Άγχος, σχέσεις και προβλήματα Υγείας..

[sapsalo]

Καλώς σας βρίσκω.

Μπαίνω κατευθείαν στο θέμα.

Εϊμαι 35 χρονών. Παντρεμένος από τα 24 λόγω ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Ένας γάμος που δεν πήγαινε ποτέ καλά αλλά χωρίς πολυ σοβαρά προβλήματα γιατί ασ πούμε ότι ταιριάζουμε με την γυναίκα. Σε περιπτώσεις ίσως άλλως ανθρώπων θα έπρεπε να έχει λυθεί εδώ και καιρό...Αλλά λίγο το ότι δεν μας πάει και πολύ να χωρίσουμε, λίγο η δική μου \"έλα μωρέ, θα φτιάξουν τα πράγματα\" στάση, λίγο αυτό λίγο εκεί, συνέχισαν αυτη΄ν την κατάσταση. Ήρθε και 2ο (προγραμματισμένο) παιδί που τώρα είναικ 5 ετών. Να μην σας τα πολυλογώ, η γυναίκα μου με αγαπάει, κάνει τα πάντα να με καταλάβει, να με βοηθήσει να καταλάβω και εγώ τι θέλω, γιατί βλέπει ότι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Έχει επηρεάσει την υγεία της σε κάποιο βαθμό λόγου στεναχώριας. Έχουμε συζητήσει πολλές φορές για χωρισμό, χωρίς μάλιστα τα άσχημα επακόλουθα που έχει μια τέτοια κατάσταση (ποιος θα έχει τα παιδιά, ποτέ θα τα βλέπει ο άλλος, λεφτά κτλ). Δεν αντιμετωπίζουμε τέτοια χαζά πράγματα. Το μεγάλο παιδί δυστυχώς έχει διαμορφώσει έναν μυστήριο χαρακτήρα λόγω κατάστασης στο σπίτι, και λόγω της δική μου ιδιοτροπίας. Πράγματα που τόσα χρόνια τα σκέφτομαι και να \"κλείνω\" μέσα μου χωρίς να κάνω κάτι. Γενικά δεν ένιωθα/νοιώθω \"καλά\" μέσα σε αυτόν τον γάμο, σε αυτό το σπίτι αν θέλετε. Κάθομαι με τις ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή και δεν ασχολούμαι με τίποτα αλλο. Ούτε με τα παιδιά. Και όταν αποφαζίσω να βγώ από το δωμάτιο, το μόνο που κάνω είναι...παρατηρήσεις και να φωνάζω. Έτσι είχε η κατάσταση μέχρι πέρυσι...

Ώσπου ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα. Εδώ και περίπου έναν χρόνο λοιπόν προέκυψε μια παράλληλη σχέση. Και όταν λέω προέκυψε το εννοώ. Διότι όπως θα δείτε στην συνέχεια δεν είμαι ο τύπος που τρέχει από εδώ κ από εκεί...

Ήταν η πρώτη φορά που μετά από τόσα χρόνια \"ΕΝΙΩΘΑ\" πάλι. Ο καιρός προχωρούσε και άρχιζα να διαπιστώνω πάλι ότι \"ξαναγυρνούσα\" στα παλιά...όσων αφορά τον εαυτό μου. Αισθανόμουν πάλι πιεσμένος, ίσως βέβαια αυτην την φορά να είναι από τις συνθήκες που απαιτούν μυστικότητα, ψέματα, κρύψου, θέατρο μπροστά σε γνωστούς κ φίλους και όλα αυτά τα οπόια μια παράνομη σχέση μπορεί να έχει. Ίσως αν δεν ήμουν παντεμένος τα πράγματα να ήταν πιο ξεκάθαρα. Δεν έχω όμως την δύναμη να την σταματήσω. Και η άλλη κοπέλα είναι εξίσου ερωτευμένη και χωρίς μάλιστα να διεκδηκεί τίποτα. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει όσο καλά προσπαθεί να το κρύψει επειδή με αγαπάει και ξέρει την θέση μου. (ξέρει την κατάσταση της οικογένειας μου). Όταν αγαπάς κάποιον, τον θες δικό σου. Ο καιρός πέρασε και ήρθε το καλοκαίρι, όπου έφυγε λόγω δουλειάς. ΈΦυγε χωρίς να αποφασίσουμε αν συνεχίσουτμε η όχι. Απλά συνεχίζουμε να βλεπόμαστε όποτε έρχεται. Η δική μου κατάσταση στην οικογένεια δεν άλλαξε. Παραμένει η ίδια. Και εγώ σκέφτομαι πιο πολύ πως να νιώθει που δεν με έχει χριστούγεννα, Πάσχα, άδειες και με τρώωει πιο πολύ...
ΔΕν έχω όμως την δύναμη να \"σταματήσω\" και την οικογένεια μου. Αν μπορεί κανείς να πει μια τέτοια σχέση οικογένεια.

