...

[DissolvedGirl]

Γεια σου Louλουδάκι!
Διάβασα τα περί υπάρξεως θεϊκού στοιχείου (η να πω στοιχιού) και σου προτείνω, σκέψου το αλλιώς: νομίζεις ότι -αν υπάρχει Θεός- κάθεται με τις ώρες να αναρωτιέται "Άραγε υπάρχει άνθρωπος;" Η ακόμα χειρότερα "Ρε συ, εγώ ήθελα να τον κάνω κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσή μου, τόσο σκατά είμαι'"... ΝΑ ΔΕΙΣ ΜΕΤΑ ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ!

Και για τη θλίψη που σε περιβάλλει μερικές φορες -και που φυσικά δεν γίνεται να δούνε οι γείτονες άπαπαπα μα τι λες τώρα να μας συζητάει όλο το μανάβικο... και άλλες τέτοιες μαλακιουλες- εγώ γράφω τις μαύρες μου σκέψεις σε ένα χαρτί. Μαύρη μαυρίλα όμως, όχι σε στυλ ημερολόγιο "είμαι τσαντισμένη για αυτό και για εκείνο"... με τσαμπουκά "να πεθάνουν όλοι οι σκατοκεφαλοι γαμώτο πια!" και αλλα τέτοια ξεδωτικα! Και μετά, αφού βάλω τα κλάματα 725 φορες και σπάσω στο ξύλο το μαξιλάρι μου, βάζω φωτιά στο χαρτί... αυτή η στιγμή που ανάβει η φλόγα και βλέπω όσο αυτόν το θυμο, τη στενοχώρια, το άγχος, την απελπισία που έβγαλα να γίνεται καπνός και μετά σταχτη... δεν ξέρω, εμενα μου απαλύνει πολύ τη διάθεση.

E και αν τα πράγματα πάνε στη πολύ χειρότερη, θα πιάσεις φιλιες με έναν super sexy πυροσβέστη! Φιλια από τον κόσμο!

[Boltseed]

COMMANDER Ex-transLOUtor!

θα σου πω και εγω κατι!


Οταν ειμαι στις νταρκο-μαυρες μου, φανταζομαι οτι το θεμα μου ειναι αντικειμενο. οπτικοποιηση, πως το λενε. Υστερα το σπαω σε 1000 κομματια!

Η λογικη αυτη του "παπουτσομενου γατου" ειναι ζουπερ αν την χειριστεις καταλληλα!


Σκεψου το προβλημα σου και μετετρεψε το σε ενα βαζο. ευθραστο καλυτερα , ενα παλιο κινεζικο μουσειακο κομματι ακομα καλυτερα.


υστερα , αφου του εχεις δωσει εικονα, φαντασου το οτι περνεις ενα σφυρι και το κανεις 1002 κομματακια, ή το πετας απο τον 3 οροφο και περιμενεις να ακουσεις το ΚΡΑΑΑΑΑΣΣΣΣΣ και να δεις το προβλημα σου να γινεται θρυψαλα.

[Θεοφανία]

COMMANDER Ex-transLOUtor!

θα σου πω και εγω κατι!


Οταν ειμαι στις νταρκο-μαυρες μου, φανταζομαι οτι το θεμα μου ειναι αντικειμενο. οπτικοποιηση, πως το λενε. Υστερα το σπαω σε 1000 κομματια!

Η λογικη αυτη του "παπουτσομενου γατου" ειναι ζουπερ αν την χειριστεις καταλληλα!


Σκεψου το προβλημα σου και μετετρεψε το σε ενα βαζο. ευθραστο καλυτερα , ενα παλιο κινεζικο μουσειακο κομματι ακομα καλυτερα.


υστερα , αφου του εχεις δωσει εικονα, φαντασου το οτι περνεις ενα σφυρι και το κανεις 1002 κομματακια, ή το πετας απο τον 3 οροφο και περιμενεις να ακουσεις το ΚΡΑΑΑΑΑΣΣΣΣΣ και να δεις το προβλημα σου να γινεται θρυψαλα.

