..χαμενη στις σκεψεις μου..

[lost_soul]

Γεια σας, ειμαι καινουρια στο φορουμ και θα ηθελα κι εγω να γραψω το δικο μου προβλημα... Απο μικρη ημουν ιδιατερα συναισθηματικη και δοτικη με ολους (μεγα λαθος). Πιστευα οτι ολοι ειναι καλοι και ειλικρινεις... Ηθελα παντα να βοηθαω τους γυρω μου σε οποιοδηποτε προβλημα κι αν ειχαν με οτι κοστος. Το αποτελεσμα ηταν να πληγωθω σχεδον απο ολες μου τις σχεσεις (φιλικες και ερωτικες). Ολοι ηθελαν να παρουν απο μενα οτι μπορουσαν χωρις να ενδιαφερονται για μενα πραγματικα. Δεν τους κατηγορω! Ας προσεχα! Στο θεμα των ερωτικων σχεσεων ομως τα πραγματα ειναι πιο ασχημα απο ποτε. Μετα απο εφημερες και ασημαντες σχεσεις, σε μια στιγμη της ζωης ιδιαιτερα κρισιμη και μεταβατικη γνωρισα εναν υπεροχο (?) ανθρωπο. Μειναμε μαζι 3 χρονια με ιδιαιτερες εναλλαγες, απο στιγμες απεραντης ευτυχιας και αγαπης σε στιγμες ασχημων τσακωμων χωρις ιδιαιτερο λογο. Στην αρχη της σχεσης μας αρχισα να παθαινω κι εγω αυτες τις περιβοητες κρισεις πανικου. Στην αρχη ελεγα οτι δεν ειναι τιποτα και οτι ειναι απλα αγχος, με αποτελεσμα να θαβω το προβλημα ολο και πιο βαθια μεσα μου. Ο συντροφος μου αν και δε καταλαβαινε πως ειναι δυνατον να παθαινει καποιος κρισεις πανικου, με στηριξε πολυ, σε σημειο να μπορω να διαχειριζομαι τις κρισεις χωρις να μου δημιουργουν προβλημα στη ζωη μου. Δυστυχως ομως, αναποφευκτα, αφου δεν ελυνα το προβλημα παρα μονο το απεφευγα, ηρθε η στιγμη που αλλαξα εντελως. Δεν αντεχα τιποτα γυρω μου, ολα μου εφταιγαν, δεν μπορουσα να βρισκομαι με κοσμο, δεν ηξερα τι ηθελα, εκλαιγα συνεχεια, ξεσπαγα στο συντροφο μου (αλλες φορες με λογο και αλλοτε αδικα), ενιωθα οτι δε με καταλαβαινε. Εκεινος προσπαθουσε οσο μπορουσε να με κανει να αισθανομαι καλα. Ματαια. Ειχα κλειστει στον εαυτο μου και του εδειχνα οτι για μενα ηταν ενας ξενος. Παρολο που ειχα ζησει μαζι του απο τις ωραιοτητες στιγμες της ζωης μου. Μεσα σε αυτο το κλιμα εφτασε η στιγμη που επρεπε να αποφασισουμε για το τι θα γινοταν με τη σχεση μας, μεναμε σε διαφορετικες πολεις (αν και τις μισες μερες της βδομαδας ειμασταν μαζι) δεν αντεχαμε αλλο. Επρεπε ή να μεινουμε μαζι ή να χωρισουμε. Εκανε το μεγαλο βημα και αποφασισε ν' αφησει την πολη του (την οικογενεια του και τους φιλους του) και να μεινουμε στη δικη μου καθως ειχαμε περισσοτερες επιλογες για δουλεια κ.λ.