Θέλω να πεθάνω

[ανεμος]

Η λέξη σεβασμός μου λέει το εξής:

Για να υπάρχει σεβασμός και όχι υποκρισία, πρέπει και οι δύο απόψεις να έχουνε ισχυρά και αξιόπιστα επιχειρήματα και στοιχεία. Όταν μία πλευρά υστερεί σε ένα από τα δύο, τότε δεν έχουμε να κάνουμε με σεβασμό, αλλά με έλλειψη γνώσεων/στοιχείων/επιχειρημάτων της πλευράς αυτής.

Και επίσης σέβομαι το γεγονός πως έχει το δικαίωμα να έχει αυτήν την φαντασίωση.

τα ιδια πιστευε και ο χιτλερ ο ες και ο σταλιν ,ταυτιζεσαι?

[rock]

Ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει placebo με τα φάρμακα; Kαι όχι μόνο υπάρχει αλλά και κάποιες ψευδοεπιστήμες όπως η ομοιοπαθητική εξαρτιούνται από αυτό.

Αγνοεις ενα πολυ βασικο κομματι, γενετικους/βιολογικους παραγοντες.

Πριν μου λες για παράγοντες και μετά για προδιάθεση. Προδιάθεση σημαίνει ότι θα πάθεις κατάθλιψη λόγο ΣΙΓΟΥΡΑ κληρονομικών/βιολογικών παραγόντων.

Νιώθεις κατάθλιψη όταν κάποιος πεθαίνει γιατί πολύ απλά ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΣΟΥ νιώθανε και αυτοί την απώλεια στο θάνατο ενός προσώπου και από πολύ παλιά δηλαδή το αίσθημα εξελικτική και εκφράστηκε. Την μαθαίνεις.

Τώρα από το "η κατάθλιψη είναι αρρώστια" που όπως είπα δεν είναι, πάμε στο "τα αίτια της κατάθλιψης δεν είναι ξεκάθαρα αλλά πιο σύνθετα". Τα αίτια της κατάθλιψης δεν είναι ούτε φιλοσοφία και ούτε θρησκεία. Έχουνε γίνει τόσες πολλές μελέτες και το να λέμε "δεν είναι ξεκάθαρα" πάει να πει ότι δεν ξέρεις την μελέτη της επιστήμης στον τομέα αυτό και απλά θεωρείς.

"Η κατάθλιψη που νιώθει κάποιος και δε δικαιολογείται επαρκώς με βάση τα δεδομένα από τις εμπειρίες της ζωής του, κάπου οφείλεται, σε μια προδιάθεση".

Που είναι αυτή η προδιάθεση που λες αφού εγώ "μπερδεύτηκα" και δεν εννοούσες "τους γονιδιακούς/βιολογικούς παράγοντες"; Αποδείξεις ότι είναι προδιάθεση;

fackatos ασχοληθηκα με τα ποστ σου μηπως και εχεις τιποτα ενδιαφερον και σωστο να πεις, εσυ ομως απλα δε γνωριζεις. Δεν ειπα οτι δεν υπαρχουν placebo, ειπα οτι τα αντικαταθλιπτικα δεν ειναι placebo κι οτι εχουν δραση οπως και παρενεργειες. Προφανως δεν εχεις καποια σχεση μ'αυτα ουτε με το αντικειμενο γενικως.

Προδιαθεση λεγεται συνηθως το γεγονος οτι υπαρχουν οι παραγοντες που προαναφεραμε κι οτι σε συνδυασμο με τους καταλληλους ψυχοκοινωνικους παραγοντες θα συντελεσουν στην εμφανιση καταθλιψης, δηλαδη τα ατομα αυτα ειναι πιο ευπαθη.

Στο οτι μαθαινεις την καταθλιψη που ειπες, γενικα ο τροπος με τον οποιο μεγαλωνουμε εμμεσως επηρεαζει και τον τροπο που σκεφτομαστε, δε μπορεις ομως να πεις οτι η πηγη της καταστασης αυτης ειναι μια καποια πρωιμη μαθηση.

Οι επιστημονικες μελετες ειναι που αναφερουν ενα συνδυασμο παραγοντων που μπορουν να προκαλεσουν την καταθλιψη, οχι εγω ή εσυ ή ο οποιοσδηποτε.

Απαντας σε οτι θεωρεις οτι μπορεις να απαντησεις, στο γιατι οι γυναικες εχουν περισσοτερες πιθανοτητες για καταθλιψη δεν απαντησες.

Τελος και μονο απ'το γεγονος πως ανεφερες οτι διπολικη και μανιοκαταθλιψη ειναι δυο διαφορετικα πραγματα σημαινει οτι δε γνωριζεις καποια πραγματα. Γιατι ειναι κατι που θα το ηξερες με ενα απλο γκουγκλαρισμα.

Αυτα. Και δε βρισκω το λογο να συνεχιστει αλλο.

[fackatos]

Τελος και μονο απ'το γεγονος πως ανεφερες οτι διπολικη και μανιοκαταθλιψη ειναι δυο διαφορετικα πραγματα σημαινει οτι δε γνωριζεις καποια πραγματα. Γιατι ειναι κατι που θα το ηξερες με ενα απλο γκουγκλαρισμα.

