Οταν ολοι οι ανθρωποι φαινονται ιδιοι.

[deleted-member30-03]

αυτο το θεμα δεν ηξερα που ταιριαζει, οποτε το εκανα εδω γιατι ετσι εκρινα.

οταν ολοι οι ανθρωποι σου φαινονται ιδιοι, τι μπορεις να κανεις για να ξεχωρισεις εστω ενα ατομο απ'το σωρο ?
πως μπορεις να δεις εστω ενα με καλο ματι, ειδικα οταν οι συμπεριφορες τους μοιαζουν προβλεψιμες και νιωθεις να τις εχεις ξαναζησει ?

κανω προσπαθεια να δω γενικα εστω ενα οτι αξιζει και δεν εχει αρνητικα, να δωσω ευκαιρια μπας και συμπαθησω, αλλα δυσκολευομαι. ακομα κι αν φαινεται να εχουμε κοινα (σπανιο) και να μπορουν να γινουν φιλοι μου ετσι ωστε να πουμε κατι παραπανω (για παραδειγμα ο τυπος που εχει το βιντεοκλαμπ και γουσταρει κι αυτος σπλαττερ), κατι με πιανει κι αδιαφορω σαν να μην νιωθω, λες και δεν εχω αναγκη ουτε απο φιλους, ουτε μπορει να μου φανουν ξανα χρησιμοι.

εχω τη ταση να γενικευω -οπως θα εχετε παρατηρησει- ορισμενες φορες σε μεγαλο βαθμο...
το κανω ακομα και με τον εαυτο μου, ακομα κι αν δεν θελω να ανηκω στην ανθρωποτητα σας.
παραδεχομαι οτι ειμαι κι εγω θυμα της γαμημενης κοινωνιας, αυτης που τοσο μισω και μας θελει ολους ιδιους.
αλλα κατα βαθος κανω κι εγω το ιδιο λαθος και φερομαι σε ολους το ιδιο, γιατι δε μπορω να ξεχωρισω τους ανθρωπους.

ακομα κι αν γνωριζω πως καποιος εχει προβλημα και πρεπει να φερθω καλυτερα ή να προσεχω τι λεω, παλι ξεχνιεμαι και καταληγω να μιλαω ψυχρα σαν να μην εχει τιποτα, σαν να μιλαω στον εαυτο μου (που ετσι κι αλλιως δε νιωθει), ή σε καποιο ντουβαρι το οποιο δε προκειται να αντιδρασει.
φυσικα ολοι σαν φυσιολογικοι ανθρωποι αντιδρανε που τους φερομαι ετσι, με αποτελεσμα να παρεξηγιεμαι και να ξαναμενω μονος (κι οχι αδικα).

ειναι λες και δε μπορω να δειξω καμια ευαισθησια, λες και ειναι ολοι καλυμενοι με ενα πανι που λεει "περαστικοι και μελλοντικοι εχθροι, μη τους εμπιστευτεις δεν αξιζουν". σαν να μου φταινε ολοι, απλα επειδη ειναι ανθρωποι. μονο που δε το κανω σκεφτομενος αυτο, πλεον η κακια μου βγαινει αυθορμητα.

και στους γονεις μου ισως μιλαω ετσι. ζω αναγκαστικα ακομα μαζι τους, δουλεψαν μια ζωη κι ακομα δουλευουν για να μεγαλωσουν την οικογενεια, αλλα εγω ποτε δεν επελεξα να ειμαι μελος αυτης της οικογενειας και να γεννηθω (ειδικα το τελευταιο το εχω βλασφημησει). οταν τσακωνομαι δε, υπαρχουν φορες που το μυαλο μου λειτουργει τοσο γρηγορα, ωστε κατεβαζει καμποσα επιχειρηματα, απλα για να το βουλωσουν. μπορω να αναλυσω τις ασχημες συμπεριφορες των αλλων και να τις μεγενθυνω, οπως και να τους βρω λυσεις, αλλα μοιαζω ανικανος να βρω λυση για τη δικια μου ασχημη συμπεριφορα.

[Γάτος]

Για να τα λες αυτά σίγουρα συμπάθησες κάποτε, σίγουρα είδες μόνο τα θετικά και όχι τα αρνητικά σε κάποιο/α απλά απογοητεύτηκες!!! Έχασες την πίστη, την ελπίδα και σκέφτηκες πως όλοι μα όλοι είναι τα ίδια σκ*τα. Σε ένα μέρος το πιστεύω σίγουρα ένα τεράστιο ποσοστό αποτελείται από πραγματικά κακούς ανθρώπους ή από νορμάλ ανθρώπους που καταλήγουν να συμπεριφιφέρονται άσχημα.

Για να δεις ποιοι είναι καλοί και ποιοι όχι πρέπει να δοκιμάσεις δυστυχώς και όταν δεις προβλέψιμες συμπεριφορές και κινήσεις να διαλέξεις έναν εναλλακτικό δρόμο αυτή τη φορά που όμως θα σε εκφράζει και αυτός. Ένα σημαντικό λάθος είναι πως επιμένουμε με την ίδια τεχνική να παίρνουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Αφού η τεχνική δεν πιάνει (γιατί και η δική σου συμπεριφορά όταν δεις προβλέψιμες κινήσεις είναι προβλέψιμη) δοκιμάζεις και αλλάζεις κάποιο χαρακτηριστικό.

* Αυτό που έχω παρατηρήσει πάντως είναι πως τελικά κάνω καλύτερη παρέα με άτομα που αντιπαθιόμαστε τις πρώτες φορές παρά με άτομα που το παίζουν αγγελούδια και κατά βάθος είναι κακόψυχα και μίζερα άτομα μασκαρεμένα με το πέπλο της καλοσύνης και της αγιότητας.

[3wtiko]

καλημέρα! θα αραδιάσω στο θέμα σου κάποιες σκέψεις μου, αντιλαμβανόμενη ίδιους προβληματισμούς
άλλες φορές όταν συναντάμε τις ομοιότητες , μας είναι αρεστό
και όταν συμβαίνει αυτό το περνάμε ανάλαφρα χωρίς να του δίνουμε μεγάλη σημασία.
όταν όμως οι ομοιότητες μας φέρνουν δυσαρέσκεια,
τότε ο νους με το σκέψιμο, μας ανασύρει τα δυσάρεστα συναισθήματα,
κάθε φορά που προσκρούω σ ένα τέτοιο γεγονός
πρώτα έρχεται η ενόχλληση ότι δεν μπορώ να το αποδεχτώ,
προσπαθώ να μετατοπιστώ ή και να μετατοπίσω τον άλλο που μου το δημιούργησε (που βοήθησε να βγει στην επιφάνεια) να μετατοπιστεί εκείνος,
στις σπάνιες περιπτώσεις με κάποιους που μπορεί να συνδέομαι μαζίτους με κάποια θετικά όπως η φιλία ή οικογενειακοί δεσμοί ,σπάνια μεν ,αλλά γίνεται μια προσπάθεια μετατόπισης να εξομαλυνθεί η σύγκρουση,
στις άλλες περιπτώσεις μετά την ενόχληση έρχεται η απογοήτευση,
απο την μια γιατί εγώ δεν έχω ανοίξει τους οριζοντες της κατανόησης (έλεος πιά λέω αυτή την κατανόηση την έχω κάνει λάστιχο)
απο την άλλη είναι τόσο αμετακίνητη η άλλη πλευρά ,τόσο πολύ εδρεομένη ,που δεν διακρίνω καμιά ελπίδα προσέγκισης,
και σαυτή την περίπτωση παίρνω τα κουβαδάκια μου και παίζω ή μόνη μου ή στην καλύτερη με κάποιους που έχω βρει συμβατότητα (ομοιότητες-ίδια οπτικη)
προσπαθώντας να ισορροπίσει το μέσα μου ,
το καλύτερο νομίζω που έχω καταφέρει είναι να διαχωρίζω την θέση μου,
όμως ,ακόμα δεν έχει τελειώσει αυτό το θέμα για μένα,
ο διαχωρισμός ,το ξεχώρισμα αυτό, δεν με ικανοποιεί σαν άνθρωπο,
την απογοήτευση τότε την θρέφει κι αυτό το κομμάτι που μένει ακόμα ανήσυχο.
όταν κατι είναι δυό κομμάτια (και λιγο λέω ) ποτέ δεν είναι ολοκληρο
όταν το Ον τόχουμε διασπάσει (στο νού μας και στη μικρή αντιληψή μας)
τότε αυτό μάλλον είναι ένα άλλο <ον> δικό μας έργο
και λέω δικό μας γιατί βοήθησαν πολλοι για το διαχωρισμό όπως οι θρησκείες, οι ηγέτες, οι εκπαιδευτές και άλλα τέτοια ανθρώπων έργα να αισθανόμαστε ξεχωριστοί και μόνοι.

[deleted-member30-03]

Για να τα λες αυτά σίγουρα συμπάθησες κάποτε, σίγουρα είδες μόνο τα θετικά και όχι τα αρνητικά σε κάποιο/α απλά απογοητεύτηκες!!! Έχασες την πίστη, την ελπίδα και σκέφτηκες πως όλοι μα όλοι είναι τα ίδια σκ*τα. Σε ένα μέρος το πιστεύω σίγουρα ένα τεράστιο ποσοστό αποτελείται από πραγματικά κακούς ανθρώπους ή από νορμάλ ανθρώπους που καταλήγουν να συμπεριφιφέρονται άσχημα.

σιγουρα συμπαθησα (παλιοτερα εννοειτε ειχα φιλους και ημουν κοινωνικος κανονικα), κι ακομα νιωθω οτι μπορω να συμπαθησω καποιο ατομο, αλλα μονο για λιγο, σχεδον στιγμιαια. οσο κανουμε παρεα και συζηταμε κι ανακαλυπτω τις διαφορες, ειναι σαν να βλεπω τα αρνητικα του σε μεγαλο βαθμο, θαβωντας τα θετικα. ή λες και μου φταιει που ειναι ανθρωπος - αλλος ενας απ'αυτους, κι οπως εχω μαθει οι ανθρωποι (συμπεριλαμβανομενου και του εαυτου μου) ειναι αδυναμα οντα, εγωιστες, κι οχι αξιοι να τους εμπιστευτεις.

Για να δεις ποιοι είναι καλοί και ποιοι όχι πρέπει να δοκιμάσεις δυστυχώς και όταν δεις προβλέψιμες συμπεριφορές και κινήσεις να διαλέξεις έναν εναλλακτικό δρόμο αυτή τη φορά που όμως θα σε εκφράζει και αυτός. Ένα σημαντικό λάθος είναι πως επιμένουμε με την ίδια τεχνική να παίρνουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Αφού η τεχνική δεν πιάνει (γιατί και η δική σου συμπεριφορά όταν δεις προβλέψιμες κινήσεις είναι προβλέψιμη) δοκιμάζεις και αλλάζεις κάποιο χαρακτηριστικό.

ο μονος δρομος που μου ρχεται ειναι του να ξεκοβω τελειως, οσο κι αν εχω αναγκη απο φιλους. ειδικα οταν παρατηρω οτι τελικα δεν εχουμε και τοσα κοινα, μου φαινονται αχρηστοι, σχεδον ανικανοι να καταλαβουν. και με τις σχεσεις μου ειμαι καπως ετσι, μονο που εκει κανω περισσοτερη υπομονη και δεχομαι τη διαφορετικοτητα, γιατι οσο να ναι τη κοπελα την αγαπας, νιωθεις περισσοτερα γι'αυτη, απ'οτι τους φιλους.

* Αυτό που έχω παρατηρήσει πάντως είναι πως τελικά κάνω καλύτερη παρέα με άτομα που αντιπαθιόμαστε τις πρώτες φορές παρά με άτομα που το παίζουν αγγελούδια και κατά βάθος είναι κακόψυχα και μίζερα άτομα μασκαρεμένα με το πέπλο της καλοσύνης και της αγιότητας.

δε ξερω γιατι το λες αυτο, ουσιαστικα κι εγω ειμαι σκατοψυχος και μιζερος, ομως τις περισσοτερες φορες λογο ευγενιας προσπαθω να μη το δειχνω (να μη καταντω αγενης δλδ). στη πορεια μου βγαινουν η ψυχροτητα και ολα.


3wtiko εσενα δε θα σου απαντησω με quote φραση φραση, θα σταθω μονο στο τελευταιο που ειπες. εγω προσωπικα δεν εχω σχεση με πολιτικες παραταξεις και θρησκειες, πλεον με αφηνουν παγερα αδιαφορο, τα βλεπω απλα σαν ανθρωπινα δημιουργηματα που σκοπο εχουν να μαζικοποιησουν τους ανθρωπους ελεγχωντας τις συνειδησεις και τον τροπο ζωης τους.

[claire]

και στους γονεις μου ισως μιλαω ετσι. ζω αναγκαστικα ακομα μαζι τους, δουλεψαν μια ζωη κι ακομα δουλευουν για να μεγαλωσουν την οικογενεια, αλλα εγω ποτε δεν επελεξα να ειμαι μελος αυτης της οικογενειας και να γεννηθω (ειδικα το τελευταιο το εχω βλασφημησει). οταν τσακωνομαι δε, υπαρχουν φορες που το μυαλο μου λειτουργει τοσο γρηγορα, ωστε κατεβαζει καμποσα επιχειρηματα, απλα για να το βουλωσουν. μπορω να αναλυσω τις ασχημες συμπεριφορες των αλλων και να τις μεγενθυνω, οπως και να τους βρω λυσεις, αλλα μοιαζω ανικανος να βρω λυση για τη δικια μου ασχημη συμπεριφορα.

σχετικά με αυτό, πρέπει να διαβάσεις το βιβλίο του dawkins "η περί θεού αυταπάτη". έχει κάποια πράγματα στην αρχή που ίσως σε βοηθήσουν να διώξεις αυτή τη σκέψη. και γενικά ίσως να σε βοηθούσε να μελετήσεις λίγο φιλοσοφία.

[Γάτος]

σιγουρα συμπαθησα (παλιοτερα εννοειτε ειχα φιλους και ημουν κοινωνικος κανονικα), κι ακομα νιωθω οτι μπορω να συμπαθησω καποιο ατομο, αλλα μονο για λιγο, σχεδον στιγμιαια. οσο κανουμε παρεα και συζηταμε κι ανακαλυπτω τις διαφορες, ειναι σαν να βλεπω τα αρνητικα του σε μεγαλο βαθμο, θαβωντας τα θετικα. ή λες και μου φταιει που ειναι ανθρωπος - αλλος ενας απ'αυτους, κι οπως εχω μαθει οι ανθρωποι (συμπεριλαμβανομενου και του εαυτου μου) ειναι αδυναμα οντα, εγωιστες, κι οχι αξιοι να τους εμπιστευτεις.

ο μονος δρομος που μου ρχεται ειναι του να ξεκοβω τελειως, οσο κι αν εχω αναγκη απο φιλους. ειδικα οταν παρατηρω οτι τελικα δεν εχουμε και τοσα κοινα, μου φαινονται αχρηστοι, σχεδον ανικανοι να καταλαβουν. και με τις σχεσεις μου ειμαι καπως ετσι, μονο που εκει κανω περισσοτερη υπομονη και δεχομαι τη διαφορετικοτητα, γιατι οσο να ναι τη κοπελα την αγαπας, νιωθεις περισσοτερα γι'αυτη, απ'οτι τους φιλους.

Το ότι αναγνωρίζεις το πρόβλημα είναι πολύ καλό. Θα ήταν χειρότερο να τους έβριζες όλους και να μην αναγνώριζες το γεγονός πως σε ένα κομμάτι ευθύνεσαι και εσύ. Θα πρέπει να κάτσεις να το σκεφτείς πιο ώριμα. Λες πως όταν ανακαλύπτεις πως ο κόσμος δεν έχει τόσα κοινά μαζί σου σου φαίνονται άχρηστοι κ.τ.λ.. Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν ίδιοι ποιο το νόημα να μιλάς μαζί τους; Κάθε άνθρωπος λοιπόν είναι μοναδικός με τα δικά του + και -. Για να καταφέρεις να κάνεις παρέα κάποιον για να γίνετε φίλοι εν ολίγοις θα πρέπει να βλέπεις τα + να αναγνωρίζεις τα - κι ό,τι σε ενοχλεί να το αναφέρεις.

δε ξερω γιατι το λες αυτο, ουσιαστικα κι εγω ειμαι σκατοψυχος και μιζερος, ομως τις περισσοτερες φορες λογο ευγενιας προσπαθω να μη το δειχνω (να μη καταντω αγενης δλδ). στη πορεια μου βγαινουν η ψυχροτητα και ολα.

Αυτό το λέω γιατί πραγματικά αυτό συμβαίνει. Να είσαι ο εαυτός σου από την αρχή.. Αυτό σου το λέω ώστε οι άλλοι να ξέρουν τι να περιμένουν. Αυτό που είπα δεν ήταν μπηχτή για σένα σε καμία περίπτωση άλλωστε τώρα το ανέφερες οκ; Έχω παρατηρήσει πολλά άτομα που κάνουν τους αγίους και στο τέλος ανακαλύπτεις πως συμμετέχουν σε ίντριγκες, είναι κακιασμένα και κάνουν σαν κατινίτσες. Βέβαια αυτό γίνεται μετά από πολύ καιρό. Δεν μιλώ για αγένεια που λες πως έχεις μιλώ για κακία πραγματική, ζήλια απίστευτη. Έχει τύχει να τσακωθώ με άτομα και μετά να ανακαλύψω πως είναι γαμώ τα παιδιά. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους όπως για παράδειγμα πως από τα καλά άτομα περιμένεις πολλά και απογοητεύεσαι. Να είσαι λοιπόν ο εαυτός σου όλο αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή πιέζεσαι να δείξεις κάτι που δεν είσαι. ;) Δεν είπα να αρχίζεις να βρίζεις τον κόσμο αλλά πραγματικά να είσαι ο εαυτός σου και θα δεις πως στο τέλος θα βρεις αυτό που ψάχνεις. ;)

[deleted-member30-03]

claire σ'ευχαριστω για τη προταση.

Το ότι αναγνωρίζεις το πρόβλημα είναι πολύ καλό. Θα ήταν χειρότερο να τους έβριζες όλους και να μην αναγνώριζες το γεγονός πως σε ένα κομμάτι ευθύνεσαι και εσύ. Θα πρέπει να κάτσεις να το σκεφτείς πιο ώριμα. Λες πως όταν ανακαλύπτεις πως ο κόσμος δεν έχει τόσα κοινά μαζί σου σου φαίνονται άχρηστοι κ.τ.λ..

κοιτα, δε τους βριζω ολους παντοτε (σιγουρα οχι μπροστα τους), αλλα μεσα μου αρχικα ναι σκεφτομαι και νιωθω ειτε πως τους μισω και τους σιχαινομαι ολους - ειτε μου περναν ολοι αδιαφοροι, μεχρι να δω κατι θετικο. μετα ομως βλεπω και τα υπολοιπα, και σαν συνολο τα αρνητικα συνηθως ειναι πιο πολλα, κι ετσι καταληγω οτι σωστα σκεφτομουν το πρωτο στην αρχη.

Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν ίδιοι ποιο το νόημα να μιλάς μαζί τους; Κάθε άνθρωπος λοιπόν είναι μοναδικός με τα δικά του + και -. Για να καταφέρεις να κάνεις παρέα κάποιον για να γίνετε φίλοι εν ολίγοις θα πρέπει να βλέπεις τα + να αναγνωρίζεις τα - κι ό,τι σε ενοχλεί να το αναφέρεις.

απλα εχω την αναγκη τους. εξαλλου οσο κι αν δε θελω, μερος του συνολου ειμαι κι εγω, ανθρωπος και τπτ αλλο. οταν πχ παω στο βιντεοκλαμπ, δε θα πρεπει να μιλησω στον υπευθηνο που το εχει ? οταν ειναι να φαω για βραδυ, δε θα πρεπει να επικοινωνισω με την υπολοιπη οικογενεια ? ολα αυτα ειναι αναγκες. το οτι αλληλεπιδραω ομως με καποιον, δε σημαινει απαραιτητα οτι τον συμπαθω.

Δεν μιλώ για αγένεια που λες πως έχεις μιλώ για κακία πραγματική, ζήλια απίστευτη. Έχει τύχει να τσακωθώ με άτομα και μετά να ανακαλύψω πως είναι γαμώ τα παιδιά. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους όπως για παράδειγμα πως από τα καλά άτομα περιμένεις πολλά και απογοητεύεσαι. Να είσαι λοιπόν ο εαυτός σου όλο αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή πιέζεσαι να δείξεις κάτι που δεν είσαι. ;) Δεν είπα να αρχίζεις να βρίζεις τον κόσμο αλλά πραγματικά να είσαι ο εαυτός σου και θα δεις πως στο τέλος θα βρεις αυτό που ψάχνεις. ;)

μα κι εγω κακος ειμαι, και ζηλευω κι ολας (ειδικα στις σχεσεις μου, ζηλευω αρρωστημενα).
εχω μαθει απ'την οικογενεια μου να ειμαι ισως ευγενικος οταν πρωτογνωριζω ενα ατομο.
δε θελω ουτως η αλλως να σχηματισει αρνητικη εικονα για μενα.
αλλα μπορει μεσα μου να σκεφτομαι τα χειροτερα, απλα επειδη ειναι ανθρωπος.
με λιγα λογια ΔΕΝ ειμαι αγενης. ψυχρος ειμαι!
ποτε δε θα πω σε καποιον οτι βρωμαει. αλλα αν βρωμαει ναι θα τον αποφυγω.
τεσπα σ'ευχαριστω κι εσενα. τελικα καλα κανω και δε ψαχνω για φιλους...