Δεν ξέρω τι έχω και τι μου φταίει

[hello1923]

Καλησπέρα..Είμαι καινούρια σε αυτό το φορουμ και ανοίγω αυτό το θέμα γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι μου φταίει.. Ειμαι 23 χρονών και μέχρι τώρα στη ζωή μου ήθελα ένα πράγμα: οικογένεια και πολλά παιδιά! Ξέρω είμαι μικρή για να λέω τέτοιες κουβέντες αλλά είναι το μοναδικό που με γεμίζει.. Η τελευταία μου σχέση ήταν με κάποιον χωρισμένο με 2 παιδιά.. Καταλαβαίνετε τον λόγο που δέθηκα και τον λόγο που τελείωσε.. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν τα πιο υγιή και για αυτό πιστεύω ότι μου βγαίνει αυτή η ανάγκη.. Και πάντα ένιωθα μια άρνηση προς τους πατεράδες. Και το μόνο που έλεγα έστω και γελώντας ήταν να κανω παιδια και δεν με νοιάζει τι θα γίνει με το θέμα του πατέρα.. Είναι εντελώς λάθος αυτό και το ξέρω και πραγματικά προσπαθώ όσο μπορώ να εμπιστευτώ ανθρώπους αλλά σχεδόν πάντα τους λάθος.. Δεν θέλω να σας κουράσω και θα μπω στο θέμα που με καίει και με αγχώνει όσο δεν πάει... και που τον τελευταίο μήνα με έχει ρίξει σε μια κατάθλιψη και το μόνο που σκέφτομαι είναι η μοναξιά μου...
Παρέες δεν έχω πέρα από 2-3 γνωστούς-φίλους που απλά μπορώ να βγω για ένα καφέ και να πω ότι ξεσκάω λιγο.. Κάτι έχω και νιώθω ότι δεν με υπολογίζει κανείς.. από την άλλη η ανάγκη μου για μια παρέα με κάνει να είμαι πιο ανοιχτή στους ανθρώπους με αποτέλεσμα να παρεξηγούμαι εύκολα..
Κάπου εδώ πρεπει να μπω στο θεμα γιατι σιγουρα θα σας κούρασα.. Το πρόβλημά μου ξεκίνησε πριν ένα μήνα όπου ήρθα πιο κοντά με κάποιον (27). Μου αρέσει πολύ.. Μου βγάζει τον άντρα που πάντα ήθελα.. Ήσυχος, κύριος, χωρίς να έχει κάνει τρελά πράγματα στη ζωή του και που ξέρει τι θέλει.. Τον ήξερα από πιο παλιά (1-2 φορές είχαμε συναντηθεί) αλλά τώρα ήρθαμε πιο κοντά, ανταλλάξαμε πιο προσωπικές απόψεις και συνειδητοποιήσαμε ότι θέλουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα.. Το θέμα μου όμως είναι ότι είναι ναυτικός.. Τον άλλο μήνα φεύγει και θα γυρίσει μετά από 5 μήνες.. Μου άρεσε αυτό στην αρχή γιατί ήξερα ότι έτσι θα είχα τον έλεγχο από όλα όσα φοβάμαι.. Και πιστέψτε με το εννοώ.. Και αν και χαζά το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν γνωρίζω κάποιον είναι πως θα μπορούσαν να ζήσουν τα παιδιά μου.. Και τουλάχιστον με αυτόν ξέρω... Έτσι νομίζω τουλάχιστον... Όμως έχω μεγάλη ανάγκη να ερωτευτώ και μαζί του δεν είμαι.. Μου αρέσει πολυ να είμαι μαζί του, περνάμε τέλεια αλλά δεν υπάρχει αυτό το τικ τακ που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα... Από την άλλη υπάρχει κάποιος άλλος που δείχνει το ενδιαφέρον του υπάρχει κάτι στον αέρα αλλά δν νιώθω την ίδια σιγουρια... Την ίδια ασφάλεια... Και πλεον όσο και αν φαίνεται παράξενο δεν αντέχω άλλη αποτυχία.. Δεν βιάζομαι απλά νιώθω ότι όσα πέρασα από μικρή με έχουν επηρεάσει αρκετά.. Και τώρα το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι τα παιδιά που δεν έχω... Και ποιος είναι ο κατάλληλος.. Νιώθω ότι για πρώτη φορά τον βρήκα αλλά δεν είναι έρωτας.. Και φοβάμαι την κατάληξη του...
Δεν ξέρω τι να κάνω.. Και όσο περνάει ο καιρός δενόμαστε ακόμα περισσότερο και φοβάμαι ότι στο τελος ουτε τα ταξιδια του δεν θα αντεχω... Τα έχω κάνει μαντάρα... Δεν ξερω τι μου γινεται.. Και θετω το εξης ερώτημα: Καλύτερος ο έρωτας ή η αγάπη και η εκτίμηση?
Είμαι σίγουρη ότι σας μπέρδεψα και εσάς αλλά ούτε ξέρω τι μου γίνεται.. Σε σημείο να λέω καλύτερα μόνη μου και τελος καλο όλα καλα... Αλλά για πόσο?? Νιώθω ότι πνίγομαι..

