χρονου (χριστουγεννα, πρωτοχρονια, γενεθλια, γιορτη): την υποχρεωση απεναντι στον εαυτο μας: ΠΡΕΠΕΙ να περασω καλα. κ συνηθως αυτο το πρεπει ειναι βαρυ. καποιες φορες μαλιστα συνοδευεται κ απο οδηγιες χρησης που ειναι κοινες. Δλδ θαλασσα, ποτακια κλπ. Καποιες φορες μπορει να εχεις ορεξη για ολα αυτα, καποιες αλλες οχι.

Οπως λες, αλλες φορες η θαλασσα σ αρεσει, αλλες σε φοβιζει. Φροντισε να εισαι μαζι της, οταν νιωθεις καλα μ αυτην, οταν νομιζεις οτι αξιζει να εισαι εκει, με ατομα που νιωθεις ανετα κ οχι αναγκαστικα ή υποχρεωτικα επειδη ειναι Σ_Κ ή καλοκαιρι κ κανει ζεστη.

Μην ασκεις την πιεση στον εαυτο σου: το κανουν ολοι, αρα πρεπει κι εγω. Τιποτα δεν πρεπει, περα απο το να σαι καλα (με οποιο τροπο μπορεις καθε φορα), κ να προσπαθεις οσο μπορεις να το βρισκεις αυτο το αισθημα:)..αν δεν μπορεις, δεν ειναι κακο να νιωθεις οτι εκεινη την ωρα δεν μπορεις.

[justme]

Originally posted by mstrouf
ποσταρα το θεμα γιατι ψυχολογικα με ριχνει η ιδεα της παραλιας, συνηθως ειμαι μονη μου κ ψαχνω παρεα για να παω. εχω αρκετες φορες επιχειρησει να παω μονη μου να κανω το μπανιο μου, να ξαπλαρω στην πετσετα μου μεχρι να στεγνωσω, να πιω τον καφε μου κ υστερα να φυγω. μ\' αρεσει να πηγαινω, αλλα μονη μου με ριχνει. χαζευω τριγυρω ορισμενους που παιζουν ρακετες κ θα θελα να επαιζα, αλλα μου την δινουν τα μπαλακια κ με εκνευριζουν οταν ξαφνικα προσγειωνονται πανω σου. ακουγεται ενα συνεχομενο βουητο απ τα χαχανητα κ τις ομιλιες κ το μυαλο σου δεν μπορει να ξεκουραστει. ο ηλιος βλαπτει κ αποφευγω μεσημεριανες ωρες. μ αρεσει το κολυμπι, η ελευθερη καταδυση, αλλα παλι δεν μπορω να το απολαυσω με το να εχω παρατημενη την τσαντα μου εξω στην αμμουδια κ αν μου την κλεψει κανεις; η θαλασσα πολλες φορες με τρομαζει.. ολα αυτα τα παθαινω οταν ειμαι μονη μου στην παραλια, οταν ειμαι με παρεα δεν με πολυνοιαζει, εκτος μονο το γεγονος οτι αισθανομαι αβολα με το μαγιο, οτι ειμαι σαν φαλαινα στην ακτη. προτιμω τα βραδινα μπανακια με παρεα παλι να πινω μπυρες στην παραλια, αλλα αυτο θα γινει 5 φορες μεσα σε ολοκληρο καλοκαιρι κ νιωθω ασχημα που ειμαι τοσο μονη.

Είτε με παρέα είτε χωρίς άμα θέλουν να στην βουτήξουν την τσάντα θα στη βουτήξουν. Οπότε λίγα λεφτά και το κινητό αν δε θέλεις να το χάσεις στο σπίτι. (πορσωπικά δεν έχω χάσει τίποτα από παραλία). Και στο κάτω κάτω ζήτα από κανέναν εκεί δίπλα που έχει τα 3 παιδιά και την πεθερά και τον θείο του... (ξέρεις εκείνη την παρέα με τους πολλούυυυυυυς τους μαζεμένους) ρε παιδιά να αφήσω την τσάντα μου εδώ όσο θα είμαι μέσα στη θάλασσα? όχι δε θα σου πούν. ϊσως σε στραβοκοιτάξουν αλλά όχι δεν θα πούνε. Ελληνες είναι. Φιλότιμο έχουν.

