Αγχώδης διαταραχή, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη. Πως τα έζησα και πως το ξεπέρασα...

[sandy25]

γεια σου θελω να σε ρωτησω αν και διαβασα αρκετα πραγματα στο φορουμ ποια μεθοδο ψυχοθεραπειας ακολουθησες?και επισης ο χρονος θεραπειας μου φαινεται πολυ λιγος.

[sandy25]

δημητρη προσπαθησα να στειλω u2u αλλα δεν τα καταφερα οπως βλεπεις.χαιρομαι παρα πολυ που τα καταφερες με την καταθλιψη και θελω να μου συμβει το ιδιο.βιωνω κοινωνικη φοβια και καταθλιψη,που νομιζω οσο περναει ο καιρος αυξανεται.
μακαρι ολοι να βρουμε τον δρομο........
φιλικα sandy

[pratsdim]

Originally posted by sandy25
γεια σου θελω να σε ρωτησω αν και διαβασα αρκετα πραγματα στο φορουμ ποια μεθοδο ψυχοθεραπειας ακολουθησες?και επισης ο χρονος θεραπειας μου φαινεται πολυ λιγος.

Καλημέρα σε όλους,
γεια σου sandy!
Η μέθοδος ψυχοθεραπείας που εφάρμοζε ο ψυχολόγος μου είναι η γνωσιακή συμπεριφορική. Πάντως, όπως έγραψα και σαν απάντηση σε ένα u2u πριν λίγο ...

\"...Ό,τι και να μου έλεγε ο ψυχολόγος, αν εγώ δεν είχα τη θέληση να τα εμπεδώσω, να ψάξω μέσα μου και να προσπαθήσω να αντιμετωπίσω το πρόβλημα, τίποτα δε θα γινόταν. Το σημείο, στο οποίο με βοήθησε πάντως πολύ, είναι στο να με πείσει ότι, το συγκεκριμένο πρόβλημα, δεν είναι κάτι τόσο τρομερό που θα έπρεπε να με κάνει να φοβάμαι. Ότι πολλοί συνάνθρωποί μου περνάνε από ανάλογο λούκι και δεν είμαι ο μόνος που αισθάνομαι έτσι.
Σίγουρα, ακόμα και τώρα, υπάρχουν στιγμές που πέφτω ψυχολογικά ή κάνω διάφορες από τις άσχημες σκέψεις που έκανα και τότε. Αλλά, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, μπορώ και τις αντιμετωπίζω με τα όπλα και τους μηχανισμούς που ανέπτυξα τότε. Και αν χρειαστώ κάποιο \"σπρώξιμο\", κάνω ένα τηλέφωνο και στον ψυχολόγο μου. Γνωρίζω, όμως, πια, ότι τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να μου κάνει κάτι κακό. Είναι απλά σκέψεις που, όπως έρχονται, έτσι φεύγουν.. Και το σημαντικότερο όλων, έχω μάθει πια να αποδέχομαι τα άσχημα συναισθήματα. Ακόμα και όταν νιώθω άσχημα κάποιες φορές, ξέρω, είμαι πεπεισμένος, ότι αυτό είναι κάτι φυσιολογικό. Δεν μπορώ να είμαι συνεχώς καλά. Και αυτή η αποδοχή των άσχημων συναισθημάτων και σκέψεων ως κάτι φυσιολογικό, ως κάτι ανθρώπινο και όχι ως κάτι \"ανώμαλο\", όπως πίστευα τότε, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να ζω την κάθε στιγμή, όπως πραγματικά πρέπει...\"

Σχετικά με τον χρόνο θεραπείας που ανέφερες, δεν ξέρω αν είναι λίγος ή πολύς. Ο χρόνος θεραπείας, κατά την γνώμη μου, δεν ορίζεται από τον αριθμό επισκέψεων σε κάποιον ψυχολόγο ή από το πόση ώρα διαρκεί η επίσκεψη κάθε φορά. Ο χρόνος θεραπείας εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Είναι ο χρόνος, μέσα στον οποίο θα περάσουμε από την αποδοχή του προβλήματός μας, στην εμπέδωση και εφαρμογή όσων μας έμαθε ο ψυχολόγος και στην ανάπτυξη μιας άλλης, διαφορετικής φιλοσοφίας για τη ζωή, η οποία θα εφαρμόζει καλύτερα στον τρόπο ζωή ς που εμείς θέλουμε να ζούμε.

