Πείτε τις φοβίες σας!!

[αντωνης25]

κανεις ερωτα ε?χμμμμ....ενδιαφερον αυτο.

[Adzik]

λολ...αχ Αντωνη μου.. πονηρουλη...(Αντρες)...χαχαχα ... ...

γιατι εσυ δεν κανεις? :P

[αντωνης25]

ποιος δεν κανει...φυσικα και κανω.αλλα απο το ιντερνετ δεν το εχω κανει....χε χε

[Adzik]

χεχεχε.. ...

[Adzik]

..ααα.. ξερετε τι θυμήθηκα?.. θυμήθηκα ενα παράξενο αγχος που εχω... οποτε μπαίνω σε μεγαλες βιβλιοθήκες με δεκάδες τοίχους γεμάτους βιβλια (κατι που απο παντα λάτρευα).. με πιάνει ενα περίεργο καθαρα σωματικό αγχος (μια και ψυχικά με ηρεμούν οι βιβλιοθήκες) ..και παντα το πρώτο 10 λεπτο ..πρεπει να τρεξω στη τουαλέτα... χαζο ε?.... ...βεβαια κατι τετοιο με πιανει και πριν απο καποιο σημαντικο ραντεβου..συνεντευξη κλπ... :P

[just_38]

ειναι μαιος, ερχεται ο ιουνιους, αυγουστος κλπ και παλι ο επομενος μαιος....
αναρωτιεμαι το τελος ποτε θα ερθει?
δεν υπαρχει προοπτικη ....στοχος...
τι μπορει να κανει κανεις για αυτο?
ασχετο ε? με ολα αυτα που προαναφερατε

[kokkinoskoufitsa2]

just 38,δεν ξέρω σε τι επίπεδο αναφέρεσαι όταν λες πως δεν υπάρχει προοπτική,στόχος.Σε προσωπικό ή κοινωνικό!ʼν εννοείς σε προσωπικό,μήπως εσύ δεν έχεις βάλει κάποιους στόχους στη ζωή σου ή για τους x,y λόγους δεν μπόρεσες να τους πραγματοποιήσεις!ʼν εννοείς σε κοινωνικό,τότε θα συμφωνήσω μαζί σου!Ένας στόχος που όλοι θα μπορούσαμε(αλλά δεν θέλουμε) να θέσουμε,θα ήταν να προσπαθήσουμε,ο καθένας ξεχωριστά,να βελτιώσουμε τον εαυτό μας.Να καλυτερέψουμε σαν άνθρωποι!Ξέρω οτι είναι κοινότυπο και ακούγεται κάπως χαζό στη εποχή που ζούμε αλλά το αποτέλεσμα θα έχει θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία.Πιστέυω πως και μόνο η προσπάθεια,ανεξαρτήτως αποτελέσματος,θα μας κάνει τουλάχιστον να νοιώσουμε καλύτερα!

Φιλικά,
Χρύσα

[αντωνης25]

μηπως οταν εισαι στα βαθεια τα κανεις πανω σιυ adzik?χε χε χε...ετσι εξηγηται αυτο τεκνον μου.

[Adzik]

.. :P ...

[pepe]

για μενα υπάρχει μόνο μία φοβία...αυτή της υγείας και κατ επέκταση του θανάτου

πιστεύω απ εδώ ξεκινούν όλες οι άλλες για μένα που μπορώ να τις χαρακτηρίσω ως υποφοβίες

ετσι όταν με πιάνει το παθολογικό μου άγχος σε συνδυασμό με τα σωματικά συμπτώματα (τσιμπιές, πόνος στην καρδιά, αίσθημα ότι πηδάνε κάποιοι παλμοί μου κλπ.) φοβάμαι για έμφραγμα. και φοβάμαι ότι και θανατηφόρο να μην είναι θα καταστρέψει όλη τη ζωή μου...νοσοκομεία ...γιατροί..κατάθλιψη μήπως ξαναγίνει κλπ κλπ.....

Με αυτή τη φοβία σαν αφετηρία φοβάμαι

α. μήπως μου συμβεί κάπου δημόσια και σε παρέες μόλις μου ρθει η σκέψη θέλω να φύγω να πάω σπίτι αμέσως
β. μήπως μου συμβεί κάπου και δε μπορεί να βοηθήσει κανείς...έτσι πχ τρέμω πλέον τα αεροπλάνα, να πάω κάποιο μακρινό ταξίδι ή και κάποιες φορές να είμαι εντελώς μόνος μου σε βόλτα ψώνια κλπ.
γ. σε κάθε τσιγάρο που κάνω γιατί σκέφτομαι τις επιπτώσεις του
δ. όταν ακούω στην τηλεόραση για εμφράγματα ..εγκεφαλικά ή σε συγγενείς και γνωστούς για αρρώστιες...ακόμα αγχώνομαι όταν ακούω σειρήνα ασθενοφόρου σκεπτόμενος ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ μέσα
ε. ότι και τίποτα να μην έχω τώρα με τόσο άγχος και φοβία σίγουρα θα αποκτήσω αφού το άγχος έπιβαρύνει την υγεία.... κλείνοντας ή ανοίγοντας έτσι τον φαύλο - κύκλο

όλα αυτά τα ωραία!

