ερωτικη απογοητευση

[egge]

Σχεδον ενα χρονο μετα ειμαι παλι στα ιδια.Ενω περασα μια περιοδο που ενιωθα ικανοποιητικα ως αρκετα καλα μπορω να πω, εκανα την ιδια περιοδο με περσυ ξανα μια σχεση. Ειπα δε θα επαναλαβω τα ιδια λαθη. Το καταφερα, αλλα ως ενα σημειο μονο. Το αποτελεσμα? Το ιδιο! Ξανα παρατημενη, ξανα κλαμμενη ξανα πληγωμενη και ξανα τα ιδια λογια. Τελικα κατι κανω εγω λαθος. Η περσυνη ηταν η χειροτερη περιοδος της ζωης μου. Δεν αντεχω τα ιδια παλι...Απο περσυ ειμαι αρκετα κιλα λιγοτερο, εχω διαταραχω ορεξης και μεσα σε ολα ειχα πριν λιγες μερες την πρωτη κριση πανικου. Συν τοις αλλοις εχω εξτρα πιεση στη δουλεια, ειμαι στα ορια της απολυσης, και νιωθω ανικανη για εργασια και ψαξιμο εργασιας. Αν δεν κανω κατι τωρα θα με χασω. πρεπει να με σωσω..βοηθεια!
Θελω να δω καποιον ειδικο ψυχολογο. Αν επιτρεπεται, βοηθηστε με, προτεινετε μου καποιον καλο ψυχολογο οχι πολυ ακριβο. Πρεπει να με σωσω

[egge]

βοηθεια σας παρακαλω

[glafkos]

καλημερα τι εγινε σε αυτη τη σχεση και τελειωσε και αυτη?
ποσο χρονων εισαι?

[ΝεοΞεκινημα]

Δυσκολο πραγμα η μοναξια...Αλλα ετσι μαθαινεις να εκτιμας την αγαπη

[egge]

ειμαι 27.Η σχεση τελειωσε γιατι του ανεφερα αρκετα νωρις καποιους προβληματισμους σχετικα με την δουλεια του και τα περιεργα ωραρια του. Μου ειπε οτι δεν επρεπε να κανω τετοιες συζητησεις τοσο νωρις και οτι να μη το ξανακανω γιατι τον απωθω ετσι. Οντως δεν ανεφερα ξανα τιποτα. Ζητησα συγνωμη και παραδεχτηκα το λαθος μου. Ανοιχτηκα, εξεφρασα τα συναισθηματα μου και μου ελεγε ποσο ομορφα ενιωθε και οτι του αρεσε που ανοιχτηκα. Αλλα απο τοτε που ειπα αυτο για την δουλεια τοτε, κλεινοταν. Εγω ανοιγομουν και αυτος κλεινοταν. Το εβλεπα και στεναχωριομουν που απο ενθουσιασμενος εγινε σχεδον ξενερωμενος. Ειχαμε μικρα καυγαδακια γιατι εισεπραττα οτι απομακρυνοταν. Εγω εκλαιγα και αυτος νευριαζε. Ο ιδιος μου ελεγε ποσο του αρεσω και να κανουμε νεα αρχη αφηνοντας πισω τα ασχημα κ κρατοντας τα καλα. Μια μερα μετα απο αυτο, ενω ελειπε εκτος αθηνων, με χωρισε λεγοντας οτι δε νιωθει τιποτα για μενα ενω εγω ενιωθα πολλα παραπανω και δεν ηταν δικαιο.Εκλαψα οταν το ακουσα και μου ειπε οτι δεν αντεχε αυτο, το οτι εκλαιγα. Ενιωθε πιεση και αυτος. Ειμαι μια αποτυχημενη. Δεν παει αλλο. Παντα με πληγωνουν, παντα με παρατανε. Και εγω χειροτερα. Δεν το αντεχω αλλο. Οχι αλλη μοναξια

[ΝεοΞεκινημα]

Μα πως εχεις αποτυχει αφου αναγνωριζεις τα λαθη σου. Εχεις αποτυχει οταν σταματησεις να προσπαθεις για τον εαυτο σου. Οσο προσπαθεις απλα διορθωνεις τον εαυτο σου μεσα απο τα λαθη σου. Μπορεις να αλλαξεις μιας και εχεις σοβαρο κινητρο ..δεν αντεχεις την μοναξια...