π. Οσο ομως γινοταν αυτο τοσο χειροτερευα. Ολο και πιο πολυ απομακρυνουν, δεν μπορουσα να του δειξω τι σημαινε για μενα, ποσο πολυ τον αγαπουσα. Με αφορμη ενα ψεμα (αθωο) που μου ειπε και την ολο και αυξανομενη συχνοτητα αλλα και ενταση των κρισεων μου, του λεω να χωρισουμε ενω μεναμε μαζι, τον εδιωξα στην κυριολεξια. Ελπιζοντας οτι θα καταλαβει οτι δε το εννοω, συνεχιζω να ζω στον κοσμο μου στην κυριολεξια, δεν εκανα τιποτα, ημουν κλεισμενη σε ενα δωματιο, δεν μιλαγα σε κανενα, προσπαθωντας να λυσω το προβλημα μου. Λιγες μερες αργοτερα μου λεει να του στειλω τα πραγματα του. ΣΟΚ! Αλλα πιστευα οτι δεν το εννοουσε και συνεχισα να ζω στον κοσμο μου. Μετα απο εικοσι μερες χωρις να εχουμε επικοινωνησει καθολου, μαθαινω απο μια "φιλη" οτι φλερταρει ασυστολα με οποιαδηποτε και οτι ξαναγυρισε στην πρωην του και οτι της εκανε δωρο ενα δαχτυλιδι που ειχε παρει για μενα (που υποτιθεται οτι τον ειχε πληγωσει και οτι δεν τη σιχαινοταν). ΣΟΚ! Για ακομα μια φορα αντι να λειτουργησει η καρδια μου αυτο που εκανα ηταν να τον βρισω. Για δυο μηνες προσπαθουσα να συνεχισω τη ζωη μου (ποια ζωη βεβαια...), κανοντας οτι δε συμβαινει τιποτα και οτι ειμαι καλα. Τοτε ειναι που λαμβανω ενα μνμ του, αν και χαρηκα παρα πολυ, αυτο που εκανα ηταν να τον διωξω ακομα μια φορα. Εχουν περασει 6 μηνες απο τοτε.. Εκεινος: εκανε σχεση με μια κοπελα μολις την επομενη που επικοινωνησε μαζι μου και ειναι ακομα μαζι της και απο οτι μαθαινω ευτυχισμενος απολυτα.. Εγω: πηγαινω σε ειδικο για τις κρισεις, προσπαθω να βαλω σε μια ταξη τη ζωη μου, να απαλλαγω απο τις τυψεις που με κυριευουν καθε λεπτο, προσπαθω να καταλαβω πως ενας ανθρωπος που μου ταζε τον ουρανο με τα αστρα, που τα δωσε, που μου λεγε πως μ'αγαπουσε, που μου ορκιζοταν, που με εκανε να πιστεψω οτι υπαρχουν ανθρωποι που δεν κοιτανε την παρτυ τους και μονο, που ελεγε πως θα ναι διπλα μου οτι κι αν συμβει, με ξεγραψε μεσα σε μια μερα και δε νοιαζεται αν ζω ή αν πεθαινω... ΞΕΡΩ οτι θα μου πειτε πως καλα επαθα. ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΠΑΨΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΩ ΑΛΛΟΝ ΕΡΩΤΙΚΑ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΕΦΗΜΕΡΟ, ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΞΥΠΝΑΩ ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ. ΔΕ ΖΩ ΑΠΛΑ ΕΠΙΒΙΩΝΩ. ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΕΙΞΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ Σ'ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΜΟΥ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΜΟΥ. Προσπαθω να συνεχισω τη ζωη μου, εχω βρει γιατι παθαινω τις κρισεις, αλλα δε μπορω να ξεφυγω απο αυτο το συναισθημα της διαρκους θλιψης και παραιτησης..

