Γεια σας

[RainAndWind]

Γεια σου Vous and Nous!
Ξέρεις, σκέφτηκα κάτι και ήθελα να σε ρωτήσω πάνω σε αυτό. Καμιά φορά ο ψυχισμός μας παίζει κάποια παιχνιδάκια που μπορεί να μην είναι η απάντησή τους η προφανής και η πιο εύκολη να δοθεί. Ανέφερες κάτι για τεμπελιά. Όμως κάλλιστα μπορεί να μην οφείλεται σε καμία τεμπελιά η μη θέλησή σου να σηκωθείς το πρωί αλλά σε φόβο απόδοσης. Μην μπορώντας να πας στη σχολή, άρα "εφευρίσκοντας" και το εμπόδιο της φοβίας, αυτό μπορεί να σε ανακουφίζει προσωρινά. Δε θέλω να στο παίξω ψυχολόγος, αλλά έχω κι εγώ αντιμετωπίσει στη ζωή μου τέτοια κρυμμένα σχήματα, πχ όταν είχα κατάθλιψη ανακουφιζόμουνα μόνο το βράδυ, γιατί το βράδυ κανένας δεν θα "απαιτούσε" από εμένα να ανταπεξέλθω στις "υποχρεώσεις" μου, ούτε στο άγχος που αυτές μου γένναγαν. Το πρωινό μου φαινόταν τρομακτικό με αυτά που θα γεννούσε, άρα μένοντας στο κρεβάτι είχα την αίσθηση της ασφάλειας (και ταυτόχρονα η ενοχή για την "απάθεια, έλλειψη κινητοποίησης, δράσης, και η κατηγορία για τεμπελιά" με κράταγαν δέσμια σε αυτοτιμωρητικές σκέψεις και επικρίσεις.
Όλα αυτά στα έβαλα σε εισαγωγικά γιατί δεν ήταν τελικά τεμπελιά, ήταν φόβος, φόβος που με κατάπινε και με ακινητοποιούσε.

Και για να ανταπεξέλθει ο καθένας στους προσωπικούς του φόβους, τους καλύπτει όπως έμαθε με κρίσεις και δεν τους αφήνει να διαφανούν, καλυμμένοι όπως βρίσκονται κάτω από βαρίδια δικαστικά. Μπορεί όπως λες να μη σε πιέζει κανένας, αλλά σε πιέζεις εσύ και η πίεση που σου ασκείς μπορεί να είναι υποδηλώνει αυστηρότητα και υψηλές απαιτήσεις για απόδοση και όχι τεμπελιάς όπως ανέφερες.

Αν το δεις από άλλη σκοπιά, επίσης, μπορεί να μην είσαι τεμπέλα αλλά απλά να φοβάσαι το φορτίο των υποχρεώσεων και τις μετέπειτά σου κρίσεις σε περίπτωση αποτυχίας να ανταπεξέλθεις, οπότε αναβάλλεις εις το διηνεκές. Συμφωνώ με τον εσωτερική δύναμη εδώ, κι εγώ έτσι παραλλήλισα τη συμπεριφορά, έχοντας φυσικά και το δικό μου βίωμα που ανέσυρα.

[Vous et Nous]

Γιαννη αμα παω και δεν τα περασω καλα..εσενα θα ερθω να κραξω μετα..εχεχεχε..ξερεις..θα σε βρω και θα σου πω .. καλα δεν ντρεπεσαι λιγακι.. που μου ελεγες να βγω απο το σπιτι μου..χεχεχεχε
Κοιτα εχεις απολυτο δικιο..και αυτο ειναι που με αγχωνει ακομα πιο πολυ..ο χρονος που χανεται εξαιτιας τις εγκεφαλικης μου ανοησιας..

Γεια σου rain and wind..
Γενικα ειμαι απ τους τυπους που οταν κανουν κατι θελουν να το κανουν καλα..και δινω ολο τον εαυτο μου..

Εχεις δικιο.. σε ολα πανω κατω.. Τεμπελια το ονομασα γιατι πλεον ευχαριστιεμαι να με υποβιβαζω :P
Δεν ειναι τεμπελια, μπορει κατα ενα μερος, αφου περναει ο χρονος και δεν κανεις κατι παραγωγικο, αρα εισαι τεμπελα(σε μενα αναφερομαι).. Απλα δεν αντεχω να κανω πραγματα που δεν αγαπαω πραγματικα..πιστευω οτι ισως και αυτο να συμβαλλει στην διαταραχη πανικου..
Γενικοτερα τα εχω βαλει πολυ με την κοινωνια και με την ανθρωποτητα..με εχει κουραση η αδικια που βιωνω και προκαλω σιγουρα..αλλα στο τελος της ημερας εγω θα ειμαι αυτη που φταιει και οχι η κοινωνια..

[RainAndWind]

Το αντικείμενο της σχολής σου το αγαπάς?
Όσο για το ότι στο τέλος της ημέρας εσύ θα φταις και πάλι, εξαρτάται από το τι έννοια δίνει κανείς στο φταίξιμο και πώς το ορίζει. Μπορεί τώρα να σε θεωρείς υπεύθυνη για όλα και να σηκώνεις το βάρος της ανθρωπότητας στους ώμους σου, αλλά δε νομίζω πως οι κρίσεις οδηγούν στην ισορροπία. Το τελευταίο που σου λείπει αυτή την εποχή είναι το βαρίδι της ευθυνολογίας, το κυνήγι των ατομικών ευθυνών, τις έχεις και με το παραπάνω. Νομίζω πως απαλλαγή από τα διατάγματα των ευθυνών χρειάζεσαι και όχι κάποιον να σε φέρει ενώπιόν τους.

Θέλεις να τα κάνεις όλα καλά? Ή τέλεια???
Και κατά πόσο πιστεύεις πως είναι κανένας ικανός να είναι "καλός σε όλα" ?
Έχεις ποτέ εξετάσει αυτές τις προσδοκίες από εσένα, αν είναι ρεαλιστικές?

[Vous et Nous]

Το αντικειμενο της σχολης μου(οικονομικα) οχι, δεν το αγαπαω.. Οχι πως μου ειναι αδιαφορο, για πχ αν βρισκοταν καποιος να μου παρακινησει το ενδιαφερον, θα ασχολιομουν λιγο παρα πανω..
Στη σχολη μου τωρα νιωθω οτι χανω το χρονο μου, απτην αλλη πλευρα, το χρονο μου το χανω αν δεν κανω τιποτα..
αλλα δεν θα μπορουσα να λειτουργησω μονοδιαστατα,(ειδικα αν αυτο δεν με ερεθιζει εγκεφαλικα).. Ζω με μια φυσικη περιεργεια..μου αρεσει να ψαχνομαι , να ρωταω..

Ειρωνεια..δεν κανω τιποτα και ομως πνιγομαι απο τις ευθυνες.. αυτο δλδ τι σημαινει οτι ειμαι φυγοπονη ?
Το τελειο ειναι υποκειμενικο...αφου κανω κατι θα το κανω καλα.. εαν μπορω, ετσι..
Δεν ειμαι τελειομανης σε καμια περιπτωση .. νομιζω ..ισως βεβαια και να ειμαι λιγο..χωρις ομως να εχω καμια ενοχη πανω σε αυτο..τι να πω δεν ξερω..
Ο ανθρωπινος νους ειναι τοσο πολυπλοκος που ειναι αυτονοητο οτι δεν μπορουμε να ειμαστε απολυτοι..
Ρεαλιστικες ομως γιατι να μην ειναι ? εγω σε ολα καλη δεν ειμαι..αυτο το ξερω, το εχω διαπιστωσει.. Αν και προσδοκιες δεν εχω.. ή μαλλον ειναι κατεψυγμενες..αφου ειμαι γεματη απο ανια.

[ioannis2]

Γιαννη αμα παω και δεν τα περασω καλα..εσενα θα ερθω να κραξω μετα..εχεχεχε..ξερεις..θα σε βρω και θα σου πω .. καλα δεν ντρεπεσαι λιγακι.. που μου ελεγες να βγω απο το σπιτι μου..χεχεχεχε
Κοιτα εχεις απολυτο δικιο..και αυτο ειναι που με αγχωνει ακομα πιο πολυ..ο χρονος που χανεται εξαιτιας τις εγκεφαλικης μου ανοησιας..

.

Ξερω πως το λες αστεια!!! έτσι δε με πειράζει.
Από την προσωπική μου εμπειρία, όταν κάπου κόμπλαρα να πάω αλλά τελικά πήγαινα, 70% των περιπτώσεων που τελικά πήγαινα περνούσα πολύ καλά και μου μειναν και πολυ καλες αναμνησεις. Αν δεν έχεις ενδείξεις ότι εκεί που θα πας θα διακυνδυνεύσεις κάτι ή θα ζημιωθείς τότε γιατί να μην πας;
Μήπως από την άλλη όλες αυτες οι φοβιες κλπ κατεβαζουν την αυτοπεποίθηση σου και ως αποτέλεσμα δε νοιώθεις να σου αρεσει ο κλαδος των σπουδών σου; κοιταξε να εκμεταλλευτεις αυτά τα χρονια, την καθε στιγμη ξεχωριστα, εδώ παίρνεις όλα τα εφόδια για πιο μετα. Είναι ότι χειρότερο σ΄ αυτή την περίοδο της ζωής σου να πέφτει η διάθεση και η απόδοση σου. Το κόστος θα το πληρώσεις μετα στη ζωή.

[Vous et Nous]

Σ'ευχαριστω Γιαννη για να το ενδιαφερον που μου δειχνεις..

Ξερεις ειναι μεχρι να σου σκασει η φλασια και να πεις τι κανω...για ποιο λογο πιεζω τον εαυτο μου με αυτον τον τροπο...γιατι τα βλεπω ολα αρνητικα..και ετσι σιγα σιγα οδηγηθεις στην αιτια του προβληματος και εκει να εστιασεις..ετσι θα σταματησεις να ασχολησε με τις αφορμες που δεν κανουν τιποτα αλλο παρα να μας στιγματιζουν τις αναμνησεις μας..
μεχρι να βρει ο καθενας τι δυναμη να πολεμησει το "κακο" απο την ριζα του..
θελει δυναμη..ειδικα αμα εχεις νευρα και τα βαζεις με ολους..τα νευρα ομως δεν σημαινουν τιποτα αλλο απο κακη ψυχολογια...δεν ειναι μερος του δίκιου μας..τα νευρα εμφανιζονται οταν ειμαστε αδυναμοι..
αφου το καταλαβα αυτο, αποφασισα να δωσω βαση σ'αυτα που αγαπαω χωρις να πιεζω το αδυνατο στοιχειο του ειναι μου, μεχρι να το κανω και αυτο δυνατο..
η πιεση οδηγει στην καταπιεση, αρα στην απωλεια της ατομικης μας ελευθεριας(σωματικης κ ψυχολογικης) ..
Οταν αποκτησουμε την ελευθερια και απεξαρτηθουμε απο καθε ειδους εξαρτηση τοτε θα συνειδητοποιησουμε οτι η ζωη ειναι οντως ωραια..

[RainAndWind]

Ξέρεις vous and nous, η ανία μπορεί να μου δηλώνει ότι το αντικείμενο που έχω επιλέξει δεν είναι αυτό που πραγματικά με γεμίζει, ή ότι λείπουν από τη ζωή μου ενδιαφέροντα, ή φίλοι ή αληθινή έμπνευση. Εγώ το βιώνω στη δουλειά μου αυτό, βαριέμαι εκεί, βαριέμαι το αντικείμενο, βαριέμαι τις ανούσιες συναλλαγές με ανθρώπους που δε μου λένε κάτι, δε μου δίνει τίποτε, δε με μεγαλώνει σαν άνθρωπο, είναι κενός χρόνος, χρόνος που εξυπηρετεί μόνο για κάλυψη αναγκών βιοπορισμού. Και δυστυχώς η εργασία μας αποτελεί το μισό της ζωής μας, τόσες ώρες που μας απασχολεί, είναι αδύνατον να μην επηρεάζει σε έναν βαθμό αυτό το σύνολό μας.
Ξέρω πως στη συγκυρία που ζούμε μοιάζει αχάριστο να σκέφτομαι έτσι τη στιγμή που άνθρωποι αναζητούν απεγνωσμένα δουλειά και δε θέλω να μιζεριάζω ούτε να φαντάζω σε κάποιους πως ψειρίζω το παρόν μου ψάχνοντάς του ψεγάδια, ωστόσο η ανάγκη μου για αλλαγή υπάρχει και απλά η ιστορική στιγμή που αυτή αναδύθηκε είναι που με κρατά σε στάση αμφιθυμίας.
Έχεις δίκιο για την πίεση, οδηγεί σε τέτοιους δρόμους αυταρχικής καθοδήγησής μας και στην απώλεια της επιλογής να πάμε προς έναν εαυτό απαλλαγμένο από τα περιττά.

Τόσο και σε σένα όσο και στον καλό μου Γιάννη θα ήθελα να προτείνω να ασχοληθείτε αν το θέλετε με την λεγόμενη motivational psychology, την ψυχολογία των κινήτρων. Ξέρεις πως όταν ένα κίνητρο είναι εσωτερικό, άρα σύμφωνο με την προδιάθεσή μου σε έναν τομέα, τότε ο τομέας αυτός μου παρέχει χαρά και ικανοποίηση? Πως ένα εξωτερικό κίνητρο δεν μπορεί να μας κινητοποιήσει με ανάλογο τρόπο, υπάρχει μεγάλη διαφορά, ένα χάσμα υπαρκτό ανάμεσα σε εξωτερικό και εσωτερικό κίνητρο. Διάβασε και αυτό που εμένα με άφησε άφωνη με την αλήθεια του: Τhings that move us emotionally are things that motivate us as well. Ό,τι μας αγγίζει συναισθηματικά μας παρακινεί κιόλας.

Επίσης, μπορείς κι εσύ να σκεφτείς, με ποια πράγματα στη ζωή μου αισθάνομαι αυτό το ξεσήκωμα το εσωτερικό, αυτή την αίσθηση της αλήθειας, την αίσθηση της ελευθερίας, της ανεμελιάς, της ξεγνοισιάς, του εσωτερικού ανοίγματος, απλώματος, πότε την αισθάνομαι?
Τι με συγκινεί, τι με εξιτάρει, τι με κάνει να νιώθω αληθινή?

Αυτή είναι η πραγματική μου κλίση.

[esoteriki_dynami]

Vous et Nous, η ανία είναι στην ουσία διαμαρτυρία των συναισθημάτων για κάτι που κάνεις χωρίς αυτά να το θέλουν.
Αν γυρνούσες το χρόνο πίσω, και ήσουν τελείως μόνη (χωρίς δηλαδή να σε επηρεάζει κάποια παραίνεση ή επιθυμία αλλων π.χ. γονιών) και σου έλεγε κάποιος ότι πως οτιδήποτε και αν επιλέξεις για επάγγελμα θα είναι το ίδιο επιτυχημένο, τότε ποιό θα ήταν το επάγγελμα που θα επέλεγες να κάνεις;

[Vous et Nous]

Το πιστευετε οτι δεν εχω την ψυχικη ικανοτητα να πιεσω τον εαυτο μου να κανει κατι που δεν του ταιριαζει(εγκεφαλικα) ..

Ηρω γενικα στην ζωη μου ετσι λειτουργω...αν κατι δεν με αγγιζει.. εγκεφαλικα θα ελεγα..δεν μπορω να αποδοσω..
Αυτη η σταση ομως δεν ειναι εγωιστικη απεναντι στην ανθρωποτητα ?
Και εσυ απο οτι καταλαβαινω συμβιβαζεσαι στην ζωη σου..το θεμα ειναι κατα ποσο το κοντρολαρεις ωστε να μην επηρεαστει η αυτοικανοποιηση σου..επομενως η ψυχολογια σου..δηλαδη το εγω σου(τα εγω σου)..

Εγω εχω αυτο το προβλημα..νιωθω οτι η κοινωνια ειναι καταπιεστικη και αδικη απεναντι σε καθε ζωντανο οργανισμο..
αυτο ομως δεν εχει καποιο ωφελιμο αποτελεσμα..καθως δεν ανταποκρινεται σε καποια πρακτικη..αφου η κινηση πρεπει να γινει απο εμας τους ιδιους ετσι..? δεν μπορει η κοινωνια να αλλαξει, αν δεν αλλαξουμε εμεις, ο καθενας ξεχωριστα..


Εσωτερικη δυναμη δεν με ενδιαφερει η επιτυχια αλλα η αυτοικανοποιηση..και μονο που ακουω τι λεξη επαγγελμα ψιλο ταραζομαι...οπως και δεν χρειαζεται να γυρισω το χρονο πισω..
αυτο που θελω να κανω (παραλληλα με τις υποχρεωσεις μου) ειναι να ασχοληθω ακομα περισσοτερο με τη μουσικη..και με την φυση..αυτα με γεμιζουν..βεβαια μου αρεσει να κανω πολλα παραλληλα..να διαβαζω για πχ, να βγαινω, να γνωριζω καινουργια ατομα,να γκομενιαζω με κοπελες...πραγματα που με γεμιζουν και τα εχω παρατησει, εξαιτιας της ασχημης ψυχολογιας που ειχα..γιατι τωρα βρισκομαι σε μεταβατικο επιπεδο..

Να ρωτησω κατι που με απασχολει..(τις αποψεις σας κυνηγαω)
Πιστευετε οτι μπορει να υπαρξει ατομικη ευτυχια (αλλα πραγματικη ευτυχια,οχι περιστασιακη) χωρις να υπαρξει παγκοσμια συμφιλιωση και αγαπη ? Και αν πιστευτε πως ναι, τοτε πως μπορει να υφισταται μια ευτυχια εις βαρος την δυστυχια αλλων ανθρωπων .. ?