[Θεοφανία]

Καταρχήν καλώς ήρθες....:)

Εγώ απ όλα όσα έγραψες, αυτό που μου έβγαλες έντονα είναι πως πρέπει να ψάξεις μέσα σου γιατί σου συμβαίνουν όλα αυτά. Λες πως δεν πέρασες όμοργα παιδικά χρόνια. Σίγουρα σε σημάδεψε και από κει προέρχεται και η ανάγκη σου να κάνεις οικογένεια. Θες να δώσεις όλα αυτά που δεν πήρες. Αυτό είναι πολύ όμορφο, μόνο που πρέπει να γίνει στην ώρα του και συνειδητοποιημένα πρωτα απ όλα.
Η γνώμη μου είναι να πας σε έναν ειδικό. Να σε ψάξεις και να σε καταλάβεις.Όταν θα βρεις εσένα, θα βρεις και θα καταλάβεις ποιος είναι και αυτός που σου ταιριάζει. Τώρα μου βγάζεις πως ψάχνεις να πιαστείς από κάπου, να συμβιβαστείς χωρίς λόγο, αλλά ένα σου κομμάτι δεν σε αφήνει να κάνεις ένα τόσο τραγικό λάθος.

[hello1923]

Θεοφανία μου σε ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκρισή σου και καλός σας βρήκα!
Διάβασα την απάντησή σου και πραγματικά μου βγήκε ένας μεγάλος αναστεναγμός.. Έτσι ακριβώς είναι όπως τα λες... τον τελευταίο καιρό άρχισα να συνειδητοποιώ την πηγή όλων αυτών των προβληματισμών μου.. Γενικά είμαι άνθρωπος που δεν αφήνω τίποτα στην τύχη του.. θελω να το ψάχνω και να το αναλύω όμως δεν βρίσκω και ποτέ λύση.. Τον ειδικό σαν λύση τον έχω σκεφτεί αλλά δεν είναι τόσο εύκολο.. από οικονομικής πρώτα πλευράς.. Αυτό που θέλω ειναι να σταθω στα ποδια μου.. Τελειωσα προσφατα την σχολή μου και προσπαθω να συμβιβαστω παλι στο σπιτι με όλους πανω απο το κεφαλι μου και να κρινουν την καθε μου κινηση που, αθελα τους ίσως, επηρεαζουν και τις επιλογές μου.. Ψάχνω και για δουλειά και δεν ξέρω καν από που να αρχίσω.. Είναι όλα μπερδεμένα και ενω νιώθω ότι ξέρω ακριβώς τι φταίει και τι θέλω κάπου το χανω...

[Θεοφανία]

Οπότε, δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Είναι πολύ σημαντικό που κατάφερες να τελειώσεις τη σχολή σου με όλα αυτά τα προβλήματα που αναφέρεις. Βρες μια δουλειά και σιγά-σιγά ξεκίνα με έναν ειδικό. Προς Θεού, μη βιαστείς για τίποτα. Ξέρεις γιατί?
Γιατί αν κλείσεις τα αυτιά σου και τα μάτια σου σε σένα, μπορεί να κάνεις κανένα βιαστικό γάμο και παιδί και μετα σοκαρισμένη να ανακαλύψεις πως ΟΥΤΕ και αυτό έκλεισε τις τρύπες της ψυχής σου που άνοιξαν από τις πληγές του παρελθόντος.
Και αυτό πατερίτσα θα είναι, όχι ίαση.

