βοηθηστε με,αυτα που μου συμβαινουν ειναι φυσιολογικα?πωσ μπορω να τα αντιμετωποισω?

[lizbet]

πριν ενα χρονο εχασα τη μητερα μου, ηταν κατι που ωρες ωρες δεν πιστευω πως εχει συμβει..λογο του οτι οι δικοι μου το πειραν χειροτερα απο εμενα δεν μπορουσα να κανω αλλιως παρα να προσπαθω καθε μερα να χαμογελαω.. αφου περασαμε το σταδιο που ο πατερας μου ηθελε να αυτοκτονησει.. σιγα σιγα τα πραγματα καλυτερευαν, τωρα οσο περναει ο καιρος αισθανομαι πως χειροτερευω εγω.. ενω πιστευα πωσ περασα τα διαφορα σταδια πενθους τον τελευταιο καιρο τα χω παιξει.. δεν εχω διαθεση για πολλα πραγματα.. με το φιλο μου ενω τον υπεραγαπαω και με στηριζει τον τελευταιο καιρο δεν εχω ορεξη για σεξουαλικη επαφη ηταν κατι που 'χε ξανα συμβει βεβαια στις αρχες για μεγαλο διαστημα και το ξεπερασα. τωρα που ξανα επεστρεψε αυτη η κατασταση ανχωνομαι περισσοτερο...αισθανομαι ασχημα για εκεινον. μετα την απωλεια της μητερας μου δεν ανοιγομαι περα απ τον φιλο μου και τον πατερα μου σε κανεναν αλλο,μιλαω που και που και με καποιες φιλες μου αλλα δεν εχει αποτελεσμα γιατι δεν φαινεται να με καταλαβαινουν.και αυτο ειναι το χειροτερο, καθε φορα που προσπαθω να αποδεχτω τον θανατο τησ, καποιο ερεθησμα με κανει χαλια ψυχολογικα και το γεγονος οτι ηταν το πρωτο ατομο που μιλουσα για οτιδηποτε κανει την απολεια τησ πιο αισθητη.. μπορει καποιος να μου πει πως μπορω να βελτιωσω τη σχεση μου με τον φιλο μου?ειναι φυσιολογικη η σωματικοψυχολογικη μου κατασταση μετα απο ενα χρονο?θα μπορεσω ποτε να αποδεχτω ποτε την απολεια τησ και να συννεχισω?ειχε κανεισ το ιδιο προβλημα?το προβλημα μου εχει λυση? εχω πελαγωσει.. αισθανομαι πως δεν θα καταφερω να ξαναγινω το ατομο που ημουν και πως η καταθληψη μου χτυπα την πορτα.

[Θεοφανία]

Λιζ...έχω περάσει, (και περνάω), την ίδια φάση με σένα. Ακόμη και αυτό που λες, πως επρεπε να εισαι δυνατή για να μη καταρευσουν οι άλλοι, το περνάω τα τελευταία 5 χρόνια...
Δεν θα το ξεπεράσεις ποτέ, αλλά σαν βετρεράνος της κατάστασης, σε διαβεβαιώ πως κάποια στιγμή θα μάθεις να ζεις με αυτό γιατί πολύ απλά δεν θα μπορείς να κάνεις αλλιώς. Αυτή η σκέψη εμένα με βοήθησε πάρα πολύ και με έκανε τουλάχιστον να προχωρήσω πιο εύκολα.
Δεν θα πάψεις ποτέ να αγαπάς τη μαμά σου, αλλά με την αυτοκαταστροφή σίγουρα ούτε θα την φέρεις πίσω και ακόμη πιο σίγουρα θα σκοτώνεις εσένα και τους άλλους.
Είναι πολύ νωρίς για να καταλάβεις αυτά που σου λέω και ΄΄ολα αυτά που περνάς είναι απόλυτα φυσιολογικά.
Σου εύχομαι δύναμη και κουράγιο καλή μου...

[crazy_diamond]

lizbet, καλημέρα.

Είναι λιγότερο από χρόνος που πέθανε ο πατέρας μου. Μετά το θάνατό του επέλεξα συνειδητά να αναλάβω μόνη μου όλες τις ευθύνες και τις εκκρεμότητες που υπήρχαν, γιατί ήθελα να προστατεύσω, να στηρίξω αυτούς που αγαπώ, τη μητέρα και τον αδερφό μου. Για μήνες έτρεχα σαν καλοκουρδισμένο ρομποτάκι, ως ''η συγκροτημένη, ώριμη και δυνατή κόρη'', αγνοώντας όλα τα καμπανάκια κινδύνου που ηχούσαν ξεκάθαρα πως δεν αντέχω άλλο όλα αυτά τα βάρη σε συνδυασμό με τα προβλήματα στην προσωπική μου ζωή. Τα καμπανάκια έγιναν σειρήνες πολέμου, συνέχισα ως μοναχικός καουμπόης την όποια προσπάθεια, μέχρι που το όλο σύστημά μου έκανε ανταρσία, πήρε πρωτοβουλίες και κλείνοντας όλους τους διακόπτες κατέρρευσα.

Κάπου εκεί ξεπάγωσα, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι έχει συμβεί, να νιώθω. Να νιώθω την απώλεια, τον πόνο.

Το πένθος δεν έχει συγκεκριμένη διάρκεια, καλή μου lizbet.
Άφησε, όμως, τον εαυτό σου να πενθήσει και να είσαι όπως νιώθεις. Μην προσπαθείς να είσαι χαρούμενη ή να εκβιάζεις τη σεξουαλική διάθεση, τη στιγμή που αισθάνεσαι διαφορετικά.
Άφησέ το να βγει από μέσα σου, να ξεσπάσει, βίωσέ το, δίχως να σκέφτεσαι πώς θα φανεί αυτό στους δικούς σου ή το φίλο σου. Οι δικοί σου άνθρωποι δε θα σε παρεξηγήσουν, ούτε υπάρχει κάτι μη φυσιολογικό σε όλα αυτά που εκφράζεις, αν αυτό σε ανησυχεί.
Κι αν είναι μόνο ο πατέρας και ο φίλος σου αυτοί που νιώθεις πως σε καταλαβαίνουν σε αυτή τη φάση, μίλησέ τους, για τους φόβους, τους προβληματισμούς σου, δείξε τους πώς αισθάνεσαι.

Μη στεναχωριέσαι από τώρα για το μέλλον. Θα προχωρήσεις. Θα φροντίσει ο πανδαμάτωρ χρόνος για αυτό. Δε θα ξεχάσεις τη μητέρα σου, ούτε και θα πάψεις να την αγαπάς, όπως σου έγραψε και η Θεοφανία. Όλη η αγάπη και ό,τι σου έδωσε, σου έμαθε, ό,τι μοιράστηκε μαζί σου θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέσα σου.

Σου εύχομαι κι εγώ δύναμη και κουράγιο.

[gios_new]

Καλημέρα και καλή χρονιά!


Αυτό που νιώθω και εγω ειναι πως υπάρχουν στιγμές που ξεχνιέμαι και ξεχνάω .
Υπάρχουν και κάποιοες άλλες όμως που νιώθω κάτι να με πνίγει... Εκείνες τις στιγμές θέλω να μένω μόνος μου γιατί λίγοι μπορούν να με καταλάβουν .

Έχω καταλάβει πως το πένθος δεν είναι μια γραμμικη συνάρτηση όπου με το πέρασμα του χρόνου θα είναι καλύτερα . Σίγουρα αποφορτίζεται το κλίμα αλλά εκεί που έχουν περάσει μήνες κάτι γίνεται και τον θυμάμαι πολύ και ξαναπέφτω...

Επίσης μπορεί να είμαι καλά αλλά βλέποντας την οικογένεια μου να στενοχωριέται ναι πέφτω και εγώ .

Πολλές φορές εχω αφεθεί στον πόνο μου και απο την μία ξαλαφρώνω αλλά απο την άλλη πέφτω και πιο βαθιά στην κατάθλιψη .

[Kandy]

Να σκεφτεσαι οτι ειναι καιρος κ δικαιουσαι το 2011 να ζησεις κατι καλο. Ειναι καπου εκει μπροστα σου κ σε περιμενει... Μην το βαζεις κατω... Αυτο που εζησες εσυ τον προηγουμενο χρονο, ισως εγω το ζησω τον επομενο ή τον μεθεπομενο... Δυστυχως ολοι θα περασουμε απο αυτο το σταδιο... Να σκεφτεσαι οτι η μητερα σου θα ηθελε να σε βλεπει χαρουμενη.... κ μαχημη. Μην το βαζεις κατω!!!! Να δεις που τελικα θα τα καταφερεις...!!!!!!!!!!!!!!!!

[lizbet]

Σας ευχαριστω παρα πολυ για τις συμβουλες, και τις εμπειριες σας που μοιρατηκατε μαζι μου νιωθω ηδη πολυ καλυτερα απ την τελευταια φορα που εγραψα.. με βοηθησατε πολυ

[roula35]

καλησπερα κα απο εμενα κ καλη χρονια να εχεις..εχω χασει και εγω 2 πολυ σημαντικους ανθρωππουσ στη ζωη μου και ισως μπορω να καταλαβω το πως αισθανεσαι...ισως η αρνηση του γεγονοτος, μπορει να οδηγησει στην παραταση της διαδικασιας του πενθους και να σ ε εμποδιζει να μπορεσεις να συνεχισεις τη ζωη σου... αρνουμενοι ψυχολογικα το γεγονος ουσιαστικα στερουμε από τον εαυτο μας την ευκαιρια να προσαρμοστει σε αυτο....εγω πρωσοπικα καποια στιγμη ενιωσα οτι αν συνεχιζα την ζωη μου θα "προδιδα" την μνημη του προσωπου που εχασα...τελικα ομως συνηδητοποιησα οτι το θεμα δεν ειναι να ξεχασουμε το ατομο που εφυγε αλλα ν ααποδεχτουμε το γεγονος και να προχωρησουμε κρατοντας την αναμνηση του...εγω θα σου προτεινα να αφησεις τον εαυτο σου να περασει ολα τα σταδια πενθους...σιγουρα δεν θα ξεπερασεις ποτε την απωλεια της μητερας σου..θα ερθει η στιγμη που απλα θα ζεις με αυτο..ακομα και ο θανατος που μας ποναει τοσο πολυ ειναι μεσα στην ζωη..

[lizbet]

σε ευχαριστω πολυ ρουλα για τη στηριξη σου, συμφωνω με οσα προαναφερθηκαν...αλλα οσο αναφορα το τελευταιο "ο θανατος ειναι μες τη ζωη" που το ακουω συχνα εχω μια διαφορετικη σκοπια, αυτο που βλεπω πιο εντονα οταν με πιανουν οι μαυρες μου ειναι οτι ο θανατος δεν ειναι απλα μες τη ζωη αλλα πολλες φορες ειναι ισως και η προυποθεση.. απο τη στιγμη που γεννιομαστε προοριζομαστε να χασουμε τους παντες. παππουδες γιαγιαδες αυτοι ειναι απλα η αρχη.. εγω ετυχε να τους προλαβω ολους .Η αρχη εγινε με τον παππου μου ενα μηνα πριν χασω τη μητερα μου.. μετα ημουν πεπεισμενη οτι στους επομενους μηνες θα χανοταν κι αλλος κι αλλος ωσπου τελικα να μεινω μονη.. μετα (αφου ο πατερας μου σταματησε να με απειλει οτι θα αυτοκτωνησει) και μπορεσα να αναλυσω καλυτερα τη κατασταση ελαφρος απομακρυσμενη απ τις βαρια φορτησμενες μερες στο σπιτι..καταλαβα οτι θα μεινω μονη απλα καθε απωλεια θα αφηνει ενα χρονικο διαστημα ιασης, μεχρι την επομενη απωλεια ξανα και ξανα μεχρι να αποκτησω κατακαποιο τροπο ανωσια.. σε καθε απωλεια
η ανωσια επετευχθει στην απωλεια φιλων, εμαθα πως τα ποδια μου ειναι πιο δυνατα και πιο τιμια απο καθε φιλο-φιλη που γνωρισα, και τωρα πλεον δεν εχω μεγαλες προσδοκειες..
ημουν τυχερη γιατι με αγαπησει πολυς κοσμος και παλι καλα που αυτο το καταλαβα νωρις, εχω μια οικογενεια που μ'αγαπα και με φροντιζει ενα φιλο που χουμε μια πολυ δυνατη και μακροχρονια σχεση πραγμα περιεργο για τοσο μικρη ηλικια..
με φοβιζει το γεγονος πως καποια στιγμη θα πρεπει να πω αντιο ξανα σε καποιον αγαπημενο.. εχω τοσα καλα στη ζωη μου να εστιασω αλλα αυτος ειναι ο μεγαλυτερος φοβος μου...
και η χαζομαρα ειναι πως ξερω... οτι ο θανατος θα πρεπε να ειναι ενα κινητρο για να ζεις καθε μερα πιο εντονα.. παρολα αυτα δεν ξερω αν μπορω να συμβηβαστω με το γεγονος οτι ολοι θα φυγουμε καποια μερα.. σας ευχαριστω ολους για τη στηριξη σας και τον χρονο σας.

[gios_new]

σε ευχαριστω πολυ ρουλα για τη στηριξη σου, συμφωνω με οσα προαναφερθηκαν...αλλα οσο αναφορα το τελευταιο "ο θανατος ειναι μες τη ζωη" που το ακουω συχνα εχω μια διαφορετικη σκοπια, αυτο που βλεπω πιο εντονα οταν με πιανουν οι μαυρες μου ειναι οτι ο θανατος δεν ειναι απλα μες τη ζωη αλλα πολλες φορες ειναι ισως και η προυποθεση.. απο τη στιγμη που γεννιομαστε προοριζομαστε να χασουμε τους παντες. παππουδες γιαγιαδες αυτοι ειναι απλα η αρχη.. εγω ετυχε να τους προλαβω ολους .Η αρχη εγινε με τον παππου μου ενα μηνα πριν χασω τη μητερα μου.. μετα ημουν πεπεισμενη οτι στους επομενους μηνες θα χανοταν κι αλλος κι αλλος ωσπου τελικα να μεινω μονη.. μετα (αφου ο πατερας μου σταματησε να με απειλει οτι θα αυτοκτωνησει) και μπορεσα να αναλυσω καλυτερα τη κατασταση ελαφρος απομακρυσμενη απ τις βαρια φορτησμενες μερες στο σπιτι..καταλαβα οτι θα μεινω μονη απλα καθε απωλεια θα αφηνει ενα χρονικο διαστημα ιασης, μεχρι την επομενη απωλεια ξανα και ξανα μεχρι να αποκτησω κατακαποιο τροπο ανωσια.. σε καθε απωλεια
η ανωσια επετευχθει στην απωλεια φιλων, εμαθα πως τα ποδια μου ειναι πιο δυνατα και πιο τιμια απο καθε φιλο-φιλη που γνωρισα, και τωρα πλεον δεν εχω μεγαλες προσδοκειες..
ημουν τυχερη γιατι με αγαπησει πολυς κοσμος και παλι καλα που αυτο το καταλαβα νωρις, εχω μια οικογενεια που μ'αγαπα και με φροντιζει ενα φιλο που χουμε μια πολυ δυνατη και μακροχρονια σχεση πραγμα περιεργο για τοσο μικρη ηλικια..
με φοβιζει το γεγονος πως καποια στιγμη θα πρεπει να πω αντιο ξανα σε καποιον αγαπημενο.. εχω τοσα καλα στη ζωη μου να εστιασω αλλα αυτος ειναι ο μεγαλυτερος φοβος μου...
και η χαζομαρα ειναι πως ξερω... οτι ο θανατος θα πρεπε να ειναι ενα κινητρο για να ζεις καθε μερα πιο εντονα.. παρολα αυτα δεν ξερω αν μπορω να συμβηβαστω με το γεγονος οτι ολοι θα φυγουμε καποια μερα.. σας ευχαριστω ολους για τη στηριξη σας και τον χρονο σας.

Mε εκφράζει απόλυτα... Τι ζωη ειναι αυτή που πρέπει να μάθεις να αποχαιρετάς τους αγαπημένους σου...

[crazy_diamond]

Τι ζωη ειναι αυτή που πρέπει να μάθεις να αποχαιρετάς τους αγαπημένους σου...

Είναι η μία και μοναδική που έχουμε εδώ, τώρα και μας θέλει μέχρι το μεδούλι.
Και όσο και αν το ξεχνάμε αυτό στις φουσκοθαλασσιές,
στην άμπωτη δεν μπορούμε παρά να περπατήσουμε και πάλι ξυπόλυτοι στην άμμο..

[esoteriki_dynami]

lizbet, πήγαινε λίγο στο blog όπου έχω γράψει ένα σχετικό κείμενο για το θάνατο. Δες την υπογραφή μου.
Είναι στα αγγλικά βέβαια.

Εν συντομία, πρώτα θα κοιτάξεις να δεις τι κρύβεται στα συναισθήματά σου. Αυτό που λέμε 'λύπη' ειναι πολύ γενικό και αόριστο. Συγκεκριμένα, τι σχέση είχες με τη μητέρα σου; μήπως έτρεγες αρνητικά συναισθήματα και πέθανε πριν προλάβεις να της πεις το 'σαγαπω' και να της δειξεις οτι στην ουσια την αγαπουσες;

Μήπως ο πατέρας σου έχει τάσεις αυτοκτονιας απο ενοχες επειδη δεν φεροταν (αν συνεβαινε αυτο) καλα προς τη μητερα σου; (οχι απαραιτητα βια, αλλα συναισθηματικα δεν ειχε δεσιμο)?

Με λιγα λογια, το υποσυνειδητο σου, σου στελνει καποια μηνυματα. Επισης σκεψου οτι δεν μπορεις να μετατρεψεις την σχεση σου σε ψυχαναλυτη σου. Διοτι δεν μπορει να ειναι αντικειμενικος. Υπαρχει δηλαδη η πιθανοτητα να υποβαθμιστει η σχεση και κατ' επεκταση να μην εχεις ουτε αυτο το στηριγμα στο μελλον.

Για το λογο αυτο, η καλυτερη λυση ειναι ενας ειδικος και ο ρολος της σχεσης σου να μετατραπει απλα σε στηριγμα αλλα οχι ψυχαναλυτη (δλδ να μην προβαλλεις τις ανασφαλειες σου πανω του).

[carrie]

Για καθε ανθρωπο ειναι διαφορετικα.... Εγω για παραδειγμα εχασα τον μπαμπα μου μεσα οκτωβρη, και εκλαψα μεσα νοεμβρη... Γιατι κ εγω επρεπε να κανω τη δυνατη. Ηταν απελευθερωτικο. Μονο αυτο ξερω να σου πω... Κλαψε αβερτα.. Αμα βρεις κ ωμο να κλαψεις ισως ειναι καλυτερα, δεν ξερω, γιατι εγω εκλαιγα στο μαξιλαρι.

[Al0ne]

πριν ενα χρονο εχασα τη μητερα μου, ηταν κατι που ωρες ωρες δεν πιστευω πως εχει συμβει..λογο του οτι οι δικοι μου το πειραν χειροτερα απο εμενα δεν μπορουσα να κανω αλλιως παρα να προσπαθω καθε μερα να χαμογελαω.. αφου περασαμε το σταδιο που ο πατερας μου ηθελε να αυτοκτονησει.. σιγα σιγα τα πραγματα καλυτερευαν, τωρα οσο περναει ο καιρος αισθανομαι πως χειροτερευω εγω.. ενω πιστευα πωσ περασα τα διαφορα σταδια πενθους τον τελευταιο καιρο τα χω παιξει.. δεν εχω διαθεση για πολλα πραγματα.. με το φιλο μου ενω τον υπεραγαπαω και με στηριζει τον τελευταιο καιρο δεν εχω ορεξη για σεξουαλικη επαφη ηταν κατι που 'χε ξανα συμβει βεβαια στις αρχες για μεγαλο διαστημα και το ξεπερασα. τωρα που ξανα επεστρεψε αυτη η κατασταση ανχωνομαι περισσοτερο...αισθανομαι ασχημα για εκεινον. μετα την απωλεια της μητερας μου δεν ανοιγομαι περα απ τον φιλο μου και τον πατερα μου σε κανεναν αλλο,μιλαω που και που και με καποιες φιλες μου αλλα δεν εχει αποτελεσμα γιατι δεν φαινεται να με καταλαβαινουν.και αυτο ειναι το χειροτερο, καθε φορα που προσπαθω να αποδεχτω τον θανατο τησ, καποιο ερεθησμα με κανει χαλια ψυχολογικα και το γεγονος οτι ηταν το πρωτο ατομο που μιλουσα για οτιδηποτε κανει την απολεια τησ πιο αισθητη.. μπορει καποιος να μου πει πως μπορω να βελτιωσω τη σχεση μου με τον φιλο μου?ειναι φυσιολογικη η σωματικοψυχολογικη μου κατασταση μετα απο ενα χρονο?θα μπορεσω ποτε να αποδεχτω ποτε την απολεια τησ και να συννεχισω?ειχε κανεισ το ιδιο προβλημα?το προβλημα μου εχει λυση? εχω πελαγωσει.. αισθανομαι πως δεν θα καταφερω να ξαναγινω το ατομο που ημουν και πως η καταθληψη μου χτυπα την πορτα.

Πριν 8 μηνες εχασα τον πατερα μου.Και νιωθω ακριβως ετσι...Δεν ξερω τι να σου πω.Ειμαι πολυ χαλια για ακομα ενα βραδυ.Δεν αντεχω αλλο....