Αγάπη

[researcher]

Η αγάπη ως αντικαταθλιπτικό
ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ NA ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Η αγάπη είναι τόσο σημαντική για την ψυχοσωματική μας ισορροπία όσο είναι και το νερό για τη βιολογική. Όσο περισσότερο αγαπούμε , τόσο πιο \'γεμάτοι\' αισθανόμαστε σε συναισθηματικό επίπεδο και επιβεβαιωνόμαστε υπαρξιακά. Όσο λιγότερο αγαπούμε ,τόσο περισσότερο ευάλωτοι γινόμαστε σε διάφορες αρνητικές καταστάσεις που επηρεάζουν την ψυχολογία μας ,όπως π.χ. η κατάθλιψη.

Η σύνδεση μεταξύ αισθημάτων αγάπης και καταθλιπτικών συμπτωμάτων , είναι αντιστρόφως ανάλογη. Δηλαδή όσο περισσότερη αγάπη είναι εμφανής στη ζωή μας τόσο λιγότερο ευάλωτοι παρουσιαζόμαστε , μπροστά στην \'ασθένεια \' του αιώνα μας όπως έχει χαρακτηριστεί, την κατάθλιψη. Η αγάπη είναι πιθανόν ένα από τα καλύτερα αντικαταθλιπτικά ,γιατί ένας από τους συνηθέστερους λόγους που οδηγούμαστε σε κατάθλιψη είναι η σκέψη ότι δεν μας αγαπάει κανείς .Τα περισσότερα άτομα με κατάθλιψη δεν αγαπούν τους εαυτούς τους και δεν αισθάνονται ότι οι άλλοι τους αγαπούν. Επικεντρώνονται εξαιρετικά στους εαυτούς τους , γεγονός που τους καθιστά λιγότερο ελκυστικούς και τους αποθαρρύνει από την δυνατότητα ανάπτυξης κοινωνικών δεξιοτήτων που θα τους βοηθήσουν να αγαπηθούν.

Υπάρχει ένας μύθος στους καιρούς μας ότι η αγάπη είναι κάτι που απλά συμβαίνει δίνοντας της έτσι μεγάλη τυχαιότητα.. Τα άτομα με κατάθλιψη λοιπόν, πολλές φορές παθητικά αναμένουν να βρεθεί κάποιος να τους εκδηλώσει αισθήματα αγάπης. Όμως η αγάπη δεν αναπτύσσεται έτσι. Για να αγαπηθείς και να διαρκέσει αυτή η αγάπη χρειάζεται ενεργητικότητα , κοινωνικοποίηση καθώς και εκμάθηση κοινωνικών δεξιοτήτων.

Οι περισσότεροι εννοιολογικά κωδικοποιούμε την αγάπη μέσα από την λαϊκή κουλτούρα.\' Μαθαίνουμε\' ότι η αγάπη είναι κάτι μαγικό που μας δίνει φτερά. Ωστόσο αυτή η εκλαϊκευμένη αντίληψη της αγάπης αποτελείται από μη ρεαλιστικές προσδοκίες που αναπτύσσουμε και σχετίζονται με τον αυτοσκοπό της \'διασκέδασης\'. Το υλιστικό πρότυπο μας μαθαίνει η προσοχή μας να έλκεται από οτιδήποτε έχει ως επακόλουθο την πρόσκαιρη ικανοποίηση. Έτσι λοιπόν αποκωδικοποιούμε ως αγάπη οτιδήποτε απλά αποσπά την προσοχή μας και παρουσιάζεται ως ερωτικό σκίρτημα ,γεμάτο ενθουσιασμό αλλά χωρίς ποιότητα..

Μια συνέπεια αυτού είναι το γεγονός ,ότι όταν βιώνουμε την πραγματική αγάπη αναστατωνόμαστε και απογοητευόμαστε γιατί αυτού του είδους η αγάπη δεν ταυτίζεται με το ανάλογο κοινωνικό πρότυπο της αγάπης. Κάποιοι από μας γινόμαστε απαιτητικοί και αγχωτικά διεκδικούμε την αγάπη όπως εμείς την έχουμε προκαθορίσει και ας είναι -όπως είπαμε πριν- λανθασμένα οροθετημένη.

