κατάθλιψη ή απλά βαρεμάρα?

[xristinio]

Επικεντρώθηκα στα θέματα διαφωνίας, γιατί τελευταία έχει προκύψει και το εξής. Αδυνατώ να πάρω πρωτοβουλίες, ζητάω τη γνώμη του, φυσικά είναι διαφορετική από τη δική μου, και πρέπει να διαχειριστώ την ένταση που μου δημιουργεί η επιμονή του στη γνώμη του.

π.χ έχουμε αποφασίσει ότι χρειαζόμαστε καινούργιο ψυγείο, δεν μπορώ να πάρω πρωτοβουλία να αποφασίσω ποιο χρειάζομαστε και να πάω να το αγοράσω. Θα ρωτήσω τη γνώμη του, θα επιμείνει σε ένα μοντέλο που δεν το εγκρίνω (συνήθως θα επιλέξει το πιο φτηνό), θα προσπαθησω να τον πείσω, θα κουραστώ και δεν θα αγοράσουμε ψυγείο. Μια βασική διαφορά με τον άντρα μου είναι ότι θεωρώ, πως είναι άνθρωπος της ευκολίας. Δεν θα ζορίσει τον εαυτό του σε τίποτα, θα επιλέξει την πιο ανώδυνη λύση για αυτόν. π.χ θα επιλέξει ένα φτηνό ψυγείο κακής ποιότητας για να μην χρειαστεί να κάνει π.χ μια μικρή οικονομία.

Υπάρχει πάθος στη σχέση, ίσως από την πλευρά μου μεγαλύτερη εξάρτηση δεδομένης και της ανασφάλειας μου. Η ερωτική επιθυμία δεν είναι γραμμική, υπάρχουν περίοδοι καλής επικοινωνίας και άλλες απομάκρυνσης. Βασικά στο θέμα του παιδιού δεν διαφωνούμε, είναι από τα λίγα ζητήματα που ο καθένας δείχνει κατανόηση στη θέση του αλλου.

[Remedy]

Originally posted by xristinio
Επικεντρώθηκα στα θέματα διαφωνίας, γιατί τελευταία έχει προκύψει και το εξής. Αδυνατώ να πάρω πρωτοβουλίες, ζητάω τη γνώμη του, φυσικά είναι διαφορετική από τη δική μου, και πρέπει να διαχειριστώ την ένταση που μου δημιουργεί η επιμονή του στη γνώμη του.

π.χ έχουμε αποφασίσει ότι χρειαζόμαστε καινούργιο ψυγείο, δεν μπορώ να πάρω πρωτοβουλία να αποφασίσω ποιο χρειάζομαστε και να πάω να το αγοράσω. Θα ρωτήσω τη γνώμη του, θα επιμείνει σε ένα μοντέλο που δεν το εγκρίνω (συνήθως θα επιλέξει το πιο φτηνό), θα προσπαθησω να τον πείσω, θα κουραστώ και δεν θα αγοράσουμε ψυγείο. Μια βασική διαφορά με τον άντρα μου είναι ότι θεωρώ, πως είναι άνθρωπος της ευκολίας. Δεν θα ζορίσει τον εαυτό του σε τίποτα, θα επιλέξει την πιο ανώδυνη λύση για αυτόν. π.χ θα επιλέξει ένα φτηνό ψυγείο κακής ποιότητας για να μην χρειαστεί να κάνει π.χ μια μικρή οικονομία.

Υπάρχει πάθος στη σχέση, ίσως από την πλευρά μου μεγαλύτερη εξάρτηση δεδομένης και της ανασφάλειας μου. Η ερωτική επιθυμία δεν είναι γραμμική, υπάρχουν περίοδοι καλής επικοινωνίας και άλλες απομάκρυνσης. Βασικά στο θέμα του παιδιού δεν διαφωνούμε, είναι από τα λίγα ζητήματα που ο καθένας δείχνει κατανόηση στη θέση του αλλου.

λοιπον αγαπητη χριστινιω.
δεν εχω βγαλει ενα πληρες συμπερασμα, γι αυτο θα σου τα πω οπως τα σκεφτηκα κι αν σου χρησιμεψουν σε κατι, κρατησε τα...

το θεμα καταθλιψης δεν θα το σχολιασω, δεν ειμαι γιατρος, κι εκτος αυτου, η καταθλιψη ειναι μια παρενεργεια, δεν ειναι ενα πρωταρχικο προβλημα..

μου μοιαζεις αποπροσανατολισμενη...

ο λογος που επεμεινα τοσο στην σχεση με τον αντρα σου ηταν το γεγονος οτι τα προβληματα σου αρχισαν μετα τον γαμο σας, κι αυτο με κανει να πιστευω οτι εχει να κανει με την σχεση σας.
μου μιλας για μια μακροχρονια σχεση, που προφανως κατεληξε σε γαμο για κοινωνικους(?) λογους, η γιατι ηταν ηδη ενας γαμος. στο θεμα του παιδιου δεν εχετε καταληξει ακομα , οποτε δεν ηταν η αποκτηση παιδιου ο λογος για τον γαμο σας...οποτε ηταν........εσυ ξερεις τι...
σχολιασες επισης δυο φορες την δικη σου ανασφαλεια.
ενδεχεται η ανασφαλεια αυτη να σε εκανε να προχωρησεις σε εναν γαμο , χωρις να εισαι σιγουρη οτι αυτο θελεις, μονο για να μην χασεις την ευκαιρια να εισαι με τον συγκεκριμενο ανθρωπο \"για παντα\"?
υπαρχει μηπως περιπτωση να μην εισαι τοσο σιγουρη για την επιλογη σου, αλλα να μενεις σε αυτην λογω της ανασφαλειας που λεγαμε?
η πορεια των σπουδων σου, δειχνει ενα ατομο που βαζει στοχους και δουλευει σκληρα...
εκανες σοβαρες σπουδες σε καποιο αντιοκειμενο, με μεταπτυχιακα και διδακτορικα και στην συνεχεια αλλαξες αντικειμενο και συνεχισες.
ξαφνικα και ενω ακομα σπουδαζεις, εχασες το αρχικο σου ενδιαφερον, παρολο που δεν εχεις ακομα ολοκληρωσει.
κατι σε απογοητευσε.
τι ηταν αυτο?
νομιζω οτι ειναι καποιο υπαρξιακο σου θεμα που σου εχει χαρισει μια αισθηση ματαιοτητας για τα πραγματα...
ηταν αραγε η αξιοζηλευτη δουλεια που τελικα βουλιαζει στην απραξια? ειναι το αδιεξοδο μιας σχεσης που την κρατησες απο ανασφαλεια περισσοτερο, παρα απο το \"μοιραιο\" ταιριασμα?
ειναι το οτι πρεπει να παρεις οριστικες αποφασεις που θα καθορισουν την ζωη σου απο δω και περα(αποκτηση παιδιου π.χ.) και η δυσκολια σου να τις παρεις σε σπρωχνει στην απραξια ?
κατι απο ολα αυτα, η ολα αυτα εχω την αισθηση πως ειναι....

νομιζω βρισκεσαι σε μια καμπη της ζωης σου που πολυ κυνηγησες, παιδευτηκες για να φτασεις, αλλα τωρα αναρωτιεσαι αν ειναι οντως η ζωη που θελεις να ζησεις , η η ζωη μιας αλλης...
αυτο νομιζω

[xristinio]

Ο μόνος τόμέας στη ζωή μου στον οποίο παρέμενα δραστήρια ήταν ο επαγγελματικός/επιστημονικός. Ένιωθα ζωντανή, δεν είχα ανασφάλεια, έπαιρνα ρίσκα, δούλευα, άλλαζα, ανέπνεα.

Στην προσωπική μου ζωή, η αλήθεια είναι πως δεν ψάχνω και πολύ τα πράγματα. η ανασφάλειά μου είναι τόσο ισχυρή που ξέρω΄οτι δεν μου έχει αφήσει περιθώρια επιλογών. δεν σκέφτομαι πως θα ήταν αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Παρέμεινα σταθερή και έχω συνηθίσει σε αυτό. Εξάλλου δεν εχω μέτρο σύγκρισης για να αξιολογήσω απόλυτα τη σχέση

οποτε τώρα που χάνω και το πιο ζωντανό πράγμα στην προσωπικότητα μου και στη ζωή μου (επαγγελματική απραξία, έλλειψη ενδιαφέροντος), νιώθω χαμένη, αισθάνομαι να πνίγομαι και σίγουρα φοβισμένη για την ανυπαρξία που πλησιάζει.

[Margaritta]

Θεωρώ ότι δεν πρόκειται για απλή περίπτωση βαρεμάρας. Χωρίς να είμαι ειδικός, απλά λέω τη γνώμη μου από προσωπική εμπειρία, διακρίνω μια δυσλειτουργία συναισθηματική, ένα μπλέξιμο που ίσως χρειάζεται προσοχή και κάποια συντονισμένη βοήθεια από κάποιον ειδικό. Η συνεχής κόπωση και η αναβλητικότητα, είναι σημάδι κάποιας μορφής κατάθλιψης θεωρώ.

Καλή δύναμη, εύχομαι τα καλύτερα.

[Remedy]

Originally posted by xristinio
Ο μόνος τόμέας στη ζωή μου στον οποίο παρέμενα δραστήρια ήταν ο επαγγελματικός/επιστημονικός. Ένιωθα ζωντανή, δεν είχα ανασφάλεια, έπαιρνα ρίσκα, δούλευα, άλλαζα, ανέπνεα.

Στην προσωπική μου ζωή, η αλήθεια είναι πως δεν ψάχνω και πολύ τα πράγματα. η ανασφάλειά μου είναι τόσο ισχυρή που ξέρω΄οτι δεν μου έχει αφήσει περιθώρια επιλογών. δεν σκέφτομαι πως θα ήταν αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Παρέμεινα σταθερή και έχω συνηθίσει σε αυτό. Εξάλλου δεν εχω μέτρο σύγκρισης για να αξιολογήσω απόλυτα τη σχέση

οποτε τώρα που χάνω και το πιο ζωντανό πράγμα στην προσωπικότητα μου και στη ζωή μου (επαγγελματική απραξία, έλλειψη ενδιαφέροντος), νιώθω χαμένη, αισθάνομαι να πνίγομαι και σίγουρα φοβισμένη για την ανυπαρξία που πλησιάζει.

που πιστευεις οτι οφειλεται αυτη η τοσο μεγαλη σου ανασφαλεια που σε ωθει στο να μη \"τα ψαχνεις και πολυ\" τα της προσωπικης σου ζωης ΚΑΝ?
μπορεις να προσδιορισεις καποιες αιτιες?

δεν σε προβληματιζει αυτο?

θεωρεις οτι μπορεις να εχεις ισορροπιες στην ζωη σου, βγαζοντας απεξω τα της προσωπικης ζωης, η εστω κανοντας ασφαλεις αλλα ισως μη επιθυμητες, επιλογες?

[xristinio]

Θα ήμουν άδικη με την προσωπική μου ζωή, αν την παρουσίαζα σαν μια ζωή απόλυτου συμβιβασμού. Νιώθω επιθυμία και αγάπη για τον άντρα μου, απλώς ο συνδυασμός της δικής μου ανασφάλειας και της δικής του ιδιοσυγκρασίας ενίοτε με ταλαιπωρεί. Τι θέλω να πω, είναι στιγμές που αισθάνομαι την ανάγκη να μείνω λίγο μόνη. Θα μπορούσα να σηκωθώ και να πάω κάπου για 3 μέρες. Δεν το κάνω, με το φόβο ότι αν εισάγω νέα ήθη στη σχέση μας, την επόμενη φορά ο ίδιος θα ζητήσει να πάει ένα Σ/Κ μόνος και εγώ ξέρω πως λόγω ανασφάλειας δεν θα μπορουσα να το διαχειριστώ.

