ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΩΝ ΒΡΕΦΩΝ

[emotions]

Θα μπορούσατε να με βοηθήσετε με το ακόλουθο πρόβλημά μου. Είμαι μητέρα ενός κοριτσιού 17 μηνών, το οποίο παρουσιάζει διαταραχές στον ύπνο. Από τους πρώτους μήνες δεν κοιμόταν καλά τα βράδια, παρά το γεγονός ότι από 20 ημερών την μεταφέραμε στο δικό της δωμάτιο. Ξυπνάει ακόμη και κλαίει και θέλει να την κοιμήσουμε μαζί μας. Το κάναμε κάποιες φορές για 1-2 ώρες τα ξημερώματα, αλλά όσο περνάει ο καιρός γινόταν χειρότερο. Ξυπνάει μέσα στη νύχτα και θέλει να κοιμηθεί μαζί μας. Τα τελευταία βράδια δοκιμάζουμε να την αφήνουμε να κλαίει μέχρι να ξανακοιμηθεί...αλλά έχει ταραχθεί πολύ και δεν βλέπουμε αποτέλεσμα.

Χρειαζόμαστε επειγόντως βοήθεια

Σας ευχαριστώ

[NikosD.]

Αγαπητή emotions,
η τακτική που ακολουθήσατε, να αφήνετε δηλαδή το κορίτσι σας να κοιμάται στο δωμάτιο του, θεωρείται από τους περισσότερους ειδικούς ως η πλέον αποτελεσματική.
Θα πρότεινα να την συνεχίσετε με συνέπεια και σταθερότητα. Κάποια στιγμή, σίγουρα θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν θα ήταν καλό στην προκειμένη περίπτωση να ενδώσετε στα κλάματα του και να αρχίσετε να το παίρνετε ξανα στο δικό σας κρεβάτι.
Θέλει τεράστια υπομονή το μεγάλωμα ενός παιδιού!
Να τονίσω ωστόσο πως αυτή η τακτική από μόνη της ίσως και να μην είναι αρκετή.
Πολλές φορές, εφαρμόζουμε μερικές μικροσυμπεριφορές που την αναιρούν.
Οι ενήλικες μικροσυμπεριφορές, μπορεί να είναι μεγάλης σημασίας για ένα παιδί 17 μηνών και να εκλαμβάνονται από αυτό με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που νομίζουμε.

Γράψατε ότι κάποια φορά δεν \"αντέξατε\" το κλάμα του και το πήρατε στο κρεβάτι σας για 1-2 ώρες. Αυτή η συμπεριφορά, ίσως και να έδειξε στο παιδί πως αν επιμείνει στο κλάμα, θα καταφέρει τελικά να τραβήξει την προσοχή σας και να εισπράξει την αγάπη σας.

Μερικά βιβλία ή 1-2 συμβουλευτικές συνεδρίες με κάποιον ειδικό, ίσως να σας βοηθούσαν, να σας έδιναν κατευθύνσεις.

Ας σας δώσω ένα πάρα πολύ μικρό παράδειγμα: Εάν λέτε την καληνυχτα σας στο παιδί και αμέσως μετά σβήνετε το φως και αποχωρείτε από το δωμάτιο του για το δικό σας δωμάτιο, τότε αυτό μπορεί να συνδέσει το σκοτάδι με την φυγή σας. Αν αυτή η συμπεριφορά επαναληφθεί αρκετές φορές ιδίως κατά το πρώτο διάστημα όπου το παιδί μαθαίνει να κοιμάται στο δωμάτιο του, τότε ίσως να συνδέσει το σκοτάδι με μια δυσάρεστη εμπειρία και έτσι κάθε φορά που βρίσκεται σε σκοτάδι, να αντιδρά με έντονο κλάμα.
Μπορείτε λοιπόν, σε αυτό το παράδειγμα, να σβήνετε πρώτα το φως, να παραμένετε για λίγο μαζί του καληνυχτίζοντας το με τρυφερότητα και να αποχωρείτε στην συνέχεια.

[thalia]

Γεια σας,

είμαι μητέρα ενός αγοριού 3,5 ετών και αποφάσισα να γράψω εδώ γιατί με παραξένεψε ο τίτλος. Η συμπεριφορά της μικρής δεν δίχνει καμία διαταραχή και είναι πολύ φυσικό να μην θέλει να κοιμάται μόνη της στην ηλικία που είναι. Μπορεί να μην είναι βολικό για τους γονείς να έχουν δίπλα τους κι ένα παιδί αλλά νομίζω ότι και οι γονείς, παρ\' όλο που είνα ενήλικες και αρκετά αυτόνομοι και ανεξάρτητοι, δεν προτιμούν να κοιμούνται μόνοι τους! Πόσο μάλλον ένα μικρό παιδί.

Εμείς ως οικογένεια αντιμετωπίσαμε ένα μικρό πρόβλημα με τον ύπνο του παιδιού μας μόνο τους δύο πρώτους μήνες που έβαζα το μωρό να κοιμηθεί σε ένα καλάθι δίπλα στο κρεβάτι μας. Κάθε φορά που το μωρό ξυπνούσε για να θηλάσει έπρεπε να σηκώνομαι να τον θηλάζω και μετά να ξανασηκώνομαι να τον επιστρέφω στο καλάθι του. Αυτό γινόταν 3-4 φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας γιατί στην ηλικία που ήταν θήλαζε σχεδόν συνέχεια. Αποτέλεσμα, το πρωί ήμουν εξαντλημένη και εκνευρισμένη που μου έλειπε ο ύπνος.

Έχω μεγαλώσει με γάτες και μου φαινόταν φυσιολογικό να κοιμούνται οι γάτες με τα γατάκια τους και να τα θηλάζουν... εγώ όμως πηγαινοερχόμουν όλο το βράδυ. Σύντομα κατάλαβα τη βλακεία μου και πήρα το μωρό δίπλα μου στο κρεβάτι. Αυτό σήμαινε ότι όταν ξυπνούσε για να θηλάσει δε χρειαζόταν παρά να σηκώσω τη μπιζάμα μου και χωρίς να καλοξυπνήσω τον τοποθετούσα στο στήθος και κοιμόμουν πριν τελειώσει το γεύμα. Δεν καταλάβαινα πόσες φορές ξυπνούσα και δεν είχε πια σημασία. Το πρωί ήμουν ξεκούραστη και πήγαινα στη δουλειά μου σα να μην είχα μωρό!

Όταν το μωρό μεγάλωσε λίγο και δεν καλοχωρούσαμε στο κρεβάτι, βάλαμε ένα παιδικό κρεβατάκι δίπλα στο δικό μας, βγάλαμε το κάγκελο του κρεβατιού και το μωρό κυλούσε στο κρεβατάκι του χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Ακομη και τώρα έτσι ακριβώς κοιμόμαστε.

Το ίδιο κάνουν και τα 4/5 του πλανήτη που δεν ανήκουν στη δύση. Το ίδιο έκανε και κάθε οικογένεια στον πλανήτη μέχρι πριν 50-100 χρόνια (ανάλογα με το πόσο γρήγορα έφτασε ο πολιτισμός...) όπου η πολυτέλεια της ξεχωριστή κρεβατοκάμαρας δεν υπήρχε.

Βρίσκω παράλογη την απαίτηση που έχουμε από ένα παιδί να κοιμάται μονο του από τόσο μικρό. Νομίζω ότι ο χωριστός ύπνος είναι ένα πολύ πρόσφατο πειραμα και τα αποτελέσματά του δεν είναι ακόμη γνωστά...

[tessa]

Καλησπερα,
η λυση βρισκεται παντα καπου στη μεση. Ουτε ειναι δυνατον ενα παιδακι να κοιμαται χωριστα απο τους γονεις του οταν κλαιει και δυσανασχετει ουτε ειναι σωστο απο την αλλη οι γονεις να εχουν το παιδακι επι μονιμου βασεως στο κρεββατι και το δωματιο τους. Υπαρχουν πολλοι παραμετροι στο προβλημα οταν ενα παιδι κλαιει και φοβαται μη μεινει μονο του την ωρα του υπνου. Εννιοτε μπορει να ειναι ενα επιπλο μεσα στο δωματιο που δημιουργει μια σκια και προκαλει φοβο. Αλλες φορες μπορει να ειναι καποιο ασχημο ονειρο του παιδιου που εχοντας συνδεσει αυτο με τον υπνο υπαρχει μια δυσκολια στο να κοιμηθει. Ακομα και καποια γενικη ανησυχια που να εχει δημιουργησει ασχημο συνδεσμο του παιδιου με τον υπνο και αναζητα τη σιγουρια και την ασφαλεια των γονεων προκειμενου να νιωσει μια ηρεμια οτι τιποτα δεν το απειλει. Η \'μοναξια\' κατα τη διαρκεια του υπνου σε συνδυασμο με το σκοταδι και την \'απουσια\' των γονιων προκαλει συναισθηματα αγχους στο παιδι.
Γι αυτο καλο ειναι οι γονεις να παρακολουθουν το παιδι κατα τη διαρκεια της ημερας προκειμενου να δουν αν υπαρχει κατι που το απασχολει κι αν ολα ειναι φυσιολογικα τοτε να εξερευνησουν το χωρο του δωματιου του παιδιου, τα επιπλα, τη διαρρυθμιση κτλπ. Τελος να εξηγησουν στο παιδι τι συμβαινει με τα ονειρα, το σκοταδι, τον υπνο και μεγαλη προσοχη στις εικονες και τα ερεθισματα που αντιλαμβανεται το παιδι τη διαρκεια της ημερας εφοσον υποσυνειδητες σκηνες ειναι κατα πρωταρχικο ρολο αυτα που επηρεαζουν τον υπνο οχι μονο των παιδιων αλλα και των ενηλικων. Απλα τα παιδια σε μικρη ηλικια ιδιαιτερα δεν ειναι σε θεση να τα εξηγησουν και να τα κατανοησουν.
φιλικα
τεσσα

[NikosD.]

Θάλεια, καλώς μας ήλθες στο e-psychology.
Προσωπικά είμαι υπέρ της άποψης που θέλεις τα παιδιά να κοιμούνται μόνα τους από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Δεν πρόκειται διόλου για πρόσφατο πείραμα με άγνωστα αποτελέσματα. Απεναντίας, έρευνες επ αυτού γίνονται επί δεκαετίες. Να θυμήσω το πείραμα του sumershill την δεκαετία του 60 που ήθελε τους γονείς να μην κατευθύνουν τα παιδιά αλλά να τα επιτρέψουν να βρουν μόνα τους αυτό που ταιριάζει στο εσωτερικό τους πλαίσιο αναφοράς. Με άλλα λόγια, να πάρουν την \"ευθύνη\" του εαυτού τους και να μη γίνουν αντίγραφα των γονιών, να μην αποκτήσουν εξαρτημένη προσωπικότητα, να αναπτύξουν τους δικούς τους μηχανισμούς, τα δικά τους κριτήρια κτλ. Ίσως ακούγεται ακραίο, ίσως και να είναι.

Το γεγονός ότι ένα παιδί κλαίει, μπορεί να οφείλεται σε διάφορα πράγματα. Το ότι συχνά σταματά το κλάμα με την εμφάνιση ενός αγαπημένου του προσώπου, δεν αποτελεί κατ΄ανάγκη απόδειξη ότι αυτό ήταν το πρόβλημα ή η επιθυμία του. Είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε ποιον \"εξυπηρετούμε\" με το να έχουμε το παιδί δίπλα μας στο κρεββάτι ή με το να τρέχουμε κάθε φορά που αυτό κλαίει: Προστατεύουμε πράγματι το παιδί από αληθινούς κινδύνους ή μήπως τακτοποιούμε τις προσωπικές μας φοβίες/ανησυχίες?

ΥΓ. Δεν είναι προσωπικό προς εσένα το παραπάνω Θάλεια. Αλλωστε, πρώτη φορά εδώ επικοινωνούμε. Είναι απλώς θέμα για προβληματισμό.

[tessa]

Μια μικρη διορθωση :)
ειναι summerhill
και η παραπομπη για οσους ενδιαφερονται:

SUMMERHILL. A Radical Approach to Child Rearing Author: Neill, A. S

;)
τεσσα

[thalia]

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα!:)
Δεν τα παίρνω προσωπικά και χαίρομαι να γίνονται γόνιμοι διάλογοι πάνω σε ένα τόσο ενδιαφέρον θέμα.:)

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς είναι δυνατό ένα βρέφος (άρα ένα παιδί που δεν περπατάει) είναι δυνατό να κοιμηθεί μόνο του. Κανένα θηλαστικό δεν αφήνει να κοιμούνται μόνα τους τα μικρά του που δεν μπορούν να περπατήσουν. Θα ήθελα να μάθω τις απόψεις των \"Ψ\" πάνω σε αυτό. (Οι βιολογικές μου σπουδές δεν με αφήνουν ανεπηρέαστη)

Κανονικά ένα βρέφος θηλάζει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας. Οι οδηγίες της Unicef και της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας για τον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού είναι \"ανεμπόδιστος θηλασμός μέρα και νύχτα\". Αυτό δύσκολα μπορεί να συμβεί με μια μητέρα που δεν κοιμάται δίπλα στο μωρό. Επίσης η Π.Ο.Υ συστήνει rooming-in, δηλαδή το μωρό να βρίσκεται με τη μητέρα του 24 ώρες το 24ωρο τόσο στο μαιευτήριο όσο και στη συνέχεια για την επιτυχή εδραίωση του θηλασμού.

Πέρα όμως από αυτό νομίζω ότι είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη και τις ανάγκες της μητέρας που λογικά δεν μπορεί να τρέχει όλη τη νύχτα από το ένα δωμάτιο στο άλλο.

Δεν γίνεται κανένα σχόλιο για όλους αυτούς τους πληθυσμούς που είναι η πλειοψηφία και κοιμούνται με τα μωρά τους (Από τη διπλανή Τουρκία όπου τα μωρά παραδοσιακά κοιμούνται για 2 τουλάχιστον χρόνια στο δωμάτιο των γονιών, μέχρι όλη την Ασία, την Αφρική και τη Λαντινική Αμερική). Η δυτική πραγματικότητα είναι πολύ πρόσφατη και νομίζω ότι δεν είναι δοκιμασμένη ιστορικά σε βάθος χρόνου. Οι δεκαετίες είναι πολύ μικρός χρόνος για τα χιλιάδες χρόνια της ύπαρξης του ανθρώπου.

Πραγματικά ενδιαφέρομαι να μάθω τόσο τις παιδοκεντρικές απόψεις όσο και τις λιγότερο παιδοκεντρικές.

Από τη μεριά μου θα ψάξω το θέμα σε ανθρωπολογική βάση για να έχουμε πιο πλήρη άποψη:)

Τα ξαναλέμε:cool:

[thalia]

Tessa kai Dodoni

για να μην σας κουράζω να γράφετε εδώ, θα σας παρακαλούσα να μου δώσετε βιβλιογραφία. Δεν εννοώ βιβλία για γονείς, γιατί αυτά δεν έχουν βιβλιογραφικές αναφορές και δεν μπορώ να ελέγξω τίποτα. Προτιμώ να διαβάζω βιβλία για ειδικούς κι ας είναι πιο κουραστικά. Θέλω να ξέρω τόσο το κοινωνικό πλαίσιο του συγγραφέα όσο και το επιστημονικό και χωρίς τη βιβλιογραφία αυτό δε γίνεται.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων:)

[tessa]

Αγαπητη thalia,
βρηκα ενα αρκετα ενδιαφερον site με πολλες πληροφοριες και για τις διαταραχες υπνου αλλα και για τα παιδακια γενικοτερα απο τα πιο απλα μεχρι τα πιο συνθετα προβληματα. Δυστυχως ειναι στα αγγλικα . Στο τελος καθε ενοτητας εχει και αναλογη βιβλιογραφια.
http://www.med.umich.edu/1libr/yourchild/sleep.htm#sep
http://www.childdevelopmentinfo.com/development/normaldevelopment.shtml

Αυτο ειναι μια ερευνα αποκλειστικα για τον υπνο
http://www.kellymom.com/parenting/sleep/sleepstudies.html

ελπιζω να σου φανουν χρησιμα

φιλικα
τεσσα

[thalia]

Ευχαριστώ πολύ,

τα αγγλικά μου είναι αρκετά καλά για να διαβάζω με άνεση. (δύσκολα γράφω...)

Θα τα ρίξω μια ματιά στο εγγύτατο μέλλον και θα παραθέσω κι εγώ αν βρω κάτι.

Είμαι καινούργια στο φόρουμ και δεν ξέρω πώς ακριβώς λειτουργείτε. Με ενιδαφέρει η συλλογή όλων των απόψεων που κυκλοφορούν. Αποφεύγω βιβλία για τους γονείς γιατί συχνά γράφονται από κάποιους \"Τα-Ξέρω-Όλα\" χωρίς καμία βιβλιογραφία, ή με μια γενική βιβλιογραφία χωρίς παραπομπές στο κείμενο.

Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα από τον ίδιο φορέα: Η Αμερικάνικη Παιδιατρική Ακαδημία έχει δημοσιεύσει ένα Policy Statement on Breasfeeding. Οδηγίες για επαγγελματίες υγείας και γονείς, μια εξαιρετική δουλειά που βασίζεται σε όλη την υπάρχουσα δημοσιευμένη βιβλιογραφία. Οι ίδιοι έχουν έναν οδηγό θηλασμού για γονείς, χωρίς καμία βιβλιογραφία, όπου βρήκα τουλάχιστον 2 σημαντικά λάθη... Υπάρχουν τουλάχιστον 2 σημεία όπου δίνουν λάθος οδηγίες εκφράζοντας την δική τους άποψη και όχι τη δημοσιευμένη. Ειδικά το ένα σημείο το θυμάμαι καθαρά γιατί αφορά το τσιγάρο, και γράφουν έτσι τις οδηγίες ώστε η μητέρα καπνίστρια να νιώσει άσχημα που κανπνίζει. Δεν είμαι καπνίστρια αλλά ενοχλήθηκα πολύ από τον τρόπο που διατυπώνεται και το ψέμα που κρύβεται επιμελώς. Αν δεν ήξερα την Αμερικάνικη υστερία κατά του καπνίσματος δεν θα καταλάβαινα το γιατί γράφτηκε έτσι το δεύτερο κείμενο...

[thalia]

Ήδη έκανα ένα σύντομο σερφάρισμα (μια και δεν κοιμάμαι!)

στη δεύτερη διεύθυνση δεν βρήκα κάτι

στην πρώτη μάλλον ένθαρρύνουν τους γονείς να κοιμούνται με τα μωρά τους επισημαίνοντας πως ο χωριστό ύπνος είναι σημαντικός για την Αμερικάνικη κοινωνία αλλά όχι για τον υπόλοιπο κόσμο που τον θεωρεί φυσιολογικό.

Για να μείνουν ευχαριστημένοι όλοι οι γονείς προτείνουν διάφορες τεχνικές ώστε να διευκολύνουν το μωρό, μεταξύ αυτών και το μεταβατικό αντικείμενο.

Βέβαια το μεταβατικό αντικείμενο αναφέρεται ουδέτερα, υποθέτω όπως και στον Winnicott. Εγώ πάλι προτιμώ την εκδοχή της Fracoise Dolto που λέει ότι το μεταβατικό αντικείμενο δείχνει την ανεπάρκεια του άλλου (δηλαδή το παιδί χρειάζεται μεταβατικό αντικείμενο όταν του έχουν στερήσει πρόωρα αυτά που χρειάζεται....).

Όσο για λάθη του στυλ \"μην το παίρνετε ποτέ στο κρεβάτι σας όταν κλέει\" μου θυμίζουν λιγάκι σκυλάκι του Παβλόφ και \"θα σε στρώσω όπως θέλω εγώ, οι ανάγκες σου ρυθμίζονται από μένα\" (μπορεί να κάνω και λάθος, περιμένω από εσάς να μου πείτε:) ).

Στις παραπάνω διευθύνσεις πουθενά δεν αναφέρεται ως κατακριτέο το να προσπαθούν οι γονείς να ανταποκριθούν στις ανάγκες των παιδιών τους. Μάλλον προσπαθούν να βελτιώσουν τη συμπεριφορά των γονέων που περιμένουν να έχουν παιδιά που κοιμούνται όλο το βράδυ. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι το πρόβλημα βρίσκεται στις προσδοκίες των γονέων. Αν οι προσδοκίες τους είναι \"συνεχόμενος ύπνος όλη τη νύχτα\" σίγουρα θα αντιμετωπίζουν πρόβλημα γιατί τα παιδιά δεν κοιμούνται συνεχόμενα πριν τα δύο ή τρία τους χρόνια. Αν όμως οι προσδοκίες τους προσαρμοστούν στις ανάγκες των παιδιών, δηλαδή \"είναι φυσιολογικό να ξυπνάμε αρκετές φορές το βράδυ\", τότε οι προσδοκίες συμφωνούν με αυτό που συμβαίνει και δεν υπάρχει πρόβλημα.

Τα παιδιά δεν φοβούνται έπιπλα και σκιές, δεν ταράζονται από κάτι μικρό, απλά έχουν ανάγκη ανθρώπινης επαφής. Όλοι οι γονείς το ξέρουν, κάποιοι νιώθουν άνετα να ανταποκρίνονται σε αυτή την ανάγκη και κάποιοι άλλοι δεν ξέρουν τι σημαίνει τόσο στενή σχέση γιατί δεν την έζησαν ποτέ. Το κακό ξεκινά από τη στιγμή που οι δεύτεροι προσπαθούν να \"την πούνε\" στους πρώτους ότι κακομαθαίνουν τα παιδιά τους...

Τα 3,5 χρόνια που είμαι μαμά και κοιμάμαι με το παιδί μου και το θηλάζω, κοντεύω να κάνω διδακτορικό προσπαθώντας να αντιμετωπίσω ήπια και με επιστημονικά επιχειρήματα τις επικρίσεις κάθε \"καλοθελητή\". Τον πρώτο χρόνο \"κατέβασα\" και τύπωσα ακριβώς 3 ντοσιέ από το διαδίκτυο... Τώρα πια δεν τυπώνω γιατί δεν χωράει άλλο χαρτί... Τώρα θα συμπληρώσω και τις γνώσεις στον ύπνο...


Καληνύχτα και τα ξαναλέμε;)

[tessa]

Χαιρομαι πολυ που τα βρηκες ενδιαφεροντα και μπορεσες να τα διαβασεις -εχω παντα μια ανησυχια για την αγγλικη βιβλιογραφια και για αυτο εχω ξεκινησει εναν μαραθωνιο μεταφρασης- ολα αυτα τα sites τα εχω αποθηκευσει και τα εχω σκαναρει κι εγω γιατι εμενα μ ενδιαφερει η συμπεριφορα των παιδιων οταν καποιος απο τους γονεις εχει καποια διαταραχη και πως επηρεαζονται απ αυτο.

Παντως μακαρι ολοι οι γονεις να ηταν σαν κι εσενα δηλαδη να ενημερωνονταν απο διαφορες πηγες και να μην στηριζονταν μονο στη μια η την αλλη αποψη. Νομιζω πως να το ψαχνεις λιγο παραπανω ειναι οτι καλυτερο.

keep on with your research then
φιλικα
τεσσα :)

[κικη]

Θαλεια γεια σου, ειμαι και εγω ενα καινουργιο μελος.
Η κορη μου ειναι ενα παιδι που κοιμοταν μονο απο 3 μηνων αλλα στην ηλικια του ενος ετος αρχισε να εχει ανησυχο υπνο και να αναζητα να ειναι μαζι μας χωρις ποτε να ειχε γινει κατι αναλογο στο παρελθον.Μετα απο σχεδον τεσσερα χρονια ενα πραγμα εμαθα καλα πως κανενα παιδακι δεν ξυπναει μεσα στη νυχτα χωρις να το ενοχλει κατι. Μπορει να διψαει, να πειναει η\' να το ταλαιπωρει κατι που δεν το εχεις εντοπισει.
Η κορη μου πχ για να καταλαβεις αρχισε τα πρωτα συμπτωματα οταν απεκτεισε ασθμα αλλα εγω δεν το ειχα καταλαβει γιατι δεν ειναι ευκολο να εντοπισεις μια δυσπνοια οταν συμβαινει για πρωτη φορα.Για αυτο το λογο θα σου συμβουλευα να παρατηρησεις διαφορα πραγματα πχ αν βηχει, αν δυσκολευεται να αναπνευσει,αν ειναι φιλασθενο, μηπως τρωει πολυ πριν τον υπνο και βασικο ειναι να παρατηρησεις αν ξυπναει συγκεκριμενες ωρες κυριως κατα τις 3-4 τα ξημερωματα.
Ενα αλλο σημαντικο πραγμα που βοηθαει ειναι ενα χαλαρωτικο μπανακι πριν την ωρα του υπνου καθως και η υγειηνη στο δωματιο της(να μην υπαρχουν εντονες μυρωδιες στα σεντονια της κλπ).
Ειμαι μια μητερα παρα πολυ κουρασμενη σε αυτο το θεμα αλλα την μονη συμβουλη που μπορω να σου δωσω ειναι πως κανενα παιδακι δεν γινεται ξαφνικα δυστροπο και καλα ειναι να μην αγνοεις τα μυνηματα που σου στελνει το παιδι σου οποιο και να ειναι το κοστος γιατι οταν εγω εμαθα πως το παιδι μου τελικα επασχε απο ασθμα και εγω θυμωνα μαζι του που μας ξενυχτουσε με κυριευσαν τυψεις που δυσκολευτικα να ξεπερασω παρολου που ημουν παντα διπλα της.
Αν θελησεις να με ρωτησεις καποια πραγματα επι του θεματος μπορω να με στειλεις και e mail.
Ευχομαι να σε βοηθησα εστω και λιγο...καλο κουραγιο
και μην ξεχνας η πιο δυσκολη δουλεια στον κοσμο ειναι της μητερας.

[adda]

κική νομίζω πως κάτάλαβες λάθος. Η Θάλεια έχει την αποψη πως πρέπει να κοιμόμαστε με τα παιδιά μας, όσο χρονών και αν είναι είτε 2 είτε 4 είτε 6, μέχρι εκείνα να αποφασίσουν να κοιμηθούν μόνα τους.