ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ!!!
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 5 123 ... LastLast
Results 1 to 15 of 61
  1. #1
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2006
    Location
    ΑΘΗΝΑ
    Posts
    719

    ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ!!!

    Αλήθεια πόσο αποτελεσματικοί στην υποστήριξη των <<πελατών-ασθενών >> τους πιστεύετε ότι μπορούν να είναι οι εν ενεργεία ψυχολόγοι και ψυχίατροι οι οποίοι έχουν ιστορικό ψυχικών διαταρραχών (π.χ κατάθλιψη, διπολική διαταρραχή, κρίσεις πανικού κτλ) σε προσωπικό επίπεδο? Ειλικρινά πάντα με απασχολούσε αυτό, όπως επίσης εάν θα έχουν μελλοντικά τη δύναμη να σηκώσουν το ψυχολογικό βάρος του επαγγέλματός τους. Εάν ναι κατά πόσο είναι πιθανό κάποιες συνεδρίες ασθενών που θα <<ξυπνήσουν>> προσωπικά τους βιώματα , να ενεργοποιήσουν τις ίδιες ψυχολογικές διαταρραχές που είχαν στο παρελθόν τους? Δεδομένου του ιστορικού τους , η επαγγελματική δράση τους στο χώρο αυτό μήπως τελικά γίνει καταστροφική για την περετέρω τους ύπαρξη ως οντότητες? Συχνά αναρωτιέμαι μιας και οι ψυχικοί λειτουργοί με τέτοιο ιστορικό δεν είναι λίγοι..με αποτέλεσμα να προβληματίζομαι για το αν πέρα από τις γνώσεις τους θα έπρεπε τελικά να στραφούν προς άλλον επαγγελματικό για την προσωπική τους επιβίωση.
    Περιμένω με αγωνία τις απόψεις σας και ιδιαίτερα όσων ανήκουν στον χώρο κλινικήςψυχολογίας-ψυχιατρικής ......

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    May 2006
    Posts
    13,014
    Πιστευω οτι θα ειναι καλοι στην δουλεια τους.Οπως ενας καρδιολογος με προβληματα στην καρδια.Θα ειναι παντοτε ενημερωμενοι για τις εξελιξεις στον χωρο και θα εχουν τις εμπειριες να καταλαβουν την παθηση.
    Για καποιον α ή β μπορει να φαινεται οτι μιας και ο γιατρος δεν στεκει τοσο καλα πως ειναι δυνατον να με βοηθησει? αλλα για αυτους που εχουν εμπειρια απο το τι μπορει να κανει μια ψυχικη παθηση θα δειξουν μεγαλυτερη εμπιστοσυνη μιας και θα υπαρχει καλυτερη κατανοηση.Απο την αλλη μπορει και να μην ειναι καλοι στην δουλεια τους μιας και εκτος απο την παθηση εξαρταται και απο τον καθε ανθρωπο ποσο νοιαζεται για τον συνανθρωπο του.
    Οσο για το βαρος που θα σηκωσουν οι ιδιοι δεν ξερω.Δεδομενου οτι πολλοι σπουδαζουν για να μπορεσουν να βοηθησουν πιο αποτελεσματικα και τον εαυτο τους, δεν ξερω κατα ποσο ειναι υγιες για αυτους να ασχοληθουν τοσο πολυ με την ψυχικη τους διαταραχη.Ειναι καπως υποχονδριο η τοση ενασχοληση.
    Αλλα ισως να το κανουν και για διαφορετικους λογους γιατι πραγματι ενδιαφερονταν ή αρχισαν να ενδιαφερονται για το αντικειμενο της ψυχολογιας-ψυχιατρικης μετα την \"περιπετεια τους\",θελουν να βοηθησουν κοσμο και τους θαυμαζω που βρηκαν καποιο αντικειμενο να αφιερωσουν τον εαυτο τους σε αυτο.
    Για να μη μακρυγορω το ρεζουμε κατ\'εμε ειναι οτι δεν ειναι υγιες να ασχολειται καποιος τοσο πολυ με το προβλημα του.
    Αλλα αν μπορουσα θα το εκανα και εγω.
    [COLOR=#0000cd][SIGPIC][/SIGPIC]Εκφραζω προσωπικες αποψεις χωρις να ειμαι ειδικος.[/COLOR]