ΤΟ καλοκαίρι λοιπόν άρχισαν να παρουσιάζονται τα πρώτα συμπώματα πάνω μου, από το προφανώς συσσωρευμένο άγχος από όλα αυτά....

Δερματολογικά τριχόπτωση και κάτι λειχήνες. Πρόβλημα στο έντερο, το οποιό ακόμα να αντιμετωπίσω. Βλέπετε δεν έχω καν την θέληση, δύναμη να ασχοληθώ με την υγεία μου εδώ και καιρό...

Κάπου εκεί αποφάσισα να επισκεφτώ ψυχολόγο 2 φορες για να τα πω σε κάποιον. Να σημειωθεί πως για αυτήν την σχέση δεν έχω μιλήσει σε κάνεναν. Ούτε στους καλύτερους φίλους, γιατί φοβάμαι ότι θα αντιμετωπιστεί με το κλισε....\" έλα μωρέ, πέρνα καλα με την γκόμενα και μην σε νοιάζει\"....Κάτι που δεν ισχύει. Ο ψυχολόγος μου είπε να βρω πρώτα εγώ σαν άνθρωπος τι θέλω...και όλα τα λυθούν μόνα τους. Δεν εννοούσε να διαλέξω την γυναίκα η την παράλληλη σχέση αλλά να δω ΑΠΛΑ τι θέλω από την ζωή μου....και να μην συνεχίζω να κάνω τα προβλήματα των άλλων δικά μου....
Κατεληξε δε στο συμπέρασμα ότι η σχέση μου με την γυναίκα μου είναι καταθλιπτική. Και δεν νομίζω να πέφτει και πολύ έξω.

Στην αρχή αυτής της εβδομάδας άρχισα να νοιώθω κάτι χτυπήματα στο στήθος. Τα γνωστά φτερουγίσματα....Ιδίως τα βράδυα. Γνωρίζοντας ότι είναι η καρδιά, τα πόδια μου κοβόντουσαν από άγχος σε κάθε ένα από αυτά. Σαν να ήταν το τελευταίο δευτερολεπτο της ζωής μου. Επισκέφτηκα χθες καρδιολόγο που επισήμανε και αυτός τις \"έκτακτες κοιλιακές συστολές\" όπως τις είπε και μου έβαλε ένα μηχάνημα HOLTER για 24 ώρες να καταγράψει την δραστηριότητα. Μου είπε να ελέγξω και τον θυρεοειδή μου...)ο οποόιος βέβαια επηρεάζεται από το άγχος..... ΜΟυ είπε ότι μπορεί να οφείλεται στο άγχος ξεκάθαρα, αφού δεν πίνω ούτε εναν καφε την ημέρα, ούτε καπνίζω. Αλλά και δεν αθλούμαι δυστυχώς...

Σήμερα ξύπνησα σχετικά ήρεμα αλλά σε λίγη ώρα άρχισε να μουδιάζει το κεφάλι μου. Πανικός, μετράω πίεση....στα ύψη....15-16 και 10-11. Εγκεφαλικό; Τι πρόκειτα να πάθω το επόμενο δευτερόλεπτο. ΠΑΝΙΚΟΣ παντού. δεν μπορώ να ηρεμήσω. και όσο δεν ηρεμω, αυξάνει και η πίεση...ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ. Και σε όλα αυτά να σκέφτομαι και το τι να κάνω, τι να πω στην κοπέλα, φταίει άραγε η σχέση ή φταίει κάτι άλλο; ΤΙ απο΄φαση να πάρω; Αυτό η εκείνο; Και βασικά αυτό είναι το πρόβλημα της ζωής μου. ΔΕν μπορώ να αποφασίζω για τίποτα.