[hello1923]

Το να τελειώσω την σχολή μου ήταν κάτι που είχα σαν στόχο για προχωρήσω κ να σταθώ στα πόδια μου... Αλλά δεν την αντέχω την μοναξιά.. Και φοβάμαι ότι στο τέλος κανένας δεν θα είναι κοντά στα δικά μου θέλω.. Ο ναυτικός που ανέφερα είναι ακριβώς όπως είχα φανταστεί την ζωή μου.. Από μακρυά αλλά ταυτόχρονα χωρίς να δημιουργείται το ερωτηματικό της εγκατάληψης.. Δεν ένιωσα αυτό εγώ από τα παιδικά μου χρόνια.. Ούτε καν διαζύγιο, ούτε μας έλειψε τίποτα.. Αυτό που δεν αντεχω είναι η υποκρισία ότι είμαστε μια χαρά και εγώ παντα να ευχομαι για ένα διαζύγιο... Υπάρχει ένα τοίχος από όλους εδώ μεσα ότι είναι ολα μια χαρα.. αλλά δεν είναι.. Στην φαση που ειμαι ειλικρινα την χρειαζομαι την πατεριτσα.. Εστω κ αυτή...

[Θεοφανία]

Ναι, μονο που όταν τα καταφέρεις και σταθείς στα πόδια σου μπορεί να έχεις κάνει ανεπανόρθωτα λάθη.
Λες πως στο σπίτι κάνουν πως δεν συμβαίνει τιποτα και συ εύχεσαι το διαζύγιο. Όμως, είναι δική τους επιλογή. Τώρα σε πειράζει, κάποτε μπορεί να τους καταλάβεις. Πρόσεχε: να τους καταλάβεις, όχι να τους συγχωρήσεις.

[hello1923]

Τους έχω συγχωρέσει.. Τουλάχιστον έχω βρει τον κωδικα για να συνυπάρχω... Προσπαθώ.. Αλλά από όσα πέρασα από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου έμαθα ένα πράγμα ότι ένα παιδί τα καταλαβαινει όλα.. Και απλά τα καταπίνει ή αντιδρά.. Πάντα οι σχέσεις μου άθελά μου είχαν στοιχεία από τον πατέρα μου και αν έβρισκα κάποιον διαφορετικό με εκνεύριζε και τον θεωρούσα ψεύτη...
Τις επιλογές που έκαναν δεν είμαι σε θέση να τις κρίνω.. Όμως έχω καταλάβει ότι για να κάνεις οικογένεια πρέπει να έχει περάσει το στάδιο του έρωτα και του ενθουσιασμού και να υπάρχει εκτίμηση και αγάπη.. αλλιώς καταλήγουν εδώ που καταλήγουν.. Αλλά πραγματικά έχω ανάγκη να υπάρχει έστω και κάποιος δικός μου άνθρωπος που θα με καταλαβαίνει.. Ίσως αυτό χρειάζομαι περισσότερο.. Που θα με σκέφτεται και θα με υπολογίζει γιατί είμαι εγώ και όχι επειδή βλέπουν το χαρούμενο κοριτσάκι που δεν λέει όχι σε ότι χάρη ζητήσουν.. Πάντα γινόμουν 1000 κομμάτια για όλους απλά για να υπάρχω.. και τελικά κανένας δεν το εκτίμησε... Πάντα περνούσα απαρατήρητη... Σε έχω ζαλίσει ε? Το ξέρω αλλά χάρηκα πολύ που βρήκα αυτό το φορουμ να βγάλω όσα έχω μέσα μου...

[Θεοφανία]

Εννοείται πως δεν με ζαλίζεις........απολαμβάνω την κουβέντα μας.

Νιώθω λοιπόν πως θες να διορθώσεις τα κακώς κείμενα της δικής σου οικογένειας, της οικογένειας από την οποία προήλθες, φτιάχνοντας μια δική σου η οποία πιστεύεις πως θα τελειοποιήσει την προηγούμενη.
Αυτό συναισθηματικά μπορεί να σε καλύπτει, όμως, επί της ουσίας είναι σχήμα οξύμωρο. Δεν θα μπορέσεις να βρεις αυτό που δεν είχες στον προηγούμενο ρόλο σου, (αυτόν του παιδιού), σε αυτόν που θα αποκτήσεις, (μητέρας και συζύγου).
Δεν θέλω να μείνουμε όμως σε αυτό γιατί ειναι κάτι που δεν συμβαίνει, άσχετα αν το έχεις στο μυαλό σου.
Το θέμα είναι να βρεις τα αγκάθια που έχουν μείνει ακόμη μέσα σου, γιατί μπορεί να έχεις συγχωρήσει όπως λες, όμως, αυτά τα ίδια αγκάθια σου φράζουν το δρόμο. Πρέπει να τα βρεις και να τα βγαλεις από μέσα σου με αγάπη.