Μα σου αρέσει η κατάδυση και δεν είσαι κάθε μέρα στη θάλασσα? Τι ποιό ωραίο και γαλήνιο μέρος να υσηχάζει το μυαλό από τα πολλά και από την σκοτούρα.

Ψυχολογία της παραλίας λές αλλά για μένα είναι η θάλασσα που μετράει (και νομίζω και για σένα). Εξιοποίησέ την και μην αφήνεις το καλοκαίρι να περνάει. Χίλιες φορές θάλασσα ακόμα και μόνος παρά χαζοκούτι σαββατο μεσημέρι.

[whitecandle]

justme, αυτό σου λέει, άμα έχει παρέα, όλο και κάποιος θα κάθεται έξω να κοιτάει τις τσάντες.
Ρε παιδιά δεν πρέπει, διακοπές ίσον απόλαυση. Όποιος θέλει πάει για μπάνιο, δεν τον υποχρεώνει κανείς. Εγώ ένα καλοκαίρι δεν πήγαινα καθόλου για μπάνιο.

[bluevelvet]

Originally posted by lightbluepath
Janet, εσύ το έγραψες αυτό το κείμενο; Μπράβο!

exei kai allo
Όμως πίσω από την προτίμηση για τη θάλασσα κρύβονται και βαθύτεροι λόγοι. Για παράδειγμα, η έλξη για το νερό προέρχεται από τη γλυκιά, υποσυνείδητη, ανάμνηση των εννέα μηνών που ζήσαμε ως έμβρυα μέσα στο αμνιακό υγρό της μητέρας μας. Πράγματι, νεογέννητα και μωρά μερικών μηνών δε φοβούνται όταν πέσουν σε μια πισίνα κι αρχίζουν να κολυμπούν ενστικτωδώς. Εξαιτίας αυτού του φαινομένου, καθώς και άλλων ενδείξεων -όπως η απώλεια του τριχώματος και η παρουσία υποδόριου λίπους-, ορισμένοι παλαιοντολόγοι υποστηρίζουν ότι πριν από δέκα εκατομμύρια χρόνια το ανθρώπινο είδος πέρασε μια περίοδο υδρόβιας ύπαρξης. Πηγαίνοντας όμως διακοπές δεν προσαρμοζόμαστε αμέσως στους ρυθμούς της παραλίας. Τις πρώτες μέρες περνάμε μια φάση προσαρμογής, κατά την οποία είμαστε ακόμα ο τάδε μηχανικός ή ο δείνα φοιτητής, διατηρούμε δηλαδή ακόμα τη συνήθη ταυτότητά μας και δεν έχουμε ακόμα μεταμορφωθεί σε παραθεριστές. Η διάρκεια αυτής της φάσης ποικίλλει από μερικές ώρες μέχρι και αρκετές μέρες, ανάλογα με το άτομο. Αυτός είναι και ο λόγος που οι καλοκαιρινές διακοπές πρέπει πάντα να διαρκούν τουλάχιστον δύο βδομάδες, προκειμένου να χαλαρώσουμε πραγματικά. Ακόμα και στη διάσταση του ονείρου απαιτείται κάποιος χρόνος προσαρμογής.



Παραλία; Μάλλον πολυκατοικία χωρίς τοίχους...



