σε λιμνάζοντα νερά...

[mesmerize]

Γεια σας, είμαι νέο μέλος στο forum, το ανακάλυψα τυχαία πριν κανα 2βδόμαδο, και αφού το ξεσκόνισα λιγάκι ως επισκέπτρια αποφάσισα να κάνω εγγραφη και να μιλήσω για θέματα που με απασχολούν, να ακούσω και άλλες απόψεις, να πάρω και να δώσω γνώμες...

Γενικά μου λένε ότι δεν μιλάω πολύ, ότι κρατάω αυτά που με ενοχλούν για μένα και είναι αλήθεια ότι νοιώθω άβολα να ανοίγομαι στους ανθρώπους (πολλές φορές γιατί φοβάμαι ότι ξέρω εκ των προτέρων τι θα πουν- αυτό που και γω πολλές φορές γνωρίζω αλλά δεν παραδέχομαι). Γι'αυτό ίσως να είναι πιο εύκολο για αρχή να μιλήσω με ανθρώπους που δεν γνωρίζω, αντικειμενικους και χωρίς να μπορώ να προβλέψω τις αντιδράσεις τους :Ρ

Χώρισα λίγο μετά το πάσχα μετά από σχεδόν 2 χρόνια σχέσης... Τα πράγματα ήταν περίεργα, ειδικά για μένα γιατί είχα ήδη δει ότι δεν μπορούσα να προχωρήσω με αυτόν τον άνθρωπο. Το δέσιμο ήταν πολύ μεγάλο, ίσως είχε γίνει σχέση εξάρτησης για μένα αλλά έβλεπα πράγματα που δεν μου άρεσαν.. Και το κακό ήταν ότι τα έβλεπα από πολύ νωρίς αλλά ήμουν πολύ ερωτευμένη και έπεσα στη λούμπα του "θα φτιάξουν τα πράγματα στην πορεία"
Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέριες της σχέσης (στο τέλος θα γίνει μυθιστόρημα το post :P) αλλά θα επικεντρωθώ στην περίοδο του χωρισμού και μετά.

Η επιλογή ήταν δική μου, είχα σταματήσει να είμαι καλά σε αυτή την σχεση από καιρό, αλλά είχα γαντζωθεί πάνω του. Είχα απομακρύνει ανθρώπους από κοντά μου, είχα παραμελήσει τις υποχρεώσεις μου και τη ζωή μου, τον ίδιο μου τον εαυτό και όσο αυτά συνεχίζονταν, τόσο ένοιωθα ότι εκείνος ήταν το μόνο μου στήριγμα, παρόλλο που ήξερα ότι ήταν ο λόγος που είχα αλλάξει τη ζωή μου σε τέτοιο βαθμό, που πλέον ούτε εγώ δε με αναγνώριζα...

Στην προσπάθεια να πλησιάσω σε αυτό που εκείνος μου ζητούσε να είμαι, έχασα τον εαυτό μου, άλλαξα, και πλέον δεν μου άρεσε αυτό που είχα γίνει... Και εκείνος βέβαια έβλεπε την αλλαγή αλλά τον βεβαίωνα ότι είναι κάτι παροδικό, ότι έχω τις μαύρες μου, ότι με απασχολούν άσχετα με αυτόν θέματα κλπ... Και η αλήθεια είναι ότι δεν αποτελούσε το μοναδικό μου πρόβλημα η σχέση μας, αλλά ήταν ένας ισχυρός κρίκος της αλυσίδας...

Μέχρι που δεν άντεξα, αποφάσισα να αλλάξω πράγματα στη ζωή μου, να κάνω ένα βήμα παραπέρα, είχα πέσει σε αδράνεια για πάνω από ένα χρόνο, είχα παρατήσει τα πάντα και τους πάντες, ήμουν κακόκεφη και χωρίς όρεξη να κάνω τπτ, τα πάντα με ενοχλούσαν και στην ουσία με ενοχλούσε το ότι δεν έκανα κάτι για να τα αλλάξω....

Ο χωρισμός δεν ήταν εύκολος, τον νοιάζομαι πάρα πολύ και ξέρω ότι πονάει και δεν μπορεί να καταλάβει το γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα... Ξέρω ότι εκείνος πονάει πιο πολύ από μένα, με αγαπάει ειλικρινά, απλά η υπερπροστασία και το υπερβολικό δέσιμο μπορεί να πνίξει τον άλλον... εγώ έτσι ένοιωσα...