Τώρα που σας γραφω έχω ιδρώσει από το άγχος μην πεθάνω αμέσως μετά ή μήπως πεθάνω την ώρα που τα γράφω και τα δουν κάποιοι που δεν πρέπει....

Πείτε την γνώμη σας. Ίσως μου κάνει καλό...

Και τελικά...ΠΩΣ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΕΙΣ ΤΟ ΑΓΧΟΣ? ¨Εχω άναγκη να είμαι απλά καλά καθημερινα..

[natassa86]

Δεν θα σταθω στην ιστορια σου ...παρολο που ειναι αρκετα πιεστικη και ανχωδης. Θα σου πω ομως για αυτα τα συμπτωματα που αισθανεσαι. Ειναι καθαρα ανωχος!!!!! Δεν εχεις πιτοτα παθολογικο, (καλου κακου κανε τις απαραιτητες εξετασεις), οποτε δεν προκειται να παθεις τιποτα κακο ουτε να πεθανεις που το φοβασαι τοσο!!! Αυτο που σου χρειαζεται ειναι να δωσεις την ευκαιρια στον εαυτο σου να αναπνευσει...δωστου χρονο και χωρο για χαλαρωση και θα δεις οτι ολα αυτα τα συμπτωματα σιγα σιγα θα αρχισουν να εξαφανιζονται.

[sapsalo]

Μετά από καιρό παιδιά επανέρχομαι.

Επισκέψεις σε γιατρούς κτλκτλ. Δεν έχω τίποτα σωματικό. Όλα είναι άγχος και υπερβολική πίεση. Όπως μου είπαν όλοι .."κοίτα να χαλαρώσεις" "η ψυχούλα σου θέλει φτιάξιμο" κτλ...

Σας γράφω σήμερα για έναν και μόνο λόγο. ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ να είμαι σε απόγνωση. Πριν λίγο συζητούσαμε online με την άλλη κοπέλα και κατάλαβα ότι δεν είναι καλά ψυχολογικά. Δεν αντέχω όμως στην σκέψη ότι θα την χάσω. Δεν μπορώ να σκέφταομαι ότι δεν θα είμαστε μαζί όπως είμαστε. Ξέρω ότι είναι πέρα για πέρα εγωιστικό. Όμως την αγαπώ. Ξέρω ότι θέλω ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ γι αυτήν. Δεν θέλω να την κάνω να υποφέρει άλλο. Αλλά και γω υποφέρω. Και το ξέρω ότι θα υποφέρω ακόμα πιο πολύ όταν την χάσω. Έχει που έχει σακατευτεί η υγεία μου, φοβάμαι ότι πραγματικά θα μαραζώσω...αν μπορώ να μαραζώσω και άλλο, και δεν κλειστώ κάπου με κατάθλιψη (που έω ήδη) ή μου συμβεί κάτι χειρότερο. Και φοβάμαι πια και την κατάσταση στο σπίτι. Γιατί συνεχίζω σε κάποιο βαθμό να αγαπώ την γυναίκα μου αλλά δεν ξέρω τι θα μπορούσε να βελτιώσει την κατάσταση. ¨ολο ΝΕΥΡΑ,ΝΕΥΡΑ,ΝΕΥΡΑ, ΝΕΥΡΑ. Ούτε η γυναίκα μου που δεν φταίει σε τίποτα, αλλά ούτε τα παιδιά μου, μου φταίνε σε κάτι. ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΣΩ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΛΑΞΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΔΙΑΛΥΝΩ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ; ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ. Αν χωρίσω τι θα κάνω με τα παιδιά; Τι θα κάνω με την γυναίκα μου; Θα την σκέφτομαι περισσότερο πια; Θα μου λείπει; Τι θα κάνω που όλος ο κόσμος θα νομίζει ότι χώρισα για την άλλη; Και μετά πώς θα είναι η κατάσταση με την άλλη κοπέλα; Πόσο θα κρατήσει; ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ να μην την βλέπω έστω και να μην την ακούω. Κλαίω και με έχει πιάσει πανικός τώρα που σας τα γράφω....Δεν βρίσκω διέξοδο παιδιά. Δεν με κρατάει νομίζω τίποτα πια, και δεν θέλω να συνεχίζω να υπάρχω έτσι.....πραγματικά. Αν δεν μπορω να αλλάξω κάτι καλύτερα να σταματήσω να υπάρχω. Δεν χρειάζεται να υποφέρουν και άλλοι 4 άνθρωποι κοντά μου.

Ένας νευρολόγος (που πήγα για εγκεφαλογράφημα) που έδωσε κάτι ηρεμηστικά και κάτι "για να φτιάξουμε την ψυχούλα" σου όπως μου είπε από το πρωτο ραντεβού....Ούτε ξέρω τι χάπια είναι (δεν είδα το συνταγολόγιο, κάτι μπλε που τα κόβουμε σε 4 κομμάτια λέει κτλ) αλλά δεν θέλω να πάρω....Κάνω καλά; η μήπως στο σημείο που έφτασα δεν με σώζει πια τίποτα και καλύτερα να τα πάρω;;

[*Ghost*]

Στα δικα μου ματια μοιαζει ευκολο το προβλημα σου, ομως καταννοω ταυτοχρονα την σταση σου γιατι και εγω ετσι ειμαι, καποιες φορες ακομα για ανουσια πραγματα αγχωνομαι οπως ποιο γιαουρτι να παρω στο σουπερ μαρκετ! :P
Λοιπον, αυτο που θα προσπαθουσα να ξεκαθαρισω στην θεση σου ειναι γιατι δεχτηκες αρχικα να μπεις σε εναν γαμο που δεν τον ηθελες?
Επειτα, γιατι φοβασαι να αποχωριστεις μια κατασταση που σε φθειρει και σε πονα? Αφου το λες και ο ιδιος οτι εισαι σαν ζομπι μες στο σπιτι, η συμπεριφορα σου δεν κανει καλο σε κανεναν, ουτε σε εσενα, ουτε στην γυναικα σου και κυριοτερο ουτε στα παιδια σου. Εχεις σκεφτει μηπως οτι θα ησουν καλυτερος πατερας αν ησουν πιο ευτυχισμενος?
Επισης, πως ηταν η κατασταση στο πατρικο σου? Μηπως μοιαζει η οικογενειακη ζωη σου με την οικογενειακη ζωη που ειχες βιωσει σαν παιδι?
Τι φοβασαι τελος παντων και δεν παιρνεις την καταραμενη αποφαση να χωρησεις? Πραγματικα ομως ΤΙ φοβασαι, και ασε τις δικαιολογιες τι θα γινει με την αλλη κοπελα και τι θα νομιζει ο κοσμος και το ενα και το αλλο...
Μηπως σε τρομαζει η αβεβαιοτητα που κρυβει το ενδεχομενο να γινεις ευτυχισμενος?? Προσωπικα φοβαμαι την ευτυχια περισσοτερο απο την δυστυχια, γιατι η ευτυχια ειναι μια ασταθης κατασταση που μπορει να ανατραπει ανα πασα στιγμη και να σου φερει αφορητο πονο, ενω απο την δυστυχια παντα ξερεις τι να περιμενεις...

[sapsalo]

Σας ξαναγράφω μήπως πια βρω εδώ βοήθεια...
Εδώ και 2 μήνες περίπου χωρίσαμε με την κοπέλα. Είχε κουραστεί και ήταν φυσιολογικό. Πράγμα που της το έλεγα και εγώ ο ίδιος πολλές φορές επειδή με κάποιο τρόπο ήθελα την προστατεύσω. Αλλά δεν αντέχω την απώλεια της. Απο τότε είμαι κυριολεκτικά ένα ράκος. Δεν "την παλεύσω" που λέμε στην λαικήν...Η καρδιά μου έχει πληγωθεί κανονικότατα. Δεν περνάει αυτός ο έρωτας με τίποτα. Δεν τον αφήνω να περάσει, δεν θέλω να περάσει....δεν ξέρω τι να πώ. Κλαίω πια όπου να ναι, όποτε να ναι. Τα πάντα μου θυμίζουν αυτή. ΤΟ δυσκολότερο είναι ότι "ξεσπάω" ακόμα και μπροστά στα παιδιά μου και μπροστά στην γυναίκα μου που απεγνωσμένα με ρωτάει τι έχω; Δεν μπορώ να δω πια τηλεόραση, δεν μπορώ να βγω και να μην την σκεφτώ και το χειρότερο για μένα....δεν μπορώ να ακούσω πια μουσική. Είναι αδύνατον. Δεν αντέχω να ακούσω ένα τραγούδι που μιλάει για αγάπη. Κλαίω ασταμάτητα... Εϊμαι πια 36 χρονών....
Δεν ξέρω ρε παιδιά αν τελικά ισχύει αυτό που λέει το τραγούδι..."ο Έρωτας με έρωτα περνάει". Γιατί αν ισχύει πως θα γίνει στην δικιά μου περίπτωση πως να το κάνω πράξη; ΔΕν γίνεται.....Έχω μια γυναίκα και δύο παιδιά...Δεν μπο΄ρω και δεν είμαι άνθρωπος που θα ψάξει να βρει άλλη τέτοια σχέση. Το να ερωτευτώ με την γυναίκα μου πάλι το βλέπω δύσκολο. Διάβασα αυτό το thread θέματου φίλου tsila και διέκρινα πολλά κοινά...Το πως την απομάκρυνα απο κοντά μου εδώ και χρόνια κτλ....δεν νομίζω να υπάρχει πια έρωτας....περιστασιακά μόνο sex για λόγους επιβίωσης. Τις υπόλοιπες 23και κάτι ώρες το μυαλό είναι στην άλλη την κοπέλα.
Επειδή φίλοι και γνωστοί στους οποίους είπα το όλα θέμα γιατί ένιωθα την ανάγκη να το μοιαστώ με κάποιον επιτέλους, επειδή με καίει πολύ βαθιά, μου λένε...ξέχασε την. Αλλά πως; Κουράστηκα να κλαίω, αλλά δεν μπορώ να το σταματήσω, δεν λέει να ξεπλύνει τόσο κλάμα αυτόν τον πόνο. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να το κάνει για να μην δημιουργήσω μεγαλύτερο πρόβλημα υγείας; Σε αυτά αναφέρομαι, όπως και σε αυξημένη πίεση, αίσθημα πνιγμού, φούσκωμα στην μύτη, πανικός πανικός πανικός....Σε ποιον θα είμαι άλλωστε χρήσιμος μετά; "Ε δεν θα πεθάνω κιόλας.....δεν αξίζει πια".....Ακόμα όμως και αυτό κρατάει για λίγο. Ακόμα και αυτό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν λειτουργεί πια...Τόσο έρωτας;
Άλλοι μου λένε...τώρα που δεν είσαι πια με την άλλη την κοπέλα, κοίτα να ηρεμήσεις και να πάρεις αποφάσεις. Αλλά αποφάσεις που μπορείς να υποστηρίξεις μέσα σου μετά. Μα δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ...Πολλοί απο σας σε παρόμοια περίπτωση θα είχατε αποφασίσει και πιθανών να ησασταν ευτυχισμένοι τώρα....ΤΟ δικό μου πρόβλημα ύπαρξης όμως είναι αυτό ακριβώς...Οι αποφάσεις....
Και άντε και πήρα αποφάσεις; Φοβάμαι πια ότι δεν θα είναι αμερόπηλτες. Αν χωρίσω θα είναι άδικο για κάποιους...αν δεν χωρίσω θα είναι άδικο για άλλους. Αν χωρίσω και τελικά ξαναείμαι κάποια στιγμή με την άλλη κοπέλα (αν υπάρχει πια πιθανότητα....ούτε γι αυτό είμαι βέβαιος) δεν θα έιναι άδικο γι αυτήν; Μήπως τότε θα αρχίσω να συγκρίνω καταστάσεις; Δεν αναφέρομαι σε θέματα καθαρά σαν γυναίκα, αλλά σε θέματα επικοινωνίας. ΑΝ και αυτό αρχίσει να φθείρεται κάπως, μήπως την κατηγορήσω που με απομάκρυνε απο τα παιδιά μου; Διότι δυστυχώς όταν η δουλειά σου έχει μεταθέσεις δεν μπορείς να απαιτήσεις από την "πρώην¨γυναίκα σου και τα παιδιά σου να σε ακολουθήσουν. Οπότε, θα έρθει κάποια στιγμή που δεν θα τα βλέπω κάθε μέρα. (λες και τώρα που τα βλέπω, είμαι σωστός πατέρας)... Από την άλλη, γιατί δεν κάνω μια νέα αρχή με την γυνάικα μου για χάριν των παιδιών μου; Γιατί δεν μου βγαίνει πια τίποτα; Θα μπορώ να της σταθώ στο μέλλον σε κάποιο θέμα υγίειας; Πως θα γεράσω έτσι; Σκεπτόμενος ότι πιθανόν ούτε στο νοσοκομείο θα έχω διάθεση να την πάω; αντιμετωπίζουν και οι γονείς της προβλήματα υγίειας και οικονομικά. Να την αφήσω μόνη της; Δεν το κρύβω ότι υπάρχει κάτι ακόμα μέσα μου, αλλά οι συνθήκες για να βγει στην επιφάνεια είναι πολύ δύσκολο πια να ισχύσουν....