Πολύ πρακτικό.....:ρ

[claire]

λολ Θεοφανια, για να μην ειχα γεννηθει!!!!!! γιατι, ασε, συμφωνα με τους πιστους δεν θα πεθανουμε ποτε!!!!!! (ειναι μια τραγωδια οταν εισαι στα σουπερ down!)

λολ τωρα ειμαι καλυτερα, γιατι ηρθε η θεια μου σπιτι κ καλαμπουριζαμε. τελικα μεγαλο πραγμα οι ανθρωπινες σχεσεις αν κ εγω για καποιο λογο τις περιφρονουσα!

αυτό ξαναπές το! ελπίζω να νιώθεις καλύτερα. και να μην είσαι, κάνε λίγο υπομονή και θα νιώσεις καλύτερα, στο εγγυώμαι!

[RainAndWind]

Lou-loudi μου, τι σ' έπιασε πάλι? Για κάτσε και ανάλυσε αυτές σου τις διαδρομές των σκέψεων. Πχ θα ζήσω μέχρι τα ογδόντα. Μωρέ τις μας λες, να μας δώσεις τη συνταγή γιατί εγώ δε με κόβω πάνω από τα εξηνταπέντε, λολ, με τα καθημερινά άγχη που μας έχει φορτώσει ο σύγχρονος τρόπος ζωής και το δουνουτού που μας φορέσανε καπέλο! χαχααα
Επίσης, αφού παλιά δεν πίστευες αλλά τώρα πιστεύεις, αναζήτησε ποια βαθύτερή σου ανάγκη καλύπτει αυτό. Εγώ λέω πως σου καλύπτει την ανάγκη για επιβίωση, αφού σε σταματά από το δρόμο της αυτοκαταστροφής. Με την έννοια αυτή, καλώς χρησιμοποιείς το φόβο σου, εκσιούζ μι, θέλω τη Λουράλα παρούσα και ζωντανή! Για να τη θέλω εγώ, σκέψου εσύ,λολ.

Μεγάλη κουβέντα έγραψες, για τις ανθρώπινες σχέσεις. Αρκεί να είναι οι κατάλληλες για μας σε κάθε φάση ζωής μας. Γιατί όταν δεν είναι, που και πάλι εμείς τις επιλέγουμε, μπορούν να εντείνουν αυτοκαταστροφικές μας τάσεις. Πχ ο πρώην μου, πολλές φορές ήθελα να πέσω από το μπαλκόνι παρά να συνεχίσω να ζω αυτό που ζούσα, το άνυδρο και χιλιομπαλωμένο. Και όμως, για καιρό δε σκεφτόμουνα πως ήταν απλούστερο να φύγω. Γιου γκετ δε πόιντ.

Μετά, έχω για σένα την αίσθηση πως παρα-ασχολείσαι με το παρελθόν, με έναν τρόπο που σε ζημιώνει. Ό,τι έγινε έγινε. Το να μηρυκάζουμε πόνους μακρινούς μας απομακρύνει από το εδώ και τώρα, που μας θέλει παρόντες. Για καλό ή για κακό ορισμένα πράγματα στη ζωή μας δεν ήταν δυνατόν με τα εφόδιά μας ΤΟΤΕ να τα διαχειριστούμε διαφορετικά. ΤΩΡΑ όμως δεν είμαστε οι ίδιες. Και ΤΩΡΑ, ΕΔΩ, είμαστε για να αγκαλιάσουμε το παρόν μας και να το ζήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Άρχισε λέω!!! :P

Μην ξανακούσω για μπαλκόνια γιατί θα πηδηχτώ απ΄το παράθυρο! Το κρίμα στο λαιμό σου που θα χάσει η βενετιά βελόνι,λοοολ.

[Φωτεινη!]

φωτεινη ναι ειναι 1-1.5 μηνα περιπου κ ειπα να συνεχισω σε αυτο το νημα γιατι εχει συνεχεια, γιατι να ανοιγα αλλο? βεβαια παει κ ερχεται, τη μια ειμαι καλα κ μετα μπορει να ειμαι πολυ down.


Θεοφανια καλο ακουγεται το κολπο σου κ φαινεται να λειτουργει. βεβαια εγω ειμαι αρκετα μοναχικος ανθρωπος κ τα λεω με τον εαυτο μου συνηθως.
επισης δυσκολευομαι να εκφραζω αρνητικα συναισθηματα στους αλλους, εκτος απο τους γονεις μου που τους εχω πρηξει. θα σου πω ενα κουλο που εγινε πολυ προσφατα στο σπιτι.

