Πως να βγω έξω?

[kater1na]

Hello
Τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζω ιδιαίτερα προβλήματα σχετικά με την ικανότητα μου να διαχειριστώ το άγχος που μου προκαλούν πιεστικές καταστάσεις αλλά και καταστάσεις φαινομενικά ακίνδυνες όπως για παράδειγμα να βγω έξω από το σπίτι ή ακόμα και να μιλήσω στο τηλέφωνο με φίλους (φυσικά δεν μου έχουν απομείνει και πολλοί πλέον από αυτούς αφού τους αποφεύγω συστηματικά εδώ και πολύ καιρό).
Πριν από 5-6 χρόνια περίπου άρχισαν οι κρίσεις πανικού με τις οποίες έζησα σε καθημερινή βάση για αρκετούς μήνες πριν ζητήσω βοήθεια, (κάτι που έκανα αφού είχα χάσει πρώτα 15 κιλά και πάρα πολλές ώρες ύπνο και η μόνη επιλογή φάνταζε στο μυαλό μου η να γίνω καλά η να πάψω να ζω) Ο γιατρός με ενημέρωσε για την αγχώδη διαταραχή και την κατάθλιψη άρχισα θεραπεία και σιγά σιγά, πολύ σιγά, οι κρίσεις πανικού μειώθηκαν το ίδιο και τα έντονα προβλήματα της κατάθλιψης γύρισα στη σχολή και στην καθημερινή ζωή με δειλά βήματα αλλά καταστάσεις στη πορεία με οδήγησαν να ξανακλειστώ στον εαυτό μου και το σπίτι και να απέχω από οποιαδήποτε κοινωνική επαφή η δραστηριότητα αλλά και οποιαδήποτε ενέργεια απαιτούσε να βγω έξω από το σπίτι. Φυσικά αυτό συνεπάγεται εγκατάλειψη των σπουδών, κακή σχέση με οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, συναισθήματα απαξίας και απελπισίας εφόσον δεν μπορώ να βρω τη δύναμη να αλλάξω αυτή τη κατάσταση. Κρίσεις πανικού δεν αντιμετωπίζω εδώ και πάρα πολύ καιρό, αν και στην ιδέα ότι πρέπει να βγω έξω από το σπίτι φτάνω πολύ κοντά αλλά όταν αποφασίζω ότι τελικά δεν θα βγω έξω καταφέρνω και τις αποφεύγω (μόνη εξαίρεση όταν λόγω ασθένειας επιβαλλόταν να πάω στο νοσοκομείο οπού ο γιατρός για να καταφέρει να με εξετάσει μου έκανε ηρεμιστική ένεση εφόσον είχα αρχίσει τρέμω σαν να είχα σπασμούς με το που βρέθηκα εκεί)
Αυτή η φοβία μου να περάσω την εξώπορτα του σπιτιού μου καθώς και το ότι δεν είμαι ικανή να βοηθήσω τον εαυτό μου με έχει οδηγήσει τα δυο τελευταία χρόνια να μην μπορώ να επισκεφτώ ούτε το γιατρό μου και απλά έχω παραιτηθεί, όμως κάτι πρέπει να κάνω για όλο αυτό δεν γίνεται η υπόλοιπη ζωή μου να συνεχίσει έτσι αλλά δεν έχω τη δύναμη ή θέληση να βγω έξω ούτε για επισκεφτώ ούτε κάποιο ειδικό.

[μονικα]

Λοιπον καλησπερα..πρεπει να βοηθησεις καταρχας τον εαυτο σου να βρει το νημα του προβληματος σου..σκεψου και βρες τις απαντησεις για ποιο λογο φοβασαι να βγεις εξω..??ακομη θα μπορουσες να ζητησεις την βοηθεια ενος φιλου σου η γενικοτερα ενος κοντινου σου προσωπου ωστε να σε βοηθησει να βγεις απο το σπιτι..αν νιωθεις την παρουσια καποιου διπλα σου αυτο θα βοηθησει ωστε να κανεις το πρωτο βημα..!καλη τυχη και σκεψου θετικα!

[margo44]

Καλησπερα και κουραγιο... ξερω οτι ειναι παρα πολυ δυσκολο αυτο που περνας. Θελω να ρωτησω κατι.. ουτε με παρεα δεν μπορεις να βγεις καθολου εξω? τι ακριβως συμβαινει οταν βγαινεις? ας πουμε στο περιπτερο δεν μπορεις να πας?

[Blue9791]

Καλησπέρα Κατερινα.
Τί είδους γιατρός σε ενημέρωσε για τη διαταραχή πανικού;
Έχεις ζητήσει βοήθεια απο ψυχολόγο ή ψυχίατρο;
Να ξέρεις πάντως οτι όσο επώδυνα κι αν σου φαίνονται όλα τώρα. θα έρθει η στιγμή που δεν θα αναγνωρίζεις τον εαυτό σου.
Αρκεί να ζητήσεις βοήθεια το οποίο έκανες και είναι το ήμιση του παντός.
Καλή διαδρομή σου εύχομαι και σίγουρα δεν είσαι μόνη σου.
By the way για να μην νομίζεις οτι λεω λόγια, υποφέρω πολλά χρόνια απο κρίσεις πανικού και κατα συνέπεια αγοραφοβία αλλά με ψυχοθεραπεία και φαρμακοθεραπεία είμαι σε πάρα πολυ καλή κατάσταση.
Σε σημείο που μείωσα τα φάρμακα στην μισή ποσότητα και συνεχίζω.
Επαναλαμβάνω πάντα με τη βοήθεια ειδικού.

[kater1na]

hello ξανά. ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τη συμπαράσταση Καταρχάς να πώ οτι αυτή ηταν μια ακόμα εξεταστική περίοδος στη σχολή πάνω στην οποία είχα στηρίξει τις ελπίδες μου οτι θα έκανα το come back και θα έπειθα τον εαυτό μου επιτέλους να βγω έστω για να δώσω μάθημα αλλά δυστυχώς αυτό μου δημιούργησε περισσότερο άγχος χεχε αν και ακόμα ελπίζω οτί αν διαβάσω αρκετά μπορεί να παω έστω και αύριο... να δώσω μάθημα (έχω και μια τελειομανία καλύτερα να με κ΄ψουν στο μαθημα παρα να πάρω 5)
Σχετικα με το θέμα των καθημερινών αναγκών ακούγεται γελίο αλλα μια φορά στις 15 έρχεται η μαμά μου και μου φέρνει προμύθειες και 1-2 κούτες τσιγάρα... Αν τύχει να τελειώσουν νωρίτερα προτιμώ να μην φάω παρά να βγω να ψωνίσω (έτσι και αλλιως το χειμώνα με παίρνει τόσο πολύ απο κάτω που μπορει να κοιμάμαι και 20 ωρες το 24ωρο και οταν ξυπναω αισθάνομαι οτι δεν έχω ενέργεια να μαγειρέψω και δεν τρώω) Όσο για το να βγω εξω με παρέα για έναν ανεξείγητο λόγο κάποιοι φίλοι μου ακόμα μου στέλνουν μηνύματα να βρεθούμε κλπ και εγώ αισθ\'ανομαι οτι θέλω να τους δω αλλά δεν μπορώ να βγω και τον τελευταίο καιρό έχω σταματήσει να απαντώ στο τηλ γιατι δεν μπορώ να μπαίνω στην διαδικασία να εξηγω οτι σας σκέφτομαι και εκτιμώ τη φιλία σας αλλά δεν είμαι καλά και δεν μπορώ να βγω...
Τώρα το πιο σημαντικό: ΓΙΑΤΙ? Δεν έχω ιδέα για ποιόν ακρίβώς λόγο δεν το κάνω,τι μπορεί να συμβεί αν βγώ, κρίση πανικού? Οχι δεν νομίζω οτι είναι αυτό που φοβάμαι αλλά και πάλι η σκέψη μου δεν προχωρά πέρα απο εκεί μένει στην εξ\'ωπορτα του σπιτιού μου και εκει τελειώνει... Το μόνο σίγουρο είναι οτι μέσα στο σπίτι αισθάνομαι ασφάλεια και τις περισσότερες μέρες όπου δεν πιέζω τον εαυτό μου να βγώ και να αρχήσω να \"ξαναζώ\" (σχολή,φιλικές συναναστροφές,διασκέδαση,υ ποχρεώσεις) είμαι ήρεμη και κατα κάποιο τρόπο χαρούμενη, έχω και τις δημιουργικές ασχολείες μου που καλλιέργησα στο διάστημα που προσπα8ούσα να ξεπεράσω τις κρίσεισ πανικού που με γεμίζουν (μέχρι και διάβασμα των βιβλίων της σχολής μου όταν δεν έχω αγχος, τα έχω διαβάσει τόσες φορές που έχω κατανοήσει θέματα που όταν πήγαινα στη σχολή μου φαίνονταν κινέζικα). Η σκέψη του να βγω έξω από το \"φρούριό\" μου όμως μου κόβει τα πόδια και δεν προχωρώ παρα πέρα.
Ο λόγος που έγραψα πιο πολύ ήταν μάλλον για να να βγάλω απο μέσα μου κάποιες σκέψεις που ίσως διαβάζοντάς τες ξάνα κατάφερνα να βρω τι μπορεί να είναι αυτό που με τρομάζει τόσο, καθώς και αν άλλοι έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο χωρις να ξέρουν ακριβώσ γιατί.
Ελπίζω πολύ σύντομα να βρώ το θάρος σαν πρώτο βήμα να επισκεφτώ ξανά το γιατρό μου (αν και υποψιάζομαι οτι θα με ρωτήσει : Γιατί? Τι φοβάσαι? ... και δεν θα έχω τίποτα να απαντήσω..)

[Blue9791]

Δεν γίνεται να μην φοβάσαι κάτι όταν δεν βγαίνεις έξω.
Εγω πχ φοβάμαι οτι θα με πιάσει κρίση πανικού και θα σωριαστώ (αυτό όταν οι κρίσεις είναι σε έξαρση και φοβάμαι να βγω έξω).
Τα γενικά \"γιατί\" θα τα βρείς στην πορεία.

[Aphelia]

Μου κάνει εντύπωση ότι δε γνωρίζεις το λόγο. Ακόμα κι αν δε μπορούμε να το εκφράσουμε με λόγια στους άλλους γιατί πιστεύουμε ότι δε θα το καταλάβουν, νιώθουμε κάποια πράγματα όταν είναι να βγούμε από το σπίτι και δε μπορούμε.
Π.χ. για εμένα υπάρχουν 2-3 λόγοι, άλλους τους έχω βιώσει στο παρελθόν, άλλους τους βιώνω τώρα και μπορεί να συνυπάρχουν και όλοι μαζί:
1) Ανασφάλεια με το σώμα μου, πως φαίνομαι στους άλλους
2) Φόβος για το άγνωστο, ότι δε θα μπορέσω να αντεπεξέλθω στις καταστάσεις, π.χ. σα φοιτήτρια ένιωθα πολύ άσχημα όταν με πειράζανε στο δρόμο ή σε άλλες περιπτώσεις τι θα πω μέσα σε μία παρέα, πως πρέπει να φερθώ
3) απογοήτευση από τον εαυτό μου και προσπάθεια αποφυγής συζήτησης με τους άλλους γιατί νιώθω άσχημα να τους απαντήσω ότι δεν έχω κάνει πράγματα που θα έπρεπε μέχρι τώρα, αποφυγή της κριτικής τους

Φυσικά υπήρχαν και περίοδοι που πετούσα, όταν ένιωθα μια χαρά με τον εαυτό μου, δυνατή να αντεπεξέλθω στα πάντα, άνετη για το πως φαίνομαι στους άλλους.

[kater1na]

Ο λόγος που κλείστηκα στο σπίτι και ήθελα συνέχέια κάποιον κοντά μου ήταν οι κρίσεις πανικού αλλα μετά απο τόσο καιρό που έχω περάσει κλεισμένη στο σπίτι και εφόσον δεν ήταν δυνατό να έχω κάποιον κοντά μου παρότι πέρασαν οι κρίσεις πανικού άρχισα να μην θέλω με κανένα τρόπο να βγώ έξω η να έρχονται άλλοι άνθρωποι έδω εκτος απο τους γονείς μου Ισως να πιστεύω ότι αν βγώ έξω επειδή είναι κάτι που δεν έχω κάνει εδώ και πάρα πολύ καιρό και το έχω μεγαλοποιήσει στο μυάλο μου τόσο πολύ οτι μπορέι να με πιέσει τόσο πολύ αυτή η κατάσταση και να επανέλθουν οι κρίσεις πανικού αλλα να μην το παραδέχομαι γιατι έχω πει στον εαυτό μου ότι τουλάχιστον οι μέρες τις αποπραγμάτωσης και όλων όσων επακολούσαν σε μια κρίση πανικού δεν πρέπει να γυρίσουν πισω ποτέ ξανά

[kater1na]

Ναι τώρα που το σκέφτομαι έχετε απόλυτο δίκιο έχω άπειρες ανασφάλειες που μπορέι να με οδηγούν στο να αποφεύγω να βγω έξω και να έρχομαι σε επαφή με κόσμο απλά η όλη μου σκέψη έχει επικεντρωθεί τόσο πολύ στο να αρνούμαι απλά να βγώ έξω που δεν σκέφτομαι οτιδήποτε άλλο εκτός από το να παραμείνω στο \"φρούριό\" μου

[netrin]

κατερινα απο αυτα που λες μου δινεις την εντυπωση οτι ισως εχεις βρει ασφαλεια μεσα στο σπιτι σου, ισως το εξω το εχεις συνδεσει με τον κινδυνο να σε πιασει καπου κριση πανικου.

λυπαμαι πολυ γιαυτο που σου συμβενει, πρεπει ομως να προσπαθησεις να το ξεπερασεις! δεν γινεται αλλιος
ετσι οπως ειναι τωρα τα πραγματα ισως νιωθεις οτι σε βολευουν καλυτερα, ομως ειναι εντελος προσωρινο και ουσιαστικα κανεις πιο πολυ κακο στο εαυτο σου. Προσπαθησε να θυμηθεις μερη που σου αρεσαν και περναγες τελεια και κινηγησε να πας σε καποιο απο αυτα με ενα ατομο το οποιο εχεις πολυ στενη σχεση και νιωθεις ανετα μαζι του.

[Aphelia]

Μήπως πρέπει να το πιάσεις ανάποδα το πράγμα; Ας πούμε σε εμένα δε δουλεύει καθόλου αν αρχίζω να πιέζω τον εαυτό μου ότι \"πρέπει\" να βγω έξω, με αγχώνει περισσότερο, το μεγαλοποιώ περισσότερο στο μυαλό μου και ακόμα κι αν καταφέρω να βγω έξω νιώθω χάλια, φοβισμένη και αυτό αυξάνει την πιθανότητα να μη θέλω να βγω ξανά άλλη φορά αφού λέω στον εαυτό μου \"είδες τι έπαθες την προηγούμενη\".
Αυτό που πετυχαίνει είναι όταν μου κάνω ενέσεις αυτοπεποίθησης, ότι είμαι μια χαρά, ότι δε χρειάζομαι να ανησυχώ για το πως φαίνομαι στους άλλους αφού ένα χαμόγελο τους αρκεί, ότι δεν έχει σημασία τι θα τους πω γιατί οι φίλοι μου νοιάζονται για μένα και απλά τους λείπω και θέλουν να με δουν. Αρχίζω δηλαδή να νιώθω εγώ καλύτερα με τον εαυτό μου. Ή από την άλλη επικεντρώνομαι στο λόγο που θέλω να βγω έξω αφήνοντας στην άκρη οτιδήποτε άλλο, π.χ. θέλω να βγω έξω να απολαύσω μία βόλτα κοιτάζοντας τον ουρανό, να αφουγκραστώ την ατμόσφαιρα και θα κάνω μόνο αυτό γιατί αυτό θέλω εγώ και δε με ενδιαφέρει τίποτα άλλο.
Δηλαδή το πρόβλημα δεν είναι ότι δε μπορώ να βγω έξω αλλά ότι δε νιώθω καλά με τον εαυτό μου, αν νιώθω καλά ούτε που σκέφτομαι ότι δε μπορώ να βγω έξω, οπότε προσπαθώ να με ανεβάσω.

[Phil_85]

Γεια σου Κατερινα ειχα κ εγω κρισεις πανικου, πρωτη φορα με επιασαν πριν εξι χρονια αλλα εδω κ τρια χρονια ειμαι εξαιρετικα κ το μονο που εχει μεινει ειναι οι αναμνησεις των κρισεων κ της αγοραφοβιας που ειχα. Ξερω ποσο δυσκολο ειναι να βγεις απο το σπιτι. Θα σου προτεινα να βγαινεις σταδιακα απο το σπιτι σου πχ να περπατας σε ακτινα 50 μετρων την πρωτη εβδομαδα 100 τη δευτερη κ ουτε καθεξης. Αυτο εκανα εγω κ επισης το αλκοολ, με μετρο παντα, με βοηθουσε στα βηματα μου αυτα να νοιωθω ασφαλεια οτι δε θα παθω καποια κριση. Παντως γνωμη μου ειναι οτι ειναι απανθρωπο να ζεις σε αυτη την κατασταση μονη σου καθως επισης κ επικινδυνο. Χρειαζεσαι τη συμπαρασταση της οικογενειας σου προς το παρον κ πρεπει να λυσεις το προβλημα σου.Η σχολη μπορει να περιμενει....Κ εγω ημουν στη θεση σου κ δεν πιστευα οτι θα γινω ποτε καλα, ομως αν προσπαθησεις λιγο λιγο θα δεις οτι θα δικαιωθεις... Ασε τον εαυτο σου ελευθερο κ παρατα προς το παρον την τελειομανια σου για τις σπουδες. Προεχει η υγεια μας.

[Holden]

Αγαπητη Κατερινα, ξερω οτι ειναι πολυ \"ευκολο\" να δινουμε συμβουλες στους αλλους...
Λεμε πολλες φορες πραγματα τα οποια ουτε εμεις οι ιδιοι δεν μπορουμε να τα κανουμε πραξη...

Ομως, φανταζομαι, γι αυτο εχει καποια αξια η γνωνη ενος αγνωστου.
Γιατι βλεπει τα πραγματα αφ υψηλου, ουδετερα και απο αποσταση.
Οπως ενας χειρουργος βλεπει τον ασθενη πριν τον χειρουργησει.
Ετσι λοιπον θα μιλησω και γω, λιγο αποστασιοποιημενος απο αυτα που βιωνεις,
χωρις να σημαινει οτι δεν τα εχω νιωσει κι εγω καποιες φορες, ή εστω καποια παρομοια.

Λοιπον, μετα απο αυτη την εισαγωγη, θα ηθελα να σου πω οτι απο την ενασχοληση μου με τα θεματα
της ψυχολογιας και λογω της μακροχροιας ενδοσκοπησης που εχω κανει λογω των δικων μου προβληματων
εχω καταληξει σε 2-3 συμπερασματα.
Κατ αρχας οσο ειλικρινεις και να ειμαστε, παντα αφηνουμε ενα κομματι αφωτιστο,
εκει στα σκοτεινα που ειναι το πιο δυσκολο να κοντραριστουμε μαζι του.
Κανουμε μια μεταβιβαση κεντρου των προβληματων μας, μονο και μονο απο αδυναμια να αντιμετωπισουμε το
πραγματικο προβλημα. Το κλεισιμο στο σπιτι και την ασφαλεια που νιωθεις μεσα σ αυτο
προκαλει συνηθως η ελλειψη αυτοπεποιθησης. Το ξερω οτι ακουγεται απλοικο αλλα δεν ειναι.
Οπως κι εγω ετσι και συ (μαλλον) εχεις καταπιεσει τον εαυτο σου σε πολλα πραγματα
με αποτελεσμα να σε \"εκδικειται\" τωρα..
Το γεγονος οτι σε \"βολευει\" να αποφευγεις τους ανθρωπους ισως σημαινει κατι...

Θα σου προτεινα λοιπον να δεις ποιο ειναι το πραγματικο προβλημα πρωτα.
Να το παραδεχτεις, να το δεχτεις και μετα...βλεπουμε...
Αυτο σε πρωτη φαση!

Αυτη ειναι η ταπεινη γνωμη μου!
Να ξερεις οτι συμπασχω με ανθρωπους που εχουν τετοια προβληματα,
εχω περασει κι εγω πολλα.
Να εισαι καλα, και θα τα ξαναπουμε!
Θα περιμενω την γνωμη σου πανω σ αυτα...

[susperia]

holden αμα εχεις κρισεις πανικου δε συνεπαγεται οτι απο πριν ειχες χαμηλη αυτοπεποιθηση και ξαφνικα εκδηλωθηκε. Εγω βρισκω αυτα που λεει η κατερινα απολυτα λογικα γιατι τα εχω κανει κι εγω και τα κανω ακομα.
ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ οτι οι κρισεις πανικου και οι αγχωδεις διαταραχες στις οποιες εχεις σωματικα συμπτωματα οτι προκαλουνται ΚΑΤ\'ΑΝΑΓΚΗΝ απο χαμηλη αυτοπεποιθηση. Πιστευω οτι αυτα ειναι πολλες φορες (οχι παντα) βλακειες ψυχολογων που στο κατω κατω δεν ειναι γιατροι. Πιστευω απλα οτι μπορει να συμβαλλουν οι ψυχολογικοι λογοι οπως η χαμηλη αυτοπεποιθηση, οχι ομως οτι ειναι η γενεσιουργος αιτια.

Κι αυτο το κρινω απ τον εαυτο μου. Μια χαρα αυτοπεποιθηση ειχα πριν τις κρισεις, συνεχεια εξω με φιλους, κοινωνικοτατος, δραστηριοτητες πολλες καθε μερα προπονησεις, ασχολουμουν με τη μουσικη, με τις σπουδες μου (ενταξει σ αυτο ειμαι λιγο πισω σαν ελληνας φοιτητης που ειμαι) κτλ..
ωσπου περασα μια μεγαλη αγχωτικη περιοδο η οποια οφειλοταν σε παραγοντες που δεν μπορουσα να ελεγξω κι ετσι μια ωραια μερα πηγα απο κριση στο νοσοκομειο, κι εκτοτε επειδη αυτα που νιωθω ειναι πρωτογνορα συμπτωματα για μενα, πολυ απλα δε νιωθω και τοσο ανετα οσο πριν τις κρισεις να βγω εξω για να μη με πιασει κριση, ή εστω καποιο συμπτωμα, αν και τωρα τελευταια βγαινω χωρις να φοβαμαι ιδιαιτερα.

Παντως παρολο που βγαινω αποφευγω να βγαινω με φιλους μου και βγαινω συνηθως μονος μου για διαφορες δουλειες. Ο λογος ειναι απλος: πρωτον, γιατι περασα τοσο μεγαλο διαστημα στο σπιτι απο το φοβο μου που συνηθισα να καθομαι και να ειμαι στο σπιτι, γιατι ηταν το μερος οπου τουλαχιστον ηταν το πιο ασφαλες για να μην παθω κριση (οπως και η φιλη μας η κατερινα).
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, γιατι δε μου κανει τοσο αισθηση να βγω πλεον με τους φιλους μου γιατι μετα απ αυτο που επαθα εχει αλλαξει ο τροπος σκεψης μου και δεν εχω ακριβως τις ιδιες ανυσηχιες κι ενδιαφεροντα με πριν. Για παραδειγμα πριν με απασχολουσαν εμενα και τους φιλους μου οι γκομενες και η σχολες μας, ενω τωρα με απασχολει η υγεια μου και ανθρωπιστικα θεματα. Αμα βγω λοιπον με τους φιλους μου, θα πρεπει να προσποιηθω οτι δε συνεβει τιποτα και με απασχολουν τα ιδια με πριν, γιατι ετσι κι αλλιως δε μ αρεσει να βγω και να τους ζαλιζω με τα δικα μου ανθρωπιστικα θεματα και να τους πω οτι δε με ενδιαφερουν τα αλλα θεματα οπως οι γκομενες (τουλαχιστον για καποιο χρονικο διαστημα δε θα με ενδιαφερουν που μπορει να ειναι και μεγαλο), κι επισης θελοντας και μη θα ακουω που πηγαν και τι εκαναν και ποσο διασκεδασαν, θα ακουω πραματα τα οποια κανουν και τα κανουν ξεγνοιαστα, σε αντιθεση με μενα που ακομα και το να βγω ηταν αδιανοητο για να μη με πιασει κριση, και το οποιο ακομα με επηρεαζει σε ενα βαθμο.

Ολα αυτα ειναι λογικα σε μενα και τα εξηγησα γιατι ειναι λογικα και πιστευω οτι και η κατερινα καποιες τουλαχιστον ομοιοτητες θα βρει μ αυτα που σκεφτομαι. Τωρα εννοειται οτι καποια στιγμη πρεπει να ξεπεραστουν, και μαλιστα οσο πιο γρηγορα τοσο καλυτερα, η στασιμοτητα μονο κακο κανει!

[insento]

Susperia
...μπας και μου βούτηξες το προσωπικό μου ημερολόγιο?