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2004
    Posts
    187
    [quote]Originally posted by olga_soul
    Αλήθεια πόσο αποτελεσματικοί στην υποστήριξη των <<πελατών-ασθενών >> τους πιστεύετε ότι μπορούν να είναι οι εν ενεργεία ψυχολόγοι και ψυχίατροι οι οποίοι έχουν ιστορικό ψυχικών διαταρραχών (π.χ κατάθλιψη, διπολική διαταρραχή, κρίσεις πανικού κτλ) σε προσωπικό επίπεδο?
    Ολγα,
    ενας επαγγελματιας ψυχικης υγειας ο οποιος αντιμετωπιζε στο παρελθον συναισθηματικες η αγχωδεις διαταραχες ειναι πιθανον να το εχει ξεπερασει αλλα οταν αναφερομαστε σε ψυχωσεις και διπολικη διαταραχη τοτε δεν μπορουμε να αναφερομαστε στο παρελθον. Τα δυο τελευταια ειναι δυο καταστασεις που δυστυχως εχουν να κανουν με κληρονομικοτητα αρα και γονιδια -και το ξερω πως πολλοι θα διαφωνησουν εδω δινοντας μεγαλη βαρυτητα και στο περιβαλλον-. Τυχαινει να γνωριζω δυο ψυχιατρους εναν με σχιζοφρενεια και εναν με διπολικη διαταραχη. Ο πρωτος δεν ειναι καθολου αποτελεσματικος απο την αποψη οτι το μονο που κανει καλα ειναι να υποστηριζει την παρανοια απο την οποια διακατεχεται κι ο ιδιος. Για την δευτερη μετα απο επανηλειμενες αποπειρες αυτοκτονιας και πανω απο 5-6 βιβλια για το πως πρεπει να παιρνουν οι διπολικοι τα φαρμακα τους, τη θεραπεια να ακολουθουν και τη συσχετιση των δυο παραπανω για ενα ολοκληρωμενο αποτελεσμα ναι μεν βοηθαει πολυ κοσμο με αυτον τον τροπο αλλα οι σχεσεις και οι συνεργασιες της με τους συναδελφους ειναι δυσκολες και δυστροπες λογω της ασταθειας στη διαθεση της.
    Ειναι βεβαια διαφιρετικο να εχεις προσωπικο ιστορικο και διαφορετικο οικογενειακο ιστορικο. Στην πρωτη περιπτωση κατα ενα μεγαλο ποσοστο δεν εισαι σε θεση να εισαι απολυτα βοηθητικος στους πελατες- ασθενεις. Στη δευτερη εχεις μεγαλες ευαισθησιες απεναντι σ αυτους τους ανθρωπους οταν ενα ατομο της οικογενειας σου ξερεις οτι υποφερει. Αρα κατα βαση ψαχνεις να βοηθησεις τους αλλους με την προοπτικη οτι μπορει να βοηθησεις και τον συγγενη σου.

    Εάν ναι κατά πόσο είναι πιθανό κάποιες συνεδρίες ασθενών που θα <<ξυπνήσουν>> προσωπικά τους βιώματα , να ενεργοποιήσουν τις ίδιες ψυχολογικές διαταρραχές που είχαν στο παρελθόν τους? Δεδομένου του ιστορικού τους , η επαγγελματική δράση τους στο χώρο αυτό μήπως τελικά γίνει καταστροφική για την περετέρω τους ύπαρξη ως οντότητες?

    Εδω παιζει κατα πολυ ο παραγοντας περιβαλλον. Ακομα κι οταν δεν εχεις καποια διαταραχη σε καποιο βαθμο αλλωτε μεγαλυτερο -οταν εισαι νεος στο χωρο- και αργοτερα λιγοτερο- οταν εχει ψηθει επηρεαζεσαι απ αυτα που λεει ο πελατης ασθενης. Νιωθεις καποια λυπη για την κατασταση που βρισκεται ειδικα αν ο αλλος επιμενει και δεν παει αλλο και σχεδιαζει να δωσει ενα τερμα στη ζωη του η βρισκεται σε απογνωση, οξυ ψυχωσικο επεισοδιο και παραλυρει τοτε τα ορια της λογικης συμπιεζονται αρνητικα για τον ειδικο. Αν οι συνεδριες ξυπνησουν βιωματα και διαταραχες του παρελθοντος η γνωμη μου ειναι οτι πρεπει να αποσυρθει. Θελει γερο στομαχι και νευρα αυτη η δουλεια. Χανεις κατα μεγαλο μερος τη σταθεροτητα σου σαν επαγγελαματιας και η κριση σου αλλοιωνεται. Αρχιζεις να συμπασχεις και αυτος δεν ειναι ο ρολος του ειδικου. Συγκεκριμενα μια ασθενεις που ειχε συμμετασχει σε πολλες ερευνες αυτοκοτονησε πολυ προσφατα. Ηταν αυτοκτονικη και κατηγορουσε τον γιατρο της οτι δεν της εδινε σημασια. Οταν τελικα μετα απο απειρες αποπειρες τα καταφερε η ομαδα του γιατρου επεσε σε βαθεια καταθλιψη και οι μισοι εφυγαν με αδεια. Αρα ενα γεγονος ξυπνησε συμπτωματα αναλογα με αυτα που ειχε η ασθενης χωρις κανεις απ αυτους να εχει προσωπικο/ οικογενειακο ιστορικο. Μια συναδελφος γυρισε στην χωρα της με ψυχωσικο επεισοδιο και ολοι αμφιβαλλουν οτι θα ξαναδουλεψει. Εργαζοταν χρονια με ψυχωσικους ερευνητικα και θεραπευτικα.
    Σαν ειδικοι λοιπον εχουμε υποχρεωση να κανουμε τον πελατη ασθενη καλα. Σε αντιθεση με αλλους γιατρους-θεραπευτες εχουμε να κανουμε με τον ανθρωπο σαν ψυχικη οντοτητα και οχι τοσο σαν βιολογικη. Δηλαδη σπανια αυτος που θα σπασει το ποδι του η θα κανει εγχειρηση καρδιας ειναι δυστροπος, καταθλιπτικος, μανιακος, αγχωδης, ψυχωσικος και παρανοικος. Ειναι πολυ πιο συνεργασιμος και λιγοτερο απαιτητικος. Μαλλον γιατι η θεραπεια εξαρταται κατα μεγαλυτερο μερος απο τον γιατρο και οχι απο τον ασθενη ενω στην ψυχιατρικη και την ψυχολογια ο ασθενης εχει μεγαλο μερος της ευθυνης. Αν δεν θελει να αλλαξει τις συμπεριφορες και τις σκεψεις του, αν δεν θελει να συνεργαστει τοτε κατα μαθηματικη ακριβεια ο γιατρος ειναι αδιαφορος, αναισθητος αναποτελεσματικος. Αυτο ομως δημιουργει προβληματα στους γιατρους. Οι ψυχωσικοι μου λενε συχνα \'ο ταδε ψυχιατρος ειναι τρελλος γιατι εγω εχω λεφτα στην ελβετια η η γυναικα μου με απαταει και δε με πιστευει\'. Οι καταθλιπτικοι λενε \'δε μου δινουν σημασια δε με καταλαβαινουν μου εδωσαν ενα φαρμακο και τελειωσε\'. Και οι γιατροι στο τελος λενε \'τελικα ποιος εχει δικιο\'. Κι αν ολα αυτα τα απανωτα σε συνδυασμο με τα οποια αλλα οικογενειακα, οικονομικα και κοινωνικα που ολοι μας καποια στιγμη αντιμετωπιζουμε στη ζωη μας και δεν καταπολεμουνται αλλα συσωρευονται οδηγουν στην διαταραχη και τη μη αποτελεσματικοτητα του θεραπευτη.


    Συχνά αναρωτιέμαι μιας και οι ψυχικοί λειτουργοί με τέτοιο ιστορικό δεν είναι λίγοι..με αποτέλεσμα να προβληματίζομαι για το αν πέρα από τις γνώσεις τους θα έπρεπε τελικά να στραφούν προς άλλον επαγγελματικό για την προσωπική τους επιβίωση.

