Πασχω απο αλκοολικους γονεις !!

[dawson]

Βρήκα τυχαία σήμερα το μήνυμά σου.. Σήμερα που δεν άντεξα άλλο εδώ μέσα. Εδώ, μέσα στο ίδιο ''μου'' το σπίτι, το σπίτι που μεγάλωσα και με έκανε ότι με έκανε.
Υπομένω κι εγώ καθημερινά ψυχολογική βία από τη μητέρα και τον αδερφό μου. Και να φανταστείς δεν έχω ούτε καν δωμάτιο να κλειστώ έστω μια στιγμή, στο σαλόνι κοιμάμαι, δίπλα σε όλα, χωρίς πόρτα.. Επίσης παλεύω να βρω μια δουλειά για να εξαφανιστώ.. Αλλά η ζημιά έχει γίνει ήδη. Επίσης έχω πρόβλημα με τους δυνατούς ήχους και με τους ανθρώπους.. Να φανταστείς η μητέρα μου ξυπνάει 7 η ώρα καθημερινά και αρχίζει να βαράει πόρτες, διακόπτες, ντουλάπια, κατσαρόλες, ότι βρει για να κάνει αισθητό το πρόβλημά της. Και η μητέρα μου είναι μάλλον αλκοολική ας πούμε..

Όπως και να'χει... Όποτε θες στείλε μου ένα μήνυμα εδώ. Μπορεί να μη νιώσεις την ανάγκη, την νιώθω όμως εγώ. Θα είμαι εδώ αν χρειαστείς κάποιον. Έκλαψα όταν διάβασα για σένα, και σε ευχαριστώ για αυτό.

Αναστασία, Θεσσαλονίκη, ετών 23

Να είσαι καλά

Σ ευχαριστω πολυ . Οτι θελεις μπορεις να με απασχολησεις και εσυ!.

Ευχαριστώ όλους οσους έκαναν τον κοπο να διαβασουν και να απαντησουν και ευχαριστω για τις απαντησεις σας.

[Eleni Morfid]

Γλυκια μου συμμεριζομαι τον πονο σου ειναι πολυ βαρη φορτιο ολο αυτο και σιγουρα χρειαζεσαι ψυχολογικη υποστηριξη, Μου γραφεις οτι οι δικοι σου θα σε πουν τρελη αν πας σε ψυχολογο.. Οχι κοριτσι μου.... Αντι να παν αυτοι θα σου την πουν απο πανω?? Οι δικοι σου χρειαζονται επειγοντως βοηθεια.. Βεβαια αυτοι ας κανουν οτι θελουν... Το θεμα εισαι εσυ... Δεχεσαι κακοποιηση και πρεπει να κανεις κατι γι αυτο... Προσπαθησε να βρεις καποιον που να εμπιστευεσαι και να πατε μαζι.... Σου μιλαω εκ πειρας γιατι και εγω ημουν θυμα κακοποιησης απο τον παραλιγο αρραβωνιαστικο μου ο οποιος δεν ηταν αλκοολικος αλλα ναρκωμανης... Παρομοιες ιστοριες. Λεκτικη βια κακοποιηση παραλιγο να με σκοτωσει. Με τη βοηθεια ειδικου το ξεπερασα...

[Victory]