γενικως αρχισα να κλαιω καποιες στιγμες στο σπιτι, οπότε όποτε γινεται αυτο ερχεται ο πατερας μου να πει, σουτ ησυχια μην κλαις σε ακουν οι γειτονες κ θα φωναξουν την αστυνομια. του λεω δε με νοιαζει, χεστηκα για τη γνωμη των γειτονων. μετα λεει ενοχλεις, κανεις θορυβο, δε σεβεσαι κανεναν. ενταξει εδω να συμφωνησω μαζι του. μια μερα ξυπναω το πρωι με διαθεση καταθλιψης. παω στην κουζινα, βαζω εναν καφε, καθομαι στο τραπεζι κ αρχισα να κλαιω. απεναντι υπαρχει μια μπαλκονοπορτα. μετα μπαινει η μανα μου κ αναβει το φως!!!!! κ ερχεται κατααγχωμενος ο πατερας μου κ λεει στη μανα μου: "μα τι ανοιγεις το φως, δεν ξερεις οτι φαινομαστε? μας βλεπουν οι απεναντι!!!!" εντωμεταξυ οι απεναντι ηταν 2 πατζουρια κ 2 κουρτινες. λες κ η ολομελεια της απεναντι πολυκατοικιας να ειχε συγκεντρωθει να παρακολουθει εμενα να κλαιω σα να ημουν συναυλια των u2!

εγω τα πηρα στο κρανιο, του ειπα οτι δε με ενδιαφερει αν με βλεπουν να κλαιω γειτονες που ουτε γνωριζω τη φατσα τους, πως δε φαινεται τι κανω ακριβως απο τετοια αποσταση, πως κανεις δεν ειναι παρων να κοιταει, κ πως το να κλαις στο σπιτι σου δεν ειναι το ιδιο με το να κυκλοφορεις γυμνος στην πλατεια συνταγματος.

θελω να σoυ πω με αυτο οτι το να εκφραζεις αρνητικα συναισθηματα στο σπιτι μου ειναι taboo.

κατα τα αλλα ειναι ο ιδιος ανθρωπος που οταν τον ρωτησα, γιατι με κλεισανε μεσα στην κλινικη το 99, λεει οτι δεν ειναι κ τπτ κ ειναι το ιδιο με το να πας στο κατ, αυτος ειναι πολυ φιλελευθερος ανθρωπος κ ολα τα προβληματα ειναι το ιδιο, εγω ειμαι η ρατσιστρια που βλεπω τις ψυχ κλινικες διαφορετικα απο τα αλλα νοσοκομεια.


επισης ενα αλλο προβλημα ειναι οτι τουλαχιστον αυτη την περιοδο πιο πολυ, αλλα κ απο πιο παλια, μπορω να πως οτι το παρελθον μου το ασχημο με βασανιζει ακομα κ αφου γινει παρελθον η τουλαχιστον καποια τραυματα ξαναανοιγουν. κ αυτο δεν ξερω τι να κανω, γιατι ουτε να ξεχασω μπορω, ουτε να αλλαξω το παρελθον.

κ μου εχει δημιουργησει κατι σαν εμμονες κ καποιες ψυχαναγκαστικες συμπεριφορες που ειχαν σα στοχο να διωξουν τις ασχημες αναμνησεις. αλλα δε λειτουργησε, μαλλον απεχτησα λιγο ΙΔΨ. πχ παλιοτερα οποτε μου ερχονταν "απαγορευμενες" αναμνησεις εγω πηγαινα κ εγραφα σε ενα τετραδιο η σε χαρτακια ποστ-ιτ, αν σου ερθει αυτο θα σκεφτεις ετσι η αλλιως κ αυτο μου εγινε κανονικο χουι για αρκετο καιρο! μετα θυμωνα τα πεταγα ολα στα σκουπιδια κ μετα το ξανακανα! τωρα αυτο εχει σταματησει αλλα τα κολληματα ολο κ βρισκουν τροπους να εμφανιστουν, δλδ καποιο θεμα εχω κ εκει!