[hello1923]

Σε ευχαριστώ πραγματικά.. Μου δίνει αρκετό θάρρος η κουβέντα μας και ας είναι μόνο κουβέντα και όχι πράξεις...

Είναι τόσο σωστά τα όσα λες αλλά πραγματικά δεν ξέρω πως.. Από την μια λεω εντάξει ότι έγινε έγινε συνεχίζουμε και η ζωή είναι δική μου, από την άλλη νιώθω πολλές φορές ότι οι πράξεις μου είναι αποτέλεσμα πάλι όλων αυτών.. Δεν μπορώ να βρω τον τρόπο.. Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία ψυχολογίας αλλά και πάλι δεν ξέρω αν με βοηθάνε.. Μόνο αναστεναγμοί και αποφάσεις που στις δύσκολες στιγμές απλά είναι δύσκολο να τις πάρω.. Μήπως υπάρχει κάποιο που να ξέρεις που ίσως με βοηθήσει? Το έχω πραγματικά ανάγκη..
Το μόνο που φοβάμαι είναι ότι στο τέλος θα τα παρατήσω όλα και θα φυγω χωρίς καμία τύχη.. Το άλλο που με ακολουθεί παντού είναι ο φόβος μην κάνω και εγώ τα ίδια.. Από μικρή άκουγα ότι μοιάζω στον μπαμπά... Και εγώ απλά έκλαιγα...

[Θεοφανία]

Ξέρεις....τα βιβλία είναι πολύτιμα, αλλά απευθύνονται σε όλους. Εσύ πρέπει να βρεις εσένα και όλοι μας είμαστε μοναδικοί. Γι αυτό από την αρχή σου είπα να πας σε έναν ειδικό.
Μια από τις καλυτερες μου φίλες αντιμετώπιζε κρίσεις πανικού. Κοιμόμασταν με βάρδιες σπίτι της γιατί δεν άντεχε τον τρόμο ότι μπορεί να της συμβεί και να είναι μόνη της.
Ανναρωτιόταν τι ήταν αυτό που την οδηγούσε σε αυτή την κατάσταση. Είχε μεγαλώσει σε μια ευτυχισμένη οικογένεια χωρίς αγκάθια και προβλήματα. Ξεκίνησε ψυχοθεραπεία. Καιρό μετά, ψάχνοντας τον εαυτό της, ανακάλυψε πως κάποια εποχή όταν ήταν πολύ μικρή ο πατέρας της έλειπε από το σπίτι για μεγάλα διαστηματα για επαγγελματικούς λόγους.
Και όμως ήταν αυτό που την είχε σημαδέψει και της βγήκε πολύ αργότερα.
Γι αυτό επιμένω στην ψυχοθεραπεία με επίκεντρο εσένα.

[hello1923]

Έχεις δίκιο... απόλυτο... Ίσως αυτό κάνω... Όταν βρω και την κατάλληλη δουλειά και μακρυά από εδώ... Όμως πως να μπορέσω να εμπιστευτώ κάποιον ξένο? Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο.. Νιώθω ότι θα κλειστώ ακόμα χειρότερα στον εαυτό μου...
Τα τελευταία χρόνια κάθε επιλογή μου ακολουθείται από το \'\'αμαρτίες γονέων... παιδεύουσι τέκνα\'\' Όλη μέρα αυτό.....
Και με τον καιρό με τρώει ακόμα περισσότερο... Είναι φορές που θέλω να τους τα πω κατάμουτρα και να σηκωθώ να φύγω οριστικά.. Αλλά τους λυπάμαι.. Τους σέβομαι παρόλα αυτά κ φοβάμαι μην τους στενοχωρήσω.. Υποκρισία και από μενα την ίδια...
Όσους ανθρώπους είχα γύρω μου όλους τους κατέκριναν.. Πότε κάτι σωστό.. Και τους ανέφερα τον ναυτικό με καμάρι ότι δεν θα έβρισκαν κάτι το αρνητικό και θα χαιρόντουσαν αλλά βρήκαν.. Είναι ναυτικός... κ όμως οι ναυτικοί το επάγγελμά τους τους κάνει πιο σωστούς και πιο συνεσταλμένους...
Θα επιβιώσω που θα μου πάει....

