Φιλοι που δεν υπαρχουν....

[RainAndWind]

Αν δε βγαίνεις από το σπίτι(δεν εργάζεσαι,δεν μπορείς οικονομικά να ανταπεξέλθεις στις εξόδους κτλ)τότε τα πράγματα είναι δύσκολα,γιατί καθώς καταλαβαίνεις δε θα έρθει κανένας να σου ζητήσει να γίνετε φίλοι στο ξεκάρφωτο,να χτυπήσει ξαφνικά την πόρτα και να \"εισβάλλει\"στη ζωή σου.

Πρέπει η ίδια να δημιουργήσεις τις συνθήκες ώστε να υπάρχουν οι ευκαιρίες για την απόκτηση της οικειότητας με κάποια άτομα και μετά θα έρθουν και τ\'άλλα,δίχως να το καταλάβεις.

Αυτό που πρότεινε και η Soul-Rebel θα έλεγα κι εγώ,κάποια χόμπυ,αλλά όχι μοναχικά,χόμπυ που να προυποθέτουν τη συνύπαρξη σε μία ομάδα,ψάξε και στο δήμο της περιοχής σου για προγράμματα,θα υπάρχουν και για γυμναστική(δύο σ\'ένα θα σου έρθει έτσι)αλλά και ένα σωρό άλλα(θεατρικά πχ).

Καλή σου επιτυχία.Μην αφήσεις να ξανασυμβεί στη νέα σου σχέση το ίδιο,αφού είδες πόσο σημαντικό είναι να μην υποκαθιστά ο εκάστοτε σύντροφος όλες μας τις άλλες σχέσεις.

[keep_walking]

Ουτε εγω εχω κοινωνικες επαφες , ειμαι και μεγαλυτερος , ειμαι και ανεργος τωρα και τα βλεπω μαυρα πολλες φορες.

Τιποτα καλυτερο απο μια συζητηση και επικοινωνια πινοντας τον καφε σου , το ποτο σου ή ακομα και σε ενα φιλικο σπιτι.

evi_s συγγενεις δεν εχεις? Ξαδερφια κλπ.

Κανα σεμιναριο ,καμμια δραστηριοτητα , εθελοντικη εργασια ή οτιδηποτε που θα σε βοηθησουν να γεμισεις χρονο και να δημιουργησεις εναν κυκλο?

Αντε να τα ακουω και εγω λολ...γιατι αλλο οι συμβουλες αλλο η πραξη:)

[Paolo_1]

Originally posted by evi_s
Καλησπέρα σε όλους....θέλω να μοιραστώ ενα πρόβλημά μου το οποίο με βασανίζει τον τελευταίο καιρό.Είμαι 31 χρονών και δεν έχω φίλους,και ο λόγος είναι οτι είχα μια μακρόχρονη σχέση στην οποία αφοσιώθηκα και σιγά σιγά με εγκατέλειψαν οι φίλοι γιατί και γω δε φέρθηκα σωστά.Τους παράτησα και με παράτησαν.Συνέχεια είχα την άρνηση μέσα μου,τους απομάκρυνα.Οποτε βρισκόμουν έκανα το λάθος να λέω τα προβλήματα της σχέσης μου,οπου αυτο κατάντησε βαρετό και μάλλον δικαιολογημένα με παράτησαν.Γκρίνια,μιζέρια και όλα τα σχετικά....Έκανα προσπάθεια ξανά να επικοινωνήσω,να προτήνω μια έξοδο,ενα καφέ, αλλα μάταια...Πλεον δεν θέλει κανεις και τους λόγους τους ξέρω.Στεναχωριέμαι και λυπάμαι για την κατάντια αυτη,και δε μπορω να κανω τιποτα.Να ξεκινησω να ψαχνω φιλους...δε ξερω αν ειναι εφικτο,και λογω ηλικιας κτλ.Επισης δεν δουλευω για να πω θα κανω φιλους στη δουλεια...ψαχνω αρκετους μηνες αλλα δεν βρηκα ακομα και λογω κρισης ειναι δυσκολα τα πραγματα.Νιωθω παρα πολυ ασχημα,ενα τεραστιο κενο και ειμαι πολυ απαισιοδοξη.Νιωθω μοναξια.....Μια συμβουλη, μια γνωμη θα ηταν πολυτιμη για μενα...Συγνωμη αν σας κουρασα με το μεγαλο post

Προσωπικά,γνωρίζω αρκετά άτομα που λένε ακριβώς τα ίδια με σένα,και μπορώ να πω ότι δεν τους λυπάμαι καθόλου.Όταν είστε πάνω στο συννεφάκι μιας σχέσης,ξεκόβετε σιγά σιγά ή άμεσα με όλους και με όλα,λες και ο μοναδικός λόγος ύπαρξής σας είναι η δημιουργία μιας σχέσης και όλα να περιστρέφονται γύρω από αυτήν.Όταν η προσοχή σας μοιράζεται σε σχέση 99%-φίλοι 1%,ε φυσικό είναι ο άλλος να σε ξεκόψει,ειδικά αν είναι να τον πρήζεις συνέχεια με τα της σχέσης σου.Λες και δεν καταλαβαίνει ότι ψάχνεις για αποκούμπι αν τυχόν λείπει ο δικός σου και δεν μπορείς να βγεις μ\'αυτόν.Και ποιος του λέει ότι δεν θα ξανακάνεις τα ίδια στην επόμενη σχέση.Από τη στιγμή που τίθεσαι αναξιόπιστη μια φορά,ίσως να το ξανακάνεις.Βέβαια,ίσως και κάπου να σε δικαιολογώ,όπως και πολλούς άλλους βέβαια,αφού αν δεν υπάρχει συντροφικότητα στη ζωή είσαι σαν ζωντανός νεκρός και λογικό είναι να τρέμεις μη μείνεις μόνος.Αλλά και το υπερβολικό κόλλημα είναι ολέθριο.