Αναμφίβολα, η κοινότητα της παραλίας έχει τους δικούς της άγραφους νόμους. Όλοι τούς γνωρίζουν και λίγο πολύ τους σέβονται. Κάτω από την ομπρέλα του ήλιου συμπεριφερόμαστε σαν να βρισκόμαστε σ\' ένα δωμάτιο χωρίς τοίχους. Από τη μια, σκεφτόμαστε πώς να οργανώσουμε καλύτερα τη μέρα μας, ανεξάρτητα από τους άλλους λουόμενους. Από την άλλη, υποβαλλόμαστε σε διαρκή κοινωνικό έλεγχο από τους γείτονες, τα άτομα στις διπλανές ξαπλώστρες. Τις πρώτες μέρες των διακοπών η πλαζ θυμίζει εστιατόριο. Ο καθένας κάθεται στη θέση του και μιλάει μόνο με τους \"συνδαιτυμόνες\" του, ακόμα κι αν η \"αίθουσα\" είναι γεμάτη κόσμο. Σιγά σιγά όμως η πλαζ μεταμορφώνεται. Δημιουργούνται φιλίες και αντιπάθειες κι έτσι μπαίνουμε στη... λογική της πολυκατοικίας. Αισθανόμαστε μέλη ενός ευρύτερου συνόλου το οποίο οριοθετείται από τις μπλε και πράσινες ομπρέλες της συγκεκριμένης \"οργανωμένης\" παραλίας. Να γιατί υπάρχουν πολλοί λουόμενοι πιστοί σε μια συγκεκριμένη παραλία. Μερικές τέτοιες κοινότητες είναι τόσο καλά δομημένες, ώστε κάθε καλοκαίρι μαζεύονται οι ίδιοι άνθρωποι εδώ και είκοσι, τριάντα ή ακόμα και σαράντα χρόνια.



Οι ψάθες μιλούν



Μερικοί ανθρωπολόγοι παρομοιάζουν την παραλία με κοινωνική μεμβράνη η οποία σπάει μόνο όταν η ομάδα χωρίζεται. Ένα από τα χαρακτηριστικά της ζωής στην παραλία είναι πράγματι η αυστηρή περιχαράκωση του χώρου. Φτάνοντας σε μια άδεια αμμουδιά απλώνουμε κάτω ψάθες και πετσέτες. Δημιουργούμε έτσι ένα είδος \"κατασκήνωσης\" ορατής σε όλους, ώστε να κρατάμε τις δέουσες αποστάσεις, οι οποίες εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα κι αν απομακρυνθούμε από το μέρος μας για να κολυμπήσουμε. Επομένως, όποιος φτάνει αργότερα δημιουργεί αναγκαστικά τη δική του βάση τουλάχιστον ένα μέτρο πιο μακριά. Οι αποστάσεις ανάμεσα στις πετσέτες που απλώνονται στην άμμο έχουν μετρηθεί ακριβώς. Αν μια ομάδα γνωστών μεταξύ τους λουομένων τις απλώσει σε απόσταση 1,25-3 μέτρων, τότε η φιλία τους βρίσκεται μόλις στα πρώτα στάδια. Για πραγματική φιλία μιλάμε μόνο όταν οι ψάθες βρίσκονται σαράντα εκατοστά έως 1,25 μέτρα μακριά. Αν, τέλος, οι πετσέτες είναι η μία δίπλα στην άλλη, τότε οι κάτοχοί τους έχουν πλήρη οικειότητα μεταξύ τους.



Όλοι στη βιτρίνα



Όμως στην πλαζ δεν ασχολούμαστε μόνο με την προστασία της προσωπικής μας περιοχής ή το σεβασμό των \"συνόρων\" μας με τους γείτονες. Η παραλία θυμίζει σκηνή θεάτρου όπου ο καθένας μας σκηνοθετεί και επιδεικνύει τον εαυτό του. Ορισμένες μελέτες που έγιναν σε σχετικά μικρές παραλίες έδειξαν ότι κάθε φορά που φτάνει ένας νέος παραθεριστής η συμπεριφορά των υπολοίπων αλλάζει ελαφρώς: γελάμε, μιλάμε πιο δυνατά και κινούμαστε πιο γρήγορα. Από την άλλη, και ο νεοφερμένος επίσης κάνει ό,τι μπορεί για να δηλώσει την ταυτότητα, την προσωπικότητα και τη διαθεσιμότητά του. Ο τρόπος που ντύνεται, το πώς περπατά και το μέρος που επιλέγει να καθίσει μας λένε πολλά γι\' αυτόν. Η κρισιμότερη στιγμή της όλης παράστασης παραμένει η είσοδος στο νερό. Οι άντρες που επιδιώκουν να τραβήξουν την προσοχή βουτάνε στο νερό όσο πιο θεαματικά μπορούν κι αρχίζουν να κολυμπούν δυναμικά. Τις γυναίκες τις απασχολεί περισσότερο η έξοδος από τη θάλασσα, αφού σταματούν για λίγο στα τελευταία μέτρα, εκεί που το νερό φτάνει ανάμεσα στους γοφούς και στα γόνατα.



