ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΥΠΟΦΕΡΩ?

[katerinaki]

Γράφεις το εξής: "πιέζομαι πολύ να διώχνω τις κακές σκέψεις"
Θα σου έλεγα να προσέξεις τις λέξεις ΠΙΕΖΟΜΑΙ και ΚΑΚΕΣ.
Έχοντας βαφτίσει κάποιες σκέψεις ως κακές, αυτό και μόνο δείχνει πως σε πανικοβάλλουν. Μετά προσπαθείς να τις ελέγξεις με έντονο τρόπο (πιέζομαι πολύ) καθώς πιστεύεις πως πρέπει οπωσδήποτε να τις διώξεις. Όμως η προσπάθεια ελέγχου τους ξέρεις τι σε διδάσκει? Πως οι σκέψεις αυτές είναι επικίνδυνες και γι αυτό πασχίζεις να τις εξαφανίσεις.

Σκέψου το κάπως έτσι. Όταν έρχονται να μην κάνεις καμία προσπάθεια να τις ελέγξεις. Γιατί είναι σκέψεις απλά, τίποτε άλλο. Σκέψου τις όχι με χαρακτηρισμούς καλή/κακή σκέψη, αλλά ουδέτερες. Σκέτα σκέψεις. Όταν δεν τις βαφτίζεις ως ΚΑΚΕΣ, τότε δε θα έχει κανένα νόημα να προσπαθείς να τις ελέγξεις, γιατί δε θα τις αξιολογείς ως επικίνδυνες. Και όταν δε θα προσπαθείς να τις ελέγξεις, να είσαι σίγουρη πως θα έρχονται όλο και πιο σπάνια, μέχρι που θα εξαφανιστούν...
Άρχισε προσπαθώντας να τις βαφτίζεις διαφορετικά, αφαιρώντας το "κακές".

πολυ καλα τα λες ρειν!ομως οκ δεν τις χαρακτηριζουμε σαν κακες η καλες ,ομως πως αδειαζεις εσυ απο σκεψεις? με διαλογισμο? δεν νομιζω> με εργασια ισως χειρωνακτικη? με σεξ? με προσευχη?δεν νομιζω> -θελεις να πεις τι κανεις εσυ για να χαλαρωσεις η να αδειασεις απο σκεψεις?

[Jlspy]

Ειναι δυσκολο να αντισταθεις οταν σε πιανουν οι σκεψεις, ο φοβος, ο πανικος...Ειναι εντονα συναισθηματα που δυστυχως ακομα -ισως- δεν εχω καταφερει να τα ελεγξω..Θελω να του μιλησω, να τον κανω να καταλαβει, του εξηγησα καποια πραγματα, αλλα ειμαι σιγουρη οτι κανεις δεν καταλαβαινει 100% τον αλλο, ειδικα οταν στο ατομο στο οποιο εξηγεις την κατασταση σου, δεν εχει ιδεα απο καταθλιψη ή απο ψυχαναγκασμο.
Το χειροτερο ειναι να περιμενει απο σενα να σου "περασει" ή να πιστευει οτι σε 1 μηνα θα εισαι περδικι!!!

Πρεπει ο αλλος να σε καταλαβει βαθια για να σταθει διπλα σου, ισως θα πρεπει να κανει και ο ιδιος μια αυτοκριτικη να δει που εφταιξε σε ολο αυτο....

Σημερα νοιωθω χαλια..νοιωθω μονη και φοβισμενη..Φοβαμαι οτι δεν θα γλιτωσω τα φαρμακα, οτι δεν θα μπορεσει να με στηριξει και οτι λογω αυτης της καταστασης χανω τα πρωτα χρονια του παιδιου μου...

Προσπαθω να το πολεμησω αλλα κουραστηκα να το παλευω μονη μου...

Το κανω για χαρη του παιδιου μου...

