δεν ειμαι καλα..

[Adzik]

ετσι ειναι Μαρακι..το πιο βαθυ σκοταδι εινια λιγο πριν ξημερωσει παντα...κρατα γερα..και γιατι οχι ..μερικεσ μερεσ στην κλινικη ισωσ να σου εκαναν καλο..ισωσ να ενιωθεσ πωσ δεν χρειαζεσαι να ανυσηχεισ για τιποτα..για μερικεσ μερεσ.. εγω εχω βρεθει να νιωθω πωσ πρεπει να μπω για λιγο μεσα.. ασχετα αν τελικα δεν βρηκα το κουραγιο τοτε..

[Triella]

καπου πιο πανω διαβασα οτι εισαι ανεργη...αν σε εχει παρει αυτο απο κατω, τοτε η ανεργια κανει περισσοτερο κακο απο οσο νομιζα....*fuck*....οι σκεψεις αυτοκτονιας δεν ειναι η λυση στο προβλημα...σιγουρα οχι...μια βολτα με τα ποδια στο δρομο να χαζεψεις ισως σου αλλαξει τη διαθεση...ή απο μια παιδικη χαρα....
μην αφηνεις τον εαυτο σου να σκεφτεται τα χειροτερα...

[mstrouf]

πφφφφφ....
κοιτουσα ποτε εχω ανοιξει το τοπικ (3-9-10), ποσος καιρος περασε κ ακομα δεν εχω συνερθει.. καθε μερα που περνα σκεφτομαι, υπομονη κ σημερα κ χλουπ ενα στεντον
υστερα κοιταξα ποτε εκανα εγγραφη εδω (30-4-08), ισως τοτε ηταν που παραδεχτηκα πως πρεπει να δω καποιον ειδικο..
ποια η διαφορα απο τοτε;;;
μια χουφτα φαρμακα! τιποτα αλλο..

αυτη τη στεναχωρια δεν την αντεχω
δεν ξερω αν μπορω να μιλησω σε καποιον, να απευθυνθω καπου
μοιαζει ματαιο (ως τωρα, δεν καταφερα κατι)
φοβαμαι κιολας (την τελευταια φορα που προσπαθησα, θελαν να με κλεισουν μεσα)

δεν ειχα ποτε την δυναμη να αφεθω, να κλαψω, να νιωσω αυτο που με πνιγει, παντα με περισπασμους αποφευγω τον ιδιο μου τον εαυτο κ τωρα καθομαι στο κρεββατι αγκαλια με το λαπτοπ κ ακουω εναν θορυβο στην σιτα, στην μπαλκονοπορτα, ειναι ενα πλασματακι που γρατζουναει κ προσπαθει να μπει μεσα, μοιαζει με μικρο ανθρωπακι, γλιτσερο, βρωμικο, απαισιο, κακο

δεν ξερω τι εχω, παντως δεν περναει κ υπαρχουν φορες που χειροτερευει τοσο που αισθανομαι πως δεν θα μπορεσω να με ελεγξω, δεν θα μπορεσω να συγκρατηθω κ θα μαυρισουν, θα σκοτεινιασουν ολα κ θα παψω να σας γραφω αραια κ που κ αυτο καταντησε, γιατι αισθανομαι βλαμμενη που γραφω κ δω

νομιζω πως ειμαι βαρος για τους αλλους, πως τελικα δεν υπαρχει κατι να προσφερω, που κ αυτο οταν γινοταν, γινοταν με τετοιον τροπο που ενιωθα πως με χρησιμοποιουν. τιποτα δεν με ικανοποιει, τιποτα πλεον δεν με ευχαριστει, βαριεμαι κ τον ιδιο μου τον εαυτο. υπαρχουν στιγμες που οι πονοι στο σωμα μου ειναι αφορητοι κ μου υπενθυμιζουν πως υπαρχω για να υποφερω.

σορρυ γι αυτα που γραφω
ειμαι σε αδιεξοδο

[sabb]

Αχ βρε καλή μου Μαρία, τώρα βλέπω το πόστ σου και λυπάμαι που δεν μπόρεσα να σου μιλήσω από τότε που πρωτάνοιξες το θέμα , αλλά..

Δες τον ειρμό της σκέψης σου σου, δες τον στρωτό σου λόγο, στοιχεία αδιάσειστα μιας υπόστασης που ΜΠΟΡΕΙ να διαχειριστεί τα προβλήματα της, όσο κι αν θέλεις να πιστεύεις το αντίθετο...

Μπορείς να διαχειριστείς το πρόβλημα που σε απασχολεί αυτή τη στιγμή στρουμφάκι και κάνε μου τη χάρη να αγωνιστείς για αυτό, η αγαλλίαση της νίκης σε ότι μοιάζει ανυπέρβλητο δεν έχει όρια, είναι νίκη - ανίκητη, αν μπορείς να καταλάβεις την έννοια.

Δεν είσαι σε αδιέξοδο...Απλά δεν ξέρεις ποια πόρτα ν\' ανοίξεις...

[Mystic]

Ξέρω πως πονάει. Ξέρω πως πονάς. Την απόλυτη μοναξιά. Είναι τόσο βαθύς ο πόνος. Κι εμένα ήθελαν να με κλείσουν μέσα το καλοκαίρι. Για το καλό μου. Άκουσα μέχρι και την πόρτα να κλειδώνει πίσω μου. Πιστεψέ με, δεν το θέλεις...

Μπορείς να βγεις από αυτό. Το πιστεύω ότι είσαι δυνατή. Όσοι αντέχουν τέτοιο πόνο, είναι δυνατοί. Υπάρχουμε εμείς, είμαστε εδώ, δεν είσαι μόνη σου.