Ποίημα:

[Στέλιος 1969]

Διαβάστε το, είναι δικό μου και με αντιπροσωπεύει. Ελπίζω να ξέρει κανείς τι έχω.

Animus Mundi:

Εγκλωβισμένος σε δωμάτιο με καθρέφτες,
τα είδωλά μου με περιγελούν και με χλευάζουν.
Δεν είμαι εγώ – είναι οι εικόνες μου, στα βλέμματα των άλλων.
Νιώθω μικρός σαν μανιτάρι σε λασπωμένο βούρκο και συνάμα παρέα με τ’ αστέρια στο στερέωμα.


Ο νάνος και ο γίγαντας μέσα μου.
Ναυτία. Υπαρξιακή τρικυμία.


Χλεύη από υπανθρώπους λερώνει την αξιοπρέπειά μου.
Μικρός και άκακος. Βίαιος και λυτρωτικός.
Διττή κατάσταση – πόλεμος εσωτερικός.
«Ντρέπομαι που με κουβαλάω στις πλάτες μου»
Ποιός από τους δύο παράταιρους συγκάτοικους μου το λέει;


Ο νάνος και ο γίγαντας μέσα μου.
Υπαρξιακή τρικυμία. Ναυτία.


«Ακόμη εδώ είσαι – θλιβερό ικτρίωμα»
Γράφω με το δάκτυλο στον παγωμένο καθρέφτη των ματιών μου το πρωί.
Δεν ξέρω – από πού έρχεται η φωνή.
Και οι δύο μου αντίπαλοι μοιάζουν να σιωπούν.
Animus – Anima.


Ο νάνος και ο γίγαντας μέσα μου.
Ναυτία. Υπαρξιακή τρικυμία.


Τα άκρα μου αδυνάτισαν και τα μάγουλά μου βαθούλωσαν.
Η αρρώστια ζωγραφίζει ξανά.
Σαν αστραπή, εικόνες καθρεφτίζονται στα μάτια μου.
Τι όμορφα το άλικο αίμα χαρακώνει – το πρόσωπο που δεν χάρηκε ποτέ.
Ωραίο θέαμα από ψηλά. Λυτρωτικό.


Ο νάνος και ο γίγαντας μέσα μου.
Υπαρξιακή τρικυμία. Ναυτία.


Γλυκιά αιώρηση, κρεμασμένος με μια θηλιά σ’ ένα παράθυρο χαζεύοντας τ’ αστέρια.
Αντίο φίλε, κραυγάζουν στους μακρινούς γαλαξίες με τα γαλαζοπράσινα χρώματα.
Αντίο, φίλε ψελλίζει το αγριόχορτο που φύτρωσε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Γλυκό το βλέμμα του σκύλου που κοιμήθηκε στην βροχή.
Ματωμένα φτερά, λαβωμένων περιστεριών στροβιλίζονται κλείνοντας την αυλαία.


Ο νάνος και ο γίγαντας μέσα μου ψυχορραγούν.
Καλώς σε βρήκα Animus Mundi, κλείνοντας τα μάτια μου στις πλάτες των άλλων.



Μ’ αυτά τα λόγια απαντώ στην προσμονή σου - σου δίνω το κλειδί – άκουσέ με. Το στόμα μου είναι ραμμένο.

Από τη συλλογή: Άλικο σημάδι στο τελευταίο χιόνι του Φλεβάρη.

[carrot]

Διαβάστε το, είναι δικό μου και με αντιπροσωπεύει. Ελπίζω να ξέρει κανείς τι έχω.

Εγκλωβισμένος σε δωμάτιο με καθρέφτες,
τα είδωλά μου με περιγελούν και με χλευάζουν.
Δεν είμαι εγώ – είναι οι εικόνες μου, στα βλέμματα των άλλων.
..

Ο νάνος και ο γίγαντας μέσα μου.
Ναυτία. Υπαρξιακή τρικυμία.


Χλεύη από υπανθρώπους λερώνει την αξιοπρέπειά μου.

...

Ωραίο ποίημα. Δώσε κι άλλο.

[Στέλιος 1969]

Άλικο σημάδι στο τελευταίο χιόνι του Φλεβάρη:



Στοιβαγμένοι στα μουντζουρωμένα με γκράφιτι και αδιαφορία,
λεωφορεία της πόλης και σήμερα.
Άδεια βλέμματα τρυπούν το μυαλό μου.
Παγιδευμένος σε μια άθλια, χωρίς νόημα φενάκη.
Μακριά από την Ουράνια Πατρίδα.


Με ακουμπούν και φοβάμαι.
Παραβιάζουν το ζωτικό μου χώρο για μια αυτόνομη ύπαρξη.
Τους ακουμπώ και φοβούνται, τη μυρωδιά του θανάτου.
Μη μ’ ακουμπάς με λερώνεις ψιθυρίζουν.
Μη μ’ ακουμπάς με λερώνεις, απαντώ – με τη σκληρότητα και την υποκρισία σου.


Τέρμα, φωνάζει ο οδηγός. Ανοίγουν οι πόρτες,
αλαφιασμένοι βγαίνουν όλοι – χάνονται στα λιβάδια της εγωιστικής μοναξιάς.
Κι εγώ μαζί – υπνωτισμένος. Το εισιτήριο κοκκίνισε στα χέρια μου με άλικο σημάδι.
Έκανα στροφή, η Άνοιξη με περιμένει. Πέταξα το στίγμα μου στο τελευταίο χιόνι του Φλεβάρη.
Τα βήματά μου χάθηκαν στο χιόνι – είμαι ελεύθερος απ’ τις ανάσες τους.

26/12/2010 (έχω ανίατη ασθένεια σωματική που δεν φαίνεται)

[crazy_diamond]

Στέλιο,

μπορεί το στόμα να είναι ραμμένο, όμως η γραφή σου μιλάει δυνατά.

''Είμαι ελευθερος από τις ανάσες τους'', αυτό το κρατάω, μου άρεσε πολύ. Σπουδαία υπόθεση η ελευθερία.
Αυτή κι αν έχει μύρια είδωλα. Καθένας αλλιώς την εννοεί, αλλιώς την οραματίζεται, αλλιώς μάχεται γι΄αυτή, έτσι που να μιλάμε τελικά για πληθυντικό και ελευθερίες.

Νιώθεις, όμως, πως αυτό σου που δεν φαίνεται σε στιγματίζει;


Σου αφήνω εδώ λίγη απ' τη γραφή του Γιάννη Στίγκα:


Ο μεγαλύτερος τρόμος

ελλοχεύει στο δόσιμο

Όταν η ψυχή

μοιράζει τον άρτο της

είναι χίλια λόγια που χάνουν

το χνούδι τους



Εμένα ο άγγελος μου

με κατέδωσε στο φως

πώς να συμβιβαστώ μαζί του

έτσι ατρόμητο που είναι;



Μόνος γιόρτασα τα χέρια μου

μασημένα από τόσα απογεύματα

Μόνος ίδρυσα την όραση

Που μεταλλάσσει σε χοή

χοάνη

αράχνη το χρόνο

Μόνος πέρασα σταυροβελονιά

Την αστραπή στο αίμα



Όμως η ζωή

μας θέλει μέχρι το κόκαλο

[crazy_diamond]

Στέλιο,

να συμπληρώσω πως το ποίημα αυτό είναι από τη συλλογή ''Η αλητεία του αίματος''.

Για μένα πάντως δεν είναι το ''άλικο του αίματος'' που στιγματίζει, γιατί αυτό έχει μπέσα, αφού είναι κόκκινο και δε φέρεται σα λευκό..
Περισσότερο είναι οι φόβοι που φουντώνουν σε κάποιους εκεί έξω, η έλλειψη σωστής ενημέρωσης, η ψευδαίσθηση της δικής τους παστρικότητας.

Να γράφεις και όποτε θέλεις να μοιράζεσαι κι άλλα μαζί μας.

[Στέλιος 1969]

Έχω στιγματική ασθένεια


Μοναχικοί διαβάτες στο απέναντι πεζοδρόμιο . . . . .

Σαν κάμπιες σε κουκούλια μοιάζουμε,
πεταλούδες που δεν θαυμάσανε τα φτερά τους ποτέ,
που δεν γευτήκανε ποτέ το πέταγμα ανάμεσα σε μεθυστικά αρώματα
Ανοιξιάτικων λουλουδιών.

Σάβανα ζωντανά, μεταξύ ουρανού και γης,
μοναχικοί διαβάτες στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Ένα ελαφρύ μειδίαμα, σαν αυτό της Μόνα Λίζα
σφραγίζει το άδειο προσωπείο μας, καθώς πολύχρωμες ηλιαχτίδες
κεντούν τα σάβανά μας.


Κλειστά στόματα, ραμμένα με αόρατη κλωστή φυλακίζουν τις σκέψεις μας
Τα μάτια μας σαν σφαλιστά παραθυρόφυλλα που ονειρεύονται τον ήλιο.
Και η ψυχή μας λαχταρά το λιβάδι με τις παπαρούνες
που μας άφησε το κόκκινο σημάδι του, πριν καν το χορτάσουμε.



Ένα δάκρυ σαν εωθινή δροσοσταλίδα κυλά από τα άδειο βλέμμα μας
καθώς βουβό παράπονο την ψυχή μας βουρκώνει
κι αφήνει το άλικο σημάδι του στο τελευταίο χιόνι του Φλεβάρη.
Μια Άνοιξη πίσω από τα σύννεφα μας προσκαλεί κοντά της.
20/12/2010

[3wtiko]

ΣΤΕΛΙΟ
να σαι καλά που έφερες στα μάτια μου την αλήθεια σου,
δεν θέλω άλλα δώρα στην ζωή μου ,
παρα μόνο τετοια αληθινά,
που μπορουν να με κρατάν όρθια ,
να δυναμώνει η πίστη μου ότι υπάρχουν αυθεντικοι ανθρωποι.
να σαγαπάς!

[Στέλιος 1969]

Χλωμό το βλέπω για να με αγαπάω. Η ψυχολόγος που τα διάβασε λέει πρόσεχε μην κάνεις καμιά βλακεία κι έχει δίκο γιατί είμαι κοντά.

[Στέλιος 1969]

Γυρεύω μια απάντηση – μα εσύ δεν απαντάς
Προσμένω μια ερώτηση – μα εσύ ρωτάς τα ίδια
Αναζητώ την λύση – μα εσύ μου λες βρες την μέσα σου
Καθρέφτη της ψυχής μου, δεν σε καταλαβαίνω.
Χαμένος στον ιδιωτικό μου βίο, παίγνιο της ιδιωτίας μου.

Διώξε μου λες, τις λέξεις που σε παραπλανούν,
τα παιχνίδια του τραυματισμένου σου μυαλού
από την απόρριψη που βίωσες στη μήτρα.
«Δεν ήθελαν εσένα. Ήθελαν κάποιον άλλο»:
μου λέει η φωνή του βατράχου μέσα μου.

Μέσα μου ένας πρίγκιπας γλυκοκοιμάται.
Ανοίγει τα μάτια του, μου χαμογελά και λέει:
Έλα μαζί μου στα αστέρια ν’ αγγίξεις την ουρά των κομητών
και το νεφέλωμα της λήθης.
Άφησέ τον, αυτός σε κρατά εδώ στη λάσπη και την περιφρόνηση.
Έλα μαζί μου.


Ο βάτραχος γέλασε και είπε:
«Όσο δεν σε φιλά η ελπίδα, δεν συναντάς τον πρίγκιπα, ούτε τ’ αστέρια
Δέσμιος της ασχήμιας που βλέπουν οι άλλοι πάνω σου.
Εδώ θα μείνεις μαζί μου στον βάλτο της αυτολύπησης.
Τζάμπα κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και βλέπεις το άστρο μέσα σου
Οι άλλοι είναι τυφλοί. Απόλαυσε το στίγμα της καταδίκης».

26/12/2010

[seleios]

παιδια, σας αρεσει να γραφετε, παρεπιπτοντως, ωραια γραφετε... :)