Αυτα. Και δε βρισκω το λογο να συνεχιστει αλλο.[/QUOTE]

ειπα οτι τα αντικαταθλιπτικα δεν ειναι placebo κι οτι εχουν δραση οπως και παρενεργειες.

Καλά εγώ το είχα καταλάβει με τις Μ σου αλλά ποιος είπε ότι αντικαταθλιπτικό = placebo. Είπα ότι φυσικά και παίζει το φαινόμενο placebo.

"Προδιαθεση λεγεται συνηθως το γεγονος οτι υπαρχουν οι παραγοντες που προαναφεραμε κι οτι σε συνδυασμο με τους καταλληλους ψυχοκοινωνικους παραγοντες θα συντελεσουν στην εμφανιση καταθλιψης, δηλαδη τα ατομα αυτα ειναι πιο ευπαθη".

Μ στο τετράγωνο. Τα άτομα αυτά λες είναι πιο ευπαθή. Ότι θα πάθουνε σίγουρα κατάθλιψη ή ότι έχουνε ένα μεγάλο ποσοστό να πάθουνε την κατάθλιψη. Δεν γεννιέσαι με πιθανότητες ευπάθειας της κατάθλιψης. Τι Μ είναι αυτές και πραγματικά απορώ ποιος Μ το λέει αυτό. Όλοι έχουμε πιθανότητα να πάθουμε κατάθλιψη και εξαρτάται τι ΒΙΩΝΟΥΜΕ και πως το ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ όπως

Τα αίτια είνα δύο: το μέσα σου νους ή και το έξω περιβάλλον ή και τα δύο μαζί.

"δε μπορεις ομως να πεις οτι η πηγη της καταστασης αυτης ειναι μια καποια πρωιμη μαθηση".

Ναι φυσικά και μπορείς. Δεν ξυπνάς ένα πρωί και μαθαίνεις την κατάθλιψη ή την παθαίνεις συν ότι τα στάδια κατάθλιψης για τον καθένα είνα ξεχωριστά.

"Οι επιστημονικες μελετες ειναι που αναφερουν ενα συνδυασμο παραγοντων που μπορουν να προκαλεσουν την καταθλιψη, οχι εγω ή εσυ ή ο οποιοσδηποτε".

Σαν να μου λες ότι υπάρχουνε 1000000000000 παράγοντες για να πεθάνει κανείς. Και τι πάει να πει αυτό; Ότι στους παράγοντες θα βάλουνε και το γεγονός πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πέσεις από το παράθυρο; ΛΟΛ. Αυτό λέγεται ατυχία/ελάχιστη πιθανότητα. Το να πεθάνει κανείς από καρκίνο δεν είναι ούτε ατυχία και ούτε ελάχιστη πιθανότητα. Το θέμα είναι τα γενικά αίτια και όχι οι 0.000000000000000000000000000000000000000000000000 000000001 πιθανότητες.

Και ο συνδιασμός παραγόντων είναι όπως είπα 3:υγεία, ο νους σου και το περιβάλλον. Και για αυτό θα κάνουνε μελέτες για να αποκλείσουνε τα ενδεχόμενα.

"Απαντας σε οτι θεωρεις οτι μπορεις να απαντησεις, στο γιατι οι γυναικες εχουν περισσοτερες πιθανοτητες για καταθλιψη δεν απαντησες".

Και ποιες είναι οι πιθανότητες; Είναι 10 τις εκατό για τους άνδρες και 20 τις εκατό για τις γυναίκες. Και που κολάει αυτό; Kαι το θέμα είναι απλό. Γιατί η γυναίκα θα το πει ότι έχει κατάθλιψη ενώ ο άνδρας δεν θα το πει και θα το αντιμετωπίσει αλλιώς. Το ίδιο και περί ανασφάλειας.

Δηλαδή το να πεις ότι λόγο φύλου έχεις κατάθλιψη είναι τόσο ηλίθιο και επιστημονικά αρλούμπες. Αυτό που μπορεί να πεις ότι από τα 100 άτομα με 50 γυναίκες και 50 άνδρες, οι 10 γυναίκες έχουνε πιθανότητα να το πάθουνε/δηλώσουνε κατάθλιψη και από τους άνδρες οι 5.

Τυ φύλο όπως και όλα τα άλλα έχει κάποια πιθανότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η πιθανότητα είναι σοβαρή για να σου πει ψυχολόγος "Ναι επειδή είσαι γυναίκα έχεις κατάθλιψη" αλλά θα σου πει "Πολλές γυναίκες παθαίνουν και κατάθλιψη όπως και άνδρες αλλά το ενδεχόμενο να το παραδεκτεί η γυναίκα είναι μεγαλύτερο".

Nαι όπως βλέπεις εγώ τώρα θα κλάψω επειδή δεν θα ξανασχοληθείς μαζί μου και θα χάσω την θεική γνώση σου.

[fackatos]

τα ιδια πιστευε και ο χιτλερ ο ες και ο σταλιν ,ταυτιζεσαι?

