..Και ξανά ΤΕΛΟΣ
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 2 12 LastLast
Results 1 to 15 of 16
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2010
    Posts
    20

    ..Και ξανά ΤΕΛΟΣ

    Καλημέρα σας.
    Ήθελα να σας πω την δική μου ιστορία. Ελπίζω να μην σας κουράσω.

    Αρχές Σεπτεμβρίου χώρισα (με χώρισε δηλαδή) από μία σχέση 5,5 χρόνων. Πώς φτάσαμε εκεί? Ας αρχίσω.

    Ο τελευταίος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος για μένα (επαγγελματικά και υγεία), με αποκορύφωμα το καλοκαίρι όπου αντιμετώπιζα ένα ενδεχόμενο ανίατου προβλή-ματος και έτρεχα για εξετάσεις. Το αγόρι μου προσκολλημένο στην καριέρα του, δεν είχε χρόνο για πολλά πολλά. Όσες φορές προσπάθησα να του μιλήσω ήταν πολύ κουρασμένος για να με ακούσει ή όταν με άκουγε καταλάβαινα από τον τόνο της φωνής του (στο τηλέφωνο) ότι ήταν έτοιμος να κοιμηθεί. Δεν επέμεινα τότε, δεν είπα δηλαδή «θέλω να σου μιλήσω, γιατί αντιμετωπίζω αυτό και αυτό». Έτσι λοιπόν άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και κάθε φορά που μιλάγαμε και με ρώταγε για την μέρα μου, έλεγα «Όλα καλά, πες μου τα δικά σου». Από το να αντιμετωπίσω μία «αδιαφορία» προτίμησα να μην αντιμετωπίσω τίποτα. Απο-τέλεσμα αυτού ήταν μία στο τόσο να κάνω «μπαμ» και να ωρύομαι ότι δεν ενδια-φέρεται για μένα και να έχω την απαίτηση να ξέρει πράγματα, χωρίς να του τα έχω πει…!! Λάθος συμπεριφορά εκ μέρους μου…!! Για αρκετούς μήνες τσακω-νόμασταν αρκετά συχνά και συνήθως τα Σάββατα, γιατί τότε συναντιόμασταν.

    Και έρχεται το καλοκαιράκι.. Πήγα για τυπικές εξετάσεις αίματος και κατέληξα μία μέρα να με εξετάζουν για ανίατη ασθένεια . Τον πήρα τηλέφωνο και του το είπα.. Φυσικά (!!!) δεν έδειξα πόσο τρομοκρατημένη ήμουν, αλλά του εξήγησα πώς έχει η κατάσταση. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, αντί να βρεθούμε (δεν του το ζήτησα) προτίμησε να πάει σε ένα επαγγελματικό δείπνο. Εγώ έφριξα. Αυτό ήταν από εκεί και πέρα… Μας πήρε η κατηφόρα. Από εκείνο το βράδυ έγινα υστερική και σκύλα.. απλά.. Ντρέπομαι που το λέω.. αλλά το έκανα.. Την επομένη τσακω-θήκαμε πολύ άσχημα, λέγοντας διάφορα εγώ, όπως π.χ. «έπρεπε να ήσουν κοντά μου χθες», «δεν σε ενδιαφέρει για εμένα τίποτα», «πραγματικά, δεν θα ερχόμουν διακοπές μαζί σου, αν δεν το είχαμε κανονίσει», «τι οικογένεια θα κάνουμε, αν αδιαφορείς έτσι?». Προσπάθησε να μου μιλήσει, να μου πει ότι δεν κατάλαβε πόσο σημαντικό ήταν (παρόλο που του είχα εξηγήσει). Ήμουν σίγουρη ότι δεν το σκέφτηκε καν, ότι πρέπει να είναι κοντά μου. Και όντως μου το επιβεβαίωσε, δεν το σκέφτηκε..!