Είναι λοιπόν απαραίτητο πριν προσπαθήσουμε να συσχετισθούμε με την αγάπη να αναρωτηθούμε για την ορθότητα του ιδιαίτερου τρόπου που αντιλαμβανόμαστε την αγάπη. Πολλές φορές η δική μας ερμηνεία για την αγάπη συσχετίζεται με συναισθήματα κατάθλιψης ,όταν αναλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε να την βιώσουμε.

απο ενα blog και με αρεσε...

[Christi]

Εγώ την αγάπη την σκεφτόμουν πάντα όπως στα παραμύθια και στις ταινίες,ίσως γιατί ονειρέυομαι υπερβολικά... Επειδή ακριβώς δεν ήθελα να πω ποτέ μηχανικά ότι αγαπώ κάποιον περιμενα να είμαι με κάποιον που θα ήμουν πραγματικά ερωτευμένη μαζί του... Και ακόμα και τότε όταν σιγά σιγα ένιωθα ότι τον αγαπούσα πραγματικά τότε του το είπα πρώτη φορά αν κ αυτός μ το χε πει νωρίτερα... Κατά την άποψη μου είναι κάπως κοροιδεία να το λες μηχανικά χωρίς να το νιώθεις αληθινά... Ούτε γω περίμενα να νιώσω τόσο εύκολα τι ειναι η αγάπη αλλά όταν βρήκα το κατάλληλο άτομο όλα πηραν την θέση τους... Κατανόησα τα πάντα και όλα είχαν πια νόημα...

[πανος12345]

Originally posted by lena
Καλημέρα σε όλους!!!

Εδώ και μέρες γυρίζει ένα θέμα στο μυαλό μου.... Έχω ξεκινήσει να το γράφω αλλά όλο σταματώ. Σήμερα το βράδυ είπα να το συνεχίσω...
Η ερώτησή μου είναι η εξής:
Ποιος θα μιλήσει για αγάπη?
Καθημερινά, όλοι μας, περνάμε από τις δοκιμασίες τις ζωής.
Και όμως πολύ λίγοι μιλούν για την αγάπη.
Θα ήθελα μέσα από αυτό το θέμα να ξεκινήσει ένας διάλογος με τα αγαπητά μέλη του forum, να μου πει ο καθένας – αν είναι δυνατόν - τι πιστεύει για την αγάπη.
Είναι πολύ γενικό, το ξέρω.
Ας κάνω την αρχή.
Πριν από λίγα χρόνια βρέθηκα σε μια κινηματογραφική αίθουσα, παρακολουθούσα την ταινία Amelie…
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν... ναι, αυτό είναι, αυτό ακριβώς είναι..
Εκεί που νομίζεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ξαφνικά καταλαβαίνεις το νόημα, και όλα είναι ξεκάθαρα....
Μια στιγμή αρκεί.
Μαγεία.
Αυτό που έχω καταλάβει μέχρι σήμερα για την αγάπη είναι ότι δεν υπάρχει συνταγή, ο καθένας την βιώνει διαφορετικά, δεν υπάρχει το για πάντα, υπάρχει το τώρα.
Πάντα, όταν σκέφτομαι την αγάπη, μου έρχεται στο μυαλό το ποίημα της Elizabeth Barrett Browning - How do I Love Thee….
Πολύ ρομαντική; Ίσως...
Περιμένω τις απαντήσεις σας..

Με φιλική διάθεση.
Λένα

Λένα θα σου δώσω ένα δικο μου ορισμό.
Αγάπη ειναι ότι μας έφερε εδώ σε αυτόν τον κόσμο.
Αγάπη ειναι επίσης ότι μας κρατάει σε αυτόν τον κόσμο.
Είναι η Φύση μας η ίδια, ακόμα και στις πιο ακραίες στιγμές ,
όταν ο πόνος μας αναγκάζει να θέλουμε να αρνηθούμε την συνέχεια της ζωης και ζητάμε το χέρι του άλλου, να δώσει ένα τέλος στο μαρτύριο μας...