Πριν λίγες μέρες γνώρισα έναν φίλο λόγω βάφτισης ο οποίος είναι χωρισμένος εδώ και 5 χρόνια για άλλους πιο ουσιατικούς, στα δικά μου τα μάτια πάντα, λόγους. Ήταν με την κόρη του παρέα και ήταν απίστευτα ευτυχισμένος, απίστευτα κοινωνικός, απίστευτα άνθρωπος. Τον ζήλευα τόσο πολύ...όχι επειδή έχει χωρίσει, αλλά επειδή περνούσε καλά...Και αναρωτιόμουν. Πώς είναι δυαντόν να είναι καλά; Δεν πέρασε αυτά που περνάω εγώ; Δεν άντεξα και τον ρώτησα χωρίς φυσικά να του πω ότι είμαι σε αυτήν την κατάσταση, και μου έιπε...."Δεν ξαναγεννιόμαστε φίλε μου, και έκανα το καλύτερο για τα παιδιά μου". Βέβαια ζουν μαζί και η μητέρα τους ζει 1 τετράγωνο δίπλα....
Το επόμενο βράδυ επίσης είχα γνωρίσει μια γυκαίνα 37 χρονών επίσης χωρισμένη με παιδιά στην ηλικία μου....Την ρωτούσα και της έλεγα διάφορα, όχι βέβαια ότι αυτή τη στιγμή είμαι ακόμα ερωτευμένος με μια άλλη κοπέλα, αλλά μόνο για την κατάσταση εντός σπιτιού. Μέσα από τα λεγόμενα μου κάποια στιγμή που είπε: "Νομίζω πως ακόμα της αγαπάς" (Την γυναίκα μου). Με άφησε χωρίς λόγια για αρκετή ώρα....
Αλλά εγώ τι κάνω; Πάλι τίποτα...χάνομαι στις σκέψεις μου μέρα νύχτα για το + και το - του ενός και του άλλου...

Υποτίθεται ότι από Δευτέρα πέρνω άδεια καλοκαιρινή και είναι να πάμε κάπου με την οικογένεια...
Με έχει πιάσει πανικός. ΤΙ διακοπές θα είναι αυτές; Μέσα στην μιζέρια και στην στεναχώρια; Νιώθω ότι απατώ την κοπέλα, από την άλλη νιώθω αηδία που θα πρέπει να είμαι χαμογελαστός επειδή...είμαστε διακοπές....Νιώθω αηδία που τα παιδιά μου θα περιμένουν από μένα και εγώ δεν θα μπορώ να προσφέρω επειδή πονάω. Τι διακοπές θα είναι αυτές; Σκέφτηκα να φύγω κάπου κάποιες μέρες μόνος μου, αλλά φοβάμαι ότι θα γίνω πιο πολύ χάλια. Μόνος όλη μέρα χωρίς να μιλάω σε κανέναν με τισ ίδιες σκέψεις 24 ώρες.

Δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις ακόμα και τώρα...Φοβάμαι ότι θα πάρω απόφαση όταν μπω σε κάποιο νοσοκομείο, και αν προλάβω.....

Να σημειώσω ότι κάποιον ψυχολόγο που επισκέφτηκα τον έκανα να δει το ρολόι του μετά από 2.45 λεπτά (με 1 ώρα η συνεδρία!)...και επίσης να τον κάνω να με παρακαλέσει να κάνει ένα τσιγάρο (επειδή του είχα πει ότι δεν αντέχω το κάπνισμα....και η γυναίκα μου καπνίζει μανιωδώς)..

Τελικά ρε παιδιά τι συμβαίνει; Μήπως όντως όπως είπε ο Ghost, δεν θέλω να είμαι ευτυχισμένος; Μήπως δεν θέλω να ζω;

ΣΥγνώμη για το μπερδεμένο των σκέψεων μου στο κείμενο....κάπως έτσι είναι και στο μυαλό μου....