Γιατί να είμαι τόσο μα τόσο πολύ δειλή;
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 2 12 LastLast
Results 1 to 15 of 29
  1. #1
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2010
    Posts
    129

    Γιατί να είμαι τόσο μα τόσο πολύ δειλή;

    Θα ήθελα να σας εκμυστηρευτώ έναν φόβο που έχω και μου κατατρώει τη ζωή και για τον οποίο ντρέπομαι πάρα πολύ. Γενικά είμαι πολύ φοβιτσιάρα σαν άτομο, γεμάτη ανασφάλειες και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Όμως αυτό που με έχει καταστρέψει είναι ο φόβος μου απέναντι στο εργασιακό περιβάλλον. Είναι τόσο ηλίθιο αυτό που μου συμβαίνει και δεν έχω ακούσει άλλο άνθρωπο να αισθάνεται το ίδιο.
    Νιώθω τόσο ευάλωτη και τρωτή όταν είμαι σε έναν χώρο εργασίας ειδικά στην άρχή μέχρι να μάθω το αντικείμενο και να με αποδεχτούν οι συνάδελφοι μου. Νιώθω ότι δε θα τα καταφέρω, θα γίνω ρεζίλι και θα με προσβάλλουν.

    Γνωρίζω ότι αυτές οι σκέψεις περνούν από το κεφάλι πολλών ανθρώπων αλλά η διαφορά με μένα είναι ότι ο φόβος μου είναι τόσο μεγάλος που δε μπορώ να τον αντιμετωπίσω. Το βάζω στα πόδια με την πρώτη πίεση και έχω απορρίψει πριν καν προσπαθήσω πολλές δουλειές οι οποιες θα είχαν καλό μέλλον. Η μεγάλη μου δυσκολία στο να αντιμετωπίσω την πίεση είναι τα ψυχοσωματικά που με πιανουν σε έντονο βαθμό καθώς και ένα άισθημα ότι είμαι σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Φοβάμαι τόσο πολύ που μου έρχεται να βάλω τα κλάματα και χάνω τη νηφαλιότητα της σκέψης μου.

    Κάποια στιγμή έκανα ψυχοθεραπεία για το λόγο αυτό σε συνδυασμό με κάποια ήπια αντικαταθλιπτικά και ένιωσα αρκετά δυνατή. Κατάφερα να προσληφθώ σε μια πολύ καλή δουλειά περνώντας μάλιστα από τρεις διαδοχικές δύσκολες συνεντεύξεις. Μέσα σε τέσσερις μόνο μέρες ένιωσα τέτοια πίεση που υπέβαλα παραίτηση λέγοντας σε όλους ψέματα. Είπα ψέματα στη δουλειά ότι βρήκα κάτι καλύτερο και σε οικογένεια και φίλους ότι τελικά η επιχείρηση δεν ήθελε να συνεχίσουμε τη συνεργασία. Είπα ψέμματα ακόμα και στην ψυχολόγο. Θα τους απογοήτευα όλους αν έλεγα την αλήθεια. Μετά ένιωσα απογοήτευση και ότι η θεραπεία που έκανα ήταν τελικά μια μεγάλη φούσκα. Πίστεψα ότι αυτό το αίσθημα δύναμης που ένιωσα ήταν τελικά μόνο ένας ενθουσιασμός και στην πράξη τίποτα.Δυστυχώς δεν ολοκλήρωσα τη θεραπεία για οικονομικούς λόγους.

    Έχω εργαστεί σε αρκετές δουλειές ποτέ όμως δεν κατάφερα να νιώσω άνετα στο εργασιακό περιβάλλον. Δυστυχώς δεν "έτυχε" να ορθοποδήσω κάπου και ξέρω ότι γι αυτό ευθύνομαι εγώ. Και λέω ευθύνομαι έγώ γιατί πάντα επέλεγα κάποιες δουλειές οι οποίες δεν είχαν μέλλον αλλά ήταν "εύκολες" όπως το είχα εγώ στο μυαλό μου ώστε να αισθάνομαι εκεί ικανή .

    Το πρόβλημα μου όσο μεγαλώνω χειροτερεύει περισσότερο.Νιώθω ότι πια στην ηλικία αυτή θα έπρεπε να είμαι μια επαγγελματίας με αυτοποπεποιθηση και ότι είναι γελοίο ένας άνθρωπος στην ηλικία μου να αισθάνεται έτσι.
    Αυτή τη στιγμή είμαι και πάλι άνεργη γιατί έληξε η σύμβαση μου. Αυτό που μου συμβαίνει είναι λυπηρό. Κάθομαι από το πρωί ως το βράδυ κοιτάω τις αγγελίες, μου φαίνονται όλα βουνό δεν κάνω καμμία κίνηση. Το αποτέλεσμα πιστεύω να καταλαβαίνετε ποιο έίναι: Ενοχές, τύψεις, κατάθλιψη, αυτοτιμωρία, αδυναμία να χαρώ τις άλλες πτυχές της ζωής μου. Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι κάνουν σα τρελοί για μία θέση εργασίας με τέτοια κρίση και εγώ δε στέλνω ούτε καν το βιογραφικό μου. Το θέμα μου αυτή τη στιγμή δεν είναι ότι δε βρίσκω δουλειά αλλά ότι φοβάμαι σα τρελή να μπω πάλι στη διαδικασία συνεντεύξεων και προσαρμογής σε νέο περιβάλλον με νέα άτομα.

    Τους λόγους τους ξέρω πολύ καλά.'Εχουν τις ρίζες τους στην παιδική μου ηλικία όπου ενώ υπήρχαν ισχυρές ενδείξεις χαμηλής αυτοεκτίμησης και άγχους, δεν διαγνώστηκαν και δεν αντιμετωπίστηκαν στην ώρα τους. Φυσικά σε συνδιασμό με προβληματικό περιβάλλον. Στην πορεία ένα πρόβλημα υγείας έβγαλε στην επιφάνεια φοβίες και άγχη μιας ζωής με αποτέλεσμα μετατραυματικό σοκ με κρίσεις πανικού που με ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα. Αυτό που επιδεινωσε όμως την κατάσταση μου ήταν όταν σε εργασιακό περιβάλλον δεχόμουν σεξουαλική παρενόχληση από εργοδότη όπου σε ένα άτομο με τη δική μου ψυχοσύνθεση λειτούργησε με το χειρότερο τρόπο. Τότε ήταν που άρχισα τη θεραπεία γιατί έπαθα τα χειρότερα. (δε μπόρεσα και πάλι να χειριστώ την κατάσταση και στράφηκα τόσο πολύ εναντίον του εαυτού μου που έπαθα κυριολεκτικα black out)

    Όσο περισσότερο μένω σπίτι τόσο χάνω την αυτοπεποίθηση μου και τόσο περισσότερο βαλτώνω και κλείνομαι στον εαυτό μου.Δυστυχώς αυτό έχει και άλλες προεκτάσεις γιατί νιώθω θυμό και δε θέλω να βγαίνω με φίλους γιατί ντρέπομαι για μενα. Το θετικό είναι ότι έχω οικογένεια που με στηρίζει και έναν υπέροχο σύντροφο οι οποίοι γνωρίζουν για τη χαμηλή μου αυτοεκτίμηση όχι όμως και σε ποιο βαθμό πραγματικά υφίσταται. Επειδή πίστεψαν ότι με τη θεραπεία που έκανα τότε όλα άλλαξαν προς το καλύτερο, δε θέλω πάλι να τους βάλω σε αυτή τη διαδικασία και προσποιούμαι ότι δε βρίσκω δουλειά επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίας λόγω κρίσης. Ψέματα, ψέματα, ψέματα.

