Χωρισα απο τα δικα μου λαθη. Τι να κανω???

[SweetNov]

Καλησπερα σε ολους-ες!:)
Θα ηθελα παρα πολυ την βοηθεια σας... Ειμαι 21 χρονων και εχω 2 χρονια σχεση με το αγορι μου που ειναι 24 και τωρα ειναι στρατο... Μεναμε μαζι για 1 χρονο, καναμε τα παντα μαζι και η σχεση μας ηταν πολυ καλη... Τουλαχιστον εγω νομιζα οτι ηταν καθως "αθελα" μου γινομουν καταπιεστικη... Δεν το ηθελα... Η αληθεια ειναι οτι ζηλευα με το παραμικρο και για να μην με χασει εκανε απο μονος του υποχωρησεις και θυσιαζε πραγματα, μεχρι και τους φιλους του, για να ειναι μαζι μου και να μην εχουμε προβληματα... Με στεναχωρει που τα λεω αυτα γιατι πραγματικα ντρεπομαι για την συμεριφορα μου. Ειναι πολυ καλος ανθρωπος, πραγματικα καλος, εξυπνος με χιουμορ και με αγαπουσε πολυ δειχνοντας το συνεχεια. Νοιαζοταν παρα πολυ για μενα και με φροντιζε στο σπιτι σχεδον οπως η μανα μου (χιουμορ)! Ξαφνικα και αναγκαστικα, μπηκε γεωγραφικη αποσταση στη σχεση μας. Να σημειωσω οτι υπαρχει και μονιμη αποσταση (γιατι ο τοπος διαμονης μας ειναι διαφορετικος και αρκετα μακρια), αλλα και προσωρινη καθοτι ειναι στρατο (στην Κυπρο). Λοιπον, προσφατα και μετα απο καποιους εντονους τσακωμους για τους οποιους εφταιγα εγω, μου ειπε οτι δεν αντεχει αλλο και οτι ειναι καλυτερα να χωρισουμε. Οι λογοι του ηταν οτι ειμαστε πολυ μακρια και οτι εσπασε μεσα του. Οτι δεν ηταν ο εαυτος του και οτι ενιωθε πιεση. Εδω και 2 μηνες ειμαστε "καπως" χωρισμενοι. Επικοινωνουμε ομως. Αυτους τους 2 μηνες εχω κανει παρα πολλα για να καταλαβει οτι εχω μετανοιωσει.. Το γεγονος οτι ειναι στρατο δυσχεραινει την κατασταση, καθως απο οτι μου λεει δεν ειναι καλα. Εγω κραταω την επικοινωνια μας πιο πολυ και υπαρχει και ενα ενδεχομενο συναντησης. Ειμαι σε απογνωση! Πιστευετε οτι υπαρχει ενδεχομενο επανασυνδεσης? Και αν ναι, πως πρεπει να το χειριστω? Πως να συμπεριφερθω τωρα που ειναι στο στρατο? Αν συνατηθουμε απο κοντα τι να του πω? Κανω ακομα και τωρα λαθη... Βοηθειστε με οπως και οσο μπορειτε...
Ευχαριστω εκ των προτερων!
ΥΓ. Ξερω πολυ καλα οτι ειμαι σε πολυ μικρη ηλικια. Αλλα παρολα αυτα διεκρινα οτι ηταν κατι ξεχωριστο αυτο που εζηζα.