Οταν αγαπας καποιον τον αφηνεις πραγματικα ελευθερο και εαν σε αγαπαει αυτος θα ειναι μαζι σου. Μηπως δεν φθαις καθαρα εσυ και υπαρχουν αλλα θεματα? Μηπως εκανε μερες να συναντηθειται με προσχημα την δουλεια του η δεν μιλουσε στο τηλεφωνο καθολου και για αυτο εσυ του ανοιγες κουβεντα?

[egge]

το θεμα ειναι και περα απο εκεινον.κανω συνεχως τα ιδια λαθη με τις σχεσεις μου.ολοι παραπονιουνται για πιεση.ναι, τον προηγουμενο τον πιεζα παρα πολυ και το εβλεπα απλα δε μπορουσα να αλλαξω.τον τελευταιο πραγματικα προσπαθησα να μην τον πιεζω...ως ενα σημειο τα καταφερα αλλα παλι ειχα καποια περιστατικα που επρεπε να χω αποφυγει.αρα απετυχα, δεν μαθαινω απο τα λαθη μου...ποσο πιο αποτυχημενη να νιωσω?θελω την βοηθεια ειδικου

[kyknos25]

νιωθει οτι κανεις τα ιδια λαθη οπως λες-αν ειναι λαθη οντως-επειδη κατι σου λειπει ή εχεις περασει δυσκολα παλιοτερα.μην αναλωνεσαι σε σχεσειςθελω να πω μη λες στον εαυτο σου΄ξερεις πρεπει να μη ειμαι μονη΄'
στη φαση που εισαι χρειαζεσαι ψυχικη ηρεμια κ αυτη θα τη βρεις μονη κ μονο μονη.οτι θες ειμαι εδω

[egge]

εχεις δικιο κυκνο. σ ευχαριστω για τα λογια σου
σημερα πηρα σημαντικες αποφασεις για μενα...να γινω αυτη που πρεπει να γινω για να ειμαι καλα με τον εαυτο μου...αλλαζει ο ανθρωπος? αν θελει και αν ειναι προς το καλυτερο, εγω λεω ΝΑΙ

[egge]

οκ σημερα διαγνωστηκα με καταθλιψη ηπιας μορφης
ξεκιναω την προσπαθεια!

[Elf]

Γεια σου Egge,

πραγματικά διαβάζοντας στα όσα γράφεις ένιωσα να ακούω τον εαυτό μου. Παρόμοιες καταστάσεις βιώνω τους τελευταίους μήνες. Εγώ επιπλέον είμαι 36 (και πάω στα 37) και συνεπώς το άγχος και ο πανικός που νιώθω μαζί με την -διαγνωσμένη πλέον- κατάθλιψη, με έχουν φέρει σε σημείο πλήρους απελπισίας και απόγνωσης. Πριν 4 μήνες περίπου έχασα και την μητέρα μου από καρκίνο και τότε έχοντας την σύντροφό μου δίπλα μου (ένα πρόσωπο που σημαίνει για μένα υπερβολικά πολλά πράγματα) δεν θρήνησα ουσιαστικά γιατί ήξερα πως εκείνη είναι δίπλα μου και είχα το στήριγμά μου.

Δυστυχώς τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται όπως θα θέλαμε πάντα. Αφέθηκα εντελώς στην σχέση μου. Την έβαλα πάνω από όλα και το χειρότερο, γαντζώθηκα πάνω της σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο. Είναι ένα λάθος που έκανα πάντα. Και με τον συγκεκριμένο άνθρωπο για δεύτερη φορά αφού είχαμε σχέση πριν πολλά χρόνια (7). Και ενώ χωρίσαμε για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς καμία επικοινωνία και χωρίς καμία ελπίδα (από την πλευρά μου) για επανασύνδεση, εκείνη επέστρεψε ξαφνικά ζητώντας να είμαστε μαζί και πάλι. Αυτό ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα (με 2-3 εβδομάδες διαφορά) με το κακό νέο του καρκίνου της μητέρας μου. Τότε πίστεψα πως τελικά υπάρχει Θεός και πως όλα γίνονται με βάση ένα σχέδιο στη ζωή μας που ενδεχομένως να είναι αυτό που λέμε "μοίρα".

