Καλησπέρα

[Mystic]

Καλησπέρα,

Αυτή την περίοδο περνάω ένα καταθλιπτικό επεισόδιο. Το πρώτο ήταν το 2008, αργότερα ήρθε και η διάγνωση για οριακή προσωπικότητα. Έχω ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ αυτά τα δύο χρόνια, με αποκορύφωμα τους τελευταίους μήνες όταν εξαιτίας του προηγούμενου ψυχιάτρου μου χειροτέρευσε σε τέτοιο βαθμό η κατάστασή μου που παραλίγο να κάνω εισαγωγή. Μάζεψα όλες μου τις δυνάμεις, βρήκα ένα σωστό θεραπευτικό πλαίσιο και τώρα παλεύω με αντικαταθλιπτικά (zoloft) και ψυχοθεραπεία... Αλλά ο πόνος δεν έχει υποχωρήσει, τουλάχιστον δεν αυτοτραυματίζομαι πια. Είναι μοναχικό το ταξίδι, όσο κι αν έχεις ανθρώπους που νοιάζονται. Το γνωρίζετε όλοι καλά. Το πέρασμα από την αυτομομφή, στις ενοχές, στην απελπισία, στο τέλμα, στην ελπίδα. Και πάλι από την αρχή. Τόσος πόνος. Και κανείς να μην μπορεί να συναισθανθεί, όσο κι αν το θέλει. Θέλω να ευχηθώ σε όλους καλή δύναμη. Θα είμαι εδώ.

[3wtiko]

Originally posted by Mystic
Καλησπέρα,

Αυτή την περίοδο περνάω ένα καταθλιπτικό επεισόδιο. Το πρώτο ήταν το 2008, αργότερα ήρθε και η διάγνωση για οριακή προσωπικότητα. Έχω ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ αυτά τα δύο χρόνια, με αποκορύφωμα τους τελευταίους μήνες όταν εξαιτίας του προηγούμενου ψυχιάτρου μου χειροτέρευσε σε τέτοιο βαθμό η κατάστασή μου που παραλίγο να κάνω εισαγωγή. Μάζεψα όλες μου τις δυνάμεις, βρήκα ένα σωστό θεραπευτικό πλαίσιο και τώρα παλεύω με αντικαταθλιπτικά (zoloft) και ψυχοθεραπεία... Αλλά ο πόνος δεν έχει υποχωρήσει, τουλάχιστον δεν αυτοτραυματίζομαι πια. Είναι μοναχικό το ταξίδι, όσο κι αν έχεις ανθρώπους που νοιάζονται. Το γνωρίζετε όλοι καλά. Το πέρασμα από την αυτομομφή, στις ενοχές, στην απελπισία, στο τέλμα, στην ελπίδα. Και πάλι από την αρχή. Τόσος πόνος. Και κανείς να μην μπορεί να συναισθανθεί, όσο κι αν το θέλει. Θέλω να ευχηθώ σε όλους καλή δύναμη. Θα είμαι εδώ.

καλησπερα

καλή δύναμη και σε σένα

να αντέξεις τον πόνο,

και να γίνει ανάμνηση!

[chr1986]

Καλή δύναμη σε όλους μας. Όντως, είναι πολύ μοναχικό το ταξίδι. Ίσως όμως αυτό είναι καλύτερο, καθώς γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και μαθαίνουμε σιγά σιγά να τον αγαπάμε και να μην αναζητούμε την αγάπη των άλλων τόσο έντονα.. Και αν δεν τον αγαπήσουμε...ίσως τον συμπαθήσουμε λιγουλάκι.. Αβάσταχτος ο πόνος και η ελπίδα τόσο μακρινή.. Μακρινή, αλλά όχι άπιαστη..(θέλω να πιστεύω). Κουράγιο και υπομονή, σε ό,τι και αν αντιμετωπίζει ο καθένας..