Σήμερα εδώ, αύριο εκεί



Η εικόνα εκείνου που κάθεται και κουβεντιάζει βυθισμένος στην ξαπλώστρα, που κολυμπάει ή κάνει γουιντ-σέρφινγκ με τους ίδιους πάντα φίλους και στο ίδιο μέρος είναι αυτή που ακόμα κυριαρχεί: η κλασική στάση του 60% των Ελλήνων λουομένων. Όμως αυτή η εικόνα τείνει να εκλείψει. Στις μέρες μας οι τουρίστες προτιμούν να περνούν τις διακοπές τους από μερικές μέρες σε διαφορετικά μέρη, να πηγαίνουν δηλαδή στη θάλασσα, στο βουνό, ίσως και σε μια ιστορική πόλη μέσα στο ίδιο καλοκαίρι. Επιπλέον, αλλάζει σταδιακά και η συμπεριφορά των πιο παραδοσιακών παραθεριστών. Περιορίζεται η συνηθισμένη οικογενειακή διασκέδαση που αποβλέπει στην ψυχαγωγία τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων και αυξάνεται η οργανωμένη διασκέδαση σε μεμονωμένα καλοκαιρινά θέρετρα. Η ψυχαγωγία ποικίλλει από το ομαδικό μπιτς βόλεϊ μέχρι το τάβλι. Σε γενικές γραμμές, η κοινωνία της παραλίας τείνει να γίνει όλο και πιο αυτόνομη και να διαφοροποιείται σε τέτοιο σημείο από το περιβάλλον που τη φιλοξενεί, ώστε οι ντόπιοι να την απορρίπτουν. Οι μόνιμοι κάτοικοι ενός παραθαλάσσιου χωριού αντιμετωπίζουν τους επισκέπτες ως καταναλωτές και όχι ως άτομα. Έτσι, συνήθως δεν έχουν καμιά διάθεση να πιάσουν φιλίες \"μ\' αυτούς τους ξένους\". Το φαινόμενο της αλλαγής βάρδιας των λουομένων ανάλογα με την ώρα είναι κάτι το συνηθισμένο. Οι κάτοικοι της περιοχής πηγαίνουν πάντα νωρίτερα για ηλιοθεραπεία ή μπάνιο, την ώρα του μεσημεριού ή αργά το βράδυ, όταν η παραλία ξαναγίνεται επιτέλους δική τους.



Σε κοιτώ, δε σε κοιτώ...