Ελπιζω να μη σας κουρασα.. Ξερω πως αυτο που περναω δε συγκρινεται με αλλα πιο σοβαρα πραγματα που εχω διαβασει στο φορουμ, ομως θα θελησα να μοιραστω τα συναισθηματα μου και να σας πω το εξης: ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΑΣ, ΜΗΝ ΤΑ ΚΡΑΤΑΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ, ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΘΑ ΠΛΗΓΩΣΕΤΕ. ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ! Οσο και να προσπαθουμε να τον μπερδεψουμε οτι δεν υπαρχει προβλημα κι οτι ολα ειναι καλα, αν δεν αντιμετωπιζουμε στα ισια το προβλημα να ειστε σιγουροι οτι αυτο που θα καταφερουμε ειναι να δημιουργησουμε ενα ακομα μεγαλυτερο προβλημα!!!

[elis]

καταρχασ το πιο απλο που εχεισ να κανεισ αλλα θα σε βοηθησει οσο δε φανταζεσαι θα ειναι να ξεκαθαρισεισ μαζι του τι αισθανεται γιατι οντωσ μπορει να σε διεγραψε την αλλη μερα αλλα μπορει να το εκανε και απο ανασφαλεια μη μεινει μονοσ του ναι υπαρχουν τετοιοι αντρεσ δεν ειναι μονο οι γυναικεσ ετσι και χιλιουσ δυο λογουσ πιαστον και ξηγηθειτε αφου πρωτα διαβασεισ αυτο το ποστ που ταιριαζει ακριβωσ και στη δικη σου περιπτωση

Originally posted by pad
γεια σου νατασουλι!!καταρχασ απο τισ απαντησεισ σου φαινεται οτι βιαζεσαι να γινεισ καλα τα πραγματα με τισ ψυχικεσ ασθενειεσ δυστηχωσ παιρνουν καιρο και δε λυνονται σε ενα μηνα αυτο που πρεπει να εχεισ στο νου σου ειναι να καταλαβεισ τι εχει συμβει και να θωρακισεισ τον εαυτο σου οσο το δυνατον καλυτερα να μην ξανασυμβει αυτο ειναι το χρονοβορο κομματι.τωρα υπαρχουν πραγματα που μπορεισ να κανεισ για να βελτιωσεισ την καθημερινοτητα σου και αυτα ειναι οτι ακριβωσ εκανεσ παλιοτερα πηγαινεσ για καφε,εκανεσ βολτεσ ,ποδηλατο, διαβασμα, οτιδηποτε σε ευχαριστουσε παλιοτερα αν δε μπορεισ ακομα πιεσου σε οτι μπορεισ βαζε μικρουσ στοχουσ και στο τελοσ θα δεισ την προοδο.υποψιαζομαι οτι επειδη δεν εισαι καλα και ζοριζεσαι ολο αυτο σου φερνει μια υπερενταση και αντιδρασ υπερβολικα σε καποια πραγματα στισ διαπροσοπικεσ σου σχεσεισ, την σημερον ημερα κανενασ δε θα σηκωσει χερι να σε βοηθησει γιατι ο καθενασ εχει τα προβληματα του και σκεφτεται μονο αυτα, τι θελω να σου πω οτι οι φιλοι και η σχεση μεχρι ενα σημειο θα σου προσφερουν ανακουφιση στα προβληματα σου λυση δε θα σου προσφερει κανεισ γιατι πολυ απλα δε θα κανουν τον κοπο να μπουν στην θεση σου και αν γινει αυτο η λυση που θα προκυψει θα ειναι λανθασμενη γιατι δε ξερουν ολα τα δεδομενα αυτα μονο εσυ τα ξερεισ αρα καταλαβαινεισ οτι ολο αυτο ειναι μια μαχη που πρεπει να δωσεισ μονη σου, στη μαχη αυτη οι φιλοι εχουν βοηθητικο ρολο κι οχι πρωταγωνιστικο αρα αν δε βρεισ ανταποκριση στη προσπαθεια σου να παιξουν ενεργο ρολο στον αγωνα σου μην το θεωρησεισ οτι δεν ειναι φιλοι σου γιατι προσπαθεισ να τουσ δωσεισ ενα ρολο που δεν ειναι δικοσ τουσ.

βασικα οταν μασ τυχαινει ενα προβλημα πρωτη φορα στη ζωη μασ και δεν ειμαστε μαθημενοι απο μικροι να λυνουμε προβληματα λογω υπερπροστατευτικησ ελληνικησ οικογενειασ κλπ νομιζουμε οτι το προβλημα δεν ειναι δικο μασ αλλα και των αλλονων γιατι μασ φαινεται δυσκολο να σηκωσουμε το βαροσ κι ετσι δημιουργουνται διαφορα προβληματα διαβασε αυτα που εχω γραψει παραπανω και θα καταλαβεισ στην δικη σου περιπτωση βεβαια αυτο ειναι το αλλοθι σου αυτοσ για μενα δεν εχει κανενα αλλοθι και αποδειχτηκε κατωτεροσ των περιστασεων μονο αμα μιλησετε και σου εξηγησει θα καταλαβεισ θα πονεσεισ αλλα θα ξερεισ και μετα βλεπεισ με καθαρο μυαλο τι κανεισ

[lost_soul]

Ευχαριστω για την απαντηση.. Στα περισσοτερα που μου ειπες εχεις δικιο! Σιγουρα οτι αφορα σε ψυχικες ασθενειες δε μπορει να ξεπεραστει απο τη μια στιγμη στην αλλη. Χρειαζεται μεγαλη προσπαθεια και τρομερη ειλικρινεια απεναντι στον εαυτο μας για να τα καταφερουμε οριστικα!!