Αν και θα έπρεπε να είμαι πολύ χαρούμενος έως και ευτυχισμένος για την επίστροφή σε μένα ενός τόσο σημαντικού προσώπου, εντούτοις ένιωθα μεγάλο άγχος, πανικό και πολλά ερωτηματικά. Γιατί ????? Αυτή ήταν η μόνη λέξη και ταυτόχρονα ερώτημα που κυριαρχούσε στην σκέψη μου. Αν και πήρα μια απάντηση πάνω σε αυτό από την ίδια ότι η σχέση μας κι εγώ ο ίδιος, είμαστε τόσο σημαντικοί που αξίζαμε μια δεύτερη ευκαιρία, ωστόσο αυτό δεν μου αρκούσε και μέχρι και τώρα που το σκέφτομαι, δεν μου αρκεί. Είναι ίσως γιατί μου πήρε πάνω από 2.5 χρόνια για να ξεπεράσω την θλίψη και τον πόνο που μου προκάλεσε αυτός ο χωρισμός. Είναι ίσως γιατί εγώ πάλευα ολομόναχος ενώ για εκείνη ήταν πάντα εύκολο να έχει συμπαράσταση και βοήθεια και σίγουρα ποιο εύκολο να κάνει σχέσεις. Είναι ίσως γιατί εγώ ήμουν μόνος τα τελευταία 4 χρόνια έχοντας πια χάσει κάθε ελπίδα ότι θα μπορούσα να βρώ έναν σύντροφο. Είναι ίσως γιατί κατά βάθος ζηλεύω που εκείνη είχε τα πάντα όλα αυτά τα χρόνια. Έζησε την ζωή της όπως ήθελε και όσο ήθελε χωρίς να σκεφτεί ούτε μια φορά τον πόνο και την θλίψη μου. Και ξαφνικά...επέστρεψε γιατί "δεν ήμουν ένας τυχαίος άνθρωπος στη ζωή της".

Ο λόγος που έφυγε την πρώτη φορά ήταν γιατί ήμουν πολύ πιεστικός και ζηλιάρης. Αλλά τότε εκείνη σπούδαζε στο εξωτερικό και οι φορές που μπορούσαμε να είμαστε μαζί ήταν το πολύ μερικές μέρες κάθε περίπου 3 μήνες. Τότε έφυγε γιατί την πίεζα πολύ με τις απαιτήσεις μου και φοβήθηκε πως αυτό θα κατέστρεφε τις σπουδές της που εκείνο τον καιρό σχεδόν είχαν ολοκληρωθεί και ήταν ένα βήμα πριν το πτυχίο. Είχα πολλές εκρήξεις θυμού γιατί έδειχνε να μην ενδιαφέρετε για την σχέση τόσο όσο για τις σπουδές. Σπουδές που ούτως ή άλλος, έκανε απλά για να μπορεί να έχει ένα πτυχίο και όχι γιατί θα εξασκούσε και το επάγγελμα του πτυχίου της. Αυτό είναι λίγο μπερδεμένο και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Σημασία έχει πως η σχέση ήταν μόνιμα σε δεύτερη μοίρα (ίσως και σε τρίτη). Έμεινε τελικά στο εξωτερικό όπου έκανε την πρακτική της και εργάστηκε όλα αυτά τα χρόνια. Και τελικά επέστρεψε σε πιο μόνιμη βάση, μερικούς μήνες πριν εμφανιστεί και πάλι στη ζωή μου.