[BrokeN_DoLL]

εχω την εντυπωση πως η αδυναμια σου να του εξηγησεις φανερωνει την κουραση που νιωθεις και την αδυναμια σου παλι να εκφρασεις τα συναισθηματα σου. γιατι δεν πατε μαζι σε εναν ψυχοθεραπευτη η οικογενειακο συμβουλο?????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !

[Jlspy]

του το προτεινα αλλα δεν παει..Πηγε μια φορα παλια οταν ειχα τα panick attacks. Δεν ειναι το θεμα να παει..αλλα να καταλαβει γτ πρεπει να παει και να ειναι ανοιχτος προς τον ψυχολογο..Δεν τον κατηγορω που δεν παει, ουτε μπορω να τον αναγκασω να το κανει.

Απ' οτι καταλαβα εγω πρεπει να κανω τον περισσοτερο αγωνα για να με καλα. Υπαρχουν μερες που παλευεται..υπαρχουν αλλες που τρομαζω και νομιζω οτι θα "ανακαλυψω" κατι κακο!

Έχω προσεξει οτι οποτε εχω περιοδο ή ωορρηξια ολα ειναι χειροτερα? Λες να ειναι ακομα οι ορμονες μου η καμια σχέση?

[BrokeN_DoLL]

μα εννοειται εχουν σχεση τα ορμονικα! εγω οταν περιμενω περιοδο και την επομενη βδομ ωοριξιας μ δεν με πιανουν ουτε τα φαρμακα!!!! δλδ μεσα σε 1 μηνα, εμεις οι γυναικες τις 20 μερες ειμαστε ΧΑΛΙΑ!!!!!!!!!20 μερες εχουμε ναυρα, υπερευσαισθησια κ κατακρατησεις!!!!

[Jlspy]

τελεια τοτε!! δεν υπαρχει περιπτωση να χαλαρωσουμε ποτε!!

Σε ευχαριστω broken_doll που με "διαβαζεις" και μπαινεις στον κοπο να απαντησεις!!! Σκεφτομαι αν καποιο σκευασμα για αυτα ολα τα αρμονικα με βοηθησει..δεν θελω να παρω φαρμακα...αλλα ουτε θελω να υποφερω αλλο..Προσπαθω να χαλαρωσω και να νοιωσω ασφαλεια στον γαμο μου..ειναι δυσκολο να παλευεις με τους φοβους και τις ανασφαλειες σου...

Ευχομαι μονο να μην ερθει η μερα που οτι φοβαμαι γινει πραγματικοτητα....
Επισης βλεπω και τις αλλες μανουλες-συζυγους που ειναι καλα και δεν εχουν και το προβλημα των ψυχολογικων τους να τις βαρυνει και λεω γτ εγω να εχω και αυτο ρε γμτ?? Οχι δεν τις ζηλευω, αλλα κουραστικα μια ζωη να παλευω για να ειμαι καλα...ενω ισως για καποιους αλλους να ειναι αυτονοητο...

Θα μου πεις...και που ξερεις αν αυτες ειναι καλα? Που ξερεις τι κρυβει ο καθενας στη ψυχη του? Σωστο! Δεν ξερω...

[RainAndWind]

Katerinaki,όταν δεν τις παλεύεις με λύσσα, δλδ δεν προσπαθείς να ελέγξεις αλλά τις αποδέχεσαι, οι σκέψεις σου φαίνονται όλο και λιγότερο απειλητικές, γιατί δεν στέλνεις στον οργανισμό σου σήματα κινδύνου, οπότε και δεν αντιδρά με τρόπο "υπέρμετρο".Οπότε νομίζω πως δε χρειάζεται άδειασμα, αλλά λιγότερη προσπάθεια ελέγχου. Οι περισσότεροι, κι εγώ μέσα, έχουμε περάσει περιόδους έντονου στρες, δεν παραμένει αιώνια στα ίδια επίπεδα. Οπότε μπορούμε να σκεφτόμαστε και το "θα περάσει", που πάλι μας δίνει ένα κατευναστικό αποτέλεσμα. Και υπάρχει και η λύση του στρέφω την προσοχή μου σε κάτι έξω από μένα, ώστε να αποφεύγω να αυτοπαρατηρώ διαρκώς τις εσωτερικές μου διεργασίες, που έχει το αποτέλεσμα να τις επιτείνω αυτές τις ίδιες, είναι φαύλος κύκλος δλδ.
Μπακαλίστικα στα γράφω, γιατί κι εγώ δεν είμαι ειδικός, απλά ένα άτομο που έχει περάσει εποχές παρόμοιες, με έντονο στρες.

Jlspy, o οργανισμός μας μας δίνει τα δικά του μηνύματα ίσως για να μας πει πως χρειαζόμαστε κάτι που λείπει από την καθημερινότητά μας, ή για να μας στρέψει με αυτόν τον έντονο τρόπο σε κάποια αλλαγή. Δεν είναι δλδ απαραίτητα αρνητικές οι αντιδράσεις αυτές, ναι μεν τις αντιλαμβανόμαστε εκείνες τις στιγμές έτσι, γιατί είναι ιδιαίτερα έντονες. Οπότε, ίσως να σκεφτείς πως κάτι θέλει να σου πει ο οργανισμός σου με αυτά τα μηνύματά του, να εξετάσεις κάποιες πλευρές της ζωής σου με προσοχή, να προσπαθήσεις να διαμοιράσεις κάποιες από τις υποχρεώσεις σου ώστε να αλαφρώσεις λιγάκι και να αναλάβεις τις δυνάμεις σου, ίσως να προσπαθήσεις να κάνεις την επικοινωνία με το σύντροφό σου πιο ανοιχτή και ελεύθερη, κλπ.
Και μπορείς επίσης να βρεις τρόπους να σκέφτεσαι πάνω στις υποχρεώσεις σου κάπως πιο ευέλικτα, πχ στο θέμα των παιδιών, να θέσεις λίγο διαφορετικά τις προτεραιότητες, μπορεί να σε βασανίζει κάποια ανάγκη τελειότητας επίσης, και να μην μπορείς να αποβάλεις τις ανάγκες απόδοσης στο σπίτι, στο ρόλο σου ως μητέρας και συζύγου. Σου δίνεις αρκετό χώρο στο να βρίσκεις και σένα μέσα στην καθημερινότητά σου και όχι μόνο την ικανοποίηση των αναγκών όσων αγαπάς?

[Jlspy]

Οι δικες μου αναγκες εχουν μεινει τελευταιες και ξεχασμενες...Τρεχω για τους αλλους, και πρεπει να ικανοποιησω τους αλλους...Δεν εχω ουσιαστικη βοηθεια τα απογευματα για το μωρο...ο συζυγος δουλευει μεχρι τις 7, και ειμαι ολη μερα μονη μου μαζι με το παιδι...Δεν κανω κατι που να με γεμιζει, ουτε εχω παρεες να βγαινω, κανενας δικος μου δεν ειναι κοντα μου...Λογω αυτων και λογω του μωρου χαθηκα, κουραστηκα, και "κρεμαστηκα" απο τον αντρα μου, ο οποίος δεν αλλαξε κατι στις συνηθειες του, η στις ωρες εργασιας του...νοιωθω αδικημενη πολλες φορες...και αλλες αχαριστη...Δεν ξερω αν ειμαι υπερβολικη, η απαιτητικη...Μπερδευτικα..

[RainAndWind]

Νομίζω πως είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου και σου ζητάς πάρα πολλά. Δικαιούσαι και το λάθος. Δικαιούσαι και το να μην μπορείς το 100% πάντα στην αποδοτικότητα. Ποιος άνθρωπος πιστεύεις πως αποδίδει στο 100% του πάντα? Αν σκεφτείς πως δεν χρειάζεται να αποδίδεις παρά στο 70 πχ, σε τι θα σου είναι αυτό απειλητικό? Μπορεί και να μην ζητάς αρκετά από τον σύζυγό σου, γιατί δεν έμαθες τον τρόπο να διεκδικείς τα δικαιώματά σου μέσα σε μία σχέση και να είσαι ενοχική όταν θέλεις περισσότερη παρουσία και συμμετοχή απ' αυτόν. Όσο κι αν δουλεύει, δουλεύεις κι εσύ το ίδιο. Όταν γυρνάει από τη δουλειά, μπορείς να του ζητήσεις να κρατήσει λίγο τα παιδιά για να παίρνεις κι εσύ τις ανάσες σου. Κι οι δύο εργάζεστε, ο μητρικός ρόλος έχει βάρη και ευθύνες που ισοδυναμούν με εργασία 24/7. Μη νιώθεις λοιπόν άσχημα γιατί θέλεις να συμμετέχει, δεν τα έκανες μόνη σου τα παιδιά σας. Χρειάζονται συμμετοχή και από τους δύο. Και επίσης, μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτές τις ώρες κάθε βδομάδα που θα συμφωνήσετε μετά από διάλογο φυσικά, για να αποκτήσεις και κάποιες δραστηριότητες εκτός σπιτιού. Αν λοιπόν, λέμε για αρχή, σου κρατάει τα παιδιά δύο απογεύματα την εβδομάδα για δύο-τρεις ώρες, μπορείς να πας ένα γυμναστήριο, μια βόλτα, να πας για έναν καφέ, έναν περίπατο, να συμμετέχεις σε μία ομάδα, να πας σε μία βιβλιοθήκη, να πας να φτιάξεις τα μαλλάκια σου, να σε φροντίσεις γενικά, γιατί σε αισθάνομαι πιεσμένη και στρεσαρισμένη πολύ.

[Jlspy]

Ναι ειμαι αυστηρη με μενα, βασικα ο ψυχολογος μου λεει οτι δεν με πολυ-συμπαθω, ισως και να μην με γνωριζω ακομα. Δεν ξερω να διεκδικω τα δικαιωματα μου, και ισως αυτο να εχει σχεση με την εικονα που εχω για μενα...Δεν ξερω γτ δεν με παω...Ισως γτ δεν πηρα -δεν ενοιωθα οτι αξιζω για να παρω- οσα εδωσα στις σχεσεις μου, φιλικες, συναισθηματικες, οικογενειακες κτλ...Παντα δινομαι 100% και παντα παιρνω ψιχουλα..

Πρεπει να βρω κατι για μενα...αλλα οταν ειμαι χαλια δεν εχω ορεξη για τπτ. Φοβαμαι οτι αφηνω το μωρο...οτι φορτωνομαι σε αλλους...οτι θα ειναι θυμωμενοι μαζι μου αν κανω κατι για μενα και τους αφησω το μωρο...και ολα αυτα..

[BrokeN_DoLL]

εισαι η κλασικη γυναικα - μητερα που επωμιζεται ολονων τα βαρυ και τρεχει να ευχαριστει τους παντες. μην λες ευχαριστω δεν χρειαζεται :)

ολες ειναι ετσι, βλεπω και την δικια μ μητερα η οποια μεγαλωσε σε απαισιο περιβαλλον και με εμενα μετα σαν προβλημα, και προσπαθει να στεκεται τοσο δυνατη! δεν μουρμουραει ποτε! δεν ριχνει ενα δακρυ μπροστα μας!

ειμαστε ευαλωτες αλλα συναμμα πολυ δυνατες. δεν το λεω εγω μονο ουτε για να χαιδεψω αυτια. ειναι επιβεβαιωμενο

επισης ειναι κατι σαν ενστικτο της γυναικας να βαζει πανω απ τον εαυτο της τους αλλους, επειδη κυριαρχει το μητρικο ενστικτο!

αν ελεγες του αντρα σου οτι θελεις να φυγεις ενα σκ για καπου, θα σε αφηνε?

[Jlspy]

Ναι θα παω μου εχει κανονισει ο ιδιος να παω για ξεκουραση με μια φιλη μου. Λογω δουλειας και παιδιου δεν μπορει να ερθει μαζι μου ο ιδιος...Δεν θελω να παρανοησω οτι με στελνει για να κανει τα δικα του...Και θελω να περασω καλα εκει που θα παω...Κουραστηκα να παρανοω και να ειμαι καθε μερα μες την μαυριλα!

[RainAndWind]

jlspy, γιατί να θυμώσουν αυτοί που σε αγαπούν? Δεν είσαι σίγουρη για την αγάπη τους, σε θεωρείς βάρος? Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, να μη ζητάς όσα σου είναι απαραίτητα για να λειτουργείς. Σηκώνεις υπερβολικά βάρη έτσι (άκου ποιος μ@λακας σε συμβουλεύει,λολ). Είναι ψυχοφθόρο να σε βάζεις πάντα τελευταία, να δίνεις προτεραιότητα σε όλους τους άλλους, να καλύπτεις τις ανάγκες τους κι εσύ να μένεις στα ψίχουλα. Κατά κάποιον τρόπο εσύ τους μαθαίνεις να το κάνουν, δεν είναι μόνο δική τους η ευθύνη. Αν δεν μπορείς να βρεις τον τρόπο να σε μάθεις διαφορετικά, γιατί δεν στο δίδαξε το περιβάλλον στο οποίο γαλουχήθηκες, τότε μάθε το μέσω ενός ειδικού. Και πάρε και τον σύζυγό σου μαζί, μπορεί και ο ίδιος να μην το έχει ακόμη ξεκάθαρο και να μην ξέρει πως καταπιέζεσαι μέσα στους ρόλους σου και στις ευθύνες τους. Ξέρεις τι γίνεται από την παραμέλησή σου? Θυμώνεις με σένα και συσσωρεύεις ένταση. Δεν σε ωφελεί, ήδη δέχεσαι τις συνέπειες των ενοχών, μπορείς να πάρεις βοήθεια και τη δικαιούσαι. Μωρομάνα είσαι, ε, στρεσάρεσαι. Και να φτιάξετε έτσι και τη σχέση σας με τον σύντροφό σου πάνω σε νέες βάσεις, πιο φιλικές για την προσωπικότητα και των δυο σας. Να φύγει κι η μαυρίλα,ε?
:)

[Jlspy]

Ναι θελω να ειμαι ηρεμη, να μην υποφερω πια απο τις σκεψεις μου, τις παρανοιες μου και να κανω κακο στο παιδι, στον γαμο μου αλλα και σε μενα. Απο τοτε που θυμαμαι δεν ημουν ποτε ηρεμη και ευτιχισμενη..Δεν θελω να κανω κακο στην ανατροφη του παιδιου μου, ουτε να γινω φυτο με ψυχοφαρμακα και να μην μπορω να τον φροντισω ή να μου τον παρουν!!!!!

Αποζητω την αποδοχη και την αγαπη ισως..Δεν την εχω παρει, δεν την εχω βιωσει ως παιδι. Σκεφτομαι οτι ισως αλλες γυναικες στη θεση μου να ειναι χειροτερα και προσπαθω να μην σκεφτομαι σεναρια..

Εχω ομως πολυ αγχος, και πιεση και φοβο!

[BrokeN_DoLL]

ε μολις πας διακοπουλες ισως χαλαρωσεις! κοιτα τον εαυτο σ πρωτα κ ασε τον αντρα μετα.....γιατι ο αντρας αγχωνεσαι δεν αγχωνεσαι αμα θελει να κανει τπτ θα το κανει ειδικα μετα απο πιεσεις!!!!!!!! αλλωστε δεν θα πεθανουμε γι αυτο...καλυτερα να κοιταμε εμας πρωτα