Η πηγή της δικής μου ανασφάλειας θεωρώ σε μεγάλο βαθμό πως είναι η έλλειψη εμπειριών, καθώς και ο υπερβολικός συναισθηματισμός/ευαισθησία.

[Margaritta]

Originally posted by xristinio
....πρέπει να κάνω κάτι για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. απλώς για να έχουν διάρκεια τα πράγματα πρέπει να βρω την πηγή του κακού που προκαλεί αυτή την παράιτηση.

Συμφωνώ απολύτως xristinio. Το σύμπτωμα είναι η κατάθλιψη, η αιτία πρέπει να βρεθεί και να ξερριζωθεί.....Συμφωνώ απολύτως. Στην ίδια κατάσταση είμαι κι εγώ ακριβώς.

[Margaritta]

Originally posted by xristinio
ε...όχι και ακριβώς φυσιολογικό. αν και από την άλλη το διάβασμα απαιτεί αυτοπειθαρχία, κόπο, δεν είναι ευχάριστη διαδικασία, οπότε μήπως απλώς είμαι μεγάλη (35 ετών) για να έχω αντοχές για διάβασμα (άργησα να κάνω την επιστημονικη στροφή, την έκανα στα 29, όταν άλλοι ξεμπερδεύουν με όλα αυτά) και αυτό το βαφτίζω κατάθλιψη, αυθυποβάλλομαι, οπότε και για αυτό δεν έχω όρεξη μετά για τιποτα?

Δεν είναι αλήθεια αυτό χριστίνα μου, εγώ έδωσα πανελλαδικές στα 38 μου μαζί με την κόρη μου, πήρα το πτυχίο μου, ενώ είχα και τρια μικρά παιδιά να μεγαλώσω μόνη μου και με πάρα πολλές δυσκολίες, έκανα μεταπτυχιακό, τώρα κάνω δεύτερο πτυχίο και πρώτα ο θεός πάω για διδακτορικό μέσα στο 2011. Η ιστορία σου ακριβώς ίδια με την δική μου είναι τόσο παράξενο αυτό...

[xristinio]

Μπράβο βρε Μαργαρίτα, διάβαζα το ποστ σου και χάρηκα. μάλλον εσύ είσαι στην κατηγορία των super γυναικών που ανέφερα και πιο πάνω και στην οποία εγώ δυστυχώς δεν ανήκω.

[Margaritta]

Originally posted by xristinio
Μπράβο βρε Μαργαρίτα, διάβαζα το ποστ σου και χάρηκα. μάλλον εσύ είσαι στην κατηγορία των super γυναικών που ανέφερα και πιο πάνω και στην οποία εγώ δυστυχώς δεν ανήκω.

Μπα...τα ίδια περνάω κι εγώ με σένα.

[xristinio]

και πως το παλεύεις εσύ? έχεις βρει κάτι?

[Margaritta]

Όχι ακόμα Χριστίνα μου, ξέρω όμως ότι είμαι ένα βήμα πριν να προσπαθήσω να αλλάξω ολόκληρη τη ζωή μου. Τέρμα το βόλεμα. Ξέρω καλά ότι όσο κι αν είναι δύσκολο πρέπει να σηκωθούμε και να παλέψουμε. Ελπίζω πάντα και ξέρω ότι μπορώ να πέσω δέκα φορές αρκεί να σηκωθώ έντεκα. Σε φιλώ.

[xristinio]

Σου εύχομαι καλή δύναμη, φαίνεται πως για σένα είναι απολύτως ξεκάθαρο το τι πρέπει να αλλάξεις.

Εγώ πάλι έχω αρχίσει με πολύ μικρά βήματα να προσπαθώ. σήμερα τουλάχιστον με κάποια προσπάθεια ο εθισμός μου ήταν λίγο πιο περιορισμένος σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Βασικά καθόμουν και σκεφτόμουνα ότι μου έχετε γραψει εδώ μέσα.