Δεν εχω καταληξει ακομα τι γινεται στις διαπροσωπικες μου σχεσεις, αν και το εχω σκεφτει αυτο που ανεφερες σχετικα με το οτι δινω ρολους που δεν ειναι δικοι τους και περιμενω περισσοτερα πραγματα απο οσα μπορουν ισως να δωσουν.

Δεν ειναι η πρωτη φορα που αντιμετωπιζω καποιο προβλημα, κι ευτυχως η οικογενεια μου με αφηνε να αντιμετωπιζω τις δυσκολιες που επρεπε αναλογα με την ηλικια φυσικα..

Οσον αφορα στον πρωην μου, ειναι δυσκολο να του μιλησω οσο κι αν το θελω... Απο τη στιγμη που ειναι σε σχεση τοσο καιρο και αφου με εχει βγαλει απο τη ζωη του, πρεπει να το σεβαστω και να μην επικοινωνησω μαζι του, οσο αρνητικο αντικτυπο κι αν εχει σε μενα... Και αν ισχυει οντως το ενδεχομενο να εκανε σχεση απο ανασφαλεια τοτε σημαινει οτι κουκουλωσε οτι ζησαμε κι εχει προχωρησει παρακατω αδιαφορωντας για μενα. ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΘΕΛΩ... ΑΛΛΑ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟΣΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΠΙΑ

[ioannis2]

lost_soul
{{ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΑΣ, ΜΗΝ ΤΑ ΚΡΑΤΑΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ, ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΘΑ ΠΛΗΓΩΣΕΤΕ. ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ!}}
Πρώτα μην απελπίζεσαι. ΄Πάντα να ελπίζεις΄. Αυτλο μας δίνει δύναμη στη ζωή.

Σ αυτό το τελευταίο που παραρέτω από το μειλ σου, προσθέτω: να κάνεις πάντα, να έχεις σαν ατόχο αυτό που σου λέει η συνείδηση σου, αυτό που λένε ότι υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού, να αφουγκραζόμαστε και να ακολουθούμε την κραυγή που υπάρχει μέσα μας (όπως γράφει ο Καζαντζάκης στην Ασκητική). Αυτός ο δρόμος οδηγεί στο τέλος στην πληρότητα και στη γαλήνη της ψυχής. Αν τολμήσεις να τη ξεγελάσεις τη ψυχή θα υποφέρεις.

[elis]

πλακα κανεισ τωρα ετσι;παρτον τηλ παιδακι μου στο εγχειριδιο των σχεσεων λεει οτι 2 πρωην δεν πανε για καφε οταν ο ενασ εχει σχεση μονο οταν τρεχει κατι ερωτικο με μικρα γραμματα λεει οταν ειναι να ξηγηθουν δεν υπαρχει προβλημα.δεν το χεισ διαβασει καλα το εγχειριδιο μου φαινεται.αυτα που σου εγραψα μονο τα κομματια που λενε οτι δινουμε λαθοσ ρολουσ αντιστοιχουσαν σε σενα τα αλλα ηταν για την αλλη περιπτωση απλα ετυχε μαλλον και καναν και σε σενα επρεπε να τα κοψω

[ioannis2]

pad

που μπορώ να βρω το εγχειρίδιο των σχέσεων;

[γιώτα2]

{{ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΑΣ, ΜΗΝ ΤΑ ΚΡΑΤΑΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ, ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΘΑ ΠΛΗΓΩΣΕΤΕ. ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ!}}



ΠΛΗΓΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΛΥ.....

