Καλημέρα καλή μου Μολύβι,

Από όλα όσα γράφεις θέλω να σταθώ σε ένα μόνο : στον πόνο σου. Πονάς. Πονάς που το όνειρο αυτό τελειώνει. Έτσι όπως σε διάβασα είχα την αίσθηση οτι παρόλο που ποτέ δεν το έζησες μοιάζει όμως και ποτέ να μην είχε κλείσει μέσα σου. Υπήρχε ζωντανό σε κάποια σκιερή και δροσερή πλευρά της ψυχής σου.
Τώρα όμως άνοιξε για να κλείσει. Εσύ η ίδια το είπες και το ξεκαθάρισες, και σε εκείνον αλλά κυρίως σε εσένα.
Νομίζω οτι όλους αυτούς τους μήνες πενθείς για αυτό το ανεκλήρωτο όνειρο ... σαν ένα αγαπημένο πρόσωπο που κήδευσες. Κι αυτός ο χαμός πονάει πολύ...