Με βοηθάνε πολυ οι απαντήσεις σας δεδομένου, ότι με βάζουν να σκέφτομαι πράγματα που δεν έχω ξανασκεφτεί και ακόμη και αν με οδηγούν συχνά σε άσχημες σκέψεις η αίσθηση ότι πρόκειται για μια καινούργια σκεψη λειτουργεί διεγερτικά.

[Margaritta]

Originally posted by xristinio
Σου εύχομαι καλή δύναμη, φαίνεται πως για σένα είναι απολύτως ξεκάθαρο το τι πρέπει να αλλάξεις.

Εγώ πάλι έχω αρχίσει με πολύ μικρά βήματα να προσπαθώ. σήμερα τουλάχιστον με κάποια προσπάθεια ο εθισμός μου ήταν λίγο πιο περιορισμένος σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Βασικά καθόμουν και σκεφτόμουνα ότι μου έχετε γραψει εδώ μέσα.

Με βοηθάνε πολυ οι απαντήσεις σας δεδομένου, ότι με βάζουν να σκέφτομαι πράγματα που δεν έχω ξανασκεφτεί και ακόμη και αν με οδηγούν συχνά σε άσχημες σκέψεις η αίσθηση ότι πρόκειται για μια καινούργια σκεψη λειτουργεί διεγερτικά.

Χριστίνα μου καθόλου ξεκάθαρο δεν μου είναι τι πρέπει να αλλάξω, απλώς ξέρω ότι έχασα πολύ χρόνο τεμπελιάζοντας, επειδή φοβάμαι ή δεν έχω την δύναμη να προσπαθήσω. Αυτό που ξέρω είναι ότι θέλω να αλλάξω την ζωή μου, δεν θέλω να συνεχίσω έτσι. Αυτό.

Όσο για το πρώτο βήμα που λες, μην ξεχνάς ότι και το πιο μεγάλο ταξίδι ξεκινά με ένα πρώτο μικρό βήμα.

[TheYellowLemonTree_Deleted_membe]

Originally posted by Margaritta
Όχι ακόμα Χριστίνα μου, ξέρω όμως ότι είμαι ένα βήμα πριν να προσπαθήσω να αλλάξω ολόκληρη τη ζωή μου. Τέρμα το βόλεμα. Ξέρω καλά ότι όσο κι αν είναι δύσκολο πρέπει να σηκωθούμε και να παλέψουμε. Ελπίζω πάντα και ξέρω ότι μπορώ να πέσω δέκα φορές αρκεί να σηκωθώ έντεκα. Σε φιλώ.

Καλησπέρα! Εσύ πολύ μ\' αρέσεις... ... κι εγώ σκέφτομαι του χρόνου να ξαναδώσω πανελλαδικές - αν και τώρα είμαι στη διευθέτηση μιας πολύ δύσκολης και σημαντικής για τη μετέπειτα πορεία μου κατάστασης... αν όλα πάνε καλά, λέω για του χρόνου. Να συνεχίσω μια ρημαδοκατάσταση που είχα παρατήσει εκεί χάμω, λολ!... και να ξαναγίνω 18 αμά λάχει και να κάτσω με τα πιτσιρίκια στα έδρανα... :P ...
Χριστινιώ, νομίζω ότι εντόπισες τελικά την εστία της κατάστασης. Εύχομαι αν ζητήσεις βοήθεια, να πέσεις σε ικανό και κατάλληλο άτομο. Βγήκα πρόσφατα από κατάθλιψη γερή και σου εύχομαι να προσπεράσεις και να μην ανταμωθείτε... γερά. Θεού θέλοντος και... εμού μη επιτρέποντος - ξανά - μάλλον έίναι και το τελευταίο μου επεισόδιο. Εγώ ήρθα σε μετωπική σύγκρουση με το συναίσθημα. Και σήμερα χαίρομαι απίστευτα για αυτό... ...
Μαργαρίτα τα σέβη μου και εις ανώτερα!