[lost_soul]

Γεια σου Ιωαννη! Εχω διαβασει κι εγω την ασκητικη και συμφωνω απολυτα με οσα λες (αν και το συγκεκριμενο βιβλιο μου προκαλει συναισθηματα θλιψης και απελπισιας!!

Γεια σου pad! Αν ησουν εσυ η αλλη κοπελα πως θα ενιωθες, οταν εβλεπες οτι η πρωην του αγοριου σου μετα απο τοσο καιρο επιδιωκει να εχει παλι επικοινωνια??? Η αληθεια ειναι οτι το χρειαζομαι επειγοντως αυτο το εγχειριδιο!!!

Γεια σου Γιωτα, σιγουρα πληγωνουμε και τους αλλους οταν κρυβομαστε απο τον ιδιο μας τον εαυτο μας! Αλλα πρεπει να σκεφτομαστε πρωτα τον ευατο μας (οτι αυτον κοροιδευουμε) και μετα τους αλλους (ακομα κι αν αυτοι οι αλλοι ειναι ατομα που μας αγαπανε πραγματικα!)

Ιωαννη και Γιωτα, εσεις τι γνωμη εχετε σχετικα με το θεμα που με απασχολει??

[νατασουλι]

Γειά σου lost_soul!! Βιώνω μια παρόμοια κατάσταση με σένα κ μπορώ ν σε καταλάβω. Είχα σχέση 3 χρόνια, πέρασα τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μ αλλά κ τις πιο άσχημες με αυτό τον άνθρωπο. Μέναμε κ μεις σε διαφορετικές πόλεις αλλά βρισκόμασταν συχνά. Εγώ είχα κατάθλιψη κ δημιουργήθηκαν κ άλλα προβλήματα στην υγεία μ. Στην αρχή αυτός μ έλεγε ότι θ με βοηθάει κ όλα τα σχετικά. Όταν άρχισε ν μένει σπίτι μ άρχισα ν βλέπω έναν άλλο χαρακτήρα του, νευρικό κ βίαιο κ δ με καταλάβαινε πάντα. Με έκανε χειρότερα κ τον άφησα πριν 2 μήνες γ ν ξεπεράσω μόνη τ πρόβλημα μ. Πόνεσα πάρα πολύ γιατί τον αγαπάω. Κ εγώ έμαθα ότι άρχισε ν τράβιεται με άλλη, με ένα 15χρονο κορίτσι κ αυτός είναι 22. Πραγματικά τρελάθηκα γιατί με έπαιρνε τηλ κ έστελνε μηνύματα κ με παρακαλούσε ν γυρίσω. Είχα τ θάρρος ν του μιλήσω όμως κ ξεκαθάρισαν κάπως τα πράγματα κ με αυτόν αλλά κ μέσα μ. Δ τα ξαναβρήκαμε ως ζευγάρι αλλά ως άνθρωποι πλέον. Δ λέω ότι γίναμε φίλοι, απλώς έβγαλα αυτα π κρατούσα μέσα μ κ αυτός τ ίδιο κ πραγματικά ηρέμησα αρκετά. Τον αγαπάω ακόμη, δ μπορώ ν κοιτάξω άλλον άντρα αλλά πλέον π ξεκαρισαν τα πράγματα δ πονάω τόσο π είμαστε χώρια. Εσένα πέρασε αρκετούτσικος καιρός από τότε π χωρίσατε αλλά ποτέ δ είναι αργά! Θ σε συμβούλευα ν του στείλεις ένα μήνυμα κ ν βγάλεις αυτα π έχεις μέσα σ. Μπορεί ν μην απαντήσει ή η απάντηση του ν μη σ αρέσει όμως μέσα σ θ καθαρίσεις ή μπορεί κ ν τ πάρεις απόφαση ότι τελείωσε κ ν κοιτάξεις μπροστά. Σκέψου όμως ότι μπορεί ο άνθρωπος ν σε καταλάβει κ ν γίνουν όλα καλύτερα. Τώρα αν πάλι δ έχεις τ θάρρος ν του μιλήσεις προσπάθησε ν αφήσεις αυτή την ιστορία πίσω κ ότι σε πόνεσε επίσης. Ξέρω δ είναι εύκολο αλλά με τον καιρό θ αρχίσεις ν νιώθεις καλύτερα. Πίστεψε με!