Βρε αγαπη...η υπερευαισθησια ειναι δυσκολη φαση..
Στην ουσια λυπασαι ,σε διαβαζω να κλαις,κατι να σου φταιει..
Τα βαζεις με τις μπουρδες των γονιων,καταλαβαινω πραγματικα ποσο ΑΔΙΚΗ ειναι αυτη η σταση που εχουν!!
Τα ιδια κανουν και οι δικοι μου,αλλα σου μιλαω ειλικρινα,απο την στιγμη που καταλαβαν οτι δεν αστειευομαι το εκοψαν το τροπαριο!!
το καλοκαιρι εριξα εναν καυγα τρικουβερτο με την μανα μου και αυτη αντι να ασχολειται με αυτα που της ελεγα μου ελεγε να μη φωναζω γιατι μας ακουν!!
ε και εγω της ειπα οτι αν το ξαναπει, θα παω εγω η ιδια και θα τους πω ΠΟΣΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟΥΣ τους εχω!!!
με τετοια συμπεριφορα νιωθεις οτι οι δικοι σου ανθρωποι δεν δινουν δεκαρα για σενα ,αλλα βαζουν την ΠΑΝΗΛΙΘΙΑ υποληψη τους μπροστα και αρα τον εαυτουλη τους!!

Παντως για μενα πρεπει να κανεις κατι..δεν ξερω..δουλευεις?να λειπεις απο τετοια οσο δεν εισαι καλα?εναν ειδικο πρεπει να δεις αμεσα..ειναι τοσο κριμα ενα ατομο σαν εσενα ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ να καθεται να κλαιει μονο του και να σκεφτεται τα παλια..παει η μαλακια τελειωσε..ΑΣΤΟ ΝΑ ΠΑΕΙ!!!

[RainAndWind]

Μη φοβού τα χαρτάκια!
(έλεος, να άλλο ένα κοινό που έχουμε Λου!).
Τα κολλήματά σου δεν είναι τόσο απειλητικά όσο φαντάζεσαι. Από καιρό σε καιρό συσσωρεύονται σκέψεις που θέλουν να βγουν και αυτό παίρνει το δρόμο του πρόχειρα και αυθόρμητα.
Σκέψου το λίγο διαφορετικά. Μέσα σε όλα αυτά τα άχρηστα χαρτάκια, κάποια κρύβουν μηνύματα που σου είναι σημαντικά. Αντί να το βλέπεις ως ένα κουσούρι σου μειωτικό, σκέψου το σαν ένα σου χαρακτηριστικό που το έχουν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Καλλιτέχνες, επιστήμονες, μουσικοί, εσύ που εκτιμάς την τέχνη θα ξέρεις ένα σωρό παραδείγματα καλλιτεχνών με εργαστήρια μπουρδέλα, που όμως απ' αυτά βγήκαν αριστουργήματα. Η δική σου πληθώρα γιατί να αντιμετωπίζεται από εσένα ως μειονέκτημα και εμπόδιο και όχι ως εκτόνωση πίεσης και πιθανότατα ως κοιτίδα προσωπικής καλλιέργειας?

ΑΠΟΔΕΞΟΥ ΣΕ ΡΕΕΕΕ!λολ Αυτή είσαι. Μην το παλεύεις το στοιχείο της ιψδ, κάποιοι το κουβαλάμε, είναι στοιχείο μας. Έχω την εντύπωση πως ό,τι πάμε με τέτοιον τρόπο, αποδεχόμενό το στην ολότητά του, εκεί βρίσκουμε ένα έξυπνο μονοπάτι για να το εκμεταλλευτούμε κιόλας αντί να το σέρνουμε ως έρμα. Τίποτε δεν είναι άνευ λόγου, υπάρχει λόγος που χρησιμοποιούμε μεθόδους ανακούφισης, αυτό είναι όλο. Μία ανακούφιση, μία βαλβίδα ασφαλείας. Εγώ χρησιμοποιώ τα χαρτάκια μου και μου έχουν κάνει πολύ καλό.

Κολπάκι. Κλείνε τα σε ένα κουτί παπουτσιών, κράτα το ένα διάστημα που έχεις ορίσει ως ορόσημο, μετά πέτα το ολόκληρο. Για μένα είναι κάνα δίμηνο.

