Καλισπερα. Γραφω για να μιλησω για κατι που ηθελα να αναλυσω εδω κ καιρο αλλα μαλλον το απεφευγα.
Ειμαι γενικα πολυ συνεσταλμενο ατομο,στη σχολη μου φετος,ως πρωτοετης,εχω γνωρισει ελαχιστα ατομα κ εννοειται πως ακομη δεν εχω "χτισει" καμια δυνατη φιλια.
Παρατηρησα ομως πως οσες φορες βγηκα με τις νεες παρεες μου ειχα παλι την αναγκη "να μου κραταει καποιος το χερακι". Δεν μπορουσα να πιασω την κουβεντα στα καινουργια ατομα της παρεας,ηθελα την προσοχη των αλλων...ουφ δεν παει αλλο αυτο.
Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ειχα μια το πολυ δυο κολλητες. Κυριολεκτικα κολλητες ομως γιατι τελικα κολλουσα επανω τους. Δεν ανοιγομουν σε αλλο κοσμο,τις ενιωθα σαν οικογενεια μου,ζητουσα παντα την αμεριστη προσοχη τους,οταν χαλουσε η φιλια μας στεναχωριομουν τρελα...
Νομιζω οτι κ στη φοιτιτικη μου ζωη θα ειμαι ετσι,ενα ατομο εξαρτημενο απ τους αλλους ή δυστυχισμενο στη μοναξια του.
Θα τα εχω ή ολα(σχεσεις εξαρτησης)ή τπτ(καθολου φιλους).
Με σιχαινομαι...δεν αντεχω αλλο...τί να κανω?????