Ο Γάλλος κοινωνιολόγος Ζαν Ντιντιέ Ιρμπέν όρισε την καλοκαιρινή παραλία ως το \"όργιο της όρασης\", μια σχεδόν απεριόριστη δυνατότητα να κοιτάζουμε και να μας κοιτάζουν. Στην αμμουδιά επιτρέπεται να καθίσουμε ή να ντυθούμε με τρόπο -σκεφτείτε το τόπλες- που απαγορεύεται σε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό πλαίσιο. Η παραλία είναι ένας ουδέτερος χώρος όπου η άμεση οπτική επαφή όχι μόνο δεν παρεξηγείται αλλά είναι μέρος των κανόνων του παιχνιδιού. Επιπλέον, η επιλογή του τόπλες σε μια πλαζ όπου κάτι τέτοιο σπανίζει μπορεί να οφείλεται στην επιθυμία επιβολής των δικών μας επιλογών για λόγους γοήτρου. Αυτό δε σημαίνει ότι στη θάλασσα μπορούμε να κοιτάμε επίμονα οποιοδήποτε σημείο του σώματος των άλλων. Μερικά σημεία παραμένουν ταμπού ακόμα και στην παραλία. Για παράδειγμα, αν το βρεγμένο μαγιό γίνει διαφανές ή υπερβολικά κολλητό προσπαθούμε να καλυφθούμε με τα χέρια ή την πετσέτα. Αυτή η πουριτανική αντίδραση είναι σχεδόν ενστικτώδης. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν καταστάσεις όπου εξαλείφεται εντελώς η αίσθηση της ντροπής, γιατί πάντα έχουμε συναίσθηση του γεγονότος ότι ο άλλος \"μας τρώει με τα μάτια\". Φυσικά, το να είμαστε το επίκεντρο της προσοχής μάς διεγείρει. Ταυτόχρονα όμως αναστέλλει την επιθυμία να προβάλουμε το σώμα μας. Έτσι κι αλλιώς, το ανθρώπινο σώμα εκπέμπει από μόνο του σεξουαλικά σήματα. Το στήθος, οι γοφοί και οι γλουτοί (στη γυναίκα), οι τρίχες και οι μυώδεις πλάτες (στον άντρα), προσελκύουν αναπόφευκτα την προσοχή του αντίθετου φύλου.



Το σώμα μας είναι πομπός σεξουαλικών μηνυμάτων



Όλοι το αντιλαμβάνονται αυτό, έστω και υποσυνείδητα, κι έτσι γεννιέται το συναίσθημα της ντροπής που εκφράζεται με διττό και αντιφατικό τρόπο. Από τη μια, υπάρχει η επιθυμία να μην επιτρέψουμε ούτε καν στο βλέμμα του άλλου να \"χαϊδέψει\" κάποια σημεία του σώματός μας που θεωρούμε πολύ προσωπικά, ενώ, από την άλλη, υπάρχει πάντα ο φόβος να μη διαθέτουμε ένα αρκετά επιθυμητό σώμα. Τα σημεία εκείνα του σώματος που θεωρούμε αυστηρώς προσωπικά και απόκρυφα διαφέρουν ανάλογα με την εποχή, το άτομο, τον πολιτισμό και τις περιστάσεις. Για παράδειγμα, στην Ιαπωνία, οι άντρες και οι γυναίκες κάνουν μαζί μπάνιο γυμνοί στα ξενοδοχεία, αλλά τα βαθιά ντεκολτέ στα γυναικεία ρούχα θεωρούνται ακόμα και σήμερα ανάρμοστα. Το αίσθημα της ντροπής διαφέρει επίσης ανάλογα με το φύλο. Για τους άντρες επικεντρώνεται στα γεννητικά όργανα, κάτι το αναμενόμενο, εφόσον ο μόνος τρόπος για να κρύψουν την ερωτική επιθυμία, η οποία εκδηλώνεται με τη στύση, είναι να καλύψουν την περιοχή αυτή. Οι γυναίκες, αντίθετα, έχουν διάφορα σημεία στο σώμα τους που μπορούν να κρύψουν ή να επιδείξουν ανάλογα με τις επιλογές τους. Το παιχνίδι της απόκρυψης ή αποκάλυψης μερικών ακόμα εκατοστών δέρματος είναι τυπικά γυναικείο και συνδέεται άμεσα με την ερωτική πρόκληση. Το αντιλήφθηκαν ακόμα και οι εταιρείες που πουλάνε μαγιό. Προκειμένου ν\' αντισταθμίσουν το γεγονός ότι με την έλευση του τάνγκα ολόκληρο το σώμα έχει πια αποκαλυφθεί, στράφηκαν σε σχέδια που επιτρέπουν τον πολλαπλασιασμό των προκλητικών κινήσεων που έλκουν τα αρσενικά βλέμματα: ολόσωμα μαγιό που κατεβαίνουν για να κάνουμε ηλιοθεραπεία τόπλες, μπικίνι με φερμουάρ, παρεό που μπορούν να σηκωθούν όσο θέλουμε.