[Θεοφανία]

φωτεινη ναι ειναι 1-1.5 μηνα περιπου κ ειπα να συνεχισω σε αυτο το νημα γιατι εχει συνεχεια, γιατι να ανοιγα αλλο? βεβαια παει κ ερχεται, τη μια ειμαι καλα κ μετα μπορει να ειμαι πολυ down.


Θεοφανια καλο ακουγεται το κολπο σου κ φαινεται να λειτουργει. βεβαια εγω ειμαι αρκετα μοναχικος ανθρωπος κ τα λεω με τον εαυτο μου συνηθως.
επισης δυσκολευομαι να εκφραζω αρνητικα συναισθηματα στους αλλους, εκτος απο τους γονεις μου που τους εχω πρηξει. θα σου πω ενα κουλο που εγινε πολυ προσφατα στο σπιτι.

γενικως αρχισα να κλαιω καποιες στιγμες στο σπιτι, οπότε όποτε γινεται αυτο ερχεται ο πατερας μου να πει, σουτ ησυχια μην κλαις σε ακουν οι γειτονες κ θα φωναξουν την αστυνομια. του λεω δε με νοιαζει, χεστηκα για τη γνωμη των γειτονων. μετα λεει ενοχλεις, κανεις θορυβο, δε σεβεσαι κανεναν. ενταξει εδω να συμφωνησω μαζι του. μια μερα ξυπναω το πρωι με διαθεση καταθλιψης. παω στην κουζινα, βαζω εναν καφε, καθομαι στο τραπεζι κ αρχισα να κλαιω. απεναντι υπαρχει μια μπαλκονοπορτα. μετα μπαινει η μανα μου κ αναβει το φως!!!!! κ ερχεται κατααγχωμενος ο πατερας μου κ λεει στη μανα μου: "μα τι ανοιγεις το φως, δεν ξερεις οτι φαινομαστε? μας βλεπουν οι απεναντι!!!!" εντωμεταξυ οι απεναντι ηταν 2 πατζουρια κ 2 κουρτινες. λες κ η ολομελεια της απεναντι πολυκατοικιας να ειχε συγκεντρωθει να παρακολουθει εμενα να κλαιω σα να ημουν συναυλια των u2!

εγω τα πηρα στο κρανιο, του ειπα οτι δε με ενδιαφερει αν με βλεπουν να κλαιω γειτονες που ουτε γνωριζω τη φατσα τους, πως δε φαινεται τι κανω ακριβως απο τετοια αποσταση, πως κανεις δεν ειναι παρων να κοιταει, κ πως το να κλαις στο σπιτι σου δεν ειναι το ιδιο με το να κυκλοφορεις γυμνος στην πλατεια συνταγματος.

θελω να σoυ πω με αυτο οτι το να εκφραζεις αρνητικα συναισθηματα στο σπιτι μου ειναι taboo.

κατα τα αλλα ειναι ο ιδιος ανθρωπος που οταν τον ρωτησα, γιατι με κλεισανε μεσα στην κλινικη το 99, λεει οτι δεν ειναι κ τπτ κ ειναι το ιδιο με το να πας στο κατ, αυτος ειναι πολυ φιλελευθερος ανθρωπος κ ολα τα προβληματα ειναι το ιδιο, εγω ειμαι η ρατσιστρια που βλεπω τις ψυχ κλινικες διαφορετικα απο τα αλλα νοσοκομεια.


επισης ενα αλλο προβλημα ειναι οτι τουλαχιστον αυτη την περιοδο πιο πολυ, αλλα κ απο πιο παλια, μπορω να πως οτι το παρελθον μου το ασχημο με βασανιζει ακομα κ αφου γινει παρελθον η τουλαχιστον καποια τραυματα ξαναανοιγουν. κ αυτο δεν ξερω τι να κανω, γιατι ουτε να ξεχασω μπορω, ουτε να αλλαξω το παρελθον.

