δηιγηματα

[carrot]

Εως ωτου να φτιαξω σεναριο που να το δεχτει το Χολυγουντ σας παρουσιαζω ενα μικρο διηγημα. Το εκανα σε μιση ωρα περιπου.

απο το βιβλιο των ονειρων, τομος 1ος

Όνειρο 00001


Άνοιξε τα μάτια του σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ο Ιώδης είχε ανακτήσει τις αισθήσεις του και ένιωσε σαν να είχε κοιμηθεί μία ολόκληρη εβδομάδα. Ένιωθε τόσο ξεκούραστος όσο ποτέ άλλοτε. Χωρίς πονοκέφαλο, χωρίς ανησυχίες, χωρίς καημούς να τον συντροφεύουν. Μετά απο λίγο ακούστηκε το περπατητό μιας γυναίκας, εκωφαντικό, μόλις κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα. Κλείνοντας την πόρτα του δωματίου ο Ιώδης ξύπνησε το επόμενο πρωί, ντύθηκε βιαστικά και γύρισε στο σπίτι του.

Ο Μάρτης και οι δύο επόμενοι μήνες που ακολουθούν είναι η εποχή των πουλιών, σκέφτηκε. Φόρεσε το μπέζ παλτό του, έβαλε κασκόλ και καπέλο, ήθελε να βγει έξω εκεί όπου τα πουλιά δεν φεύγουν σχεδόν ποτέ. Πράσινο καλοκαίρι, κόκκινο φθινόπωρο μουρμουραγε.

Στο πάρκο, λίγο πιο πέρα από την εκκλησία παρακολουθούσε τους ανθρώπους να περνάνε. Ανθρώπους μοναχικούς με τους σκύλους τους, ανθρώπους με το κορίτσι η το αγόρι τους αγκαλιά, οικογένειες κάποιες φορές άνθρωποι στιβαγμένοι σε παρέες ή στριμωγμένοι στα λεοφωρεία, η πιο συχνά μοναχικοί στα αυτοκίνητα τους. Είχε φέρει μαζί του ένα κομμάτι ψωμί για να ταίσει τα περιστέρια του πάρκου. Λαχταρούσε να δώσει κάτι δικό του στα πτηνά. Την ίδια στιγμή βλέπει ένα πτηνό να έχει πέσει με μανία πάνω σε ένα πιάτο , για τους σκύλους θα ήταν, άρχισε να σκέφτεται. Πλησίασε, και τη στιγμή που άρχιζε να διακρίνει το πρόσωπο του χλώμιασε και πέφτοντας στα γόνατα δικέκρινε μετά βίας ένα είδος πτηνού να κατασπαράζει ένα ανθρώπινο κρανίο, να κόβει ένα κομμάτι από το εσωτερικό του κρανίου, να το αρπάζει στο ράμφος του και να πετάει ψηλά ξανά προτού ο Ιώδης προλάβει να πάρει ανάσα.

Ξυπνώντας ο Ιώβης, ανακατωμένος από τον εφιάλτη άρχιζε να ψάχνει τα γυαλιά του για να δει που βρίσκεται. Μετά από λίγο άκουσε μια φωνή να του σιγοτραγουδά:

Είμαι η Θηώρ
του βεζούβιου μάγισσα
του εδάφους πνεύμα
με βλέμμα βλοσυρό
και κόρο από αίμα

Ονειρο 00001

Όνειρο μέσα σε ένα όνειρο σκέφτηκε ο Ιώδης. Κι όμως, προτού προλάβει να βάλει και πάλι σε λειτουργία το λογικό κομμάτι του νου του θυμήθηκε το πτηνό. Ένα κομμάτι δικό του το είχε αρπάξει το άγνωστο σε όψη αυτό πτηνό. Πέταξε ψηλά σαν το όνειρο του και θυμήθηκε. Όταν έφτασε στα σύννεφα το πτηνό εξαφανίστηκε. Μετά άρχισε να βρέχει. Σκέφτηκε ο Ιώδης.

Τα όνειρα μας είναι σαν τα πουλιά που πετάνε έως ότου να βρέξει.

[crazy_diamond]

Ναι, σαν τα πουλιά.

insect,
γλαφυρό και πάρα πολύ καλό. Μπράβο :)

Το κρατάω αυτό το κόκκινο φθινόπωρο...

Θα διαβάσουμε άλλο διήγημά σου;

[carrot]

thanks! θα ξαναγραψω διηγημα,γιατι οχι; αν μου ρθει εμπνευση παλι και για οσο χρονο κρατησει ναι θα το ξαναδοκιμασω.

[carrot]

ειναι λιγο αγριο το κειμενο στην μεση αλλα ετσι μου βγηκε σορρυ αν δεν αρεσε η μεση.