Φρόντισε τον εαυτό σ κ κανε πράγματα π αγαπάς. Κ γω τ ίδιο προσπαθώ ν κάνω κ σιγά σιγά θ αρχίσω ν νιώθω καλύτερα. Σ εύχομαι ν πάνε όλα καλά!

[elis]

ρε παιδια το εγχειριδιο δεν υπαρχει ειναι ολα τα καθημερινα πραγματα που ο καθενασ αντιλαμβανεται με τον δικο του τροπο ειναι μια ατακα που χρησιμοποιω με την παρεα μου δηλαδη καθεσαι σε μια καρεκλα αβολη και ο φιλοσ σου καθεται σε μια πιο βολικη το εγχειριδιο λεει οτι οταν καθεσαι σε καρεκλα αβολη και ο συνομιλητησ σου που καθεται στη βολικη καρεκλα και σηκωνεται για αρκετη ωρα πασ και του παιρνεισ τη θεση οποτε οταν ξαναελθει του λεσ το γραφει το εγχειριδιο και καθαριζεισ καπωσ ετσι παει.


στο θεμα μασ τωρα δε μασ ενδιαφερει πωσ θα νιωσει η κοπελα του μασ ενδιαφερει πωσ νιωθεισ εσυ και αυτο να σκεφτεσαι εσυ δε σε νοιαζει τι κανει αυτη εσυ θελεισ να ξεκαθαρισεισ για να προχωρησεισ και πρεπει να το πετυχεισ για το καλο σου

[lost_soul]

Γεια σου νατασουλι! Ειχα διαβασει και απο τοτε ειχα σκεφτει οτι εχουμε παρομοιο προβλημα... Τωρα ομως βεβαιωθηκα!! Ξερεις κατι.. ΦΟΒΑΜΑΙ... δεν ξερω αν θα αντεξω κι αλλη απογοητευση... Το πρωτο πραγμα που θελω ειναι να τα βρουμε ως ανθρωποι οπως ειπες κι εσυ, δεν με νοιαζει αν θα ξαναμαστε μαζι... Δεν εχει ιδεα για ολα αυτα που εγραψα... (οτι νιωθω ετσι τοσο καιρο... κι οτι εχω συνειδητοποιησει τα λαθη μου...) Νομιζω πως ειναι πια αργα....

Γιατι ειχες καταθλιψη?

Ευχαριστω, τωρα αρχιζω να τον μαθαινω, να του δινω χωρο αλλα και χρονο να εκφραστει οπως θελει εκεινος κι οχι οπως θελουν ή περιμενουν οι αλλοι να εκφραστει... Και σε σενα ευχομαι πραγματικα να πανε ολα καλα!!

[lost_soul]

Ευχαριστω πολυ pad για την υποστηριξη! Πραγματικα!! Αλλα αν διαβασες στο προηγουμενο μνμ μου.. Φοβαμαι....

[νατασουλι]

Σε καταλαβαίνω ότι φοβάσαι, κ γω έτσι φοβόμουν. Δ θέλω ν σε επηρεασω, ότι νιώθεις εσυ κανε απλώς σ είπα την προσωπική μ ιστορία κ ίσως βοηθηθείς. Εγώ τ μόνο π έκανα ήταν ν βγάλω από μέσα μ αυτα π ένιωθα κ ν του τα πω κ όποια κ αν ήταν η αντίδραση του δ με ένοιαζε γιατί εγώ ξεκαθάρισα μέσα μ. Σκέψου κ κανε ότι σ λέει η καρδιά κ τ μυαλό σ!

Εγώ κατάθλιψη ακόμη ψάχνω ν βρω από τι μ προκλήθηκε, πάντως τ εχω πάρει απόφαση ν αρχίσω ν τ ξεπερνάω γιατί έμεινα 40 κιλά άνθρωπος κ μ δημιουργεί πρόβλημα στην υγεία.

[lost_soul]

Πηγαινεις σε ειδικο ή προσπαθεις μονη σου??

[νατασουλι]

Πηγαίνω σε ειδικό αλλά αν δ προσπαθήσω κ γω η ίδια δ θ καταφέρω τίποτε. Εσυ συνεχίζεις ν πηγαίνεις σε ειδικό;