Είχαμε 2 επανασυνδέσεις πολύ σύντομες μέσα σε 2 μήνες αλλά πάντα το διέλυα... Στην ουσία όταν είμασταν face to face δεν είχα το κουράγιο να τον δίωξω, να του πω ότι δεν μπορώ μαζί του, ότι νοιώθω ότι μου κάνει κακό αυτή η σχέση... Πονούσα να τον βλέπω να πονά και η αλήθεια είναι ότι δεν μου ήταν εύκολο να του πω όχι... Είναι και για μένα ένας άνθρωπος που σημαίνει πολλά, νοιώθω οικεία μαζί του αλλά έχω πλέον αποφασίσει τι θέλω.... η μάλλον τι δεν θέλω...
Ξαναβρεθήκαμε άλλες 2 φορές από τότε αλλά του είπα να μην περιμένει τπτ... Το ξέρω ότι του κάνω κακό, όπως και σε μένα, ότι είναι σαν να προσπαθούμε να γλυψουμε ότι απέμεινε από ένα πεσμένο στο πάτωμα μπουκάλι κρασί.... Το να βρισκόμαστε περιστασικά μας κρατάει και τους 2 πίσω, εκέινος δεν θέλει να το παραδεχτεί, μου λέει ότι θέλει απλά να με βλέπει, γιατί με αγαπάει ακόμα... ότι δεν τον νοιάζει ο εαυτός του.... Αυτό με κάνει να νοιώθω ακόμα χειρότερα, ότι του προξενώ μεγαλύτερο κακό, του το είπα και του είπα να μην ξαναβρεθούμε... Πιστεύει ότι δεν τον αγάπησα ποτέ...

Επιμένει ακόμα να βρεθούμε, εγώ είμαι σε κατάσταση συναισθηματικής κατάρρευσης, παλεύω να κρατήσω μια ισορροπία, προσπαθώ να τελειώσω τις σπουδές που είχα παρατήσει, δεν μου είναι εύκολο, μου λείπει η συγκέντρωση, η διάθεση, και γενικά αισθάνομαι ότι χάνω χρόνο από τη ζωή μου. Από την άλλη, ξέρω ότι αντιμετωπίζει και κείνος προβλήματα, πολλών ειδών (που δεν αισθάνομαι ότι είναι σωστό να μιλήσω για αυτά- θα ήταν σαν να τον εκθέτω) και η κατάσταση του χωρισμού τον έχει καταρρακώσει.. Δεν ξέρω για πόσο θα αντέξουμε και οι δύο το μια κρύο-μία ζέστη, εγώ πάντως νοιώθω ότι με εξασθενεί τελείως...

Δεν ξέρω τι περιμένω γράφοντας όλα αυτά, ίσως και απλά να τα βγάλω από μέσα μου, ξέρω ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, αλλά μερικές φορές νοιώθω ότι τα πάντα γύρω μου είναι ένα τεράστιο βουνό...

Αυτά... Λυπάμαι αν είναι πολλά και κουραστικά αυτά που γράφω, προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν σύντομη και περιεκτική παντως :)

[Θεοφανία]

Καταρχήν καλώς ήρθες....:)

Πιστεύω πως για να πάρεις την απόφαση να φύγεις σου έχει τελειώσει.
Έφυγες όμως γι αυτό, ή γιατί ήθελες με τον τρόπο σου να τον εκδικηθείς για όλα όσα πέρασες, (από δική σου επιλογή φυσικά), μαζί του?
Το έχεις σκεφτεί αυτό?

[mesmerize]

καλώς σας βρήκα :)

Όχι καμία διάθεση εκδίκησης, αντιθέτως δεν αντέχω να ξέρω ότι πονά...εξάλλου δεν του ρίχνω εξολοκλήρου το φταίξιμο... Δεν ήμουν χαζή, έβλεπα τι γινότανε, ήταν λαθος μου που δεν έφυγα πιο νωρίς... Απλά εγώ το έχω συνειδητοποιήσει αυτό πλέον,ότι δεν ταιριάζαμε, ενώ εκείνος ψάχνει να βρει που ήταν το λάθος....

[Θεοφανία]

Οπότε άσε το χρόνο να δουλέψει για σένα. Προφασίσου πως έχεις πολύ διάβασμα και αν σε αγαπάει όπως λέει, πρέπει να σε στηρίξει σε αυτό και να μη σου δημιουργεί ενοχές ούτε πισωγυρίσματα.......:)

[mesmerize]

Αυτό κάνω... Απλά κάθε τηλεφώνημα καταλήγει εκεί, στην ίδια συζήτηση, στα γιατί, στο αφού δεν είσαι καλύτερα γιατί με χώρισες, στο αφού νοιάζεσαι για μένα γιατί να μη βρεθούμε και πάει λέγοντας... Και δεν είναι πάντα εύκολο να λέω όχι (εξάλλου φαίνεται και από τις 2 επανασυνδέσεις και τις έξτρα συναντήσεις...)... Πολλές φορές γίνομαι σκληρή και μετά το μετανοιώνω γιατί τον πληγώνω παραπάνω... Αλλά δεν θα μπορούσα να είμαι μαζί του... θα ξαναγίνονταν τα ίδια και με πολύ χειρότερες συνέπειες και για τους 2 μας...

[Θεοφανία]

Γι αυτό σου λέω να μη τον αποφεύγεις με τέτοιου είδους δικαιολογίες αλλά με την πιο δυνατή: θέλω επιτέλους να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, αν νιώθεις κάτι για μένα άσε με να το κάνω....

