'ΕΠΙΠΟΝΟΣ' ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ (ΒΟΗΘΕΙΑ)

[Αρτεμις]

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ..ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΡΧΙΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΗΘΕΛΑ ΓΙΑ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΗΜΟΥΝ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ Α-Δ-Ρ-Α-Ν-Ε-Ι-Α-.....ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΙ ΣΧΕΔΟΝ 18 ΠΑΡΑΤΗΣΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΓΙΑ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΠΑΩ ΣΕ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΣΑ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ.ΕΙΜΑΙ 1 ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ,Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΟΣΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ.ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΙΑΘΕΣΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΤΡΩΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΟΡΗΤΗ ΒΑΡΕΜΑΡΑ ΜΕ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ...ΚΛΑΙΩ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ...ΣΥΝΕΧΩΣ! ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΠΑΡΑΤΑΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΣΟΒΑΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩς ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΠΛ ΑΣΧΗΜΟ..ΣΑ ΝΑ ΜΕ ΚΑΛΥΠΤΕΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΚΛΑΙΩ ΠΑΛΙ...ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ Μ ( ΠΙΟ ΣΠΑΝΙΑ ΒΕΒΑΙΑ) ...
ΕΙΔΙΚΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΓΙΑ ΑΓΩΝΕΣ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ...ΦΟΒΑΜΑΙΙ.....ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΠΩς ΕΧΩ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΑΜΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΜΩς ΑΠΟΦΕΥΓΩ ΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΩ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΠΟΛΛΑ...ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΑΥΤΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΙΚΡΗ.ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΩΡΙΜΑΣΩ ΠΟΛΥ ΓΡΗΡΟΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΑΤΕΡΑ.ΟΠΟΤΕ ΣΑΣ ΡΩΤΩ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΥΤΗ Η ΦΟΒΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ... ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΛΥΣΕΙΣ...

ΑΛΗΘΕΙΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ....

[tita1977]

Καλή μου Άρτεμις, νομίζω ότι η μοναξιά που σε πιάνει είναι γιατί όταν μένεις μόνη έρχεται στην επιφάνεια το κενό που υπάρχει μέσα σου από την απώλεια του αγαπημένου σου πατέρα. Μήπως δεν άφησες αρκετά τον εαυτό σου να θρηνήσει για το μπαμπά σου και να πονέσεις όσο έπρεπε γιατί αναγκάστηκες να αναλάβεις ευθύνες που δεν ήταν για την ηλικία σου; Πιστεύω ότι πιέστηκες να φανείς δυνατή για να μπορέσεις να επιβιώσεις εσύ αλλά και να σταθείς και στη μαμά σου. Και κατ επέκταση επειδή η μαμά σου είναι για σένα το στήριγμα σου αυτή τη στιγμή αισθάνθηκες ότι έπρεπε να τη στηρίζεις για να συνεχίσεις να την έχεις. Έτσι καταπίεσες όλο σου τον πόνο και την θλίψη που είναι πιο δυνατά συναισθήματα από αυτά που μπορείς να αντέξεις. Δε θα σου μιλήσω για κατάθλιψη αλλά για καταπιεσμένα συναισθήματα. Ίσως έχεις ανάγκη να μιλήσεις στη μαμά σου για το πως νιώθεις, να της πεις ότι σου λείπει ο μπαμπάς σου, ότι φοβάσαι ότι νιώθεις την απουσία του και να τη ρωτήσεις πως νιώθει κι εκείνη. Θα ήταν πολύ λυτρωτικό να αγκαλιαστείτε και να κλάψετε και παρέα. Θα δεις ότι όχι μόνο δε θα την πιέσεις περισσότερο αλλά θα τη βοηθήσεις και εκείνη να βγάλει τον πόνο και το φόβο που έχει μέσα της. Σκέφτηκες ότι κι εκείνη καταπνίγει συναισθήματά της για τον ίδιο λόγο με σένα; Για να φαίνεται δυνατή ώστε να στηρίζει εσένα. Πες της ακριβώς τι αισθάνεσαι, κλάψε, βγάλε ότι δεν έβγαλες μέχρι τώρα. Και άκου και εκείνη. Τότε θα δεις ότι έχεις ένα σύμμαχο σε αυτό που περνάς και η μοναξιά θα μειωθεί. Ο μπαμπάς σου να ξέρεις ότι όσο τον έχεις στη σκέψη σου θα είναι για πάντα δίπλα σου και θα σε προστατεύει από εκεί που είναι.

[WeakbutPowerfull]

Αρτεμις με συγχωρεις για την ερωτηση που θα σου κανω αλλα μηπως εισαι η simetra?Να στο πω απλα εχεις δυο προφιλ?

[dora-agxos]

Αρτεμις με συγχωρεις για την ερωτηση που θα σου κανω αλλα μηπως εισαι η simetra?Να στο πω απλα εχεις δυο προφιλ?

\

εχει καταντησει καπως αηδια το θεμα..ναι?

[WeakbutPowerfull]

\

εχει καταντησει καπως αηδια το θεμα..ναι?

Οχι απο μενα παντως

[Αρτεμις]

ε ειναι η δευτερη φορα που γραφω σε αυτο το σιτε . δεν εχω καν το χρονο να το κανω αυτο που ειπες με τα αλλα προφιλ.
ευχαριστω για την απαντηση ομως tita1977

[WeakbutPowerfull]

ε ειναι η δευτερη φορα που γραφω σε αυτο το σιτε . δεν εχω καν το χρονο να το κανω αυτο που ειπες με τα αλλα προφιλ.
ευχαριστω για την απαντηση ομως tita1977

Τοτε αξιζεις μια συγγνωμη

[rock]

Γεια σου Αρτεμις... Μαλλον το οτι εχασες τον πατερα σου σε εκανε να εχεις μια ανασφαλεια σε διαφορους τομεις της ζωης σου.. Νομιζω αυτη τη στιγμη εξαιτιας αυτης της ανασφαλειας εξαρτασαι απ'το φιλο σου λιγο παραπανω απ'οτι θα εκανες αν ειχαν αλλιως τα πραγματα.. Ποσο καιρο θα ειναι στο εξωτερικο? Σου ετυχε μια κατασταση την οποια δεν ησουν ετοιμη και δεν ηξερες πως να χειριστεις.. Αλλα εχεις ολη τη ζωη μπροστα σου να κανεις ονειρα και να τα πραγματοποιησεις.. Ασχολησου με το αντικειμενο που σ'ενδιαφερει, κανε πραγματα για τον εαυτο σου ωστε να νιωσεις πιο ανεξαρτητη, προσπαθησε οσο γινεται να μην προσκολλασαι σε ατομα.. Ξερω οτι οταν μας λειπει κατι προσπαθουμε να το αναπληρωσουμε και να το καλυψουμε με αλλους τροπους, αλλα αν καποιος καταφερει και νιωσει ανεξαρτητος σαν ατομο , αυτοματως νομιζω νιωθει και καλυτερα.. Καλο κουραγιο..