Σου εύχομαι, ειλικρινά, το καλύτερο!
Να είμαστε όλοι καλά.
Δημήτρης

[τι-ποτέ]

ένα κερί δε χάνει τίποτα αν χρησιμοποιηθεί για να ανάψει κάποιο άλλο



δεν έχω δει ωραιότερο σλόγκαν!
εύχομαι η φλόγα της καλοσύνης που βγαίνει, να σου ζεσταίνει πάντα τη ζωή!

[pratsdim]

Originally posted by τι-ποτέ
ένα κερί δε χάνει τίποτα αν χρησιμοποιηθεί για να ανάψει κάποιο άλλο



δεν έχω δει ωραιότερο σλόγκαν!
εύχομαι η φλόγα της καλοσύνης που βγαίνει, να σου ζεσταίνει πάντα τη ζωή!

Σε ευχαριστώ πολύ! :-)
Να είσαι κι εσύ πάντα καλά!

Δημήτρης

[Νικολέτα]

Καλησπέρα σε όλους.
Βρήκα αυτό το forum καθώς έψαχνα απαντήσεις γι\'αυτό που μου συμβαίνει, το οποίο είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Δημήτρης και τόσοι άλλοι, όπως διαπιστώνω. Νόμισα πως δεν υπάρχουν άνθρωποι να καταλάβουν αυτά που αισθάνομαι, αλλά ευτυχώς έκανα λάθος. Με επισκέφθηκαν λοιπόν όλα αυτά τα συμπτώματα των κρίσεων πανικού (δύσπνοια, τάση για λιποθυμία, νόμισα πως θα πεθάνω κλπ). Έκανα κι εγώ όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, οι οποίες έβγαιναν ευτυχώς καλές, ησύχαζα για κάποιο διάστημα, μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Τον τελευταίο καιρό όμως άρχισα να αισθάνομαι ένα διαρκή φόβο μέσα μου είχα συνεχώς άσχημη διάθεση και σκεφτόμουν πως θα πάθω κάτι, πως θα πεθάνω, πως είμαι ακόμη πολύ νέα για να μου συμβεί κάτι τέτοιο και άλλα τέτοια απαίσια συναισθήματα, για τα οποία ντρεπόμουν νόμιζοντας παράλληλα πως τρελαίνομαι. Πήρα την απόφαση να πάω σε ψυχίατρο,(ποιός, εγώ) ο οποίος μου είπε ότι έχω \'ελαφριάς μορφής κατάθλιψη\' και μου έδωσε ladose και centrac, τα οποία παίρνω σχεδόν ένα μήνα, ενώ η θεραπεία από ότι μου είπε θα κρατήσει για τρεις μήνες περίπου. Μπορώ να πώ ότι έχω δει διαφορά. Η απορία μου είναι εάν φεύγει οριστικά όλο αυτο μετά τη θεραπεία ή μήπως θα επανέλθει δριμύτερη η κατάθλιψη και θα αναγκάζομαι να παίρνω χάπια για μια ζωή?
Σας ευχαριστώ για την προσοχή και για την ελπίδα που μου δώσατε, διαβάζοντας όλα αυτά που γράφετε.
Νικολέτα

[SpyrosGR21]

Nικολετα μου, ξεκινησα ακριβως οπως εσυ μα ακριβως, και πηγα και εγω σε κεντρο ψυχικης υγειας σε ψυχιατρο. Μου ειπε και μενα οτι ειναι μια ελαφρας μορφης καταθλιψη, ηπια καταθλιψη οπως το ειπε, αλλα δε χρειαζεται φαρμακα γιατι θα περασει απο μονη της. Απλα πηγαινω καθε βδομαδα μια φορα εκει του λεω πως ηταν η καθε βδομαδα, απο οτι εχω καταλαβει μου ειπε θελει παρακολουθηση μαλλον για να δει αν τελικα θα υποχωρησει η αν δεν υποχωρει και γινει πιο εντονη να μου δωσει τοτε καποια αγωγη. Μην ανησυχεις για την αγωγη καθολου, μη τη φοβασαι, και μη συγκρινεις που εμενα δε μου εδωσε και απλα παρακολουθει. Φαντασου κιολας οτι εγω οταν μου ειπε οτι δε χρειαζεται φαρμακα ειπα \"τι λεει τωρα ο τυπας, εγω νιωθω τοσο χαλια και θα φυγει απο μονο του?\". Αλλα ο καθε γιατρος πιστευω ξερει τι κανει, παντως η καταθλιψη δεν ειναι κατι που εχει φαρμακα εφ ορου ζωης...Μετα τη θεραπεια ολα γινονται καλα και απλα γνωμη μου καλο θα ειναι να κανεις και συνεδριες με ψυχολογο για να δεις τα πραγματα αλλιως και να αλλαξεις τα πραγματα που σε χαλανε αν δε μπορεις απο μονη σου. Εγω τωρα θα ξεκινησω και με ψυχολογο. Μη φοβασαι και οτι θες εγω και οποιοσδηποτε εδω ειναι στη διαθεση σου για βοηθεια,συμβουλες.

[Νικολέτα]

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Εμένα ο ψυχίατρος δε μου είπε κάτι για συνεδρίες και ψυχολόγους και ότι θα το ξεπεράσω άμεσα. Μου είπε επίσης ότι είμαι πολύ συγκροτημένο άτομο κι ότι δεν θα με απασχολήσει πολύ αυτή η ιστορία. Απλά δεν ξέρω μήπως το λέει σε όλους αυτό για να τους κάνει να αισθανθούν καλύτερα! Χθες είχα μία κρισούλα μικρή μέσα στο super market αλλά νομίζω την ξεπέρασα ανώδυνα. Ελπίζω να είναι όπως τα λές τα πράγματα! Το θετικό είναι ότι αρχίζω να είμαι περισσότερο αισιόδοξη και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να με πειράξει. Ο ψυχολόγος βοηθάει?

[demetrios38]

Νικολεττα γεια και από μένα

Και εγώ βιώνω ήπια κατάθλιψη, και μπορώ να σου πώ ότι υπάρχει περίπτωση η κατάθλιψη να φύγει από μόνη της μετά άπό ένα αρκετό χρονικό δίαστημα. Δεν χρειάζεται όμως να βασανίζεσαι αφού σε πολύ σύντομο χρόνο η αντικαταθλιπτική φαρμακευτική θεραπεία σε κάνει να νιώσεις καλά, και παράλληλα να μειώσει τις πιθανότητες για επανεμφάνιση της νόσου. Αν κάποτε υποτροπιάσεις, μη φοβηθείς, απλά μάθε να το αντιμετωπίζεις με τις δυνάμεις που όλοι έχουμε μέσα μας. Να αθλείσαι τακτικά, να προσέχεις την διατροφή σου και να διασκεδάζεις, είναι τόσο απλό. Φιλιά

[ΜΙΧΑΛΗΣ]

Originally posted by Νικολέτα
Πήρα την απόφαση να πάω σε ψυχίατρο,(ποιός, εγώ) ο οποίος μου είπε ότι έχω \'ελαφριάς μορφής κατάθλιψη\' και μου έδωσε ladose και centrac, τα οποία παίρνω σχεδόν ένα μήνα, ενώ η θεραπεία από ότι μου είπε θα κρατήσει για τρεις μήνες περίπου. Μπορώ να πώ ότι έχω δει διαφορά. Η απορία μου είναι εάν φεύγει οριστικά όλο αυτο μετά τη θεραπεία ή μήπως θα επανέλθει δριμύτερη η κατάθλιψη και θα αναγκάζομαι να παίρνω χάπια για μια ζωή?
Νικολέτα

Νικολέτα, το δικό μου πρόβλημα ειναι διαφορετικό από το δικό σου -κοινωνική φοβία- ωστόσο ο ψυχιατρικός τρόπος αντιμετώπισής του είναι ο ίδιος. Με αντικαταθλιπτικά όπως τα ladose που παίρνεις και με ηρεμιστικά όπως τα centrac.

Δεν θέλω να σε απογοητεύσω -μα το Θεό να βγω ψεύτης- αλλά αυτού του τύπου οι ασθένειες είναι χρόνιες...

Τα έχω ακούσει και εγώ από ψυχίατρο:
Θα παίρνεις ένα χάπι το πρωί για ένα χρόνο (αντικαταθλιπτικό) και θα το ξεπεράσεις...

Να \'ξερες πόσο όμορφα ένιωσα εκείνη την ημέρα!
Και τι απογοήτευση νιώθω ακόμη που δεν έχω καταφέρει να το ξεριζώσω από μέσα μου τόσα χρόνια μετά...

Πλέον το πήρα απόφαση. \'Εφτασα 35 χρονών. Θα ζήσω με το πρόβλημά μου. Θα το αντιμετωπίζω όπως μπορώ. Με φάρμακα, με ψυχοθεραπεία, με διαλογισμό και με ότι ακόμη προκύψει.

Η κατάθλιψη θα με επισκέφτεται, θα έρχεται θα φεύγει...
Άλλες φορές φορές θα είναι πιο ήπια, άλλες πιο έντονη.

Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι έκανεςτην σωστή κίνηση που πήγες σε ψυχίατρο.

Να ΄σαι σίγουρη ότι γλύτωσες από πολύ \"πόνο\"

Φιλικά
Μιχάλης

[ΜΙΧΑΛΗΣ]

Originally posted by Νικολέτα
Ο ψυχολόγος βοηθάει?

Βοηθάει!

[alexandros3]

Γνωρίζοντας κοντινό μου άνθρωπο με κρίσεις πανικού που τις ξεπέρασε, τα φάρμακα βοηθούν στην αρχή αλλά αν δεν ακολουθηθεί ψυχοθεραπεία για κάποιο καιρό η απαλοιφή των συμπτωμάτων δεν θα είναι μόνιμη. Μετά έκοψε και τα φάρμακα και τελείωσε η ψυχοθεραπεία κι είναι ένας πολύ πολύ πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.

Ο ειδικός, αν είναι καλός, σε βοηθάει να ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα μέσα σου σχετικά με το πως σκέφτεσαι και γιατί... Για μένα έχει αποδειχθεί εξαιρετικά σημαντικό και ούτε που υπέφερα από κρίσεις πανικού. Πόσο μάλλον. Γενικά χάνει καιρό κάποιος που δεν πάει στον ειδικό... (στον καλό ειδικό). Αλλά δεν γίνεται αυτό απ\' έξω. Πρέπει ο ίδιος να το δει.

[8ratos]

Originally posted by pratsdim
Σεπτέμβριος 2004... Μόλις έφτασε στο τέλος του ένα καλοκαίρι από τα πιο επίπονα και ψυχοφθόρα της ζωής μου λόγω του απίστευτου όγκου δουλειάς που είχα επιφορτιστεί να φέρω εις πέρας... Είχα αφοσοιωθεί εκεί, στη δουλειά μου, με όλο μου το είναι από τη στιγμή που άρχισα να εργάζομαι, το 2001. Παράλληλα, \"τρέχανε\" και τα δύο μεταπτυχιακά μου. Προσωπική ζωή? Περιορισμένη, γιατί εγώ έδωσα προτεραιότητα αλλού, στην ...καριέρα μου. Σωστό? Έτσι πίστευα τότε, όντας απόλυτος σε αυτό, χωρίς να δίνω διεξόδους στον εαυτό μου να \"αδειάσει\", να \"στανιάρει\". \"Είμαι πολύ δυνατός άνθρωπος\" έλεγα, \"Δεν χρειάζομαι ξεκούραση, δεν χρειάζομαι διασκέδαση, τώρα προέχει η δουλειά μου..\"! Τι αφελές που το βλέπω πια.... Ο οργανισμός μου όμως μάζευε αθροιστικά όλη αυτή την πίεση και την κακομεταχείριση από τον ίδιο τον άνθρωπο, στον οποίο ανήκει!! Και ξαφνικά, τη στιγμή που η μεγάλη πίεση είχε φύγει, τις μέρες που αποφάσισα να δώσω χρόνο στον εαυτό μου, ήρθε η απαρχή της καταιγίδας... ʼρχισα να μη νιώθω καλά, το έλεγα, το φώναζα σε όλους τους γύρω μου! \"Δε νιώθω καλά!!! Δε μπορώ!!\"... \"Έλα ρε, δυο μέτρα παλικάρι και μας λες βλακείες..\" η συνήθης απάντηση... Εγώ, όμως, ΔΕΝ ΕΝΙΩΘΑ ΚΑΛΑ!! ʼρχισα να έχω ενοχλήσεις σε σωματικό επίπεδο, στο στομάχι μου, στα γεννητικά μου όργανα, στο στήθος μου, στο κεφάλι μου....

11 Νοεμβρίου 2004, το θυμάμαι σαν τώρα και ανατριχιάζω την ώρα που το γράφω... Ξυπνάω με την ίδια κακή διάθεση, όπως όλες τις μέρες από το Σεπτέμβρη και μετά... Όμως, εκείνο το πρωί, διαισθάνομαι ότι κάτι θα συμβεί, ο πόνος στην κοιλιά μου αφόρητος... Μία ώρα μετά, ευρισκόμενος στη δουλειά μου, ήρθε... Κόπηκαν τα πόδια μου, ένιωυα οτι ...πεθαίνω, ότι σβήνω, ότι έχω κάτι πολύ σοβαρό... Η πρώτη κρίση πανικού... Όλη μου ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου, όλες οι σημαντικότερες στιγμές, όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα... ΤΙ ΕΧΩ???
Αρχίζει ένας ατελείωτος και φαύλος κύκλος επισκέψεων σε γιατρούς και στα επείγοντα νοσοκομείων... \"Δεν έχεις τίποτα παθολογικό, χρειάζεσαι ξεκούραση και θα περάσει...\" ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!! ΚΑΤΙ ΕΧΩ?? ΤΙ?? Δεν ζω, μένω μέσα, δε χαμογελάω πια, δε μπορώ να χαρώ, σα να υπάρχει ένα χέρι που με κρατάει από το να νιώσω καλά! Γιατί σε μένα Θέε μου... ΦΟΒΑΜΑΙ... Δεν υπάρχει επιστροφή... Πού είναι ο Δημήτρης γαμώτο?? ΠΟΥ??

Δεν έχω τον έλεγχο του εαυτού μου, νιώθω σα να εκρύγνειται ο ίδιος μου ο εαυτός και δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την ορμή του...
Διαβάζω κάπου για την ...κατάθλιψη... Θέμα απαγορευμένο για όλους σχεδόν που δεν το έχουν περάσει. Κατάθλιψη??? Όχι, με τίποτα. Δεν είναι αυτό, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου. ΔΕΝ μπορώ, όμως, να νιώσω καλά με τίποτα. Σε μια στροφή του μυαλού μου, που αποδείχτηκε τελικά σωτήρια, παίρνω τηλέφωνο σε κάποιον ψυχολόγο... Δειλά, φοβισμένα... Με πείθει, όμως, με υπέροχο τρόπο να τα πούμε από κοντά. Και πράγματι, γίνεται. Μία, δύο, τρεις συναντήσεις, αρχίζω να καταλαβαίνω πράγματα και οι κρίσεις πανικού δε με επισκέπτονται ξανά από τότε... Όμως, εξακολουθώ να υποφέρω ψυχολογικά, να νιώθω ότι βρίσκομαι στο μηδέν, ότι δεν ξέρω αν μπορέσω να το αντέξω...

Ιανουάριος 2005, δεν άντεξα άλλο, παρατάω τα πάντα, δουλειά, μεταπτυχιακά, κοπέλα, φίλους και φεύγω στους δικούς μου... Ήταν οι μόνοι άνθρωποι, τους οποίους ήθελα εκείνη τη στιγμή και πιστεύω ότι θα μπορούσαν να με κατανοήσουν... Φευ... Δεν μπορούν να νιώσουν τι περνάω, ακόμα και αν με αγαπάνε παθολογικά. Επιβαρύνομαι ακόμα περισσότερο γιατί τους στενοχωρώ! \"Μήπως είμαι τρελλός? Μήπως θα τρελλαθώ? Τί είναι όλο αυτό Θέε μου? Γιατί σε μένα? Γιατί όλοι οι άλλοι να είναι χαμογελαστοί και εγώ έτσι? ΓΙΑΤΙ?\"...

Το μεγάλο μου πρόβλημα αρχίζουν να γίνονται οι σκέψεις μου οι ίδιες. Ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και βομβαρδίζομαι από σκέψεις, άπειρες σκέψεις, ατελείωτες, βασανιστικές. Σα να περίμεναν εκεί όλο το βράδυ μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου... Προσπαθώ να το ξεπεράσω μόνος μου, πάντα εγωιστής γαρ, ωστόσο η ιδεά και η έννοια της κατάθλιψης αρχίζουν να μη μου είναι τόσο απόμακρες πια... Παίρνω την απόφαση να επισκεφθώ ψυχίατρο. Ποιός? Εγώ? Τρελάθηκα?... Όπως και να είχε, έπρεπε να αντιδράσω, να το αντιμετωπίσω. Ο ψυχίατρος μου διαγνώσκει κατάθλιψη και μου προτείνει αντικαταθλιτπικά (Seroxat). Τα έχω μια βδομάδα δίπλα μου, τα κρατάω, διαβάζω τις παρενέργειες, αρνούμαι να τα πάρω. ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ?? Εγώ? Εντωμεταξύ, έχω αρχίσει να χάνω τον ύπνο μου, να ..στροβιλίζομαι στο κρεββάτι μου, να είμαι ένας ...ζωντανός-νεκρός. Αρχίζω, όμως, να αντιλαμβάνομαι με κάποιον τρόπο ότι μόνο ΕΓΩ, ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ, μπορώ και πρέπει να το ξεπεράσω. Γιατί απλά, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!
Το επόμενο πρωί, σηκώνομαι, και έχω πάρει πια την απόφαση ότι \"Όπως με γ...ει, έτσι θα το γ....σω κι εγώ τώρα!\". Αποφασίζω να αρχίσω τη θεραπεία με τα αντικαταθλιπτικά έχοντας διαβάσει ...εκατομμύρια γραμμές κειμένων που αφορούσαν την κατάθλιψη και τους τρόπους θεραπείας της, μέσα σε αυτούς και ο τρόπος θεραπείας με αντικαταθλιπτικά. Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτά που διαβάζω διίστανται. ʼλλοι γράφουν ότι βοηθήθηκαν και άλλοι όχι. Ακόμα κι έτσι όμως, πρέπει να αντιδράσω. Αρχίζω ταυτόχρονα να κάνω και πράγματα που με ευχαριστούσαν πριν από την καταιγίδα, ακόμα και αν δε με ευχαριστούσαν τώρα. Έτρεχα όπως συνήθιζα, γυμναζόμουν, έβγαινα για καφέ, αλλά ακόμα δεν ένιωθα τίποτα όμορφο.. Ήξερα , ένιωθα, βίωνα, όμως, ότι είμαι στο σωστό δρόμο. Ότι ο τροχός πρέπει να γυρίσει υπέρ μου και ΘΑ γυρίσει. Έρχομαι πολύ κοντά στο Θεό, πάντα ήμουνα, αλλά τώρα τον νιώθω μέσα μου... Εϊναι εκεί, ακούει τις προσευχές μου να φύγω από το απόλυτο μηδέν... Έχω το Θεό μαζί μου, δε φοβάμαι τίποτα... Οι άσχημες σκέψεις εξακολουθούν να \"παρεμποδίζουν\" την πορεία μου προς τον ...πραγματικό Δημήτρη. Μιλάω πολύ συχνά με τον ψυχολόγο μου τηλεφωνικά και παίρνω ακόμα πιο πολλή δύναμη...

Μάρτιος 2005, 4 βδομάδες περίπου μετά την αρχή του ...πολέμου που έχω κυρήξει στην κατάστασή μου. Τα αντικαταθλιπτικά νιώθω να με βοηθούν πια. Έχουν φέρει τις ορμόνες μου σε σταθεροποιητικά επίπεδα, η οργανική φύση του προβλήματος αρχίζει να βρίσκει τη λύση της. Τώρα είμαι πιο ήρεμος να σκεφτώ πράγματα. Έχει καταλαγιάσει ο βομβαρδισμός σκέψεων, δεν έχει φυσικά εξαλειφθεί πλήρως.. Ακόμα.... Ακόμα, γιατί πια είναι στο χέρι μου όλα, τα φάρμακα κάνουν τη δουλειά τους, τώρα είναι όλα θέμα του μυαλού μου... Αρχίζω να χρησιμοποιώ τεχνικές που στόχο είχαν να αποκτήσω θετική σκέψη... Πάντα την είχα, αλλά είχε κλονιστεί μέσα σε όλη αυτή τη φρίκη. Γράφω τις σκέψεις μου σε χαρτί... \"Σκέφτομαι ότι είμαι τρελλός!\" γραφώ.. και γελάω με τις ...μαλακίες που σκέφτομαι!!! Αρχίζει η απομυθοποίησή τους! Θέε μου σε ευχαριστώ, αρχίζω να καταλαβαίνω. Αντιλαμβάνομαι ότι οι σκέψεις μου είναι απλά ...σκέψεις! Τί θα μου κάνουν? ΤΙΠΟΤΑ! Αργά αλλά σταθερά, αποκτώ μηχανισμούς σαν Δημήτρης που ποτέ δεν πίστευα ότι έχω μέσα μου. Έχω ξεκινήσει να προσπαθώ και κάποιες φορές να πετυχαίνω, να αποβάλλω τις άσχημες σκέψεις μου. Κι ακόμα και αν δε γίνεται αυτό, απλά να τις αφήνω, να τις καλωσορίζω χωρίς να ασχολούμαι μαζί τους. Όπως έρχονται, έτσι και φεύγουν!
Συνεχίζω να παλεύω, οι πιθανότητες πια είναι ΥΠΕΡ ΜΟΥ! Απίστευτο, το αισθάνομαι, το νιώθω, το βιώνω! Δεν μπορεί ούτε η κρίση πανικού, ούτε η κατάθλιψη να με νικήσει. Θα τις συντρίψω, το ξέρω πια. Αρχίζει και φαίνεται στο βάθος του τούνελ ο ...Δημήτρης. Όχι, όμως, αυτός που περίμενα να βρω. Δεν είναι ο Δημήτρης που ήξερα, αυτός ο Δημήτρης που βλέπω πια είναι ο Δημήτρης που αρχίζει να καταλαβαίνει πως ΝΑ ΖΕΙ! Πως να ξέρει να απολαμβάνει κάθε στιγμή της ζωής του πια, να δίνει χρόνο και διεξόδους στον εαυτό του, τίποτα δεν αξίζει περισσότερο. Βλέπω έναν Δημήτρη απίστευτα πιο ώριμο, πιο προσγειωμένο και με βίωμά του ότι πια δεν βάζει φραγές στα όνειρα του. Αφού ξεπεράσω τη συγκεκριμένη φρίκη, μπορώ να κάνω τα πάντα, αρκεί να έχω καλά τον ..Δημήτρη!

Απρίλιος 2006, έχω, εδώ και καιρό, επιστρέψει στον ..κόσμο, στην δουλειά μου, έχω τελειώσει και τα δύο μου μεταπτυχιακά και μόλις έφθασε στο τέλος της και η φαρμακευτική αγωγή με τα αντικαταθλιπτικά, το μόνο απομηνάρι που μου θύμιζε τη φρίκη... Πάει κι αυτό... Είμαι ελεύθερος πια, ΝΙΚΗΣΑ, νιώθω απίστευτη δύναμη, δύναμη που μπορώ πια να διοχευτεύσω και στους γύρω μου. Αποτελώ παράδειγμα για πολλούς πια. Αποτελώ παράδειγμα για τον ίδιο τον Δημήτρη πάνω από όλα.

Ακούγεται οξύμωρο, πολύ οξύμωρο, αλλά νιώθω απίστευτα τυχερός που πέρασα από μια τέτοια \"φουρτούνα\". Είναι σχολείο ζωής, ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΖΩ. Ειλικρινά, κατάλαβα ότι ποτέ μεχρι τότε δεν είχα ζήσει πραγματικά. Τώρα ΖΩ, το αισθάνομαι και το χαίρομαι. Δεν μπορεί να με ανακόψει τίποτα πια από το να είμαι χαρούμενος και να χαμογελάω πάντα.
Κι όταν βλέπεις πια τα πράγματα από \"μακριά\", καταλαβαίνεις πολλά. Κατάλαβα ότι με έσωσε το ότι μίλησα από την αρχή. Εξέφραζα το ότι δεν ήμουνα καλά. Το φώναζα, σε σημείο που να γίνομαι κουραστικός. Κι αυτό με οδήγησε τελικά, στο να αποδεχτώ ότι πράγματι, ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Θα ήταν αφελές να πω ότι ποτέ δεν πίστεψα ότι έχω πρόβλημα. ΝΑΙ, ΕΙΧΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, το παραδέχτηκα και αυτό συνεπάγεται και την αρχή του τέλους του προβλήματος. Είναι κομβικό σημείο. Η στιγμή της αποδοχής του προβλήματος από εσένα τον ίδιο είναι η στιγμή που ...ο τροχός θα αρχίσει να γυρνάει. Ο τροχός της επιστροφής στη ζωή...
Έχω βουρκώσει, με δυσκολία βλέπω τι γράφω, αλλά ένιωθα την ανάγκη να τα γράψω. Μακάρι, να βοηθήσουν έστω και έναν συνανθρωπό μου όλα αυτά. Όλοι έχουμε απίστευτη δύναμη μέσα μας! ΟΛΟΙ!

Δημήτρης

[8ratos]

:P

[Νικολέτα]

Καλημέρα σε όλους.
Μιχάλη μακάρι να βγεις ψεύτης για όλους μας και να ξεπεράσουμε αυτή την κατάσταση οριστικά. Εάν όπως λεει ο Μιχάλης δεν ξεπερνιέται τόσο εύκολα, έχετε δει διαφορά στον τρόπο που το αντιμετωπίζετε όταν έρχεται? Δημήτρη εύχομαι να είσαι πάντα έτσι αισιόδοξος στη ζωή σου και να μεταδίδεις αυτή σου την αισιοδοξία σε όλους γύρω σου. Πόσο καιρό ακολουθείτε θεραπεία? Με βάση την εμπειρία σας μήπως οι τρείς μήνες που μου είπε ο γιατρός είναι μικρό χρονικό διάστημα? Σπύρο ξεκίνησες με τον ψυχολόγο? Εντυπώσεις?
Δεν θέλω να σας βομβαρδίζω με τις ερωτήσεις μου αλλά πιστεύω ότι έχετε πολλές απαντήσεις.
Ευχαριστώ και καλή εβδομάδα σε όλους μας.
Νικολέτα