Α δηλαδή είσαι και ανιστόρηστος και συνεχίζεις να πετάς ότι να ναι. Σε λυπάμαι.

[Lou!]

fakatos εχεις μεγαλο προβλημα. απλα δεν το καταλαβαινεις. φιλικα.

[fackatos]

fakatos εχεις μεγαλο προβλημα. απλα δεν το καταλαβαινεις. φιλικα.

Θα ανάψω μία λαμπάδα στο όνομα σου.

[arktos]

φακάτος, η μανιοκατάθλιψη κ η διπολική είναι διαφορετικές διαταραχές?

[Λήθη]

Παιδιά, δεν θα πάρω θέση στην αντιπαράθεση. Διαβάζοντας όλα τα προηγούμενα, συγκράτησα αυτά για το αν τελικά η θλίψη μπορεί να προκαλέσει τον θάνατο.

Έχω κάτι να καταθέσω:

Η δουλειά μου είναι μοναχική. Δουλεύω στο σπίτι, μπροστά σε έναν υπολογιστή. Μετά από τον χωρισμό μου από τον επί 10 χρόνια σύντροφό μου, έναν χωρισμό που τον ήθελα, πήγα να ζήσω για πρώτη φορά μόνη μου. Εκεί, άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και τα αποθεμένα μιας πονεμένης παιδικής ηλικίας ξεχείλισαν το από χρόνια κουρασμένο ποτήρι της ζωής μου.
Η καινούργια μου ζωή στο διαμέρισμα με θέα την θάλασσα, έμοιαζε πολλά υποσχόμενη. Ατυχώς δεν ήταν. Σε εκείνο το σταυροδρόμι, πένθησα τον πρόωρο χαμό του πατέρα μου, 18 χρόνια μετά τον θάνατό του.
Εκεί, μου γύρισε η μνήμη της μητέρας μου να αντιδρά ειρωνικά απέναντί μου, όταν 50 μέρες μετά τον θάνατο του πατέρα μου, άνοιξα την ντουλάπα να πάρω κάτι και βλέποντας την ζακέτα του κρεμασμένη, τσάκισα και έκλαψα γοερά. Μέχρι τότε δεν είχα μπορέσει να κλάψω. «Τώρα σου ήρθε εσένα να κλάψεις; Τώρα το θυμήθηκες;» Αυτό μου είπε η μητέρα μου. Και πριν σκεφτείτε τα χειρότερα για εκείνη, σας λέω με βεβαιότητα ότι είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος μεν, πονεμένη η ίδια δε.
18 χρόνια μετά, στην κουζίνα του διαμερίσματος της καινούργιας μου ζωής, έπιασα τον εαυτό μου να βλέπει τα δέντρα στο βάθος του δρόμου και να παραμιλάω λέγοντας «Α ρε μπαμπά! Δεν μας άφησε να αγαπηθούμε! Μπαμπά μου! Μπαμπά μου!» Με πόνο! Με πόνο! Με είχαν επισκεφτεί η παλινδρόμηση , η καθήλωση και όλες οι φίλες τους!

Το πρώτο στοιχειό του παρελθόντος, είχε κάνει την εμφάνισή του και από εκεί και μετά πήραν την σειρά τους και τα υπόλοιπα. Όταν χρωστάς στον εαυτό σου να ζήσεις σαν παιδί, το χρέος μεγαλώνει μαζί σου και είναι απέραντο το κενό. Μέσα σε όλα, ήρθε και ένας έρωτας στον οποίο έκανα ισχυρή προβολή και επένδυση. Βίωνα αίσθημα εγκατάλειψης. Γλίστρησα σε μια κατάσταση ανείπωτης θλίψης.
Μπορούσαν να περάσουν μέρες χωρίς να βγω από το σπίτι. Δεν σήκωνα τηλέφωνα… Δεν απαντούσα στα κουδούνια… Δεν μπορούσα να δουλέψω… Έγραψα άπειρα ποιήματα και στοίχους αλλά δεν τέλειωσα καμία μου δουλειά. Δουλειά που θα πληρωνόμουν άκρως ικανοποιητικά!

Άρχισα να οδηγώ την ζωή μου στην καταστροφή και το ήξερα. Όταν ο πόνος δεν σου αφήνει άλλο περιθώριο επιλογής από την αυτοκαταστροφή, δεν ξέρω πόσο αυτό μπορεί να είναι θέμα επιλογών. Τέλος πάντων… Αυτό τράβηξε πολύ και άρχισα να βλέπω ένα θεραπευτή. Κάναμε λίγη δουλειά , αλλά είχα αρχίσει ήδη να καταστρέφομαι οικονομικά και δεν με έπαιρνε να πληρώνω και ψυχοθεραπεία. Για κάποιο λόγο με τα φάρμακα δεν είχα και έχω καθόλου καλή σχέση και έτσι ούτε καν το σκέφτηκα ως ενδεχόμενο.