Η συνήθεια να βλέπουμε σχεδόν γυμνά σώματα στις παραλίες επηρέασε και την καθημερινή μόδα, η οποία προτείνει όλο και πιο τολμηρά ντεκολτέ. Επιπλέον, η δύναμη της συνήθειας άλλαξε δραστικά την αίσθηση αιδούς των Ελλήνων. Περίπου το 40% των λουομένων δηλώνει ότι δεν έχει πρόβλημα αν σε μια ερημική παραλία βρεθεί μπροστά σε ένα γυμνό άντρα ή γυναίκα. Κι ενώ το 1983 το ποσοστό εκείνων που ήταν αντίθετοι στο τόπλες σε μια πολυσύχναστη παραλία ήταν 56%, σήμερα έπεσε στο 46%. Η έκταση των \"παραβάσεων\" ποικίλλει από πλαζ σε πλαζ. Συνήθως τα άτομα με τις ίδιες επιθυμίες καταλήγουν στο ίδιο μέρος. Έτσι, κάποιες παραλίες κατακλύζονται από κόσμο με λίγες αναστολές -όπως, για παράδειγμα, στη Μύκονο-, ενώ σε κάποιες άλλες συχνάζουν μαμάδες με παιδάκια. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η επιλογή γίνεται με αυθόρμητο τρόπο.

[iberis]

Originally posted by janet
Τυπικό γνώρισμα των διακοπών είναι η ψευδαίσθηση ότι λειτουργούμε εκτός χρόνου, χωρίς άγχος. Η ώρα του φαγητού και του ύπνου δεν είναι προκαθορισμένη, οι υποχρεώσεις αλλάζουν, στην πλαζ απευθυνόμαστε στον ενικό στους διπλανούς μας, κάτω από την ομπρέλα, σαν να ήμαστε φίλοι από χρόνια. Επίσης στην παραλία οι σχέσεις ισχύος μεταβάλλονται. Δεν έχει πια σημασία το επάγγελμα ή, ως ένα βαθμό, το εισόδημά μας. Οι αξίες που οδηγούν σε κοινωνική αναγνώριση είναι άλλες, όπως, για παράδειγμα, η ικανότητα να κάνουμε γουιντ-σέρφινγκ, να κολυμπάμε καλά ή να χορεύουμε όμορφα. Ίσως γι\' αυτό όσοι επιλέγουν τη θάλασσα για να παραθερίσουν είναι νεότεροι (τριάντα πέντε χρονών, κατά μέσο όρο) από τους φίλους του βουνού (σαράντα πέντε χρονών). Η διαφορά αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις προτιμήσεις των εικοσάρηδων, οι οποίοι σαφώς προτιμούν τις ελληνικές ακτές και τα νησιά από τις διακοπές στο βουνό. Είναι κι αυτό ένα είδος εξάρτησης στη χώρα των ατέλειωτων, μαγευτικών ακτών

Originally posted by lightbluepath
Janet, εσύ το έγραψες αυτό το κείμενο; Μπράβο!

http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=92853

όχι δεν το έγραψε η janet. Aπλά ξέχασε να αναφέρει την πηγή και άθελά της (!) οικειοποιείται τα γραπτά άλλων!

:):P

[justme]

ελφρώς γαλάζιο μονοπάτι,
όποτε είμαι εγώ με παρέα στη θάλασα δεν αφήνουμε κάποιον σκοπό να φυλάει τα πράγματα. Γιαυτό έγραψα είτε με παρέα είτε χωρίς το ίδιο είναι.
Δε νομίζω δηλαδή 2 άτομα παρέα να μπαίνουν εναλάξ στην θάλασσα για να φυλάνε τα πράγματα...

[whitecandle]

Originally posted by justme
ελφρώς γαλάζιο μονοπάτι,
όποτε είμαι εγώ με παρέα στη θάλασα δεν αφήνουμε κάποιον σκοπό να φυλάει τα πράγματα. Γιαυτό έγραψα είτε με παρέα είτε χωρίς το ίδιο είναι.
Δε νομίζω δηλαδή 2 άτομα παρέα να μπαίνουν εναλάξ στην θάλασσα για να φυλάνε τα πράγματα...

Ε δεν είναι και τόσο κακό. Καλύτερο από το να βάλεις κάποιον ξένο να στα φυλάει. Εντωμεταξύ το light πάει στο blue και τα δύο μαζί σημαίνουν γαλάζιο, οπότε το ελαφρώς δεν κολλάει :).

[Lou!]

αγγλικα:

δεν υπαρχει το γαλαζιο σαν ενιαια λεξη.
το light σαν επιθετο μπροστα απο χρωματα σημαινει \"ανοιχτο\".
οποτε light blue, ειναι το ανοιχτο μπλε, δλδ γαλαζιο.

[Χάιντι]

Ε, τι να πω εξυπνάδες! :P

[arktos]

Originally posted by Lou!..
αγγλικα:

δεν υπαρχει το γαλαζιο σαν ενιαια λεξη.
το light σαν επιθετο μπροστα απο χρωματα σημαινει \"ανοιχτο\".
οποτε light blue, ειναι το ανοιχτο μπλε, δλδ γαλαζιο.

επίσης υπάρχει και σε όνομα αρώματος...
τέλειο!
( χωρίς το path )

[Χάιντι]

Originally posted by arktos
επίσης υπάρχει και σε όνομα αρώματος...
τέλειο!
( χωρίς το path )

ναι, το ξέρω και γω το άρωμα
το \"lightblue\" μυρίζει λίγο σαν λεμόνι

[whitecandle]

Originally posted by Lou!..
αγγλικα:

δεν υπαρχει το γαλαζιο σαν ενιαια λεξη.
το light σαν επιθετο μπροστα απο χρωματα σημαινει \"ανοιχτο\".
οποτε light blue, ειναι το ανοιχτο μπλε, δλδ γαλαζιο.

Ε ναι, το ίδιο λέμε!

[Χάιντι]

Originally posted by iberis

Originally posted by janet
Τυπικό γνώρισμα των διακοπών είναι η ψευδαίσθηση ότι λειτουργούμε εκτός χρόνου, χωρίς άγχος. Η ώρα του φαγητού και του ύπνου δεν είναι προκαθορισμένη, οι υποχρεώσεις αλλάζουν, στην πλαζ απευθυνόμαστε στον ενικό στους διπλανούς μας, κάτω από την ομπρέλα, σαν να ήμαστε φίλοι από χρόνια. Επίσης στην παραλία οι σχέσεις ισχύος μεταβάλλονται. Δεν έχει πια σημασία το επάγγελμα ή, ως ένα βαθμό, το εισόδημά μας. Οι αξίες που οδηγούν σε κοινωνική αναγνώριση είναι άλλες, όπως, για παράδειγμα, η ικανότητα να κάνουμε γουιντ-σέρφινγκ, να κολυμπάμε καλά ή να χορεύουμε όμορφα. Ίσως γι\' αυτό όσοι επιλέγουν τη θάλασσα για να παραθερίσουν είναι νεότεροι (τριάντα πέντε χρονών, κατά μέσο όρο) από τους φίλους του βουνού (σαράντα πέντε χρονών). Η διαφορά αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις προτιμήσεις των εικοσάρηδων, οι οποίοι σαφώς προτιμούν τις ελληνικές ακτές και τα νησιά από τις διακοπές στο βουνό. Είναι κι αυτό ένα είδος εξάρτησης στη χώρα των ατέλειωτων, μαγευτικών ακτών

Originally posted by lightbluepath
Janet, εσύ το έγραψες αυτό το κείμενο; Μπράβο!

http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=92853

όχι δεν το έγραψε η janet. Aπλά ξέχασε να αναφέρει την πηγή και άθελά της (!) οικειοποιείται τα γραπτά άλλων!

:):P

Δεν μου λες, λέει πουθενά ο Νίκος D ότι αυτό είναι κακό? και αν ναι που το λέει?
Εξυπνάκια!!!

:D