Αγαπητή Dawson,
Αγαπητή Natasha,
και όλοι όσοι πάσχουμε από "ανισόρροπους" ψυχικά γονείς.
Δυστυχώς δεν υπάρχει κοινωνική πρόνοια εδώ που βρισκόμαστε (στη χώρα, στη γη, δεν έχει σημασία). Μεγαλώσαμε σε περιβάλλον που βρωμούσε "αρρώστια ψυχική" και "διαστρέβλωση της αγάπης" (αυτούς τους όρους τους εφευρίσκω ας το πούμε τόσα χρόνια που βιώνω τις άσχημες καταστάσεις). Οι γονείς μας, ή ο ένας γονιός, καταφέρανε αφού μας γεννήσουν, να θέλουμε να επιστρέψουμε πίσω στην ανυπαρξία, όπου δεν υπήρχε ο πόνος και η απόρριψη, όπου δεν υπήρχε ο εαυτός μας. Πώς να μην απορρίψουμε τον εαυτό μας, όταν ο άνθρωπος, του οποίου η σάρκα έσπειρε κι έθρεψε την δική μας σάρκα, μας γυρίζει την πλάτη με την εγωπάθειά του; Πώς να μην βλέπουμε την ανυπαρξία ως λύτρωση, όταν η μάνα, ο πατέρας ή και οι δύο δεν νοιάστηκαν ποτέ ουσαστικά για τον πόνο που προκαλούνε όχι σε έναν περαστικό, αλλά στο ίδιο τους το παιδί;
Είναι απίστευτα δύσκολο, εμείς τα παιδιά "σάπιων οικογενειακών καταστάσεων" να ορθοποδήσουμε, να νιώσουμε εκτίμηση και σεβασμό για το πρόσωπό μας, να αποδεχτούμε το γεγονός ότι αξίζουμε την αγάπη ακριβώς όσο όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Οι οικογένειές μας, μας ονομάζουνε "σκάρτους" και "κομπλεξικούς" γιατί δεν αποδεχόμαστε την αρρωστημένη τους κατάσταση. Πρέπει δηλαδή να γίνουμε το ίδιο "άρρωστοι" και "ανισόρροποι" για να ενταχθούμε στην καρδιά τους; Είναι μια απορία που την έχω καιρό τώρα. Δηλαδή, αν ήμουν χειρότερα αλκοολική από την μάνα μου, δεν πατούσα το πόδι μου ποτέ στο σπίτι-αφού η ίδια το πατούσε σπάνια όσο ήμουν παιδί- και έκανα πολλά άλλα χειρότερα από αυτήν, θα ήμουν η "φυσιολογική" της κόρη;
Πολλές φορές έρχονται στο μυαλό μου οι ερωτήσεις "Τί θέλει από εμένα; Γιατί ποτέ δεν με αφήνει απλά στην ησυχία μου; Γιατί ζητάει συνέχεια την προσοχή μου με άσχημο τρόπο; Γιατί είναι τόσο αχάριστη και τόσο άδικη;" Έχω γίνει 29 χρονών, έχω φύγει από την πόλη μου κι έχω επιστρέψει. Δεν έχω πλέον καθόλου την ανάγκη της μάνας μου, και προσπαθώ να της το δείχνω. Δεν θέλω τίποτα από αυτήν γιατί μόνο μπελάδες μπορεί να μου φέρει. Κι αυτή η τελευταία πρόταση είναι ένα δεδομένο πλέον για μένα. Γι' αυτό και πιστεύω ότι το ίδιο υσχύει για, αν όχι όλους, τους περισσότερους "άρρωστους στην ψυχή" ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο εγωιστές κι εγωπαθείς που δύσκολα θα μετανοήσουνε και θα κατανοήσουν την "αρρώστια" τους ποτέ.
Όσο σκέφτομαι την σαρκαστική, βίαιη, αγενή, κυριαρχική, αναιδή, αισχρή, ανήθικη -και άλλα πολλά επίθετα- συμπεριφορά των γονιών απέναντι στους ανθρώπους που φέρανε στη ζωή, νιώθω μεγάλο πόνο, σχεδόν αγγίζω την άβυσσο του μυαλού μου.
Όμως κάποτε ήρθε το Φως, και δεν ήταν παρά το Φως της Αληθινής Ζωής, το Φως του Θεού. Επειδή το ζήτημα της χριστιανοσύνης είναι λεπτό, δεν θέλω να συνεχίσω σε αυτό. Μόνο που για μένα έγινε η ορμή που με έσπρωξε πολλά μίλια μπροστά και μακρυά από όλα όσα με έχουν πληγώσει, για να μπορέσω να σταθώ όρθια στα πόδια μου σαν φυσιολογικός και ολοκληρωμένος άνθρωπος, που ξέρει ότι αξίζει να τον σέβονται.
Σκέφτομαι ότι μετά από πολύ πόνο και κόπο κατάφερα να κόψω -μα φυσικά όχι εντελώς- αυτήν την "διαστρεβλωμένη" άποψη για τον εαυτό μου, τους ανθρώπους και την ίδια τη ζωή. Αισθάνομαι τυχερή γι΄αυτό. Έτσι τώρα μπορώ να στέκομαι εδώ και να γράφω για την συμπόνια μου που περνάτε ή περάσατε τέτοια προβλήματα, κανείς μας δεν είναι μόνος του, είναι εγωϊστικό να σκεφτόμαστε ότι είμαστε μόνοι μας. Δυστυχώς, περάσανε, περνάνε και θα περνάνε πολλά παιδιά ακόμη παρόμοια προβλήματα, ίσως και χειρότερα από τα δικά μας.
Ευχαριστώ το forum του e-psychology που μας δίνει αυτήν την ευκαιρία να επικοινωνούμε για αυτά τα τόσο προσωπικά θέματα.
Εύχομαι και προσεύχομαι για ένα καλύτερο αύριο σε όλους μας. Να είστε καλά.

[kat71]

Γειά σας. Ξέρω ότι έχει περάσει πολύ καιρός από την κοινοποίηση της ιστορίας της Dawson και τις απαντήσεις όλων σας. Παρ' όλα αυτά και βλέποντας ότι δεν συνεχίστηκε η συζήτηση αναρωτήθηκα τι έγινε από τότε που της απαντήσατε. Είμαι καινούργια στο forum και μπήκα μέσα στο θέμα "αλκοολικοί γονείς" γιατί είμαι παιδί αλκοολικής μητέρας. Βέβαια τώρα είμαι πια αρκετά μεγάλη και οι γονείς μου έχουν πεθάνει, αλλά δεν έχουν πάψει να με σημαδεύουν οι καταστάσεις που έζησα. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 14 ετών από μία άσχημη και σπάνια ασθένεια που τον έλιωσε μέσα σε τρία χρόνια. Ήξερα ότι η μητέρα μου έπινε από πολύ μικρή ηλικία κρυφά στο σπίτι και φανερά ως "κοινωνικός πότης" όταν έβγαιναν έξω. Ήταν μορφωμένη, έξυπνη, όμορφη και κοινωνική. Όλοι θεωρούσαν ότι είχαμε την τέλεια οικογένεια και ότι η μητέρα μου "ξέφυγε" όταν η αρρώστια και ο θάνατος του πατέρα μου την επηρέασαν ώστε να χάσει πια κάθε έλεγχο. Η αλήθεια ήταν ότι η μητέρα μου έπινε πάντα από μικρή και απλώς κάπως το "έλεγχε". Ξέρω ότι ο πατέρας μου το ήξερε γιατί τον είχα ακούσει μια μέρα που γύρισα νωρίτερα από το σχολείο και δεν με είχαν ακούσει, να της λέει ότι δεν μπορεί να την βοηθήσει πια και ή θα ζητήσει βοήθεια από ειδικό ή θα ζητήσει διαζύγιο, τον πρόλαβε η αρρώστια του όμως και δεν έγινε τίποτα από τα δύο. Όταν πέθανε εγώ και ο μεγαλύτερος αδελφός μου γίναμε οι ενήλικες της οικογένειας. Η μητέρα μου έπινε συνεχώς κρυφά και φανερά, έχανε τις αισθήσεις της, σερνόταν στον δρόμο ή λιποθυμούσε από το μεθύσι μέσα και έξω από το σπίτι. Με έστελνε να της πάρω ποτό αδιαφορώντας πως αισθανόμουν καθημερινά από τα βλέμματα των ανθρώπων της γειτονιάς. Χάλαγε όλη την πενιχρή σύνταξη θανάτου του πατέρα μου στο ποτό αδιαφορώντας για την διατροφή, τον ρουχισμό και την εκπαίδευσή μας. Με έπαιρνε καθημερινά μετά το σχολείο να πάμε στο νεκροταφείο για να της κάνω "παρέα" όσο εκείνη μονολογούσε ακατάληπτα πάνω από τον τάφο του. Ερχόταν στο δωμάτιό μου και μου έλεγε "έχεις χρόνο να διαβάσεις αργότερα κάτσε να μου κάνεις λίγο παρέα" και μεθυσμένη μου έλεγε προσωπικά πράγματα που κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να ξέρει για τους γονείς του, λες και έπρεπε να μου δικαιολογηθεί ή λες και ήμουν η ψυχοθεραπεύτριά της. Την έσωσα δύο φορές από απόπειρα αυτοκτονίας και μια χαιρόμουν για αυτό, μια μετάνιωνα. Ο αδελφός μου ήταν μονίμως θυμωμένος μην μπορώντας να αντιμετωπίσει την κατάσταση, είχε μονίμως ένα γιατί στο στόμα του, "γιατί είσαι έτσι; γιατί δεν μας σκέφτεσαι; γιατί δεν ενδιαφέρεσαι πως νιώθουμε;" και όταν δεν έπαιρνε απάντηση γίνονταν βίαιος, ευτυχώς μόνο σε αντικείμενα και έφευγε. Καθημερινά δεχόμουν μία απίστευτη καταπίεση, ευτυχώς πολύ λίγες φορές είχα εισπράξει και μερικά χαστούκια, όταν τόλμαγα να αντιδράσω. Έπρεπε να κάνω κάτι. Έτσι βρήκα δουλειά τα καλοκαίρια μετά το σχολείο, στο χωρίο που πήγαινα με τον παππού και την γιαγιά, λέγοντάς τους ότι πάω για μπάνιο στην θάλασσα δούλευα σε μία βιοτεχνία και φύλαγα τα χρήματα. Έτσι τελείωσα τα αγγλικά και πήγα φροντιστήριο στην Γ' λυκείου. Μόλις τελείωσα το σχολείο έδωσα εξετάσεις αλλά δεν πέρασα και έπιασα οκτάωρη δουλειά. Τα πράγματα στο σπίτι ήταν τα ίδια και χειρότερα. Έδωσα ξανά εξετάσεις και πέρασα στην επαρχία όπως και ο αδελφός μου. Ήταν η διέξοδος που ζητούσα. Όταν μου απέκλεισε η μητέρα μου κάθε περίπτωση οικονομικής υποστήριξης βρήκα δουλειά και συνέχισα την σχολή. Δεν έζησα ιδιαίτερη φοιτητική ζωή, λόγω χρόνου, αλλά "κατάφερα" να μπλέξω με όχι ιδιαίτερα καλές παρέες... Ευτυχώς πέρασα, άγγιξα αλλά δεν κόλλησα με πράγματα που θα μπορούσαν να με έχουν καταστρέψει, γιατί ο χειρότερός μου φόβος ήταν μην γίνω σαν και εκείνη. Αυτό με γλύτωσε. Όταν γύρισα στην Αθήνα, ένα βράδυ στην κουζίνα όπως ήταν μεθυσμένη και τρέκλιζε πάνω από τον νεροχύτη, θόλωσα, πήρα ένα μαχαίρι και πήγα να της το καρφώσω πισώπλατα. Πίστευα ότι τώρα που γύρισα, δεν είχα άλλες αντοχές να την αντιμετωπίσω. Ευτυχώς δεν το έκανα και εκείνη δεν το κατάλαβε καν τι πήγα να κάνω. Έφυγα γρήγορα και ζήτησα βοήθεια από την καλύτερή μου φίλη. Μου έδωσε το τηλέφωνο της ψυχοθεραπεύτριάς της και την επόμενη μέρα πήγα εκεί. Όταν με ρώτησε ποιό ήταν το πρόβλημα, της είπα ότι η μητέρα μου είναι αλκοολική και θέλω να την βοηθήσω να γίνει καλά. Μου απάντησε ότι πρέπει να γίνω πρώτα εγώ καλά και μετά να ασχοληθώ μαζί της, αν θέλω. Τότε κατάλαβα ότι είχα αρρωστήσει και εγώ από όλη αυτήν την κατάσταση. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να φύγω από το σπίτι. Βρήκα δουλειά και έμεινα με μια φίλη μου, που όμως εκ των υστέρων κατάλαβα ότι δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή για φίλη και την έκανα αυτή την επιλογή λόγω της ψυχολογικής και συναισθηματικής μου κατάστασης. Ήμουν πολύ καλή στην δουλειά μου, έμεινα μόνη μου όταν κατάλαβα ότι η "φίλη" μου ήταν "φίδι" και επένδυσα στους πραγματικούς μου φίλους και στον άντρα που ερωτεύτηκα και με αγάπησε ξέροντας όλη την αλήθεια για μένα από την αρχή. Συνέχισα την ψυχοθεραπεία για μερικά χρόνια και παρέμεινα η κόρη της μητέρας μου μόνο σε πρακτικά ζητήματα και σε ζητήματα σωματικής υγείας στα γεράματά της μέχρι που πέθανε από ανακοπή στα 76 της. Ο αδελφός μου έφυγε και εκείνος για σπουδές στην επαρχία δουλεύοντας παράλληλα και έπειτα στο εξωτερικό με υποτροφία. Τώρα κάνει την δουλειά που του αρέσει, αλλά δεν μπορεί να επενδύσει συναισθηματικά σε μία σχέση και είναι μόνος του, παλεύοντας πιστεύω και εκείνος με το παρελθόν. Ήμασταν και είμαστε δεμένοι και αγαπημένοι. Τώρα έχω οικογένεια με τον άντρα μου που με βοήθησε πολύ και δύο μικρές κορούλες. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο καλή μάνα και σύζυγος και φίλη γίνεται. Ελπίζω να είμαι εντάξει μαζί τους πάντα και να είναι περήφανες για μένα. Εγώ δεν ήμουν ποτέ περήφανη για την μητέρα μου. Δεν την κατηγορώ ως εγωίστρια, ήταν άρρωστη ψυχικά γιατί είχε περάσει και εκείνη πολλά στην παιδική της ηλικία, η διαφορά μας ήταν ότι εγώ ζήτησα πραγματική βοήθεια και δεν βρήκα διέξοδο στην εξάρτηση. Δεν έχω ξεπεράσει τα πάντα. Δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω ποτέ. Αλλά είμαι σίγουρα πολύ καλύτερα από πριν. Αυτό που έχω καταλάβει τώρα πια, είναι ότι χωρίς βοήθεια και υποστήριξη δεν γίνεται τίποτα. Όσοι έχουν το ίδιο πρόβλημα πρέπει να φύγουν μακριά από αυτό για να μπορέσουν να το αντιμετωπίσουν πραγματικά από απόσταση. Η αρρώστια δεν φεύγει αν δεν θέλεις να φύγει. Οι εξαρτημένοι άνθρωποι μόνοι τους θα αποφασίσουν αν θέλουν να γίνουν καλά. Εμείς οι δικοί τους άνθρωποι πρέπει να τρέξουμε για να σωθούμε και μόνο αν αυτοί το αποφασίσουν να απεξαρτηθούν και μας ζητήσουν την στήριξή μας, εμείς θα αποφασίσουμε αν θα τους στηρίξουμε ή όχι. Ξέρω ότι οι καιροί που ζούμε τώρα, τουλάχιστον οικονομικά και εργασιακά είναι δύσκολοι. Πολύ πιο δύσκολοι από την εποχή που ήμουν εγώ μικρή και έβρισκα εύκολα δουλειά. Αλλά οποιαδήποτε άλλη πρακτική δυσκολία, είναι πολύ πιο εύκολη από την ζωή μέσα σε ένα τέτοιο σπίτι. Τουλάχιστον τώρα υπάρχουν πολλές και πιο φθηνές επιλογές για ψυχολογική υποστήριξη από ότι είκοσι χρόνια πριν. Φύγετε λοιπόν, πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας, ζητήστε βοήθεια από ειδικούς και μην εξαρτηθείτε από τίποτα, ουσία ή άνθρωπο, για να μην σας εκμεταλλευτούν. Δεν είμαστε οι γονείς μας. Καλό κουράγιο σε όλους. Ευχαριστώ.