Πέρασα σχεδόν 2 χρόνια μέχρι να πιάσω τον απόλυτο πάτο από κάθε άποψη και μερικούς μήνες πριν την πρωτοχρονιά, άρχισα να λέω σε όλους ότι αισθάνομαι πως θα αρρωστήσω. Πράγματι η θλίψη μου τρυπούσε το κόκαλο. Η σιωπή μέσα μου και γύρω μου ήταν εκκωφαντική! Τα όρια της μοναξιάς πήραν επικές διαστάσεις. Κάτι σαν το τραγούδι «…αλλάζουνε εντός μου, τα σύνορα του κόσμου…» .
(Δεν σκέφτηκα ποτέ να αυτοκτονήσω.)

Να πω σε αυτό το σημείο ότι μέχρι τότε στην ζωή μου δεν είχα αρρωστήσει ποτέ! Μόνο ως παιδί, μια ανεμοβλογιά με τέσσερα σπυράκια της πλάκας. Αυτό ήταν το ιστορικό μου. Λοιπόν, τον Νοέμβριε που μας πέρασε, είχα ένα συνηθισμένο κρυολόγημα. Ένα απόγευμα, όρχησα να νιώθω έναν φρικτό πόνο στο στήθος και μέχρι το βράδυ έφτυνα αίμα κυριολεκτικά. Από τον Νοέμβριο μέχρι τα μέσα του Ιανουαρίου μπαινόβγαινα στο νοσοκομείο με ένα ενδιάμεσο σερί ενός μήνα, όπου Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά τα έκανα μέσα.
Η διάγνωση λέει λοίμωξη του αναπνευστικού από άγνωστα αίτια. Περιττό να σας πω ότι με έκανα κόσκινο στις εξετάσεις! Δεν βρήκαν ποτέ από τι προήλθε. Εγώ όμως ξέρω γιατί το ένιωθα να έρχεται μήνες πριν. Νοσούσα και ήξερα ότι αυτό κάπου θα ξεσπούσε. Στο νοσοκομείο διάβασα ότι η Κινεζική ιατρική υποστηρίζει ότι η θλίψη έχει έδρα τους πνεύμονες. Για φαντάσου…. Ο δεξής πνεύμονάς μου είχε συγκρατήσει μέσα του 2 λίτρα υγρό που μου αφαιρέθηκε με σωλήνα στην πλάτη.

Τώρα είμαι όλο και καλύτερα. Για να μην αφήσω τον εαυτό μου σε εκείνο το συναίσθημα που ούτε και θέλω να θυμάμαι, αλλά και για λόγους οικονομίας, έτσι που τα έκανα, επέστρεψα στο πατρικό μου, με την μητέρα και τα αδέλφια μου. Δεν είναι ότι καλύτερο από την μία, αλλά από την άλλη, ζώντας σε ένα ζωηρό σπίτι με έντονους χαρακτήρες, δεν σε αφήνουν να βαλτώσεις, ούτε να βυθιστείς στα μαύρα νερά μιας θλιβερής δύνης.
Ξόρκισα μεγάλο μέρος από το κακό και αναμετρήθηκα με όλους τους εσωτερικούς μου δαίμονες.

Και να δείτε ότι η οικονομική κρίση θα ενώσει κόσμο και αρκετός κόσμος θα γλιτώσει την μεγάλη θλίψη, αν όχι την κατάθλιψη, με τον παλιό, κλασικό τρόπο. Οικογένεια-φίλοι! Σπουδαίο πράγμα στην ζωή του ανθρώπου! Αυτοί ήταν δίπλα μου στα δύσκολα. Η οικογένεια και οι καλοί μου φίλοι. Ο άνθρωπος είναι ζώο αγέλης. Κάνω την δουλειά μου μπροστά στον υπολογιστή και δεν είμαι σίγουρη αν με εκνευρίζει που η μητέρα μου με φωνάζει για φαγητό ή αν μου αρέσει να γκρινιάζω. Και τρελαίνομαι για κάτι ήσυχα απογεύματα που πίνοντας τον καφέ μου, μου έρχεται mail από τον αδελφό μου που είναι στο διπλανό δωμάτιο και μου στέλνει κάποιο τραγούδι να ακούσω. Γελάμε τόσο πολύ με αυτό…

Δεν ξέρω για την κατάθλιψη, αλλά για την μεγάλη θλίψη είμαι σίγουρη ότι μπορεί να σε οδηγήσει στο θάνατο.

Φακάτε… Μπορεί να είσαι και πολύ Φακάτος τύπος, αλλά άμα σε φακήσει η ζωή και σου πετάξει τα μάτια έξω, δεν έχει πλακίτσα.

Δώσε στον πόνο της θλίψης ότι όνομα θέλεις και ότι ορισμούς. Μόνο μην την απαξιώνεις , γιατί πονάει σαν ενέσιμο έρεβος και είναι σαν να τραγουδάς εμβατήρια και νικηφόρους παιάνες , εκεί που ο άλλος χαροπαλεύει μέσα στον επώδυνό του θάνατο!

Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά
έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Να 'ν' αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω

Να 'ν' η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να 'ναι
και τα βράχια κατάπληκτα και τ' αστέρια μακριά
να κοιτάνε

Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι

Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να 'μαι
σ' αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι


Καταλαβαίνεις;

[PETRAN]

Τελος και μονο απ'το γεγονος πως ανεφερες οτι διπολικη και μανιοκαταθλιψη ειναι δυο διαφορετικα πραγματα σημαινει οτι δε γνωριζεις καποια πραγματα. Γιατι ειναι κατι που θα το ηξερες με ενα απλο γκουγκλαρισμα.

