Φως στο τούνελ

[just_38]

γεια σου αγγελικα,

εγω βρεθηκα σε ψυχοθεραπεια χωρις να το καταλαβω. ξεκινησα πριν απο 4 χρονια να βλεπω ομοιπαθητικο με ειδικοτητα ψυχιατρου/ψυχοθερπευτη γιατι υπεφερα απο πονοκεφαλους.
με υποστηριξε με ομοιοπαθητικα φαρμακα. μετα απο τρια χρονια θεραπειας και στασιμοτητας απο πλευρας μου διεκοψα την ψυχοθεραπεια. μετα απο ενα χρονο δηλ φετος πριν απο δυο μηνες βρεθηκα ξανα στο ιατρειο του και πλεον αποφασισμενη αυτα που στο παρελθον ειχαμε δουλεψει να τα βαλουμε ξανα κατω και να τα δουλεψουμε εντατικα γιατι εγω νιωθω πλεον πιο ωριμη και ετοιμη για οποιαδηποτε δυναμικη θεραπεια. θελω επιτελους να απαλλαγω απο τις φοβιες και τα διαφορα αγχοι που δεν με αφηνουν να ζω το τωρα δημιουργικα και με καθαρο μυαλο. θελει χρονο και υπομονη για να φτασεις σε ενα αποτελεσμα. μην το βαζεις κατω. Ο φοβος για το τι μελλει γενεσται και η αφορητη μοναξια με εριξαν στο στο να κανω καθημερινη χρηση αλκοολ. βεβαια διαφωνω με τα συμβατικα φαρμακα γιατι φοβαμαι παντα την εξαρτηση. ημουν εξαρτημενη και εγω για μεγαλο χρονικο διαστημα απο το ποτο σε συνδιασμο με τα xanax. Ως δια μαγειας αυτο σταματησε απο μονο του. Και την ληψη αλκοολ ελεγχω και τα χαπια ελεγχω πλεον. Σιγουρα ειναι αποτελεσμα της θεραπειας με τα δικα μου θελω για αλλαγη. Πληροφοριακα ειμαι 38 χρονων και μητερα δυο κοριτσιων 18 και 14 αντιστοιχα. Σιγουρα υπαρχει φως στο τουνελ απλα θελει υπομονη και επιμονη.

μπορεις να με ρωτησεις οτι θελεις. θα περιμενω νεα σου.
μαργαριτα

το \"επιβιωνω ακομη\" μου θυμιζει εμενα....πρεπει να φτασουμε στο σημειο να λεμε πως \"ζουμε\" και οχι απλα να επιβιωνουμε...η ζωη υπαρχει και ειναι μπροστα μας ειτε μονοι ειτε οχι μονοι:)

[Black Rose]

Και βέβαια υπάρχει Φως στο τούνελ! Αρκεί να το αναζητήσεις, αρκεί να θέλεις να το βρεις.

Απο τα πιο βαριά περιστατικά και εγω . Κατάφερα να βγω απο το τουνελ με σκληρή δουλια με τον εαυτό μου, με πολλά ζόρια αλλά πολύ περισσότερο πείσμα να γίνω καλά.

Απο την πρώτη στιγμή ακολούθησα την εναλλακτικη ιατρική (ψυχανάλυση, ομοιοπαθητική, μουσικοθεραπεία, διαλογισμό , ανθοϊάματα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς αυτού του τύπου)....

Στη διάρκεια της θεραπείας υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω, αυτη ειναι και η πιο δυσκολη περίοδος γιατί απογητευόμαστε. Αν καταφέρεις με τον γιατρό σου να αντιμετωπίσεις αυτά τα σκαμπανεβάσματα ώστε να μειώνονται φορά τη φορά θα πάρεις πολύ δύναμη.

Μην απογοητεύεσαι, συζήτα με τον γιατρό σου, μιλησέ του για την απαγοήτευσή σου και τα συναισθήματά σου..

Μπόρα ειναι θα περάσει. Στο υπογράφω !

[berg]

Εμενα με βοηθησε και η ψυχοθεραπεια και το σεροξατ που πηρα για ενα χρονο για την καταθλιψη. Ο γιατρος μου εδειξε πως να σκεφτομαι σωστα το χωρισμο εφευγε απο μεσα το βαρος και με εκανε να δω τα πραγματα διαφορετικα και να σταθω στα ποδια μου για να συνεχισω αν και πονεμενος απο την υποθεση αλλα με βοηθησε. Το φαρμακο ηταν για ενισχυση και μετα με το μυαλο και τη δουλεια του γιατρου μπορεσα να κανω κατι καλυτερο για εμενα και να μην κανω κακο σε εμενα.

[olga_soul]

Aggelika μου όλα θα βρουν το δρόμο τους, μην φοβάσαι. Και εγώ όταν άρχισα seroxat πριν 8 χρόνια (χωρίς ψυχοθεραπεία) για αγοραφοβία, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, κοινωνική φοβία και είχα παράλληλα με την θεραπεία μου δύσκολες καταστάσεις να αντιμετωπίσω στο σπίτι + την ανεργεία μου, ήμουν σχετικά απογοητευμένη, μιας και συνήθως έχουμε όλοι βαθιά μέσα μας την επιθυμία να γίνουμε γρήγορα καλά και να ξαναβρούμε τον χαμένο μας εαυτό....
Μετά από λίγους μήνες από την έναρξη της αγωγής και αλλάζοντας συνήθειες (έβγαινα πιο πολύ, ασχολούμουν με ευχάριστα πράγματα και διασκεδαστικούς ανθρώπους) ισορρόπισα. Η διάθεσή μου άλλαξε, άρχισα να κάνω μακρυνές μετακινήσεις, βρήκα δουλειά με πολύ κόσμο (αντίθετο με την κοινωνική φοβία μου) και σήμερα παρόλο κάποιες διακυμάνσεις που έχω που και που είμαι μια χαρά...αν σκεφτείς το γεγονός ότι έφτασα σε σημείο πριν αρχίσω την αγωγή να είμαι κυριολεκτικά κλεισμένη στο σπίτι, είχα χάσει πολλά κιλά, δεν έβγαινα πουθενά μιας και με πιάναν κρίσεις πανικού, πέρναγα έναν θάνατο συγγενή και το σπίτι μου κυριολεκτικά γκρεμίζονταν. Εκτός των άλλων όταν άρχισα την αγωγή εκεί ήταν που απογοητεύτηκα πιο πολύ μιας και μου έφερε τρομακτικές παρενέργειες!!! Μάλλον είμαι ένα από τα σημαντικά παραδείγματα στο forum αυτό ότι ναι υπάρχει φως στο τούνελ.......αλλά θέλει υπομονή και προσπάθεια σε συνεργασία με το γιατρό....αλλά και μεγάλη θέληση από την πλευρά σου όσο σκατά και αν νιώθεις τώρα.
ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙΣ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ!!! ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΕΜΕΙΣ...ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΣΥ! ΚΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ........:):)

[arktos]

Aggelika, καλώς ήρθες στη παρέα! Πριν μερικούς μήνες ένιωθα κι εγώ ακριβώς έτσι, ίσως και χειρότερα. Πρέπει να σου πω πως πάσχω από μανιοκατάθλιψη και παίρνω ντεπακιν 2 1/2 , λαντόζ 2 και εφεξόρ 1. Ήμουν σε καταθλιπτική φάση για 6 μήνες περίπου κι έλεγα δε θα νιώσω ποτέ καλά? Κάποια στιγμή με τη βοήθεια του γιατρού, των χαπιών και του φόρουμ και ειδικά ενός ανθρώπου ( που πάσχει κι αυτός από μανιοκατάθλιψη ) , άρχισα να νιώθω καλύτερα. Τώρα πια γύρισα στο γραφείο, ασχολούμαι με τη κόρη μου, βγαίνω με τους φίλους μου και γενικά η ζωή μου έγινε φυσιολογική. Ελπίζω να μη ξαναπέσω τόσο πολύ, αλλά και να συμβεί, θα το παλέψω. Σου εύχομαι να αρχίσεις να ανεβαίνεις σιγά σιγά και δοκίμασε να μπεις και στο τσατ, θα νιώσεις καλά!

[raphsssodos]

Σιγά μην αφήσει αυτός ο άνθρωπος την νεράιδά του να ξαναπέσει τόσο πολύ...;)

Aggelika σίγουρα νοιώθουμε μερικές φορές πως τίποτα δεν προχωράει/τίποτα δεν άλλαζει αλλά το θέμα νομίζω πως είναι πως ότι κι αν συμβεί να μη χάνουμε την πίστη [ακόμα κι αν φαίνεται μερικές φορές παράλογη ή άχρηστη] πως ενόσω είμαστε ζωντανοί τα πάντα μπορούν να αλλάξουν...τα πάντα μπορούν να συμβούν κι εμείς νομίζω πως αξίζει τον κόπο να είμαστε εδώ [έστω και από περιέργεια, μπορεί κ σαν παρατηρητές ορισμένες φορές] να δούμε τι θα συμβεί παρακάτω...έτσι για το γαμώτο...