ΠΟΙΗΣΗ ?

[neverthesame_again]

Να προσπαθησω με την ΠΟΙΗΣΗ που αποτελει κινητηριο δυναμη στις \"δυσκολες ωρες\"....
Η ΜΟΥΣΙΚΗ δεν σας ενεπνευσε απο οτι βλεπω...
Η Ποιηση ομως?

Στελνω σε ολα τα μελη του e-psychology το αγαπημενο μου ποιημα της Κατερίνας Ηλιοπούλου...
-----------------------------------------------------------------------------------------------


[align=center]Η ήττα, μια ακραία στιγμή μοναξιάς προσδίδει σε αυτούς που τη βιώνουν μια αίσθηση ιερού και αναγκάζει σε αναστοχασμό ακόμα και τους πιο αδρανείς πνευματικά [/align]

[align=center]Η ήττα, αυτό το πολύτιμο εργαλείο ελευθερίας, αυτό το μαχαίρι που σε κόβει και σε οπλίζει με τρόπους να κόβεις τα δεσμά και να γκρεμίζεις γέφυρες για να βρεθείς \"αλλού\".[/align]

[align=center]Η ήττα αυτή η προυπόθεση της πραγματικής ουσιαστικής ζωής, η κινητήριος δύναμη της δημιουργίας.[/align]


[align=center]Η ήττα, ο τρόπος μας να αντιστεκόμαστε στην συνεχή χυδαία προτροπή για επιτυχία που μας βομβαρδίζει εκβιαστικά από παντού[/align]


[align=center]Η ήττα, αυτό το μάθημα ταπεινότητας που δεν είναι παρά μια σπάνια και αμετάφραστη εγγύτητα με τα πράγματα. Λίγο πιο κει και βρίσκεσαι κιόλας στην ποίηση.[/align]



------------------------------------------------------------------------------------------------

σχολια...????

[Alkmeon]

α εγω το βρισκω εξαιρετικο αγαπητε!

[Alkmeon]

....οπως ελεγε ο Α Εμπειρικος \'\'η ποιησις ειναι αναπτυξις στιλβοντος ποδηλατου...\'\'

[provlimatikos]

να κανω και εγω copy paste λιγη ποιηση.δεν την εχω γραψει εγω.
περιμενω καθε βραδυ οταν πεφτει το σκοταδι
να κρυφτω στην αγκαλια της και τα μαυρα ονειρα της
να κρυφτω να μη με βλεπει ηλιου φως της καθε μερας
να φυσαω μες στη νυχτα σαν ολοδροσος αγερας
κι οτι βρισκεται μπροστα μου να παιρνω χωρις να αγγιζω
οτι εχω στη ζωη μου στο σκοταδι το χαριζω
με το μαυρο μανδυα του σκεπαζει την ψυχη μου
καλυπτει και δε φαινεται το αθλιο κορμι μου
γιατι ολη μαυρη ειναι η ζωη τιποτα δεν ειναι ασπρο
ειναι κλεισμενη η ψυχη σε ενα πελωριο καστρο
σε σκοτεινο υπογειο γεματο απελπισια
που αδημονει το θανατο οσο ποτε καμια

[alexadra]

ΣΙΩΠΗ ...


Έμαθα τόσα
από τις στιγμές της τρυφερότητας
από τις στιγμές της αγάπης
κι αν μεγάλωσα
ο χώρος αυτός που κοιμούνται τα όνειρα
τα πιο τρελά όνειρα
μ\' έκανε να ονειρεύομαι καλύτερα σήμερα.
Αυτό που με βοήθησε
δεν είναι ακριβώς αυτό που πληγώνει
αλλά μάλλον η φωνή που μας απειλεί
όταν αυτό που μένει είναι μια πρόκληση
που γεμίζει τον χώρο
όπου καμιά λέξη δεν μπορεί να αντικαταστήσει.
Η σιωπή είναι η φίλη που υπάρχει βαθιά σ’ ένα βλέμμα
που μας φωνάζει αυτό που δεν θέλουμε να δούμε
μια τελευταία ευκαιρία ενώ χανόμαστε...
στη σιωπή.
Η σιωπή που μας αφήνει στο τέλος αυτού του διαδρόμου
Η σιωπή που μας κοιτάζει μέσα από αυτό τον καθρέφτη
και που ξαναπαίρνει την θέση της
όταν ξαναβρεθούμε αντιμέτωποι....
στη σιωπή.
Βρισκόμαστε στο αύριο
ξαφνικά ακούω κάποια βήματα
κι όμως δεν υπάρχει τίποτα
τελικά δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο εγώ
και εκεί κατάλαβα ότι έφυγε
αφήνοντας μου αυτή την κραυγή

[alexadra]

ΕΟΥΤΖΕΝΙΟ ΜΟΝΤΑΛΕ


ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ



Να μπορούσα τουλάχιστον να κλείσω

Σ’ αυτό μου το ρυθμό που αγκομαχά

Κάτι απ’ το παραμιλητό σου·

Να μου δινόταν να ταιριάσω

Στις δικές σου φωνές την τραυλή μιλιά μου,-

Εγώ που ονειρευόμουν να σου κλέψω

Τα λόγια τ’αρμυρά

Όπου φύση και τέχνη γίνονται ένα

Για να διαλαλήσω πιο καλά τη μελαγχολία μου

Γερασμένου παιδιού που δεν έπρεπε να συλλογάται.

Κι ωστόσο δεν έχω άλλα απ΄τα φθαρμένα γράμματα

Των λεξικών, και τη σκοτεινή

Φωνή που για έρωτα μιλεί, σβήνει

Γίνεται αξιοθρήνητη φιλολογία.

Δεν έχω άλλα από τα λόγια αυτά

Που σαν δημόσιες γυναίκες

Προσφέρονται σ’ όποιον τις θέλει·

Δεν έχω άλλες απ’ τις κουρασμένες τούτες φράσεις

Που κι αύριο μπορεί να μου τις κλέψουν

Ρέμπελοι φοιτητές γι’ αληθινούς στίχους.

Κι η βοή σου αυξαίνει κι απλώνεται

Γαλάζιος ο νέος ίσκιος.

Μ’ αφήνουν οι σκέψεις μου για δοκιμή.

Αισθήσεις δεν έχω, ούτε νου. Δεν έχω όρια.

[provlimatikos]

otan to mayro fos skepasei ayta ta matia
otan h kardia moy ginei 1002 kommatia
otan to xoma drosero dialisei to kormi moy
ki eleyueri afisei tin dolia tin psixi moy
molis anebo ta skalia kai ftaso ekei psila
de ua xanakoitaxo pia pote pote sta xamila
san aetos poy petaxe me dyo ftera spasmena
san epibatis poy xase ths zois ola ta trena
ua proxorao anemelos me ti zoi sta xeria
me ta oneira moy ololeyka megala peristeria