[Θεοφανία]

Εγώ νομίζω πως δεν φευγεις, όχι γιατί τους σέβεσαι, αλλά γιατί ψάχνεις την επιβεβαίωση μέσα από αυτούς.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Όλοι θέλουμε οι γονείς μας να μας παραδεχτούν κάποια στιγμή και να νιώσουν περήφανοι για μας.
Το ότι δεν εγκρίνουν κανέναν απ τον περίγυρο σου δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά \"γονειστικο\". Πάντα θέλουν το ακόμη καλύτερο για μας και πάντα με τον τρόπο τους προσπαθούν να μας το περάσουν. Το θέμα είναι πόσο γερό στομάχι έχουμε ώστε να μην επηρεαζόμαστε από αυτό.

[hello1923]

Από στομάχι δεν μπορώ να πω ότι πάω και πολύ καλά γιατί απλά ξέρω ότι στο τέλος θα με επηρεάσουν και θα καταλήξω σαν αυτούς.. Και υπάρχει αυτό το δίλλημμα: ξέρουν και τα λένε κάτι περισσότερο ή έτσι είναι αυτοί και οι απόψεις τους και στο τέλος πάλι έτσι θα καταλήξω? Είναι τόσα πολλά αυτά που με βασανίζουν, τόσα πολλά αυτά που θέλω να κάνω και να πω και δεν μου βγαίνουν.. Πνίγομαι πραγματικά.. Θέλω να φωνάξω, να μιλήσω, να κλάψω και δεν βγαίνει τίποτα.. Απλά σκύβω το κεφάλι και θυσιάζομαι.. Δεν θέλω κανέναν αλλά τους θέλω όλους.. Δεν αντέχω την μοναξιά και όμως την προτιμώ.. Έχω τόσα νεύρα και πουθενά να τα ξεσπάσω... Δεν ξέρω τι μου φταίει... Και πολύ απλά δεν ξέρω τι θέλω και από ποιον... Το μόνο που θέλω είναι να κάνω οικογένεια... τόσο πολύ που θα θυσιάζα τα πάντα για αυτήν και ας ήμουν και μόνη μου.. Μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει το μυαλό μου... Δυστυχώς...

[Θεοφανία]

Σου είπα από την αρχή κάτι αλλά δεν βλέπω να του δίνεις πολύ βαρύτητα. Η δική σου οικογένεια αποκλείεται να κλείσει τις πληγές της οικογένειας που ζεις τώρα. Είναι αδύνατο και σου εξήγησα τους λόγους.
Αυτό που διακρίνω είναι πως η ψυχολογία σου επηρεάζεται άμεσα από την οικογένεια σου και νιώθω πως θες απεγνωσμένα να τους δείξεις πως μπορείς εσύ να καταφέρεις ότι δεν κατάφεραν αυτοί.
Και πάλι όμως, αν αυτοι οι άνθρωποι είναι έτσι δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Αυτό πρέπει να καταλάβεις.


Υ

[hello1923]

Έχεις δίκιο... Δεν έδωσα βαρύτητα ίσως γιατί δεν μπορώ να το καταλάβω κιολας.. Δεν ξέρω τον τρόπο να τα διαχωρίσω όλα αυτά.. Τουλάχιστον δεν θα κάνω τα ίδια λάθη... Μονο αυτό είναι σίγουρο..
επηρεάζεται πολύ άμεσα μπορώ να πω σε σημείο να με πνίγει... Και φοβάμαι ότι οι επιλογές μου ακόμα και σωστές να είναι υπάρχει πιθανότητα να είναι με βάση αυτούς... Να επιλέξω μια ζωή που δεν είναι για μενα...
Αχ τι καλά που τα γράφω αλλά πως θα γίνουν πράξη.. Πρώτα η δουλειά μετά τι???