    Μ’ αυτά και μ’ αυτά πήγαμε διακοπές σχεδόν ένα μήνα μαζί. Του έβγαλα το λάδι. Δεν το έκανα επίτηδες, αλλά για πρώτη φορά αισθάνθηκα ότι δεν θα είμαστε μαζί στο μέλλον. Αδιαφορούσα παντελώς για εκείνον και το έδειχνα, φώναζα με το παραμικρό, του έλεγα ότι δεν πρόκειται να είμαστε μαζί, ότι θα χωρίσουμε, τον χώρισα (στα λόγια) ίσα με 10 φορές. Του έλεγα ότι όταν πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων, θα ζήσω την ζωή μου και δεν θα στεναχωριέμαι με το παραμικρό, ότι θα κοιτάω τον εαυτό μου, όπως κάνει εκείνος, ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι, ότι αφού δεν μπορούμε να κάνουμε διακοπές μαζί, πώς σκεφτόμαστε να συγκα-τοικήσουμε…? Φυσικά και εκείνος φώναζε με όλα αυτά.

    Και επιστρέφουμε Αθήνα….. Τσακωθήκαμε πάλι, και του είπα να χωρίσουμε. Μετά από μία μέρα εκείνος με ρώτησε αν είμαστε μαζί. Του απάντησα ότι αν δεν αλλάξει την συμπεριφορά του, δεν μπορώ να αλλάξω την δική μου. Και έτσι πέ-ρασε μία εβδομάδα με απλή «ενημέρωση» για το τι κάνουμε κάθε φορά. Και την Κυριακή, τηλεφωνηθήκαμε (αφού «απαίτησα» να βρεθούμε) και μέσα σε νεύρα και φωνές μου είπε ότι το σκέφτηκε πολύ καλά, ότι δεν ταιριάζουμε, ότι θέλει να χωρίσουμε οριστικά, ότι δεν μπορεί άλλο τις φωνές, τα νεύρα, ότι δεν θα είμαστε ευτυχισμένοι μαζί, ότι δεν πρόκειται να τον πείσω να είμαστε μαζί, ότι κουρά-στηκε, ότι έτσι είναι εκείνος και δεν αλλάζει και τέλος «ζήσε την ζωή σου, χωρίς εμένα όμως», και πολλά άλλααααα… 2,5 ώρες μιλάγαμε στο τηλέφωνο.

    Πέρασε μία εβδομάδα λοιπόν και προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του. Του εξήγησα όλα αυτά που είχα μέσα μου και που δεν τα είχα πει, τις φοβίες μου, το πώς οδηγήθηκα σε αυτήν την συμπεριφορά, το πόσο με τσάκισαν τα προβλήματα, το πόσο μόνη αισθανόμουν, τις ανασφάλειές μου κλπ, το ότι προσκολλήθηκα πάνω του και ζήταγα τα πάντα από εκείνον και ΜΕ εκείνον (το έκανα αυτό σε μεγάλο βαθμό.. κάπου έχασα την αυτοτέλειά μου δυστυχώς). Μου είπε και εκεί-νος ότι δεν προσπαθούσα να του μιλήσω, παραδέχθηκε (για πρώτη φορά) σφάλ-ματά του, φοβίες και ανασφάλειες, ότι δεν βοήθησε με τις φωνές του την σχέση μας, ότι ήταν μεγάλο λάθος ο τρόπος που φέρθηκε εκείνο το βράδυ με το θέμα της υγείας μου, ότι πείστηκε ότι δεν θα είμαστε ευτυχισμένοι γιατί έτσι είμαστε ως άνθρωποι και δεν θα αλλάξουμε, γιατί δεν του τα έλεγα όλα αυτά πριν κλπ.

    Ένα βράδυ του προηγούμενου μήνα, ξαναμιλήσαμε (εκείνος το ζήτησε, αφού τον ρώτησα αν τελειώσαμε 100%). Μου είπε ότι δεν υπάρχει 100% όσον αφορά εμάς τους δύο. Ότι δεν μπορεί να ξεχάσει τα λόγια που ανταλλάξαμε το καλοκαίρι. Εκεί λοιπόν, του είπα ότι απ’ ό,τι καταλαβαίνω μάλλον τελειώσαμε.. και μου λέει «κάνεις λάθος, βγάζεις λάθος συμπεράσματα, αλλά έχουμε πει τόσες πολλές αλή-θειες αυτές τις μέρες (εννοεί αυτά που έγραψα παραπάνω) που δεν ξέρει πότε θα μπορέσουμε και αν θα μπορέσουμε να τα κατανοήσουμε. Ήταν σε μεγάλη εγρή-γορση εκείνο το βράδυ και η αιτία ήταν (όπως μου είπε) ο έρωτας, που αισθανό-ταν για εμένα. Άρχισε να κλαίει και κλείσαμε. Μου είπε να μην κλαίω για εκεί-νον, ότι δεν ξέρει τι θέλει και τι αισθάνεται γι αυτό και απέχει από όλα.

    Και μετά σιωπή. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του, του ζήτησα να βγούμε (μετά από μία εβδομάδα) αρνήθηκε. Του έστειλα μήνυμα (μετά από μία εβδομάδα πάλι) και ήταν αρκετά επιθετικός γιατί προσπαθούσε να «ηρεμήσει» λέει. Και τέλος ξαναεπικοινωνήσαμε με κάποιον τρόπο, και μου είπε ότι φοβάται μην γί-νουν ξανά τα ίδια, δεν αντέχει άλλο τις φωνές, τα νεύρα κλπ, ότι πιστεύει ότι τί-ποτα δεν θα αλλάξει και ότι δεν θέλει να βρεθούμε γιατί πιστεύει ότι δεν θα βοη-θήσει πουθενά. Του είπα ότι μίλαγα ειλικρινά σε όσα του είπα και τον ρώτησα αν είναι τόσο σίγουρος ότι θα γίνουν ξανά τα ίδια, δεδομένου ότι για πρώτη φορά «μιλήσαμε» για όλα… Δεν μου απάντησε ποτέ όμως.. έχει περάσει 1,5 εβδομάδα έτσι…

    Είμαι πολύ χάλια, έχει περάσει σχεδόν 1,5 μήνας από τον χωρισμό μας και είμαι ακόμα σκατά. Δεν μπορώ αυτό το «γκρι» το οποίο ζω.. Δεν ξέρω αν τελειώσαμε, δεν ξέρω τι σημαίνει το ότι δεν μου απάντησε στο τελευταίο. Δεν ξέρω αν του «τελείωσε» και ΓΙΑΤΙ δεν μου το λέει αν όντως τελείωσε. Ή μήπως μου το είπε έμμεσα???

  2. #2
    Πολύ ενδιαφέρον το κείμενο σου μπρόκεν...:)
    Αναρωτιέμαι αν φοβάσαι πως όσο τον αφήνεις σε ....αφήνει. Μήπως δεν έπρεπε να μπεις στη διαδικασία να επικοινωνείς μαζί του και να τον άφηνες για κάποιο διάστημα μόνο ώστε να σκεφτεί και να προλάβει να του λείψεις?

  3. #3
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2010
    Posts
    20
    Originally posted by Θεοφανία
    Πολύ ενδιαφέρον το κείμενο σου μπρόκεν...:)
    Αναρωτιέμαι αν φοβάσαι πως όσο τον αφήνεις σε ....αφήνει. Μήπως δεν έπρεπε να μπεις στη διαδικασία να επικοινωνείς μαζί του και να τον άφηνες για κάποιο διάστημα μόνο ώστε να σκεφτεί και να προλάβει να του λείψεις?
    Σε ευχαριστώ Θεοφανία, για την απάντησή σου.
    Αυτό ακριβώς φοβάμαι... Φοβάμαι να τον αφήσω να με αφήσει!! Ακριβώς...

    Ίσως τον «μπούκωσα» κι εγώ με τόση ανάλυση που έκανα στην επικοινωνία μας. Έπρεπε όμως να του πω κάποια πράγματα που δεν είχα παραδεχτεί ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.

    Ξέρεις τι? Φοβάμαι να πιστέψω ότι τελείωσε (αν τελείωσε) μήπως τυχόν δεν τε-λείωσε. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Γιατί αν πιστέψω ότι τελείωσε, μπορεί και όντως να τελειώσει. Φοβάμαι επίσης μην μπω στην διαδικασία να το ξεπεράσω και γυρίσει.. και δεν είμαι «εδώ».. Σε μπέρδεψα? Πονάει το μυαλό μου από τις σκέψεις.

    Δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι ένας άνθρωπος που αισθάνεται ΚΑΙ αγάπη ΚΑΙ έρω-τα δεν προσπαθεί να «κάνει» κάτι.. Και αν δεν «κάνει» .. μήπως δεν τον αγάπησε ποτέ τόσο πολύ? Τρέμω στην ιδέα ότι δεν με αγάπησε τόσο πολύ.

    Ίσως νομίζω ότι .. αν συνεχίσω μέσα μου να το πιστεύω.. θα γυρίσει. Δεν λένε ότι αν θέλεις κάτι πολύ.. πρέπει να το πιστέψεις και θα γίνει..? Ε !! Αυτό θέλω και φοβάμαι (στο αντίστροφο)…

    Δεν το μπορώ αυτό το \"γκρι\"... :(
    Από την άλλη δεν ξέρω αν είναι φρόνιμο να ζητήσω πάλι, μία απάντηση... :(

  4. #4
    Δεν το βρίσκω καθόλου καλή ιδέα να μπεις τόσο νωρίς στη διαδικασία να τον ξαναρωτήσεις τι γίνεται.
    Θα σου έλεγα να περιμένεις λίγο καιρό ακόμη και αν δεις πως συνεχίζει να απέχει τότε να του ζητήσεις μια κουβέντα, ως απολογισμό μιας σχέσης που τελειώνει. Μιλάμε για 5,5 χρόνια.
    Δεν τελειώνουν με σιωπές τέτοιες σχέσεις.

  5. #5
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2010
    Posts
    20
    Δεν είμαι καθόλου καλά...
    Πέρασε 1,5 μήνας και αισθάνομαι ότι πέρασε μία εβδομάδα...

    Θεοφανία, από όλα αυτά που έγραψα και ειδικά τα τελευταία (μιας και ήταν τα τελευταία που είπε) καταλαβαίνεις ότι τελείωσε? Μήπως επειδή δεν θέλω να τελειώσει εγώ, νομίζω ότι δεν τελείωσε? Μήπως είναι όλα στο μυαλό μου?

    EDIT : Ξέχασα να πώ, ότι είμαι 30 ετών και εκείνος το ίδιο.

  6. #6
    Θεωρώ πως αν ήθελε να το τελειώσει δεν θα είχε κανένα λόγο να δίνει μεσοβέζικες απαντήσεις. Θα ήταν πιο κάθετος και πολύ πιο φιλικός αν ήταν όντως συνειδητοποιημένος.

  7. #7
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2010
    Posts
    20
    Μα στην τελευταία του επικοινωνία (\"μου είπε ότι φοβάται μην γί-νουν ξανά τα ίδια, δεν αντέχει άλλο τις φωνές, τα νεύρα κλπ, ότι πιστεύει ότι τί-ποτα δεν θα αλλάξει και ότι δεν θέλει να βρεθούμε γιατί πιστεύει ότι δεν θα βοη-θήσει πουθενά.\"), δεν ήταν κάθετος?

  8. #8
    Originally posted by Broken
    Μα στην τελευταία του επικοινωνία (\"μου είπε ότι φοβάται μην γί-νουν ξανά τα ίδια, δεν αντέχει άλλο τις φωνές, τα νεύρα κλπ, ότι πιστεύει ότι τί-ποτα δεν θα αλλάξει και ότι δεν θέλει να βρεθούμε γιατί πιστεύει ότι δεν θα βοη-θήσει πουθενά.\"), δεν ήταν κάθετος?
    και οριζόντιος να ήταν, αν ήθελε πραγματικά να χωρίσει θα το είχε κάνει.
    Αφήνει πόρτα γιατί δεν είναι σίγουρος.

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    May 2006
    Posts
    13,014
    Συγγνωμη...του ειπες με ηρεμο τροπο χωρις να δειξεις φοβισμενη οτι πας να σε εξετασουν για κατι και επειδη αυτος βγηκε επαγγελματικο δειπνο και σου εξηγουσε οτι δεν καταλαβε....του εβγαλες το λαδι...του εψησες το ψαρι στα χειλη σε ολες τις διακοπες?

    Συγγνωμη πρεπει να ζητησεις...και αν δεχτει εχει καλως....εχεις μεγαλο αδικο.
    [COLOR=#0000cd][SIGPIC][/SIGPIC]Εκφραζω προσωπικες αποψεις χωρις να ειμαι ειδικος.[/COLOR]

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2006
    Location
    Planet Love
    Posts
    23,537
    broken καλησπερα
    μας μιλησες για τον τελευταιο χρονο με τις δυσκολιες, τα προσωπικα σου προβληματα και την διαδικασια που σας εκανε να φτασετε στον χωρισμο.
    ολα τα προηγουμενα χρονια, πως ηταν τα πραγματα?
    ειχατε μια σχεση με φοβερη επικοινωνια, χαρα, κοινα ενδιαφεροντα, υπηρχαν τοτε οι καυγαδες? του ελεγες τα θεματα σου κι εκεινος ενδιαφεροταν, η ανεκαθεν κρυβατε πραγματα και υπηρχαν καυγαδες?

  11. #11
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2010
    Posts
    20
    Originally posted by keep_walking
    Συγγνωμη...του ειπες με ηρεμο τροπο χωρις να δειξεις φοβισμενη οτι πας να σε εξετασουν για κατι και επειδη αυτος βγηκε επαγγελματικο δειπνο και σου εξηγουσε οτι δεν καταλαβε....του εβγαλες το λαδι...του εψησες το ψαρι στα χειλη σε ολες τις διακοπες?

    Συγγνωμη πρεπει να ζητησεις...και αν δεχτει εχει καλως....εχεις μεγαλο αδικο.
    Είπα ότι το αποκορύφωμα ήταν αυτό. Και ότι οι καυγάδες είχαν ξεκινήσει απο πριν για τις αιτίες που ανέφερα.

    Επίσης, δεν πήγα να εξεταστώ για νεύρωση στομάχου, αλλά για καρκίνο. Δεν του είπα \"πρέπει να έρθεις\", περίμενα ότι θα το έλεγε μόνος του... Και την επόμενη μέρα, παραδέχτηκε ότι ούτε καν το σκέφτηκε. Και πριν μερικές μέρες που επικοινωνήσαμε μου είπε (μόνος του) ότι το αντιμετώπισε τελείως λάθος αυτό...

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    May 2006
    Posts
    13,014
    Ναι εχει δικιο η remedy...ειναι 5,5 χρονια σχεση...ισως να ηταν μονο το φυτιλι αυτο. Σοβαρο μεν αλλα οχι αυτο που οδηγησε εκει.
    [COLOR=#0000cd][SIGPIC][/SIGPIC]Εκφραζω προσωπικες αποψεις χωρις να ειμαι ειδικος.[/COLOR]

  13. #13
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2010
    Posts
    20
    Originally posted by Remedy
    broken καλησπερα
    μας μιλησες για τον τελευταιο χρονο με τις δυσκολιες, τα προσωπικα σου προβληματα και την διαδικασια που σας εκανε να φτασετε στον χωρισμο.
    ολα τα προηγουμενα χρονια, πως ηταν τα πραγματα?
    ειχατε μια σχεση με φοβερη επικοινωνια, χαρα, κοινα ενδιαφεροντα, υπηρχαν τοτε οι καυγαδες? του ελεγες τα θεματα σου κι εκεινος ενδιαφεροταν, η ανεκαθεν κρυβατε πραγματα και υπηρχαν καυγαδες?
    Γειά σου Remedy :)
    Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της δουλειάς του, ήταν και είναι πάντα κουρασμένος. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό. Στην αρχή έκανα υπομονή, δεν φώναζα, του μιλούσα, και όταν δεν είχε χρόνο να μου μιλήσει, απλά έκλαιγα κάποιες στιγμές. Απλώς τον τελευταίο χρόνο τα πράγματα χειροτέρεψαν, άφηνα τον εαυτό μου πίσω και άκουγα τα δικά του (για τα οποία είχε πάντα χρόνο να μου μιλήσει) ενώ τα δικά μου έπρεπε να τα πούμε π.χ. το Σάββατο.

    Η δική του εκδοχή σε αυτό είναι, ότι έπρεπε να του λέω \"έχω πρόβλημα και πρέπει να το συζητήσουμε ΤΩΡΑ\". Το θέμα ποιό ειναι τώρα... ?

    Τώρα που σκέφτομαι τα πράγματα πιο λογικά κατέληξα στο εξής.. Έχω έναν τρόπο να αγαπάω οκ? Θεωρούσα λοιπόν ότι αυτός ο τρόπος (ο δικός μου) είναι και ο ΑΠΟΛΥΤΑ σωστός. Έτσι από την στιγμή που ο τρόπος του σε καποια πράγματα ήταν διαφορετικός από τον δικο μου, το αντιλαμβανόμουν αυτό ως αδιαφορία (τον τελευταίο χρόνο) εκ μέρους του.. Και όσο πίστευα αυτό το πράγμα.. τόσο περισσότερο γινόμουν επιθετική πια... και γινόταν και αυτός κατά συνέπεια, και τόσο περισσότερο κλεινόμουν στον εαυτό μου... :(

    Δεν νομίζω όμως τώρα πια, ότι αυτός ο τρόπος σκέψης μου (ανασφάλεια) ήταν και σωστός. κανένας δεν αγαπάει το ίδιο. Ήμουν σίγουρη ότι με αγαπούσε.. αλλά δεν το έκανε \"σωστά\" για τα δικά μου δεδομένα. Δεν υπάρχει σωστό κα λάθος σε αυτό. Αν για να καταλάβει κάποια πράγματα έπρεπε να του πω ρητά και κατηγορηματικά, ίσως έπρεπε να το κάνω. Απλά κάποια πράγματα τα θεωρούσα αυτονόητα.. Αν δηλαδή μου έλεγε ότι έκανα εξετάσεις για καρκίνο και περιμένω αποτελέσματα, δεν θα χρειαζόταν να μου ζητήσει να πάω να τον δω.. θα το έκανα χωρίς αυτό και αν δεν ήθελε.. ας με έδιωχνε..

    Τέλος, θέλω να σου πω, ότι τον τελευταίο χρόνο δεν ήμασταν καλά.. δεν υπήρχε επικοινωνία.. Κάποια στιγμή το κατάλαβα αυτό και όταν του ζήτησα να μιλήσουμε.. φυσικά με έβγαλε τρελή. Τώρα όμως που τα σκέφτηκε καλύτερα και πιο λογικά, το παραδέχτηκε και εκείνος..

  14. #14
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2010
    Posts
    20
    Να το πω πιο κατανοητά.. Οι καυγάδες μας (όχι συχνοί) ξεκίνησαν όταν άρχισε να είναι κουρασμένος πάντα! Δηλαδή πριν 3 χρόνια περίπου... Από τον Μάιο (φέτος) και μετά.. σχεδόν καθημερινά τσακωνόμασταν. Γιατί δεν είχα και εγώ υπομονη και ήθελα να \"ακουστώ\" και εγώ.. και όχι να φέρεται στα δικά μου θέματα.. σαν να είναι ασήμαντα...

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2006
    Location
    Planet Love
    Posts
    23,537
    Originally posted by Broken
    Γειά σου Remedy :)
    Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της δουλειάς του, ήταν και είναι πάντα κουρασμένος. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό. Στην αρχή έκανα υπομονή, δεν φώναζα, του μιλούσα, και όταν δεν είχε χρόνο να μου μιλήσει, απλά έκλαιγα κάποιες στιγμές. Απλώς τον τελευταίο χρόνο τα πράγματα χειροτέρεψαν, άφηνα τον εαυτό μου πίσω και άκουγα τα δικά του (για τα οποία είχε πάντα χρόνο να μου μιλήσει) ενώ τα δικά μου έπρεπε να τα πούμε π.χ. το Σάββατο.

    Η δική του εκδοχή σε αυτό είναι, ότι έπρεπε να του λέω \"έχω πρόβλημα και πρέπει να το συζητήσουμε ΤΩΡΑ\". Το θέμα ποιό ειναι τώρα... ?

    Τώρα που σκέφτομαι τα πράγματα πιο λογικά κατέληξα στο εξής.. Έχω έναν τρόπο να αγαπάω οκ? Θεωρούσα λοιπόν ότι αυτός ο τρόπος (ο δικός μου) είναι και ο ΑΠΟΛΥΤΑ σωστός. Έτσι από την στιγμή που ο τρόπος του σε καποια πράγματα ήταν διαφορετικός από τον δικο μου, το αντιλαμβανόμουν αυτό ως αδιαφορία (τον τελευταίο χρόνο) εκ μέρους του.. Και όσο πίστευα αυτό το πράγμα.. τόσο περισσότερο γινόμουν επιθετική πια... και γινόταν και αυτός κατά συνέπεια, και τόσο περισσότερο κλεινόμουν στον εαυτό μου... :(

    Δεν νομίζω όμως τώρα πια, ότι αυτός ο τρόπος σκέψης μου (ανασφάλεια) ήταν και σωστός. κανένας δεν αγαπάει το ίδιο. Ήμουν σίγουρη ότι με αγαπούσε.. αλλά δεν το έκανε \"σωστά\" για τα δικά μου δεδομένα. Δεν υπάρχει σωστό κα λάθος σε αυτό. Αν για να καταλάβει κάποια πράγματα έπρεπε να του πω ρητά και κατηγορηματικά, ίσως έπρεπε να το κάνω. Απλά κάποια πράγματα τα θεωρούσα αυτονόητα.. Αν δηλαδή μου έλεγε ότι έκανα εξετάσεις για καρκίνο και περιμένω αποτελέσματα, δεν θα χρειαζόταν να μου ζητήσει να πάω να τον δω.. θα το έκανα χωρίς αυτό και αν δεν ήθελε.. ας με έδιωχνε..

    Τέλος, θέλω να σου πω, ότι τον τελευταίο χρόνο δεν ήμασταν καλά.. δεν υπήρχε επικοινωνία.. Κάποια στιγμή το κατάλαβα αυτό και όταν του ζήτησα να μιλήσουμε.. φυσικά με έβγαλε τρελή. Τώρα όμως που τα σκέφτηκε καλύτερα και πιο λογικά, το παραδέχτηκε και εκείνος..
    εγω νομιζω οτι γινοσουν επιθετικη οχι γιατι θεωρουσες οτι αγαπαει διαφορετικα, δεν αγαπαει καθολου, η ειναι αδιαφορος,
    αλλα γιατι την δυσφορια σου αυτη την καταπινες, την αναγκη σου να του πεις πραγμνατα την καταπινες και ξεσπουσες με θυμο οταν αυτο πλεον σε επνιγε....
    δεν θεωρω οτι επρεπε να του πεις ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ οτι εχεις προβλημα και εννοεις να το συζητησετε ΤΩΡΑ, θεωρω ομως οτι επρεπε να συζητας οτι σε απασχολουσε και ηθελες να το ξερει.
    το ξερεις αλλωστε φανταζομαι, οτι πολλοι αντρες εχουν προβλημα στην επικοινωνια και κυριως στην εκφραση συναισθηματων...

    το θεμα ειναι ομως βρε καλη μου, οτι με ολο αυτο το κρυφτουλι, που για σενα η προθεση ηταν η προστασια του απο περισσοτερα βαρη, απο τα δικα σου προβληματα, σε εκαναν να ζεις μια σχεση ΑΛΛΗ απο αυτην που θα ειχατε αν υπηρχε ειλικρινεια και επικοινωνια....μπορει μαλιστα να τον αναγκασες κι αυτον να εχει σχεση με μια ΑΛΛΗ απο αυτην που νομιζε...
    αυτο ειναι λιγο σκιαχτικο απο μονο του....

    περα ομως απο ολα αυτα, εστω και αργα, τα ειπατε.
    ο τυπος αν και εδειξε εκπληκτος απο οσα δεν ηξερε, αν και εκανε την αυτοκριτικη του για τα λαθη του, αν και ειπωθηκαν πραγματα για πρωτη φορα και αυτο θα εδινε το περιθωριο για μια ακομα ειλικρινη αυτη τη φορα προσπαθεια να συνεχισετε, αυτος μενει σε αποσταση.....
    αυτο δεν μπορεις να ξερεις ακομα τι σημαινει...
    απο το οτι οντως ηρεμει και σκεφτεται τι του συμβαινει και θελει τον χρονο του, μεχρι να βρισκεται σε καποιο διλλημα, δεν ξερουμε τι ακριβως...
    θεωρω ομως οτι αν και η σχεση σας βρεθηκε σε αδιεξοδο, εστω και την τελευταια στιγμη, η ισως στο \"και πεντε\", εσυ του ειπες καποια πραγματα που του εκαναν καποιο κλικ, καταλαβε καποια πραγματα,παραδεχτηκε κι ο ιδιος καποια αλλα....
    κατι αλλο δεν βλεπω να μπορεις και να πρεπει να κανεις στην φαση αυτη οσο κι αν σε τρωει η λυπη και η αγωνια...
    μονο δυσφορια θα του προκαλεσεις.

    το μονο που μπορεις να κανεις τωρα, ειναι να ηρεμησεις κι εσυ. να σκεφτεις αν και ποσο σε καλυπτε πραγματικα αυτη η σχεση η σου καλυπτε καποιες ανασφαλειες, κι ανσ την διαδικασια απομακρυνθεις και φυγεις, και δεν σε βρει εκει σε περιπτωση που γυρισει, δεν υπαρχει λογος να προβληματιζεσαι, προφανως ετσι θα πρεπει να γινει...

Page 1 of 2 12 LastLast

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •