Σκληρότητα και ευαισθησία

[alexandros3]

Τσακώνεσαι με τους κοντινούς σου ανθρώπους. Αυτό είναι γνωστό. Δεν θα φωνάξεις σ'ένα άγνωστο. Κατά αυτή την έννοια αν δεν έχεις τσακωθεί και λιγάκι με κάποιον, ε δεν είναι και πολύ κοντά σου.
Τι γίνεται όμως αν κάποιος είναι πάρα πολύ κοντά σου και δεν σε αφήνει να τσακωθείς μαζί του;
Και κάνοντας αυτό απλώς διαφυλλάσει τα όρια της δικής του ατέρμονης και νοσηρής πτώσης; Σαν να έχεις μία πληγή στον ουρανίσκο και συνέχεια βάζεις τη γλώσσα σου εκεί, δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ.
Ή σαν να χτυπάς το κεφάλι σου στο τοίχο; Ο τοίχος δεν θα υποχωρήσει. Κι αν συνεχίσεις να το κάνεις ε με κάποιο τρόπο μισείς τον εαυτό σου. Ο τοίχος στ'α ρχ---δια του.
Φοβάμαι, είναι ΤΟΣΟ πολύ μεγάλο το ενοχικό σύνδρομο σε μερικούς ανθρώπους, τόσο μεγάλος ο φόβος πια που πέφτουνε, καταστρέφονται και το κάνουν με μανία ρε παιδί μου.
Δηλαδή έχω κάτι όμορφο, όλοι το βλέπουνε αλλά θα το καταστρέψω κι αυτό, γιατί δεν μ΄αγαπάνε γιατί (νομίζω ότι) είμαι κακός άνθρωπος ή δεν αξίζω ή δεν ξέρω τι άλλο.
Κι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και τα περιθώρια στενεύουν κι έχεις στη κυριολεξία γαμηθεί αλλά εσύ εκεί μ'ένα χαμόγελο που συνορεύει με την υστερία συνεχίζεις να υπερασπίζεσαι την καταστροφή σου.

Αν όλο αυτό επρόκειτο για άνθρωπο που δε σε νοιάζει, δεν χολοσκάς. Λυπάσαι, αλλά μέχρι εκεί. Αν τον νοιάζεσαι αυτόν τον άνθρωπο, κάποτε μάλιστα τον θαύμαζες, ο πόνος του περνάει στο αίμα σου και δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις κι εσύ. Αλλά είναι σα να βάζεις ποντικοφάρμακο γιατί δεν σου γλυκαίνει το δικό σου αίμα με το δηλητήριο του γιατί δεν έχεις τα ίδια βιώματα, ίσως και καθόλου τις ίδιες ανάγκες.
Μακάρι να με άφηνε να ρίξω ένα χεστήριο πατώκορφο και λυτρωτικό for both of us ένα επιχειρηματικό χαστούκι, κάτι.
Πόσο πια μπορεί ένας άνθρωπος να υπερασπίζεται την απόλυτη καταστροφή του;
Με έχει πειράξει πάρα πολύ αυτό. Με έχει πληγώσει...

[crazy_diamond]

αλέξανδρε,

υπάρχουν άτομα που φοβούνται το τσαλάκωμα, τον λεκέ επάνω στο παστρικό σεντόνι της σχέσης τους με τον άλλο..
Μέσα όμως και από τους τσακωμούς γνωρίζονται καλύτερα οι άνθρωποι και συμφωνώ πως είναι με τους πιο οικείους που δε θα κοντρολάρουμε μια τέτοια διάθεση για 'σύγκρουση'.

Πονάει όταν βλέπεις έναν δικό σου και κοντινό να αυτοκαταστρέφεται. Σε δική μου παρόμοια περίπτωση, εγώ είχα επέμβει κι ας μη μου το επέτρεψε. Ναι, παραβίασα όρια και το έκανα.
Κόκκινη κάρτα, δεν το συζητώ, και βγήκα εκτός παιχνιδιού. Τότε. Προσωρινά.
Και μου το έχουν κάνει. Και έγινα έξαλλη. Γιατί όταν η άρνηση σηκώνει μπαϊράκι μας ράβει τα βλέφαρα σταυροβελονιά.

Σήμερα τα σκέφτομαι όλα αυτά, αναγνωρίζω λάθη, τα ζυγίζω, μα έτσι, μα αλλιώς..
Δε μπορώ να αλλάξω κάτι, μα και δε νομίζω ότι θα ξαναέπαιζα το ίδιο έργο.
Έγιναν όμως όλα όπως έγιναν και τελικά κάτι καλό βγήκε απ' όλα αυτά.

Είναι ανέφικτη ακόμα και η κουβέντα με τον άνθρωπο που αναφέρεις;
Τίμια, ντόμπρα, καθαρά, ό,τι ακριβώς αισθάνεσαι..

[alexandros3]

Τα ξέρει δυστυχώς. Τα δέχεται όλα αλλά δεν αφήνει αυτή την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Δεν είναι στο χέρι μου να την πιάσω από το λαιμό, δεν είναι παιδί μου δεν είναι ούτε καν φίλος μου. Είναι οικογένεια μου αλλά όχι άμεση. Την αγαπώ πολύ αλλά έχει καταστρέψει τη ζωή της. Και μένα σε μερικά πράγματα μαζί. Γι' αυτό μαζί με την θέληση μου να κάνει κάτι, έρχεται και θυμός γιατί έχω επωμιστεί κι εγώ συνέπειες αυτών των σφαλμάτων.

Όλοι είμαστε σκληροί. Όλοι έχουμε άμυνες. Αυτό το πρόσωπο, σε μένα, όχι. Μπορώ να πω τα πιο φριχτά αλλά δεν θα κάνει κάτι. Θα λυπηθεί, κι εκεί εμένα σπαράζει η καρδιά μου και δεν μπορώ να της πω τίποτα. Φαντάζομαι άλλη μία υπόθεση που θα πάρει ο ποταμός χρόνος. Χωρίς να υπάρχει κάτι να κάνεις. Απλώς να περάσεις.

[crazy_diamond]

αλέξανδρε,

αυτό είναι ένα αγκάθι που μένει πάντα στο ακροδάχτυλο.. δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις ζωές των ανθρώπων που αγαπάμε, ούτε να τους στερήσουμε την ελευθερία να κάνουν την όποια λανθασμένη επιλογή, ούτε να τους προστατεύσουμε, τελικά, από όσα έχουμε την ψευδαίσθηση πως μπορούμε ίσως να αποτρέψουμε.

Μόνο συνοδοιπόρος μπορούμε να είμαστε, αν το θέλουμε. Sputnik, στη ρωσική.

Θα σου πρότεινα πάντως ό,τι έχεις να το πεις. Κι ας είναι λέξεις σκληρές. Καμιά φορά τα λόγια νικούν το τίποτα.

[RainAndWind]

Βρε Αλέξανδρε, βρε αγόρι μου, τι όμορφα που γράφεις!
Η φράση αυτή είναι καταπληκτική "μ'ένα χαμόγελο που συνορεύει με την υστερία συνεχίζεις να υπερασπίζεσαι την καταστροφή σου".
Άλεξ, η καρδούλα της το ξέρει πόσο το χαμόγελο αυτό έχει γίνει ένα με την ύπαρξή της, ένα με το πετσί της, μία της ψυχαναγκαστική φύση, έστω κι αν είναι κατά βάση κάλπικη. Κάτι εξυπηρετεί και για κάποιον εσωτερικό δικτάτορα θυσιάζεται.
Μπορεί να μην έχει ακόμη αποκτήσει την ικανότητα να δει πόσο την καταπιέζει, πόσο αυτό το χαμόγελο υπάρχει για να αποσοβήσει κινδύνους που μοιάζουν αδυσώπητοι. Τι θα φανεί όταν το χαμόγελο αυτό καταρρεύσει? Υπάρχουν τόνοι φόβου πίσω από τα κουράγια μερικές φορές, είναι επιλογή ανάγκης κάποια φορά η καρτερία, είναι το κάνεις την ανάγκη φιλότιμο που ενδέχεται να καθοδηγεί, ή να προσπαθεί να εξιλεωθεί μάταια με μία επίπλαστη μάσκα αιωνόβιας καλοσύνης, μακάριας ιωβικής καρτερίας, ένα επίχρισμα απάθειας που εσένα σε θυμώνει, γιατί δε σου δίνει την αίσθηση του ζωντανού.

Είναι μονόχρωμο όλο αυτό, δεν είναι?
Όποιος δεν τσακώνεται ποτέ, όποιος έχει τόσα αποθέματα υπομονής, μπορεί να έχει τα ελάχιστα αποθέματα αλήθειας, κοντινότητας με το μέσα του και οι σχέσεις τους με τους άλλους να εγκλωβίζονται σε κανόνες ευπρέπειας, να έχει διδάξει στον εαυτό του να υποφέρει με συγκατάβαση, να έχει απαγορέψει την έκρηξη, να φοβάται το θυμό. Η οδύνη του να χαμογελάς πάντα είναι κι αυτή ένας καταναγκασμός.
"Όσο καλός κι αν είσαι δεν μπορείς να αποτρέψεις μία συμφορά", έχει γράψει η Dorothy Rowe, που πολύ αγαπάω, αυτό κρύβεται ίσως ως υπόγειος τρόμος κάτω από την μάσκα της καλόβολης αιωνίως προσωπικότητας, δεν γίνεται να πάει αλλού, γιατί το αλλού την τρομοκρατεί ίσως. Ίσως ακόμη να πρόκειται για μία απεγνωσμένη προσπάθεια να ισοσταθμιστεί μία αίσθηση εσωτερικής κακότητας, που δεν αφήνει με τα ενοχικά της να πετάξει αυτά τα πέπλα μακριά, γιατί τι θα της δείξει το πέταγμα των πέπλων?

#Εμένα είναι ο αδερφός έτσι και βασανίζεται πάρα πολύ να υπερασπίσει το δικαίωμά του στο θυμό, δεν τολμά να αρθρώσει λόγο γνήσιο, λόγο με κάποιο αγκαθάκι, με έστω μία υποψία εγωιστική, φοβάται τόσο να μην αγαπιέται από όλο τον κόσμο, γιατί οι ανάγκες για αποδοχή είναι τόσο τεράστιες που τα πάντα, ακόμη κι η υγεία στις σχέσεις, η δική του υγεία ακόμη, αισθάνεται πως αξίζει το τίμημα. Σκέψου μήπως υπάρχει αυτή η ποσοτική τερατωδία των αναγκών για αποδοχή που υποβόσκει κάτω από την μάσκα του "καλή καρδιά", φράση που επίσης ο αδερφός μου χρησιμοποιεί συνέχεια, ακόμη κι όταν οι άλλοι του ξεσκίζουν τα σωθικά. Όσο πιο κοντά ερχόμαστε στα συναισθήματά μας, τόσο πιο κοντά είμαστε στο να μπορούμε να τα ανακοινώσουμε, να τα βγάλουμε στο φως δίνοντάς τους το δικαίωμα να υπάρχουν δίχως κρίσεις.

Δεν είναι αυθόρμητη αυτή η καλοσύνη, είναι μία μέγαιρα η άτιμη, μία ρουφιάνα της αυθεντικότητας, πότε θα το καταλάβουν? Πως δεν πειράζει και μια φορά να χαλαστούν τα σκεπάσματα, δεν πειράζει μία φορά να ταραχτούν οι κύκλοι, δεν είναι πάντα χρεία το κράτημα της ειρήνης με τέτοια εσωτερικά τιμήματα που μέσα τους οχλαγωγούν πολεμικοί παιάνες και καταστροφές.

[alexandros3]

Ναι αλλά ξέρεις τι λέω εγώ rain σ'όλα αυτά; ΣΠΑΣΕ! Κατέρρευσε!
Μία μόνο φορά την άκουσα να θυμώνει, να υψώνει λίγο τον τόνο της φωνής της.
Ναι, δεν αντέχω να βλέπω αγαπημένα μου πρόσωπα να τα τρώνε οι κροκόδειλοι και κείνοι να χαμογελούν μακάρια λες και είναι η θεία δίκη. Άντε και γαμήσου δηλαδή!
Και δεν ξέρω πως άνθρωποι οσμίζονται τέτοιους ανθρώπους και κολούν σαν βγδέλες.
Αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Η εσωτερική βία όπως ωραία το έγραψες είναι τεράστια. Το μίσος προς τον εαυτό τεράστιο.
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή γαμώ τον αντίχριστο μου!
Αλλά δεν πειράζει. Αυτή η καλοσύνη δεν μου λέει τίποτα πια.
Είναι φοβιστικό το θέαμα να βλέπεις κάποιον να κατασπαράζεται και να χαμογελάει ταπεινά σα τη μητέρα τερέζα όταν δεν του έχουν μείνει χέρια, πόδια, σώμα.
Η υγιής αντίδραση είναι άντε γαμήσου. Είναι πολύ βίαια αυτή η θέα.
Τίποτα. Μακάρι να ήταν στον άμεσο κλοιό προστασίας μου. Δεν είναι.

[RainAndWind]

Με τον τρόπο που της φέρεται, τον τρόπο που έχει επιλέξει να διαχειρίζεται με καθωσπρεπισμό και εσωτερίκευση τόσων κανόνων σαβουάρ βίβρ, νομίζω Άλεξ μου πως εκεί θα οδηγήσουν αναπόφευκτα, στην κατάρρευση κάποια στιγμή. Και, ξέρεις, η κατάρρευση δεν είναι πάντα απλώς μία κατάρρευση, η δική μου για παράδειγμα με οδήγησε σε δρόμους προσωπικής επανάστασης απέναντι σε τείχη που είχαν χτιστεί και είχα φυσικά κι εγώ επιτρέψει να σηκώνονται για χρόνια. Κι εγώ το πιστεύω πως κάποια στιγμή το σπάσιμο θα μπορέσει να της δώσει το μήνυμα ΦΩΝΑΞΕ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ, ΚΑΝΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΟΥ ΣΤΟ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ' ΜΑΙ, εύχομαι να μπορέσει να ελευθερωθεί, δεν είναι απίστευτα μεγάλο το κρίμα να μην χαίρεται την απελευθερωτική δύναμη τέτοιων ρήξεων, αποστροφής του κεφαλιού από τους κανόνες που έχει μάθει να ακολουθεί?

[alexandros3]

crazy, συνοδοιπόροι θα είμαστε. Δεν αλλάζει αυτό. Άσχετα αν τα παίρνω μερικές φορές.
rain, πρέπει να έχεις περιθώρια για να κάνεις τέτοιες ανατροπές. Όταν μιλάμε για δεκαετίες τέτοιας ζωής....; Που σε έχει αφήσει και στους τέσσερεις δρόμους;
Πάντως της τα είπα. Της τα είχα πει εξάλλου πολύ ήρεμα. Όλοι της τα είχαν πει.
Πρέπει τελικά να σέβεσαι τις αδυναμίες του άλλου; Αν όμως ξεριζώσεις κάτι, δεν πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο να ριζώσει; Αυτό το μεσοδιάστημα αντέχεται;
Τέλος πάντων, δεν θέλω να τα πολυσκέφτομαι γιατί τρελένομαι μερικές φορές. Όχι μόνο εγώ.
Αυτό δεν ξεκινά νομίζω από εμπέδωση κανόνων σαβουάρ βιβρ (αν και τώρα που το σκέφτομαι δεν έχεις καθόλου άδικο... το έχουμε το ******** το σαβουάρ βιβρ) αλλά κυρίως από μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι έχει κάνει ένα λάθος και πρέπει να πληρώνει με αυτή την αυτοκαταστροφή.
Βασικά τι άλλο να πω, τα είπες πολύ ωραία. Μακάρι να έκανες λάθος σε όλα.... :) Τουλάχιστον αν μπορέσεις να περιγράψεις το τέρας, το οποιοδήποτε τέρας γίνεται λιγότερο φοβιστικό και μία ιδέα πιο διαχειρίσιμο. Μέσα σου, ίσως. Γιατί η πραγματικότητα είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, δεν σκαμπάζει από αναλύσεις.

[arktos]

άλεξ, την αυτοκαταστροφή πρέπει να την δει μόνος του ο άλλος για να την καταλάβει.
ο κόσμος όλος μπορεί να μου λέει εμένα πως κάνω λάθος, αυτοκαταστρέφομαι έτσι κ εγώ να λέω όχι.
αν μόνη μου δν το διαπιστώσω, διακρίνω κ δω τί κάνω, δν νομίζω πως γίνονται κ πολλά πράγματα.