[Remedy]

Καλησπερα σε ολους-ες!:)
Θα ηθελα παρα πολυ την βοηθεια σας... Ειμαι 21 χρονων και εχω 2 χρονια σχεση με το αγορι μου που ειναι 24 και τωρα ειναι στρατο... Μεναμε μαζι για 1 χρονο, καναμε τα παντα μαζι και η σχεση μας ηταν πολυ καλη... Τουλαχιστον εγω νομιζα οτι ηταν καθως "αθελα" μου γινομουν καταπιεστικη... Δεν το ηθελα... Η αληθεια ειναι οτι ζηλευα με το παραμικρο και για να μην με χασει εκανε απο μονος του υποχωρησεις και θυσιαζε πραγματα, μεχρι και τους φιλους του, για να ειναι μαζι μου και να μην εχουμε προβληματα... Με στεναχωρει που τα λεω αυτα γιατι πραγματικα ντρεπομαι για την συμεριφορα μου. Ειναι πολυ καλος ανθρωπος, πραγματικα καλος, εξυπνος με χιουμορ και με αγαπουσε πολυ δειχνοντας το συνεχεια. Νοιαζοταν παρα πολυ για μενα και με φροντιζε στο σπιτι σχεδον οπως η μανα μου (χιουμορ)! Ξαφνικα και αναγκαστικα, μπηκε γεωγραφικη αποσταση στη σχεση μας. Να σημειωσω οτι υπαρχει και μονιμη αποσταση (γιατι ο τοπος διαμονης μας ειναι διαφορετικος και αρκετα μακρια), αλλα και προσωρινη καθοτι ειναι στρατο (στην Κυπρο). Λοιπον, προσφατα και μετα απο καποιους εντονους τσακωμους για τους οποιους εφταιγα εγω, μου ειπε οτι δεν αντεχει αλλο και οτι ειναι καλυτερα να χωρισουμε. Οι λογοι του ηταν οτι ειμαστε πολυ μακρια και οτι εσπασε μεσα του. Οτι δεν ηταν ο εαυτος του και οτι ενιωθε πιεση. Εδω και 2 μηνες ειμαστε "καπως" χωρισμενοι. Επικοινωνουμε ομως. Αυτους τους 2 μηνες εχω κανει παρα πολλα για να καταλαβει οτι εχω μετανοιωσει.. Το γεγονος οτι ειναι στρατο δυσχεραινει την κατασταση, καθως απο οτι μου λεει δεν ειναι καλα. Εγω κραταω την επικοινωνια μας πιο πολυ και υπαρχει και ενα ενδεχομενο συναντησης. Ειμαι σε απογνωση! Πιστευετε οτι υπαρχει ενδεχομενο επανασυνδεσης? Και αν ναι, πως πρεπει να το χειριστω? Πως να συμπεριφερθω τωρα που ειναι στο στρατο? Αν συνατηθουμε απο κοντα τι να του πω? Κανω ακομα και τωρα λαθη... Βοηθειστε με οπως και οσο μπορειτε...
Ευχαριστω εκ των προτερων!
ΥΓ. Ξερω πολυ καλα οτι ειμαι σε πολυ μικρη ηλικια. Αλλα παρολα αυτα διεκρινα οτι ηταν κατι ξεχωριστο αυτο που εζηζα.

ΦΥΣΙΚΑ και δεν εισαι καθολου μικρη για να ζησεις ξεχωριστα πραγματα.

ο φιλος σου οπως ηδη ειπες, ειναι πολυ πιεσμενος λογω στρατου, αλλα και (οπως ξεκαθαρα σου ειπε) δυσαρεστημενος μαζι σου.
δυο τινα υπαρχουν:
η "μιλαει" η κουραση του και η πιεση του απο τον στρατο αλλα και απο εσενα, αλλα σε θελει ακομα
Η, μαζι με αυτα, του εχει περασει και ο ερωτας......

στην δευτερη περιπτωση, δεν μπορεις να κανεις πραγματικα τιποτε και το καλυτερο θα ηταν να φυγεις το γρηγοροτερο...
για την πιθανοτητα ομως να συμβαινει το πρωτο, αυτο που μπορεις να κανεις, ειναι,
να κοντρολαρεις οσο καλυτερα μπορεις τις τασεις αυτες που εχεις για πιεση, που οπως μας ειπες τις εχεις ακομα και τωρα,
να του δηλωσεις ανεπιφυλακτα οτι εχει δικιο και οτι το δουλευεις ηδη και θελεις πολυ να προσπαθησετε κι αλλο για την σχεση σας
και τελος να κανεις υπομονη στην δικη του κυκλοθυμια, γιατι αν περναει ασχημα εκει, ειναι ΠΟΛΥ ασχημα και ισως τα βλεπει ολα υπο αυτο το απαισιοδοξο πρισμα...
εν ολιγοις, να του συμπαρασταθεις χαλαρα να τελειωνει με το στρατιωτικο....

αν βεβαια απο συζητηση η απο κατι αλλο σου προκυψει οτι δεν φταιει μονο η πιεστικη σου συμπεριφορα αλλα οτι μαυτα και με τ αλλα , του περασε και ο ερωτας, μην καθεσαι καθολου...

[SweetNov]

Ευχαριστω πολυ για την απαντηση...
Προσφατα τον ρωτησα αν με θελει και μου απαντησε οτι δεν ειναι λογικο να μην με θελει αλλα οτι δεν κανω καλα που του λεω συνεχεια τα ιδια και που πιεζω τις καταστασεις... Αλλα δεν ξερω τι με πιανει... Πραγματικα πιο περιπλοκα δεν θα μπορουσαν να ειναι τα πραγματα... Απο τη μια οι βλακειες οι δικες μου, απο την αλλη ο στρατος, η αποσταση... Δεν ξερω τι να κανω... Σε 2 εβδομαδες θα συναντηθουμε και καθε μερα σκεφτομαι τι θα γινει και τι πρεπει να του πω... Πιστευετε οτι μπορει να αλλαξω? Πως ειναι δυνατον να τον αγαπουσα και να μην φερομουνα σωστα? Ειμαι πολυ πικραμενη με τον εαυτο μου...

[Remedy]

Ευχαριστω πολυ για την απαντηση...
Προσφατα τον ρωτησα αν με θελει και μου απαντησε οτι δεν ειναι λογικο να μην με θελει αλλα οτι δεν κανω καλα που του λεω συνεχεια τα ιδια και που πιεζω τις καταστασεις... Αλλα δεν ξερω τι με πιανει... Πραγματικα πιο περιπλοκα δεν θα μπορουσαν να ειναι τα πραγματα... Απο τη μια οι βλακειες οι δικες μου, απο την αλλη ο στρατος, η αποσταση... Δεν ξερω τι να κανω... Σε 2 εβδομαδες θα συναντηθουμε και καθε μερα σκεφτομαι τι θα γινει και τι πρεπει να του πω... Πιστευετε οτι μπορει να αλλαξω? Πως ειναι δυνατον να τον αγαπουσα και να μην φερομουνα σωστα? Ειμαι πολυ πικραμενη με τον εαυτο μου...

χμ χμ χμ
δεν ξερω αν μπορεις να αλλαξεις, θα φανει...
μπορεις να προσπαθησεις παντως, μην πεσεις αμαχητί...
και δεν εχει σχεση το αν φερεσαι σωστα με το ποσο τον ηθελες και το ποσο ερωτευμενη ησουν (την αγαπη ας την αφησουμε γιατι ειναι αλλη ιστορια).
η πιεση που ασκεις, εχει να κανει με δικες σου ελλειψεις. οχι με την επιθυμια σου γι αυτον.
εχει να κανει δλδ με το ποσο ανασφαλης εισαι, αλλα ΚΑι με εγωισμο...

[SweetNov]

χμ χμ χμ
δεν ξερω αν μπορεις να αλλαξεις, θα φανει...
μπορεις να προσπαθησεις παντως, μην πεσεις αμαχητί...
και δεν εχει σχεση το αν φερεσαι σωστα με το ποσο τον ηθελες και το ποσο ερωτευμενη ησουν (την αγαπη ας την αφησουμε γιατι ειναι αλλη ιστορια).

Το θεμα ειναι οτι αν δεν αλλαξω θα τον πληγωσω παλι με την συμπεριφορα μου. Και ειναι το τελευταιο που θελω... :(
Εχουμε 4 μηνες να βρεθουμε (μεσα σε 6 μηνες βρεθηκαμε 1 μερα :S). Πολυς καιρος. Την τελευταια φορα που συναντηθηκαμε ημασταν πολυ καλα. Κι εγω τωρα εχω την ελπιδα οτι αμα συναντηθουμε αυτο θα βοηθησει.
Γιατι οσο να ναι ματια που δεν βλεπονται...

η πιεση που ασκεις, εχει να κανει με δικες σου ελλειψεις. οχι με την επιθυμια σου γι αυτον.
εχει να κανει δλδ με το ποσο ανασφαλης εισαι, αλλα ΚΑι με εγωισμο...

Τωρα μαλλον χτυπησες φλεβα.... Ειμαι οντως ανασφαλης... Και με εγωισμο... Και προσφατα συνειδητοποιησα οτι δεν εχει να κανει η ανασφαλεια με την εξωτερικη εμφανιση γιατι ειμαι δοξα τω θεω μια χαρα... Και ισως αυτα τα 2 πραγματα αν ξεπερασω (την ανασφαλεια και τον εγωισμο) να λυθει το θεμα...

Απλα δε θελω να τα παρατησω, γιατι εχουμε περασει τις πιο ομορφες στιγμες μαζι, πραγματικα με γεμιζει σαν ανθρωπος, η προσωπικοτητα του, με καλυπτει συναισθηματικα, και προσπαθω εδω και τοσο καιρο... Ελπιζω οχι ματαια....

[Remedy]

........
Τωρα μαλλον χτυπησες φλεβα.... Ειμαι οντως ανασφαλης... Και με εγωισμο... Και προσφατα συνειδητοποιησα οτι δεν εχει να κανει η ανασφαλεια με την εξωτερικη εμφανιση γιατι ειμαι δοξα τω θεω μια χαρα... Και ισως αυτα τα 2 πραγματα αν ξεπερασω (την ανασφαλεια και τον εγωισμο) να λυθει το θεμα...
..........

επειδη ομως αυτα δεν ειναι ευκολα πραγματα, το να ξεπερασεις τις ανασφαλειες σου και τον εγωισμο σου δλδ, θα πρεπει παραλληλα να κοντρολαρεις την συμπεριφορα σου, εστω και χωρις να τα εχεις ξεπερασει, γιατι διαφορετικα, πετας τα προβληματα σου στα μουτρα του αλλου και ο αλλος αφενος δεν φταιει για τα δικα σου προβληματα, αφετερου κουραζεται και καποια στιγμη , φευγει...

[SweetNov]

επειδη ομως αυτα δεν ειναι ευκολα πραγματα, το να ξεπερασεις τις ανασφαλειες σου και τον εγωισμο σου δλδ, θα πρεπει παραλληλα να κοντρολαρεις την συμπεριφορα σου, εστω και χωρις να τα εχεις ξεπερασει, γιατι διαφορετικα, πετας τα προβληματα σου στα μουτρα του αλλου και ο αλλος αφενος δεν φταιει για τα δικα σου προβληματα, αφετερου κουραζεται και καποια στιγμη , φευγει...

Ποσο δικιο εχεις (γαμωτο)... Γιατι να μην τα σκεφτω αυτα πιο πριν???? Οταν δεν ηταν αργα.... Και πραγματικα δεν την αξιζε την συμπεριφορα μου...
Ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες... Θα κανω την τελευταια (μαλλον) προσπαθεια τωρα που θα τα πουμε απο κοντα και ο Θεος Βοηθος!

Και θα προσπαθησω να αλλαξω σε ολα τα επιπεδα... Τουλαχιστον να νιωθω καλα με τον εαυτο μου....