    Δεν ξερω αν ειναι η πλειοψηφια η η μειονοτητα. Αλλα παιζει ρολο η εναρξη των συμπτωματων και το ειδος της διαταραχης, η σοβαροτητα της καταστασης και το ποσο εχουν επιγνωση της καταστασης. Επισης εχει σημασια αν καποιος ειναι διαταραγμενος γενικα -δηλαδη ανισορροπος- η οντως χρηζει ιατρικης παρακολουθησης. Διοτι ο καθε ανθρωπος εχει βιωσει και αγχος και καταθλιψη και καποια στοιχεια \'διαταραγμενης προσωπικοτητας\' απλά δεν πληρουν τα κριτηρια για ολοκληρωμενη διαγνωση και θεραπεια. Ολοι παιρνανε καποια φαση στη ζωη τους οπου η λογικη και το φυσιολογικο κρινονται και δοκιμαζονται σαν οροι ειδικα στους ειδικους ψυχικης υγειας οπου οι αποψεις και οι συμπεριφορες κοντραρονται εντονα για το τι ειναι σωστο και λαθος, καλο και κακο, αποτελεσματικο η μη.
    Το ειπα και παραπανω οτι πολλοι διαλεγουν να δραστηριοποιηθουν σ αυτο το χωρο λογω της ευαισθησιας τους απεναντι στους ασθενεις με παρομοιες διαταραχες. Καποιοι μαλιστα πιστευουν πως αμα δεν το ζησεις απο πρωτο χερι δεν μπορεις να καταλαβεις τι βιωνει ο αλλος. Εγω ανηκω στην κατηγορια που απλα μ ενδιαφερει η ερευνα και ο συνδυασμος περιβαλλοντος, κληρονομικοτητας, προδιαθεσης, διαταραχης. Εστω και μικρη στην ηλικια εχω αρκετη πειρα γιατι επεσα στις βαριες διαταραχες και καταλαβα πως παρολη την προσπαθεια καποια πραγματα δεν λειτουργουν καλα. Δεν κατηγορω ουτε τους ασθενεις ουτε τους γιατρους. Ειναι η φυση της ασθενειας που μπορει να κανει τον ειδικο ευαλωτο σε πανικο, καταθλιψη και αγχος οχι μονο λογω του πελατη αλλα κυριως γιατι απο καποιο σημειο τελειωνουν οι λεξεις και δεν μπορεις να δωσεις απαντησεις για ολα. Αρα αμφισβητεισαι σαν επαγγελματιας η αμφισβητειται η επιστημη?
    Πολλοι βεβαια ψυχολογοι και ψυχιατροι επισκεπτονται καποιον απο το συναφι τους για πιο ελαφριας μορφης διαταραχες η προσπαθουν να κανουν με βαση αυτα που ξερουν καλα τον εαυτο τους. Οι ψυχαναλυτες εχουν μονιμως αναλυτη τον οποιο επισκεπτονται και ειναι κανονας απ οσο γνωριζω. Καποιοι αλλοι εχουν γινει κυνικοι και αναισθητοι απεναντι σε οτι βλεπουν και απλα υιοθετουν μια πολυ αδιαφορη συμπεριφορα απεναντι στις οποιες διαταραχες ως τροπο αμυνας και θωρακισης λεγοντας πως οκ απλα συμβαινει η οτι δεν μπορω εγω να τους σωσω ολους η να αρρωστησω εγω για να γινουν αυτοι καλα, ενα ειδος ανοσιας. Νομιζω λοιπον πως το ιστορικο των ειδικων δεν ανηκει στο μακρυ παρελθον. Οι ψυχικες ασθενειες ειναι ο τεταρτος λογος δυσλειτουργιας στον κοσμο αρα δε θα μπορουσαν να προοδευσουν και πολυ. Καπου στη μεση το επαθαν. Αν παλι εχουν ιστορικο οικογενειακο και ειναι ευαισθητοποιημενοι και ευαλωτοι τοτε το περιβαλλον θα τους ενεργοποιησει πολλα που με καποιο αλλο επαγγελμα μπορει και να την γλιτωναν εφοσον οι στρεσογονοι και αλλοι παραγοντες μπορει να μην ηταν παροντες.
    Αρα τελικα ο γιατρος μπορει να χρειαζεται εναν αλλο γιατρο για να τον σωσει απο το μενος των ασθενων- πελατων?