[mesmerize]

Ευχαριστώ πάντως που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις όσα έγραψα και που ασχολήθηκες :)

[Θεοφανία]

Originally posted by mesmerize
Ευχαριστώ πάντως που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις όσα έγραψα και που ασχολήθηκες :)

....:)

Και το κυριότερο: αν είσαι εντελώς σίγουρη πως δεν θες να γυρίσεις μη τον αφήνεις να σε γεμίζει ενοχές. Σκέψου πως σημασία έχουμε πρώτα εμείς και η εσωτερική μας ηρεμία.
Οι ενοχές ούτε τη σχολή θα σε βοηθήσουν να τελειώσεις, ούτε θα τα ξαναβρεις με τον εαυτό σου...:)

[mesmerize]

Δεν είναι εγωιστικό αυτό?... ενώ ξέρω ότι έχει και κείνος προβλήματα να του πω στην ουσία ότι θέλω να κοιτάξω τον εαυτό μου... ξέρω τι περνάει και χωρίς να μου το πει...κάθε του αντρίδραση... και πολλές φορές φοβάμαι για κείνον... μην πάθει κάτι... Δεν θέλω να πιστεύει ότι δεν με ενδιαφέρει τι περνάει....

[elenh]

Όπως έγραψα και στο θέμα μου..παρόμοια ιστορία.Όπως τα περιγράφεις,και σε διάρκεια σχέσης και οι συνθήκες,και σχετικά με τη σχολή.Μόνο που εμένα τώρα που χωρίσαμε τη μία με βρίζει και την άλλη λέει πως θέλει να είμαστε μαζί.Και νιώθω απίστευτες ενοχές,γιατί μου φορτώνει πολλά.
Καταλαβαίνω περίπου τι περνάς...Και εμένα με περιμένει μια εξεταστική που μάλλον δε θα μπορώ να βγάλω εις πέρας.Μα δυστυχώς,συν τοις άλλοις έχω και να αντιμετωπίσω και μια περίεργη οικογενειακή ατμόσφαιρα...Εκεί που θα έπρεπε να έχω στήριγμα..

[mesmerize]

Ελένη και μένα ΄μου λέει πως είμαι για βρίσιμο αλλά μετά μου λέει πως με αγαπάει τόσο πολύ που δεν θα μπορόυσε να με πλήγώσει... και ξέρω ότι ανησυχεί και κείνος που δεν είμαι καλα...
Όσο για την οικογένεια τους έχω αφήσει απέξω, όχι γιατι δεν θα είχα στήριξη, αλλά γιατί ξέρω πως θα ήταν κατηγορηματικά εναντίον του και όσο και αν εγώ ξέρω τα λάθη του και τα δικά μου, δεν θα μου άρεσε τα μιλήσουν άσχημα για εκείνον....
Το ίδο ισχύει και για φίλους... Μέσες άκρες ξέρουν, με έχουν πιέσει να μιλήσω, αλλά δεν μπορώ, είναι πολύ νωπά τα πράγματα ακόμη...

[elenh]

Kι εγώ δεν αφήνω να μιλήσουν άσχημα.Μου έχει πει τόσα,μα δεν έχω ανοίξει το στόμα μου.Δε μου βγαίνει κι ας μου έχει πει πολλά.Και σκέφτομαι,πως αν με αγαπούσε δε θα μου έλεγε τόσα...Εσένα σε αγαπάει τουλάχιστον

[mesmerize]

Αντιθέτως Ελένη... Και αυτά που σου λέει, λόγια πληγωμένου είναι... δεν είναι ότι δε σ\'αγαπάει... απλά δεν μπορεί να διαχειριστεί τον πόνο του και του βγαίνει θυμός... και μεις περάσαμε από αυτό το στάδιο...

[curtains]

Κι εγω μπορω να σχετιστω με την κατασταση. Το βεβαιο ειναι πως ο χωρισμος ποναει, ακομα κι αν ειναι η σωστη επιλογη. Ειναι λογικο να μην εισαι καλα και να μην ειναι καλα, αυτο δε σημαινει οτι θα επρεπε να συνεχισετε μαζι. Θελει σιγουρα το χρονο του. Καταλαβαινω πως ειναι να χωριζεις ενω αγαπας τον αλλον και ειναι δυσκολο. Θα επρεπε να καταλαβει πως δεν μπορεις να τον βοηθησεις, οχι γιατι δεν ενδιαφερεσαι, αλλα γιατι δεν υπαρχει ανωδυνος τροπος. Ο μονος τροπος να τον βοηθησεις εναι να τον αφησεις μονο του να συνειδητοποιησει την κατασταση. Μονο αν το συνειδητοποιησει θα βοηθησει κι ο ιδιος τον εαυτο του.
Απο περιεργεια κι αν θελεις απαντας, ποσο χρονων εισαστε;

[mesmerize]

Το θέμα είναι ότι εκείνος πιστεύει πως όταν αγαπάς κάποιον είσαι μαζί του... Δεν μπορεί να καταλάβει πως τα πράγματα δεν είναι πάντα άσπρα ή μαύρα...
Όταν λες να τον αφήσω να το συνειδητοποιήσει μόνος του, λες να κόψω κάθε επαφή?

(Εγώ είμαι 26 και εκείνος 35...)