Αυτα. Και δε βρισκω το λογο να συνεχιστει αλλο.

Φακάτος, η μανιοκατάθλιψη και η διπολική είναι το ίδιο πράγμα. Μπορείς να το πεις με δύο διαφορετικούς τρόπους δηλαδή.

Τα αντι-καταθλιπτικά όπως και κάποιες ψυχοθεραπείες όπως η CBT, έχουν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από placebo, γι αυτό και χορηγούνται. Έχουν γίνει άπειρες double-blind κλινικές μελέτες για να δείξουν ακριβώς αυτό το πράγμα, ότι τα αντικαταθλιπτικά έχουν μεγαλύτερο effect από placebo και ότι δεν είναι snake-oil.

Η υπέρταση είναι ασθένεια? Με την ίδια λογική αυτών που λες, επειδή όλοι εν δυνάμει έχουν υψηλή πίεση και περνάνε στιγμές υπέρτασης, τότε το να έχεις μόνιμα υψηλή πίεση δεν είναι ασθένεια. "Ασθένεια" είναι μόνο μια ατάκα των ανθρώπων για κάτι που δημιουργεί αποδιοργάνωση σε σώμα η/και νου μέσα από την υπο- η υπερ- λειτουργία του σε χρόνια βάση.


Όλοι παίρναμε επεισόδια θλίψης. Άμα όμως έχεις μόνιμα θλίψη που να δημιουργεί ανηδονία/μειωμένη ευχαρίστηση και θάνατο στα κίνητρα, κάνοντας σε να μένεις μόνιμα στο κρεβάτι τότε είναι κατάθλιψη και υπάρχει κίνδυνος αυτοκτονίας, όπως στην μόνιμη υπέρταση υπάρχει κίνδυνος εγκεφαλικού. Βασικό σύμπτωμα της κατάθλιψης δεν είναι τόσο η μεγάλη θλίψη, όσο το ότι το άτομο δεν παίρνει ευχαρίστηση από τις δραστηριότητες που έπαιρνε. Φαντάζεσαι να βάζεις να ακούσεις το αγαπημένο σου κομμάτι και να μην νοιώθεις τίποτα πλέον? Έτσι χάνεται το ενδιαφέρον για σεξ, φαγητό, εξόδους, φίλους και μπαίνεις σε φαύλους κύκλους απομόνωσης και ακόμα μεγαλύτερης ανηδονίας.


Όσο για την αιτιολογία υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες που είναι βιο-ψυχο-κοινωνικοί (όπως όλη η συμπεριφορά μας). Πρόσφατα έδειξαν ότι οι νευρώνες των ατόμων με κατάθλιψη συνηθίζουν ("εξοικιώνονται") πιο εύκολα στα ερεθίσματα. Αν δηλαδή μια ταινία μας προκαλεί θαυμασμό την πρώτη φορά, λιγότερο θαυμασμό την δεύτερη φορά και ούτω καθ εξής, στην κατάθλιψη ακόμα και η πρώτη φορά αρχίζει και γίνεται σαν την τρίτη. Γιατί οι νευρώνες φτάνουν σε αυτό το σημείο? Γιατί αν έχεις την προδιάθεση να έχεις τέτοιους νευρώνες σε συνδιασμό με αρνητικές εμπειρίες στην ζωή αυξάνουν την πιθανότητα οι νευρώνες σου να φτάσουν σε αυτή την κατάσταση, όπως ακριβώς και το αν έχεις προδιάθεση και τρως συνέχεια αλάτι αυξάνει την πιθανότητα να αποκτήσεις χρόνια υπέρταση.


Τέλος μπορείς να έχεις όποια άποψη θες, αλλά άσε το επικριτικό ύφος στην άκρη και μίλα πολιτισμένα.

[Ακροβατης]

Παιδιά, δεν θα πάρω θέση στην αντιπαράθεση. Διαβάζοντας όλα τα προηγούμενα, συγκράτησα αυτά για το αν τελικά η θλίψη μπορεί να προκαλέσει τον θάνατο.

Έχω κάτι να καταθέσω:

Η δουλειά μου είναι μοναχική. Δουλεύω στο σπίτι, μπροστά σε έναν υπολογιστή. Μετά από τον χωρισμό μου από τον επί 10 χρόνια σύντροφό μου, έναν χωρισμό που τον ήθελα, πήγα να ζήσω για πρώτη φορά μόνη μου. Εκεί, άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και τα αποθεμένα μιας πονεμένης παιδικής ηλικίας ξεχείλισαν το από χρόνια κουρασμένο ποτήρι της ζωής μου.
Η καινούργια μου ζωή στο διαμέρισμα με θέα την θάλασσα, έμοιαζε πολλά υποσχόμενη. Ατυχώς δεν ήταν. Σε εκείνο το σταυροδρόμι, πένθησα τον πρόωρο χαμό του πατέρα μου, 18 χρόνια μετά τον θάνατό του.
Εκεί, μου γύρισε η μνήμη της μητέρας μου να αντιδρά ειρωνικά απέναντί μου, όταν 50 μέρες μετά τον θάνατο του πατέρα μου, άνοιξα την ντουλάπα να πάρω κάτι και βλέποντας την ζακέτα του κρεμασμένη, τσάκισα και έκλαψα γοερά. Μέχρι τότε δεν είχα μπορέσει να κλάψω. «Τώρα σου ήρθε εσένα να κλάψεις; Τώρα το θυμήθηκες;» Αυτό μου είπε η μητέρα μου. Και πριν σκεφτείτε τα χειρότερα για εκείνη, σας λέω με βεβαιότητα ότι είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος μεν, πονεμένη η ίδια δε.
18 χρόνια μετά, στην κουζίνα του διαμερίσματος της καινούργιας μου ζωής, έπιασα τον εαυτό μου να βλέπει τα δέντρα στο βάθος του δρόμου και να παραμιλάω λέγοντας «Α ρε μπαμπά! Δεν μας άφησε να αγαπηθούμε! Μπαμπά μου! Μπαμπά μου!» Με πόνο! Με πόνο! Με είχαν επισκεφτεί η παλινδρόμηση , η καθήλωση και όλες οι φίλες τους!

Το πρώτο στοιχειό του παρελθόντος, είχε κάνει την εμφάνισή του και από εκεί και μετά πήραν την σειρά τους και τα υπόλοιπα. Όταν χρωστάς στον εαυτό σου να ζήσεις σαν παιδί, το χρέος μεγαλώνει μαζί σου και είναι απέραντο το κενό. Μέσα σε όλα, ήρθε και ένας έρωτας στον οποίο έκανα ισχυρή προβολή και επένδυση. Βίωνα αίσθημα εγκατάλειψης. Γλίστρησα σε μια κατάσταση ανείπωτης θλίψης.
Μπορούσαν να περάσουν μέρες χωρίς να βγω από το σπίτι. Δεν σήκωνα τηλέφωνα… Δεν απαντούσα στα κουδούνια… Δεν μπορούσα να δουλέψω… Έγραψα άπειρα ποιήματα και στοίχους αλλά δεν τέλειωσα καμία μου δουλειά. Δουλειά που θα πληρωνόμουν άκρως ικανοποιητικά!

Άρχισα να οδηγώ την ζωή μου στην καταστροφή και το ήξερα. Όταν ο πόνος δεν σου αφήνει άλλο περιθώριο επιλογής από την αυτοκαταστροφή, δεν ξέρω πόσο αυτό μπορεί να είναι θέμα επιλογών. Τέλος πάντων… Αυτό τράβηξε πολύ και άρχισα να βλέπω ένα θεραπευτή. Κάναμε λίγη δουλειά , αλλά είχα αρχίσει ήδη να καταστρέφομαι οικονομικά και δεν με έπαιρνε να πληρώνω και ψυχοθεραπεία. Για κάποιο λόγο με τα φάρμακα δεν είχα και έχω καθόλου καλή σχέση και έτσι ούτε καν το σκέφτηκα ως ενδεχόμενο.

Πέρασα σχεδόν 2 χρόνια μέχρι να πιάσω τον απόλυτο πάτο από κάθε άποψη και μερικούς μήνες πριν την πρωτοχρονιά, άρχισα να λέω σε όλους ότι αισθάνομαι πως θα αρρωστήσω. Πράγματι η θλίψη μου τρυπούσε το κόκαλο. Η σιωπή μέσα μου και γύρω μου ήταν εκκωφαντική! Τα όρια της μοναξιάς πήραν επικές διαστάσεις. Κάτι σαν το τραγούδι «…αλλάζουνε εντός μου, τα σύνορα του κόσμου…» .
(Δεν σκέφτηκα ποτέ να αυτοκτονήσω.)

Να πω σε αυτό το σημείο ότι μέχρι τότε στην ζωή μου δεν είχα αρρωστήσει ποτέ! Μόνο ως παιδί, μια ανεμοβλογιά με τέσσερα σπυράκια της πλάκας. Αυτό ήταν το ιστορικό μου. Λοιπόν, τον Νοέμβριε που μας πέρασε, είχα ένα συνηθισμένο κρυολόγημα. Ένα απόγευμα, όρχησα να νιώθω έναν φρικτό πόνο στο στήθος και μέχρι το βράδυ έφτυνα αίμα κυριολεκτικά. Από τον Νοέμβριο μέχρι τα μέσα του Ιανουαρίου μπαινόβγαινα στο νοσοκομείο με ένα ενδιάμεσο σερί ενός μήνα, όπου Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά τα έκανα μέσα.
Η διάγνωση λέει λοίμωξη του αναπνευστικού από άγνωστα αίτια. Περιττό να σας πω ότι με έκανα κόσκινο στις εξετάσεις! Δεν βρήκαν ποτέ από τι προήλθε. Εγώ όμως ξέρω γιατί το ένιωθα να έρχεται μήνες πριν. Νοσούσα και ήξερα ότι αυτό κάπου θα ξεσπούσε. Στο νοσοκομείο διάβασα ότι η Κινεζική ιατρική υποστηρίζει ότι η θλίψη έχει έδρα τους πνεύμονες. Για φαντάσου…. Ο δεξής πνεύμονάς μου είχε συγκρατήσει μέσα του 2 λίτρα υγρό που μου αφαιρέθηκε με σωλήνα στην πλάτη.