Τώρα που τα γράφω όλα αυτά έχω να την δώ και να βρεθούμε σαν ζευγάρι πάνω από 2 εβδομάδες. Οι εντάσεις τον τελευταίο καιρό ήταν μόνιμες και οι παρεξηγήσεις και οι τσακωμοί. Εκείνη είχε αποφασίσει να αφήσει όλη την κοινωνική της ζωή και τις εξόδους της μέχρι τις πρωινές ώρες (κάτι που πάντα με ενοχλούσε) και να αφιερωθεί για περίπου 3 μήνες στη σχέση μας και σε μένα που είχα να αντιμετωπίσω τον θάνατο της μητέρας μου.Όταν μου είπε οτι θέλει να επιστρέψει και πάλι στους "φυσιολογικούς" ρυθμούς ζωής (της) και να βγαίνει με τους φίλους της, εγώ απάντησα πως μπορεί αλλά θα επιθμούσα να σκεφτεί λίγο ότι οι έξοδοι μέχρι πρωίας δεν είναι κάτι που μου αρέσει. Ίσως να έπρεπε να αυτοπεριορίσει κάπως τις ώρες που επιστρέφει σπίτι. Εκείνη αμέσως αντέδρασε και είπε πως την καταπιέζω, πως είμαι αχάριστος και πως δεν μπορεί να έχει όρια στις ώρες που θα γυρνά σπίτι. Έπειτα έγιναν και άλλες "αλλαγές" σε πράγματα που θεωρούσα δεδομένα (πράγματα που θα κάναμε μαζί) και έτσι οι εκρήξεις θυμού και αγανάκτησης που είχα (πάντα αντιδρώ άσχημα όταν μου τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια μου) επέστρεψαν. Θέλω να σημειώσω πως δεν γίνομαι βίαιος σε καμία περίπτωση. Ποτέ δεν έχω σκεφτεί καν να χειροδικήσω όχι στην σύντροφό μου αλλά σε κανέναν (έστω και αν το άξιζε). Απλά γίνομαι έξαλλος και φωνάζω και ακόμα και αν έχω δίκαιο, τότε το χάνω. Δεν ξέρω τι θα απογίνει η σχέση μου. Εγώ προσπαθώντας να αντιμετωπίσω την κατάθλιψή μου και μόνο στην σκέψη της απώλειας, και επίσης τις κρίσεις πανικού και άγχους, κατέφυγα σε φάρμακα και σε ψυχοθεραπεία. Εκείνη ενώ είχε δηλώσει πως θέλει να τελειώσει αυτή η σχέση τώρα κρατά κάποια απόσταση και τηρεί στάση αναμονής. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της, θέλει να ισορροπήσει και πάλι συναισθηματικά ώστε να μπορέσει να συνεχίσει στην σχέση. Αυτό απαιτεί την ύπαρξη απόστασης από εμένα. Εγώ πάλι πρέπει να προσπαθήσω να σταθώ στα πόδια μου (και όχι στην πλάτη της) ώστε να γίνομαι λιγότερο φορτικός. Αλλά κυρίως πρέπει να λύσω δομικά προβλήματα της ψυχοσύνθεσης μου ώστε να μπορώ ως ανεξάρτητη μονάδα, να ισορροπώ δίχως εξωτερικές βοήθειες. Κυρίως πρέπει να αποκτήσω αυτο-εκτίμηση και επίγνωση της πραγματικής αξίας και υπόστασης μου. Αυτό νομίζω πως θα με βοηθήσει να είμαι πιο δημιουργικός και ανεξάρτητος συναισθηματικά. Και τελικά θα ελαττώσει τα προβλήματα της προσωπικότητας μου. Ελπίζω να τα έχω σκεφτεί καλά, και να με έχουν συμβουλεύσει σωστά και αντικειμενικά (μέσα στους συμβούλους μου, βρίσκεται και η ίδια η σύντροφός μου).

Στα γράφω όλα αυτά γιατί είμαι όπως σου είπα σε μια πολύ παρόμοια κατάσταση. Στα γράφω όμως γιατί θέλω να καταλάβεις πως τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά. Ποτέ δεν φταις μόνο εσύ ή μόνο οι άλλοι. Η συμπεριφορά μας έχει ρίζες σε μηχανισμούς και συμπεριφορικά πρότυπα που έχουν εδραιωθεί μέσα μας από της παιδική μας ηλικία. Αν μπορούσα να μιλήσω για μένα, πολλά θα γίνονταν κατανοητά και ως ένα μέτρο, θα δικαιολογούσαν τα αδύνατα σημεία της προσωπικότητάς μου. Όμως ποτέ δεν αποτελούν άλλοθι και ποτέ δεν επαναπαυόμαστε σε αυτά. Και η σύντροφός μου έχει πολλά προβλήματα στην συμπεριφορά της. Η άμυνες της είναι πρωτόγονες όταν νιώθει πως απειλείται. Προτιμά να οχυρωθεί σε αυτό που εκείνη θεωρεί "ελευθερία" και να γκρεμίσει τα πάντα συμπεριλαμβανομένων των ονείρων, σχεδίων, της ζωής τελικά, του συντρόφου της και της ίδιας. Δεν αμύνεται απλά, αλλά επιτίθεται με σκληρότητα και απάθεια. Σχεδόν με απανθρωπιά. Αλλά σε αυτό πρέπει μόνη της να βρεί την τόλμη και την παρρησία να το αποδεχτεί και να ζητήσει την ανάλογη βοήθεια.

