Διάθεση για εξομολόγηση.

**Ικαρος** · 16-06-2006, 21:53

TextText

Καλησπέρα φιλαράκια.
Έχω τη διάθεση να σας μιλήσω, να με ακούσετε. Πίνω whisky, καπνίζω και ακούω παλιά λαϊκά. Και είναι ακόμα απόγευμα. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες!
"...είπα να φύγω, να αλλάξω δρόμο στην καρδιά...μα που να πάω, που σ'αγαπώ τόσο πολύ, μα που να πάω, αφού είσαι όλη μου η ζωή.". Έτσι νιώθω, έτσι ένιωθα σε όλες μου τις σχέσεις. Ερωτεύτηκα παράφορα, αγάπησα και στο τέλος πόνεσα. Και ήταν κάτι, που το ήθελα! Ναι! Τώρα το καταλαβαίνω. Πρέπει να μου αρέσει η μιζέρια, η μελαγχολία. Να με λυπάμαι και να με λυπούνται, για το πως κατάντησα. Δεν ξέρω πως ξεκίνησε αυτό. Ήμουν ένα πολλά υποσχόμενο παιδί. Οι άλλοι περίμεναν πολλά από εμένα. Πάντα πρώτος, ή τουλάχιστον, προσπάθεια να είμαι πρώτος, σε όλα. Κάτω από δέκα εννέα, αδιανόητο. Να μην είμαι ο καλύτερος στο μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, την κολύμβηση...αδιανόητο. Έπρεπε να είμαι ο αρχηγός της παρέας, ο πιο δημοφιλής στο σχολείο, πρόεδρος της τάξης και του σχολείου, αλλά και σε όλα μέσα. Και κάπνισμα και ξενύχτια και αλητοπαρέες και...γκομενάκια. Τρέλες με τη μηχανή, προκαλούσα την τύχη μου στα λιμανάκια, πάντα στην τσίτα για κόντρα και για καβγά. Κι όμως φοβόμουν. Κι όμως δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ τίποτα. Μόνιμος σύντροφος η αδρεναλίνη, η ένταση, το άγχος. Και πάνω απ'όλα, σφίγγα! Δεν μιλούσα σε κανέναν. Όταν είχα πρόβλημα, απλώς ήθελα να φεύγω. Να καβαλάω τη μηχανή μου και να κοντράρω τον εαυτό μου στην Εθνική. Θυμάμαι ότι έφευγα απόγευμα από Αθήνα και οδηγούσα μέχρι την Θεσσαλονίκη, χωρίς λόγο, και γύριζα χαράματα πίσω, κρυφά, κατάκοπος, εξαντλημένος, για να πέσω στο κρεβάτι μου και να περιμένω την επόμενη μέρα-πρόκληση. Για κάποιο λόγο, ο Χριστούλης δεν ήθελε να σκοτωθώ. Ήθελε να ζήσω. Κάτι θα ξέρει... Σύντροφος μου, τότε και για πολλά χρόνια μία κοπέλα, που μ'αγαπούσε και την αγαπούσα. Ήταν η πρώτη μου, ήμουν ο πρώτος της. Παντού μαζί, σε όλα. Κι όμως. Ούτε σ'εκείνη δεν άνοιξα ΠΟΤΕ την καρδιά μου. Δεν της είπα, καν, σ'αγαπώ. Τι κι άντρας, που είμαι, φοβάμαι, φοβάμαι. Και τα χρόνια πέρασαν, και ήρθε η ώρα να την παντρευτώ. Όμως δε βάστηξα άλλο. Ο γάμος κράτησε λίγο, με δική μου ευθύνη, κι εγώ χάθηκα μέσα στην μελαγχολία, τη φίλη μου, που έγινε κατάθλιψη, νοσοφοβία, πανικός. ʼρχισα ξανά ν'αναζητώ τη χαρά, τον ενθουσιασμό, τη ζωή στην αγκαλιά των γυναικών. Τη μεγάλη μου αγάπη, αλλά και το μεγάλο δέος. Στο μυαλό μου ήταν και είναι Θεές! Και αυτό είναι πρόβλημα, γιατί τις Θεές δεν τις γαμάμε. Συγγνώμη για την έκφραση, αλλά έτσι είναι. Μόνο όταν έρθει η οικειότητα, τις κατεβάζω από το εικονοστάσι, και χαίρομαι τον έρωτα ή τουλάχιστον προσπαθώ. Όμως, στάθηκα τυχερός και γνώρισα ΓΥΝΑΙΚΕΣ με καρδιά, με σπιρτάδα, που μ'αγάπησαν. Το πιο μεγάλο μου ταξίδι, ήταν αυτές. Κι όμως, τις εγκατέλειψα, όταν πίστεψαν, ότι θα μπορούσαν να βασιστούν σ'εμένα, ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί.
Δε ξέρω γιατί η αγάπη δεν είναι αρκετή, για να σώσει μία σχέση. Δε ξέρω τι περισσότερο χρειάζεται. Τι περισσότερο να ζητήσεις, από μία "όμορφη" γυναίκα, που σ'αγαπάει και σε καταλαβαίνει. Που πονάς και πονάει. Που χαίρεσαι και χαίρεται. Που της λες σ'αγαπώ και νιώθει, ότι της δίνεις τον κόσμο όλο. Δε ξέρω για σας, αλλά για μένα, δεν έχει νόημα η ζωή, χωρίς την αγάπη μιας γυναίκας. Χωρίς το χάδι της, το χαμόγελο της, την αγκαλιά της.

**τι-ποτέ** · 16-06-2006, 22:00

να διαβάσεις, άμα σου κάνει κέφι, το μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ, ο καθηγητής του πόθου, εκδόσεις πόλις. μπορεί κάτι να βρεις.

**Μαριάννα** · 16-06-2006, 22:54

Γειά σου Ίκαρε
μια πού καλή μου φίλη έχει σχέση εδώ και καιρό με έναν άντρα που οι συνήθειες του και η συμπεριφορά του στις σχέσεις μοιάζει αρκετά με τη δική σου.Κι εκείνος ασχολείται πολύ με την επιστήμα του.Θέλει πάντα να είναι ο καλύτερος παντού και φοβάται να δεσμευτεί.Η φίλη μου παρά τις πολλές δυσκολίες στη σχέση τους προσπάθησε πάρα πολύ και έχουν καταφέρει τώρα η σχέση τουςε να είναι καλύτερη από πριν. Φυσικά έχουμε συζητήσει πάνω σε αυτό αρκετά πράγματα.

Δεν είναι κακό να θές να είσαι καλός είτε στο σχολείο είτε στη δουλειά σου.Το γεγονός ότι τα πήγαινες παντού καλά σημαίνει ότι είσαι πολύ δυνατός χαρακτήρας και με θέληση. Επίσης δεν είναι κακό που είσαι εθισμένος στην αδρεναλίνη αφού τόσο πολύ σου αρέσει αρκεί να προσέχεις αν και καταλαβαίνω ότι κίνδυνος και αδρεναλίνη με προσοχή και φόβο δεν ταιριάζουν.

Ίσως το γεγονός ότι θέλεις συνέχεια δίπλα σου μια γυναίκα και από την άλλη φοβάσια την παραπέρα δέσμευση αντικατοπτρίζει την ανάγκη σου για επιβεβαίωση.Απ\'οτι έχω καταλάβει έχεις συνηθίσει κι όλας να επιβεβαιώνεσαι ως άτομο γενικά. Όταν προσπαθήσεις πάντως να μείνεις με μια κοπέλα που αγαπάς και την αφήσεις να βασιστεί σε εσένα τότε θα μπορέσεις και εσύ να βασιστείς σε εκείνη. Θα δεις εκτός από τις χαρές που κρύβει το πάθος και ο έρωτας,τις χαρές της συντροφικότητας, τη χαρά του να έχεις έναν άνθρωπο να σε αγαπάει, να σε καταλαβαίνει και να σε στηρίζει.

Ίσως φυσικά να χρειάζεσαι και παραπάνω χρόνο για κάτι τέτοιο αφού δεν είμαστε όλοι τα ίδια και δεν χρειάζεται να κατηγορείς για κάτι τον εαυτό σου.Δώσε χρόνο σε εσένα για να σε ψάξεις και να σε καταλάβεις καλύτερα.
Φιλικά
Μαριάννα

**olga_soul** · 17-06-2006, 00:43

Εγώ πάλι προβληματίστικα σε άλλο επίπεδο..... Μήπως Ίκαρέ μου οι υπάρχουσες μορφές δέσμευσης ως επισημοποίηση σχέσης (τύπου αρραβώνα, γάμου κλπ) όπως έχουν επικρατήσει ώς τυποποιημένα κοινωνικά status απλώς δεν ταιριάζουν στην ελεύθερη έκφραση του χαρακτήρα σου και αυτό είναι τελικά που σε πνίγει και όχι η ίδια η σχέση με το άτομο που δένεσαι όπως λες συναισθηματικά και σε αρρωσταίνει στο τέλος?
Αν σε βάθος ισχύει κάτι τέτοιο δεν σημαίνει επαγωγικά ότι έχεις απαραίτητα κάποιον άμεσο ενοχικό παράγοντα στη διάλυση των σχέσεών σου όπως αναφέρεις , αλλά μάλλον έμμεσα πυροδωτούμενο από τον κλωνισμό των εναλλακτικών σου εκφράσεων που δεν ικανοποιούνται σε πραγματικό και αποδεκτό επίπεδο...

**Ικαρος** · 17-06-2006, 13:11

Originally posted by τι-ποτέ
να διαβάσεις, άμα σου κάνει κέφι, το μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ, ο καθηγητής του πόθου, εκδόσεις πόλις. μπορεί κάτι να βρεις.

TextText
Καλημέρα τι-ποτέ,
Σ\'ευχαριστώ για το μήνυμα σου.
Έχω διαβάσει το ανθρώπινο στίγμα του Philip Roth. Μου άρεσε. Θα διαβάσω και αυτό, που μου προτείνεις.

**Ικαρος** · 17-06-2006, 13:20

[quote]Originally posted by Μαριάννα
Γειά σου Ίκαρε
μια πού καλή μου φίλη έχει σχέση εδώ και καιρό με έναν άντρα που οι συνήθειες του και η συμπεριφορά του στις σχέσεις μοιάζει αρκετά με τη δική σου.Κι εκείνος ασχολείται πολύ με την επιστήμα του.Θέλει πάντα να είναι ο καλύτερος παντού και φοβάται να δεσμευτεί.Η φίλη μου παρά τις πολλές δυσκολίες στη σχέση τους προσπάθησε πάρα πολύ και έχουν καταφέρει τώρα η σχέση τουςε να είναι καλύτερη από πριν. Φυσικά έχουμε συζητήσει πάνω σε αυτό αρκετά πράγματα.

Δεν είναι κακό να θές να είσαι καλός είτε στο σχολείο είτε στη δουλειά σου.Το γεγονός ότι τα πήγαινες παντού καλά σημαίνει ότι είσαι πολύ δυνατός χαρακτήρας και με θέληση. Επίσης δεν είναι κακό που είσαι εθισμένος στην αδρεναλίνη αφού τόσο πολύ σου αρέσει αρκεί να προσέχεις αν και καταλαβαίνω ότι κίνδυνος και αδρεναλίνη με προσοχή και φόβο δεν ταιριάζουν.

Ίσως το γεγονός ότι θέλεις συνέχεια δίπλα σου μια γυναίκα και από την άλλη φοβάσια την παραπέρα δέσμευση αντικατοπτρίζει την ανάγκη σου για επιβεβαίωση.Απ\'οτι έχω καταλάβει έχεις συνηθίσει κι όλας να επιβεβαιώνεσαι ως άτομο γενικά. Όταν προσπαθήσεις πάντως να μείνεις με μια κοπέλα που αγαπάς και την αφήσεις να βασιστεί σε εσένα τότε θα μπορέσεις και εσύ να βασιστείς σε εκείνη. Θα δεις εκτός από τις χαρές που κρύβει το πάθος και ο έρωτας,τις χαρές της συντροφικότητας, τη χαρά του να έχεις έναν άνθρωπο να σε αγαπάει, να σε καταλαβαίνει και να σε στηρίζει.

Ίσως φυσικά να χρειάζεσαι και παραπάνω χρόνο για κάτι τέτοιο αφού δεν είμαστε όλοι τα ίδια και δεν χρειάζεται να κατηγορείς για κάτι τον εαυτό σου.Δώσε χρόνο σε εσένα για να σε ψάξεις και να σε καταλάβεις καλύτερα.
Φιλικά
Μαριάννα

Καλημέρα Μαριάννα,
Σ\'ευχαριστώ για το μήνυμα σου.
Έχεις δίκιο. Χρειάζομαι την επβεβαίωση. Το\'χω ανάγκη από μικρός. Δεν ξέρω γιατί. Έχω ανάγκη να μ\'αγαπούν και να το δείχνουν, να με θεωρούν καλό παιδί και καλό στη δουλειά μου. Ζητάω την αναγνώριση και χάνω την ουσία, τη ζωή. Και θέλω να ζήσω! Ευτυχισμένος, όπως όλοι.

**Ικαρος** · 17-06-2006, 13:35

Originally posted by olga_soul
Εγώ πάλι προβληματίστικα σε άλλο επίπεδο..... Μήπως Ίκαρέ μου οι υπάρχουσες μορφές δέσμευσης ως επισημοποίηση σχέσης (τύπου αρραβώνα, γάμου κλπ) όπως έχουν επικρατήσει ώς τυποποιημένα κοινωνικά status απλώς δεν ταιριάζουν στην ελεύθερη έκφραση του χαρακτήρα σου και αυτό είναι τελικά που σε πνίγει και όχι η ίδια η σχέση με το άτομο που δένεσαι όπως λες συναισθηματικά και σε αρρωσταίνει στο τέλος?
Αν σε βάθος ισχύει κάτι τέτοιο δεν σημαίνει επαγωγικά ότι έχεις απαραίτητα κάποιον άμεσο ενοχικό παράγοντα στη διάλυση των σχέσεών σου όπως αναφέρεις , αλλά μάλλον έμμεσα πυροδωτούμενο από τον κλωνισμό των εναλλακτικών σου εκφράσεων που δεν ικανοποιούνται σε πραγματικό και αποδεκτό επίπεδο...

TextText

Καλημέρα Όλγα μου,
Σ\'ευχαριστώ για το μήνυμα σου.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν η τυπική δεσμευση, αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στις σχέσεις μου. Με φοβίζει, ναι. Αλλά πρέπει να υπάρχει κάτι πέρα απ\'αυτό, που με κάνει να χάνω τις γυναίκες που αγαπώ, για να κάνω άλλες σχέσεις, οι οποίες, έτσι κι αλλιώς, με φοβίζουν. Και δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η τύχη μου. Δεν ξέρω, για πόσο ακόμα, θα γνωρίζω γυναίκες, σαν αυτές, που έδιωξα από δίπλα μου.