κ μου εχει δημιουργησει κατι σαν εμμονες κ καποιες ψυχαναγκαστικες συμπεριφορες που ειχαν σα στοχο να διωξουν τις ασχημες αναμνησεις. αλλα δε λειτουργησε, μαλλον απεχτησα λιγο ΙΔΨ. πχ παλιοτερα οποτε μου ερχονταν "απαγορευμενες" αναμνησεις εγω πηγαινα κ εγραφα σε ενα τετραδιο η σε χαρτακια ποστ-ιτ, αν σου ερθει αυτο θα σκεφτεις ετσι η αλλιως κ αυτο μου εγινε κανονικο χουι για αρκετο καιρο! μετα θυμωνα τα πεταγα ολα στα σκουπιδια κ μετα το ξανακανα! τωρα αυτο εχει σταματησει αλλα τα κολληματα ολο κ βρισκουν τροπους να εμφανιστουν, δλδ καποιο θεμα εχω κ εκει!

Αχ βρε Λου!
Δεν ξέρω για ποιον να στεναχωρηθώ ποιο πολύ...για σένα ή τους δικούς σου?
Θα μπορούσαμε να πούμε χίλια δυο εναντίον του πατέρα σου και της εμφανούς "αναισθησίας" του, αλλά είναι αυτό?
Μήπως και οι δικοί σου δεν έχουν τον τρόπο ή τις γνώσεις να αντιμετωπίσουν το παιδί τους που κλαίει και πονάει, που ταλαιπωρείται αντί να έχει βρει το δρόμο του και να είναι ευτυχισμένο?
Απ την άλλη σκέφτομαι και σένα και όλα αυτά που κουβαλάς.
Μήπως να πέταγες κάποια πράγματα από πάνω σου?
Οκ, οι δικοί σου υπέγραψαν για να μπεις στην κλινική, όμως αυτό έγινε πριν έντεκα χρόνια και σίγουρα δεν είχαν επιλογές.
Μήπως να τους έβλεπες λίγο ως σύμμαχους και να τους καταλάβαινες, αντί να φορτώνεσαι ΚΑΙ με αυτό?
Δεν θα σου πω τα τετριμένα, (κάνε πράγματα για τον εαυτό σου/αγάπησε τον), θα σου πω: ΜΙΛΑ.
Χτες σου έστειλε ενα μελος μνμ να μπεις τσατ να τα πούμε. Γιατί δεν μπήκες?
Είναι τρομερά λυτρωτικό να αδειάζεις. Αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα απ όλα όσα ξέρεις πως θα σε βοηθήσουν, κάνε τουλάχιστον αυτό: ΑΔΕΙΑΣΕ!
Είτε εδώ, είτε στο τσατ, είτε στο σπίτι σου, είτε στους φίλους, στους συγγενείς: ΜΟΙΡΑΣΟΥ.

[RainAndWind]

Ο πατέρας σου μπορεί να μεταβιβάζει το δικό του φόβο για όποια συναισθήματα θεωρεί αρνητικά σε σένα. Κι ο δικός μου κάνει το ίδιο. Του τά'χωσα προχτές για κάποιο ζήτημα και ήταν όλο με στενοχωρείς και με στενοχωρείς. Απάντηση: σε στενοχωρώ δε σε στενοχωρώ αυτή είναι η αλήθεια και δε μπορείς να κρύβεσαι από την αλήθεια για πάντα. Ήταν λυτρωτικό για μένα να του λέω αυτό που για χρόνια γνωρίζω, πως κρύβει τα πάντα όλα κάτω απ' το χαλί. Ε, κι ο δικός σου πατέρας την αλήθεια σου προσπαθεί να αρνηθεί, νομίζεις πως έχει καμία διαφορά ρε Lou?

Με αυτό τον τρόπο έμαθαν να λειτουργούν δε θα αλλάξουν, αλλά εσύ το δικαίωμά σου να εκδηλώνεις κάθε σου συναίσθημα, το έχεις. Να το διατηρήσεις. Ουσιαστικά ήταν κάλεσμα για συμμόρφωση η παραίνεσή του και η υπενθύμιση της παρουσίας των γειτόνων. Μέσα σου κατοικεί ο μακρινός θυμός για τον εγκλεισμό σου, που για μένα είναι η αιτία της συσσώρευσης ενός παράπονου που με τα χρόνια αθροιστικά μεγάλωσε και εκδηλώνεται ως μία θλίψη γενικότερη. Μία απογοήτευση από τις προσδοκίες που είχες απ' αυτούς που -έτσι έχω καταλάβει- ήθελαν να σε προστατέψουν από εσένα,μα στην ουσία αυτούς, γιατί ο πόνος σου τους πανικόβαλλε και είχαν χάσει το μπούσουλα.

