Το κομπλεξ μου με την εξωτερικη μου εικονα

[crazy_diamond]

συγνωμη αλλα νομιζω ειναι αλλο θεμα αυτο, δεν εχει να κανει με την εμφανιση μου. εξαλλου το μισος υπαρχει μεσα σε ολους, απλα καποιοι το καλλιεργουν και παιρνουν δυναμη απ'αυτο, γραφωντας τους παντες στα παλια τους τα παπουτσια, κι αλλοι το θαβουν προσπαθωντας να βρουν γαληνη. εγω στη παρουσα φαση κι αφου ειμαι ακομα μονος, και σε μια χωρα που ΤΙΠΟΤΑ δε με εκφραζει, δε νιωθω οτι μπορω να κανω το 2ο.

Κι όμως πέρα από τον ξεκάθαρο τίτλο του νήματος, διάβασα προσεκτικά και όλα όσα έγραψες.
Νομίζω ότι δεν είμαι και τόσο εκτός θέματος.. αλλά οκ :) Όπως θέλεις.

Πάντως δεν υποστηρίζω πως θάβοντας το μίσος και το θυμό έρχεται η γαλήνη. Έτσι κι αλλιώς αυτοί οι σπόροι βρίσκουν πάντα τρόπους να ξαναφυτρώσουν.

[rock]

Οταν υπαρχει χασμα στο μεσα και το εξω, το συναισθημα που δημιουργειται δεν αποβαλλεται ουτε προσαρμοζεται ευκολα. Η κοινωνια γενικοτερα και στις ανεπτυγμενες χωρες ειναι κατι σαν ενα καλουπι και εισαι αναγκασμενος να ζησεις εκει, αλλοι προσαρμοζονται ευκολα και αλλοι δυσκολα. Αυτοι που εχουν μεγαλυτερη δυσκολια εχουν και μεγαλυτερη αναγκη για αποδοχη. Το να διχαζεσαι γενικα με την εικονα σου πιστευω πηγαζει απο την αναγκη αποδοχης, ειναι κατι σαν να θελεις να βγεις εξω να φωναξεις στον κοσμο οτι 'εγω δεν ειμαι ετσι, εχω αυτο κι αυτο ακομα κι αν ντυνομαι ετσι φυσιολογικα οπως με βλεπεις'. Αν ειχες νιωσει την αποδοχη ή ενιωθες οτι ανηκεις καπου σε μια ομαδα ανθρωπων πιστευω θα ηταν διαφορετικα τα πραγματα ως προς το αν ηθελες και κατα ποσο να ξεχωρισεις.

[deleted-member30-03]

ευχαριστω για οσα γραψατε, αλλα το κομπλεξ τελικα πρεπει να το εχω μονο με τα μαλλια μου περισσοτερο. ισως φταιει που μακριναν παλι και θελω κουρεμα, αν και γενικα τα εχω βαρεθει και σκεφτομαι να τα ξυρισω τελειως (μετα παιζει να χω κομπλεξ που δε θα χω μαλλια παλι, lol), γιατι δε βρισκω τπτ πρωτοτυπο και ξεχωριστο να τους κανω. τα ρουχα δε με πολυαπασχολουν, ετσι κι αλλιως μια ζωη αλητεια κι αρρωστια ημουν, οποτε το μονο που με νοιαζει ειναι αυτο που φοραω να ειναι ανετο. η απαθεια ομως που μου βγαινει ανεξελεγκτα οταν ειμαι σε κλειστο χωρο με πολλους ανθρωπους δε ξερω που οφειλεται, αφου οπως ειπα εχω αυτοπεποιθηση (για τη προσωπικοτητα μου τουλαχιστον)... ή ισως φταιει που σε ενα τετοιο περιβαλλον (πχ σουπερ μαρκετ, club, οτι αλλο), δε ξεχωριζει κανεις, κι ετσι νιωθω σαν να θαβεται, να πνιγεται και η δικια μου προσωπικοτητα, κι ετσι μου γυρνα σε απαθεια κι αποφυγη ολων μη γινω ιδιος μ'αυτους. διαφορετικα μπορει να ειναι και κοινωνικη φοβια ξερω γω, αλλα ουτως ή αλλως το βασικο μου προβλημα ειναι η αντικοινωνικοτητα και μοναξια. μονο οταν κυκλοφορω παρεα με καποιον νιωθω οκ, μονος μου δε βρισκω λογο να το κανω, εκτος αν εχω καμια δουλεια, ραντεβου κλπ.