[λιλιουμ]

Kat71 ευχαριστω προσωπικα γι αυτη την καταθεση ψυχης που εκανες εδω μεσα. Αυτο το ποστ πρεπει να "καρφιτσωθει" νομιζω καπου ψηλα, να το βλεπουμε ολοι οσοι νομιζουμε οτι οι δυσκολιες της ζωης, της κοινωνιας, οι γονεις μας και το συμπαν μας καταδικασανε, και μενουμε απραγοι μες στο θυμο μας χωρις να κανουμε τπτ για να αλλαξουμε και να καλυτερεψουμε τη ζωη μας. Εισαι παραδειγμα προς μιμηση, ειλικρινα. Ενα μεγαλο μπραβο απο μενα για τη δυνατη θεληση σου! Καλωσηλθες στο φορουμ.

[kat71]

Ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα και για όλα. Νομίζω ότι δεν είμαι η μόνη που πέρασα δύσκολα και τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα για μένα. Υπάρχουν πολλοί, απλώς ίσως δεν βρίσκονται εδώ για να το πουν. Η θέλησή μου και η προσπάθειά μου να είμαι καλά είναι καθημερινή, γιατί μην νομίζεις ότι δεν υπάρχουν κατάλοιπα. Ίσως γι' αυτό βρέθηκα σε αυτό το φόρουμ. Δεν τα έχω αφήσει όλα πίσω μου. Αυτό που θέλω είναι να βοηθήσω όσο μπορώ, όσους έχουν παρόμοιες εμπειρίες και να είμαι εντάξει με τα παιδιά μου. Μακάρι να ανοίγονταν κι άλλα παιδιά, όπως η Dawson και να βρίσκουν βοήθεια και υποστήριξη. Είναι το πρώτο και το πιο δύσκολο βήμα. Καλώς σας βρήκα.

[VickyK]