Τώρα είμαι όλο και καλύτερα. Για να μην αφήσω τον εαυτό μου σε εκείνο το συναίσθημα που ούτε και θέλω να θυμάμαι, αλλά και για λόγους οικονομίας, έτσι που τα έκανα, επέστρεψα στο πατρικό μου, με την μητέρα και τα αδέλφια μου. Δεν είναι ότι καλύτερο από την μία, αλλά από την άλλη, ζώντας σε ένα ζωηρό σπίτι με έντονους χαρακτήρες, δεν σε αφήνουν να βαλτώσεις, ούτε να βυθιστείς στα μαύρα νερά μιας θλιβερής δύνης.
Ξόρκισα μεγάλο μέρος από το κακό και αναμετρήθηκα με όλους τους εσωτερικούς μου δαίμονες.

Και να δείτε ότι η οικονομική κρίση θα ενώσει κόσμο και αρκετός κόσμος θα γλιτώσει την μεγάλη θλίψη, αν όχι την κατάθλιψη, με τον παλιό, κλασικό τρόπο. Οικογένεια-φίλοι! Σπουδαίο πράγμα στην ζωή του ανθρώπου! Αυτοί ήταν δίπλα μου στα δύσκολα. Η οικογένεια και οι καλοί μου φίλοι. Ο άνθρωπος είναι ζώο αγέλης. Κάνω την δουλειά μου μπροστά στον υπολογιστή και δεν είμαι σίγουρη αν με εκνευρίζει που η μητέρα μου με φωνάζει για φαγητό ή αν μου αρέσει να γκρινιάζω. Και τρελαίνομαι για κάτι ήσυχα απογεύματα που πίνοντας τον καφέ μου, μου έρχεται mail από τον αδελφό μου που είναι στο διπλανό δωμάτιο και μου στέλνει κάποιο τραγούδι να ακούσω. Γελάμε τόσο πολύ με αυτό…

Δεν ξέρω για την κατάθλιψη, αλλά για την μεγάλη θλίψη είμαι σίγουρη ότι μπορεί να σε οδηγήσει στο θάνατο.

Φακάτε… Μπορεί να είσαι και πολύ Φακάτος τύπος, αλλά άμα σε φακήσει η ζωή και σου πετάξει τα μάτια έξω, δεν έχει πλακίτσα.

Δώσε στον πόνο της θλίψης ότι όνομα θέλεις και ότι ορισμούς. Μόνο μην την απαξιώνεις , γιατί πονάει σαν ενέσιμο έρεβος και είναι σαν να τραγουδάς εμβατήρια και νικηφόρους παιάνες , εκεί που ο άλλος χαροπαλεύει μέσα στον επώδυνό του θάνατο!

Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά
έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Να 'ν' αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω

Να 'ν' η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να 'ναι
και τα βράχια κατάπληκτα και τ' αστέρια μακριά
να κοιτάνε

Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι

Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να 'μαι
σ' αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι


Καταλαβαίνεις;

περιπου..sory για το επικριτικο υφος
αν λες αληθεια γιατι ειμαστε και λιγο καχυποπτοι εδω
να εισαι καλα εγω ευχομαι τιποτα αλλο...

[Λήθη]

περιπου..sory για το επικριτικο υφος
αν λες αληθεια γιατι ειμαστε και λιγο καχυποπτοι εδω
να εισαι καλα εγω ευχομαι τιποτα αλλο...

Να την κοιτάξετε αυτή την καχυποψία. Έλεος! Το ότι έχετε δει πολλά δεν σας νομιμοποιεί να καταβαραθρώνετε την καλή διάθεση των καινούργιων μελών να ανοίξουν την ψυχή τους και να ξεδιπλώσουν την προσωπικότητά τους. Αν είναι έτσι ρε παιδιά, να φύγουμε να σας αφήσουμε στο φόρουμ σας ήσυχους…

Δεν έγινε κάτι για να κρατήσουμε εμπάθεια Όλγα. Δεν κρατώ κακίες ποτέ στη ζωή μου με κανέναν. Αλλά οφείλω να πω ότι αγανακτώ. Ευχαριστώ.

[kuriakh]

Γεια σας και απο εμενα.πραγματικα σε καταλαβαινω...Εδω και παρα πολυ καιρο νιωθω παγιδευμενη στη ζωη μου...Ξυπναω το πρωι και αδυνατω να σηκωθω....Νιωθω αβασταχτο πονο....θελω απλα να μην υπαρχω....Αβοηθητη...νομιζα πως κανεις δεν μπορει να με καταλαβει μεχρι που ειδα αυτη την συζητηση και συνειδητοποιησα οτι δεν ειμαι μονη μου......δεν ξερω εχω απογοητευτει απο τη ζωη μου...τον ευατο μου....δεν παλευω για τιποτα πια...το θεωρω ματαιο....κλαιω μονο κλαιω....αισθανομαι οτι ειμαι βαρος στους δικους μου...θελω μονο να σου πω οτι ο θανατος δεν ειναι λυση....το εχω σκεφτει αμετρητες φορες....ομως οπως ειπαν και οι αλλοι η αποφαση του να μην το κανεις δειχνει οτι κατι σε κραταει στη ζωη....παντως μπραβο που εχεις καταπιαστει με κατι με το θεατρο....Δινεις ολη σου την ενεργεια σε αυτο....ζεις για αυτο......ελπιζω οτι καποια στιγμη θα βγουμε ολοι οσοι νιωθουμε καπως ετσι απο αυτον τον φαυλο κυκλο....

[ioannis2]

Γεια σας και απο εμενα.πραγματικα σε καταλαβαινω...Εδω και παρα πολυ καιρο νιωθω παγιδευμενη στη ζωη μου...Ξυπναω το πρωι και αδυνατω να σηκωθω....Νιωθω αβασταχτο πονο....θελω απλα να μην υπαρχω....Αβοηθητη...νομιζα πως κανεις δεν μπορει να με καταλαβει μεχρι που ειδα αυτη την συζητηση και συνειδητοποιησα οτι δεν ειμαι μονη μου......δεν ξερω εχω απογοητευτει απο τη ζωη μου...τον ευατο μου....δεν παλευω για τιποτα πια...το θεωρω ματαιο....κλαιω μονο κλαιω....αισθανομαι οτι ειμαι βαρος στους δικους μου...θελω μονο να σου πω οτι ο θανατος δεν ειναι λυση....το εχω σκεφτει αμετρητες φορες....ομως οπως ειπαν και οι αλλοι η αποφαση του να μην το κανεις δειχνει οτι κατι σε κραταει στη ζωη....παντως μπραβο που εχεις καταπιαστει με κατι με το θεατρο....Δινεις ολη σου την ενεργεια σε αυτο....ζεις για αυτο......ελπιζω οτι καποια στιγμη θα βγουμε ολοι οσοι νιωθουμε καπως ετσι απο αυτον τον φαυλο κυκλο....

όσο ζούμε ελπίζουμε, η ελπίδα μας κρατά ζωντανούς.
Εσύ είσαι σε μια κατάσταση απόγνωσης, κάπου μέσα σου όμως βαθιά υπάρχει αυτή η ηλιαχτίδα ελπίδας. Και βεβαια υπάρχει μέσα σου καταπιεσμένη η θετική όψη του εαυτού σου, τα χαρίσματα και οι δυνάμεις σου. Το ζητούμενο είναι να ξεκινήσεις να ψάχνεις μέσα σου να τα βρεις και να βγάλεις στην επιφάνεια. Από εκεί θα ξεκινήσει η αλλαγή.

[kuriakh]

ευχαριστω πολυ που ασχοληθηκες με την κατασταση μου....ναι ισως για αυτο δεν αποφασιζω να τερματισω τη ζωη μου...γιατι βαθια μεσα μου ξερω οτι τα πραγματα μπορουν να αλλαξουν...αυτη η κατασταση που βιωνω δεν με οδηγει στην αυτοκτονια..οχι...με οδηγει στο να σβηνω σιγα σιγα....να επιλεγω να κλεινω τον διακοπτη...δεν θελω να βγαινω απο το σπιτι μου ομως βγαινω ακομα και να μην εχω τη δυναμη να περπατησω....να φανταστεις καποτε πηγαινα και ετρεχα 10 γυρους στο γηπεδο και τωρα δεν μπορω να παρω τα ποδια μου...προσπαθω ομως...εχω λυγισει αλλα προσπαθω...για να μην σβησω...

[Lou!]

ευχαριστω πολυ που ασχοληθηκες με την κατασταση μου....ναι ισως για αυτο δεν αποφασιζω να τερματισω τη ζωη μου...γιατι βαθια μεσα μου ξερω οτι τα πραγματα μπορουν να αλλαξουν...αυτη η κατασταση που βιωνω δεν με οδηγει στην αυτοκτονια..οχι...με οδηγει στο να σβηνω σιγα σιγα....να επιλεγω να κλεινω τον διακοπτη...δεν θελω να βγαινω απο το σπιτι μου ομως βγαινω ακομα και να μην εχω τη δυναμη να περπατησω....να φανταστεις καποτε πηγαινα και ετρεχα 10 γυρους στο γηπεδο και τωρα δεν μπορω να παρω τα ποδια μου...προσπαθω ομως...εχω λυγισει αλλα προσπαθω...για να μην σβησω...

καλυτερα να ζητησεις βοηθεια γιατι αν εχεις φτασει σε σημειο να εγκλωβιστεις μεσα στους φαυλους κυκλους της καταθλιψης τοσο ασχημα, δεν ειναι πολυ ευκολο να βγεις απο μονη σου, ουτε η καταθλιψη ειναι κατι που φευγει απο μονη της. ζητα βοηθεια λοιπον! ψυχολογο, ψυχιατρο, ή καποιο κεντρο ψυχικης υγειας!