    Στεναχωριέμαι πάρα πολύ γιατί το υπόλοιπο κομμάτι του εαυτού μου το αγαπώ πάρα πολύ και έχω πολλά θετικά στοιχεία σαν προσωπικότητα για τα οποία είμαι περήφανη. 'Ομως αυτό το μικρό κομμάτι το γεμάτο δειλία δε με αφήνει να ζήσω ευτυχισμένη, ελεύθερη και δυνατή. Ξέρω ότι θα μου τα "χώσετε" και παρακαλώ κάντε το ελεύθερα. Είχα όμως τόσο ανάγκη σήμερα το βράδυ να πω την αλήθεια μου την οποία κρύβω συχνά ακόμα και από τον ίδιο μου τον εαυτό μου.

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2008
    Posts
    2,713
    Παράξενο μιλάς για τόση ανασφάλεια αλλά συγχρόνως εκπέμπεις(στα δικά μου τα μάτια τουλάχιστον) τόση αυτοπεποίθηση,θάρρος,σταθε ρότητα!
    Μιλάς τόσο άνετα και ακομπλεξάριστα για σένα και μάλιστα για θέμα που απ'ότι αναφέρεις το κρατάς εντελώς κρυφό.

    Επιγραμματικά θα σου πω πως η ψυχοθεραπεία θέλει χρόνο και ενδιάμεσα περνάς σκαμπανεβάσματα,σχετικά με την υπόθεσή σου ότι μπορεί να ήταν φούσκα.
    -Έχεις εντοπίσει το πρόβλημά σου άρα καλύτερα θα ήταν να επικεντρωθείς πως να το λύσεις και όχι πως να το κρύψεις,είναι άδικο για σένα πάνω απ'όλα.Διεκδίκησε όλα αυτά που ονειρεύεσαι κι αυτός ο δρόμος περνάει απ'τη λύση αυτού που σε σκοντάφτει.
    -Και επειδή ακριβώς ο εαυτός σου σκαλώνει σε ένα σημείο,δε χρειάζεται να τον στήσεις στον τοίχο και να του υπογραμμίζεις πως θα έπρεπε να είναι!Αλλά να τον βοηθήσεις...
    Όταν κάποιος κουτσαίνει δεν οφελεί να του λέμε ότι έπρεπε να μην κουτσαίνει(θα'ταν και κάπως παράλογο!κ δω ακριβώς φαίνεται πιο καθαρά γιατί είναι σωματικό το πρόβλημα) αλλά να τον βοηθήσουμε να περπατήσει.
    Με τον παραλληλισμό που έκανα σε καμιά περίπτωση δε θέλω να πω κάτι για τη βαρύτητα του προβλήματος σου απλά μεταφέρω μια ψυχολογική δυσκολία σε μια σωματική για να φανεί ο τρόπος αντιμετώπισης που έχουμε στο ένα θέμα και στο άλλο.

    Πράγμα που έκανα κι εγώ σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από σένα υποθέτω.Να ντρέπομαι για τα συναισθήματά μου και τις ψυχολογικές μου δυσκολίες.Και που εντελώς δεν έχω εξαλείψει ακόμα καταβάθος.

    Καλό σου βράδυ

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2009
    Location
    Αθήνα
    Posts
    870
    Quote Originally Posted by tita1977 View Post
    Όμως αυτό που με έχει καταστρέψει είναι ο φόβος μου απέναντι στο εργασιακό περιβάλλον. Είναι τόσο ηλίθιο αυτό που μου συμβαίνει και δεν έχω ακούσει άλλο άνθρωπο να αισθάνεται το ίδιο.
    ...

    Το πρόβλημα μου όσο μεγαλώνω χειροτερεύει περισσότερο.Νιώθω ότι πια στην ηλικία αυτή θα έπρεπε να είμαι μια επαγγελματίας με αυτοποπεποιθηση και ότι είναι γελοίο ένας άνθρωπος στην ηλικία μου να αισθάνεται έτσι.
    ...
    το υπόλοιπο κομμάτι του εαυτού μου το αγαπώ πάρα πολύ και έχω πολλά θετικά στοιχεία σαν προσωπικότητα για τα οποία είμαι περήφανη.
    Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που έχουν βρει τρόπους να καλύτπτουν τους φόβους τους. Η κάλυψη των φόβων γίνεται μέσω των ανθρώπων που έχουμε γύρω μας. Π.χ. εξαιρετικά λίγοι μπορούν να πάνε σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Τους περισσότερους όμως δεν τους απασχολεί αυτό. Ακόμα λιγότεροι άνθρωποι θα μπορούσαν να κάνουν ότι κάνουν στη ζωή τους αν δεν είχαν κάποιους ανθρώπους να τους στηρίζουν. Το βλέπεις αυτό; Αμφιβάλλω αν ένας στους 1000 θα μπορούσε να πάει σε μια δουλειά όπως αυτή που εσύ δυσκολεύεσαι, αν δεν είχε την υποστήριξη των γύρω του. Έχοντας τους γύρω ανθρώπους αποκτούμε δύναμη, με αποτέλεσμα να μπορούμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα. Κάνοντας περισσότερα πράγματα αποκτούμε ακόμα μεγαλύτερη δύναμη και έτσι αποκτούμε περισσότερους ή πιο "μόνιμους" ανθρώπους να μας υποστηρίζουν. Αυτό με τη σειρά του μας δίνει μεγαλύτερη δύναμη. Είναι ένας θετικός φαύλος κύκλος.
    Αν δεις αναλυτικά ένα δύο πράγματα που έχεις καταφέρει στη ζωή σου θα διαπιστώσεις την ύπαρξη αυτού του φαύλου κύκλου. Δες πράγματα που είναι δεδομένα για σένα, και δες γιατί σου είναι εύκολο να τα έχεις ενώ για άλλους είναι δύσκολο.
    Αν διαπιστώσεις αυτόν τον φαύλο κύκλο, τότε οι έννοιες "θα έπρεπε" και "είναι γελοίο" θα αντικατασταθούν με άλλες. Επίσης η "περηφάνεια" θα αντικατασταθεί και αυτή.

  4. #4
    Διάβασα και γω το μηνυμα σου. Μπροστά στα όσα σε συμβουλεόυν οι πιο πάνω λίγα απομένουν σε μένα να πω.
    Και εγω αντιμετώπισα διάφορα τραύματα στην παιδική μου ηλικία που μου δημιούργησαν φοβίες και χαμηλή αυτοεκτίμηση όπως εσένα η οποία στη συνέχεια να διαχέεται στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία όπως εσένα και να χάνω ευκαιρίες ή λόγω χαμηλής απόδοσης ένεκα των πιο πάνω να χάνονται ευκαιρίες όπως συμβαίνει με σένα. Και η θεραπεία να μην αποδίδει αυτά που θα θελες. Ταυτίζομαι αρκετά μ΄αυτά που γράφεις.

    ΄Μέσα απ αυτά που γράφεις όμως κανείς καταλαβαίνει ότι έχεις και αρκετά προτερήματα και μάλιστα σε βαθμό πολύ πιο ψηλό από τους άλλους, πχ το να πάρεις τη θέση μετά από τόσες συνεντεύξεις. Τυχαία νομίζεις σε επέλεξαν; Αυτοί που σε είδαν στη συνέντευξη νομίζεις ότι δε ξέρουν να ψυχολογούν; Μα για να κάνουν τις συνεντεύξεις και να επιλέγουν έχουν μεταξύ άλλων και αυτή την ικανότητα. Άρα εξέπεμπες με τη δική σου προσπάθεια κάτι πολύ ανώτερο από αυτό που υπάρχει στις αρνητικές σου σκέψεις.

    Μην παραγνωρίζεις τα πολλά θετικά σου που ακόμα και μέσα στη χαμηλή σου αυτοεκτίμηση παραδέχεσαι ότι έχεις. Δώσε σημασία σ΄αυτά. Τροφοδότα τη σκέψη σου μ αυτά. Και με το να είσαι κοντά σ΄αυτούς που σε τροφοδοτούν θετικά. Απ αυτά να ξεκινήσεις. Προσπάθησε στο νου να αντικαταστήσεις τις αρνητικές σκέψεις με όλα σου τα θετικά που εσύ η ίδια ομολογείς ότι έχεις, τουλάχιστον βάλες τις στο περιθώριο.Μην αφήνεις τις ευκαιρίες να χάνονται πριν να ναι αργά.
    γιάννης

  5. #5
    Super Moderator
    Join Date
    Nov 2010
    Posts
    380
    Nα'μαι! Λοιπόν, αρχικά σου μιλώ σαν άνθρωπος και σίγουρα όχι ως ψυχολόγος μιας και δεν έχω κανενός είδους τέτοια ιδιότητα. Θα ξεκινήσω με κάποιες ερωτήσεις, ΑΝ μου επιτρέπεις, φυσικά.

    Δεν είναι λογικό όσο δεν έχεις πλήρη επίγνωση του αντικειμένου σου, να μην νιώθεις πως πατάς 100% στα πόδια σου; Δεν συμβαίνει σε όλους αυτό, σε άλλους ίσως λιγότερο σε άλλους περισσότερο; ΑΝ υποθέσουμε ότι δεν θα τα καταφέρεις με την πρώτη, γιατί οι συνάδερφοί σου να σε προσβάλλουν; Και αν το κάνουν, τι σε εμποδίζει απο τους να πεις «Η αποτυχία μου με οδηγεί στο να δοκιμάσω κάποια άλλη εργασία, πλην όμως δεν αιτιολογεί την συμπεριφορά σας να με προσβάλλετε. Δεν έχετε ούτε την αφορμή, ούτε το δικαίωμα, ούτε σας το επιτρέπω».





    Reserved post: Τίτα έχω τόσα πολλά να σου πω που.... θέλω να τα γράψω το βράδι που θα' χω πιο ηρεμία και χρόνο. Τι λες, θα κάνεις τον κόπο να επανέρθεις να δεις το μήνυμα αυτό τροποποιημένο και με ουσιαστικό περιεχόμενο;
    Last edited by Aeon; 26-11-2010 at 15:23.

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2010
    Posts
    129
    Quote Originally Posted by Aeon View Post
    Reserved post: Τίτα έχω τόσα πολλά να σου πω που.... θέλω να τα γράψω το βράδι που θα' χω πιο ηρεμία και χρόνο. Τι λες, θα κάνεις τον κόπο να επανέρθεις να δεις το μήνυμα αυτό τροποποιημένο και με ουσιαστικό περιεχόμενο;
    Εννοείται! Είναι πολύ σημαντική για μένα η όποια βοήθεια δέχομαι από σας. Ραντεβού λοιπόν τα βραδάκι! Περιμένω πως και πως.
    Ευχαριστώ και όλα τα παιδιά για τις πολύτιμες συμβουλές και το χρόνο τους. Θέλω να ξεμπλοκάρω μωρέ είναι κρίμα από το Θεό.

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2010
    Posts
    129
    Ξέρω ότι έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και σε άλλους τομείς. Άσχημο αυτό και μου ρίχνει την ποιότητα της ζωής μου. Όμως επειδή στο φιλικό, οικογενειακό και προσωπικό τομέα αυτό ερμηνεύεται από τους άλλους πολλές φορές (σίγουρα όχι πάντα) και ως μια γοητευτική πτυχή του εαυτού μας, δεν αντιμετωπίζω φοβερό πρόβλημα. Οπότε όσοι πραγματικά με αγαπάνε αποδέχονται αυτή μου τη συστολή και για μένα αρκεί αυτό. Δε μιλώ εγωιστικά ότι δηλ. δημιουργώ σχέσεις μόνο και μόνο επειδή με αγαπάνε αλλά και επειδή τους αγαπώ κι εγώ για τα δικα τους ελαττωματα. Εξάλλου ως προσωπικότητα ποτέ δεν ήμουν άτομο που να θέλει γύρω του πολύ κόσμο αλλά λίγες και ουσιαστικές σχέσεις.
    Στο εργασιακό κομμάτι όμως τα πράγματα είναι ψυχρά και χωρίς συναίσθημα (ειδικά μέχρι να αποδείξεις τι αξίζεις) πράγμα το οποίο είναι απολύτως λογικό. Όταν ο εργοδότης βλέπει λοιπόν ένα άτομο το οποίο είναι φοβισμένο, όσα τυπικά προσόντα και να έχει φυσικό είναι να φοβάται και ο ίδιος για την μετέπειτα απόδοσή του. Ούτε και εγώ θα προσλάμβανα ένα τέτοιο άτομο. Αυτό που με μπλοκάρει λοιπόν ιδιαίτερα είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η σύγχρονη κοινωνία είναι να μην αποδέχεται άτομα με συστολές. Θέλει κότσια, τόλμη και δυναμικότητα. Δεν ξέρω αν έχω υπερεκτιμήσει αυτές τις αρετές αλλά θα "σκότωνα" :-) για να τις έχω. Λείπουν από τη δική μου ψυχοσύνθεση σε βαθμό τόσο μεγάλο που όταν βρίσκομαι σε περιβάλλον με τέτοιες απαιτήσεις πιέζομαι αφάνταστα και δυστυχώς αυτό φαίνεται. Μετατρέπομαι σε μικρό παιδάκι που χρήζει προστασίας από τους άλλους και αυτό μετά με διαλύει. Να σκεφτείτε για μένα το χειρότερο δεν είναι τόσο η συνέντευξη (γιατί έχω στο μυαλό μου ότι είναι κάτι που θα τελειώσει γρήγορα) όπως οι περισσότεροι φοβούνται αλλά το διάστημα της προσαρμογής. Η διαδικασία του να μάθω το αντικείμενο σε συνδιασμό με το να είμαι αποδοτική και ταυτόχρονα να με αποδεκτούν συνάδελφοι και εργοδοσία μου δημιουργεί τέτοια πίεση που δεν την αντέχω. Αυτό είναι το χειρότερο μου ότι δεν το αντέχω.
    Δε ξέρω πότε τελικά ήταν καλύτερα για μένα. Παλιότερα ήμουν λιγότερο συνειδητοποιημένη με υποσεινήδητους όμως φόβους για το ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα. Τότε τα ψυχοσωματικά ήταν λιγότερα αλλά με περισσότερα νεύρα και θυμό για τους άλλους.
    Τώρα που όλα βγήκαν στη φόρα και συνειδητοποίησα τι ακριβώς μου συμβαίνει δε μπορώ να ελέγξω τις επιπτώσεις στο σώμα μου και στο μυαλό μου (ταχυκαρδία, τρέμουλο, σφίξιμο στο στήθος και το στομάχι, αδυναμία να συγκεντρωθώ στο εξωτερικό περιβάλλον και τέλος οριστικό !κοκομπλόκο!). Βλέπω ότι δε μου φταίει κανένας άλλος και ότι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει την κλειδαριά μου βρίσκεται μέσα μου. Όμως επειδή από ότι φαίνεται αυτό το κλειδί είναι πολύ βαθειά ακόμα και δε το φτάνω, θυμώνω και τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν έχει τόσο "μακρύ χέρι". Νιώθω σαν το σκορπιό μέσα στη φωτιά που αφού δει τα σκούρα γυρίζει την ουρίτσα του προς τον εαυτό του και τσοοοοοοοουπ πάρτον κάτω! .
    Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι για κακή μου τύχη οι γονείς μου με μεγάλωσαν με την πεποίθηση ότι η ντροπή, η συστολή και το χαμηλό εγώ είναι αρετές για τον άνθρωπο και πάνε μαζί με τη μετριοφροσύνη την ευγένεια, την καλοσύνη κλπ
    Δεν ήξερα ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ταυτόχρονα ευγενικός, καλός γεμάτος κατανόηση για τους άλλους αλλά ταυτόχρονα διεκδικητικός, δυναμικός και μια προσωπικότητα που έχει κάθε δικαίωμα να είναι μοναδική με τα καλά της και τα άσχημα της στοιχεία και να έχει δικαίωμα σε αυτό τον κόσμο να διεκδικεί τη θέση που του αρμόζει.
    Θα μου πείτε και τώρα που το κατάλαβα τι κάνω; 'Ελα μου ντε!

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2006
    Posts
    2,456
    Μα βέβαια! Εξάλλου η επιθετικότητα (όπως κι αν εκδηλώνεται), αυτή κι αν είναι σημάδι ανασφάλειας
    Μήπως πίσω από όλα αυτά όμως κρύβεται μια ίσως ασυνείδητη προσπάθεια να παραμείνεις μικρό παιδί; (ξέρεις με τη δουλειά έρχονται και οι δυνατότητες/επιλογές και με αυτές η ωρίμανση)

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2010
    Posts
    129
    Quote Originally Posted by alexandros3 View Post
    Μα βέβαια! Εξάλλου η επιθετικότητα (όπως κι αν εκδηλώνεται), αυτή κι αν είναι σημάδι ανασφάλειας
    Μήπως πίσω από όλα αυτά όμως κρύβεται μια ίσως ασυνείδητη προσπάθεια να παραμείνεις μικρό παιδί; (ξέρεις με τη δουλειά έρχονται και οι δυνατότητες/επιλογές και με αυτές η ωρίμανση)
    Μμμμ νομίζω ότι έχεις πολύ δίκιο σε αυτό που λες. Το έχω σκεφτεί και γω αυτό το ενδεχόμενο παρόλο που είμαι 33 ετών. Τι παράξενο που είναι. Και πάλι όμως αυτό κρύβει δειλία και ανασφάλεια έτσι δεν είναι; Στην ουσία η αιτία δεν παραμένει η χαμηλή αυτοεκτίμηση; Για ποιον άλλο λόγο να θέλω να παραμείνω παιδί;

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Posts
    4,495
    Γιατί επιλέγεις δουλειές που ως στοιχεία "επιτυχίας"σε αυτές είναι η ανταγωνιστικότητα και η φιλοδοξία(στοιχεία που δεν αποτελούν κομμάτι της προσωπικότητάς σου?)
    Η επιτυχία του ενός είναι η αποτυχία ενός άλλου.Σκέψου δλδ πως αυτό που εσύ ορίζεις ως επιτυχία,άλλοι το θεωρούν κατάρα ενός ολόκληρου πολιτισμού και σημάδι αλλοτρίωσής του.Είναι η ενσάρκωση του αμερικάνικου ονείρου αυτό το άτομο που ανεβαίνει στην ιεραρχία οργανισμών που καταπίνουν κάθε ίχνος ατομικότητας,διαφορετικότ� �τας και ισοπεδώνουν συνειδήσεις.Γιατί θα ήθελε ένας σώφρων άνθρωπος να αποτελέσει κομμάτι ενός τέτοιου συστήματος;
    Aπλά μία διαφορετική οπτική.Ίσως να προσδιόριζες αν η επιθυμία σου είναι εντελώς δική σου ή έχει και ψήγματα του κοινωνικού περιβάλλοντος και της μονομανίας στην οποία σπρωχνόμαστε έντεχνα για να μεγαλουργήσουμε,ως άλλα άλογα κούρσας.
    "Δε με νοιάζει να έρθουν όλοι οι ξένοι στην Ελλάδα και οι Έλληνες να πάνε αλλού. Θεωρώ ότι πατρίδα μας είναι η γη. Από μικρό παιδί απέρριπτα τα σύνορα."
    Σπύρος Μπιμπίλας

  11. #11
    Junior Member
    Join Date
    Nov 2010
    Posts
    1
    Γεια σου Τίτα
    Παρόλο που δεν σε ξέρω μόλις δίαβασα το κείμενο σου ένιωσα τρομερή ανακούφιση που υπάρχει και κάποιος άλλος που νιωθει τα ίδια συναισθήματα στους τομείς που αναλύεις.Βασανίζομαι πολλά χρόνια να καταλάβω γιατί διαμόρφωσα τόσο κλειστό χαρακτήρα , γεγονός που μου έχει δυσκολέψει αφάνταστα.Ντρέπομαι τόσο πολύ να μιλήσω και με κυρεύει άγχος και πανικός στην ιδέα και μόνο της κοινωνικής προσαρμογής και συναναστροφής.Πρόσφατα με απέλυσαν από την εταιρεία που εργαζόμουν λόγω κρίσης μειώνουν το προσωπικό, και τρομάζω στην σκέψη ότι θα πρέπει να ενταχθώ ξανά σε ένα καινούριο περιβάλλον με ανθρώπους που δεν θα γνωρίζω και πανικοβάλλομαι.Να αναφέρω ότι αντιμετώπισα πολύ δύσκολες καταστάσεις σε όλες τις προηγούμενες δουλειές μου με αποτέλεσμα να κλειστώ ακόμη περισσότερο στο καβούκι μου και να απομονωθώ τελείως από κάθε κοινωνική συναναστροφή.Σε σημείο που έγινα αντικοινωνική ενώ πάντοτε ήμουν φιλική και πρόσχαρη ακόμη και με ανθρώπους που με μειώνανε και με προσβάλλανε.Πάντοτε έδειχνα αγάπη και καλοσύνη εκ φύσεως και πάντοτε όλοι το εκμεταλλευόνταν και με πατάγανε ιδιαίτερα στο εργασιακό μου περιβάλλον.Ποτέ δεν ύψωσα ανάστημα, ποτέ δεν έδειξα τον πραγματικό μου εαυτό που θα τον χαρακτηριζα φαινομενικά αδύναμο αλλά ουσιαστικά δυνατό.
    Ανέχτηκα προσβολές και επιθέσεις που δεν φαντάζεσαι που μου εκμηδενήσαν την αξιοπρέπεια μου και την περηφάνια μου τόσο που πλέον νιώθω σκουπίδι και μηδενικό.
    Δεν ξέρω γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά, ίσως επειδή ανακουφίστηκα λίγο διάβάζοντας το μύνημα σου.Συγγνώμη ειλικρινά που σας κούρασα όλους.Έχω γραφτεί εδώ και πολύ λίγο καιρό σ'αυτό το forum και δεν έβρισκα το θάρρος να επικοινωνήσω.Συγγνώμη και πάλι.
    ==
    Quote Originally Posted by tita1977 View Post
    Θα ήθελα να σας εκμυστηρευτώ έναν φόβο που έχω και μου κατατρώει τη ζωή και για τον οποίο ντρέπομαι πάρα πολύ. Γενικά είμαι πολύ φοβιτσιάρα σαν άτομο, γεμάτη ανασφάλειες και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Όμως αυτό που με έχει καταστρέψει είναι ο φόβος μου απέναντι στο εργασιακό περιβάλλον. Είναι τόσο ηλίθιο αυτό που μου συμβαίνει και δεν έχω ακούσει άλλο άνθρωπο να αισθάνεται το ίδιο.
    Νιώθω τόσο ευάλωτη και τρωτή όταν είμαι σε έναν χώρο εργασίας ειδικά στην άρχή μέχρι να μάθω το αντικείμενο και να με αποδεχτούν οι συνάδελφοι μου. Νιώθω ότι δε θα τα καταφέρω, θα γίνω ρεζίλι και θα με προσβάλλουν.

    Γνωρίζω ότι αυτές οι σκέψεις περνούν από το κεφάλι πολλών ανθρώπων αλλά η διαφορά με μένα είναι ότι ο φόβος μου είναι τόσο μεγάλος που δε μπορώ να τον αντιμετωπίσω. Το βάζω στα πόδια με την πρώτη πίεση και έχω απορρίψει πριν καν προσπαθήσω πολλές δουλειές οι οποιες θα είχαν καλό μέλλον. Η μεγάλη μου δυσκολία στο να αντιμετωπίσω την πίεση είναι τα ψυχοσωματικά που με πιανουν σε έντονο βαθμό καθώς και ένα άισθημα ότι είμαι σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Φοβάμαι τόσο πολύ που μου έρχεται να βάλω τα κλάματα και χάνω τη νηφαλιότητα της σκέψης μου.

    Κάποια στιγμή έκανα ψυχοθεραπεία για το λόγο αυτό σε συνδυασμό με κάποια ήπια αντικαταθλιπτικά και ένιωσα αρκετά δυνατή. Κατάφερα να προσληφθώ σε μια πολύ καλή δουλειά περνώντας μάλιστα από τρεις διαδοχικές δύσκολες συνεντεύξεις. Μέσα σε τέσσερις μόνο μέρες ένιωσα τέτοια πίεση που υπέβαλα παραίτηση λέγοντας σε όλους ψέματα. Είπα ψέματα στη δουλειά ότι βρήκα κάτι καλύτερο και σε οικογένεια και φίλους ότι τελικά η επιχείρηση δεν ήθελε να συνεχίσουμε τη συνεργασία. Είπα ψέμματα ακόμα και στην ψυχολόγο. Θα τους απογοήτευα όλους αν έλεγα την αλήθεια. Μετά ένιωσα απογοήτευση και ότι η θεραπεία που έκανα ήταν τελικά μια μεγάλη φούσκα. Πίστεψα ότι αυτό το αίσθημα δύναμης που ένιωσα ήταν τελικά μόνο ένας ενθουσιασμός και στην πράξη τίποτα.Δυστυχώς δεν ολοκλήρωσα τη θεραπεία για οικονομικούς λόγους.

    Έχω εργαστεί σε αρκετές δουλειές ποτέ όμως δεν κατάφερα να νιώσω άνετα στο εργασιακό περιβάλλον. Δυστυχώς δεν "έτυχε" να ορθοποδήσω κάπου και ξέρω ότι γι αυτό ευθύνομαι εγώ. Και λέω ευθύνομαι έγώ γιατί πάντα επέλεγα κάποιες δουλειές οι οποίες δεν είχαν μέλλον αλλά ήταν "εύκολες" όπως το είχα εγώ στο μυαλό μου ώστε να αισθάνομαι εκεί ικανή .

    Το πρόβλημα μου όσο μεγαλώνω χειροτερεύει περισσότερο.Νιώθω ότι πια στην ηλικία αυτή θα έπρεπε να είμαι μια επαγγελματίας με αυτοποπεποιθηση και ότι είναι γελοίο ένας άνθρωπος στην ηλικία μου να αισθάνεται έτσι.
    Αυτή τη στιγμή είμαι και πάλι άνεργη γιατί έληξε η σύμβαση μου. Αυτό που μου συμβαίνει είναι λυπηρό. Κάθομαι από το πρωί ως το βράδυ κοιτάω τις αγγελίες, μου φαίνονται όλα βουνό δεν κάνω καμμία κίνηση. Το αποτέλεσμα πιστεύω να καταλαβαίνετε ποιο έίναι: Ενοχές, τύψεις, κατάθλιψη, αυτοτιμωρία, αδυναμία να χαρώ τις άλλες πτυχές της ζωής μου. Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι κάνουν σα τρελοί για μία θέση εργασίας με τέτοια κρίση και εγώ δε στέλνω ούτε καν το βιογραφικό μου. Το θέμα μου αυτή τη στιγμή δεν είναι ότι δε βρίσκω δουλειά αλλά ότι φοβάμαι σα τρελή να μπω πάλι στη διαδικασία συνεντεύξεων και προσαρμογής σε νέο περιβάλλον με νέα άτομα.

    Τους λόγους τους ξέρω πολύ καλά.'Εχουν τις ρίζες τους στην παιδική μου ηλικία όπου ενώ υπήρχαν ισχυρές ενδείξεις χαμηλής αυτοεκτίμησης και άγχους, δεν διαγνώστηκαν και δεν αντιμετωπίστηκαν στην ώρα τους. Φυσικά σε συνδιασμό με προβληματικό περιβάλλον. Στην πορεία ένα πρόβλημα υγείας έβγαλε στην επιφάνεια φοβίες και άγχη μιας ζωής με αποτέλεσμα μετατραυματικό σοκ με κρίσεις πανικού που με ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα. Αυτό που επιδεινωσε όμως την κατάσταση μου ήταν όταν σε εργασιακό περιβάλλον δεχόμουν σεξουαλική παρενόχληση από εργοδότη όπου σε ένα άτομο με τη δική μου ψυχοσύνθεση λειτούργησε με το χειρότερο τρόπο. Τότε ήταν που άρχισα τη θεραπεία γιατί έπαθα τα χειρότερα. (δε μπόρεσα και πάλι να χειριστώ την κατάσταση και στράφηκα τόσο πολύ εναντίον του εαυτού μου που έπαθα κυριολεκτικα black out)

    Όσο περισσότερο μένω σπίτι τόσο χάνω την αυτοπεποίθηση μου και τόσο περισσότερο βαλτώνω και κλείνομαι στον εαυτό μου.Δυστυχώς αυτό έχει και άλλες προεκτάσεις γιατί νιώθω θυμό και δε θέλω να βγαίνω με φίλους γιατί ντρέπομαι για μενα. Το θετικό είναι ότι έχω οικογένεια που με στηρίζει και έναν υπέροχο σύντροφο οι οποίοι γνωρίζουν για τη χαμηλή μου αυτοεκτίμηση όχι όμως και σε ποιο βαθμό πραγματικά υφίσταται. Επειδή πίστεψαν ότι με τη θεραπεία που έκανα τότε όλα άλλαξαν προς το καλύτερο, δε θέλω πάλι να τους βάλω σε αυτή τη διαδικασία και προσποιούμαι ότι δε βρίσκω δουλειά επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίας λόγω κρίσης. Ψέματα, ψέματα, ψέματα.

    Στεναχωριέμαι πάρα πολύ γιατί το υπόλοιπο κομμάτι του εαυτού μου το αγαπώ πάρα πολύ και έχω πολλά θετικά στοιχεία σαν προσωπικότητα για τα οποία είμαι περήφανη. 'Ομως αυτό το μικρό κομμάτι το γεμάτο δειλία δε με αφήνει να ζήσω ευτυχισμένη, ελεύθερη και δυνατή. Ξέρω ότι θα μου τα "χώσετε" και παρακαλώ κάντε το ελεύθερα. Είχα όμως τόσο ανάγκη σήμερα το βράδυ να πω την αλήθεια μου την οποία κρύβω συχνά ακόμα και από τον ίδιο μου τον εαυτό μου.

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2010
    Posts
    129
    Quote Originally Posted by RainAndWind View Post
    Γιατί επιλέγεις δουλειές που ως στοιχεία "επιτυχίας"σε αυτές είναι η ανταγωνιστικότητα και η φιλοδοξία(στοιχεία που δεν αποτελούν κομμάτι της προσωπικότητάς σου?)
    Η επιτυχία του ενός είναι η αποτυχία ενός άλλου.Σκέψου δλδ πως αυτό που εσύ ορίζεις ως επιτυχία,άλλοι το θεωρούν κατάρα ενός ολόκληρου πολιτισμού και σημάδι αλλοτρίωσής του.Είναι η ενσάρκωση του αμερικάνικου ονείρου αυτό το άτομο που ανεβαίνει στην ιεραρχία οργανισμών που καταπίνουν κάθε ίχνος ατομικότητας,διαφορετικότ� �τας και ισοπεδώνουν συνειδήσεις.Γιατί θα ήθελε ένας σώφρων άνθρωπος να αποτελέσει κομμάτι ενός τέτοιου συστήματος;
    Aπλά μία διαφορετική οπτική.Ίσως να προσδιόριζες αν η επιθυμία σου είναι εντελώς δική σου ή έχει και ψήγματα του κοινωνικού περιβάλλοντος και της μονομανίας στην οποία σπρωχνόμαστε έντεχνα για να μεγαλουργήσουμε,ως άλλα άλογα κούρσας.
    Αγαπητή Ηρώ,
    Κάθε άλλο παρά τέτοιες δουλειές επιλέγω. Οι εργασίες που έχω εργαστεί μέχρι τώρα κάθε άλλο παρά τα στοιχεία φιλοδοξίας και ανταγωνιστικότητας περιείχαν. Όντως σε ένα τέτοιο περιβάλλον δε θα μπορούσα να μείνω ούτε μια μέρα. Έχω εργαστεί σε μικρές επιχειρήσεις που ήμουν έγώ και ένας, δυο συνάδελφοι με ρυθμούς που ταίριαζαν περισσότερο στην προσωπικότητα και ψυχοσύνθεση μου. Παρόλα αυτά και πάλι αντιμετώπισα πρόβλημα από δύσκολους εργοδότες και η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει και άσχημα (ειρωνείες, εκμετάλλευση, ανασφάλιστη εργασία, μέχρι και σεξουαλική παρενόχληση κλπ). Θα μου πεις αυτά τα περνάει όλος ο κόσμος. Το γνωρίζω και εδώ έρχομαι να εντοπίσω το πρόβλημα μου. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζω εγώ τις καταστάσεις αυτές. Ο αδύναμος χαρακτήρας μου που αντί να δυναμώνει με τις δυσκολίες γίνεται όλο και πιο αποφευκτικός.

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2010
    Posts
    129
    Quote Originally Posted by lovebird View Post
    Γεια σου Τίτα
    Παρόλο που δεν σε ξέρω μόλις δίαβασα το κείμενο σου ένιωσα τρομερή ανακούφιση που υπάρχει και κάποιος άλλος που νιωθει τα ίδια συναισθήματα στους τομείς που αναλύεις.Βασανίζομαι πολλά χρόνια να καταλάβω γιατί διαμόρφωσα τόσο κλειστό χαρακτήρα , γεγονός που μου έχει δυσκολέψει αφάνταστα.Ντρέπομαι τόσο πολύ να μιλήσω και με κυρεύει άγχος και πανικός στην ιδέα και μόνο της κοινωνικής προσαρμογής και συναναστροφής.Πρόσφατα με απέλυσαν από την εταιρεία που εργαζόμουν λόγω κρίσης μειώνουν το προσωπικό, και τρομάζω στην σκέψη ότι θα πρέπει να ενταχθώ ξανά σε ένα καινούριο περιβάλλον με ανθρώπους που δεν θα γνωρίζω και πανικοβάλλομαι.Να αναφέρω ότι αντιμετώπισα πολύ δύσκολες καταστάσεις σε όλες τις προηγούμενες δουλειές μου με αποτέλεσμα να κλειστώ ακόμη περισσότερο στο καβούκι μου και να απομονωθώ τελείως από κάθε κοινωνική συναναστροφή.Σε σημείο που έγινα αντικοινωνική ενώ πάντοτε ήμουν φιλική και πρόσχαρη ακόμη και με ανθρώπους που με μειώνανε και με προσβάλλανε.Πάντοτε έδειχνα αγάπη και καλοσύνη εκ φύσεως και πάντοτε όλοι το εκμεταλλευόνταν και με πατάγανε ιδιαίτερα στο εργασιακό μου περιβάλλον.Ποτέ δεν ύψωσα ανάστημα, ποτέ δεν έδειξα τον πραγματικό μου εαυτό που θα τον χαρακτηριζα φαινομενικά αδύναμο αλλά ουσιαστικά δυνατό.
    Ανέχτηκα προσβολές και επιθέσεις που δεν φαντάζεσαι που μου εκμηδενήσαν την αξιοπρέπεια μου και την περηφάνια μου τόσο που πλέον νιώθω σκουπίδι και μηδενικό.
    Δεν ξέρω γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά, ίσως επειδή ανακουφίστηκα λίγο διάβάζοντας το μύνημα σου.Συγγνώμη ειλικρινά που σας κούρασα όλους.Έχω γραφτεί εδώ και πολύ λίγο καιρό σ'αυτό το forum και δεν έβρισκα το θάρρος να επικοινωνήσω.Συγγνώμη και πάλι.
    ==
    Σου έχω στείλει μήνυμα

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2010
    Posts
    129
    [QUOTE=Aeon;207620]Nα'μαι! Λοιπόν, αρχικά σου μιλώ σαν άνθρωπος και σίγουρα όχι ως ψυχολόγος μιας και δεν έχω κανενός είδους τέτοια ιδιότητα. Θα ξεκινήσω με κάποιες ερωτήσεις, ΑΝ μου επιτρέπεις, φυσικά.

    Δεν είναι λογικό όσο δεν έχεις πλήρη επίγνωση του αντικειμένου σου, να μην νιώθεις πως πατάς 100% στα πόδια σου; Δεν συμβαίνει σε όλους αυτό, σε άλλους ίσως λιγότερο σε άλλους περισσότερο; ΑΝ υποθέσουμε ότι δεν θα τα καταφέρεις με την πρώτη, γιατί οι συνάδερφοί σου να σε προσβάλλουν; Και αν το κάνουν, τι σε εμποδίζει απο τους να πεις «Η αποτυχία μου με οδηγεί στο να δοκιμάσω κάποια άλλη εργασία, πλην όμως δεν αιτιολογεί την συμπεριφορά σας να με προσβάλλετε. Δεν έχετε ούτε την αφορμή, ούτε το δικαίωμα, ούτε σας το επιτρέπω».





    [Δε ρίχνω το φταίξιμο ούτε σε συναδέλφους ούτε σε εργοδότες. Ναι μεν μου έχουν φερθεί κάποιοι αρκετά άσχημα αλλά αυτό δε δικαιολογεί τη στάση μου απέναντι στο θέμα. Το θέμα είναι ότι εγώ αισθάνομαι ότι είμαι σε εχθρικό περιβάλλον πριν καν με προσβάλλουν ή μου επιτεθούν σε βαθμό τέτοιο που αποσυντονίζομαι. Το μεγάλο μου πρόβλημα πιστεύω ότι είναι αυτό. Ότι αποσυντονίζομαι και δε μπορώ να αποδόσω. Εγώ είμαι αυτή που έχω συνέχεια το φόβο και κρίνω τον εαυτό μου αρνητικά. 'Οταν πάω σπίτι μου ηρεμίσω και σκεφτώ τα πράγματα πιο λογικά όλα δείχνουν καλύτερα. Όμως την ώρα που βρίσκομαι εκεί δε βρίσκω τον τρόπο να σκεφτώ ψύχραιμα και με κατακλύζουν αρνητικά συναισθήματα που με πνίγουν. Με τον καιρό αυτά τα συναισθήματα μου έχουν δημιουργήσει την τάση να αποφεύγω καταστάσεις για να μη πάθω πάλι burnout.

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2010
    Posts
    129
    Εδώ θα ήθελα να σας πω το γεγονός που έγινε το μεγάλο μπαμ.
    Ειχε περάσει μια περίοδος όπου για δύο χρόνια δούλευα και σπούδαζα ταυτόχρονα. Ήμουν 27 ετών όταν έκανα αυτές τις σπουδές (δεύτερο αντικείμενο από αυτό που είχα ήδη σπουδάσει) προσπαθώντας να αποκτήσω και κάποια άλλα προσόντα, γιατί είχα βάλει ως στόχο να μπω στο Δημόσιο. Πίστευα ότι με αυτόν το τρόπο, αποκτώντας δηλ. μια μόνιμη θέση θα σταματούσε πλέον και ο εφιάλτης της ανασφάλειας.

    Έλεγα ότι εντάξει είμαι ένα άτομο με αυτές τις δυσκολίες, οκ το δέχομαι και θα κάνω ότι μπορώ για να επιβιώσω με αυτό μου το κουσούρι. Μπαίνοντας λοιπόν σε μια θέση όπου δε θα χρειαστεί να ξαναψάξω για δουλειά, θα ζήσω μια ζωή όπου θα παιδευτώ και πάλι στην αρχή, αλλά θα συνηθίσω και τουλάχιστον θα πάψει να με απασχολεί για το υπόλοιπο της ζωής μου αυτό μου το πρόβλημα.
    Στο τέλος των σπουδών μου αυτών με άριστες επιδόσεις στη σχολή και με έντονους ρυθμούς στη δουλειά, απολύθηκα απροειδοποίητα για το λόγο ότι επέστρεψε από εγκυμοσύνη η συνάδελφος την οποία εγώ είχα έρθει να αντικαταστήσω εν αγνοία μου όμως. Δε μου είχε πει κανείς δηλ. ότι είχα προσληφθεί μόνο και μόνο για να αντικαταστήσω τη συνάδελφο. Τέλος πάντων έμεινα άνεργη για ένα χρονικό διάστημα έξι μηνών και επειδή δεν έβρισκα δουλειά (ή μάλλον φοβόμουν και πάλι να μπω σε ένα νέο περιβάλλον) αποφάσισα να παρακολουθήσω ένα επιδοτούμενο σεμινάριο του οαεδ σχετικό με το αντικείμενο των σπουδών μου, το οποίο θα μου εξασφάλιζε επιπλέον μόρια για να να φτάσω στον τελικό στόχο. Το σεμινάριο αυτό είχε διάρκεια έξι μηνών με πρακτική άσκηση σε επιχείρηση για ένα μήνα. Προς το τέλος του σεμιναρίου είχε αρχίσει να με πιάνει απογοήτευση γιατί διαπίστωνα ότι κάνω βλακείες και ότι όλα αυτά τα κάνω για να αποφύγω στην ουσία αυτό που φοβάμαι. Είχαν αρχίσει οι πρώτες κρίσεις πανικού οι οποίες είχαν αρχίσει να με φοβίζουν. 'Εφτασε λοιπόν η ώρα να κάνω την πρακτική μου άσκηση σε ένα λογιστήριο. Εκεί εργοδότης ήταν ένα γλοιώδες ηλικιωμένο άτομο το οποίο άρχισε να με γλυκοκοιτάει και να κάνει σχόλια για την εμφάνιση μου και σιγά σιγά να με αγγίζει δήθεν φιλικά. Φυσικά
    εγώ με την ήδη επιβαρυμένη ψυχολογία μου (του τύπου τι κάνω τώρα εγώ, κοροιδεύω τον εαυτό μου, δε βγάζω χρήματα κλπ) και μη μπορώντας να του επιβληθώ, τα παιξα. Είχα φτάσει σε σημείο κάποια στιγμή να κάθομαι στο γραφείο μου και να μη μπορώ να σκεφτώ και να λειτουργήσω δείχνοντας πραγματικά άρρωστη. Έτυχε εκείνη τη στιγμή να μην ασχολείται κάποιος μαζί μου. Αν κάποιος μου μιλούσε εκείνη τη στιγμή νομίζω θα κατέρρεα. Μάζεψα τα κομμάτια μου και έφυγα άρρων΄άρρων με τη δικαιολογία ότι δε νιώθω καλά. Φυσικά παραιτήθηκα και η συνέχεια ήταν το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου. Ξεκίνησε με κρίσεις πανικού, κλάμα μέσα στο λεωφορείο,και μετά μια περίοδος δύο μηνών με άσχημη κατάθλιψη, φάρμακα κλπ. Κλείστηκα στο σπίτι και φοβόμουν να βγω έξω. Νόμιζα ότι αρχίζω να τρελαίνομαι.'Ηταν η στιγμή που βγήκαν όλα στη φόρα. Ήταν η στιγμή που μίλησα πλέον ανοιχτά και έβγαλα όλη την αλήθεια μου προς τα έξω. Μαζί με αυτά βγήκαν και άλλοι φόβοι μου στην επιφάνεια και δε μπορούσα να το διαχειριστώ. Έζησα ένα καλοκαίρι αυπνίας και απόγνωσης (έφτασα μέχρι στο σημείο να ζητήσω στη μητέρα μου να μου κρατάει το χέρι μήπως και μπορέσω να κοιμηθώ).Ευτυχώς μου στάθηκαν πάρα πολύ ο σύντροφος μου, οικογένεια και κάποιοι στενοί φίλοι.
    Εκεί ήταν που αποφάσισα να ξεκινήσω θεραπεία. Στην αρχή κάποιος ψυχίατρος στον οποίο φάνηκε πολύ ήπια η κατάσταση μου, μου έδωσε κάποια ελαφρια αντικαταθλιπτικά. Εγώ τον ρώτησα αν θα ήταν καλό να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία και εκείνος μου σύστησε μια ψυχολόγο με την οποία θα ξεκινούσαμε τις συνεδρίες μετά από τις καλοκαιρινές της διακοπές. Μετά από 3 εβδομάδες και με κάποιες παρενέργειες από το φάρμακο, όπως συνήθως συμβαίνει όντως τα φάρμακα επέδρασαν και άρχισα να νιώθω πολύ καλύτερα. Ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία σχετικά με το θέμα, τα οποία μπορώ να πω ότι με βοήθησαν να κατανοήσω πάρα πολλά πράγματα και κυρίως να μου φύγει ο φόβος ότι μπορεί να τρελαθώ. Είχα πάρει απόφαση ότι πλέον η λύση με περίμενε το Σεπτέμβρη! Δεν έβλεπα την ώρα να ξεκινήσω τις συνεδρίες.Επιτέλους θα έλυνα το πρόβλημα μου. Το Αύγουστο εκείνο πέταγα! Μάλιστα στις διακοπές μου έσωσα μια γιαγιάκα από βέβαιο πνιγμό σε μια παραλία με αρκετό κόσμο όπου δεν τόλμησε κανείς να το κάνει. Χάρηκα πάρα πολύ που σώθηκε η γιαγιά αλλά όσο εγωιστικό και αν σας φαίνεται χάρηκα και για μένα που τόλμησα. (τι σου είναι η ψυχολογία τελικά ε; η ελπίδα και μόνο μπορεί να σου αλλάξει όλο σου το γίγνεσθαι)
    Ηρθε λοιπόν Ο Σεπτέμβρης και πήγα στην ψυχολόγο. Έτρεμα βέβαια αλλά δε με ένοιαζε. Μου άρεσε το γεγονός οτί μπορούσα να μιλάω σε έναν άνθρωπο δείχνοντας επιτέλους ότι ναι τρέμω, έχω άγχος και φοβάμαι.
    Η ψυχολόγος ήταν μια πάρα πολύ γλυκειά και οικεία φιγούρα η οποία με βοήθησε να αισθανώ πολύ άνετα. Μου είπε ότι θα κάνουμε γνωσιοσυμπεριφοριστική θεραπεία δηλ. ψυχανάλυση και ταυτόχρονα ασκήσεις απευαισθητοποίησης. Δεν έβλεπα την ώρα. Το κόστος βέβαια ήταν μεγάλο και με βοηθούσαν οι γονείς μου αφού εγώ τότε δεν δούλευα. Μιλήσαμε για τα παιδικά μου χρόνια, της είπα για όλα μου τα παιδικά τραύματα, το περιβάλλον μου, τις εμπειρίες μου, της μίλησα για τη ζωή μου και για κάποια πράγματα που δεν είχα μιλήσει ποτέ σε κανένα. Είχα ενθουσιαστεί. Ξεκίνησα ταυτόχρονα να ψάχνω για δουλειά. Αυτή τη φορά θα έβρισκα μια πραγματική δουλειά. Και λέγοντας πραγματική δουλειά εννοώ σε μια εταιρεία, που σου παρέχει σωστή εκπαίδευση, εξειδίκευση, ασφάλεια, σωστή οργάνωση και διάρθρωση, και τέλος προοπτική για συνεργασία σε βάθος χρόνου. Απάντησα λοιπόν σε μιαν αγγελία όπου με κάλεσαν για συνέντευξη. Πριν την πρώτη συνέντευξη έτυχε να έχω συνεδρία και η ψυχολόγος με βοήθησε πάρα πολύ σε αυτό. Φοβόμουν μεν αλλά ήταν σα να είχα ντοπαριστεί. Με εξέτασαν σε πρακτικό επίπεδο και μου είπαν ότι ήθελαν νε με ξαναδούν. Στη δεύτερη συνέντευξη έδωσα ρεσιτάλ. Η κυρία ήταν ανώτερο στέλεχος και έδειξε πάρα πολύ ευχαριστημένη από την απόδοσή μου. Δεν πίστευα και εγώ ότι τα πήγα τόσο καλά. Με κάλεσαν και για τρίτη συνέντευξη με ένα ανώτατο στέλεχος όπου και εκεί τα πήγα αρκετά καλά. Βγαίνοντας από το γραφείο της έκανα μια γκάφα με την πόρτα αλλά το χειρίστηκα με αστείο τρόπο και γέλασε και εκείνη. Πόσο καλά ένιωθα! Μετά από λίγες ημέρες με ενημερωσαν ότι προσλαμβάνομαι. Εκτός από το δικό μου ενθουσιασμό, χάρηκαν και όλοι οι δικοί μου άνθρωποι. Η ψυχολόγος μου ήταν κατενθουσιασμένη.
    Και πήηηηηηηηηηηγα. Η πρώτη ημέρα ήταν αναγνωριστική. Με ενημέρωσαν μου έδειξαν τους χώρους και έκατσα λίγες ώρες. Την επόμενη με έστειλαν σε ένα υποκατάστημα όπου θα έκανα την εκπαίδευσή μου. Η δουλειά ήταν απαιτητική, ήθελε πολύ διάβασμα, ταχύτητα και ταυτόχρονο χειρισμό διαφορετικών ζητημάτων. Επειδή είχε να κάνει με εξυπηρέτηση κοινού σε ιατρικό χώρο δεν υπήρχαν περιθώρια λάθους καθώς επίσης δεν επιτρεπόταν για λόγους prestige να δείχνεις ότι είσαι καινούριος. Το περιβάλλον δεν ήταν καθόλου οικειο και φιλικό τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Γύριζα σπίτι και διάβαζα μέχρι τα ξημερώματα με αποτέλεσμα να μη βρίσκω καθόλου χρόνο να χαλαρώσω και να δω τα πράγματα πιο ψύχραιμα.Τις πρώτες λοιπόν τρεις μέρες ενημερωνόμουν και από την επόμενη εβδομάδα θα άρχιζα να εργάζομαι κανονικά. Το άγχος μου είχε γιγαντωθεί τόσο πολύ που δεν το άντεχα. Η ψυχολόγος μου προσπαθούσε από το τηλέφωνο να με ηρεμήσει λέγοντας μου να αποστασιοποιηθώ συναισθηματικά αλλά εγώ ένιωθα απόγνωση. Νομιζα ότι θα τα κάνω θάλασσα και αυτό θα έχει επιπτώσεις σε κάποιον ασθενή. Μη μπορώντας να αντέξω την ψυχολογική πίεση που ένιωθα από μόνη μου αποφάσισα ξαφνικά να παραιτηθώ. Και το έκανα. Το έκανα πριν καν προσπαθήσω. Έστησα ξαφνικα΄το παραμυθάκι μου και παραιτήθηκα. Είπα τα ανάλογα ψέματα στον καθένα και έφυγα. Προσπάθησα όμως να μην πτοηθώ και συνέχισα να πηγαίνω σε κάποιες συνεντεύξεις πείθοντας τον εαυτό μου ότι η δουλειά αυτή δεν ταίριαζε σε μένα. Βρήκα λοιπόν μια δουλειά η οποία ήταν με σύμβαση έργου η οποία μου άρεσε πάρα πολύ. Μετά από έξι μήνες σταμάτησα τις συνεδρίες γιατί δεν μπορούσα άλλο να πληρώνω την ψυχολόγο και ήθελα να ηρεμίσω λίγο από όλο αυτό. Να κάνω ένα διάλειμμα και να αφήσω τον εαυτό μου για λίγο να συμπεριφερθεί σα να είναι όλα καλά. Ήταν δυο ευτυχισμένα χρόνια, αν και ταυτόχρονα έκανα απόπειρες να βρω άλλες δουλειές μιας και αυτή δεν ήταν μόνιμη με τα ίδια όμως αποτελέσματα. Δυστυχώς ήρθε η ώρα όπου αυτή η δουλειά τελείωσε και είμαι και πάλι άνεργη. Και πάλι νιώθω τα ίδια.
    Το αστείο είναι ότι κατάφερα να εξασφαλίσω την περιβόητη θέση στο δημόσιο αλλά λόγω της κρίσης η πρόσληψη έχει αναβληθεί επ αόριστω και ένας Θεός ξέρει αν και πότε θα γίνει.
    Όλα αυτά δείχνουν ότι μόνο μέσα σε ιδανικές συνθήκες για μένα μπορώ να λειτουργήσω αλλά ένας άνθρωπος πρέπει να έχει τη δύναμη και το θάρρος να ανταπεξέρχεται όπως και αν του έρχονται τα πράγματα γιατί δεν υπάρχουν πάντα οι ευκαιρίες για τέτοιες πολυτέλειες.
    Φυσικά όλα αυτά ήταν το μπαμ αλλά βέβαια υπάρχει και παρελθόν άσχημων εμπειριών
    Συγνώμη για τον καταιγισμό σκέψεων αλλά λυτρώνει.

Page 1 of 2 12 LastLast

Similar Threads

  1. μα γιατι να στεναχωριεμαι τοσο με τις βλακειες των αντρων???
    By Christine in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 135
    Last Post: 10-07-2010, 01:24
  2. δυσμορφοβια?το χουμε πολλοι?εγω γιατι τόσο?
    By afrula in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 41
    Last Post: 13-11-2007, 17:06
  3. ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΚΑΡΔΟΣ Ο ΤΑΣΟΣ???
    By apogoiteumenh in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 17
    Last Post: 10-10-2006, 19:26
  4. Γιατι να είναι τόσο δύσκολες οι σχέσεις ?
    By steve in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 6
    Last Post: 20-09-2006, 23:39

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •