οι σχεσεις σημερα...

[Θεοφανία]

Αλέξανδρε, μακριά κι από μένα, εξάλλου τόνισα την σημασία της σχέσης. Ωστόσο θα ήθελα κάποιος να απαντήσει στο ερώτημα, αν δεν είναι οι προσδοκίες αυτές οι "μαγικές", οι υπερβολικές από τις γυναίκες που πυροδοτούν το θυμό (και νάσου οι κατηγόριες για το γυναικείο φύλο, τα cosmopolitan, τη σήμερον ημέρα όλες θέλουν κουρσάρα ,χρήμα, και όλα όσα -κατά τη γνώμη μου τραβηγμένα απ'τα μαλλιά γράφτηκαν σε αυτό το νήμα), τότε τι είναι? Δεν είναι η επένδυση πάνω στη "σωτηρία" που ακουμπάμε πάνω σε κάτι , στην ουσία μία αυτοπαγίδευση? Δηλαδή πες ότι αυτό το άψογο θηλυκό δε βρίσκεται, (αφού βέβαια στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κιόλας άνθρωπος που να μπορεί να σηκώσει το βάρος τόσων προσδοκιών δίχως να καταρρεύσει κάτω του), τότε τι? Φταίνε όλες μαζί και σωρηδόν επειδή εγώ είχα την ανάγκη να χρωματίσω μέσω της ανάγκης μου την ερωτική μου σχέση ως προσωπικό μου θεό? Γιατί κάτι τέτοιο κατάλαβα εγώ, μπορεί και να κατάλαβα λάθος από την άλλη, ωστόσο αυτό αντιλήφθηκα, πως περιμένω μία γυναίκα να μου"ανοίξει" το δρόμο στη ζωή, να μου δώσει φτερά, να με πάρει αγκαλιά και να πετάξουμε στο υπερπέραν.

Μετά από τέτοιες τιτάνιες προσδοκίες έρχεται η πραγματικότητα, και με τη σειρά της η απαξίωση. Γιατί είμαι βέβαιη πως όποια θα έρθει στη ζωή ενός άντρα που σκέφτεται κατ'αυτόν τον τρόπο θα βογκήξει και θα κουραστεί καθώς θα πιεστεί να "χωρέσει" σε έναν ρόλο που άλλος έχει διαλέξει πριν απ'αυτή γι αυτή? Είναι άραγε μονάχα οι εξωτερικοί παράγοντες υπεύθυνοι για τη δυστυχία ή την ευτυχία μας? Εμείς δεν διαδραματίζουμε κανέναν ρόλο? Δεν είναι θέμα αδυναμιών, είναι θέμα άρνησης ευθυνών για μένα. Το έγραψα και πριν που εγώ τουλάχιστον το εστιάζω: "η μαγική λύση" μετουσιωμένη σε μία γυναικεία μορφή και παρουσία. Αν οι ανάγκες δεν ήταν τόσο επίμονες, τόσο βιαστικές και τόσο άκαμπτες, αν η ανάγκη να σχετιστώ δεν ήταν τόσο επιτακτική και δεν οδηγούσε στη ματαίωση και στο θυμό κάθε φορά που έπεφτε έξω μία σχέση, τότε θα ερχόταν φυσικά στη ζωή του οp μία αλλαγή ΑΠΟ ΜΕΣΑ, δίχως να προσπαθεί να έρθει μόνο απέξω. Έστω να συμβάδιζε με την εξέλιξη ,όχι να στηριζόταν όλο το οικοδόμημα αυτό στην αναμονή της σούπερ γούμαν. Γιατί απλά δεν υπάρχει αυτή και θα φάει τα μούτρα του όποιος την πλάθει στο μυαλό του σαν αναγκαία συνθήκη.

ρειν...πραγματικά θαυμάζω την ικανότητα σου να διεισδύεις τόσο πολύ στη ουσία κάθε θέματος.
Συμφωνώ απόλυτα, σε κάθε λέξη μαζί σου.
Χτες ήμουν για φαγητό με μια φίλη και δίπλα μου ήταν ένα ζευγάρι. Η κοπέλα ήταν πολύ χαμηλών τόνων, πανέμορφη πραγματικά και δίπλα της ένας τύπος μέτριος σε εμφάνιση και τρομερά πιεστικος. Όποιος τον έπαιρνε τηλ του έλεγε, "έλα πάρε και την τάδε και πες της να έρθουμε", έπαιρνε άλλος έκανε το ίδιο. Αφού τελείωσε αυτό μετα΄την τρέλαινε στις ερωτήσεις, "πες το ένα, πες το άλλο", μιλάμε την είχε πρήξει την κοπέλα. Έβγαινε τόσο έντονα η ανασφάλεια του και η φρίκη του να πάρει διαβεβαιώσεις που κάποια στιγμή ένιωσα πως αυτή θα σηκωθεί και θα αρχίσει να τρέχει.
Σε περίπτωση λοιπόν που αυτή η κοπέλα δεν αντ'έξει τον τύπο που της έχει γίνει κασκόλ, ποιος θα φταίει? Πάλι η γυναίκα που δεν εκτίμισε την αγάπη και την προσοχή του τύπου και φυσικά θα γίνει η π@##$α της ιστορίας΄.

[Sofia]

Καμιά δεν κάνει σχέση με σκοπό να μπαλώνει τα κενά του συντρόφου της χωρίς αυτός να προσφέρει κάτι ή/και να φορτωθεί τα προβλήματα του. .

:) δεν συμφωνω καθολου. ειναι πολλες που διαλεγουν συντροφο κ μαλιστα κολλανε σε περιπτωσεις αντρων με πολλα ή σημαντικα προβληματα, αναλαμβανοντας τον ρολο της νοσοκομας, της μητερας τερεζας ή του διασωστη. φυσικα για τους δικους τους λογους, αναπαραγωντας κατι που εχουν μαθει να κανουν. κ νιωθωντας ασφαλεια μεσα απο αυτον τον ρολο. κ για πολλους αλλους λογους ενδεχομενως. τα παραδειγματα γυρω μας πολλα...

Η βελτίωση γίνεται πρώτα ψυχικά και μετά σωματικά. Άμα δε βελτιωθείς είτε μένεις μόνος ειτε κάνεις συμβιβασμό, δηλαδή είσαι με άτομο που δε σε γεμίζει, δε βιώνεις τη χαρά του έρωτα.

Το ότι δε βρίσκουμε τα κατάλληλα πρόσωπα ή αδυνατούμε να τα προσεγγίσουμε και να φτιάξουμε κάτι μαζί τους οφείλεται σε εμάς. Και αυτό παρά το ότι δεν είμαστε αποκλειστικά οι αίτιοι για τις αρνητικές ψυχικές μας καταστάσεις, παρά το ότι τα συναισθήματα που εκπέμπουμε είναι αποτέλεσμα, αρκετές φορές, συμπεριφοράς κάποιων απέναντι μας στο παρελθόν. Εντούτοις παρά την ατυχία αυτή στη ζωή μας εμείς μόνο μπορούμε να διορθώσουμε τα πράγματα, όσο δύσκολο και να ναι. Απ εκεί και πέρα κανείς δε μας εμποδίζει να πάμε προς το κατάλληλο πρόσωπο και να ζητήσουμε να δημιουργήσουμε μαζί του μια ωραία σχέση. Και οποιαδήποτε και να ναι αυτή, όταν την πλησιάσει κάποιος τουλάχιστο θα το σκεφτεί σοβαρά πριν δώσει την απάντηση της. Πρέπει όμως αυτός να χει πρώτα κάνει την προσπάθεια για βελτίωση μέσα του ώστε η εικόνα που θα παρουσιάσει να ναι όσο πιο θετική γίνεται.

Εν μερη συμφωνω. Δλδ ναι, πολλα πραγματα ειναι στο χερι μας. Οχι ομως ολα. Δεν ειμαστε παντοδυναμοι κ δεν εξαρτωνται ολα απο τον χαρακτηρα κ την συμπεριφορα μας, ειδικα σε μια σχεση 2 ατομων. Οι οποιες βελτιωσεις μας, αφορουν πρωτα εμας κ γινονται πρωτα πρωτα για μας. Ωστε να μαστε εμεις πιο αυθεντικοι κ ειλικρινεις με τον εαυτο μας. Το με ποιους κ πώς θα περασει στους αλλους, εξαρταται και απο τους αλλους φυσικα.

Τελος θελω να πω, πώς μια ομορφη σχεση δεν απαιτει 2 τελειους ανθρωπους απαλλαγμενους απο καθε προβλημα. Ειναι ομορφο να συμπορευεσαι κ να ζεις με εναν ανθρωπο επειδη θαυμαζεις αυτο που ειναι σαν συνολο, με τις αδυναμιες του (οχι, οποιες κ αν ειναι) .

[ioannis2]

Sofia
Τη σχέση με ρόλο νοσοκόμας με την ασφάλεια που προσφέρει θα την ονόμαζα αρρωστημένη σχέση.
Τώρα σε μια σχέση δε περιμένουμε να υπάρχει τελειότητα. Σίγουρα ο καθένας κουβαλά και κάτι μαζί του, τραύμα, πόνο κλπ. Τον αποδεχόμαστε όπως και ο άλλος θα πρέπει να μας αποδεχτεί. Τέλεια σχέση υπάρχει εκεί που ο καθένας αποδέχεται τον άλλο γι αυτό που είναι, στέκει δίπλα του και τον συμπληρώνει μέσα σε αγάπη.

Πολλά πράγματα είναι στο χέρι μας όντως. Άμα καταβάλουμε το άπαν των δυνάμεων μας και βελτιώσουμε τον εαυτό μας τότε θα επιτύχουμε πράγματα που μέχρι πριν φάνταζαν απίθανα. Σίγουρα δεν είμαστε παντοδύναμοι, συμφωνώ. Όμως, υπάρχουν μέσα μας πολλές αναξιοποίητες δυνάμεις με τις οποίες μπορούμε να πετύχουμε πολλά.
Πρώτα χρειάζεται βελτίωση ώστε να νοιώσουμε μέσα μας πληρότητα και γαλήνη και τότε θα ναι πιο εύκολα τα πράγματα στις ΄σχέσεις με τους άλλους.

[Sofia]

επειδη το τοπικ εχει σαν θεμα τις σχεσεις κ το πώς δημιουργουνται, κ οχι τις ιδανικες σχεσεις γι αυτο κ ανεφερα το συγκεκριμενο παραδειγμα. αλλωστε οι περισσοτερες σχεσεις εχουν μια δοση αρρωστιας μεσα τους, κ οι λιγοτερες ειναι οι υγιεις. τα θεματα αποδοχης που αναφερεις ειναι πολυ ομορφα κ αλλο τοσο σπανια. ομως ναι υπαρχουν.

[Paolo_1]

paolo,

καποιες φορες γραφεις πολυ ομορφα κ ρομαντικα:) ο ερωτας αλλαζει πραγματι τη ζωη, της δινει αλλο χρωμα. μονο που μπορει να εχει εκτος απο μοναδικη ομορφια καποιες στιγμες και πολυ δυσκολια και μοναξια. παρολα αυτα, δινει αλλη διασταση στο ειναι μας κ στη ζωη μας. γι αυτο σου ευχομαι να βρεις τη γυναικα που θα σε εμπνευσει για ολα αυτα κ θα γινει ο φαρος σου. Κι εσυ ο δικος της. Χωρις να νιωθετε εγκλωβισμενοι, αλλα ελευθερα μαζι.

Εσύ το αποκαλείς φάρο,εγώ το λέω λιμάνι.Όλοι θέλουμε να βρούμε το λιμάνι μας για να σωθούμε από την τρικυμία της καθημερινής ζωής.Υπάρχουν πολλοί τυχεροί που το έχουν βρει,άλλοι ακόμα παλεύουν με τα κύματα,άλλοι δυστυχώς δεν θα το βρουν ποτέ.Ελπίζω να μην είμαι στην τελευταία κατηγορία.

[Paolo_1]

Εν μερη συμφωνω. Δλδ ναι, πολλα πραγματα ειναι στο χερι μας. Οχι ομως ολα. Δεν ειμαστε παντοδυναμοι κ δεν εξαρτωνται ολα απο τον χαρακτηρα κ την συμπεριφορα μας, ειδικα σε μια σχεση 2 ατομων. Οι οποιες βελτιωσεις μας, αφορουν πρωτα εμας κ γινονται πρωτα πρωτα για μας. Ωστε να μαστε εμεις πιο αυθεντικοι κ ειλικρινεις με τον εαυτο μας. Το με ποιους κ πώς θα περασει στους αλλους, εξαρταται και απο τους αλλους φυσικα.

Τελος θελω να πω, πώς μια ομορφη σχεση δεν απαιτει 2 τελειους ανθρωπους απαλλαγμενους απο καθε προβλημα. Ειναι ομορφο να συμπορευεσαι κ να ζεις με εναν ανθρωπο επειδη θαυμαζεις αυτο που ειναι σαν συνολο, με τις αδυναμιες του (οχι, οποιες κ αν ειναι)

Σίγουρα δεν υπάρχει η τέλεια σχέση αλλά στο ξεκίνημα κάθε σχέσης είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα που όλα φαίνονται τέλεια,ειδικά αν κάποιος προέρχεται απο παρατεταμένη περίοδο μοναξιάς.Νομίζω ότι ο πρώτος καιρός σε μια σχέση δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο.Αν κάποιος τύχει και βρει ένα άτομο που να ταιριάζει έστω και στοιχειωδώς,νομίζω μπορεί να βελτιωθεί τόσο ψυχολογικά όσο και ατομικά.Μεγάλη υπόθεση να νιώθεις ότι ανήκεις κι εσύ κάπου,δεν είσαι περιθωριακός και 'σκουπίδι' ,δεν ζηλεύεις τα ζευγάρια που βλέπεις έξω και ζεις κι εσύ σαν κανονικός άνθρωπος.