Εγω όπως και εσύ είπες, έχω ξεκινήσει την προσπάθεια. Ελπίζω να πετύχω όχι πλέον τόσο για την σχέση μου, αλλά κυρίως για μένα.

Στην τελική....είναι μάταιο να προσπαθείς να αλλάξεις τους άλλους έστω και αν σε αυτούς εντοπίζεις πραγματικά προβλήματα και θες ειλικρινά να τους βοηθήσεις. Αυτό που μπορείς να κάνεις σίγουρα είναι να προσπαθήσεις να αλλάξεις τον εαυτό σου. Και το καλύτερο με αυτό είναι πως έχεις πολλές πιθανότητες να το πετύχεις.

Καλή δύναμη.

[elirene]

τι βλακειες ειναι αυτες!
γατζωνεστε απο ατομα λετε παραμυθια στον εαυτο σας κ ταλαιπωρειστε αδικα!ετζ το θεμα δεν ειναι ο πρωην προφανως αλλα η μοναξια κ η μοναξια εχει συνεπεια την καταθλιψη κ λογικο!εγω λεω να βγεις στο κυνηγι κ να μην καθεσαι να κλαις αν εισαι εστω κ λιγο ομορφη και καπατσα θα βρεις ευκολα καποιον να περασεις καλα κ γιατι οχι να μπεις σ μια σχεση κ μαθε απτα λαθη σου μην πιεζεις πολυ καταστασεις ας τις να κυλησουν μονες τους..

[egge]

Elf σε ευχαριστω πολυ για το μηνυμα σου.Ηταν πολυ καλο που ανοιχτηκες ετσι. Καλη μας τυχη, το θεμα ειναι οπως λες να βρουμε ισορροπια μεσα μας.
Elirene σιγουρα παιζει ρολο η μοναξια και σιγουρα εχει συνεπεια την καταθλιψη. Προσωπικα δεν εχω ορεξη να βγω στο κυνηγι οπως λες...το εκανα συνεχεια περσυ και συνεχως γνωριζα ακαταλληλα ατομα ή αυτα που φαινοντουσαν καταλληλα και προχωρησαμε σε σχεση κατεληξε σε φιασκο. Εχω απογοητευτει με το θεμα σχεση. Δεν με ενδιαφερει και τοσο να "περασω καλα". Θελω να αραξω με καποιον, να μη φοβαται να δωσει, να μη φοβαμαι να δωσω. Θελω κατι πιο ουσιαστικο. Οσο για τις καταστασεις, ναι, επειδη ειμαι αγχωδης τις πιεζω και θελω να το διορθωσω.

[νοσταλγία]

πρέπει να αναφερθεί ότι σήμερα οι ανθρώπινες σχέσεις γενικά είναι πολύ πολύπλοκες και επίσης ότι είναι φοβερά δύσκολο να βρει κανείς έναν σύντροφο με τον οποίο θα ταιριάζει σαν γάντι, παλιά είχαμε λίγο- πολύ όλοι την ίδια κουλτούρα, σήμερα ο καθένας μεγαλώνει διαφορετικά, ατομικά, παλιά ξέραμε τι είναι σωστό, τι λάθος, σήμερα ο καθένας έχει το δικό του σωστό και λάθος, δύσκολα βρίσκεταιο ένας κοινός παρονομαστής.

[νοσταλγία]

και κάτι ακόμα, κάποτε ο καθένας μας είχε μια κοσμοθεωρία, σήμερα ο καθένας νιώθει πως είναι μια κοσμοθεωρία.