[pepe]

danay
είναι μεγάλο θέμα....ο θάνατος και η ζωή μετά θάνατον....

η προσωπική μου άποψη είναι ότι μετά θάνατον είναι ακριβώς όπως και προ της γεννήσεως του ανθρώπου..αυτό λέει η λογική...η δική μου. Δηλάδή όπως δεν ένιωθε κάποιος ...δεν υπήρχε πριν γεννηθεί έτσι θα είναι και αφού πεθάνει.
πιστεύω ότι επιχείρημα σ αυτό αποτελεί το ότι η ψυχή, το συναίσθημα, η αίσθηση της οντότητας αλλά ακόμα και του ονείρου ή της παραίσθησης, συνυπάρχει μόνο με τη λειτουργία των αισθητήριων φυσικών μας οργάνων και κυρίως των νευρώνων του εγκεφάλου. Έτσι πχ άνθρωποι που επέστρεψαν από πραγματικό χρόνιο κώμα επειδή ακριβώς τα όργανά τους σ αυτή την περίοδο είχαν νεκρωθεί, δηλώνουν ότι δεν ένιωθαν την οποιαδήποτε οντότητα ούτε σαν σώμα ούτε σαν πνεύμα ή ψυχή κλπ...

Για μένα η μετά θάνατον ζωή και η αθανασία της ψυχής υπάρχει αλλά πρόκειται για μεταφορική έννοια...δεν υφίσταται ως συνέχεια με κάποια άλλη άυλη μορφή...αλλά υφίσταται και συνεχίζει να ζει ανάμεσα στους λοιπούς ζώντες ....

Εννοώ ότι η μεταθανάτια ψυχή κάποιου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάμνησή της ζωής και των πράξεων του στους υπόλοιπους ζώντες....η οποία μπορεί πχ να παραδειγματίσει....να συμβουλέψει.....να δώσει έναυσμα για συνέχεια κάποιου επιτεύγματος...ονείρου κλπ...ή πχ αν ήταν κακή (ψυχή) να κάνει πάλι όλα τα παραπάνω αλλά με την αρνητική τους έννοια.
Και πραγματικά πρόκειται για μία μεταφορική έννοια συνέχισης της ζωής αν σκεφτείς ότι πάνω στις ψυχές (δηλ. το βίο, τα θέλω, τα όνειρα, τα επιτεύγματα κλπ κλπ) των αποθανόντων συνεχίζει να υπάρχει η ανθρωπότητα...αλλά πρόκειται για συνέχεια ζωής της ανθρωπότητας και όχι του ανθρώπου που φεύγει.
Έτσι πιστεύω ότι μεταφορικά οι θρησκείες προτρέπουν στον έντιμο βίο και στην παράδοση μίας αγνής ψυχής όχι για να συνεχίσει να ζεί κάπου άυλα η ψυχή αυτού που φεύγει, αλλά για να συνεχίσει να πορεύεται και να ζει η ανθρωπότητα με ορθά πρότυπα.

ʼσχετα όμως με τα παραπάνω έχεις απόλυτο δίκιο όταν λες ότι όποιος σκέφτεται συνέχεια το θάνατο χάνει τη ζωή.

[gorgi]

ΜΕ ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ? Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΦΟΒΟΣ

[Adzik]

..καποιες φωρες οταν ημουν πολυ πολυ μικρουλα και ξυπνουσα το βραδυ οταν τυχαινε να ειμαι μονη στο σπιτι... κοιταζα το ταβανι μεσα στο αχνο σκοταδι... καπου καπου περνουσαν καπου εξω μακρια αυτοκινητα..και εφερναν σκιες στο ταβανι.. με τα φωτα τους... ..εκλεγα... καθε σκια ..καθε παλτο.. ρουχο ακουμπισμενο στα επιπλα ..ηταν για μενα κι ενας επιπλεον φοβος... ..αποκοιμιωμουν κλαμενη... κι ερχοταν το λυτροτικο πρωι.. με το φως του...

[Joker]

Χεχε και εγώ θυμάμαι όταν ήμουν μικρός έβλεπα τα ρούχα που ήταν κρεμασμένα στον τοίχο και νόμιζα ότι κάποιος τύπος ήταν στην γωνία και παρακολουθούσε. Έλεγα στους γονείς μου να ανοίγουν το φως, έβλεπα ότι δεν ήταν τίποτα αλλά μόλις ξανάκλειναν πάλι τα ίδια :P Αλλά και μέχρι το λύκειο κοιμόμουν με ανοιχτή την πόρτα και ένα μικρό φως αναμμένο. Και σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να μένω μόνος το βράδυ όταν γίνω φοιτητής. Ε και μετά ως φοιτητής είχα μια μικρή λαμπίτσα αλλά μετά με ενοχλούσε και την έβγαζα. Και τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δεν έχει απόλυτο σκοτάδι ( εκτός αν νυστάζω παααάρα πολύ).

Ο φόβος για το ύψος είναι τόσο συνηθισμένος που νομίζω δεν αξίζει να τον αναφέρουμε καν :P Εκτός αν είναι σε υπερβολικό βαθμό...

[Adzik]

...να πω .. να πω...??:P ..εφταιγε ο τιτανικος και ο ατιμος ο Di caprio...:P