Κι όμως πέρα από τον ξεκάθαρο τίτλο του νήματος, διάβασα προσεκτικά και όλα όσα έγραψες.
Νομίζω ότι δεν είμαι και τόσο εκτός θέματος.. αλλά οκ :) Όπως θέλεις.

Πάντως δεν υποστηρίζω πως θάβοντας το μίσος και το θυμό έρχεται η γαλήνη. Έτσι κι αλλιώς αυτοί οι σπόροι βρίσκουν πάντα τρόπους να ξαναφυτρώσουν.

και δλδ τι αλλο θα μπορουσα να κανω ? να ξαναλλαξω τον εσωτερικο μου κοσμο, και να τον προσαρμοσω συμφωνα με την εξωτερικη μου εικονα ? δε ξερω αν γινεται αυτο γιατι ο εσωτερικος μου κοσμος νιωθω πως ειναι τεραστιος. και η εξωτερικη μου εικονα εχει κατι το περιεργο, ισως μοιαζει κατεστραμμενη και παρατημενη, με χαρακτηρισαν βεβαια και αγριο, αλλα εγω με βρισκω πολυ συνηθισμενο και κατω του μετριου. σιγουρα παντως εχει να κανει με το μηδενισμο μου, εκει εξω για μενα δε θελω τπτ, τα θελω ολα για το μυαλο μονο, να τα νιωσω.

Το να διχαζεσαι γενικα με την εικονα σου πιστευω πηγαζει απο την αναγκη αποδοχης, ειναι κατι σαν να θελεις να βγεις εξω να φωναξεις στον κοσμο οτι 'εγω δεν ειμαι ετσι, εχω αυτο κι αυτο ακομα κι αν ντυνομαι ετσι φυσιολογικα οπως με βλεπεις'. Αν ειχες νιωσει την αποδοχη ή ενιωθες οτι ανηκεις καπου σε μια ομαδα ανθρωπων πιστευω θα ηταν διαφορετικα τα πραγματα ως προς το αν ηθελες και κατα ποσο να ξεχωρισεις.

σιγουρα πασχω απ'αυτο, αφου δε νιωθω οτι μπορω να ταιριαξω ουτε εστω με ενα ατομο. κι οταν εισαι μονος, τι αποδοχη να νιωσεις. απλα στεκεσαι στα ποδια σου πεισμωνεις, και προσπαθεις να κανεις οτι θελεις μονος σου. ισως γιαυτο νιωθω να εξελιξα τον εσωτερικο μου κοσμο τοσο, ειναι κατι που ο καθενας κανει μονος του ετσι κι αλλιως.

[3wtiko]

καλημέρα ΚΕΝΟ,

μια χαρά τα λες στο πρώτο μηνυμά σου,

εγώ νομίζω ότι έχεις δει καλά τι δεν πάει καλά ,
μόνος σου τα λες όλα ,
μήπως να ξαναδιαβάσεις το μηνυμά σου ,
σαν να ναι κάποιου άλλου

δεν είναι ανάγκη να βιάζεσαι για να τα αλλάξεις όλα,
σιγά σιγά,
και λίγο λίγο,
απο την στιγμή που έχεις συνηδητοποιήσει κάποιες δυσκολίες
δεν μένει παρά να τις αντιμετωπίσεις,
έχεις και καλά στοιχεία
πάτα πάνω σαυτά και ανέβα!!!
όλοι γεννηθήκαμε ατελείς όπως λέει και ο κ.ΣΙΔΕΡΗΣ(στο βιβλίο του τα παιδια δεν θέλουν ψυχολόγο γονείς θέλουν)
αλλά αυτές οι μικροατέλειες μας κάνουν μοναδικούς ,
αγάπα τον μοναδικό εαυτό σου!