Μπορείς να δεις αυτό εδώ? Ο πόνος σου τους πανικόβαλλε. Ο δικός σου τώρα εσένα δε σε πανικοβάλλει? Ό,τι δηλαδή σου περάσανε σα μήνυμα, δεν εξακολουθεί να έχει έναν αντίχτυπο πάνω σου? Δε σε κρατάει κάπου από το να αποδέχεσαι κι εσύ με ψυχραιμία τα δικά σου "αρνητικά" συναισθήματα? Ο τρόπος που γαλουχηθήκαμε έχει λοιπόν περάσει μέσα μας κάποια μηνυματάκια. Οκ. Αν τα αναγνωρίσουμε αυτά τα μηνυματάκια πιστεύεις πως λίγο λίγο δε θα τα ανατρέψουμε??? Μα σε αυτή τη διαδικασία είσαι καλό μου, στη διαδικασία ανατροπής τους, τα ψηλαφάς ένα ένα για να τα δεις σωστά, όπως είναι στην πραγματικότητα. Αυτή λοιπόν η κόντρα μας με τα παλιά μας μαθημένα, μπορεί και να εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Και με λύπη, γιατί στην ουσία τα ασφαλή μας δρομολόγια τροποποιούνται από έναν εσωτερικό Κ.Ο.Κ. που πασχίζει να μας μάθει νέες διεξόδους.

Συμφωνώ με τη Θεοφανία. Δεν έχουν τον τρόπο, τη γνώση και τα κατάλληλα εφόδια οι γονείς σου, τόσο ήξεραν τόσο έκαναν. Εσύ θα σε πας αλλού.
Για μένα αυτός ο πόνος μπορεί να είναι ο ίδιος ο δρόμος προς την ευτυχία. Λοιπόν, αν ένας λόγος που κλαις λοιπόν είναι οι ματαιωμένες προσδοκίες από τους γονείς, αυτό σημαίνει πως η ελπίδα για διαφορετική συμπεριφορά υπάρχει ακόμη μέσα σου. Θέλεις να δικαιωθείς με αυτό που τους ζητάς, να παραδεχτούν τη δική τους αδυναμία να σε βοηθήσουν, είναι δικαιολογημένος ο θυμός σου, για μένα πολύ μάλιστα, αλλά οι ελπίδες για αλλαγή δεν είναι. Το περί δικαίου αίσθημα σου απαιτεί την παραδοχή, στην πραγματικότητα αυτή ποτέ δεν έρχεται, γιατί ο πατέρας σου εκλογικεύει την τότε τους απόφαση, και έχουμε να λέμε. Τι μένει?

Μα ο θυμός σου και το δικό σου κλάμα από τις ακυρώσεις των προσδοκιών. Τι μπορείς να κάνεις για να μην είναι πια ακυρώσεις? Να αποδεχτείς το παρελθόν με τα πονεμένα του κομμάτια, να το αφήσεις πίσω σου και όποτε η θύμησή του σε πονά, να έχεις το δικαίωμα να πονάς δίχως να αισθάνεσαι αυτή τη μνήμη και τον ξαναξυπνημένο πόνο ως καμιά τεράστια απειλή. Και να έρθεις σε μία διαπραγμάτευση με το γεγονός πως ό,τι έκαναν ήταν γιατί μέχρι εκεί μπορούσαν να σκεφτούν, τόσες γνώσεις και συναισθηματικό iq διέθεταν και διαθέτουν. Αν κρίνω από εμένα το να ξεφορτώνεις από καιρό σε καιρό σε βοηθά, ως έκφραση της δικής σου πραγματικότητας στο πώς βλέπεις ΕΣΥ τα πράγματα, γιατί λειτουργεί σαν επιβεβαίωση της ίδιας της αλήθειας, όταν επιχειρείται μία διαστρέβλωσή της.

Αυτά. Και θέλω να ξέρω πώς θα είσαι καλά αυτές τις μέρες, σε σκέφτομαι. Τι λες? Εγώ λέω ΚΑΙ Η ΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ!

[RainAndWind]

Και να σου πω, τι σναπς έπινες? Ροδάκινο? Έχω κάνει ένα μεθύσι με σναπς, λολ. Και δεν του φαινότανε του άτιμου.

[Lou!]

παιδια σας ευχαριστω ολους σας παρα πολυ μεσα απο την καρδια μου, για ολα αυτα που μου γραψατε.

θα μπω το βραδυ να σας απαντησω γιατι τωρα δεν μπορω.

εχω το ραντεβου με την ψυχ.

[Lou!]

...γιατί θα πηδηχτώ απ΄το παράθυρο!

ε οχι κ απο το παραθυρο βρε ρειν, δεν ειναι καλος εραστης, δεν ξερει τπτ απο καλο σεξ!!!

[Lou!]

Και να σου πω, τι σναπς έπινες? Ροδάκινο? Έχω κάνει ένα μεθύσι με σναπς, λολ. Και δεν του φαινότανε του άτιμου.

αχα! κ μετα ενα ποτηρι μαλιμπου!!! (αυτο με την καρυδα!!!!) ειπαμε ειμαι γλυκατζου!!!! (ακομα κ στο ποτο!)

[Lou!]

Αχ βρε Λου!
Δεν ξέρω για ποιον να στεναχωρηθώ ποιο πολύ...για σένα ή τους δικούς σου?
Θα μπορούσαμε να πούμε χίλια δυο εναντίον του πατέρα σου και της εμφανούς "αναισθησίας" του, αλλά είναι αυτό?

για κανεναν να μη στεναχωρεθεις! δεν ειναι αυτος ο σκοπος! ο πατερας μου δεν ειναι ακριβως αναισθητος, ουτε εγω ειμαι η αγια περιστερα, αλλα γι αυτο θα γραψω το βραδυ.

(αν κ δεν ειναι το προβλημα ο πατερας μου, αυτος που ειναι ειναι κ ο συγκεκριμενος ειναι πιο δυσκολο να αλλαξει ακομα κ απο την παγκοσμια βαρυτικη σταθερα!!!!)

[alexandros3]

Lou περί αυτού που είπες ότι δεν θέλανε να βλέπουνε/ακούνε οι γείτονες, μου θύμισες ένα απόσπασμα καταπληκτικό που είχα ακούσει στο flash και άγγιξε και μένα, βασικά ήμουνα μόνος μου στο σπίτι, μόλις είχα γυρίσει από δουλειά (που δεν με ικανοποιεί καθόλου) και έκανα chill out (ουαου) κάνοντας δουλειές στο σπίτι, αλλά είχε μία όμορφη ησυχία λες και όλοι οι γείτονες είχαν βγάλει το σκασμό και πήγαν κατευθείαν στην καρδιά μου αυτά που άκουσα.
Τα έλεγε και ο τύπος πολύ ήρεμα. Μάλιστα σκέφτομαι να πάρω τηλ το σταθμό να ζητήσω τη "κασέτα".

Έλεγε λοιπόν ότι αρκετοί γονείς από μικρά όταν είναι τα παιδιά τους περπατάνε λες και έχουν μαζί τους όχι ένα παιδί αλλά ένα "δυναμίτη". Μη πουν κάτι που δεν θα είναι "καθώς πρέπει" και εκτεθούν στους συνανθρώπους κτλ
Έλεγε κι άλλα για νάρκισους γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να υποχωρούν εκεί που εκείνοι έχουν υποχωρήσει κι έτσι τους δημιουργούν ένα είδος αισθήματος ανεπάρκειας γιατί πολύ απλά η ζωή έχει και συμβιβασμούς έχει και υποχωρήσεις. Οπότε αυτοί οι γονείς (δεν λέω ότι είναι οι δικοί μου ή οι δικοί σου, εξάλλου και οι δικοί μου είναι πολύ φιλελεύθεροι και έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν) δημιουργούν αυτό το αίσθημα ανεπάρκειας. Μία αίσθηση ότι στο τέλος κάνεις λάθος.