Καλημέρα, ειλικρινά μπορώ να σε νιώσω γιατί ο πατέρας μου έχει πρόβλημα με το αλκοόλ αλλά δε μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι να έχουν πέσει όλα πάνω σου γιατί είναι κ οι δυο αλκοολικοί. Εγώ με ένα μέλος στην οικογένεια κ κόντεψα να τρελαθώ. Κρίσεις πανικού στο φουλ απο μικρή! Πριν ενάμιση χρόνο έφυγα όμως από το σπίτι, κάνω δυο δουλειες για να ανταπεξέλθω κ ειλικρινα, δε με νοιάζει καθόλου η σωματική κουραση ή τ οτι μπορεί να μην εχω χρόνο για μένα, αρκεί που δε ζω πλέον τέτοιες καταστάσεις κ σταμάτησα να παθαίνω διαταραχές πανικού με το παραμικρό! Δεν είναι επιλογή μου ο πατέρας μου για να φορτωθώ τα "στραβά" του! Δε το παντρεύτηκα! Βαρέθηκα να έχω κόμπλεξ κ να ντρέπομαι! Βαρέθηκα να βοηθάω από μικρή τους δικούς μου! Δε ξέρω αν φαίνεται εγωιστικό αλλά μόνη στάθηκα στα πόδια μου κ νιώθω πολύ καλύτερα! Φύγε από το σπίτι χωρίς τύψεις, γιατί θα προσπαθήσουν να σε φορτώσουν κ με τύψεις! Τ ότι καταλαβαίνεις το πρόβλημα κ θες να το αντιμετωπίσεις σε κάνει ένα απόλυτα φυσιολογικό άτομο, θα μπορούσες να είχες μπλέξει με άσχημες παρέες ή κι εσύ ακόμη να ξεκινήσεις το ποτό, που εμένα ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου! Φτιάξε ένα πλάνο στο μυαλό σου για το πως θα μπορέσεις να φύγεις. Πίστεψέ με, θα γίνεις άλλος άνθρωπος. Κι εγώ άφησα τον αδερφό μου σπίτι αλλά είναι σε ηλικία που πρέπει κ αυτός να αποφασίσει για τη ζωή του. Πάω πολλά χρόνια σε ψυχολόγο κ οι γονείς μου ήταν αντίθετοι με αυτό κ ξέρεις γιατί? Γιατί φοβήθηκαν ότι θα ακούσουνε αλήθειες! Δε με νοιάζει τι λένε για τους ψυχολόγους, ειλικρινά με βοήθησε πολύ! Σου εύχομαι όλα να σου πάνε καλά, όλοι μας αξίζουμε κάτι καλύτερο!

[xristina85]

Dawson ,ήθελα να σου πω και εγώ πως δεν είσαι μόνη...συμφωνώ με Αglaia..Αυτό είναι μια λύση να πηγαίνεις στη σχολή συχνά και να λείπεις όσο περισσότερο μπορείς από το σπίτι.
Απ'την άλλη όμως το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό γιατί έχεις και αδερφάκι...πόσο χρονών είναι? δεν πρέπει να μεγαλώσει σε αυτή την κατάσταση γιατί πιστεύω ο οποισδήποτε νοήμων ψυχολόγος θα έλεγε πόσο καταστροφικό είναι για την ψυχολογία του. Θα πρέπει να απευθυνθείς κάπου και ίσως το αδερφάκι σου αν είναι μικρός θα έπρεπε να το αναλάβει κάποιος συγγενείς αυτή είναι η γνώμη μου.Και το λέω και από προσωπική εμπειρία. Μπράβο σου που είσαι δυνατή και κατάφερες να διαβάσεις και να μπεις στο πανεπιστήμιο!! Ο δικός μου πατέρας είναι αλκοολικός νομίζω από τότε που είμουνα 13. Πέρασα δύσκολα γιατί οι γονείς μου μαλώνανε γιαυτό και μου προκαλούσε κατάθλιψη και άγχος και ακόμα και σήμερα δεν αντέχω τις φωνές...Διάβασα όμως (και για καλή μου τύχη) πέρασα σε άλλη πόλη.'Εμεινα εκέι πολλά χρόνια και ακόμα θυμάμαι κάποιες φορές που ο πατέρας μου ερχόταν να με δει και ήταν συνέχεια μεθυσμένος. 'Εχει φτάσει 66 χρονών και δεν περιμένω να το ξεπεράσει σε αυτή την ηλικία.
Πιστεύω οτι πρέπει να κάνεις ότι μπορείς να τελειώσεις τη σχολή σου όσο καλύτερα μπορείς και να βρεις δουλειά και να φτιάξεις τη δική σου ζωή! Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου.Αν μπορείς να φύγεις απ'το σπίτι π.χ. να συγκατοικήσεις για να μοιραστείς τα έξοδα θα ήταν μια πολύ καλή λύση!- φυγε!!