Η ΠΟΙΗΣΗ ΜΙΛΑΕΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ

[ella2]

ε το θεμα ηθελα να το διαγραψω γιατι εκανα σεναρια λογω φοβου..γι'αυτο σου λεω,σεναριοφοβια,τα σεναρια που κανει ο φοβος μας!λες να υπαρχει στο λεξικο;χεχε

[thomas98]

ε το θεμα ηθελα να το διαγραψω γιατι εκανα σεναρια λογω φοβου..γι'αυτο σου λεω,σεναριοφοβια,τα σεναρια που κανει ο φοβος μας!λες να υπαρχει στο λεξικο;χεχε

ενταξει τοτε να κανεις σεναρια για θριλερ.

[ella2]

μπα,δεν θελω σεναρια που δεν μ'αρεσουν.αλλα και συ σε σκεψη μ'εβαλες,ακους εκει να γραφω σεναρια..λες;θελω να βρω κατι ενδιαφερον γενικα.

[thomas98]

μπα,δεν θελω σεναρια που δεν μ'αρεσουν.αλλα και συ σε σκεψη μ'εβαλες,ακους εκει να γραφω σεναρια..λες;θελω να βρω κατι ενδιαφερον γενικα.

καντο εισαι ο θυληκος σπιλμπεργκ

[ella2]

χεχεχε ευτυχως που βρηκα αυτο το φορουμ και χαμογελαμε λιγο

[thomas98]

χεχεχε ευτυχως που βρηκα αυτο το φορουμ και χαμογελαμε λιγο

γι'αυτο ειμαστε εμεις εδω για να βοηθαμε ο ενας τον αλλο

[secretly]

της νυχτας τα ονειρα χαθηκαν στο φως μιας ημερας..
ανθρωπε μην ζεις με αυταπατες..
πατα στην γη σου,εκεινη που υπαρχει κατω απ'τα ποδια σου
την στιγμη που ονειρευτηκες την ζωη σου σε αλλον πλανητη
ισως εκει να ονειρευονταν την δικη σου ζωη..

[ella2]

Στο μυαλο σου σκεψεις τριγυρνανε
κουραστηκες πια
θες δυναμη,μια ευκαιρια..
Μα ποιος της καρδιας σκεψεις ν'ακουει;

Αυτο που θελω να πω
δεν θα το πω
και απ'τον εαυτο
μου ζητω να παψει,
να παψει να πονα..

Δεν θες τα ιδια λογια ν'ακους
δεν θες δικαιολογιες
θες φωνη στη σιωπη
να φωναξει,αυτα που εσυ δεν μπορεις..

[betelgeuse]

Σ' ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΑΝΕ
Σ' ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
τις ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...

[BrokeN_DoLL]

Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων·

ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια·

ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
κι ο λόγος σας εδιάλεξε για τάφο,
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
και τον καημό δεν είπατε που γράφω·

μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου.

[BrokeN_DoLL]

Όλα βουλιάξανε στη δόξα
σα μυθικά ουράνια τόξα
όμως εγώ θα βγαίνω μόνη
στης νύχτα τ’ άχαρο μπαλκόνι
να δω μακριά στους γαλαξίες
ανυπεράσπιστες αξίες
ν’ ακούσω πάλι μια βραδιά
τραγούδια για νεκρά παιδιά
και κάτω απ’ τ’ ουρανού τ’ ασήμι
κραυγές για ενός αγγέλου μνήμη.

[BrokeN_DoLL]

Λευκό κρεβάτι, παγερό,
μοναχικό στο ήσυχο δείλι
και το στολίζει το ιερό
που ‘χει φυτρώσει ασφοδίλι.
Κράζει η γραφή αναπαμό
στο μαρμαρένιο προσκεφάλι,
με νανουριστικό ρυθμό
ένα πουλί πάνω του ψάλλει.
Κι είναι το σκέπασμα στυφή,
σκληρή μια χωματένια στρώση,
με δάκρυα μια οικεία μορφή
ποτίζει αυτό να μαλακώσει
Κι αν κλαίει δεν είναι που η γη
σκέπασ’ ένα άψυχο κουφάρι,
μα είναι της μάνας η στοργή
στο που κοιμάται παλικάρι.

[BrokeN_DoLL]

“Αγαπητέ Θεέ,
Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.
Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω. Γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους”.

Έρικ Εμανουέλ Σμιτ, “Αγαπητέ Θεέ”, εκδ. Opera, σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη.

(Μια υπέροχη επιστολογραφία προς τον Θεό ενός παιδιού που έπασχε από ανίατη ασθένεια και πέθανε στο Νοσοκομείο).

[BrokeN_DoLL]

Γενέθλια κι αγόρασα σκοινί,
τον κόμπο μου τον έχω φτιάξει πρόχειρα,
παραληρώντας πάνω στο σκαμνί,
στον τελευταίο ρόλο του αυτόχειρα.

Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον,
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων.

Γενέθλια και φτύνω τις ευχές,
σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα,
ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές,
να ξεχαστώ και ‘γω και το σημείωμα.

Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων.

[BrokeN_DoLL]

κι από μια πόρτα χαμηλή, κι από μια σκοτεινή αυλή
βγήκε κλεφτά ο σιδεράς και του είπε λόγια της χαράς
ο χάρος βγήκε παγανιά μες στη δική μου γειτονιά....

κι έγινε μαύρος ο ούρανος κι ανεμοζάλη και καπνός
κι από μια πόρτα χαμηλή κι από μια σκοτεινή αυλή