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2006
    Location
    ΑΘΗΝΑ
    Posts
    719
    Ναι Τέσσα μου κατανοώ τις απόψεις σου. Αυτό που πραγματικά όμως με προβληματίζει και έγραψα το εν λόγο post είναι είναι η περετέρω στάση του ασθενή σε μελλοντική πτώση του θεραπευτή του ο οποίος πίστευε εξ αρχής ότι θα μπορούσε να ξεπεράσει τα αρνητικά του βιώματα και τις όποιες ψυχολογικές διαταρραχές μπορεί να εκδήλωσε στο παρελθόν , για να ασκήσει επαγγελματικά τις γνώσεις του στην ψυχιατρική και ξαφνικά βρίσκεται προς έκπληξή του ο ασθενής στην κατάσταση του θεραπευτή να αποσύρεται ξαφνικά από τις συνεδρίες τους εξ\'αιτίας <<προβλημάτων>> που ξύπνησαν πάλι.... Αρκεί να αναφέρω το πώς ένιωσα εγώ όταν βίωσα περιστατικό όπου ο ψυχίατρός μου που τον χρειάστηκα μετά από 5 χρόνια , καλώντας τον σε κατάσταση άμεσης ψυχικής ανάγκης ,έμαθα ότι πέθανε από καρδιακό επεισόδειο (που στο κάτω κάτω ήταν κάτι παθολογικό). Ειλικρινά δεν θέλω να σκεφτώ τη θέση ενός καταθλιπτικού ασθενή που ζητά βοήθεια από το γιατρό του , για τον οποίο μαθαίνει μετά από 2 χρόνια ότι έπεσε σε βαριά κατάθλιψη. Καταλαβαίνεις λοιπόν τους προβληματισμούς μου. Εκτός των άλλων κάνει τον ή τους ασθενείς έμμεσους ενόχους επανα-εμφάνισης του ιστορικού του (αν υποβόσκει) και λογικό είναι να δημιουργηθούν περεταίρω τύψεις ή επιδίνωση των συμπτωμάτων τους , μιας και θα νιώσουν άμεσοι ένοχοι της δημιουργίας ψυχικών προβλημάτων...στον ίδιο τους τον θεραπευτή!!!

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2006
    Location
    στα νώτα μου
    Posts
    1,559
    Δηλαδή ο θεραπευτής δεν έχει δικαίωμα στην κατάθλιψη και στην πάσης φύσεως ψυχική ασθένεια;;
    Κ κάποιος που έχει νοιώσει στο πετσί του τι σημαίνει ψυχική ασθένεια στερείται του δικαιώματος να γίνει θεραπευτής;;
    ...

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2006
    Location
    ΑΘΗΝΑ
    Posts
    719
    Και βέβαια Βασίλη μου ο κάθε θεραπευτής έχει δικαίωμα στην ψυχική ασθένεια. ʼνθρωπος δεν είναι? Βιώματα δεν έχει? ʼλλωστε εάν δεν το θεωρούσα πιθανό το σενάριο προς τί η εκδήλωση του προβληματισμού μου? Δεν αναφέρομαι στο δικαίωμα για την εκτέλεση του επαγγέλματος του, αλλά στην αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών του σε δύσκολες καταστάσεις ασθενών , στις οποίες εάν και αυτός υποτροπιάσει δεν θα μπορέσει να βοηθήσει δραστικά και αντικειμενικά όπως ίσως θα ήθελε και ο ίδιος. Καθαρά πρακτικά το βλέπω ...μάλλον αλλιώς ερμήνευσες την απορία μου..
    Ο προβληματισμός μου συνεχίζει να παραμένει ....

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    May 2006
    Posts
    310
    νομίζω ότι είχα μια τέτοια εμπειρία.
    όμως δεν είχα απευθυνθεί επαγγελματικά σ\' αυτόν. είμαστε φίλοι, και η μέριμνά του για μένα ήταν αποτελεσματική. σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου με βοήθησε ως ψυχολόγος που ήταν. σε κάποια στιγμή όμως, που έπρεπε να βοηθήσω εγώ σε μια γραφειοκρατική διαδικασία, και δεν τα κατάφερα, εκείνος θεώρησε ότι δεν ήθελα να το κάνω. συνεπεσε εκείνη την εποχή να κινδυνέψω και να βρεθώ στην εντατική για ένα μεγάλο διάστημα, και να νοσηλευτώ για τρεις μήνες περίπου. όταν βγήκα από το νοσοκομείο και του τηλεφώνησα, μου είπε πως με συγχωρεί για το κακό που του έκανα (ουσιαστικά που δεν τα κατάφερα να βοηθήσω σε μια διαδικασία), αφού ο ίδιος ο θεός με τιμώρησε γι\'αυτό.
    έμεινα άναυδη. κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. σκέφτομαι πως θα μπορεί να ωφελήσει πολύ κόσμο, μα θα είναι πάντα έτσι; του το εύχομαι γιατί δεν έχω πάψει να τον αγαπώ. ως φίλος μου είχε προσφέρει πολλά.

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2006
    Location
    στα νώτα μου
    Posts
    1,559
    Ο Νίτσε έλεγε πως κάποιοι άνθρωποι μερικές φορές δεν μπορούν να σπάσουν τα δικά τους δεσμά κι όμως μπορούν να λυτρώσουν τους φίλους τους.
    Ο Γιουνγκ πίστευε πως μόνο ο πληγωμένος θεραπευτής μπορεί να θεραπεύσει πραγματικά.
    Όσο για την ιδανική θεραπευτική σχέση έλεγε πως συνέβαινε όταν ο θεραπευόμενος έφερνε το γιατρικό για την πληγή του θεραπευτή.

    όταν βλέπεις κάποιον να υποφέρει από αυτό που κάποτε υπέφερες εσύ [ή υποφέρεις ακόμα] δεν νομίζω πως μπορείς να υποτροπιάσεις...τουλάχιστο� � όχι όσον καιρό θα είσαι σε επαφή με τον πρώτο και όσο αυτός θα σε χρειάζεται και όσο θα νοιώθεις πως μπορείς να τον βοηθήσεις...πέρασα μέσα από αυτήν τη διαδικασία κ το μόνο που κέρδισα ήταν ενέργεια....είναι τρομερή αυτού του είδους η αλληλεπίδραση...

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2006
    Location
    ΑΘΗΝΑ
    Posts
    719
    Ναι Βασίλη μου εσύ κέρδισες και ήταν κάτι το θετικό, αλλά εγώ στέκομαι σε πάρα πολλά περιστατικά ασθενών των οποίων οι εμπειρίες δικαιολογούν τους προβληματισμούς μου οι οποίοι γεννήθηκαν από υπαρκτά περιστατικά ανα τον κόσμο (που να σου πω εμπειρίες ατόμων από το διεθνή ψυχολογικό forum που ήμουν γραμμένη χρόνια και θα καταλάβεις...). Αν δεν υπήρχαν περιστατικά , δεν θα υπήρχε και για μένα λόγος να προβληματιστώ σε πρακτικό λειτουργικό επαγγελματικό επίπεδο...

    Τι-ποτέ μου όντως χοντρή φάση αυτή που έγινε...τί να πω ειλικρινά.....:o

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2006
    Location
    στα νώτα μου
    Posts
    1,559
    που να μου πεις...πες μου...

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2006
    Posts
    139
    \"Και λεγε λεγε, λεγε λεγε, ο χριστιανος μπερδευτικα απ τα πολα σου λεγε λεγε χωρις να φταιω μπλεχτικα\" Διονυσιου (ο μπαμπας). τι να πω και εγω τωρα....

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2006
    Location
    ΑΘΗΝΑ
    Posts
    719
    Νάσο τί λές μωρέ? ..αχ πάλι κοπάνησες Heineken ??? και στο είπα βρε ότι σου ξυπνάει ντέρτια...Αχ δεν με ακούς..χι...χι:D

    Βασίλη μου τί να σου πρωτοπώ βρε? Έχω γεμίσει με τέτοια περιστατικά στο phobic awareness....Πανεπιστημιακός ψυχίατρος ......και κρίσιμη συνεδρία με καταθλιπτικό με συνυπάρχουσα αγοραφοβία και χρόνια χρήση αντιψυχωτικών όπως έλεγε φαρμάκων ...να καταρρέει ξαφνικά μπροστά του έπειτα από την 20η συνεχόμενη συνεδρία, παθαίνοντας κυριολεκτικά σοκ ο ασθενής από όσα μου έλεγε και αναγκαστικά άλλαξε γιατρό!!!
    Και άλλα πολλά τέτοια μου έχουν πει με πιο χοντρά περιστατικά.... Στο forum δε αυτό μιλάνε ασθενείς από όλον τον κόσμο..οπότε έστω και 1 να ήθελε να δημιουργήσει εντυπώσεις το καταλαβαίνω...αλλά τα περιστατικά τέτοιου τύπου ήταν πολλά ρε συ τα 6 χρόνια που μίλαγα με διάφορα άτομα ανα τον κόσμο.
    Να γιατί άρχισα να προβληματίζομαι με τον καιρό......

  13. #13
    Administrator
    Join Date
    Dec 2003
    Location
    Θεσσαλονίκη
    Posts
    1,033
    Εξαιρετικό θέμα Ολγα!

    Μια αλήθεια είναι ότι οι μισοί άνθρωποι που επιλέγουν να μπουν σε μια πανεπιστημιακή σχολή ψυχολογίας, το κάνουν γιατί ονειρεύονται να σώσουν τον κόσμο.
    Οι άλλοι μισοί, μπαίνουν γιατί θέλουν να σώσουν τον εαυτό τους.

    Μια δεύτερη αλήθεια (ίσως απόρροια της πρώτης αλήθειας) είναι ότι οι ψυχολόγοι είναι πρώτοι σε αυτοκτονίες, ανάμεσα σε όλα τα επαγγέλματα.
    Στην ίδια έρευνα, προκύπτει ότι κοντά στους ψυχολόγους, ψηλά σε αυτοκτονίες βρίσκονται και οι δικηγόροι.

    Η έρευνα αυτή, θα μπορούσε να επιδεχθεί πάμπολες ερμηνείες. Αυτό που είναι αδιαμφισβήτητο, είναι πως όσοι ασχολούνται με τον ευρύτερο χώρο της ψυχικής υγείας, χρειάζεται να έχουν ένα υποστηρικτικό πλαίσιο, τέτοιο που θα τους προστατέψει από τους επικίνδυνους ψυχικούς κραδασμούς που φέρουν όλα τα ψυχολογικά προβλήματα και η δυστυχία με την οποία καθημερινά έρχονται σε επαφή.

    Το υποστηρικτικό αυτό πλαίσιο, χονδρικά, έχει δύο συνιστώσες.
    1. προσωπική θεραπεία
    2. εποπτεία.

    Δυστυχώς, υπάρχουν ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις που δεν δίνουν σημαντική βαρύτητα στην προσωπική θεραπεία του θεραπευτή. (πχ γνωσιακές, συμπεριφορικές ψυχοθεραπευτικές προσεγίσεις).
    Στον αντίποδα, υπάρχουν προσεγγισεις που θεωρούν ότι για να γίνει κάποιος αληθινά καλός θεραπευτής, πρέπει πρώτιστα να δουλέψει τα δικά του σκοτεινά κομμάτια και όλες τις εμπειριες του παρελθόντος που μοιάζει να είναι -ακόμη- ανοικτές πληγές, κύκλοι που δεν έχουν κλείσει.
    Τέτοιες προσεγγίσεις είναι οι ψυχοδυναμικές, οι ανθρωποκεντρικές κτλ)


    Originally posted by olga_soul
    Εάν ναι κατά πόσο είναι πιθανό κάποιες συνεδρίες ασθενών που θα <<ξυπνήσουν>> προσωπικά τους βιώματα , να ενεργοποιήσουν τις ίδιες ψυχολογικές διαταρραχές που είχαν στο παρελθόν τους?
    Στην προσωποκεντρική προσέγγιση του Carl Rogers, μια από τις 3 θεραπευτικές συνθήκες, είναι η congruence (γνησιότητα, αυθεντικότητα).
    Η congruence, χωρίζεται στην στην expressed (εκφραζόμενη) και στην felt (αισθανόμενη) congruence.
    Η \"εκφραζόμενη\" έχει να κάνει με τα συναισθήματα που φέρνει ο θεραπευτής στην συνεδρία.
    Η αισθανόμενη έχει να κάνει με τα συνιασθήματα που ανακινούνται στον θεραπευτή μέσα σε μια συνεδρία και με αφορμή το θέμα που φέρνει ο πελάτης (Κατά την προσωποκεντιρκή προσέγγιση, δεν υπάρχουν ασθενείς αλλά πελάτες)

    Όταν λοιπόν ο θεραπευτής αντιλαμβάνεται ότι με όσα συμβαίνουν στην συνεδρία με κάποιον πελάτη, ανακινούνται μέσα του έντονα συναισθήματα από παλιές δικές του εμπειρίες που δεν έχουν κλείσει, τότε οφείλει να πάει τα όσα πυροδοτήθηκαν να τα δουλέψει στην προσωπική του θεραπεία ή με τον επόπτη του. Εάν δεν το κάνει αυτό, τότε αυτά τα συναισθήματα θα έρχονται και θα ξαναέρχονται στη συνεδρία με τον πελάτη και θα είναι σαν τα παράσιτα στο ραδιόφωνο, που δεν σου επιτρέπουν να ακούσεις αυτό που συμβαίνει και άρα να βοηθήσεις αληθινά. Η θεραπεία με τον συγκεκριμένο πελάτη, είναι σχεδόν καταδικασμένη να αποτύχει.

    Για όλα τα παραπάνω, αισθάνομαι πιο ασφαλής όταν γνωρίζω ότι ο θεραπευτής έχει κάνει προσωπική θεραπεία, κάνει συνεδρίες εποπτείας ακόμη και αν έχει σημαντική επαγγελματική εμπειρία. Το να μπορεί ο θεραπευτής να αναγνωρίσει την προσωπική του ευθύνη και να δουλέψει τα δικά του κομμάτια μοιάζει να αποτελεί μια κάποιου είδους εγγύηση ότι θωρακίζει τον εαυτό του, ότι δε θα καταρρεύσει και άρα ότι θα μπορεί να είναι υποστηρικτικός/αποτελεσματικός στη δουλειά του.

    ΥΓ. Ολγα, θα μεταφέρω το θέμα στο φόρουμ \"γενικά\" μιας και το φόρουμ στο οποίο το έβαλες, αφορά μόνο θέματα της ιστοσελίδας (τεχνικά θέματα, προτάσεις κτλ)
    Το φόρουμ αυτό, δεν υποκαθιστά τη θεραπεία με τον ψυχολόγο ή τον γιατρό σας. Απευθυνθείτε σε ειδικό, αν κάνετε σκέψεις που μπορούν να αποδειχθούν επικίνδυνες για τον εαυτό σας ή τους άλλους.

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2006
    Location
    στα νώτα μου
    Posts
    1,559
    \"Οι άλλοι μισοί, μπαίνουν γιατί θέλουν να σώσουν τον εαυτό τους.\"
    Χμ...

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2006
    Location
    ΑΘΗΝΑ
    Posts
    719
    Νικόλα μου σε ευχαριστώ για την δημιουργική σου παρέμβαση και για την δημόσια παράθεση επιστημονικών δεδομένων που ειλικρινά αγνοούσα...
    Χαίρομαι που βρήκες και εσύ αλλά και άλλα μέλη εδώ το θέμα που άνοιξα ενδιαφέρον , μιας και είναι κάτι που απασχολεί πολλούς δέκτες - ψυχικά πάσχοντες και μή, σε όλο τον κόσμο από όσα έχω βιώσει σε επίπεδο παγκόσμιας διαδραστικής επικοινωνίας.
    Κάποια στιγμή έφερα δε στη φαντασία μου το σενάριο χωρίς να το έχει επιδιώξει ο ασθενής...να έχει αρρωστήσει τον ψυχολογικό κατά τις πεποιθήσεις του λυτρωτή γιατρό του!
    Σίγουρα εμένα πάντως δεν θα ήθελα να μου προκύψει τέτοιο περιστατικό!

Page 1 of 5 123 ... LastLast

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •